Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσωμε

Α.- Καθολικότης τῆς προσκλήσεως

   Μέσα σ' αὐτόν τόν κόσμο, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 19), ἔρχεται ὁ Σωτήρ, ὁ γλυκύς Ἰησοῦς, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ.ια΄29).
   Γίνεται ἄνθρωπος ὅμοιος μέ ἡμᾶς, χωρίς τήν ἁμαρτία, γίνεται «ὁ πλησίον μας» καί μᾶς καλεῖ κοντά Του.
   «Ὁ  Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ.ιγ΄ 8) ἔρχεται μέ ἄπειρη ἀγάπη, στοργή καί τρυφερότητα καί μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσωμε.
   Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ ἐνσάρκωσις κάθε ἀρετῆς καί τελειότητος. Δέν κάνει διακρίσεις. Δέν ξεχωρίζει κανέναν. Προσκαλεῖ κοντά Του ὅλους τούς ἀνθρώπους, διότι, ὡς Πανάγαθος Θεός, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ.β΄4).
   Ἡ κλῆσις  Του ἀπευθύνεται πρός ὅλους τους ἀνθρώπους, χωρίς ἀπολύτως κανέναν ἐξαναγκασμό: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν...» ( Μάρκ.η΄34).
   Ὀ Χριστός ἔρχεται στόν κόσμο, «ὡς πανακής ἱατρός καί θεραπευτής», γιά νά  θεραπεύσῃ πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Ἔρχεται νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά γαληνεύσῃ τήν ψυχή μας, νά μᾶς χαρίσῃ τήν ἀνάπαυσι:
   «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς...» (Ματθ.ια΄ 28). Κάθε ἄνθρωπος, μπορεῖ, ἄν θέλῃ, νά δεχθῇ τήν πρόσκλησι, νά ἀκολουθήσῃ τό Χριστό καί νά βρῇ γαλήνη, νά βρῇ ἀνάπαυσι. 
   Δέν ὑπάρχουν γιά τόν Χριστό κοινωνικές, φυλετικές, ἐθνικές καί ταξικές διακρίσεις καί καταστάσεις. Δέν ὐπάρχουν γιά τόν Χριστόν πλούσιοι καί πτωχοί, ἐγγράμματοι καί ἀγράμματοι, μικροί καί μεγάλοι, ἄνδρες καί γυναῖκες, μαῦροι ἤ ἄσπροι.
   Γιά τό Χριστόν ὑπάρχουν ἄνθρωποι. Ὅλοι εἴμαστε τό ἴδιο μπροστά Του. Εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ καί ἀδέλφια μεταξύ μας. Γιά τόν Χριστόν εἴμαστε τά πλάματά Του. «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» ( Γαλάτ. γ΄28 . Κολοσ. γ΄ 11).
   Δέχεται κάθε ἄνθρωπο, ὁποιοσδήποτε κι' ἄν εἶναι. «Καί τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω» (Ἰωάν. στ΄37).
   Σέ ὅλους προσφέρει τὴν σωτηρία, τὸν φωτισμό, τὸν ἐξαγιασμό, μὲ ἄπειρη ἀγάπη. «Πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιχθήσεται» (Λουκ. ια΄10).
   Δὲν κάνει προσωποληψίες ὁ Ἰησοῦς· «οὐ γὰρ ἐστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ» (Ῥωμ. β΄11). Ὑψώθηκε στὸ Σταυρό «ἴνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωαν. γ' 15,16). Παρέχει σὲ ὅλους τὴ δυνατότητα νὰ σωθοῦν. Δὲν ἀποκλείει κανέναν· «τὸν ἥλιον Αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. ε΄45).
   Ἔρχεται στὴν γῆ ὁ Κύριος «ἴνα τὴν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα φθαρείσαν τοῖς πάθεσι» λέγει ὁ ἱερὸς Δαμασκινός.
   Πόθος καὶ χαρὰ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ ἀνάπλασις καὶ ἡ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων· «κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτὸν» (Ἰωαν. ιβ΄32).
   Ὁ Κύριος δίδει Ἐντολήν στούς μαθητάς Του νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιον σ' ὁλόκληρο τόν κόσμο, σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους: «Πορευθέντες εἰς τόν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τό Εὐαγγέλιον πάσῃ κτίσει» (Μάρκ. ιστ΄ 15) καί «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» (Ματθ. κη΄ 19) .
   Ὁ ἅγ.Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός προσκαλεῖ ὅλα τά ἔθνη νά καταλάβουν τό Μέγα Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ , τήν ἄπειρη Ἀγάπη Του, γιά τόν ἄνθρωπο καί νά δοξάσουν τόν Σωτῆρα Χριστό, καί ψάλλει:
   «Δεῦτε πάντα τά ἔθνη, γνῶτε τοῦ φρικτοῦ μυστηρίου τήν δύναμιν· Χριστός γάρ ὁ Σωτήρ ἡμῶν, ὁ ἐν ἀρχῇ Λόγος, ἐσταυρώθη δι' ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη, καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν»(Τροπ.Γ΄ἤχου).

Β.- Πρόσκλησις χωρίς ἐξαναγκασμό .
 
   «Ὅστις θέλει...».Ὁ Χριστός θέλει  νά Τόν ἀκολουθήσωμε, μέ τή θέλησί μας, χωρίς καμμιά βία,χωρίς ἐξαναγκασμό. Πεῖνα καί δίψα τοῦ Κυρίου εἶναι νά φέρῃ σέ τέλειον πέρας τό ἔργον, γιά τό ὁποῖον ὁ οὐράνιος Πατέρας Τόν ἀπέστειλεν εἰς τόν κόσμο,τό Θέλημα τοῦ Πατρός. Κι' αὐτό εἶναι ἡ σωτηρία μας.Ὁ Κύριος τονίζει τή μεγάλη αὐτή άλήθεια, ὅταν λέγει :
    «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον»(Ἰωάν. δ΄ 34) .
     Καί μολονότι λαχτάρα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ σωτηρία μας, δέν μᾶς ἐξαναγκάζει.Σέβεται τήν ἐλευθερία μας, πού εἶναι δικό Του δῶρον σέ μᾶς.
    Ὁ Πέτρος Σικελιώτης,πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, λέγει ὅτι «δύναται ὁ Θεός, ὡς Παντοδύναμος καί πάντας ἠναγκασμένως πορεύεσθαι»,ἀλλά δέν μᾶς έξαναγκάζει.  «Οὐ βιάζεται δε τινα διά τό αὐτεξούσιον»,   λέγει ὀ Δαμασκηνός.
    Ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον «κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Αὐτοῦ»(Γενέσ. α΄ 26).Δηλαδή μέ νοῦν, γιά νά διακρίνῃ τό Καλόν ἀπό τό Κακόν καί ἐλευθερίαν θελήσεως. Βέβαια ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι «πλατειά», ἀχαλίνωτος καί ἀκόλαστος ἐλευθερία, ἀλλά εἶναι σχετική, λογική,καθωρισμένη,ἔχει ὅρια.
    Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νά πράττῃ τό κάθε τί, πού δέν βλάπτει τόν ἄλλον.Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἑνός ἔχει ὅρια τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἄλλου.Καί αὐτήν τήν ἐλευθερίαν σέβεται ὁ Κύριος. Γι' αὐτό καί ὁ Παῦλος λέγει: «Ὑμεῖς ἐπ' ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί· μόνον μή τήν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμήν τῇ σαρκί, ἀλλά διά τῆς άγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις»(Γαλάτ.ε΄ 13).
   «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν».Μᾶς προσκαλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσωμε μέ τή θέλησί μας.Γιά τόν Κύριο, μόνον ἡ ἐλευθέρα ἀποδοχή τῆς προσκλήσεως ἔχει ἀξία.
   Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει ὅτι «Τό ἠναγκασμένον οὐ φίλον τῷ Θεῷ» καί, ὅπως πολύ σωστά παρατηρεῖ καί ὁ χαλκέντερος Ὠριγένης, «ἀρετῆς ἐάν ἀνέλῃς τό ἑκούσιον, ἀνεῖλες αὐτῆς τήν οὐσίαν»(Κατά Κέλσου,Δ΄111 ἐν ΒΕΠΕΣ,9,235).
    Τόσο πολύ  σέβεται ὁ Κύριος τήν προσωπικήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε καί ὅταν ἔρχεται νά τόν θεραπεύσῃ ἀπό ἀνίατες ἀρρώστιες, πρίν ἀπό τή θεραπεία, ζητεῖ τήν ἄδεια, ζητεῖ τήν συγκατάθεσι τοῦ ἀνθρώπου. Ἐρωτᾶ τόν τυφλόν ·«Τί σοι θέλεις ποιήσω;» (Μάρκ.ι΄ 51), ἤ τόν παράλυτον· «Θέλεις ὐγιής ενέσθαι;» (Ἰωάν.ε΄ 6).
    Ὁ Ἰησοῦς πλησιάζει κάθε ψυχή καί, μέ πολλή στοργή καί τρυφερότητα, τήν καλεῖ κοντά Του, γιά τῆς χαρίσῃ τήν ἀνάπαυσι,τή γαλήνη, τήν παντοτινή χαρά καί τήν εὐτυχία ἀπό τώρα. Ἐάν θέλουμε, δεχόμαστε τήν πρόσκλησί Του, ἐάν δέν θέλουμε, τήν ἀρνούμεθα.
   Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι σέ κάθε περίπτωσι ὁ Ἰησοῦς, αἰώνιος καί ἀναλλοίωτος εἰς τήν ἀγάπη Του,γιά μᾶς, βρίσκεται πάντοτε κοντά μας. Καί ὅταν ἀκόμη Τόν διώχνουμε, Ἐκεῖνος μᾶς καταδιώκει μέ τό Ἔλεός Του, καί εἶναι ἕτοιμος νά μᾶς δεχθῇ.
     Ἀπό τή στιγμή τῆς παρακοῆς,ἀπό τή στιγμή τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων, ἀπό τή στιγμή δηλαδή, πού χωρισθήκαμε ἀπό τό Θεό καί τοῦ κλείσαμε τή θύρα τῆς ψυχῆς μας,  ἀπό ἐκείνη τήν ἐπάρατη ὥρα, ὁ Κύριος τῆς δόξης δέν ἔπαψε νά στέκεται,ὁ Εὔσπλαγχνος, μπροστά στήν ὁλόκλειστη πόρτα τῆς ψυχής, νά κρούῃ καί νά μᾶς καλεῖ κοντά, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ καί μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν παράδεισο, νά κάμῃ τήν ψυχή καί τή ζωή μας Παράδεισο.
   «Ἰδού», λέγει ὁ Κύριος, «ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ' αὐτοῦ καί αὐτός μετ' ἐμοῦ»(Ἀποκ. γ΄20).
   Ὀ Ἰησοῦς εἶναι κοντά μας, στέκεται μπροστά στήν ψυχή μας καί μᾶς προσκαλεῖ στήν αἰώνια Χαρά. Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται ἡ αἰώνια εὐτυχίας μας.
    Ἐμεῖς θά συνεχίσουμε νά κωφεύωμε στίς συνεχεῖς προσκλήσεις τῆς ἀγάπης Του; Θά συνεχίσουμε  νά προσβάλωμε τήν ἄφατη μακροθυμία Του καί τή σταυρική Του Θυσία;
    Μήπως εἶναι καιρός,πρίν νά εἶναι ἀργά, νά ἔλθουμε  ἕκαστος εἰς ἑαυτόν,  νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα καί νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί νά κάνουμε Πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης, πρίν ξεχειλίσῃ τό Ποτήρι τῆς ὀργῆς Του;
     Μήπως εἶναι καιρός  νά ἀκούσουμε τήν γλυκειά φωνή τοῦ Ἰησοῦ, πού εἶναι ἡ πάντων Χαρά, τοῦ κόσμου  ἠ ἀλήθεια, τό Φῶς, ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας;
    Μήπως εἶναι καιρός νά δεχθοῦμε, μέ χαρά, τήν πρόσκλησί Του καί νά ἀκολουθήσωμε «τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὐπάγῃ»(Ἀποκ. ιδ΄ 4), νά ἀκολουθήσωμε τά ματωμένα Χνάρια Του;
    

   

  
 
  
  
  
  
  
  
  

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

«Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος»

ΙΔΟΥ ΝΥΝ ΚΑΙΡΟΣ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΣ
 
                                         «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος,
                                        ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας»
                                                                  (Β΄Κορ.στ΄ 2).
 
    Ἐάν ἐξετάσουμε μέ προσοχή τήν ζωή καί τή συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, σέ παγκόσμια κλίμακα, θά διαπιστώσουμε ὅτι ἔχουμε ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος καί προσπαθοῦμε νά ξεδιψάσουμε τή δίψα μας στά λασπονέρια τῆς ἀπιστίας.
 
   Καί εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά ἐπιστρέψουμε στήν Πηγή τῆς Ζωῆς, κοντά στόν Ἕνα καί μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Εἶναι καιρός νά χρησιμοποιήσουμε σωστά τά θεῖα χαρίσματα, τόν νοῦν δηλαδή καί τήν ἐλευθερίαν, ὥστε νά διακρίνουμε τό Καλόν ἀπό τό Κακόν, τό Φῶς ἀπ' τό σκοτάδι, τή ζωή ἀπ' τό θάνατο.
   Εἶναι καιρός νά ξεχωρίσουμε τά ἄνω, τά  πνευματικά, τά ἐπουράνια, ἀπό τά ἐπίγεια, τά ὑλικά, ἀπό τά ἀνάξια λόγου πράγματα. Εἶναι καιρός νά ἐννοήσουμε «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων.
   Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλα τά ἐπίγεια, τά πλούτη, τά ἀξιώματα, ἡ δόξα κλπ. εἶναι «σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα» καί τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά δέν μπορεῖ νά ἱκανοποιήσῃ τίς μεταφυσικές μας ἀνησυχίες.
   Ἀντίθετα ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν διευρύνουν  τό «κενόν», πολλαπλασιάζουν τό ἄγχος  καί πραγματικά  καταλύουν τήν   προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου. 
   «Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου  διψήσει πάλιν», λέγει ὁ Κύριος. «Ὅς δ' ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ,   οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. δ΄ 3-4).
   Εἶναι, λοιπόν, καιρός νά καταλάβουμε καλά, ὅπως λέγει ὁ Παῦλος, ὅτι «τό φρονημα τῆς σαρκός (εἶναι) θάνατος, τό δέ φρόνημα τοῦ Πνεύματος εἶναι ζωή καί εἰρήνη. Διότι τό φρόνημα τῆς σαρκός (εἶναι) ἔχθρα εἰς Θεόν» καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τόν θάνατον (Ρωμ.η΄ 6), καί νά στραφοῦμε πρός τά ἄνω, πρός τά ἐπουράνια, τά πνευματικά.
   Ὁ Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολοσ. γ΄ 1-2).
   Νά ἀποβάλουμε δηλαδή σιγά σιγά τό ὑλικό,  τό σαρκικό μας φρόνημα καί σύνολος  ἡ ψυχή μας ν' ἀρχίσῃ νά πάλλῃ, γιά τά ἄνω, γιά τά πνευματικά, τά ἄφθαρτα καί αἰώνια δηλαδή νά  ἀρχίσῃ νά ἀναπάλλῃ .
   Εἶναι ὡραῖο ἠ καρδιά μας νά κινῆται καί νά φέρεται πρός τά ἐπουράνια, νά δονῆται καί νά πάλλῃ ἀπό θεῖο ἔρωτα, ἀπό τέλεια ἀγάπη γιά τό Θεό καί γιά τούς συνθρώπους μας.
   Ἐξάλλου σ' αὐτήν ἐδῶ τή γῆ εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, πάροικοι καί παρεπίδημοι. «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ.ιγ΄14).
    Καιρός , λοιπόν, εἶναι νά ἐξέλθωμεν ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή Βαβυλῶνα. Καιρός νά συνειδητοποιήσωμεν ὅτι «τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ΄ 20) καί νά στρέψωμε τήν προσοχή μας πρός τά ἄνω.
   «Ἔτσι εἶναι γεννημένος ὁ ἄνθρωπος, ψηλά ἡ ψυχή του νά πετᾶ κι' ἐμπρός», λέγει ὁ Γκαῖτε. Καί πολύ σωστά. Διότι καί τό ὄνομα ἄνθρωπος (ἐκ τοῦ ἄνω θρώσκω, πηδῶ, φέρομαι πρός τά ἄνω) αὐτό φανερώνει. Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε κατ'  εἰκόνα καί καθ'  ὁμοίωσιν Αὐτοῦ. Γι' αὐτό καί φερόμαστε πρός Αὐτόν καί ἀνήσυχη εἶναι ἡ ψυχή μας μέχρις ὅτου ἀναπαυθῇ ἐν Αὐτῷ, λέγει ὁ Μ.Αὐγουστῖνος.
   Αὐτός εἶναι καί ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου στή γῆ, δηλ. ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς, ἡ ὁμοίωσις μέ τόν Θεόν, ἡ θεωσις.
   Εἶναι καιρός, νά καταλάβουμε ὅλοι μας, Ἄρχοντες τῆς γῆς καί ἀρχόμενοι, μικροί καί μεγάλοι, ὅτι «πήραμε τή ζωή μας λάθος» καί ὅτι ὀφείλουμε νά ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς, νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Χριστό, γιατί Αὐτός εἶναι τό Φῶς, ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.
   Ὁ Χριστός πάνω ἀπό τό Σταυρό Του μᾶς διδάσκει τήν καινήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης καί μᾶς λέγει: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Καθώς ἐγώ ἠγάπησα ὑμᾶς καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν.ιγ΄34).
   Ἡ ζωή μας, χωρίς Ἀγάπη, εἶναι ἄδεια. Μέ τή σκληρότητά μας μετουσιώσαμε τόν Παράδεισο σέ χοιροστάσι. Κάναμε τή ζωή μας καί τήν ζωή τῶν συναθρώπων μας κόλασι.
    Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν νά διακηρύξουμε σέ ὅλους μιά νέα μορφή ἀναχωρητισμοῦ.
    Ἀναχωρητισμοῦ καί  ἀσκητισμοῦ μέσα στάς ἐρήμους τῶν μεγαλουπόλεων. Ἡ ἀναχώρησις δέ αὐτή δέν νοεῖται ὡς τοπική μετακίνησις, ἀλλά ὡς ἠθική, πνευματική μετακίνησις. Ὡς ἀναχώρησις ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτία.

    Μιά ἀναχώρησι ὄχι ἀπό τόν  ἕνα τόπον σέ  ἕναν ἄλλο τόπο, ἀλλά μιά ἀναχώρησι μέσα στόν κόσμο, πού τήν διατάσσει ὁ Χριστός ὅταν λέγει: «Πορευθέντες εἰς τόν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τό Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει» (Μάρκ.ιστ΄15).
   Δηλαδή μᾶς ὑπαγορεύει ὁ Κύριος νά εἴμαστε μέσα στόν κόσμο, χωρίς να ταυτιζώμαστε μέ τόν κόσμο. Νά εἴμαστε ἡ ψυχή τοῦ κόσμου. Μᾶς διδάσκει μιά ἀναχώρησι ἀπό τίς παλιές σκουριασμένες ἰδέες μας. Μᾶς καλεῖ νά ἀπαρνηθοῦμε τόν κακό μας ἑαυτό, τήν ἐθελοκακία μας, τήν φιλαυτία, τόν Ἐγωϊσμό, τήν Ἑωσφορική Ἔπαρσι, τά πάθη, πού μᾶς ὁδηγοῦν στόν ὄλεθρο, στόν ἀλληλοσπαραγμό,  στήν καταστροφή.
    Εἶναι καιρός νά κυβερνήσῃ τή ζωή μας ἡ γνήσια Ἀγάπη, ἡ Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του.
     Πότε θά καταλάβουν οἱ Ἰσχυροί τῆς γῆς ὅτι μέ τήν Ἐωσφορική τους Ἔπαρσι καί μέ τούς ἀγῶνες τους νά κυριαρχήσουν καί νά ὑποδουλώσουν τούς μικρούς καί ἀδύναμους λαούς, σωρεύουν ἐρείπια καί ὁδηγοῦν τήν ἀνθρωπότητα στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι;
   Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅλοι,  μικροί καί μεγάλοι, ὅτι ἡ ζωή μας, χωρίς ἀγάπη, εἶναι  πραγματική κόλασις.
     Ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι ὅλες  οἱ μεγάλες Αὐτοκρατορίες ἐξαφανίσθηκαν, γιατί βυθίστηκαν στό βοῦρκο τῆς ἀνηθικότητος, γιατί λειτούργησαν «κατ' ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ» καί θέλησαν νά ὑποτάξουν καί νά ἐκμεταλλεύωνται τούς συνανθρώπους τους, γιατί δέν εἶχαν ἀγάπη.
   Εἶναι, λοιπόν, καιρός νά σταθοῦμε δίπλα στόν ἄνθρωπο, νά δοῦμε τά προβλήματά του καί τίς ἀνησυχίες του καί νά τοῦ δώσουμε λύσεις. Αὐτό τό Χρέος μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός.
   Δέν πρέπει νά ὑπάρχουν στή διαστημική μας ἐποχή τόσοι ἄνεργοι, ἄστεγοι, γυμνοί, πεινασμένοι, πού ψάχνουν στά σκουπίδια νά βροῦν τροφή. Αὐτός, λοιπόν, εἶναι ὁ Πολιτισμός μας; Χάθηκε ὁλότελα ἠ ντροπή;
    Δέν νομίζετε, πώς εἶναι καιρός νά πάψουμε νά τρῶμε τίς σάρκες μας, νά κατεσθίωμε τους ἀδελφούς μας;
    Ἄς πάψουμε ὅλοι μας, λοιπόν, νά κάνουμε κηρύγματα «φιγούρας» καί νά κοιτάξουμε γύρω μας νά δοῦμε καλά,  πόσα χλωμά πρόσωπα ἀπό τήν πεῖνα, τή στέρησι καί τήν ἀρρώστια, μᾶς περιβάλλουν.
   Νά ἐξετάσουμε, γιατί ὑποφέρουν καί νά βροῦμε τόν τρόπο,  ὄχι νά δώσουμε ἀπλῶς ἕνα βοήθημα ἤ μιά προσωρινή στέγη, ἀλλά νά ξεριζώσουμε, νά ξεθεμελιώσουμε τά αἴτια,  πού δημιουργοῦν τή δυστυχία.
    Αὐτό εἶναι τό Χρέος τοῦ καθενός μας.
    Ἕως ἐδῶ. Φθάνει πιά ἡ νάρκη.
   «Γίνου γρηγορῶν» καί στήριξε τούς ἀδελφούς σου, πού κινδυνεύουν νά πεθάνουν.
    Τούς χλιαρούς θά τούς  ξεράσω ἀπό τό στόμα μου
λέγει ὁ Κύριος( πρβλ.Ἀποκ. γ΄ 2 ,16).
   Εἶναι καιρός νά ξυπνήσουμε οἰ Χριστιανοί. Νά πάψουμε νά κυττάζουμε τόν Ἑαυτούλη μας καί τήν ἡσυχία μας. Νά δώσουμε στόν κόσμο τό χριστιανικό μας «παρών». Νά σπάσουμε τόν πάγο καί τά παγόβουνα κάθε ὑστεροβουλίας,  Ἐγωϊσμοῦ, Ψευτιᾶς, Ὑποκρισίας καί προκαταλήψεως.
    Νά ἀκολουθήσουμε μέ ὅλη τήν ψυχή μας τό Χριστό, ἀβίαστα, ἐλέυθερα, οὐσιαστικά. Νά εἰρηνεύσουμε μέ τό Θεό καί μεταξύ μας. Νά κρατήσουμε ψηλά τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ.  Μέ εἰλικρίνεια καί ἁγνότητα, καί πάνω ἀπό ὅλα, μέ ἀγάπη νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀγωνίζώμαστε, γιά τήν ἐπικράτησι τῆς Βασιλείας Του, σέ  ὁλόκληρη τήν κτίσι (Μάρκ,ιστ΄15).
  
  
 
   
 
 
 
 



Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

ΑΛΛ' ΕΩΣ ΠΟΤΕ ;

Ἀλλ' ἕως πότε ;
   Ἕως πότε ἡ καρδιά μας θά κτυπᾶ καὶ ἡ ψυχή μας θά πάλλῃ ἀπό ἀγάπη καί συγκίνησι, γιά πράγματα, πού μᾶς ὁδηγοῦν στόν καθημερινό, ἀλλά καί στόν αἰώνιον θάνατο;
   Καθημερινῶς συνάπτονται, δυστυχῶς, αἰσχροκερδεῖς συμβάσεις, κατά παράβασι τοῦ θείου καί ἀνθρωπίνου δικαίου.
   Πωλοῦνται καί ἀγοράζονται οἱ συνειδήσεις, τά ἰδανικά, οἱ ἠθικές ἀρχές, καί τά πάντα «ἀντί πινακίου φακῆς»«ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων».
   Προδίδεται, ἐμπτύεται, κολαφίζεται, ῥαπίζεται, μαστιγώνεται ὁ Ἠγαπημένος, ὁ Διδάσκαλος, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς καί ξανασταυρώνεται, στό πρόσωπον «τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του», ἀπό πολλούς, πού ἔχουν θεοποιήσει τήν Ὕλη καί τή δόξα τοῦ κόσμου.
   Ποδοπατεῖται τό Εὐαγγέλιον τοῦ Ἰησοῦ ἀπό πολλούς, ἀκόμη καί ἀπό ἐκείνους, πού κόπτονται, γιά τήν τήρησί του. Ποδοπατεῖται δέ προκειμένου νά ἱκανοποιηθῇ κάποιος Ἐαυτούλης.
   Στρογγυλοκάθεται ὁ καθένας στή θεσούλα του, κι' ἄν τόν ῥωτήσῃς:
   «Ἄνθρωπε, δέν βλέπεις τόν ξεπεσμό, δέν βλέπεις τό ξεστράτισμα, δέν βέπεις τήν ἐξαχρείωσι τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, στά πρόσωπα τῶν συνανθρώπων σου; Δέν διαμαρτύρεσαι; Δέν προσπαθεῖς νά διορθώσῃς τά κακά;»
  Μέ ἥσυχη συνείδησι σοῦ ἀπαντᾷ στερεώτυπα :
   «Ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα;»
   Εἶναι ἀλήθεια ὅτι γι' αὐτούς,πού  σκέπτονται ἔτσι, μόνον ἡ θέσις τους ὑπάρχει καί ἡ καλοπέρασί τους. Εἶναι Ἑαυτούληδες, πηγαίνουν ὅπου τούς πάρει ὁ ἄνεμος, χωρίς ἀρχές, χωρίς ἰδανικά. Καί δέν εἶναι λυπηρόν μόνον ὅτι ἀρνοῦνται τήν πραγματική Ἀλήθεια, τήν Ἐλευθερώτρια, ἀλλά καί τό ὅτι προδίδουν τίς χριστιανικές ἀρχές ἀπό τή μιά στιγμή στήν ἄλλη.
   Καί, δυστυχῶς, δέν εἶναι λίγοι. Εἶναι πολλοί ἐκεῖνοι, πού, ἐνῷ μεχρι χθές ἦσαν θερμοί κήρυκες τῶν ἰδανικῶν, θαυμασταί τῶν ἀξιῶν καί λάτρεις τῶν ὑψηλῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου, σήμερα, ἀφωνότεροι ἰχθύων, «καθεύδουν τόν νήδυμον», συμβιβάζονται μέ τόν κόσμον, ἐπαναπαύονται στίς δάφνες κάποιου ἀξιώματος, κάποιας θεσούλας, ἤ κάποιας ἄλλης εὐτελοῦς ἀπολαβῆς. Συμβάσεις ἀνταλλαγῆς, συμβάσεις ντροπῆς.
   Δυστυχῶς δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι, πού ἔχουν σάν κύριο ἔργο τους τήν κολακεία καί τό ξεσκόνισμα, τή διαστροφή τῆς ἀληθείας, πού  δέν συνεργάζονται μέ κανένα καλλίτερό τους, διαβάλλουν δέ τούς πᾶντες καί πατοῦν ἐπί πτωμάτων.
   Πράγματι εἶναι πολλοί ἐκεῖνοι, πού ἔχουν σάν σκοπό τῆς ζωῆς τους τήν ἀδικία, τή συκοφαντία, τήν καταῤῥάκωσι τῆς προσωπικότητος τῶν ἄλλων, τήν πλεονεξία καί τήν ποικιλόμορφη κλοπή.
   Ἡ καθημερινή πραγματικότης μᾶς δίνει σαφῆ εἰκόνα τῆς διαφθορᾶς καί τῆς σαπίλας, πού μολύνει τήν κοινωνία. Πῶς πέσαμε τόσο χαμηλά; Πῶς ἐξαχρειωθήκαμε τόσο; Πῶς ἐπεκάθισε πάνω στό νοῦ καί τήν καρδιά μας τόση λάσπη;
   Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἴμαστε ἄπιστοι, ὐπολογισταί,  συμφεροντολόγοι, ὑποκριταί, εὐμετάβολοι, αἰσχρά πρόσωπα(turpes Personae), ἄνθρωποι χωρίς ὑπόληψι (Homines sine existimatione)!
  Ὁ Προφήτης Δαβίδ  αἰτιολογεῖ τήν κατάντια τοῦ ἀνθρώπου  καί  γενικώτερα τῆς ἀνθρωπότητος ὁλοκλήρου καί τήν ἀποδίδει, ἀφ' ἑνός μέν στήν ἔλλειψιν κατανοήσεως τῆς τιμῆς, μέ τήν ὁποίαν ἐπροίκησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, καί ἀφ' ἑτέρου, στήν ἀπομάκρυνσιν ἀπό τόν Θεόν,  καί λέγει:
«Καί ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψ.48,13)
   Ὁ φιλάνθρωπος Θεός βέβαια μακροθυμεῖ καί μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας. Ἀλλ' ἕως πότε;
   Ὁ Προφήτης θέλοντας νά μᾶς ἀφυπνίσει ἐρωτᾶ :
   «Υἱοί ἀνθρώπων, ἔως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ.4,3).
   Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀναφωνεῖ: «Υἱοί ἀνθρώπων ἕως πότε, παχυκάρδιοι, σαρκικοί, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι; Τοιοῦτος γάρ ὁ σαρκικός ἄνθρωπος»    (Χρυσοστ.εἰς  Ψαλμ.4,3 ΒΕΠΕΣ 94 ,21,29-31).
   Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε θά παραμένουμε «δέσμιοι τῆς γῆς», «ἐμπεπηγμένοι εἰς ἱλύν βυθοῦ», μακριά ἀπό τό Θεό, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου;
   Ἕως πότε θά βρισκώμαστε μέσα στό σκοτάδι τῆς ἀγνοίας,  βυθισμένοι στήν ἁμαρτία, μέσα σέ τόση λάσπη, δοῦλοι στήν ἀκαθαρσία, υἱοί τῆς ἀπωλείας ;
   Ἕως πότε θά μᾶς κυριεύη ὁ Ἐγωϊσμός καί θά μᾶς διαφεντεύῃ ἡ Ψευτιά, ἡ Ὑποκρισία καί ἡ δύναμις τῶν ἀδυνάτων, ἡ κολακεία;
   Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε οἱ Ἰσχυροί τῆς γῆς θά καταδυναστεύουν, θά κατατυραννοῦν καί θά ἐκμεταλλεύωνται, τούς μικρούς λαούς καί θά τούς ὁδηγοῦν στήν ἐσχάτη ἐξαθλίωσι;
   Ἕως πότε ὀ Εὐρωπαϊκογερμανικός προτεσταντικός  π.χ.   «καθωσπρεπισμός» θά κουρελιάζῃ τήν ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια καί θά ὑπονομεύῃ τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά μας;
   Ἕως πότε οἱ Ἀντίχριστοι, οἱ Σιωνιστές, οἱ Σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ, «κατ' ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ», θά πολεμοῦν, μέ λυσσώδη μανίαν, νά ἐξαφανίσουν τόν Ἐλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία, καί θά μένουν ἀτιμώρητοι;
   Ὁ Κύριος ἐλέγχει τήν ἀπιστία μας καί τήν διαστροφή καί λέγει:« ὧ γενεά ἄπιστος καί διεσταμμένη! Ἕως πότε ἔσομαι μεθ' ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»(Ματθ.ιζ΄ 17).
   Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε;
   Ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ξεχείλησε τό ποτήρι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ καί ὅτι «ἦλθεν ὁ καιρός τῶν ἐθνῶν κριθῆναι» (Ἀποκ.ια΄ 18), καί μᾶς καλεῖ νά μετανοήσωμε, πρίν νά εἶναι ἀργά.
     
    «Οἴμοι, μέλαινα ψυχή ! Ἕως πότε τῶν κακῶν οὐκ ἐκκόπτεις; Ἕως πότε τῇ ῥαθυμίᾳ κατάκεισαι; Τί οὐκ ἐνθυμεῖ τήν φοβεράν ὥραν τοῦ θανάτου; Τί οὐ τρέμεις ὅλη τό φρικτόν βῆμα τοῦ Σωτῆρος; Τά ἔργα σου παρίστανται πρός ἔλεγχόν σου, αἱ πράξεις σου ἐλέγχουσι κατηγοροῦσαι.
   Ἄρα τί ἀπολογήσῃ ἤ τί ἀποκριθήσῃ;»
  

  
  

  
  

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

«ΓΝΩΤΕ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΗΤΤΑΣΘΕ,
ΟΤΙ ΜΕΘ' ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ».


                                     «Μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός,γνῶτε ἔθνη  καί 
                                       ἡττᾶσθε ...Ἐάν πάλιν ἰσχύσητε καί 
                                       πάλιν ἡττηθήσεσθε...»(Ἡσ. η΄9 ἑξ. ) 
     
        Ἡ οἰκονομική Κρίσις περιφέρει καί τήν Πατρίδα μας στήν
ἔσχατη ἐξαθλίωσι.Ἠ πατρίδα τῶν πατρίδων,ἠ κοιτίς τοῦ Πολιτισμοῦ, ἡ τροφός  τῆς ἀληθινῆς Δημοκρατίας κινδυνεύει
νά καταρρεύση ἀπό τίς ἐπιθέσεις,πού καθημερινά δέχεται στίς μέρες μας, ἀπό τοὐς ἄσπονδους φίλους μας.
     Κι' ὅταν ἔχεις τέτοιους φίλους ,τί τούς θέλεις τούς ἐχθρούς;
Ὁ Ὄφις, ὁ προαιώνιος ἐχθρός τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, προσπαθεῖ ἀπεγνωσμένα νά ἀφανίση τά ὅσια καί τά ἱερά μας.Μάχονται μεθοδικά καί μέ λυσσώδη μανία, οἱ ἄσπονδοι φίλοι μας,νά πραγματοποιήσουν τά δολερά,προαιώνια
σχέδιά τους, πού μέ μαεστρία κρύβουν,μέ μοναδικό σκοπό νά μᾶς συντρίψουν.
      Αἰτία ἡ ἀρρώστια τους :Τό συναίσθημα μειονεξίας(Minderwertigkeitskomplex). Νοιώθουν ὅτι εἶναι κατώτεροί μας ,καί εἷναι κατώτεροι μας. Διότι ὅταν ἐμεῖς ἐκτίζαμε Παρθενῶνες,ὅλα τά ἄλλα ἔθνη ζοῦσαν στά σπήλαια,στίς τρῶγλες καί πηδοῦσαν ,σάν πίθηκοι, ἀπό δένδρο σέ δένδρο.
 Καί μέχρι σήμερα νοσταλγοῦν τά σπήλαια καί φθονοῦν ἐκείνους πού ἔχουν πρώτη ἤ καί δεύτερη κατοικία.
      Ἐκτός ἀπό τό συναίσθημα μειονεξίας ἐμφανίζουν καί τό συναίσθημα ἀνωτερότητας καί  κενοδοξίας(superiority complex), κίνητρον καί αὐτό τῶν πράξεών τους.
    Τώρα μέ τήν ἀπειλή οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ καί μέ σκληρές,ἀπάνθρωπες πιέσεις προσπαθοῦν νά μᾶς πάρουν ὄχι μόνον τά σπίτια μας,ἀλλά καί τήν άξιοπρέπειά μας,καί αὐτήν ἀκόμη την ψυχή μας.
     Ὁ ἐχθρός ὁ παμπόνηρος προσπαθεῖ,χωρίς ντροπή, νά μᾶς ξεγυμνώση καί νά μᾶς πάρη τόν ὑλικό καί τόν πνευματικό μας πλοῦτο.
              Κάλπικοι ἐναγκαλισμοί,ὑποκριτικά χαμόγελα,
               Ψεύτικες ὑποσχέσεις,πού στό βάθος κρύβουν
              δόλο, πικρό ,θανατηφόρο δηλητήριο.
              Χρειάζεται μεγάλη προσοχή καί περισσή πίστις.
               Latet anguis in Herba( Κρύπτεται ὄφις ὑπό
               τόν χόρτον).
              Προσοχή! Φύλακες γρηγορεῖτε!
             Ὕπουλος εἷναι ὁ ἐχθρός.Φύλακες γρηγορεῖτε!
              Ψηλά τό κεφάλι. Ἄλλοι εἷναι οἱ κλέφτες καί
              οἱ ληστές, μέ τό λευκό κολλάρο.
             Κρατεῖστε ψηλά τή γαλανόλευκη μέ τόν Τίμιο
             Σταυρό,καί τήν ἀξιοπρέπειά μας !
             Οἱ Εὐρωπαῖοι Ἑταῖροι μᾶς ἔκλεψαν καί, χωρίς
              ντροπή, συνεχίζουν νά μᾶς κλέβουν.
             Τρανό παράδειγμα ἡ κλοπή καί ἡ λεηλασία τῶν
             γλυπτῶν τοῦ Παρθενῶνος καί πολλῶν ἄλλων,πού
              ξεδιάντροπα ἐκθέτουν στά Μουσεῖα τους, καί δέν
              ντρέπονται νά  ἐκθέτουν τή ντροπή τους,γιάτί ,τί
             ἄλλο εἷναι  ἡ κλοπή;Δέν εἷναι ἔγκλημα ντροπῆς ;
     Σ'  αὐτούς θά σκύψουμε τό κεφάλι;Εἷναι, νομίζω, καιρός
νά τούς βοηθήσουμε μέ τήν ἀξιοπρεπῆ στάσι μας νά καταλάβουν τό δίκιο μας καί νά συνειδητοποιήσουν ὅτι
        «τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος,ζυγόν δέν ὑποφέρει».
Τό δίκαιον (ἀνθρώπινον καί θεῖον) εἷναι μέ τό μέρος μας
καί ὁ Θεός τῶν Δυνάμεων εἷναι μαζί μας.
       Ὄχι ἄλλες κολοτοῦμπες.ΟΧΙ στήν ἡττοπάθεια!
        Τέλος οἱ ὀσφυοκάμπτες . Χρέος μας νά κρατήσουμε
         τήν ἀξιοπρέπειά μας.Νά μείνουμε πιστοί και ἀνυπο-
         χώρητοι στίς Ἀξίες,στίς Ἀρχές καί τά Ἰδανικά τῆς
         Φυλῆς μας, μέ σεβασμό στό Αἷμα τῶν Προγόνων μας.
       Ἐμπρός ,λοιπόν, λεβέντες  μου, φύλακες γρηγορεῖτε!
       Δῶστε τή μάχη,μέ   θάρρος, γιά τήν ἀξιοπρέπεια τῆς
       Πατρίδος μας,γιά τό καλό τοῦ ταλαιπωρημένου λαοῦ μας,
       Χωρίς φόβο,διότι «ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν  
       αὐτήν τρέμειν,ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καί καπνίζονται,
        ὁ περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων, ὁ ποιῶν τούς ἀγγέλους
       αὐτοῦ πνεύματα καί τούς λειτουργούς Αὐτοῦ πῦρ φλέγων»
      (Ψαλμ.103,32,3-4),ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἷναι μαζί μας.
        Καί ὁ Θεός ἡμῶν «οὐ μυκτηρίζεται»(Γαλάτ.στ΄7).Εἷναι
        δέ «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος »          (Ἑβρ.10,31), διότι «ὁ Θεός ἡμῶν(εἷναι) πῦρ καταναλίσκον».
Δηλαδή εἷναι φωτιά,πού θερμαίνει καί φωτίζει τούς δικαίους,
τούς εὐσεβεῖς καί κατακαίει καί ἐξαφανιζει τούς ἀδίκους,τούς ἀσεβεῖς( Ἑβρ.ιβ΄ 29). Καί εἷναι μαζί μας, φρούριόν μας.Κανείς δεν μπορεῖ να μᾶς βλάψη.Καί τώρα εἷναι καιρός νά τό καταλάβουν ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς,ὅτι ὁ Κύριος εἷναι μαζί μας.
«Γνῶτε ἔθνη καί ἡττᾶσθε,ὅτι μεθ' ἠμῶν ὁ Θεός».
       


                


               
 

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

ΕΝΑΣ ΠΥΡΓΟΣ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ

                  ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ  ΠΥΡΓΟΣ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ

                                              «Ἄνθρωπος  ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε,
                                                παρασυνεβλήθη  τοῖς  κτήνεσι τοῖς                                                ἀνοήτοις καί ὁμοιώθη  αὐτοῖς » 
                                                                                   (Ψαλμ.48,2).                                          

          Ἐάν ἐξετάσουμε μέ προσοχή τή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος,θά διαπιστώσουμε ὅτι οἰ περισσότεροι ἄνθρωποι ζοῦν μέ τήν ψευδαίσθησι τῆς μονιμότητος πάνω στή γῆ.Δέν θέλουν νά ἐννοήσουν «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων Καί μέ τήν ψευδῆ αὐτήν ἐντύπωσι, καί μέ λυσσώδη μανία διαπράτουν   φοβερά ἐγκλήματα. Ἐγκληματοῦν ὄχι μόνον ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ τους,ἀλλά καί ἐναντίον ὀλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος.
  Μέ τή συμπεριφορά τους αὐτήν πραγματικά οἰκοδομοῦν ἕνα νέο Πύργο τῆς Βαβέλ, ἕνα νέο Πύργο συγχύσεως.
      Εἶναι ὅμως καιρός νά κατανοήσουμε ὅλοι ὅτι ὁ κόσμος καί τά κοσμικά πράγματα εἶναι πρόσκαιρα καί φθαρτά.Δέν παραμένουν, παρέρχονται. Εἶναι «σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων  ἀπατηλότερα».Δέν συνοδεύουν τόν ἄνθρωπον εἰς τήν πέραν τοῦ τάφου ζωήν.«Οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος,οὐ συνοδεύει ἡ δόξα,ἐπελθών γάρ ὁ θάνατος,ταῦτα  ἐξηφάνισται»(Δαμασκ.).
    Ὅλα τά κοσμικά πράγματα,ὅπως λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος,
«εἶναι νύκτα καί ὄνειρο,πού  ἀφανίζεται μέ τόν ἐρχομό τῆς ἡμέρας.Εἶναι ἀνοιξιάτικα λουλούδια,πού μόλις περάσει ἡ ἄνοιξι,ὅλα μαραίνονται.Εἶναι σκίά καί φεύγει,καπνός καί διαλύεται,σαπουνόφουσκες καί σπᾶνε,ἀράχνη καί διασπᾶται».
      Καί ὅμως,δυστυχῶς,αὐτά τά ὑλικά πράγματα,τά ἐπίγεια, τά σαρκικά,(τά χρήματα,τά κτήματα,οἱ θέσεις,τά ἀξιώματα, ἡ γνώσις,ἡ ἐπιστήμη,ἡ τέχνη,κλπ.),θ ε ο π ο ι ο ῦ ν τ α ι ἀπό τόν ἄνθρωπο καί χρησιμοποιοῦνται τίς πιό πολλές φορές,ἄν ὄχι πάντοτε, γιά τήν ἐξυπηρέτησι τῶν ποικιλομόρφων χαμηλῶν του παθῶν. Αὐτή εἶναι ἡ φοβερή ἀλήθεια,ὅτι αὐτά τά μηδαμινά, τά ἐφήμερα,τά μάταια, ἀπορροφοῦν τόν ἄνθρωπον καί τόν ὑποδουλώνουν τόσον, ὥστε ἡ καρδιά του νά πάλλη μόνο γι' αὐτά.
      Ποιός ἀπό 'μᾶς μπορεῖ νά ἀρνηθῇ τήν τραγική αὐτή ἀλήθεια;
        Ὑπάρχει κανείς ἄνθρωπος σ' αὐτόν τόν κόσμο,πού νά μήν ἔδωκε τήν ψυχή του στά ὑλικά; Ἐξάλλου δέν εἶναι λίγα τά ἐγκλήματα,πού ἔγιναν καί γίνονται ἀπό τόν ἄνθρωπο,ἄλλοτε ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ καί ἄλλοτε ἐν ὀνόματι τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά στό βάθος πάντοτε, γιά τήν ἐξυπηρέτησι τοῦ κ.Ἑαυτούλη· γιά τήν ἀπόκτησι κάποιου ὑλικοῦ ἀγαθοῦ, γιά κάποια θέσι, γιά κάποιο ἀξίωμα, γιά κάποια ψευδαίσθησι, γιά κάποια ὑλική ἀπόλαυσι, γιά τήν ἱκανοποίησι τοῦ Ἐγωϊσμοῦ ἤ κάποιου ἄλλου πάθους.
         Κι'  ἔτσι ὁ ἄνθρωπος καί μάλιστα ὁ σύγχρονος, μέ τήν άγάπη του στήν Ὕλη, μέ τήν ἀφοσίωσι καί τή λατρεία του στά σαρκικά, ἀπεμάκρυνε τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἔδιωξε τό Θεό ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή του καί ἐδημιούργησε μιά νέα μορφή εἰδωλολατρίας.
        Πρέπει δέ νά ὁμολογήσουμε ὅτι, ὅλοι μας, δυστυχὼς, ποιὀς λίγο, ποιός πολύ, ἔχουμε κυριευθῇ ἀπό τή ματαιότητα τοῦ κόσμου καί καταβάλλουμε ἀμέτρητες προσπάθειες ἁπλῶς καί μόνο, γιά νά ἀπολαύσωμε χῶμα, ὕλη.Γίναμε ὁλότελα χοϊκοί,   «δέσμιοι τῆς γῆς », λάσπη. Καί ποιό  τὀ ἀποτέλεσμα ;
        Μέ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι  «ἐσθίομεν ἄρτον ὀδύνης»(Ψαλμ.126,2), ὅτι τρῶμε πικρό, ὀδυνηρό ψωμί.Κι'  αὐτό εἶναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ Ὑλισμοῦ, τό γνώρισμα τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν.Εἶναι τό προϊόν τῆς προσβολῆς τῆς γνήσιας ἀγάπης ,  τῆς προσβολῆς  τῆς Θυσίας τοῦ Λυτρωτοῦ, τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
     Αὐτό φαίνεται καθαρά στήν καθημερινή ζωή τοῦ ἀνθρώπου,
πού τήν χαρακτηρίζει τό ἄγχος, τό«κενόν»,ἡ ἀπογοήτευσις, ἡ χαύνωσις, ἡ ψυχική νέκρωσις, ἡ σύγχυσις καί ἡ ἀσυνενοησία,ἡ  ἀγωνία καί ἡ ἀγονία, ὁ πόνος, ἡ θλῖψις καί ὁ θάνατος.
      Κανείς δέν ἀμφιβάλλει ὅτι σήμερα ζοῦμε στή Διαστημική ἐποχή, στήν ἐποχή τῶν μεγάλων κατακτήσεων καί τῶν διαπλανητικῶν ταξιδίων. Ἡ τεχνολογική πρόοδος εἶναι ὁμολογουμένως ἀξιοθαύμαστη. Ἀναρίθμητα καί ἐκπληκτικά  εἶναι τά ἐπιτεύγματά της καί σέ ὅλους γνωστά. Καί τό σύνθημα εἶναι: « ὅλα γιά τόν ἄνθρωπο ». «Ὅλα γιά τό καλό του,γιά τό καλό τῆς ἀνθρωπότητος »
      Ὁ ἄνθρωπος ὅμως,ἡ κορωνίδα τῆς Δημιουργίας, ὁ Βασιλιᾶς
σέ ὁλόκληρη τήν κτίσι, ὁ δυστυχής αὐτός δημιουργός τῆς τεχνικῆς προόδου, ποῦ εἶναι; Τί κέρδισε; Σέ ποιά κατάστασι περιέφερε τόν ἑαυτό του;
       Δυστυχῶς διαπιστώνουμε ὅτι, ἀντίθετα ἀπό ὅτι θά περίμενε κανείς,ὁ τεχνοκράτης  ἄνθρωπος βρίσκεται σέ ἀπόγνωσι, μέσα στό ἄγχος καί τήν ἀγωνία,μέσα στήν ἀκαταστασία καί τή φαυλότητα, εἶναι δυστυχής.
        Εἶναι τό«θῦμα», πού καθε μέρα θυσιάζεται στό Βωμό τῆς νέας θεότητος, τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ, τῆς λεγομένης «προόδου».
       Ἐάν δεχθοῦμε ὅτι ὑπάρχει πρόοδος, τί  καλό  προσφέρει στόν ἄνθρωπο; Ποῦ εἶναι ἡ χαρά τῆς προόδου; Ποῦ εἶναι ἠ τάξις καί ἡ εὐνομία καί ἡ ἐξ αὐτῶν  εὐημερία; Ποῦ εἶναι ἠ εὐτυχία; Ποῦ εἶναι ἡ γαλήνη; Ποῦ εἶναι τῆς ἀγάπης τό ἤρεμο χαμόγελο;
         Τό γέλιο μας εἶναι νευρικό καί ἡ ψυχή μας ἄδεια.
          Γίναμε δοῦλοι τῶν μηχανῶν,μηχανές κι' οἱ ψυχές μας.
          Καί τοῦτο εἶναι εὔλογο,γιατί ἀναμφισβήτητα ἔχουμε
          ἐμπαγῇ «εἰς ἰλύν βυθοῦ»,γιατί ἀναμφισβήτητα δέν 
          βασιλεύει στήν ψυχή μας ὁ Χριστός, δέν ὐπάρχει,  
           παράλληλα μέ τήν τεχνική, καί  ἡ ἠθική,  ἠ πνευματική           πρόοδος.
           Καί ὅπως τό σῶμα χωρίς ψυχή εἶναι νεκρό,ὅπως ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων τῆς ἀγάπης εἶναι νεκρά, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ  τεχνική πρόοδος εἶναι νεκρά,χωρίς τήν παράλληλη ἠθική πρόοδο, εἶναι καταστροφική,τῆς λείπει ἡ ψυχή.Ἀπόδειξις τούτου εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ ἄνθρωπος  μέρα μέ τή μέρα βαίνει ὁλοταχῶς στήν ἔσχατη ἀνηθικότητα, βαίνει μέ ταχύτατο ρυθμό στήν αὐτοκαταστροφή του .  
       Οὐσιαστικά,λοιπόν, δέν ὑπάρχει πρόοδος.Διότι,γιά νά ὑπάρχει πρόοδος,θά πρέπει νά ὑπάρχουν τά βασικά καί ἀπαραίτητα στοιχεῖα,πού συγκροτοῦν τήν πρόοδο. Καί αὐτά εἶναι : Ἠ Ὁδός,ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος τῆς Ὁδοῦ,ὁ ὁδεύων ἄνθρωπος  πρός τά ἐμπρός,ἀπό τήν ἀρχή πρός τέλος. 
     Τά στοιχεῖα αὐτά βρίσκονται στό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ.
Δέν τά βρίσκουμε οὔτε στό Κοράνιο οὔτε στήν Βεδάντα οὔτε στίς Οὐπανισάδς(στίς διδασκαλιες τῶν δασῶν).Τά στοιχεῖα αὐτά βρίσκονται συγκεντρωμένα μόνον στό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ,στό Εὐαγγέλιό Του.
       Διότι μόνον ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἠ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος τῆς Ὁδοῦ.
        Καί δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος δέν ὁδεύει σήμερα ἐπί τῆς Ὁδοῦ,ἀπό τό Α πρός τό Ω,ἀπό τήν Ἀρχή πρός τό Τέλος,ἀπό τόν Ἰησοῦν, ἐν Αὐτῷ καί δι' Αὐτοῦ πρός Αὐτόν. Ἀλλά περιοδεύει, περιφέρεται γύρω ἀπό τόν νοσηρό του Ἐγωϊσμό, χωρίς ὀρθό προσανατολισμό,χωρίς νά ξέρη ποῦ βρίσκεται,  ἀπό ποῦ ἔρχεται καί ποῦ πηγαίνει.Χωρίς νά ξέρη τί θέλει, τί ἐπιδιώκει. Πηγαίνει ὅπου τόν παίρνει ὁ ἄνεμος.
     Καί εἶναι οἰ ἄνεμοι πολλοί. Ἄνεμοι ἀνατολικοί, ἄνεμοι δυτικοί, ἄνεμοι καταστροφικοί, ἄνεμοι σκοταδισμοῦ,πού σπρώχνουν τόν ἄνθρωπο στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης ... Ὑλισμός,Ἡδονισμός,Ἐγωϊσμός, Ψευτιά  καί Ὑποκρισία . Μηδενισμός, ἄρνησις κάθε ἠθικῆς Ἀξίας.
      Γιά νά θεραπευθῆ ὅμως  μιά ἀρρώστια χρειάζεται καλή διάγνωσι. Καί γιά νά λυτρωθοῦμε καί νά θεραπευθοῦμε χρειάζεται νά καταλάβουμε σωστά τήν ἀρρώστια μας.Καί ἀρρώστια μας εἶναι ἡ ἔμμονη ἰδέα μας,ὅτι εἴμαστε ὑγιεῖς.
Ἐπιμένουμε νά λέμε ὅτι προοδεύουμε καί δέν θέλουμε νά καταλάβουμε ὅτι ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι κτίζουμε ὅλοι ἕνα νέο
ΠΥΡΓΟ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ.
       Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο,ἐνῶ πάσχουμε,δέν προσπαθοῦμε νά ἔλθουμε σέ ἐπίγνωσι τῆς ἀληθείας καί νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεινά,πού ἔχουμε ἐπιβάλλει οἱ ἴδιοι στόν ἑαυτό μας καί καθημεριά πνιγόμαστε μέσα στά καυσαέρια τῆς τεχνικῆς προόδου, ἀσφυκτιοῦμε μέσα στά καυσαέρια τῆς ἠθικῆς μας  ἐξαχρειώσεως.
    Εἶναι δέ τόση ἡ ἠθική ἐξαχρείωσις καί τόση ἠ σύγχυσις
μέσα στό νοῦ καί τήν καρδιά τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων,
ὥστε νά ντρέπωνται νά κάνουν τό Καλό καί νά καυχῶνται
ὅταν κάνουν  τό Κακό.
       Αὐτήν τήν τραγικήν διαπίστωσι κάμνει καί ὁ Σαίξπηρ,στόν Μάκβεθ, καί, μέ τό ποιητικό του χάρισμα, λέγει:
             «Μά τώρα τό στοχάζομαι,πώς ζοῦμε σ' ἕναν κόσμο,
               πού τόν νά βλάψης ἄλλον εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή,
               καί ὅταν κάνης τό καλό,
               οἱ πιό πολλοί σέ παίρνουν γιά  τρελλό».
        Ὑπάρχουν ἀκόμη καί γονεῖς, πού ὑβρίζουν τά παιδιά τους καί τά κακολογοῦν, ὅταν  εἶναι ἠθικά καί ζοῦν ἐνάρετα.Τά προτρέπουν μάλιστα « νά ξυπνήσουν λίγο», καί τά ἐπαινοῦν ὅταν διαπράττουν ἀνηθικότητες.
         Ὁ σεμνός,ὁ ἐνάρετος,ὀ σοβαρός καί ἀξιοπρεπής ἄνθρωπος, θεωρεῖται καθυστερημένος, ἐνῶ ἡ  «ξετσιπωσιά» θεωρεῖται ἀρετή .Ὁ ἠθικός ἄνθρωπος,θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός, καί ὁ  ἀνήθικος,ὁ κάθε βρωμιάρης, λέγεται «ἐξελιγμένος».
          Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας λέγει σχετικά :«Οὐαί οἱ λέγοντες τό πονηρόν καλόν καί τό καλόν πονηρόν, οἱ τιθέντες τό  πικρόν γλυκὺ καί τό γλυκύ πικρόν.Οὐαί οἱ συνετοί ἐν ἑαυτοῖς καί ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες»(Ἡσ. 5,20-21).
Οὐαί. Ἀλλοίμονον.Ποιός μπορεῖ νά ἀγνοήση τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς συγχύσεως, τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς διαστροφῆς;
       Αὐτή  ἡ  πικρή, ἡ τραγική ἀλήθεια, φαίνεται διάχυτη στά πρόσωπα,στίς πράξεις καί στήν ἐν γένει συμπεριφορά οὐκ ὀλίγων ...
      Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι «ὅταν τις σκιρτᾷ μέν ὡς ταῦρος, λακτίζῃ δέ ὡς ὄνος, μνησικακῇ δέ ὡς κάμηλος καί γαστριμαργῇ μέν ὡς ἄρκτος, ἁρπάζῃ δέ ὡς λύκος,πλήττῃ δέ ὡς
σκορπίος, ὕπουλος δέ ῃ ὡς ἀλώπηξ, χρεμετίζῃ δέ ἐπί γυναιξίν ὡς ἵππος θηλυμανής»,τί ἄλλο μπορεῖ νά σημαίνη μιά τέτοια συμπεριφορά ;
     Καί ποιός μπορεῖ νά ἀρνηθῆ τήν ζωντανή πραγματικότητα;
Ποιός μπορεῖ νά ἀρνηθῆ ὅτι ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότης πάσχει, νοσεῖ, ὑποφέρει; Ποιός μπορεῖ νά ἀρνηθῆ  ὅτι ὁλόκληρο τό σῶμα τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι μιά φοβερή πληγή;( πρβλ.καί Ἡσ,1,2-6) .
        Ψυχές ἀρρωστημένες κτίζουμε ἕνα καινούργιο Πύργο τῆς Βαβέλ,ἕνα καινούργιο Πύργο συγχύσεως. Καί ὁ πανάγιος Θεός
μακροθυμεῖ .Ἀλλ' ἕως πότε ;





   
         
         



 

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων.

Δόξα τῷ Θεῷ. Ἀλληλούϊα! Ὁ πανάγαθος Θεός μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι θά εἶναι καί εἶναι παντοτινά μαζί μας (Ματθ.28,20). Γι' αὐτό καί ὅλοι οἱ πιστοί δέν φοβοῦνται τίποτε καί κανέναν. Καί ὅταν ακόμη μετακινοῦνται τά ὂρη καί ἡ θάλασσα ἔρχεται στήν ξηρά καί διασαλεύεται καί σείεται τό Σύμπαν καί τότε ἀκόμη ἐμεῖς δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε, διότι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας, φρούριόν μας, ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας: Lo  nira... cki Jodea Tsebaoth immanu,misgav lanu  Elohe jaakob (παρβλ. Ψαλμ.45, 1ἑξ.).Ποιός θά τολμήσῃ νά σταθῇ ἐναντίον μας, ὅταν ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας;  Ἀσφαλῶς κανείς.
   Δυστυχῶς σήμερα ὑπάρχουν μερικοί ἀνεγκέφαλοι, ἀντίχριστοι, πού νομίζουν, πώς μποροῦν νά ξεριζώσουν μέσ' ἀπό τήν ψυχή μας τό ἅγιον, τό ἱερόν, τό θεῖον ἐμφύσημα, νά σβήσουν τό θρησκευτικό συναίσθημα, νά μᾶς σακατέψουν. Θά πρέπει νά συνειδητο-ποιήσουν ὅτι ματαιωπονοῦν. Τούς πληροφοροῦμε, ὅτι οἱ πιστοί εἶναι ὁλοκληρωμένοι, ἄρτιοι ἄνθρωποι καί γνωρίζουν καλά ὅτι ἔχουν ἐξουσία τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ (πρβλ.Λουκ.10,19).
   Θά πρέπει δέ νά γνωρίζουν οἱ ἄπιστοι ὅτι ἡ προσπάθειά τους νά ἀρνηθοῦν τήν ἠθικότητα καί τήν θρησκευτικότητα μέσα τους σακατεύουν τόν ἑαυτό τους, κατακερματίζουν τήν προσωπικότητά τους, εἶναι ἄρρωστοι. Ἡ προσπάθεια νά ἐπικρατήσῃ τῆς ἠθικότητος ἡ ἀνηθικότητά τους (Βασική σύγκρουσις), τούς δημιουργεῖ πολλά δεινά καί πολλά ψυχολογικά προβλήματα(Ψυχονευρώσεις κ.π.ἄλλα). Καλόν εἶναι, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά καταλάβουν τήν πλάνη τους καί νά μετανοήσουν εἰλικρινά, ὥστε νά βρεθοῦν καί αὐτοί κάτω ἀπό τήν κραταιά σκέπη τοῦ Χριστοῦ.
   Ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται καί περιμένει τήν ἐπιστροφή τῶν πεπλανημένων καί εἶναι βέβαιον ὅτι γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι (Λουκ.15,7,10).
    Οἱ πιστοί δέν χαίρονται ὅταν βλέπουν τους συνανθρώπους τους νά εἶναι χωρισμένοι ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς , ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν καί νά ὑποφέρουν κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου καί νά μή χαίρωνται τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ (πρβλ.Ματθ.4,16). Οἱ πιστοί ἔχουν συνείδησι τῆς Χαρᾶς τοῦ Χριστοῦ καί εὔχονται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι  σύντομα νά παρακαθήσουν παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καί νά ἀκοῦνε τό λόγο τοῦ Θεοῦ (Λουκ.10,39).
   Νά  εἶναι φυτευμένοι παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, σάν δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ, (νά μέλετοῦν ἀδιάκοπα, μερα καί νύκτα, τό λόγο τοῦ Θεοῦ), καί νά ἀποδίδουν τούς καρπούς στόν κατάλληλο καιρό, τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια (πρβλ. Ψαλμ.Α΄καί Γαλατ. 5,22-23).
   Διότι τότε καί μόνον τότε,  θά εἰρηνεύσῃ ἡ ἀνθρωπότης, ὅταν βασιλεύσῃ στίς καρδιές μας ὁ Χριστός. Γένοιτο.