Ο ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

 Πόρρω ἀπέχει  τῆς πνευματικῆς  ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Παγανισμός(Paganismus) ἐκαλεῖτο, κατά τούς πρώτους αἰῶνας τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ πολυθεΐα, ἡ εἰδωλολατρία, ἐκ τοῦ paganus= ἄγροικος, ἀπαίδευτος, καί pagus= χωριό.

Ὁ Παγανισμός, ἡ εἰδωλολατρία, εἶναι ὑποδούλωσι στήν Ὕλη, θεοποίησι τῆς Ὕλης καί οἱ ὁπαδοί τοῦ παγανισμοῦ ἦσαν, εἶναι καί παραμένουν ἄνθρωποι ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ» (Ψαλμ. 68,2), «δέσμιοι τῆς γῆς» (Θρῆνοι Ἱερεμ. γ΄ 34),

«δέσμιοι σκότους καί μακρᾶς πεδῆται νυκτός» (Σοφ. Σολομ. ιζ΄ 2).

Ἡ Εἰδωλολατρία καί οἱ εἰδωλολάτρες ἀρνοῦνται τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύουν τά εἴδωλα. «Τά δέ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν», λέγει ὁ Δαβίδ, «ἀργύριον καί χρυσίον, (εἶναι) ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων. Στόμα ἔχουσι καί οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμούς ἔχουσι καί οὐκ ὄψονται...» (Ψαλμ. 113, 12-16), εἶναι ἄψυχα, ἄλογα καί νεκρά. Εἶναι δέ λυπηρόν ὅτι καί σήμερα ἀκόμη ὑπάρχουν πολλοί νεοπαγανιστές, ἄμυαλοι εἰδωλολάτρες, (Δωδεκαθεϊστές κλπ.) πού παρ’ ὅλες, τίς ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, πληγές-προσκλήσεις τοῦ Θεοῦ πρός μετάνοιαν, συνεχίζουν «νά προσκυνοῦν τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρά καί τά χαλκᾶ...» (Ἀποκ. θ΄ 20-21).

Κατά τό παρελθόν ἔγιναν, ἀλλά καί σήμερα γίνονται ἀπέλπιδες, ἀστόχαστες προσπάθειες ἀναβιώσεως τοῦ Παγανισμοῦ, τῆς Εἰδωλολατρίας, ἀπό ἄμυαλους καί δυστυχεῖς συνανθρώπους μας. Πολέμησαν τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία καί ἀπέτυχαν. Τρανό παράδειγμα εἶναι ὁ αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου Ἰουλιανός ὁ Ἀποστάτης ἤ Παραβάτης, πρῶτον μέλημα τοῦ ὁποίου ἦταν ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἐθνικῆς Θρησκείας καί ὁ ὁποῖος διεπίστωσεν ὅτι εἶναι σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν. Ἀπέθανε δέ εἰς ἡλικίαν 32 ἐτῶν τό 363 ἀνακράζων: «Νενίκηκάς με Ναζωραῖε» (Θεοδωρ. Ἱστ. 3,7).

Ὁ ποιητής Κ. Καβάφης γράφει:

«... Λυτρώθηκε τό Κράτος ἐπί τέλους.

ὁ μιαρότατος, ὁ ἀποτρόπαιος
Ἰουλιανός δέν βασιλεύει πιά...»

Θά ἀναφέρω ἐδῶ καί τό περίφημο ποίημα τοῦ Καβάφη·

                 ΟΥΚ  ΕΓΝΩΣ

Γιά τές θρησκευτικές μας δοξασίες-

ὁ κοῦφος Ἰουλιανός εἶπεν «Ἀνέγνων, ἔγνων,
κατέγνων». Τάχατες μᾶς ἐκμηδένισε
μέ τό «κατέγνων» του, ὁ γελοιωδέστατος.
Τέτοιες ξυπνάδες ὅμως πέρασι δέν ἔχουνε σ’ ἐμᾶς
τούς Χριστιανούς. «Ἀνέγνως, ἀλλ’ οὐκ ἔγνως· εἰ γάρ ἔγνως, οὐκ ἄν κατέγνως» ἀπαντήσαμεν ἀμέσως.

Τονίζω δέ τό γεγονός διότι καί σήμερα ὑπάρχουν μερικοί ταλαίπωροι, πού ἐπιστρέφουν σέ πρακτικές τοῦ εἰδωλολατρικοῦ παρελθόντος, ὅπως π.χ. ἡ λατρεία τῆς κακῶς ἐννοουμένης Ἐπιστήμης, ἡ λατρεία τῆς Μόδας, τῆς πολυτέλειας καί κάθε μορφή διαφθορᾶς τῆς ψυχῆς, πού ἐκτοπίζει ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τόν Βασιλέα- Χριστό, ὅπως ἡ πλεονεξία, τό Αὐτόματον διαζύγιον, ὁ Πολιτικός γάμος, ἡ νομιμοποίησις τῶν ἐκτρώσεων, τῆς Ὁμοφυλοφιλίας, ἡ ἀποποινικοποίησις τῆς μοιχείας καί οἱ προσπάθειες διαλύσεως τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας καί πολλές ἄλλες εἰδωλολατρικές συνήθειες, πού εἶναι παγανισμός, εἰδωλολατρία θεωροῦν δέ μάλιστα τίς πρακτικές αὐτές ὡς πρόοδον.

Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι καί ὁ Μωαμεθανισμός καί τό Κοράνιον τοῦ μίσους, πού μέ ἀκρίβεια ὁδηγοῦν στήν ἀπώλεια καί στήν αἰώνια Ὀδύνη, εἶναι μία μορφή Παγανισμοῦ, Εἰδωλολατρίας. Τό ἴδιο θεωρῶ   Εἰδωλολατρία καί τό Βουδισμό, διότι τόσον ὁ Βουδισμός ὅσον καί ὁ Βούδας, μέ κλειστά μάτια, βυθίζεται καί βυθίζει εἰς τήν Νιρβάνα. Ὁ Βουδισμός εἶναι Θρησκεία χωρίς θεό. Διδάσκει τόν ἄκρατο Ἐγωϊσμό. Δέν ἔχει Ἴχνος ἀγάπης. Ὁ καθένας προσέχει τόν Ἑαυτούλη του, πορευόμενος πρός τήν Νιρβάνα. Σημειωτέον δέ ὅτι ὁλόκληρη ἡ ἀνατολική ἐξωχριστιανική φιλοσοφία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἀνθρώπινες ἀτέλειες, ἀγωνιώδεις προσπάθειες, πρός ἀναζήτησι τῆς ἀνθρωπίνης ἀτελοῦς φιλοσοφίας, μερικῶς δέ λαχτάρα ἀναζητήσεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Καί τό τραγικώτερον εἶναι ὅτι μερικοί νεοποπαγανιστές, κουλτουριάρηδες προσπαθοῦν νά διδάξουν στά Σχολεῖα μας, μαζί μέ τίς ἔμφυλες ταυτότητες καί αὐτές τίς ψευτοθρησκεῖες, στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, χωρίς ντροπή.

Δέν θέλουν οἱ δυστυχεῖς νά καταλάβουν ὅτι ὅλα αὐτά τά φληναφήματα καί οἱ μωρολογίες δέν ἔχουν θέσι στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα. Στήν Πατρίδα μας, στή Χώρα τοῦ Φωτός, ἐπικρατεῖ ἡ μόνη ἀληθινή Θρησκεία,  ὁ Χριστιανισμός καί μάλιστα ἡ Ὀρθοδοξία, πού εἶναι ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ. Εἶναι ἡ Οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος. Κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης καί μᾶς ὁδηγεῖ στήν πνευματικήν ἐν Χριστῷ ζωήν, πού νοηματίζει καί ὀμορφαίνει τήν ἀνθρώπινη ζωή.

Ποιά σχέσι μπορεῖ νά ἔχη ὁ Παγανισμός, ἡ εἰδωλολατρία, μέ τήν πνευματικήν ἐν Χριστῷ ζωήν;

Ποῦ μᾶς ὡδήγησαν μέχρι σήμερα τά ἀνθρώπινα, ὅπως ἡ κακῶς ἐννοουμένη Ἐπιστήμη, οἱ Ψευτοθρησκεῖες, ὁ Παγανισμός, ἡ εἰδωλολατρία;

Ποῦ μᾶς κατήντησαν ἡ Ἄρνησις τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ἡ λατρεία τῆς Ὕλης, τοῦ Χρήματος, τοῦ Μαμωνᾶ;

Τί μᾶς ὠφέλησεν ὁ Μηδενισμός, ἡ ἀπαξίωσις τῶν Ἀξιῶν;

Τί κερδίσαμε Θεομαχοῦντες;

Πόσες συμφορές σώρευσε στή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος ἡ Ἀποστασία;

Τί ἄλλες συμφορές περιμένουμε ἀκόμη, γιά νά ἀνανήψουμε;

Ὕστερα ἀπό τόσες πληγές, δέν διδαχτήκαμε ὅτι εἶναι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν;»

Ἡ Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ Θεομάχοι, ὅλοι οἱ ἀντίχριστοι, ἀργά ἤ γρήγορα κονιορτοποιοῦνται, ἐξαφανίζονται «ὡσεί χνοῦς ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς» καί ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής, ὁ Μόνος Θριαμβευτής. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. «Αὐτόν ὁ Θεός ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ εἰς δοξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. β΄  9-11). Ἀμήν.