«ΕΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΜΝΗΜΑΤΟΣ

Η ΖΩΗ ΕΚ ΤΑΦΟΥ ΑΝΕΤΕΙΛΑΣ,

ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ»

 

Ὁ Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων, μᾶς ευσπλαγχνίζεται καί συγκαταβαίνει, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γιά Χάρι μας, μορφήν δούλου λαμβάνει, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Κανείς ἀπό μᾶς δέν μπορεῖ νά διηγηθῇ τά θαυμάσιά Του. Κανείς ἀπό μᾶς δέν μπορεῖ νά κατανοήσῃ καί νά ἑρμηνεύσῃ τήν μακροθυμίαν Του. Κανείς ἀπό μᾶς δέν μπορεῖ νά κατανοήσῃ τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Του!  Πῶς ἐσαρκώθη; Πῶς ἐσταυρώθη; Ἑκουσίως πάσχει καί ὑψοῦται εἰς τόν Σταυρόν, ἀντί ἡμῶν.

Γίνεται ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Γίνεται Τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ».

«Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα, Αὐτόν προσκυνήσωμεν». Ἔπαθε, ὡς ἄνθρωπος. Ἀνέστη, ὡς Θεός.

Ὄντως μέγα εἶναι τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Του!

Ἡ νοητική μας ἱκανότητα ἀδυνατεῖ νά νοήσῃ τό Μέγα Μυστήριον! Ὁ Θωμᾶς δέν πιστεύει στή μαρτυρία τῶν συμμαθητῶν του: «Ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων, καί βάλω τόν δάκτυλόν μου ε ἰς τόν τύπον τῶν ἥλων καί βάλω τήν χεῖρά μου εἰς τήν πλευράν αὐτοῦ, οὐ μή πιστεύσω»(Ἰωάν. κ΄25). Καί ὅμως ὁ ἀναφής Θεός, ὡς Μακρόθυμος, καταδέχεται καί ψηλαφᾶται: Λέγει τῷ Θωμᾶ· « Φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί ἴδε τάς χεῖράς μου καί φέρε τήν χεῖρά σου  καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου, καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός»(Ἰωάν. κ΄27).

 Καί, ψηλαφώμενος ὁ ἀναφής, ὁ ἄψαυστος,ὁ ἱερός, μέ τρυφερότητα, ἐλέγχει τήν ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ, καί τοῦ λέγει: «ὅτι ἐώρακάς με, πεπίστευκας; καί διακηρύττει: ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ΟΙ ΜΗ ΙΔΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΣΑΝΤΕΣ»!

Μακαρίζει ὁ Κύριος ὅλους τούς πιστούς ὅλων τῶν αἰώνων. Πόσο, ἀλήθεια, μᾶς στηρίζει, μᾶς παρηγορεῖ,  καί μᾶς χαροποιεῖ ὁ μακαρισμός αὐτός τοῦ Κυρίου, καί πόσα πολλά μᾶς διδάσκει!...

Ἄν πιστεύαμε στήν ὕπαρξιν μόνον ἐκείνων, πού ὑποπίπτουν εἰς τήν ἀντίληψί μας, ἄν πιστεύαμε στήν ὕπαρξιν μόνον,  ὅσων ψηλαφοῦμε, μόνον ὅσων βλέπουμε μέ τά μάτια μας, τότε σέ πόσο βαθύ σκοτάδι θά βυθιζόμαστε;

Φαντασθῆτε νά ἔλθῃ κάποιος καί νά σᾶς πῆ ὅτι δέν ὑπάρχουν τά Ἱεροσόλυμα, ἐπειδή δέν μπόρεσε νά τά δῆ μέ τά μάτια Του ἤ νἀρνηθῇ τό κάθε τί πού ὑπάρχῃ, μόνον καί μόνον γιατί αὐτός δέν τό ψηλάφησε μέ τά χέρια του, δέν τό εἶδε μέ τά μάτια του ἤ δέν τό ἄκουσε μέ τά αὐτιά του.

Πόσο ἀνόητος εἶναι ὀ ἄνθρωπος, πού ἀρνεῖται τή ΜΑΡΤΥΡΙΑ τόσων ἄλλων ἀξιοπίστων Μαρτύρων; Πόσο ἀνόητος καί ἄφρων εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού  ἀμφισβητεῖ καί δέν πιστεύει εἰς τήν καλήν Μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τῆς Ἀγάπης, τοῦ Ἰωάννου; (Α΄ Ἰωάν. 1-4): Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, μέ ἀγάπη , ἀναφέρει:

«Ἑκεῖνο πού ὑπῆρχε ἀπό τήν ἀρχήν, ἐκεῖνο πού ἔχομεν ἀκούσει, ἐκεῖνο πού ἔχουμε δῆ μέ τά μάτια μας, ἐκεῖνο πού παρατηρήσαμε καί τά χέρια μας ἐψηλάφησαν, περί τοῦ Λόγου δηλαδή τῆς Ζωῆς,- καί ἡ ζωή ἐφανερώθηκε καί μαρτυροῦμε καί σᾶς ἀναγγέλλομεν τήν ζωήν τήν αἰώνιον, ἡ ὁποία ἦτο μέ τόν Πατέρα καί φανερώθηκε σ’ ἐμᾶς, - ἐκεῖνο πού ἔχομε ἰδῆ καί ἀκούσει σᾶς ἀναγγέλλομεν, διά νά ἔχετε στενόν σύνδεσμον καί σεῖς μαζί μας. Ὁ στενός σύνδεσμός μας εἶναι μέ τόν Πατέρα καί μέ  τόν Υἱόν του, τόν Ἰησοῦν Χριστόν» Καί σύνδεσμός μας μέ τόν Θεόν  σημαίνει ἀποχωρισμόν ἀπό τήν ἁμαρτίαν (Α΄ Ἰωάν. α΄1-4-β΄1ἑξ).

Ἁπορῶ καί ἐξίσταμαι καί διερωτῶμαι· Πῶς εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν ἀκόμη ἄνθρωποι, σήμερα, ὕστερα ἀπό δυό χιλιάδες χρόνια καί πλέον, πού ἀμφισβητοῦν τόν ἘΡΧΟΜΕΝΟΝ,πού δέν πιστεύουν στήν ΜΑΡΤΥΡΙΑ  τοῦ Ἰωάννου καί τῶν ἄλλων Ἀποστόλων, πού θυσίασαν τά πάντα καί τή ζωή τους, γιά τήν ΠΙΣΤΙΝ εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Θεόν ἐνανθρωπήσαντα;

Ἐάν μελετήσουμε μέ ἀγαθήν συνείδησιν, χωρίς προκαταλήψεις, ὅλα τά ἱερά κείμενα τῶν διαφόρων Θρησκειῶν,   θά διαπιστώσουμε ὅτι τόσον ἡ Βεδάντα καί οἱ Οὐπανισάδς, ὅσον τό Κοράνιον καί τά ὅμοια πρός αὐτά Θρησκευτικά κείμενα εἶναι ἀνθρώπινα φληναφήματα καί δέν συγκρίνονται μέ τήν Ἁγίαν Γραφήν, ἡ ὁποία εἶναι ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ. Ὁ Ζωοποιός λόγος τοῦ Χριστοῦ καί νεκρούς ἀνασταίνει. Ὁ ἴδιος ὁ εὐαγγελικός λόγος ἀποδεικνύει τή Θεία προέλευσι. ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Γιατί τόση ἐπιμονή, τόσος φανατισμός, τόσο μῖσος, γιά τήν Ἀλήθειαν; Γιατί τόσο μένος καί τόσον λυσσώδης μανία, ἐναντίον τῆς Πίστεως εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν; Τί κέρδισε ἡ ἀνθρωπότης μέ τήν Ἄρνησιν καί τήν Ἀπιστία εἰς τήν ΜΑΡΤΥΡΙΑ τῶν Ἀποστόλων; Γιατί καί σήμερα οἱ ἄνθρωποι μισοῦν τό ΦΩΣ καί δέν ἔρχονται πρός τό ΦΩΣ;

Εἶναι φανερόν ὅτι ἡ δαιμονιώδης ἐμμονή εἶναι ἀπόδειξις ὅτι οἱ ἄνθρωποι μισοῦν τό Φῶς καί δέν ἔρχονται πρός τό Φῶς, γιατί εἶναι πονηρά,σκοτεινά τά ἔργα τους, γι'αὐτό καί ἀγαποῦν τό σκοτάδι, καί μένουν βυθισμένοι στό Βόρβορο, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Γιατί ἐμμένουν στή φαυλότητα καί συνεχίζουν τά ἔργα τοῦ σκότους; Γιατί ἀγαποῦν νά χύνουν αἷμα  ἀθώων; Γιατί τόση Πώρωσι;

ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΓΕΜΙΣΑΝ ΦΩΣ!

ΜΩΡΟΙ ΚΑΙ ΤΥΦΛΟΙ, ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ, ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ ΕΧΙΔΝΩΝ, ΑΦΡΟΝΕΣ, ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΩΣ ΘΑ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟΝ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΟΔΥΝΗΣ;

Ἀναμφιβόλως ΕΙΝΑΙ ΑΦΡΟΣΥΝΗ Η ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΟ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ. Καί ὁ Μακρόθυμος μᾶς καλεῖ κοντά Του καί μᾶς δέχεται ἀρκεῖ νά μετανοήσουμε εἰλικρινά. ΕΜΠΡΟΣ,ΛΟΙΠΟΝ, ταλαίπωροι συνοδοιπόροι... Προσέλθετε:

«Δεῦτε λάβετε ΦΩΣ ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου ΦΩΤΟΣ καί δοξάσατε Χριστόν τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν».

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ, ΘΑΝΑΤΩ, ΘΑΝΑΤΟΝ  ΠΑΤΗΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙ ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ». Αὐτό εἶναι τό ΓΕΓΟΝΟΣ. Καί τό γεγονός οὐκ ἀπογίνεται, λέγει ὁ ἀνδρῶν ἀπάντων σοφώτατος Σωκράτης.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ αἰώνιος ΝΙΚΗΤΗΣ, ὁ αἰώνιος ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ. Αὐτός «ἐξῆλθε νικῶν καί ἴνα νικήσῃ». Καί κανείς δέν μπορεῖ νά ἀλλάξῃ τήν Προαιώνιον Βουλήν Τοῦ Θεοῦ ! Καί ΒΟΥΛΗ τοῦ Θεοῦ εἶναι συνεχῶς νά ἔρχεται καί νά ποιῇ καινά  τά πάντα. ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΚΑΙΝΗ ΔΙΔΑΧΗ, ΚΑΙΝΗ ΕΝΤΟΛΗ Καί  «εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις».  «Καινά ποιῶ τά πάντα».

ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ! 

«Ἐσφραγισμένου τοῦ  μνήματος ἡ ζωή ἐκ τάφου ἀνέτειλας, ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ· καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων τοῖς Μαθηταῖς ἐπέστης Η ΠΑΝΤΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ. Πνεῦμα εὐθές ἐγκαινίζων ἡμῖν κατά τό μέγα σου ἔλεος».

Εἶναι καιρός, πάντα τά ἔθνη,  νά πιστεύσουμε στόν ΛΥΤΡΩΤΗ, στόν Ἀληθινόν Μεσσία. Εἷναι καιρός νά ἀφήσουμε τά ἀνθρώπινα φληναφήματα καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ  καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή. ΕΙΝΑΙ καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἠ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς  εἰρήνης, ὁ Παντοκράτωρ, Αὐτός καί μόνον Αὐτός μπορεῖ νά  χαρίσῃ τήν εἰρήνην στόν Κόσμο. Μόνον Αὐτός μπορεῖ νά χαρίσῃ γαλήνη καί ἀνάπαυσιν στήν ψυχή μας. Μόνον κοντά Του νοιώθουμε σιγουριά καί ἀσφάλεια! 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἐντάξουμε τόν ἑαυτόν μας εἰς τήν χορείαν τῶν Ἀποστόλων καί ΠΙΣΤΟΙ εἰς τήν μαρτυρίαν αὐτῶν, νά χαροῦμε τόν Μακαρισμόν τοῦ Κυρίου· «Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες»!

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, νά δοξολογοῦμε τόν Κύριον. Νά Τόν παρακλέσωμεν νά μᾶς ἀξιώσῃ, ἀσιγήτως, νά  ὑμνοῦμεν, νά  προσκυνοῦμεν καί νά δοξολογοῦμεν Αὐτόν,  τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ καί Σωτῆρα μας, τόν ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι Σ'Αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«Τήν Ἀνάστασίν Σου, Χριστέ Σωτήρ, ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς, καί ἡμᾶς τούς ἐπί γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ Σέ δοξάζειν».

«Δεῦτε, λαοί, ὑμνήσωμεν καί προσκυνήσωμεν Χριστόν, δοξάζοντες αὐτοῦ τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν· ὅτι ΑΥΤΟΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ Ο ΕΚ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΛΥΤΡΩΣΑΜΕΝΟΣ».

« ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ! »

 

                             Μέ τήν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου τά πάντα γέμισαν Φῶς.

 

«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ, καί καταχθόνια· ἑορταζέτω  γοῦν πᾶσα κτίσις, τήν Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται».

 

Πρίν ἀπό τήν ἔλευσιν τοῦ Κυρίου στόν κόσμο, βασίλευε, τό σκοτάδι, ὁ ᾏδης καί ὁ Θάνατος. Τά πάντα ἦσαν γεμάτα θλῖψι καί πόνο. Οἱ οὐράνιες ἀγγελικές Δυνάμεις καί οἱ ψυχές τῶν δικαίων συμπονοῦσαν τούς ἀνθρώπους, πού «δέσμιοι τῆς γῆς», μέ τή θέλησί τους, ἔμεναν « κατάκοιτοι  ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου». Καί αὐτή ἀκόμη ἡ κτίσις συμπονοῦσε καί στέναζε μαζί μέ τίς ψυχές, πού βρίσκονταν δέσμιες τοῦ σκότους, ἐξ αἰτίας τῆς παρακοῆς τοῦ προπάτορος Ἀδάμ.

Πρίν ἀπό τήν ἐνανθρώπησιν τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τό ἀνθρώπινον Γένος ζῆ μιά σκοτεινή περίοδο ἀφόρητης δουλείας. Ὁ ἄνθρωπος ζῆ κάτω ἀπό τό ζυγό τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ Διαβόλου. Ὁ Θάνατος κυριεύει καί ὁ ᾏδης αἰχμαλωτίζει τούς ἀνθρώπους.Ὁ ἄνθρωπος στερεῖται τή σωστική Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐνεργεῖ ὥς σοφός παιδαγωγός, καί ἑτοιμάζεται νά πραγματοποιήσῃ τήν προαιώνια Βουλή Του καί νά ἀποκαλύψῃ τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Του, διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ  ἱερός ὑμνῳδός ἀντιπαραθέτει στό πρίν, στήν προτέρα κατάστασι τοῦ σκότους, τό Νῦν, τό ὁποῖον εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένον, μέ τό ἀεί. Νῦν (Τώρα), ὁ Χριστός, Ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ἀνατέλει. Καί «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. δ΄16).

Νῦν, τώρα, ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, μέ τόν πανάγιον καί ζωοποιόν Του λόγον, μέ τά θαύματά Του, μέ τή Σταυρική Του Θυσία καί μέ τήν Ἀνάστασίν Του, πῆρε  μέσ’ ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τή θλῖψι, γκρέμισε τό μεσότοιχον τῆς ἔχθρας, πού μᾶς χώριζε ἀπό τό Θεό καί μεταξύ μας, μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν οὐράνιον Πατέρα καί μεταξύ μας. Κατάργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, δηλαδή τόν Διάβολον, ἐπάτησε, θανάτῳ, τόν Θάνατον, ἔλυσε τά δεσμά  τοῦ ᾏδου καί τοῦ Θανάτου. Μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου καί ἀπό τή δουλεία τοῦ Κακοῦ, ἀπό τήν καταδυνάστευσιν τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τήν τυραννικήν ἐξουσίαν τοῦ σκότους.

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός βροντοφωνάζει: «Νῦν πάντα πεπλήρωται Φωτός». Τώρα, μέ τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασίν Του Ὁ Χριστός, διέλυσε τήν ἀχλύν τῆς ἁμαρτίας, γέμισε τά πάντα Φῶς. Ἐξαφάνισε τά σκοτάδια τῆς ἁμαρτίας  καί μᾶς χάρισε ζωήν καί ἀφθαρσίαν. ΤΩΡΑ, μέ τήν Ἀνάστασίν Του, «ὁ Φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον», ἡ Πηγή τοῦ Φωτός, πλημμύρισε τά Σύμπαντα μέ νοερόν Φῶς. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον , πού ἔρχεται στόν κόσμο, πλημμύρισε,  τά Σύμπαντα,  μέ τό  Φῶς τό  καθάρσιον τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδίας, μέ τό Φῶς τό τῆς γνώσεως, μέ τό Φῶς τῆς Θείας Ἀγάπης. Ὁ ἱερός ὑμνῳδός κατανοεῖ καί διακηρύττει ὅτι τώρα, Ὁ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ,  ὁ Παντοκράτωρ, ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ πάνω στό θάνατο, ὡς Φῶς ἐκ τοῦ Τάφου ἀνατέλλει.

Ἀνιστᾶ τήν πεπτωκυῖα ἀνθρωπίνην φύσιν ἀπαφθαρτισμένην καί γεμίζει φῶς, παράγει καί καινοποιεῖ τά Σύμπαντα. Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ καί τά καταχθόνια φωτίζονται. Οἱ οὐράνιες Δυνάμεις ἀγάλλονται, γιά τήν Νίκην καί τόν Θρίαμβον τοῦ Κυρίου καί γιά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Καί ἡ γῆ χαίρεται, γιατί κι’ αὐτή φωτίζεται καί ἐξαγιάζεται, μέ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. «Τά οὐράνια   συναγάλλεται τῇ γῇ καί τά ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς». ’Αλλά καί τά καταχθόνια φωτίζονται καί εὐφραίνονται, μέ  τήν Κάθοδον τοῦ Κυρίου εἰς τόν ᾏδη καί μέ τήν ἀπελευθέρωσι τῶν δεσμίων καί μέ τήν κατάλυσιν τοῦ Θανάτου, διά τῆς Ἀναστάσεως.

ΝΥΝ, σέ ἀντίθεσι μέ τό ΠΡΙΝ (πρότερον), τώρα ὅλα εἶναι διαφορετικά, χαρούμενα, φωτεινά. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Λόγος τῆς Ζωῆς, ὁ Χριστός, τό Φῶς τοῦ κόσμου, ζωοποιεῖ καί καινοποιεῖ τά Σύμπαντα.

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός, συνεγείρει τίς οὐράνιες Δυνάμεις, ἀφυπνίζει τους πιστούς καί συγκαλεῖ πᾶσαν τήν κτίσιν, γιά νά ἑορτάσουμε μαζί τήν Ἑορτήν τῶν Ἑορτῶν,  τήν ΕΓΕΡΣΙΝ τοῦ Χριστοῦ, διότι σέ αὐτήν στερεώνεται καί σταθεροποιεῖται ὁλόκληρη ἡ Κτίσις καί νοιώθει ἀσφαλής. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Βάσις καί τό μοναδικό στερεό Θεμέλιο τῆς Πίστεώς μας (Α’ Κορινθ. ιε’ 17, 20 ἑξ.). Θεμέλιον στή σκέψι καί τή ζωή μας. Διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκτίσθησαν ὅλα. «Τά πάντα δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν ἔκτισται·  καί αὐτός ἐστι πρό πάντων, καί τά πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε» (Κολοσ. α΄16-17). Ὅλα ὁ Χριστός τά συγκροτεῖ, τά συγκρατεῖ, τά διατηρεῖ στή ζωή καί τά κυβερνᾶ. Αὐτός εἶναι ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν λκαί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ.Αὐτός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καί πρωτότοκος τῶν νεκρῶν ἐγένετο. Αὐτός εἶναι πρωτεύων σέ ὅλα. Σ’Αὐτόν στερεώνεται, ὄχι μόνον κάθε ψυχή, ἀλλά καί πᾶσα ἡ κτίσις. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι  ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἠ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ καί ἡ ΖΩΗ. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ «ΤΟ  ΠΑΝ», γιά μᾶς.

  «Τώρα ὅλα γέμισαν Φῶς, ὁ Οὐρανός καί ἠ Γῆ καί τά Καταχθόνια· Ἄς γιορτάση, λοιπόν, ὁλόκληρη ἠ κτίσις τήν Ἔγερσιν Χριστοῦ, στήν ὁποίαν ἔχει στερεωθῆ».

(Ἀπόσπ. ἀπό τό βιβλίον μου ,σελ.214-217: «Θρίαμβος πάνω στό θάνατο καί θεραπεία τοῦ φόβου τοῦ θανάτου» Αθῆναι) .

Ἁγαπητά μου παιδιά,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!

Ὁλοψύχως σᾶς εὔχομαι χρόνια πολλά, καλά, καρποφόρα, μέ ὑγεία καί χαρά! Εὔχομαι τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου νά σᾶς φωτίζῃ, νά σᾶς ἁγιάζει καί νά σᾶς ὁδηγῇ εἰς τήν Ὁδόν τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς.

 

«ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ»

                                 «ΓΙΝΟΥ ΓΡΗΓΟΡΩΝ».

 ΓΙΝΕ ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΣ.

Ὁ Πυθαγόρας, καθημερινά, καλεῖ τούς Μαθητάς του, σέ περισυλλογή καί ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον πρός αὐτογνωσίαν. Θέλει μέρα μέ τή μέρα νά βελτιώνουν τόν ἑαυτόν τους ἐπ’ εὐεργεσίᾳ τοῦ κοινωνικοῦ  συνόλου, ὥστε νά εἶναι χρήσιμοι ὄχι μόνον, γιά τόν ἑαυτόν τους, ἀλλά καί γιά τούς ἄλλους γύρω τους.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς καλεῖ κοντά Του καί ζητεῖ ἀπό ὅλους νῆψι καί ἐγρήγορσι. Καλεῖ τόν καθένα ἀπό μᾶς καί λέγει «Γίνου γρηγορῶν» (Ἀποκ. γ΄2). Καί μᾶς προειδοποιεῖ λέγων·« Ἐάν οὖν μή γρηγορήσῃς (ἐάν δέν ξυπνήσῃς καί δέν γίνῃς νηφάλιος καί προσεκτικός), ἥξω ἐπί σέ ὡς κλέπτης, καί οὐ μή γνώσῃ ποίαν ὥραν ἥξω ἐπί σέ» (Ἀποκ. γ΄3). Θά ἔλθῃ ὁ Κύριος καί θά ἐξετάσῃ ἐάν ἐπολλαπλασιάσαμε τά τάλαντα, πού μᾶς ἔδωκε. Ζητεῖ νά εἴμαστε διαρκῶς σέ νῆψι καί ἐγρήγορσι. Νά ἐξετάζουμε συνεχῶς τόν ἑαυτόν μας, μέ νηφαλιότητα καί σύνεσι. Νά κάνουμε ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον, γιά νά διαπιστώνουμε,  ἐάν εἴμαστε καλοί Οἰκονόμοι, καλοί Διαχειριστές τῶν ἀγαθῶν Του. Μᾶς ἔδωκε τάλαντα. Μᾶς κατέστησε Οἰκονόμους, Διαχειριστάς τῶν Ἀγαθῶν Του, ὑλικῶν καί πνευματικῶν. Θά ἔλθῃ δέ(ἄγνωστον τό Πότε). Θά ἔλθῃ δέ ὡς ἀστραπή, ὡς κλέπτης ἐν νυκτί, νά λογαριασθοῦμε.  Καί θά ζητήσῃ ἀπό ὅλους, τούς καρπούς εἰς τόν κατάλληλον καιρόν. Ζητεῖ ὁ Κύριος νά εἴμαστε, σάν δένδρα πεφυτευμένα παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων(πρβλ. Ψαλμ. Α΄1ἑξ.). Δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ καί νά ἀποδίδουμε καρπούς, στόν κατάλληλον καιρόν, τούς  καρπούς τοῦ πνεύματος. «Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια»(Γαλάτ. ε΄ 22).

 Ὁ Ἰησοῦς, ἐπιστρέφων ἕνα πρωῒ στήν Πόλιν ἐπείνασε  καί ἰδών συκήν μίαν ἐπί τῆς ὁδοῦ ἐπλησίασε καί δέν βρῆκε τίποτε πάνω της, δέν βρῆκε καρπόν, παρά φύλλα μόνον καί τῆς λέγει· Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπός  γένηται εἰς τόν αἰῶνα. Καί παραχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκή (Ματθ. κα΄ 18-22). Οἱ Μαθηταί θαύμασαν λέγοντες· «Πῶς παραχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκή;» 

 Ἡ Πεῖνα τοῦ Θεανθρώπου συμβολίζει τήν πεῖνα καί τή δίψα Του, γιά τή σωτηρία μας.

Ἡ ἀποξηρανθεῖσα συκή συμβολίζει τήν Συναγωγή τῶν Ἑβραίων, πού σάν τήν ἄκαρπη συκιά παρουσίαζε φύλλα μόνον καί ἐξωτερικούς τύπους, δέν εἶχε νά ἐπιδείξῃ καρπούς ἀρετῆς. Μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος ὅτι, ὅπως ξεράθηκε ἀμέσως  ἡ συκή διά τήν ἀκαρπίαν ἔτσι, τήν ἴδια τύχη θά ἔχῃ καί κάθε ἄνθρωπος ἄκαρπος. Θά μένει ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ.

Ὅπως καί ἡ ἀποξηρανθεῖασα συκή ἔτσι καί ἡ Ἑβραϊκή Συναγωγή μένει ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ, διά τήν ἀκαρπίαν. «Διά τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τούς καρπούς αὐτῆς» (Ματθ. κα΄ 43).

Παράχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκή, διά τήν ἀκαρπίαν.

Ἡ Ἑβραϊκή Συναγωγή χάνει τήν προστασία τοῦ Θεοῦ, μένει ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ, διά τήν ἀκαρπίαν.

Οἱ κακοί γεωργοί, οἱ κακοί Οἰκονόμοι, οἱ κακοί Διαχειριστές, μένουν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ, διά τήν ἀκαρπίαν, ὅπως ἀκριβῶς οἱ πέντε Μωρές, ἄμυαλές καί ἀνόητες, χωρίς φρόνησι, Παρθένες, μένουν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ, διότι δέν ἔχουν ἔλεον εἰς τάς λαμπάδας αὐτῶν, δέν ἔχουν καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας(παρβλ. Ματθ. κε΄ 1-13), μένουν ἔξω ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπως μένουν ἔξω οἱ κύνες καί οἱ Φαρμακοί καί εἰδωλολάτρες καί ὅλοι οἱ ἀμετανόητοι Ἁμαρτωλοί(πρβλ. Ἀποκ. κα΄ 8. κβ΄15).

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ σέ νῆψι καί ἐγρήγορσι. «Γρηγορεῖτε οὖν , ὅτι οὐκ οἴδατε τήν ἡμέραν οὐδέ τήν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Ματθ. κε΄13). Ἔρχεται ὡς κλέπτης ἐν νυκτί», «ὡς ἀστραπή»(Ματθ.κδ΄27).

Τό Πνεῦμα τό ἅγιον μᾶς συνιστᾶ · «Πρόσεχε σεαυτῷ μή ἐπιλάθη Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου τοῦ μή φυλάξαι τάς ἐντολάς αὐτοῦ...» (Δευτ.8,11). Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ πρέπει νἆναι κολλημένη, μέ τήν ἀναπνοή μας, γιά νά μπορέσουμε νά ἀποδίδουμε καρπούς ἀρετῆς: «Μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον». 

Ὁ ἱερός ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς καλεῖ σέ ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον. Μᾶς  ἀφυπνίζει καί μᾶς συγκλονίζει. Μᾶς θυμίζει τό «βραχύ τῆς ζωῆς» καί τήν ὥρα τοῦ Χωρισμοῦ τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, ὥρα ἄγνωστη στόν καθένα μας καί γνωστή μόνο στό Θεό, πού ἔρχεται νά ζητήσῃ καρπούς ἀρετῆς, ἀπό τόν καθένα μας, γιά μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ.

«Τήν ὥραν, ψυχή, τοῦ τέλους ἐννοήσασα καί τήν ἐκκοπήν τῆς συκῆς δειλιάσασα, τόδοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως ἔργασαι, ταλαίπωρε, γρηγοροῦσα καί κράζουσα·

Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ».

 Ταλαίπωρη ψυχή μου, ἀφοῦ ἐννοήσεις τό ἀναπόφευκτον τέλος, καί ἀφοῦ περισυλλεγῇς θά διαπιστώσῃς, πῶς, διά τήν ἀκαρπίαν, παραχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκή, γιά νά ἀποφασίσῃς ὅσο εἶναι ἀκόμη καιρός, νά ἐργασθῇς φιλότιμα καί μέ ἀγάπη, νά ἐργασθῇς καί νά πολλαπλασιάσῃς τό τάλαντον , πού σοῦ δόθηκε ἀπό τόν Κύριον, ταλαίπωρη ψυχή μου, μέ σπουδή κράζουσα: Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ.

  «Τί ρᾳθυμεῖς, ἀθλία ψυχή μου; Γιατί δέν ἔχεις πνευματικά ἐνδιαφέροντα; Γιατί ἄμελεῖς, γιατί δέν φροντίζεις, γιά τήν πνευματική σου τελείωσι; Γιατί ἀσχολεῖσαι μέ ἄκαιρες καί ἀνωφελεῖς, ἄχρηστες, ἐπιβλαβεῖς μέριμνες; Γιατί ἀσχολεῖσαι μέ ρέοντα πράγματα, πού χύνονται καί χάνονται; Ἔφθασε  ἡ ἔσχατη, ἡ τελευταία στιγμή τώρα, πού πρόκειται νά χωρισθοῦμε ἀπό ὅλα τά προσωρινά καί ἀνάξια λόγου ἀγαθά αὐτῆς ἐδῶ τῆς ἄθλιας παροικίας. Ὅσο ἔχεις ἀκόμη καιρό, σύνελθε ἀπό τήν μέθη τῶν ἀνοήτων ἐγκοσμίων πραγμάτων καί ξαναβρές τήν νηφαλιότητά σου, τή σωστή, τήν ὀρθόδοξη πίστι σου, ἀπομακρύνσου ἀπό τήν πλάνη σου καί κράξε μέ φωνή μεγάλη· ἁμάρτησα, Σωτῆρα μου, δέν πολλαπλασίασα τά τάλαντα, καί δέν ἀπέκτησα καρπούς ἀρετῆς, Σέ ἱκετεύω, Μακρόθυμε, μή μέ ἐκκόψῃς, ὅπως ἀκριβῶς τήν ἄκαρπη συκιά, ἀλλά ὡς Εὔσπλαγχνος, Χριστέ μου, λυπήσου με, μέ φόβο κραυγάζουσαν· Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ».

Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, δώρησαί σέ μᾶς τούς ἀναξίους δούλους Σου τό Χάρισμα τῆς εἰλικρινοῦς Μετανοίας ! Βοήθησέ μας, Μακρόθυμε, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Σου, φέροντες καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας! Σέ ἱκετεύω, Πολυεύσπλαγχνε, μή, ὄχι, μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ...

Σύ, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, πρῶτος μᾶς ἀγάπησες καί μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες μέ τό Πανάγιον Αἷμα Σου, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς κατέστησες βασιλεῖς καί ἱερεῖς στόν Πατέρα. Σύ Σταυρώθηκες, γιά μᾶς. Κράτησέ μας , μέ τή Χάρι Σου, ἄγρυπνους καί προσεκτικούς. Λάμπρυνον τήν στολήν τῆς ταλαίπωρης ψυχῆς μας, ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Πανάγαθε καί Οἰκτίρμων, «ὑπέρ τήν πόρνην, Ἀγαθέ, ἀνομήσας, δακρύων ὄμβρους οὐδαμῶς Σοι προσῆξα· ἀλλά σιγῇ δεόμενος, ψυχικά συντετριμμένος, σιωπηλά, προσέρχομαι κοντά Σου. Σέ Σένα προσπίπτω καί μέ πόθο, μέ λαχτάρα, ἀσπάζομαι τά ἄχραντα πόδια Σου καί Σέ παρακαλῶ...Χάρισέ μου τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μου, ὡς Δεσπότης. Σέ Σένα κράζω, Σωτῆρα μου· Λύτρωσέ με, Κύριε, ἀπό τό βρωμερό βόρβορο τῶν ἔργων μου...

Λυτρωτά, μή ἐπιτρέψης νά χαθοῦμε! Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ κεκοσμημένου Νυμφῶνος Σου, Κύριε!

«Ἡ πρώην ἄσωτος γυνή ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, ἀφοῦ μίσησε τά ἔργα τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας καί  τίς ἡδονές τοῦ σώματος, διότι θυμήθηκε τήν αἰσχύνην τήν πολλήν, τή μεγάλη ντροπή, ἀλλά καί τήν κρίσιν τῆς κολάσεως, πού πρόκειται ἀσφαλῶς νά ὑποστοῦν πόρνοι καί ἀμετανόητοι ἄσωτοι· ἐκ τῶν ὁποίων πρῶτος ἀκριβῶς εἶμαι ἐγώ, ὁ ἄθλιος καί τρομάζω, καί παρόλα αὐτά ἐμμένω μέ λυσσώδη μανία στή φαύλη καί κακή συνήθεια, ὁ ἄφρων, ὁ ἄμυαλος. Ἡ πόρνη ὅμως γυναῖκα, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός της, μέ φόβο καί σπουδή ἐπέστρεψε γρήγορα κοντά Σου. Ἦλθε φωνάζοντας δυνατά Σέ Σένα τόν Λυτρωτήν· Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων, λύτρωσέ με ἀπό τό βόρβορο τῶν ἔργων μου...».

Ψυχοσῶστα, Σωτῆρα μου, κάμφθητί ἡμῖν ! Λύγισε μπροστά στούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς μας, Σύ, πού ἔκλινες τούς οὐρανούς μέ τήν ἄφατον Θεϊκήν κένωσιν, μέ τή συγκατάβασί Σου!  Θεέ μου, Μακρόθυμε, καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἡμῖν, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον εἰς τά ἔγκατα, εἰς τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας(Ψαλμ. 50,12).

Κύριε, ἔρχου ταχύ. ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΣΟΥ ΓΛΥΚΥΤΑΤΕ ΜΟΥ ΙΗΣΟΥ!

 

Ο ΘΕΛΩΝ ΠΡΩΤΟΣ ΕΙΝΑΙ

 

ΕΣΤΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΣΧΑΤΟΣ

  Ὁ Κύριος προλέγει τή  Σταυρική Του Θυσία.

Ανεβαίνοντας ὁ Ἰησοῦς πρός τά Ἱεροσόλυμα  εἶναι πολύ χαρούμενος, διότι ἔρχεται στήν Πόλι, στήν ὁποίαν ἐπρόκειτο νά δοξασθῇ. Δηλαδή νά ὑψωθῇ στό Σταυρό, καί διά τῆς Θυσίας Του νά λυτρώσῃ τά πλάσματά του ἀπό τή φθορά καί τό Θάνατο.

Ὅσοι Τόν ἀκολουθοῦν βλέποντας τόν Διδάσκαλό τους νά προπορεύεται, μέ τόσο θάρρος καί χαρά ἐκεῖ, ὅπου ἐπρόκειτο, ὡς ἄνθρωπος, νά ὑποστῇ τόσο φρικτά Πάθη, Τόν θαυμάζουν, ἐκπλήσσονται καί φοβοῦνται. Δέν μποροῦν νά καταλάβουν τό μυστήριον τῆς Ἀγάπης Του γιά ὅλους μας.

Ὁ Κύριος ἀναβαίνοντας εἰς Ἱεροσόλυμα πῆρε κατά μέρος τούς δώδεκα Μαθητάς καί ἄρχισε νά τούς λέγει ὅλα , ὅσα ἐπρόκειτο νά πάθῃ ἐκεῖ: Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά παραδοθῇ στούς Ἀρχιερεῖς καί τούς Γραμματεῖς καί θά Τόν καταδικάσουν σέ Θάνατο καί θά Τόν παραδώσουν  στούς ἐθνικούς. Αὐτοί θά Τόν ἐμπαίξουν καί θά Τόν μαστιγώσουν, θά Τόν φτύσουν καί  Τόν θανατώσουν καί τήν τρίτην Ἡμέραν θά ἀναστηθῇ. 

 

Ὁ Κύριος, ὡς ἄνθρωπος, ἀνοίγει τήν καρδιά Του στουςδικούς Του. Μοιράζεται μαζί τους τόν πόνο Του, τούςμιλάει γιά τά φρικτά Πάθη Του, τούς προλέγει τό μαρτύριον πού θά ὑποστῆ, γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί, γιά νά τούς ἐνισχύσῃ  τίς πολύ  δύσκολες ὧρες τοῦ πάθους Του, τούς προαναγγέλλει τήν Ἀνάστασίν Του.

Ὅμως ποιός θά τό περίμενε; Δέν καταλαβαίνουν τίποτε.  Ζοῦν στόν κόσμο τους. Καί δέν ξέρουν τί θέλουν. Δοῦλοι στό Πάθος τοῦ Ἐγωϊσμοῦ τους, τῆς φιλαρχίας, τῆς ἀρχομανίας, τολμοῦν ἐκείνη τήν κρίσιμη ὥρα, πού ὁ Κύριος, τούς μιλάει,  γιά τά Πάθη Του, αὐτοί Τοῦ ζητοῦν νά τούς ἱκανοποιήσῃ τόν  Ἐγωϊσμό τους.

Και οἱ μέν δύο κορυφαῖοι τῶν Μαθητῶν, «οἱ υἱοί τῆς βροντῆς», ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, οἱ γιοί τοῦ Ζεβεδαίου, Τόν πλησιάζουν καί τοῦ λέγουν:

«Διδάσκαλε, θέλουμε ἐκεῖνο, πού θά Σοῦ ζητήσουμε, νά  μᾶς τό  κάνῃς». Καί ὁ Χριστός τούς εἶπε: «Καί τί θέλετε νά  σᾶς κάνω;» Καί κεῖνοι, χωρίς ντροπή, Τοῦ εἶπαν: «Δός μας νά καθήσουμε ὁ ἕνας στά δεξιά Σου καί ὁ ἄλλος στά ἀριστερά Σου, ὅταν ἔλθῃς στή δόξα Σου, ὅταν θά ἀναβῇς στόν   ἐπίγειον θρόνον τοῦ Δαυῒδ.

Ὁ Κύριος, «πρᾷος καί ταπεινός τῆ καρδίᾳ», ἀκούει, μέ συμπάθεια, τό αἴτημά τους καί τούς λέγει: «Δέν ξέρετε τί ζητᾶτε. Τώρα δεν εἶναι καιρός γιά  φιλοδοξίες καί  γιά κοσμικά ἀξιώματα, ἀλλά  καιρός Διωγμῶν καί Μαρτυρικοῦ Θανάτου. Μπορεῖτε νά πιῆτε τό ποτήρι, πού ἐγώ πίνω καί νά βαπτισθῆτε τό βάπτισμα, πού ἐγώ βαπτίζομαι; Ἐκεῖνοι εἶπαν: «Μποροῦμε». Τότε ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε: «Τό ποτήρι, πού ἐγώ θά πιῶ, θά τό πιῆτε καί θά βαπτισθῆτε τό βάπτισμα, τό ὁποῖον ἐγώ βαπτίζομαι. Διότι καί σεῖς θά  ὑποστῆτε διωγμούς καί μαρτύριον, γιά τό Εὐαγγέλιον. Τό νά σᾶς βάλω ὅμως νά καθήσετε στά  δεξιά μου ἤ στά ἀριστερά μου, δέν  ἐξαρτᾶται ἀπό μένα, νά τό δώσω σέ ὅποιον μοῦ τό ζητήσει, ἀλλά οἱ θέσεις αὐτές θά δοθοῦν ἀπό τόν Πατέρα μου, σέ κείνους, γιά τούς ὁποίους ἔχουν ἑτοιμασθῆ, κατά λόγον δικαιοσύνης.

Ἀλλά καί οἱ ὑπόλοιποι Μαθηταί δέν διέφεραν καθόλου ἀπό τούς ἄλλους. Ἦσαν τό ἴδιο φιλόδοξοι. Διότι ὅταν ἀκουσαν, γιά τή συμπεριφορά τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου ἀγανάκτησαν ἐναντίον τους. Ἐάν βέβαια ἐξετάσουμε τώρα τή  δική μας συμπεριφορά, θά διαπιστώσουμε, δυστυχῶς, πόσο φιλόδοξοι, πόσο ἄμυαλοι, πόσο ὁλιγόπιστοι εἴμαστε. Δέν ἔχουμε  στήν ψυχή μας τήν πίστιν τήν  δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην. Εἴμαστε δυστυχεῖς. Χωρίς ἀγάπη ἡ ζωή μας δέν ἔχει νόημα, δέν ἔχει περιεχόμενο. Ὅταν ἀφήσουμε νά βλαστήσῃ μέσα μας ὁ Ἐγωϊσμός, ἡ φιλαρχία, ἡ ἀρχομανία, τότε διώχνουμε τή Χάρι τοῦ Θεοῦ καί γινώμαστε βρωμερά σκουλίκια, σκουπίδια. Πράγματι τότε μπαίνει ὁ διάολος μέσα μας καί μᾶς ὁδηγεῖ στήν  ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Μᾶς βυθίζει εἰς «ἰλύν βυθοῦ».

Γι’αὐτό ἔρχεται ὁ Χριστός, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων».

Ὁ Ἰησοῦς, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, ὅπως τότε προσκάλεσε τούς Μαθητάς Του καί καθάρισε, τή λάσπη τοῦ Ἐγωϊσμοῦ, τῆς φιλαρχίας, τῆς ἀρχομανίας καί τῶν βρωμερῶν παθῶν, ἀπό τήν καρδιά τους, ἔτσι καί σήμερα, «χθές και σήμερον ὁ αὐτός και εἰς τούς αἰῶνας», ὁ Κύριος ἔρχεται καί μᾶς προσκαλεῖ κοντά Του, γιά νά καθαρίσῃ καί  τή δική μας καρδιά ἀπό τίς ἀκαθαρσίες τοῦ Ἐγωϊσμοῦ, τοῦ Ἑωσφορισμοῦ, τῆς φιλαυτίας, τῆς φιλαρχίας, τῆς ἀρχομανίας, τῆς Ψευτιᾶς, τῆς Ὑποκρισίας καί τῶν δαιμονικῶν, τῶν βρωμερῶν παθῶν, πού κάνουν τή ζωή μας Κόλασι.

Μᾶς διδάσκει καί μᾶς ἐμπνέει μέ τό δικό Του Πνεῦμα. Ἔρχεται, ὡς «πῦρ καταναλίσκον», καί καίει τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας, θερμαίνει τήν  παγωμένη μας ψυχή. Ἔρχεται καί  φωτίζει τόν νοῦν καί τήν καρδιά μας,  φωτίζει τά σκοτάδια μας,  μᾶς χαρίζει τό φῶς τό τῆς γνώσεως, γιά νά βλέπουμε καθαρά τό Θεό καί τά εἰκονίσματά Του, τούς συνανθρώπους μας. Ξεριζώνει μέσα ἀπό την καρδιά μας τά ἀγκάθια τῶν βρωμερῶν παθῶν τῆς φιλαρχίας καί  τῆς ἀρχομανίας καί φυτεύει τά ἄνθη τά εὔοσμα, τό πνεῦμα τῆς  σωφροσύνης, τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς ὑπομονῆς καί τῆς Ἀγάπης, τῆς βασιλίσσης τῶν ἀρετῶν. Σέ αὐτό τό πνεῦμα ὁ Κύριος θεμελιώνει τήν  Ἐκκλησίαν Του, τήν Κοινωνίαν τῶν προσώπων, τήν Κοινωνίαν τῶν ἁγίων, ὥστε «εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις». Καινή Ἐντολή, καινή διδαχή, καινή διαθήκη. «Ἰδού καινά ποιῶ τά πάντα»(Β΄ Κορινθ. ε΄17. Ἀποκ. κα΄ 5. κ. ἄ. ). Αὐτό εἶναι τό πανάγιον Θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί λέγει σέ ὅλους μας, ὁ Πολυεύσπλαγχνος: «Γνωρίζετε, ὅτι αὐτοί, πού νομίζονται καί φαίνονται πώς εἶναι ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν, τά καταδυναστεύουν, συμπεριφέρονται πρός τούς λαούς των, σάν να ἦσαν ἀνεξέλεγκτοι κύριοί τους καί σάν νά ἦσαν οἱ λαοί κτήματά τους. Καί ἐκεῖνοι πού ἔχουν μεγάλο ἀξίωμα, καταπιέζουν ἀφόρητα τούς συνανθρώπους τους.

Μεταξύ σας ὅμως, στή νέα μας Οἰκογένεια, στήν Κοινωνίαν τῶν Ἁγίων, δέν θά συμβαίνει τό ἴδιο. Ἀλλά ἐκεῖνος, πού θέλει νά γίνῃ μεγάλος μεταξύ σας, θά εἶναι ὑπηρέτης σας, καί ἐκεῖνος, πού θέλει νά εἶναι μεταξύ σας πρῶτος, θά εἶναι δοῦλος ὅλων. «Διότι καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, ἔγινε υἱός ἀνθρώπου καί δέν ἦλθε νά ὑπηρετηθῇ, ἀλλά νά ὑπηρετήσῃ καί  νά δώσῃ τή ζωή Του λύτρον, γιά νά ἐξαγωρασθοῦν καί νά  ἐλευθερωθοῦν ἀπό την ἁμαρτίαν καί τόν θάνατον πολλοί» (Μάρκ. ι΄ 32-45).

Εἶναι καιρός νά βασιλεύσῃ στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Πνεῦμα τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πίστεώς μας, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι καιρός νά κυβερνήσῃ τήν Κοινωνία μας, τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας, αὐτό τό  πνεῦμα τῆς ἄκρας ταπεινώσεως καί τῆς ἁγνῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλήθεια, πόσο γελοῖοι γινώμαστε οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ἀντιστρατευώμαστε  στό Χριστό καί στό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του!...

Τί κερδίσαμε μέχρι σήμερα, μέ τή φιλαρχία καί τήν ἀρχομανία;

Ὁ Χριστός, ὁ τέλειος Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Παντοκράτωρ, γίνεται ὑπηρέτης ὅλων μας. Πῶς θά σταθοῦμε  μπροστά του; Πῶς θά ἀτενίσουμε τή δόξα Του; «Καί τίς δύναται σταθῆναι;»(Ἀποκ. στ΄17). Ὅταν συλλογίζομαι τήν ἀναίσχυντη, τήν ἀπρεπῆ,  τήν ἀστόχαστη συμπεριφορά μας μπροστά στό Θεό, διαπιστώνω πόσο γελοιοδέστατοι, πόσο τιποτένιοι καί αἰσχροί εἴμαστε. Καί ἀπορῶ, πῶς δέν ἀνοίγει ἡ γῆ νά μᾶς καταπιῇ. Πῶς νά περιγράψω τήν κατάντια μας;

Τί νά πῶ; Τά λόγια περιττεύουν…Πῶς μᾶς ἀνέχεσαι  Θεέ μου;  Θρηνῶ τήν κατάντια μας, στενάζω, γιά τήν ψυχική μας γυμνότητα  καί τήν ἀθλιότητά μας. Πόσο  ταλαίπωροι καί ἐλεεινοί καί πτωχοί  καί τυφλοί καί γυμνοί εἴμαστε, Κύριε!  Τρέμων καταφεύγω καί ζητῶ τό  Ἔλεός Σου. Δέν ἔχω ποῦ ἀλλοῦ νά καταφύγω.

Ὁμολογῶ, Κύριε, ὅτι ἐκτός ἀπό Σένα, δέν ἔχω καί, δέν θέλω νά ἔχω ἄλλον Κανένα βοηθόν στήν ζωή μου. Ὁμολογῶ ὅτι Σύ εἶσαι ἡ ζωή μου καί ἡ εἰρήνη μου, ἡ μόνη μου παρηγοριά, ἡ μόνη μου ἐλπίδα, τό Φρούριόν μου, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.  Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Θεός μου.

Ἄπειρη εἶναι ἡ Ἀγάπη Σου,  ἄπειρη εἶναι ἡ εὐσπλαγχνία Σου! Ἀνέκφραστη καί ἀπερίγραπτη εἶναι ἡ μακροθυμία Σου. Ἀμέτρητον εἶναι τό Ἔλεός Σου!  Σέ Σένα καταφεύγω, Σύ, πού Σταυρώθηκες, για μᾶς, λυπήσου με καί ἄκουσε τίς ἀναρθρες κραυγές μου. Συγχώρησέ μας, Κύριε. Ἔλεος Σοῦ ζητῶ. Ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου, Κύριέ μου, Ἰησοῦ! Δέξου τή μετάνοιά μας, διῶξε μέσα ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τό πονηρόν πνεῦμα τοῦ Ἐγωϊσμοῦ, τῆς φιλαρχίας καί τῆς ἀρχομανίας. Στερέωσέ μας ἐπί την πέτραν τῶν ἑντολῶν σου. Σῶσον ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου, πρίν τελειωτικά χαθοῦμε. Ἔρχου ταχύ, Κύριέ  μου Ἰησοῦ. Θεέ μου, μή χρονίσῃς!

 

«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας και ἀργολογίας μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς και ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ. Ναι, Κύριε βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου· ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

ΑΠΟ ΣΤΑΥΡΩΤΗΣ, «ΥΙΟΣ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ»,

                                               Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ

«ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ».

 Ὁ πανάγιος Θεός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, ὡς ἄπειρον Ἔλεος, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τι.β΄4). «Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι  ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν, Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ.ε΄8), «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» ( Ἰωάν. γ΄15,16). Ὁ Προφήτης Δαυῒδ λέγει ὅτι ὁ Κύριος, ὡς Καλός Ποιμήν, μᾶς καταδιώκει μέ τό Ἔλεός Του ὅλας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας. Ἡ Χάρις Του θέλει  τή σωτηρία μας. Θέλει νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τήν Πατρικήν Ἑστία, νά καταξιωθοῦμε νά κατοικοῦμε εἰς τόν οἶκον Του εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως (πρβλ. Ψαλμ.22,6).

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, μορφήν δούλου λαμβάνει, ἔρχεται κοντά μας, ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ, τι κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε, καί δέν ντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του. Ἵσταται ἐπί τήν Θύρα καί κρούει(πρβλ. Ἀποκ. γ΄20). Περιμένει, ὁ Ἄρχοντας τῆς εἰρήνης, νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά στήσῃ τή σκηνή Του μέσα μας καί νά μᾶς χαρίσῃ γαλήνη καί ἀνάπαυσι καί νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς.

Ἔρχεται κοντά μας καί «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν,  κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄23). Ἔρχεται κοντά μας καί γίνεται ὑπήκοος εἰς τόν Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ (Φιλιπ. β΄5-11).Γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός, φωτεινό Ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα καί μέ τή θυσία Του μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν Ὁδόν τῆς ὄντως Ζωῆς, εἰς τήν Ὁδόν τῆς Πίστεως εἰς τόν Θεόν, τῆς Πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης. Μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν Ὁδόν ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Καί χαράσσει τήν Ὁδόν τῆς τέλειας Ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον, μέ τή Θυσία Του, μέ τό Αἷμα Του, « Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν  τοῖς  Ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄21).

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ τύπος τοῦ τελείου ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου. Μᾶς ὁδηγεῖ ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό. Ὁ Χριστός κρούει τήν Θύραν καί περιμένει.  Γνωρίζει ὅτι καθημερινά Τόν Σταυρώνουμε στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του, ὡς τέκνα Παραφροσύνης, ὡς γεννήματα ἐχιδνῶν. Γνωρίζει καλά ὅτι καθημερινά συνεχίζουμε νά ὑπηρετοῦμε τά βρωμερά μας Πάθη καί τίς Κακίες μας, νά ἀδικοπραγοῦμε, νά ἐσθίωμε ὁ Ἕνας τίς σάρκες τοῦ Ἄλλου. Γνωρίζει ὅτι, μέ τήν προβληματική μας συμπεριφορά, φθάσαμε στήν ἐσχάτη ἐξαθλίωσι καί ὅτι ὁλοταχῶς βαίνουμε πρός τήν αὐτοκαταστροφή μας. Γι’ αὐτό, εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε, «ἄρτος Ὀδύνης». Παίρνουμε τή ζωή μας λάθος. Μακριά ἀπό τό Θεό ζοῦμε χωρίς Ἀγάπη, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο καί παρόλες τίς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας πληγές, συνεχίζουμε τά ἄνομα ἔργα τῶν χειρῶν μας. Συνεχίζουμε νά προσκυνοῦμε τά Εἴδωλα, τά ἄψυχα, τά κωφά καί τυφλά. Συνεχίζουμε τούς φόνους, τίς κλοπές, τίς ψευτιές, καί τίς ὑποκρισίες. Ἀμετανόητοι, ἀπό κακή μας θέλησι, ἐμμένουμε ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ». Καί ὅμως... Ο ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ συνεχίζει νά ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί νά κρούει... Ἡ Ἁγία τριάς, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό πανάγιον ἐργάζεται καί ζητεῖ τή Σωτηρία μας. «Ὁ Πατήρ μου ἕως  ἄρτι ἐργάζεται, κἀγώ ἐργάζομαι» (Ἰωάν. ε΄17). ὁ Πάνσοφος Δημιουργός συνεχῶς συνέχει, συγκροτεῖ καί συγκρατεῖ τόν κόσμον ἐν ἀγαστῇ ἀρμονίᾳ καί  δέν μᾶς ἐγκαταλείπει. Μᾶς κυνηγᾷ , μᾶς καταδιώκει, μέ τό ἔλεός Του. Ζητεῖ τήν σωτηρία μας. Ζητεῖ τήν ψυχή μας καί ἡ φωνή Του ὡς φωνή σάλπιγγος, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν. ὡς φωνή βροντῆς μεγάλης (Ἀποκ. δ΄1. ιδ΄2),κράζει καί βοᾶ:

«Υἱέ δός μοι σήν καρδίαν» (Παροιμ. 23,26). «ΚΡΟΥΕΙ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ. Ἐμφανίζεται ὅταν βρῇ Πίστιν, «ὡς κόκκον σινάπεως» (Ματθ. κα΄ 21. Λουκ. ιζ΄ 6). Ἐπενεργεῖ ἡ Χάρις ὅταν, ὅπου καί ὅπως πρέπει, κατά τρόπον ἀνερμήνευτον. Τότε γίνεται μέσα μας σεισμός. Ἐπέρχεται ἡ μεταστροφή, κατά τρόπον πού, ἡ  ἀνθρωπίνη λογική δέν μπορεῖ νά ἑρμηνεύσῃ, ὡς ἀστραπή, ὡς Φῶς. Τότε ὁ Θεός, τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στόν κόσμον, ἀποκαλύπτεται καί ἀναπαύεται εἰς τόν ταπεινόν καί ἡσύχιον τῇ καρδίᾳ. Βδελύσσεται ὁ Θεός τόν ὑπερήφανον, τόν ἐπηρμένον. Συχαίνεται τόν Ἐγωϊσμό, τήν ἔπαρσι,  τήν ὑπερηφάνεια. Ἀναπαύεται μόνον στόν εἰλικρινά μετανοιωμένο, τόν συντετριμμένον ὅταν βρῇ τήν Πίστιν, τήν δι’ἀγάπης ἐνεργουμένην. Χρειάζεται, γιά τη σωτηρία μας καί ἡ συγκατάθεσίς μας. Τότε ἐπεμβαίνει καί ἐπενεργεῖ ἡ Θεία Χάρις, ὡς βροντή, ὡς ἀστραπή. Δέν ἑρμηνεύεται ἡ Θεία ἐπέμβασις. Ξεπερνάει τήν νοητική μας ἱκανότητα. ΑΠΟ ΣΤΑΥΡΩΤΗΣ ΚΑΙ ΥΙΟΣ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΙᾼ ΧΑΡΙΤΙ, «ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ». Δέν μποροῦμε νά ποῦμε στό Θεό· Πῶς, Πότε, Ποῦ καί Γιατί; «Ὅπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις».

«Πλήν ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών ἄρα εὑρήσει Πίστιν ἐπί τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη΄8). Ὁ Κύριος, χωρίς ἀναπαμό, ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί κρούει» καί μᾶς βεβαιώνει λέγων: «ΑΜΗΝ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ, ΕΑΝ ΕΧΗΤΕ ΠΙΣΤΙΝ  ΚΑΙ ΜΗ ΔΙΑΚΡΙΘΗΤΕ(ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΤΕ), ΟΥ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΤΗΣ ΣΥΚΗΣ ΠΟΙΗΣΕΤΕ, ΑΛΛΑ ΚΑΝ Τῼ ΟΡΕΙ ΤΟΥ ΕΙΠΗΤΕ, ΑΡΘΗΤΙ ΚΑΙ ΒΛΗΘΗΤΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑΝ ΓΕΝΗΣΕΤΑΙ» (Ματθ. ΚΑ΄21). Ἡ Θερμή, ἡ καυστική, «ὡς κόκκος σινάπεως» (Ματθ.κα΄29. Λουκ. ιζ΄6), ΠΙΣΤΙΣ ΣΩΖΕΙ.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ «Χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας ἔρχεται κοντά μας. Ἵσταται καί κρούει τήν Θύραν. Ἀκούεται ἡ Φωνή Του, ὡς φωνή σάλπιγγος, ὡς φωνή ὐδάτων πολλῶν, ὡς βροντή. ΚΡΑΖΕΙ ΚΑΙ ΒΟᾼ: «ΥΙΕ, ΔΟΣ ΜΟΙ ΣΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ!» «Ἐάν τις διψᾷ έρχέσθω πρός με καί πινέτω. Καί ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν».

Ακοῦμε τήν Ἁγία Του Φωνή; Δεχόμαστε τό ζωοποιό Του λόγο; Ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας στόν Κύριον ἤ ΚΩΦΕΥΟΜΑΙ στήν πρόσκλησιν τῆς Ἀγάπης Του;

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ἀκούσουμε τή Φωνή τοῦ ΛΥΤΡΩΤΟΥ καί, μέ τή Χάρι Του, ἀπό Σταυρωτές, υἱοί Παραφροσύνης, νά ἀλάξουμε ζωή, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἐσταυρωμένης Ἀγάπης καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή καί μέ τήν καρδιά μας συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην νά προσκυνήσουμε τά ἑκούσια καί φρικτά Πάθη Του,  νά Τόν παρακαλέσουμε δέ,  νά δείξῃ  σέ μᾶς καί τήν ἔνδοξόν Του ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν ὑμνοῦμε καί νά Τον δοξάζωμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.