«ΕΠΙΒΛΕΨΟΝ, ΕΙΣΑΚΟΥΣΟΝ ΜΟΥ,

ΚΥΡΙΕ Ο  ΘΕΟΣ ΜΟΥ»(Ψαλμ. 12,4).

«Τήν τοῦ ἀσώτου φωνήν προσφέρω σοι, Κύριε· Ἥμαρτον ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σου, ἀγαθέ· ἐσκόρπισα τόν πλοῦτον τῶν χαρισμάτων σου· ἀλλά δέξαι με μετανοοῦντα, Σωτήρ, καί σῶσον με» (Τροπάριον τῶν Αἴνων). 

Νοιώθω ἀπόμακρος καί λησμονημένος, ἄδειος, κενός, σχεδόν νεκρός, μακρυά Σου, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ἀγάπη, χωρίς Ἐσένα…δέξαι με μετανοοῦντα, Σωτήρ και ἐλέησόν με. «Ἕως πότε, Κύριε, θά μέ πνίγει το σκοτάδι; Σύ, Κύριε εἶσαι τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! «Ἕως πότε θά μέ ἔχῃς ἐντελῶς λησμονημένον; Ἕως πότε θα ἀποστρέφῃς τό πρόσωπόν Σου, ἀπό μένα, τόν ἄχρεῖο δοῦλον Σου; Ἕως πότε θα παλεύω, μέ τόν κακόν μου ἑαυτό; Πότε θά δῇς τή δυστυχία μου; Ὅλα μου τά σχέδια καί οἱ ἀποφάσεις μέ  θλίβουν  καί προσπαθῶ νυχθημερόν νά βρῶ τρόπον σωτηρίας, να νοιώσω ἀσφαλής ἀπό τούς κινδύνους και τίς ἀστόχαστες περιπέτειές μου. Μέ ἔχουν κυκλώσει οἱ θανατηφόροι ἰοί τῆς ἀπιστίας καί δέν βρίσκω τρόπον διαφυγῆς. Ἕως πότε θα θριαμβεύουν οἱ ἐχθροί μου, δαίμονες και δαιμονάνθρωποι καί θά κινδυνεύω να ποδοπατηθῶ; Πότε ἐπί τέλους, Κύριε, θά μέ ἐλευθερώσῃς ἀπό αὐτή την ἀνεξίγητη ὁμηρία;

Ρίξε, εὐσπλαγχνικό, τό πατρικό Σου βλέμμα, Σέ μένα, τόν ἐλεεινό καί δυστυχισμένο δοῦλο Σου. Φώτισε τά σκοτάδια μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον· μήποτε εἴπῃ ὁ ἐχθρός μου· ἴσχυσα πρός αὐτόν· Θά χαροῦν οἱ ἐχθροί μου ἐάν σαλευθῶ, θα σκιρτήσουν ἀπό ἀγαλλίασιν ἐάν κλονισθῶ»(πρβλ. Ψαλμ. 12,1-5). Κύριε, καταποντίζομαι. «Ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμέ και ἐλέησόν με».

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, δέξαι με μετανοοῦντα καί σῶσον με. Καθημερινά τολμῶ, προσέρχομαι, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς  ἁμαρτωλότητός μου, ὁ  ἀνάξιος ἐγώ, καί θρηνῶ, ἱκετεύω καί κραυγάζω πρός Σέ, Κύριε καί Θεέ μου. Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης, ἐλθέ, ὡς πῦρ καταναλίσκον, κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας και βασίλεψε στήν καρδιά μας. Δέξου μας μετανοιωμένους, Θεέ μου, καί ἐλέησον ἡμᾶς, πρίν τελειωτικά χαθοῦμε!...

Ἐσένα ἔχουμε δικό μας βασιλιά, τὀν Κύριο τῆς Δόξης. Ἐσένα ἔχουμε  καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε κανένα ἄλλον  στή ζωή μας βοηθόν, ἐκτός ἀπό Σένα.

 Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά σέ Σένα πιστεύουμε καί Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε,Ἐσένα μονάχα θέλουμε νά βασιλεύῃς στην καρδιά μας, Ἄκακον Ἀρνίον. Στήριξε τή σαλεμένη μας καρδιά, στερέωσέ μας, ἐπί την πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου. Φώτισε τά σκοτάδια μας Κύριε καί Θεέ μου.

Σύ Κύριε, πού Σταυρώθηκες καί Ἀναστήθηκες γιά μᾶς, βοήθησε ὅλους ἐμᾶς τούς τυφλούς, τούς παραστρατημένους, Σύ μόνον μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος και θέλεις, ὡς Πανάγαθος, να μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό αὐτήν ἐδῶ την ἄθλια Βαβυλῶνα. Σύ καί μόνον  Σύ εἶσαι ὁ Κύριος τῶν κυρίων και ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλέων, ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Αἰώνιος Νικητής καί ὁ Θριαμβευτής, ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς καί τοῦ Θανάτου. Σύ, Κύριε, και μόνον Σύ, ὁ Παντοκράτωρ, μέ ἔνα μόνον φύσημα τοῦ στόματός Σου, μέ τήν Παντοδύναμη, Εὐλογημένη Παρουσία, μπορεῖς νά σκορπίσῃς τά Κακά, να ἐξαφανίσῃς τούς παντοειδεῖς ἰούς τῆς ἀπιστίας καί τῆς σκληροκαρδίας τῶν ἄμυαλων υἱῶν τῆς Παραφροσύνης, μόνον Σύ μπορεῖς να κονιορτοποιήσῃς «τόν υἱόν τῆς ἀπωλείας».

Σύ, Κύριε Ἰησοῦ, «ὁ διδούς τοῖς πᾶσι πνοήν καί ζωήν καί τά πάντα»(Πράξ.ιζ΄25) και μόνον Σύ εἶσαι ὁ προσωπικός τοῦ καθενός μας Σωτῆρας και ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Σύ και μόνον Σύ νοιάζεσαι γιά μᾶς, ὁ μόνος, πού δεν μᾶς ἐγκαταλείπεις ποτέ. Δέξου μας, ὡς τόν ἄσωτον, μετανοημένους, Σωτήρ,  και ἐλέησον ἡμᾶς.

«Ἁγιασθήτω το ὄνομά Σου· ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου· γενηθήτω το Θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς» Καθάρισε τόν ρύπον τῆς ψυχῆς μας.

Ἡ ἀλήθεια, Κύριε, εἶναι, ὅτι ἔχουμε παγιδευτῆ, ὅπως, ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζῃς καί, ἀπό κακή μας θέλησι, μένουμε «δέσμιοι τῆς γῆς» καί ἔχουμε ὁμοιωθῆ, μέ τά ἄλογα, τά ἀνόητα κτήνη και ζοῦμε σάν κτήνη και πεθαίνουμε, σάν κτήνη, ὅπως λέγει ὁ Δαυΐδ.

Γεμίσαμε τή γῆ μέ λάσπη, λασπονέρια καί ξυλοκέρατα. Ἐσταυρώθηκες, γιά μᾶς, τούς σταυρωτές Σου και μεῖς συνεχίζουμε νά Σέ σταυρώνουμε, στό πρόσωπο τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Σου. Σοῦ προσφέρουμε ἀντί τοῦ μάννα, χολήν, ἀντί τοῦ ὕδατος , ὄξος, ἀντί νά Σέ λατρεύουμε, σέ προσηλώνουμε, κάθε μέρα, στό Σταυρό. Ἀσώτως διασκορπίζουμε τόν πλοῦτον, πού μᾶς χάρισες καί καρτεροῦμε, ἡμιθανεῖς, τή λύτρωσι ἀπό Σένα! Μακρόθυμε καί ἀνεξίκακε Κύριε  «ἔρχου, ταχύ», και βάλε ἐπί τέλους, Τέλος στήν ἀνομία. Ἄνοιξε τούς καταρράκτες τοῦ Οὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃς τίς ντροπές, καθάρισε τή λάσπη ἀπ’ τήν ψυχή μας… Δέξου μας, ὡς τόν ἄσωτον, μετανοοῦντας, Θεέ μου, καί ἐλέησον ἡμᾶς, πρίν μᾶς καταβροχθήσουν, οἱ κρυφοί καί οἱ φανεροί ἐχθροί μας.

Σύ, Κύριε, ὁ Πατέρας τῆς Στοργῆς, ἡ ἐνσάρκωσις  τῆς Ἀγάπης, λυπήσου μας καί ἐλέησον ἡμᾶς  καί τόν κόσμον Σου, ὡς  μόνος ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων Θεός. Δεν εἴμαστε ἄξιοι, να καλούμαστε παιδιά Σου, δέξου μας  ὡς ἀχρείους δούλους Σου, ὅπως δέχθηκες τόν ἄσωτον καί ἀξίωσέ μας, ἀσιγήτως, νά Σέ  ὑμνοῦμε καί νά σέ δοξάζουμε καί τώρα και πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

 

 

 

ΑΝΑΡΘΡΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ

                              ΚΡΑΥΓΕΣ ΙΚΕΣΙΑΣ

«Ὤ πόσων ἀγαθῶν ἐστέρησα, ὁ ἄθλιος,  τόν ἑαυτόν μου! Ὤ ποίας βασιλείας ἐξέπεσα, πόσο πολύ ἐξέπεσα και ἐξαχρειώθηκα, ὁ ταλαίπωρος ἐγώ! Ἐξόδευσα ἀλόγιστα, τόν πλοῦτον, πού ἔλαβα ἀπό τον Θεόν. Κατεσπατάλησα τά θεῖα χαρίσματα ζῶν ἀσώτως, ὁ ἄμυαλος και ἐλεεινός ἐγώ! Ἔγινα ἀνόητος παραβάτης τῆς θείας Ἐντολῆς. Ἀλλοίμονό μου, πονηρή,μαύρη μου ψυχή! Δίκαια, λοιπόν, στό αἰώνιο πῦρ καταδικάζεσαι. Διά τοῦτο, πρίν τελειωτικά χαθῆς φώναξε δυνατά,  στό Χριστό, ζήτησε  ἐπίμονα βοήθεια ἀπό Αὐτόν, τόν μόνον ἀγαθόν φιλάνθρωπον Θεόν· Αὐτός ἀκούει καί τίς ἄναρθρες κραυγές μας. Φώναξέ Του με ὅλη τη δύναμι τῆς ψυχῆς σου: Βοήθησέ με ,Χριστέ μου!

Ὡς τόν ἄσωτον δέξαι με  υἱόν, Θεέ μου, καί ἐλέησόν με»( Δοξαστικόν τοῦ ἑσπερινοῦ).

 

«Πατέρα Ἀγαθέ, ἀλόγιστα, ἀπομακρύνθηκα ἀπό Σένα, τήν ἄπειρη Στοργή·  Σέ ἱκετεύω, πανάγαθε, μή με ἐγκαταλείπῃς… Μηδέ ἀχρεῖον δείξῃς τῆς βασιλείας σου. Κάλυψέ με, Εὔσπλαγχνε, καί μή φανερώσῃς πόσο ἀνάξιος εἶμαι τῆς Βασιλείας Σου. Ὁ ἐχθρός ὁ παμπόνηρος, ὁ Ὄφις ὁ ἀρχαῖος, ὁ λαοπλανής, μέ ξεγύμνωσε και μοῦ ἀφῄρεσε, μοῦ ἅρπαξε τόν πλοῦτον, πού μοῦ χάρισες, Θεέ μου.Ἀσώτως διεσκόρπισα,ἀλόγιστα ἐσπατάλησα τά χαρίσματα τῆς ψυχῆς μου, ἀπό κακή μου θέλησι, ξεντύθηκα τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ντύθηκα τή φθορά, τόν πόνο, τήν Ὀδύνη καί τό Θάνατο.

 Ἀλλά ἦλθα στόν ἑαυτό μου, ἀναγνώρισα τήν πτῶσι μου καί ἀφοῦ ἀναστήθηκα,  ἐπιστρέφω κοντά Σου, εἰλικρινά μετανοιωμένος καί μέ κραυγές σέ ἱκετεύω·  Πατέρα μου, λυπήσου με!  Δεν εἶμαι ἄξιος νά καλοῦμαι υἱός Σου, δέξου με ὡς ἕνα τῶν μισθίων Σου. Ἀξίωσέ με νά Σέ ὑπηρετῶ, σάν ἀχρεῖος δοῦλος Σου. Σύ, πού  ἅπλωσες στό Σταυρό τά ἄχραντα Χέρια Σου, γιά νά μέ ἁρπάξῃς ἀπό τό φοβερό Θηρίο, γιά νά μέ λυτρώσῃς ἀπό τόν πυρρό Δράκοντα καί γιά νά μέ ἐπενδύσῃς τήν πρώτην καταστολήν, δηλ. γιά νά μέ ἀποκαταστήσῃς ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τήν θέσιν καί τά δικαιώματα, πού εἶχα πρίν ἀπομακρυνθῶ ἀπό κοντά Σου, Πανάγαθε καί γιά νά μέ προστατεύῃς αἰώνια, ὡς μόνος Πολυέλεος»(Δοξαστ. τοῦ Ὄρθρου).

προστατεύῃς αἰώνια, ὡς μόνος Πολυέλεος» (Δοξαστ. τοῦ Ὄρθρ

«ΗΜΑΡΤΟΝ ΕΝΩΠΙΟΝ ΣΟΥ, ΠΑΤΕΡ ΟΙΚΤΙΡΜΟΝ·

ΔΕΞΑΙ ΜΕ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΟΝ ME 

  ΩΣ ΕΝΑ ΤΩΝ ΜΙΣΘΙΩΝ ΣΟΥ».

 Ὁ πάντων Ἐπέκεινα, ὁ Πανταχοῦ Παρών, ὁ Πάνσοφος Δημιουργός, ὁ Μόνος Κύριος καί Θεός ἡμῶν εἶναι Ἄπειρη Ἀγάπη. Εἶναι τό «Ὑπέρτατον Ἀγαθόν». Εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. Εἶναι οἰκτίρμων καί Ἐλεήμων ὁ Κύριος, Μακρόθυμος καί Πολυέλεος και μετανοῶν ἐπί κακίας ἀνθρώπων. Βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους καί ἀνατέλλει τόν Ἥλιον Αὐτοῦ ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς. Εἶναι δέ αὐτονόητον ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός. Εἶναι δέ πασίδηλον ὅτι τό Κακόν εἶναι προϊόν τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ δικός μας, ὁ Ἀληθινός Θεός, τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησε και ποιεῖ. Συνέχει, συγκροτεῖ και συγκρατεῖ ἐν τάξει και ἁρμονία τά Σύμπαντα. Μέ νόμους φυσικούς, ἠθικούς καί πνευματικούς διαφυλάσσει τήν ἰσορροπίαν τοῦ Σύμπαντος. Τά πάντα ἐπισκιάζει ἡ Χάρις Του και ἡ Δύναμίς Του «καί οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανής ἐνώπιον αὐτοῦ, πάντα γυμνά καί τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, πρός  ὅν ἡμῖν ὁ λόγος» (Ἑβρ. δ΄ 13). Καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ.

Ἔπλασε τον ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». Μᾶς ἔπλασε «δυνάμει θεούς» καί μᾶς ἔδωκε τή χαρά νά γίνουμε καί «ἐνεργείᾳ θεοί». Ἐφοδίασε τά πλάσματά  Του μέ ὅλα τά πνευματικά καί ὑλικά χαρίσματα. «Καί διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον» (παρβλ. Παραβολήν τοῦ ἀσώτου, Λουκ. ιε΄ 11-32).

Μᾶς χάρισε «νοῦν», γιά νά διακρίνουμε τό Καλόν ἀπό τό  Κακόν καί «ἐλευθερίαν», ὥστε να μποροῦμε να ἐκλέγουμε, αὐτό πού θέλουμε και να εἴμαστε ὑπεύθυνοι τῆς ἐκλογῆς μας. Καί ὡς στοργικός Πατέρας μᾶς συμβουλεύει νά κάνουμε καλή ἐκλογή. Μᾶς ἔδωκε «Ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον», τήν Ἐντολήν. Καί μᾶς προεξήγγειλεν, ὅτι ἡ Ὑπακοή χαρίζει τήν ζωήν, ἡ δέ Παρακοή μᾶς ὁδηγεῖ στο Θάνατο. Ἀφήνει σέ μᾶς τή χαρά νά διαλέξουμε τή Ζωή ἤ τό Θάνατο. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μᾶς τιμᾶ.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ λέγει ὅτι «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις και ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13, 21).

 Εἰς τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου, πού θεωρεῖται, ὡς τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων, ὁ Κύριος μᾶς δίδει ἕνα τρανώτατο παράδειγμα τῆς κακῆς προαιρέσεως, τῆς κακῆς χρήσεως τοῦ νοῦ και τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ  μέν νεώτερος υἱός παραλαμβάνει ἀπό τόν Πατέρα τά θεῖα χαρίσματα, τόν πατρικόν πλοῦτον, καί ἀπομακρύνεται ἀπό την πατρικήν ἑστίαν.       «Ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καί   ἐκεῖ διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως». Περιέρχεται εἰς τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα καί προσπαθεῖ νά χορτάσῃ τήν πεῖνα του μέ τά ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας. «Καί ἐπεθύμει γεμίσαι τήν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπό τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καί οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ» .    

             

Ὁ δέ πρεσβύτερος υἱός, ἔμεινε στην πατρικήν Ἑστίαν, τηρῶν αὐστηρῶς τά τυπικά. Εἶναι ὁ γνήσιος Φαρισαῖος, Ψεύστης καί Ὑποκριτής, χωρίς ἀγάπη, Ἐγωϊστής, Ἑαυτούλης, ὡς ἡ χειρότερη, ἀθεράπευτη μορφή  ἀσωτείας. Φωράει το προσωπεῖον τοῦ Ἁγίου, δέν ἔχει ὅμως καμμία ὁμοιότητα, μέ τόν πανάγιον Πατέρα, τόν Πατέρα τῆς Στοργῆς. Χαίρεται, πού ὁ ἀδελφός του ἔφυγε και ἔμεινε μόνος στήν Πατρική Ἑστία. Δέν τοῦ λείπει ὁ ἀδελφός του. Δέν νοιάζεται, πού ὁ Στοργικός Πατέρας του ὑποφέρει, ἀπό τή στιγμή τῆς ἀπομακρύνσεως τοῦ παιδιοῦ του και στέκεται ἔξω στόν ἐξώστη, μέ πόνο καί ἀγωνία, περιμένοντας τήν ἐπιστροφή του. Γιά τόν πρεσβύτερο ἄσωτο εἶναι  ἀδιανόητη ἡ στοργή τοῦ Πατέρα, γιά τόν ἄσωτο υἱό.

Στήν Παραβολή τονίζεται τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος περιμένει τήν ἐπιστροφή ὅλων μας, νεωτέρων καί πρεσβυτέρων ἀσώτων και τῶν σταυρωτῶν καί γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανῶν ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι.

Περιμένει τήν ἐπιστροφή μας. Ἁνοίγει διάπλατα τάς Πύλας τῆς μετανοίας. Δέχεται τήν εἰλικρινῆ και ἔμπρακτη μετάνοιά μας. Θύει τόν μόσχον τόν σιτευτόν, ἵνα, φαγόντες, εὐφρανθῶμεν.

Ὁ ἄσωτος, ὁ νεώτερος υἱός «ἐλθών εἰς ἑαυτόν», μετενόησε

εἰλικρινά καί ἐπέστρεψε. Ζήτησε τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε  δεκτός εἰς τήν πατρικήν Ἑστίαν.                          Καί ὁ Πατήρ τόν ἀποκατέστησε ἐξ ὁλοκλήρου στή θέσι καί στά δικαιώματα πού εἶχε προτοῦ ἀπομακρυνθῆ. «Καί ἐνέγκαντες τόν μόσχον τον σιτευτόν θύσατε, και φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι ὁ υἱός μου νεκρός ἦν και ἀνέζησε, και ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη. Και ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι».

Ὁ πρεσβύτερος ἄσωτος υἱός, ὁ Φαρισαῖος, δέν χάρηκε. Δέν ἔγινε μέτοχος τῆς χαρᾶς τοῦ Πατρός για την ἐπιστροφή και τη σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ του. «Καί οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν». Ἡ ἄπειρη ὅμως ἀγάπη, ὁ στοργικός Πατέρας, ὁ ὁποῖος θέλει την σωτηρίαν ὅλων μας ἐξέρχεται καί παρακαλεῖ τόν πρεσβύτερο ἄσωτο. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τήν ἄπειρη εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, τό ἔλεός  Του, τή θεϊκή συγκατάβασι. Ὁ Φαρισαῖος ὅμως ὁ ψευδοπιστός, ὁ ὑποκριτής καί μισάνθρωπος, εἶναι τόσο πωρωμένος καί ἀμετανόητος, πού ὄχι  μόνον δέν συγκινεῖται ἀπό τήν συγκατάβασι τοῦ Πατρός, πού τόν παρακαλεῖ νά εἰσέλθῃ καί νά γίνῃ μέτοχος τῆς χαρᾶς τῶν οὐρανῶν, ἀλλά τολμᾶ ὁ  ἀναίσχυντος, καί κατηγορεῖ τόν στοργικό Πατέρα, γιά τήν Εὐσπλαγχνίαν Του καί τό ἔλεός Του και μένει ἔξω ἀπό τη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Ἐάν θέλουμε. Ὁ Πατέρας μᾶς συμβουλεύει και μᾶς καλεῖ κοντά Του. Ἀρκεῖ νά μετανοήσουμε εἰλικρινά. Μᾶς πλησιάζει με στοργή και μᾶς παρακαλεῖ καί λέγει στον καθένα μας, ὅ,τι ἀκριβῶς εἶπε καί στό πρεσβύτερο υἱό: Τέκνον…Εὐφρανθῆναι δέ καί χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρός ἦν και ἀνέζησε, και ἀπολωλώς ἦν και εὑρέθη».

Με αὐτή την πατρική προτροπή τελειώνει ἡ παραβολή και ὁ πρεσβύτερος μένει ἔξω ἀπό την πατρική Ἑστία. Δέν δικαιώνεται.

Εἷναι καιρός ὁ καθένας μας νά ἔλθῃ εἰς ἑαυτόν καί νά ἀναγνωρίσουμε τά σφάλματά μας, νά μετα- νοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, καί νά ἐπιστρέψουμε στή ζεστασιά τοῦ σπιτικοῦ, στή θαλπωρή τῆς Πατρικῆς Ἑστίας.

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλοι εἴμαστε ληστές, ἄσωτοι, ἐλεεινοί. Ἄς προσέξουμε νά ἀναγνωρίσουμε τά σφάλματά μας, ὅπως ὁ ἄσωτος, ὁ  νεώτερος υἱός,  νά ἐπιστρέψουμε εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στόν Πατέρα καί νά ζητήσουμε τό Ἔλεός Του καί νά χαροῦμε την ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν, ἀκαταπαύστως, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες Αὐτόν, διότι μόνον Σέ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα και το Κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«ΚΥΡΙΟΣ ( Ο ΘΕΟΣ) ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙΣ ΑΝΤΙΤΑΣΣΕΤΑΙ,

ΤΑΠΕΙΝΟΙΣ ΔΕ ΔΙΔΩΣΙ ΧΑΡΙΝ»

(Παροιμ. γ΄ 34. Ἰακ. δ΄ 6. Α΄ Πετρ. ε΄ 5).

  

Μέ  τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, κι’ ἐφέτος, ὅπως κάθε χρόνο,  τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, ἀνοίγει ἡ κατανυκτική περίοδος τοῦ Τριῳδίου.

Τριῴδιον λέγεται τό λειτουργικό βιβλίο, τοῦ ὁποίου οἱ περισσότεροι Κανόνες ἀποτελοῦνται ἀπό τρεῖς ᾠδές. Περιέχει κατανυκτικούς ὕμνους καί ἀναγνώσματα, πού μᾶς κατανύγουν καί μέ τά ὁποῖα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει νἀ ὑποδεχθοῦμε τόν Σωτῆρα, νά τοῦ ἀνοίξουμε την καρδιά μας καί να γίνουμε κοινωνοί   τοῦ Πάθους και τῆς Ἀναστάσεώς Του.

Ἡ Ἐκκλησία μας, μᾶς βοηθεῖ νά βροῦμε  τήν ψυχική μας γαλήνη  καί νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας.  Νά ξεχωρίσουμε τά γήϊνα, ἀπό τά ἐπουράνια, τά φθαρτά, ἀπό τά ἄφθαρτα καί, ἀφοῦ καί πάλιν βάλουμε «ἀρχήν» στή ζωή μας, νά ἀρχίσουμε νά ζοῦμε, συνειδητά, «εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ», νά ἐπιτύχουμε τήν πνευματική μας τελείωσι. Μᾶς βοηθεῖ νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι δόξα τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ὁδηγεῖ στη Θέωσι.

Κάθε Κυριακή ἤ γιορτή τοῦ Τριωδίου εἶναι καί ἕνας ἀναβαθμός, ἕνα σκαλοπάτι στήν πνευματική Κλίμακα.

Στό πρῶτο σκαλοπάτι τοποθετεῖ «τή μακαριστή πτωχεία τοῦ πνεύματος», τή βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας μπροστά στόν πανάγιο Θεό, τήν ἄκρα Ταπείνωσι. Τήν ἀρετή ,δηλαδή, πού ὑψώνει τόν ἄνθρωπο μέχρι τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι, βέβαια, αὐτονόητον ὅτι στό ὕψος αὐτό μᾶς κρατάει ἡ γνήσια ἀγάπη.

Ἐπειδή πολλές φορές ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι χάνουμε τόν πραγματικό, τόν γνήσιο ἑαυτό μας, και πλάθουμε ἕναν ψεύτικο, ἕναν πλαστό ἑαυτό, ἐπειδή ἀφανίζουμε τό ἀληθινό μας πρόσωπο, ἔρχεται ἡ Ἐκκλησία μας, μέ τούς κατανυκτικούς ὕμνους, τίς προσευχές και τά ἀναγνώσματα, νά μᾶς βοηθήσῃ να ἐπανεύρουμε  τόν γνήσιον ἑαυτόν μας. Μᾶς συνιστᾶ  νά ἀποβάλουμε τό προσωπεῖον, νά πετάξουμε τή Μάσκα καί νά ἐμφανίσουμε τόν πραγματικό ἑαυτό μας, νά φανερώσουμε τό ἀληθινό μας Πρόσωπο.

Μᾶς ὁδηγεῖ στήν αὐτογνωσία καί δι’ αὐτῆς στή θεογνωσία, και προστάσει νά ἀποβάλουμε τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Μᾶς συμβουλεύει νἆναι, οἱ διανθρώπινες σχέσεις μας, ὄχι περοσωπειακές, ὄχι Φαριασϊκές,ἀλλά προσωπικές, γνήσιες, ἔντιμες, εἰλικρινεῖς.

Καλλιεργεῖ στην ψυχή μας τήν ταπείνωσι, πού δέν εἶναι ἁπλῶς αὐτογνωσία, ἀλλά εἶναι ἡ τελεία γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ μας και τῶν συνανθρώπων μας, πού συνοδεύεται ἀπό βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας. Ἡ ταπείνωσι, ὅλως ἀντίθετη ἀπό τήν ἐπάρατη καί θεομίσητη ὑπερηφάνεια, εἶναι ἡ πραγματική γνῶσι τοῦ ἀνθρώπου, γιά τήν ὑλική, σωματική, διανοητική καί ἠθική του κατάστασι, πού συνοδεύεται ἀπό ἕνα βαθύ αἴσθημα εὐθύνης, τό ὁποῖον καθορίζει τή σωστή θέσι του ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ἡ Ταπείνωσις εἶναι φύλακας ἄγγελος ὅλων τῶν ἀρετῶν.

Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος, σέ ἀντίθεσι  πρός τόν ἀλλοπαρμένο ὑπερήφανο, τόν ὑποκριτή Φαρισαῖο, θεωρεῖ ὅλους ὅλους τούς ἄλλους καλλίτερους ἀπό τον ἑαυτό του. Ἀγαπᾶ, με γνήσια ἀγάπη καί  θυσιάζεται γιά ὅλους. Ὑποχωρεῖ, ἀνέχεται, συγχωρεῖ. Μακροθυμεῖ καί ἀντιμετωπίζει μέ ἐπιείκεια τούς ἄλλους. Ὑποτάσσει τό Ἐγώ του στό «Ὑπέρτατο ΕΓΩ», στό Θεό.

Ὁ ταπεινός ἀποδέχεται κατά τρόπον ἀπόλυτο τήν προσωπική του ἐνοχή, δέν τήν μεταβιβάζει σέ ἄλλους, σάν τον Φαρισαῖο. Ἁναγνωρίζει τά σφάλματά του, ἀποδέχεται τίς ἁμαρτίες του,  μετανοεῖ εἰλικρινά καί ζητεῖ το Ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Παρουσιάζεται μπροστά στό Θεό καί μπροστά στούς ἄλλους ἀνθρώπους, μέ τό ἀληθινό του πρόσωπο. Τύπτει το στῆθος του καί εἰλικρινά μετανοημένος ζητεῖ  ἕλεος  και κράζει: «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».

Ἡ Ἁγία μας Εκκλησία, κατά τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, ἀναλύει τήν σχετική Παραβολή τοῦ Κυρίου (Λουκ.ιη΄9-14) τήν ὁποίαν ἀπευθύνει σέ κείνους, πού ἔχουν πεποίθησι στόν ἑαυτό τους, νόμιζουν, οἱ ὑποκριτές καί ἐλεεινοί, πώς εἶναι δίκαιοι καί ἐνάρετοι, και γι’αὐτό κρίνουν καί κατακρίνουν καί περιφρονοῦν τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Μᾶς παρουσιάζει ὁ Κύριος δύο ἀνθρώπους πού ἔρχονται στό ναό νά προσευχηθοῦν. Ὁ ἕνας εἶναι Φαρισαῖος καί ὁ ἄλλος Τελώνης.

Ὁ Φαρισαῖος τολμᾶ καί παρουσιάζεται μπροστά στό Θεό, κρύβοντας το ἀληθινό του πρόσωπο. Φοράει Μάσκα, τό προσωπεῖο τοῦ Ἁγίου. Θεωρεῖ τον ἑαυτό του Ἅγιο και ὅλους τούς ἄλλους παρακατιανούς. Γίνεται ἀκατάδεκτος, κομπαστής, ὑψήγορος, ἀλαζών. Ἔχει πολύ μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του. Κουρελιάζει ὅλους τούς ἄλλους μέ τή στάσι του καί μέ τή συμπεριφορά του. Χωρίς ἀγάπη, καυχιέται γιά τίς φανταστικές του ἀρετές : Σ’ εὐχαριστῶ Θεέ μου, διότι ΕΓΩ δέν εἶμαι σάν τούς ἄλλους ἀνθρώπους, πού εἶναι ἅρπαγες, ἄδικοι, κλέφτες, ληστές, μοιχοί, ἤ καί σάν αὐτόν ἐκεῖ δά κάτω τόν Τελώνη. ΕΓΩ  ἔχω ἀρετές. Νηστεύω δυό φορές την ἑβδομάδα, δίδω το δέκατο ἀπό ὅσα ἀποκτῶ…

Δέν ἀποδέχεται, ὁ δυστυχής,  τήν προσωπική του ἐνοχή. Τή μεταβιβάζει στους ἄλλους… Δέν ἀναγνωρίζει τήν πνευματική του γύμνια, δέν βλέπει πόσο ταλαίπωρος καί ἐλεεινός, καί πτωχός καί τυφλός και γυμνός, εἶναι ὁ δυστυχής… Περιφρονεῖ τούς συνανθρώπους του καί δέν θέλει νά καταλάβῃ ὅτι, μέ τόν τρόπον αὐτόν, χωρίς ἀγάπη, ἔρχεται ἀντιμέτωπος μέ τό Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀγάπη καί γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο «ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι Χάριν»(Παροιμ.3,34).

Ὁ Κύριος  μᾶς προτρέπει νά ἀποφύγωμεν τήν ὑψηγορίαν, τήν ἔπαρσιν, τόν Ἑωσφορισμό τοῦ Φαρισαίου. Καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ ταπεινός Τελώνης ἐπέστρεψε δικαιωμένος στό σπίτι του, ἐνῶ ὁ Φαρισαῖος δέν δικαιώθηκε. Διότι «Πᾶς  ὁ ὐψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται, ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται».

Και εἶναι καιρός,  νά καταλάβουμε ὅλοι πόσο πολύ εἶναι μισητός στό Θεό, ὁ Ἐγωϊστής, ὁ Ψέφτης καί Ὑποκριτής, ὁ καυχησιάρης, ὁ ἀλαζών ἄνθρωπος. Πραγματικά, κάθε Φαρισαῖος, εἶναι «βδέλυγμα παρά τῷ Θεῷ». Εἶναι «ἀκάθαρτος παρά τῷ Θεῷ πᾶς ὑψηλοκάρδιος»(Παροιμ. Ι6, 5). Εἶναι βρωμερός μπροστά στό Θεό κάθε ὑπερήφανος, κάθε Ἐγωϊστής. Ὁ Κύριος φέρει ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν τόν Τελώνη, πού προσέρχεται ἀθόρυβα, ταπεινά καί γονατίζει μπροστά στό Θεό, συντετριμμένος καί εἰλικρινά μετανοιωμένος, καί ζητεῖ τό Ἔλεός Του:

«Κύριε, εἶμαι αμαρτωλός, Θεέ μου, συγχώρεσέ με!». «Ἵλαθι μόνε ἡμῖν εὐδιάλακτε!».

Εἷναι καιρός, νά εἰσέλθουμε εἰς τά ταμιεῖα τῆς ψυχῆς μας καί νά φωνεύσουμε τόν Ὅφι, τόν Ἐγωϊσμό, πού φωλιάζει μέσα μας καί  θανατώνει τήν ψυχή μας καί νά ἀφήσουμε νά βλαστήσῃ καί νά καρποφορίσῃ μέσα μας ἡ μακαριστή πτωχεία τοῦ πνεύματος, ἡ Ταπείνωσις, ἡ ἀρετή, πού θα μᾶς ἀνεβάσῃ, σέ ὕψη θείας ἀναβάσεως, στίς ὑψηλότερες  Κορυφές τῆς πνευματικῆς τελειότητος, μέχρι τό Θρόνο τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ καί θά μᾶς ἀξιώσῃ νά ὑμνοῦμεν, νά εὐλογοῦμε καί, ἀσιγήτως,  νά δοξολογοῦμεν τόν Κύριον, μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

 

«Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν,

καί Τελώνου μάθωμεν, τό ταπεινόν

ἐν στεναγμοῖς,  πρός τόν Σωτῆρα

κραυγάζοντες:

Ἵλαθι μόνε ἡμῖν εὐδιάλακτε».