ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΙΝΑ ΣΩΣῌ ὍΝ ΕΠΛΑΣΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ, ΩΣ Φ Ι Λ Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ

 

 Ο  ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ,ΔΙΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕΙΑΝ, ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΩΦΘΗ

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι «ὁ Βασιλεύς τῶν οὐρανῶν, διά Φιλανθρωπίαν, ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη», λέγει  ὁ ἱερός Δαμασκηνός. Ἔρχεται ταπεινά, ἀθόρυβα κοντά μας  καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ, «ἀδελφούς Του». Φανερώνεται ἐν σαρκί ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ δι᾿ οὗ τά πάντα ἐγένετο»(Ἰωάν. α΄ 1-3, 14. Α΄ Τιμοθ. γ΄16. Βρ.γ΄37-38). Ἔρχεται κοντά μας ὁ Εὔσπλαγχνος, γιά νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά καθαρίσῃ καί νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, νά μᾶς στηρίξῃ εἰς τήν ζωήν,  νά μᾶς χαρίσῃ ζωήν καί ἀφθαρσίαν καί νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Διότι, πραγματικά, κανείς δέν μπορεῖ μόνος του νά ἔλθῃ πρός τόν Πατέρα, παρά μόνον δι᾿ Αὐτοῦ, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Καί οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι᾿ ἐμοῦ» λέγει ὁ Κύριος (Ἰωάν. ιδ΄6).

Διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, ἀποκαλύπτεται τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον, τό κεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ»(Ρωμ. ιδ΄24. Ἐφεσ. γ΄9). Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμον ,ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὀ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄16).

Μεγάλο εἶναι τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ. ΜΕΓΑ καί ἀνεξιχνίαστον, ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, ξένον καί παράδοξον καί ὐπέρλογον, δέν τό Χωράει ὁ Νοῦς μας. Προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν.

«Ἰδού ἔφθασε ὁ καιρός τῆς σωτηρίας ἡμῶν· ἑτοιμάσου,  στολίσου, καλλωπίσου Σπήλαιον, πλησιάζει ὁ καιρός, πού ἡ Παρθένος, ἡ μόνη  ἄμωμος, ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή, θά γεννήσῃ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ. Βηθλεέμ, γῆ Ἰούδα, τέρπου καί ἀγάλλου, διότι ἀπό σένα ἀνατέλλει καί ἐμφανίζεται, ὡς ταπεινός ἄνθρωπος, ὁ Κύριος ἡμῶν. Ἀκούσατε ὄρη καί βουνοί καί τά περίχωρα τῆς Ἰουδαίας, ὅτι ἔρχεται ΧΡΙΣΤΟΣ, ἵνα σώσῃ ὅν ἔπλασεν ἄνθρωπον, ὡς ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ» (Προεόρτ.  Τροπ.).

Ὁ Εὐαγγελιστής Προφήτης προαναγγέλλει καί λέγει: « Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον  μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός»(Ματθ. α΄23. Ἡσ. ζ΄14).

Καί πραγματικά «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός, καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή  ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης Βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός  ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, Ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· ... Μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ, καί τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον»( Ἡσ. Θ΄6) «Καί τῆς Βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος»(Λουκ. α΄33). Ἔρχεται κοντά μας ὁ  Προσωπικός μας ΣΩΤΗΡΑΣ  καί ὁ  ΛΥΤΡΩΤΗΣ τοῦ Σύμπαντος Κόσμου:

«ΕΤΟΙΜΑΖΟΥ ΒΗΘΛΕΕΜ, ἄνοιξε σέ ὅλους μας ἡ Ἐδέμ, ὁ Παράδεισος τῆς τρυφῆς. Εὐτρεπίζου, καλλωπίσου, ΕἘΦΡΑΘΑ, διότι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δένδρον τῆς ζωῆς, εἰς τό παγωμένον Σπήλαιον, ἐξήνθησεν ἐκ τῆς Παρθένου. Διότι καί ἐκείνης, τῆς κεχαριτωμένης, ἡ γαστήρ, ἐδείχθη Παράδεισος νοητός, εἰς τόν ὁποῖον ἐβλάστησεν τό Θεῖον Φυτόν(ὁ γλυκύς Ἰησοῦς, ὁ οὐράνιος ἄρτος) ἀπό τόν καρπόν του, ὅταν φάγωμεν θά ζήσωμεν καί δέν θά πεθάνομεν ὅπως πέθανε ὁ Ἀδάμ, ὅταν ἔφαγε τόν ἀπηγιορευμένον καρπόν. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ  ΓΕΝΝΑΤΑΙ, γιά νά ἀναπλάσῃ καί ἀναστήσῃ τό πλᾶσμα του, τήν εἰκόνα Του ἡ ὁποία πρίν ἔπεσεν διά τῆς παρακοῆς» (Τροπ. τῆς Ἑορτῆς). Ἔφθασε ὁ καιρός τῆς ἐλεύσεως τοῦ Σωτῆρος καί δέν βρέθηκε, γι᾿ αὐτόν κατάλυμα στή Βηθλεέμ. Οἱ δικοί Του δέν Τόν δέχθηκαν. Ἑκεῖνος ὅμως, ὁ Εὔσπλαγχνος, ὁ ἔχων θρόνον Οὐρανόν καί ὑποπόδιον τήν γῆν, καταδέχεται  καί γεννᾶται εἰς ἕνα παγωμένον Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ καί ἀνακλίνεται σέ μιά πτωχική Φάτνη καί θερμαίνεται ἀπό τά χνῶτα τῶν ἀλόγων ζώων. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὅμως «Χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», καί ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΕΚ ΠΑΡΘΕΝΟΥ. Ἔρχεται κοντά μας, γιατί Θέλει νά γεννηθῇ  μέσα εἰς τήν ψυχή μας. Ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε Ταπείνωσι καί καθαρή καρδιά, γεμᾶτη Καλωσύνη, γιά νά γεννηθῇ μέσα εἰς τήν Ψυχή μας ὁ Χριστός. Εἴμαστε ἕτοιμοι νά δεχθοῦμε τόν Βασιλέα τῶν Οὐρανῶν; Πιστεύουμε εἰς τόν Ἅγιον ὄνομά Του; Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι Μόνον «ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ σώσει καί σώζει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τόν ἁμαρτιῶν αὐτῶν»(Ματθ. α΄21). Ο ΧΡΙΣΤΟΣ  καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι τό «ΠΑΝ»,  γιά μᾶς. Ὅλοι καί ὅλα μᾶς ἐγκαταλείπουν, ΜΟΝΟΝ αὐτός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Μόνον Αὐτόν ἔχουμε  καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον  εἰς τήν ζωήν μας βοηθόν. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὁ υἱός τῆς βροντῆς, ὁ Ἰωάννης μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὅσοι Τόν δέχθηκαν στή καρδιά τους,  πίστευσαν εἰς τό Ὄνομά Του,  ἐνεκολπώθησαν τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί τό ἔκαμαν «Πρᾶξιν», εἰς τήν καθημερινήν τους ζωήν, εἰς αὐτούς ἔδωκε τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι»(Ἰωάν. α΄ 12). ΑΥΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΣΩΜΕΝ καί  ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ.