ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

   

            Ο ΑΪΣΤΑΙΝ ΓΙΑ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ

                        Καί «ὁ νοῶν, νοήτω».

Προσέξετε ὅμως, ἄγαπητοί συνέλληνες, φίλοι ὁμόφιλοι τοῦ Κωσταντίνου Καραθεοδωρῆ. Ἡ Πατρίδα μας εἶναι ἡ κοιτίς τοῦ Πολιτισμοῦ καί πολλοί τήν φθονοῦν καί τήν μισοῦν καί προσπαθοῦν μέ δόλια μέσα νά τήν ἐξαφανίσουν καί δολίως κατεργάζονται τόν ἀφανισμό της.

Φύλακες γρηγορεῖτε ! Νῦν ὑπέρ πάντων Ἀγών!

Ἔχουμε πολλούς καί ὕπουλους, ἐσωτερικούς καί ἐξωτερικούς, φανερούς καί κρυφούς ἐχθρούς. Θά σᾶς ἀναφέρω ἐδῶ ἕναν ἀπό αὐτούς.

                         Διά τοῦτο γρηγορεῖτε !

Ειναι καιρός νά μελετήσουμε σέ βάθος τήν ἔνδοξη καί γραμμένη μέ αἷμα Ἱστορία μας!

Νά μήν ἐνταχθοῦμε στή ἀγέλη τῶν χοίρων τῆς ἀθέου Παγκοσμιοποιήσεως  ἤ καλλίτερα  τῆς Σατανοποιήσεως. Καιρός νά διαφυλλάξουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν θρησκευτική μας καί τήν Ἐθνική μας Ταυτότητα. Τρίζουν τά κόκκαλα τῶν ἐνδόξων προγόνων μας, γιά τήν ἀναλγησία καί ἀναίσχυντη ἀδιαφορία πολλῶν καί γιά τήν προδοσία ἀνεγκέφαλων τινων Γραικυλων... 

Θά τελειώσω αὐτό τό σημείωμα ἀφυπνήσεως, μέ τή σύστασι πρός ὅλους τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη:

ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΘΕΟ,

ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ (Ματθ. θ΄ 8).

 

Μετά τή θεραπεία τῶν δύο δαιμονιζομένων εἰς τήν Χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, οἱ αἰσχροκερδεῖς Γαδαρηνοί δέν Τόν δέχθηκαν. Τόν ἔδιωξαν… Κι’ ἔφυγε. «Μπῆκε στό  πλοῖον. Διεπέρασε καί ἦλθεν εἰς τήν ἰδίαν πόλιν, τήν Καπερναούμ» (Ματθ. θ΄ 1).

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ πληροφορήθηκαν ὅτι κηρύττει το λόγο τοῦ Θεοῦ σέ κάποιο σπίτι. Συγκεντρώθηκαν ἐκεῖ τόσοι πολλοί, ὥστε νά μή μπορῇ κανείς νά περάσῃ μέσα στό σπίτι καί νά πλησιάσῃ τον Ἰησοῦν. Ἐνῷ ὁ Κύριος ὁμιλοῦσε, ἔρχονται τέσσερις ἄνθρωποι καί Τοῦ φέρουν ἕνα παραλυτικόν. Και ἐπειδή δέν μποροῦν νά Τόν πλησιάσουν ἐξ αἰτίας τοῦ πλήθους, με Πίστι θερμή στο Χριστό, ἀφήρεσαν τήν στέγην, ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκετο ὁ Κύριος και κατέβασαν τον παραλυτικόν στα πόδια τοῦ Ἰησοῦ. Ὅταν ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς εἶδε τήν πίστιν τους, λέγει στόν παραλυτικόν: «Τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Παιδί μου, συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου.

Ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ πανακής ἰατρός», ὁ Γιατρός γιά ὅλες τίς ἀρρώστιες, ξεριζώνει ἀπό την ψυχή αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου τήν αἰτία τῆς παραλύσεώς του. Ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζει ὅτι παρέλυσε, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του, ἀλλά και ὅτι ἦλθε κοντά Του, μέ Πίστι θερμή, εἰλικρινά μετανοιωμένος καί βραβεύει ὁ Πανάγαθος, τήν Πίστι του καί τήν πίστι τῶν συνοδῶν του, καί συγχρόνως διδάσκει ὅλους μας, να ἀποφεύγουμε την ἁμαρτία, διότι τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας δεν εἶναι μόνον σωματική παράλυσις, ἀλλά και σωματικός, κυρίως δέ πνευματικός, αἰώνιος Θάνατος, χωρισμός ἀπό τό Θεό.

Οἱ Γραμματεῖς, οἱ ὑποκριτές Φαρισαῖοι, τά «γεννήματα ἐχιδνῶν», σκέπτονται μέσα στή βρωμερή καρδιά τους·  «Πῶς τολμᾶ αὐτός ἐδῶ νά λαλῇ, μέ αὐτόν τόν τρόπο βλασφημίες. Πῶς τολμᾶ νά σφετερίζεται τό δικαίωμα τοῦ Θεοῦ; Ποιος ἄλλος ἐκτός ἀπό το Θεό, μπορεῖ να συγχωρῇ ἁμαρτίες; Μόνον ὁ Θεός συγχωρεῖ ἁμαρτίες».

Δέν πίστευαν στόν ἀληθινόν Μεσσίαν, στόν Χριστόν ὡς Θεόν ἐνανθρωπήσαντα, ὅπως ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, οἱ ὑποκριτές, και μέχρι σήμερα δέν πιστεύουν στό Χριστό και Τον πολεμοῦν και συνεχίζουν να Τον Σταυρώνουν στο πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του, περιμένοντας τόν ΨΕΥΤΟΜΕΣΣΙΑ, τόν Matreya antichrist, ὡς κοσμικόν ἄρχοντα, για να τον διορίσουν ὡς Παγκόσμιον Κυβερνήτην και να τυραννοῦν τόν κόσμο.

Ὁ Κύριος ὡς Καρδιογνώστης ἀποκαλύπτει τούς πονηρούς λογισμούς τῶν βλαστήμων Γραμματέων. Καταδέχεται και διαλέγεται μαζί τους θέλοντας καί τή δική τους σωτηρία και τούς λέγει: «Γιατί κάνετε μέσα σας τέτοιες σκέψεις; Τί εἶναι πιό εὐκολο νά πῶ στόν παραλυτικό· «Σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες» ἤ νά πῶ, «Σήκω ἐπάνω και πάρε το κρεβάτι σου και βάδιζε»; Καί τότε ἀμέσως λέγει στόν Παραλυτικό: « Σοῦ λέγω, Σήκω ἐπάνω, πάρε το κρεβάτι σου καί πήγαινε στό σπίτι σου». Τότε ὁ παράλυτος ἐσηκώθηκε ἀμέσως και ἀφοῦ σήκωσε τό κρεβάτι του ἐβγῆκε κάτω ἀπό τά βλέμματα ὅλων. Τότε οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καί δόξασαν τόν Θεόν, πού ἔδωκε τέτοια ἐξουσία στούς ἀνθρώπους.

Ὁ Χριστός ἀπεκάλυψε καί ἀπέδειξε σέ ὅλους τούς πωρωμένους τή Θεότητά Του. Και ἐνῶ τά δαιμόνια πιστεύουν και φρίσσουν και τρέμουν και ὁμολογοῦν Πίστι στό Χριστό καί ζητοῦν Ἔλεος, «τά γεννήματα ἐχιδνῶν», παραμένουν κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, πωρωμένοι, ἀμετανόητοι και συνεχίζουν τά ἔργα τῶν χειρῶν τους. Κατασκευάζουν στα ἐργαστήρια τοῦ Διαβόλου θανατηφόρους Κορωναϊούς, τέτοιους, πού νά μεταλάσσονται καί ἐπιφέρουν τό Θάνατο καί δέν σταματοῦν.  Συνεχίζουν να ἐξαπολύουν θανατηφόρους ἰούς καί κάτι χειρότερο  καί ἀπό τούς κορωναϊούς. Συνεχίζουν να σπείρουν τό ΦΟΒΟ. Φώλιασε μέσα τους το Πάθος τῆς Φιλαργυρίας, πού εἶναι ἡ ρίζα πάντων τῶν Κακῶν και ἔτσι ἄφησαν καί μπῆκε ὁ Διάολος μέσα τους καί πολεμοῦν τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Κλείνουν τίς Ἐκκλησιές. Συνεργάζονται δέ καί με «παρεισάκτους» Ψευδαδέλφους, Σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ, πού τιμωροῦν καί θέτουν σέ ἀργία τούς πιστούς, καλούς Ποιμένες, πού προσπαθοῦν να τονώσουν τήν Πίστι στό Χριστό καί νά μεταδώσουν τή Χάρι Του στό λαό τοῦ Θεοῦ.

O TEMPORA, O MORES!

Θεέ μου, ποῦ καταντήσαμε; Ποῦ εἶναι ἡ Πίστις μας στό Χριστό, «ἡ δι’ἀγάπης ἐνεργουμένη»;

Ποῦ εἶναι ἡ Πίστις στό Χριστό, πού μετακινεῖ βουνά;  Τί ἄλλα κακά περιμένουμε νἀ δοῦμε ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας; Ὅλες οἱ συμφορές καί οἱ Κορωναϊοί εἶναι προϊόντα τῆς ἀπιστίας μας.

Ὑποφέρουμε διά την ἀπιστίαν ἡμῶν.

Γιατί δέν μποροῦμε νά διώξουμε τούς Κορωναϊούς τῆς ἀπιστίας; Διά τήν ἀπιστίαν ἡμῶν.

Ὁ Κύριος λέγει ὅτι «Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐάν ἔχητε πίστιν ἀκλόνητη, σταθερή, πίστι θερμή, θά πῆτε στό βουνό αὐτό, πήγαινε ἀπό ἐδῶ ἐκεῖ καί θά μετακινηθῇ. Καί τίποτε δέν θά  εἶναι ἀδύνατο σέ σᾶς»(Ματθ. ιζ΄ 20).

Ὁ Χριστός ἦλθε κοντά μας και μᾶς βεβαιώνει ὅτι θα ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕΙΝΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. Μᾶς τονίζει δε ὅτι μέ τή Σταυρική Του Θυσία και την Ἀνάστασί Του ἀπογύμνωσε τό Διάβολο ἀπό κάθε ἐξουσία καί Λέγει: «Ἰδού δίδωμι ὑμῖν την ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, και οὐδέν ὑμᾶς οὐ μη ἀδικήσῃ»( Λουκ. ι΄19). Τονίζει δε ὅτι ἦλθε κοντά στούς δικούς Του καί δέν Τόν δέχθηκαν. Σέ ὅσους, ὅμως, Τόν δέχθηκαν, σέ ὅσους πίστεψαν στο Ὄνομά Του, ἔδωκεν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰωάν. α΄11-13).

Οἱ πιστοί, λοιπόν, στό Χριστό, δέν ἔχουν νά φοβηθοῦν τίποτε καί κανέναν. Ὁ Χριστός, ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ, ὁ Ἰσχυρός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα και Πανταχοῦ Παρών, ὁ πανακής ἰατρός, εἶναι μαζί μας, πολύ κοντά μας  σκέπη, καταφυγή καί στερέωμα. Ἀρκεῖ να ἔχουμε «πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως».

Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος, στο τέλος τοῦ Εὐαγγελίου του τονίζει ὅ, τι  λέγει ὁ Κύριος: «Ἐκεῖνος πού θα πιστέψῃ Σέ μένα καί θά βαπτισθῇ, θά σωθῇ. Ἐκεῖνος, πού δέν θά πιστέψῃ, θά καταδικάσῃ ὁ ἴδιος τόν ἑαυτόν του, θά στερηθῇ τή Χάρι, θά κατακριθῇ.

Ἑκείνους δέ πού θά πιστέψουν Σέ Μένα, θα τούς σκεπάζῃ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ Χάρις μου και θα τούς ἀκολουθοῦν καί τά ἑξῆς σημεῖα:

Στό ὄνομά μου θά βγάζουν δαιμόνια,

Θα μιλοῦν καινούργιες γλῶσσες,

Θα σηκώνουν Φίδια στά χέρια τους,

Και ἄν τυχόν πιοῦν κάποιο θανατηφόρο

Δηλητήριον, δέν θά τούς βλάψῃ.

Θα βάζουν τά χέρια τους πάνω στους ἀρρώστους

Καί θά γίνωνται ὑγιεῖς, θά τούς θεραπεύουν στό ὄνομά μου» (Μάρκ. ιστ΄ 16-18).

Γιατί σήμερα ὑποφέρουμε; Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ὑποφέρουμε καί δέν μποροῦμε νά θεραπεύσουμε τίς ἀρρώστιες μας, γιατί χάσαμε τή δύναμι τῆς πίστεως. ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑΝ ΗΜΩΝ.

Κλείνουμε τούς ἀνθρώπους ἔξω ἀπό τίς ἐκκλησιές. ἀπό τά πραγματικά Θεραπευτήρια, γιατί δέν πιστεύουμε στό Χριστό, μέ τήν καρδιά μας καί  στεροῦμε τον ἑαυτόν μας και το λαό τοῦ Θεοῦ  ἀπό «τό παμφάρμακον», ἀπό  «τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας, τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν». Στεροῦμε τον ἑαυτό μας ἀπό τό ἄχραντο Σῶμα και ἀπό το Τίμιον Αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά τῆς θείας μεταλήψεως ὁ Πιστός γίνεται σύσσωμος καί σύναιμος, με τον Χριστόν. Γίνεται θεοφόρος, Χριστοφόρος και Πνευματοφόρος. Δυνατός τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σκορπίων και ἐπί πᾶσαν την δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ. Ὅταν μέσα στήν καρδιά μας ἔχουμε τόν Χριστόν, Ποιός θανατηφόρος ἰός θά μπορέσῃ

να μᾶς βλάψῃ; Ὅταν ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας κανείς δεν μπορεῖ νά μᾶς βλάψῃ. Καί πρέπει να γίνῃ σέ ὅλους μας συνείδησις ὅτι ὁ Χριστός εἶναι μαζί μας. Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Γνῶτε ἔθνη και ἡττᾶσθε ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Και «εἰ Κύριος μεθ’ ἡμῶν ΟΥΔΕΙΣ ΚΑΘ’ ΗΜΩΝ».

Ἐμπρός, λοιπόν, ταλαίπωροι συνοδοιπόροι, ξυπνῆστε καί ὁπλισθῆτε. Ὁπλισθῆτε μέ Πίστι θερμή, «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην». Ὅπλισθῆτε, μέ τά ὅπλα τοῦ Φωτός, γιά νά μπορέσετε να ἀντισταθῆτε στό Διάβολο καί τούς δαιμονανθρώπους. Μήν ἀφήνεσθε  στήν πλύσι ἐγκεφάλου, πού προσπαθοῦν να σᾶς κάνουν οἱ ἀνεγκέφαλοι  ἀντίχριστοι τοῦ αἰῶνος τούτου.

 Μή ἀφήνετε ἀφύλακτες τίς θυρίδες, δι’ ὧν  εἰσέρχεται στήν ψυχή σας ὁ Θάνατος καί ὁ φόβος τοῦ θανάτου. «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ καί φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν. Ἐγγίσατε τῷ Θεῷ καί ἐγγιεῖ ὑμῖν» (Ἰακ. δ΄8). Ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας, Φρούριόν μας ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας. Ἔχετε Πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως και δοξάσατε τόν Θεόν, πού μᾶς δίνει τέτοια ἐξουσία, τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ. Καί μήν ξεχνᾶτε ὅτι, ἔστι ἡ Χείρ ὑψηλή !  Το Χέρι τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ μας εἶναι ὐψωμένο ἕτοιμο νά  καταπέσῃ, καί νά συντρίψῃ καί νά κονιορτοποιήσῃ τόν Ἀντίχριστον καί τούς δαιμονανθρώπους, ὅπως ὁ Κεραμεύς συντρίβῃ τά ἄχρηστα σκεύη. ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΙ ΤΟΥ!

 

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

 

«ΙΔΩΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΑΥΤΩΝ ΕΙΠΕΝ · Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι

αἱ ἁμαρτίαι σου»(Ματθ. θ΄ 2β).

«Ὁμολογουμένως μέγα εἶναι το τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί…»(Α΄Τιμ.γ΄16).

Ἔρχεται κοντά μας ὁ «πανακής ἰατρός», γιά νά θεραπεύση ὅλες τίς ἀρρώστιες καί ὅλες τίς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, συμφορές.

Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ ὅτι ὁ Φιλάνθρωπος Θεός μᾶς τίμησε μέ τό «κατ’εἰκόνα» μᾶς χάρισε νοῦν καί λογικόν καί ἐλευθερία. Μάς χάρισε τό «αὐτεξούσιον» καί ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον τήν Ἐντολήν. Ὡς ἄπειρη ἀγάπη καί ἄπειρη Δικαιοσύνη, ὁ Πάνσοφος δημιουργός ἐτοποθέτησε μέσα σέ κάθε Ἐντολή Του «τήν Ἀρχήν τῆς Ἀνταποδόσεως». Καί ὡς στοργικός Πατέρας εἶπε: «Ἰδού παρέθηκα ἐνώπιόν σου τήν  Ζωήν καί τόν Θάνατον, τό Πῦρ καί τό Ὕδωρ. Εἶσαι ἐλεύθερος νά ἔχῃς τή χαρά νά διαλέξῃς ἀνάμεσα στή ζωή καί τό θάνατο, το πῦρ καί τό ὕδωρ. Καί εἶσαι ὐπεύθυνος τῆς ἐκλογῆς σου.

Σάν Πατέρας σέ συμβουλεύω νά διαλέξῃς τή Ζωή καί  ὄχι τό Θάνατο. Νά διαλέξῃς τό Ὕδωρ καί ὄχι τό πῦρ, γιά νά  μην καῇς. Κάμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας σου. Τήρησε τάς ἐντολάς, γιά νά ζήσῃς καλά ἐσύ και τά παιδιά σου. Δεν σέ ἐξαναγκάζω. Εἶσαι ἐλεύθερος, γιά νά ἔχῃ ἀξία κάθε σου ἀπόφασι. Κάθε Ἐντολή εἶναι Φῶς, πού σέ ὁδηγεῖ στό δρόμο τῆς ζωῆς και τῆς μακαριότητος». Κάθε Ἐντολή ἔχει ἔμφυτη την Ἀρχή τῆς Ἀνταποδόσεως. Προγνωρίζουμε, λοιπόν, ὅτι ἡ τήρησις  τῆς Ἐντολῆς, ἡ Ὑπακοή εἶναι ζωή, χαρά ἀγαλλίασις εἰρήνη, ψυχική και σωματική Ὑγεία. Και ἡ ἀθέτησις τῆς Ἐντολῆς, ἡ παράβασις, ἡ Παρακοή εἶναι θλῖψις, πόνος, στενοχώρια, Ὀδύνη, ἀρρώστια, Θάνατος. Ἡ Παρακοή εἶναι ἐκτροχιασμός ἀπό το δρόμο τῆς ζωῆς, εἶναι ἁμαρτία και «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας εἶναι Θάνατος», αἰώνιος χωρισμός ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, χωρισμός ἀπό τον Θεόν. Ἡ ἁμαρτία εἶναι Κακόν και εἶναι προϊόν τῆς κακῆς Θελήσεως τοῦ ἀνθρώπου. ΠΡΕΠΕΙ να τονίσω ἐδῶ ὅτι ὁ Πανάγαθος Θεός εἶναι ΑΓΑΘΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ. «Οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός».

 Ὅλα τά κακά, ὅλες οἱ στενοχώριες καί ὅλες οἱ ἀρρώστιες, ψυχικές καί σωματικές, εἶναι προϊόντα τῆς παραβατικῆς, τῆς προβληματικῆς μας συμπεριφορᾶς. Εἶναι γεννήματα τῆς κακῆς μας ἐκλογῆς, τῆς παραβάσεως τῶν Ἐντολῶν τῆς ΑΓΑΠΗΣ. Μόνοι μας ἀποφασίζουμε καί ἐκλέγουμε τή ζωή ἤ τό Θάνατο, τήν Ὑγεία ἤ τήν Ἀρρώστια. Προγνωρίζουμε τά ἀποτελέσματα  τῶν πράξεών μας. Γνωρίζουμε τό εὐόλισθον, το ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί ὀφείλουμε νά προσέχουμε κάθε μᾶς ἐνέργεια, ὥστε νά εἶναι σύμφωνη μέ τό Νόμο τοῦ Θεοῦ, με τίς πανάγιες Ἐντολές του. Ἡ Ὀρθοδοξία τῆς Ζωῆς εἶναι Ὑγεία. Ἡ Παράβασις τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀνορθοδοξία τῆς ζωῆς εἶναι αἵρεσις στή ζωή, εἶναι ἀρρώστια.

Ἔρχεται ὁ Χριστός κοντά μας, γιά νά μᾶς ὁδηγήσῃ στην ὁδόν τῶν Ἐντολῶν, στήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς. Γίνεται ὀ ἴδιος ἡ Οδός, Τύπος καί Ὑπογραμμός σέ ὅλα. Γίνεται ὑπήκοος στόν Πατέρα, μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, γιά νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον. Ἐπισκέπτεται ὅλους ἐμᾶς τούς ἐλεεινούς , ἀκόμη και τούς Γαδαρηνούς και ὡς πανακής ἰατρός, θεραπεύει ὅλες τίς ἀρρώστιες μας, ὁ Φιλάνθρωπος. Ἀρκεῖ καί μεῖς νά θέλουμε τήν ὑγεία μας. Δηλαδή, ἄν μέ τή Θέλησί μας ξεριζώσουμε ἀπό την καρδιά μας πᾶσαν κακίαν, Πιστέψουμε στό Χριστόν, ὡς Θεόν καί Σωτῆρα μας, και ἐπιστρέψουμε κοντά Του εἰλικρινά και ἔμπρακτα μετανοιωμένοι. ΣΤΗΝ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ, ὁ παράλυτος, παρέλυσε ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του, ἐξ αἰτίας τῆς παραβάσεως τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. 

Συνειδητοποίησε ὅμως την κατάντια του και την παραλυσία του καί μετενόησε καί πίστεψε, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς στό Χριστό, στή ἀγάπη Του, στή Θεότητά Του. Πίστεψαν και οἱ ἄνθρωποι, πού ἀπεστέγασαν τήν στέγην, ὅπου ἦτο ὁ Ἰησοῦς καί ἔφεραν τόν παράλυτον στά πόδια τοῦ Ἱησοῦ. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς εἶδε τήν πίστιν αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, ἐφανέρωσε τή Θεότητά Του καί τήν ἀγάπη Του.  Βραβεύοντας δέ τήν Πίστιν τους εἶπε στον παραλυτικό: «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ξεριζώνει την αἰτία τῆς Παραλύσεώς του καί διδάσκει ὅλους ἐμᾶς, ἀκόμη μια φορά, ὅτι τά ὀψώνια τῆς παραβατικῆς μας συμπεριφορᾶς, δέν εἶναι μόνον ἡ σωματική παράλυσις, ἀλλά ἡ αἰτία πάντων τῶν κακῶν καί ὀ σωματικός, ἀλλά κυρίως ὁ πνευματικός, ὁ αἰώνιος Θάνατος.

Οἱ ἄπιστοι, ὅπως οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, ὅλως τῶν ἐποχῶν ὡς ἀνεγκέφαλοι ἄρνοῦνται τή Θεότητα Τοῦ Ἰησοῦ καί μέ λυσσώδη μανίαν πολεμοῦν τον Χριστόν και την Ἐκκλησίαν Του, με ἀποτέλεσμα νά κονιορτοποιοῦνται, ὅτι «γινώσκει Κύριος Ὁδόν δικαίων καί ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται».

Ἡ Ἱστορία διδάσκει ὅτι «τεθνήκασι και θνήσκουν οἱ ζητοῦντες την ψυχήν τοῦ Παιδίου».

Πολεμοῦν οἱ ἀντίχριστοι καί οἱ δαιμονάνθρωποι μετά τοῦ Ἀρνίου καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί και Βασιλεύς βασιλέων, (νικοῦν δε) καί οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί και πιστοί»(Ἀποκ. ιζ΄ 14).

«Αὕτη ἐστιν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον ἡ Πίστις ἡμῶν, ἡ δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη».

Και εἶναι καιρός να λυτρωθοῦμε ἀπό κάθε εἶδος παραλυσίας. Νά παρακαλέσουμε τόν Κύριον νά μᾶς ἀξιώσῃ νά παρακαθήσουμε, νοερά, παρά τούς πόδας Αὐτοῦ καί,  συνειδητά, να ἀκοῦμε τον ζωοποιόν Του λόγο καί νά τόν κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, ὥστε μέ αὐτόν τόν τρόπον ζωῆς, νά διώξουμε ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας κάθε εἴδους παραλυσία, κάθε εἴδους θανατηφόρο ἰό, χαίροντες δέ ἄκρας ψυχοσωματικῆς ὑγείας, νά δοξολογοῦμεν τόν  Θεόν, πού μᾶς χαρίζει τόν Κύριόν μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού καταδέχεται νά εἶναι παντοτεινά μαζί μας και να μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρι Του. Τά λόγια περιττεύουν. Ἄς εἶναι, λοιπόν, ἡ ζωή μας ὕμνος Εὐχαριστίας καί  δάκρυα εὐγνωμοσύνης στο Λυτρωτή! ΑΜΗΝ.

 

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

 ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΝΤΟΚΡΑΡΩΡ

                        «Ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» 

Οἱ Ἀντίχριστοι ἐξαπολύουν θανατηφόρους Ἰούς καί ἀπό ὅλα τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως σπέρνουν στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων  τό ΦΟΒΟ σέ Παγκόσμια Κλίμακα. ΣΚΟΠΟΣ τους εἶναι νά μᾶς ἀποπροσανατολίσουν καί νά μᾶς ὑποχρεώσουν νά προσκυνήσουμε τόν Ἀντίχριστον, τόν Ψευτομεσσία, τόν Maitreya antichrist, πού θέλουν τώρα νά τόν ἐνθρονίσουν ὡς Παγκόσμιον Κυβερνήτην. Οἱ δαιμονάνθρωποι αὐτοί, οἱ ἀνεγκέφαλοι, δέν ἔχουν Θεό.  Φοβοῦνται καί θέλουν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία. Εἷναι τά μόνα, πού φοβοῦνται. Ἐπιδιώκουν συστηματικά καί δολίως νά μᾶς ἐξαφανίσουν «ὡς προσωπικότητες» καί νά μᾶς ἐξομοιώσουν μέ τά ἄλογα ζῶα. Ἐπιδιώκουν γενικότερα να πολτοποιήσουν νά Ἕθνη. Δέν θέλουν ἀνθρώπους, μέ θρησκευτική καί Ἐθνική Ταυτότητα, θέλουν να εἴμαστε Νούμερα, ἐξαρτήματα Μηχανῆς, χωρίς πρόσωπο, μέ φίμωτρο, δούλους «τῆς Παγκοσμιοποίησης», «ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη» καί εἰς «ἰλύν βυθοῦ» ἐμπεπηγμένη. Και ἄν τώρα δέν προσέξουμε καί ἄν, συνειδητά, δέν ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στήν Πηγή τοῦ ζῶντος Ὕδατος, κοντά στόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, στόν Κύριό μας καί Λυτρωτήν Ἰησοῦν Χριστόν, θά μᾶς ὁδηγήσουν οἱ ἀντίχριστοι, κατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ, εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός τήν καιομένην ἐν θείῳ.

Μέ ρωτᾶτε, ἀγαπητά μου παιδιά, γιατί τόση σύγχυσις, τόση ταραχή; Γιατί τόση ἀκαταστασία και τόσος φόβος στη ζωή μας; Γιατί ἐπιπλέουν οἱ φελοί, καί καλοπερνοῦν οἱ Ἐφιάλτες, οἱ Προδότες, Οἱ Γραικύλοι;

ΘΕΛΕΙ καί ρώτημα; ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑΝ ΗΜΩΝ. Ὅλοι οἱ θανατηφόροι ἰοί και οἱ μεταλλάξεις, ὁ Πανικός φόβος και ἡ ἀκαταστασία, ἡ Ὀδύνη και ὁ πόνος και ὅλες οἱ συμφορές ὀφείλονται στήν ἀπομάκρυνσί μας ἀπό τό Θεό. Στήν παραβατική μας συμπεριφορά. Ἀστόχαστα κλείνουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό και ἀφήνουμε ἀφύλακτες τίς Θύρες καί εἰσέρχεται ὁ Θάνατος. Μᾶς κυριεύουν τά βρωμερά μας Πάθη καί μπαίνει ὁ Διάολος μέσα μας καί φθάνουμε σ’ αὐτή την κατάντια, σ’ αὐτή την ἀθλιότητα.

                         Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, πρίν νά εἶναι, νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Χριστό. Να Μετανοήσουμε εἰλικρινά. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ΑΓΑΠΗΣ. Να το κάνουμε «πρᾶξι» στή καθημερινή μας ζωή. Πήραμε τη ζωή μας λάθος, Χρέος μας εἶναι, πρίν να εἶναι ἀργά, νά ἀλλάξουμε ζωή. 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἀφήσουμε τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, νά διώξουμε ἀπό την ψυχή μας τήν πλάνην τοῦ ἀντιχρίστου καί τήν αἵρεσιν. Νά ξεριζώσουμε ἀπό μέσα μας κάθε κακία καί νά μή φοβούμαστε τίποτε καί κανέναν. Εἷναι μαζί μας ὁ Χριστός. Και εἶναι καιρός να παρακαθήσουμε παρά τούς πόδας Αὐτοῦ ἀκούοντες και φυλάσσοντες τόν ζωοποιόν Του λόγον. Εἶναι κοντά μας, κρούει τήν Θύραν καί μᾶς περιμένει. Εἷναι ἕτοιμος να μᾶς ἀγκαλιάσῃ καί νά διώξῃ ἀπό τί ζωή μας ὅλες τίς συμφορές καί νά θεραπεύσῃ ὅλους τούς ἰούς τῆς ἀπιστίας, ὅλες, τίς ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, πληγές. ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Αὐτός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ καί μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του. Πότε, ἐπί τέλους, θά τό καταλάβουμε καί θά διώξουμε τούς ἀντιχρίστους ἀπό τή ζωή μας, περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ;

Πότε θά διώξουμε τό Διάολο ἀπό τή ζωή μας καί θά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στο Χριστό, τόν Παντοκράτορα;

Πότε, ἐπί τέλους, θά καταλάβουμε, πώς πρέπει νά στεριώσῃ ἡ σαλεμένη μας καρδιά ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ;

Πρόοδος δέν εἶναι οἱ χαζομάρες, μέ τίς ὁποῖες  μᾶς κάνουν πλύσι ἐγκεφάλου , οἱ ἀνεγκέφαλοι ἀπό ὅλα τά ΜΜΕ. Πρόοδος εἶναι νά βαδίζουμε ἐπί τῆς Ὁδοῦ, ἀπό τό Α πρός τό Ω, ἀπό τήν Ἀρχή πρός τό Τέλος. Και Ὁδός, Α καί Ω, Ἀρχή καί τό Τέλος εἶναι ὁ Χριστός. Και ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει καί λέγει: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδός. Ἐγώ εἰμι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος , ὁ Ὤν και ὀ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ. Και Ἐγώ θα εἶμαι παντοτεινά μαζί σας, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, πρίν νά εἶναι ἀργά, πρίν νά μᾶς καταβροχθίσουν ζωντανούς οἱ ἐχθροί μας , νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Ὀλοζώντανος Θεός εἶναι μαζί μας καί δέν πρέπει νά φοβούμαστε τίποτε καί κανέναν. Μᾶς περιμένει νά ἐπιστρέψουμε, συνειδητά, κοντά Του καί νά συνταχθοῦμε, μέ τίς Τάξεις τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων, νά βροῦμε ἀνάπαυσι και ψυχική γαλήνη καί νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς. Καί μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, νά Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς κρατήσῃ κοντά Του καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν ὑμνοῦμεν σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, και τώρα καί πάντοτε και εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ. 

«ΔΟΞΑ Τῌ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ»

                    ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣΑΙ  ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ

ΤΟΥΣ ΓΑΔΑΡΗΝΟΥΣ (Ματθ. η΄ 28-34).

 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, πῶς νά μή θαυμάσω τήν ἄπειρη ἀγάπη Σου, γιά ὅλους, τούς παραστρατημένους; Ἔρχεσαι κοντά μας, γιά νά σπογγίσῃς τά δάκρυά μας, γιά νά ἁπαλύνῃς τόν πόνο μας, νά θεραπεύσῃς τίς πληγές καί τά τραύματά μας.

Ἔρχεσαι κοντά μας, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεως μας ἀπό κοντά Σου. Ἔρχεσαι κοντά μας, γιά νά μᾶς ἀναστήσῃς ἀπό τίς πτώσεις μας καί νά μᾶς   ἐπανεισάγῃς εἰς τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, νά μᾶς συμφιλιώσῃς καί νά μᾶς ἑνώσῃς μέ τόν  Οὐράνιον Πατέρα και μεταξύ μας, γιά νά  βροῦμε ἀνάπαυσι καί ψυχική γαλήνη καί νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς, «ὑπό την κραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ και Πατρός»(πρβλ. Α΄ Πέτρ. ε΄ 6).

Ἔρχεσαι κοντά μας, ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε, ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ, τι  κι’ ἄν κάνουμε καί δέν ἐντρέπεσαι νά  ἀποκαλῇς ἀδελφούς Σου, ὅλους ἐμᾶς τούς ἐλεεινούς, τούς ἀρνητές τῆς Ἀγάπης Σου.

Κύριε, πῶς νά περιγράψω τό Ἔλεός Σου, τήν ἄπειρη εὐσπλαγχνίαν Σου καί  τήν συγκατάβασίν Σου; Πῶς νά μή  θαυμάσω τά μεγαλεῖα Σου και τίς ἄπειρες πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Σου ἐν παντί καιρῷ;

ΜΑΚΡΟΘΥΜΕ ΚΥΡΙΕ, μένω ἄφωνος μπροστά στήν  ἄφατη Μακροθυμία Σου. Ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζεις τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας καί παρ’ ὅλα αὐτά ἐπισκέπτεσαι, με τρυφερότητα καί ἀγάπη, και αὐτούς ἀκόμη τούς Γαδαρηνούς. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μου. Γνωρίζεις ὅτι εἶναι αἰσχροκερδεῖς ἔμποροι. Κερδίζουν χρήματα σέ βάρος τῆς ὑγείας τῶν συνανθρώπων τους, παραβαίνοντας τόν πανάγιον Νόμο σου καί ὅμως… Σύ, Μακρόθυμε, ἔρχεσαι καί θεραπεύεις τούς δαιμονιζομένους καί κρούεις την Θύρα και περιμένεις, με ὑπομονή καί μέ  λαχτάρα. Περιμένεις καί αὐτοί, οἱ Γαδαρηνοί, νά ἀκούσουν τήν πιό γλυκειά καί ἀπό τό μέλι φωνή Σου, καί νά ἐπιστρέψουν μετανοιωμένοι κοντά Σου. Τί περιμένεις, Κύριέ μου, να ἀκούσουν τη φωνή Σου, οἱ Γαδαρηνοί; Καί δέν εἶναι, Κύριε, οἱ μόνοι, πού κωφεύουν στό ζωοποιό Σου λόγο. Ὅπως πολύ καλά γνωρίζεις, ὑπάρχουν καί ἄλλοι, πολλοί… οἱ Σταυρωτές Σου, πού ἀποκρινόμαστε, στήν Εὐσπλαγχνία Σου, μέ ἀναισχυντίας κραυγές: Ἆρον ἆρον, Σταύρωσον αὐτόν. Ἐμεῖς ἔχουμε Βασιλιά τον Καίσαρα. Ἐμεῖς λατρεύουμε τό Διάβολο, τον Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα.Καί με χίλιους τρόπους ἀρνούμαστε τη Χάρι Σου καί βλασφημοῦμε τήν  Εὐσπλαγχνία Σου. Μέ λυσσώδη μανία, πολεμοῦμε Ἐσένα τό πραγματικό Μεσσία καί μένουμε ὄντως «δέσμιοι τῆς γῆς», τυφλοί και κωφοί, «δέσμιοι τοῦ σκότους». Καί τό ξέρεις. Καί δέχεσαι τίς ὕβρεις καί ὑπομένεις καί περιμένεις, Πολυεύσπλαγχνε!... Καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί μᾶς κυνηγᾶς, Κύριε καί μᾶς καταδιώκεις μέ τό Ἔλεός Σου… Στέκεσαι ἔξω ἀπό τή Θύρα τῶν Ἀρνητῶν, τῶν Σταυρωτῶν, τῶν Ἐχιδνῶν, ὅλων ἡμῶν τῶν πωρωμένων καί ἀμετανοήτων, πού προσκυνοῦμε τά Εἴδωλα τά ἄψυχα, τά νεκρά και, χωρίς ντροπή, συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας. Συνεχίζουμε τίς προδοσίες, τίς κλοπές, τίς ληστεῖες, τίς πορνεῖες, τίς φαρμακεῖες τούς φόνους κάθε εἴδους ἀκαταστασία καί πᾶν φαῦλον πρᾶγμα (πρβλ.Ἰακ.γ΄16). Παραμένουμε Εἰδωλολάτρες καί  ἀγαπᾶμε τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία (πρβλ. Ἀποκ. κβ΄ 15), και σύ, Κύριε, μᾶς ἀνέχεσαι… Μέγα το Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου καί ἀνερμήνευτον. Παραμένω ἄναυδος και ἀπορῶ, καί ἀναρωτιέμαι, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι, Κύριέ μου;

ΠΟΛΥΕΛΕΕ ΚΥΡΙΕ, Σέ ἱκετεύω… Σέ παρακαλῶ, ἄκουσε τίς κραυγές μου και βοήθησέ με νά κατανοήσω τή διδαχή τῆς ἄπειρης συγκαταβάσεώς Σου και τῆς ἀνεκφράστου Εὐσπλαγχνίας Σου. Ἡ νοητική μου ἱκανότητα ἀδυνατεῖ νά νοήσῃ τό Μυστήριον τῆς ἀγάπης Σου. Εἶναι ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν. Φώτισε τά σκοτάδια μου, ἄνοιξε τά μάτια τῆς ψυχῆς μου. Φώτισέ με τόν ἐλεεινόν, βοήθησέ να ἐννοήσω τῆς συγκαταβάσεώς Σου τό Μέγα Μυστήριον.

ΘΕΛΕΙΣ νά ἐξαντλοῦμε ὅλη τήν ἀγάπη μας, πρός τούς Γαδαρηνούς, προς τούς Σταυρωτές μας καί πρός τά ἄγρια θηρία, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ΠΩΣ δέχονται  αὐτοί τή ἀγάπη μας; Ἀνεξάρτητα ἄν αὐτοί ἀνταποκρίνονται, μέ δηλητήριο στην ἀγάπη μας καί, μέ τό νά συνεχίζουν νά μᾶς  Σταυρώνουν; Γενηθήτω τό Θέλημά Σου.

ΠΟΛΥΕΥΣΠΛΑΓΧΝΕ ΚΥΡΙΕ, ἔρχεσαι στούς Γαδαρηνούς. Θεραπεύεις τούς δαιμονιζομένους, πού στέκονται στά πόδια σου ἱματισμένοι καί σωφρονοῦντες. Οἱ δαίμονες πιστεύουν καί φρίσσουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν Πίστι στή θεότητά Σου καί Σοῦ ζητοῦν ἔλεος, τήν ἴδια στιγμή, πού ἐμεῖς οἱ Γαδαρηνοί, Σέ ἀρνούμαστε , Σέ βλασφημοῦμε καί Σέ διώχνουμε ἀπό κοντά μας... Παρακολουθῶ την ἀγάπη Σου καί θλίβεται ἡ ψυχή μου, ἀπό την ἀναλγησίαν τῶν ἀνθρώπων, ἀπό την πώρωσί μας και τήν ἀμετανοησία μας. Καί Σύ, Κύριε, πρᾷος και ταπεινός τῇ καρδίᾳ, ἐπιτρέπεις στά δαιμόνια νά εἰσέλθουν στους  χοίρους καί, κάθε νουνεχής καταλαβαίνει ὅτι, μᾶς ἀποτρέπεις ἀπό τήν αἰσχροκέρδεια καί μᾶς δείχνεις Τί πρόκειται να μᾶς συμβῇ, ἄν δεν προσέξουμε κι’ ἄν ἀφήσουμε ἀφύλακτες τίς θυρίδες, δι’ ὧν εἰσέρχεται στην ψυχή μας ὁ θάνατος. Μᾶς δείχνεις Τί θα μᾶς συμβῇ, ἄν κυριευθοῦμε ἀπό τά βρωμερά μας Πάθη, ἄν γίνουμε βρωμεροί, σάν τά γουρούνια, και ἄν ἀφήσουμε νά   μπῇ ὁ Διάολος μέσα μας. Μᾶς δείχνεις πῶς, σίγουρα, θά μᾶς ὁδηγήσῃ κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς την λίμνην προς ἀποπνιγμόν.

Καί παρατηρῶ μέ πικρία, ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, συμπεριφερόμαστε χειρότερα ἀπό τούς Γαδαρηνούς, ἀποκρούουμε τή Χάρι Σου και Σέ διώχνουμε ἀπό κοντά μας. Δίωχνουμε ἀπό κοντά μας Ἐσένα τόν ἀληθινόν Φῶς καί μένουμε στό σκοτάδι. Διώχνουμε τήν ἀληθινή, τήν γνήσια Ἀγάπη καί βυθιζόμαστε στό βόρβορο τοῦ μίσους. Ὥ τῆς Παραφροσύνης  και τῆς Χριστοκτονίας τῆς τῶν Προφητοκτόνων!

Διώχνουμε τη  ΖΩΗ καί μένουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, μέ τή Θέλησί μας, χωρίς ἐπιστροφή. Θεέ μου, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι; Κύριέ μου Ἰησοῦ, Ἐσύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μας. Ἐσύ τό γλυκύ μας Ἔαρ, ἡ Χαρά μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό ΦΡΟΥΡΙΟΝ ΜΑΣ, τό μόνον ἀσφαλές Καταφύγιον. Σύ, Κύριε, εἶσαι τά ΠΑΝΤΑ, γιά μᾶς! Ναί, μόνον κοντά Σου, βρίσκει ἡ ψυχή μου ἀναπαμό. Χωρίς Ἐσένα δέν ὑπάρχει γιά μένα ζωή. Ὅλα, μά ὅλα εἶναι Ἕνα ΤΙΠΟΤΕ, ἝΝΑ ΜΗΔΕΝ. Μόνον Σύ εἶσαι ὁ Ὤν, ἡ αἰωνία ὕπαρξις, ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς καί τῆς Ἀθανασίας. Σύ εἶσαι ὁ Παράδεισος. Κύριέ μου, προσπαθῶ νά Σέ ὑμνήσω, νά μιλήσω σέ ὅλους γιά τή Χάρι Σου, ἀλλά δέν βρίσκω τά κατάλληλα λόγια, νά ἐκφράσω τά ἀνέκφραστα, κι' ἄν κάπου λαθεύω,ἄν κάπου ἀστοχῶ, δέν τό θέλω. ΘΕΕ ΜΟΥ, ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ!

 Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας. Ὄχι, ὄχι σέ παρακαλῶ, μή φεύγῃς ἀπό κοντά μας. Παράβλεπε. Συγχώρεσε τά λάθη μας. Μεῖνε μαζί μας καί ὡς πῦρ καταναλίσκον, κάψε. Κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας. Κάψε τά ζιζάνια μέσ’ ἀπό τήν ψυχή μας. Κάψε τον Κακό μας ἑαυτό. Ἐλευθέρωσε καί μᾶς ἀπό τά δαιμόνια, πού μᾶς καταβασανίζουν. Ἔλα γρήγορα καί μεῖνε κοντά μας, πρίν νά εἶναι ἀργά. Στήσε στήν ψυχή μας τή σκηνή Σου, Σύ, ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον. Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας. Σύ εἶσαι το Πᾶν για μᾶς. Ἐλευθέρωσέ μας ἀπό τά δαιμόνια και ἀξίωσέ μας νά σταθούμε, νοερά, στά ἄχραντα Πόδια Σου, ἱματισμένοι καί σωφρονοῦντες, ἀσιγήτως καί συνετῶς, νά Σέ ὑμνοῦμεν σύν τῷ Πατρί καί τῷ   Ἁγίῳ Πνεύματι, ψάλλοντες καινές  ᾠδές, ὕμνους εὐχαριστίας, Σέ Σένα,  τόν Κύριον τῆς Δόξης, διά τήν ἄπειρόν Σου Εὐσπλαγχνίαν καί τήν πρός ἡμᾶς ἀνέκφραστον συγκατάβασίν Σου ! Δόξα Σοι, Κύριε, Δόξα Σοι!

ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ «ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΕΣΤΟ»

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΤΡΟ,ΤΑΞΙΝ, ΕΥΠΡΈΠΕΙΑ,

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΊΑΝ.

Εἶναι ἀλήθεια. Ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι στό στενό μας περιβάλλον, τό οἰκογενειακό, στό χῶρο τῆς ἐργασίας μας, ἀλλά καί γενικώτερα στόν κόσμο, πού «δέν ἔχουν σέστο». Δηλαδή, κατά τή γνώμη μου, παρουσιάζουν μιά προβληματική συμπεριφορά, δεν ἔχουν μέτρο, τάξιν, εὐπρέπειαν δέν ἔχουν εὐαισθησίαν, καί πιστεύω αὐτή ἡ συμπεριφορά  εἶναι ἤ κληρονομική ψυχασθένεια ἤ ἐπίκτητη, δηλαδή ἀποκτήθηκε ἀπό κακή ἀγωγή, ἀπό κακή ἐπίδρασι τοῦ περιβάλλοντος. Δέν ἔμαθαν να ἔχουν μέτρο στά λόγια, στις πράξεις στή συμπεριφορά γενικώτερα, δεν ἔχουνε τάξι, δεν ἔχουν εὐαισθησία. Στρέφονται πάντοτε ἐγωϊστικά γύρω ἀπό τόν ἑαυτό τους, ἀδιαφοροῦν γιά τούς ἄλλους, βολεύονται. Προδίδουν καί Θεό καί Πατρίδα καί Οἰκογένεια καί τή μάνα τους ἴδια, γιά τόν Ἑαυτούλη τους, γιά τήν Καλοπέρασί τους. Παρουσιάζουν διαταραχές τῆς προσωπικότητος; Πάντως δημιουργοῦν ταραχή στόν περίγυρο. Καθηλώνονται  καί δέν δέχονται καμμία καθοδηγησι. Δέν βλέπουν, δέν ἀκοῦνε τίποτε καί κανέναν. «Κουφοῦ καμπάνα κι’ ἄν λαλῇς, στραβοῦ κι’ ἄν θυμιατίζῃς, τόν μεθυσμένον κι’ ἄν κερνᾶς, ὅλα χαμένα τἄχεις». Δεν εὐχαριστοῦνται με τίποτε. Ἔχουν νευρωσικές ἀπαιτήσεις. Πατοῦν ἐπί πτωμάτων. Εἶναι  δέ πολύ  εὔθικτοι καί εὐερέθιστοι. Τά περιμένουν ἤ μᾶλλον τά ἀπαιτοῦν ὅλα ἀπό τούς ἄλλους, Χωρίς οἱ ἴδιοι νά προσφέρουν τίποτε τό Οὐσιαστικό στό Κοινωνικό Σύνολο, στήν Πατρίδα, στήν Ἐκκλησία. στήν Οἰκογένεια, μᾶλλον βλάβες προκαλοῦν. Υπάρχουν ὅμως καί πολλοί ἄλλοι ἀδύνατοι στήν Πίστι.

Πῶς ὀφείλουμε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί νά ἀντιμετωπίσουμε αὐτούς «τούς ἀδυνάτους» στήν Πίστι καί στήν συμπεριφορά, ἀδελφούς ; Ἡ πρώτη κατηγορία ἀπρεπῶν ἀπό τήν ἴδια τή συμπεριφορά τους περιθοριοποιοῦνται. Οἱ ἄλλοι ἀδύνατοι περιμένουν βοήθεια.

Ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει νά ἀγαπᾶμε ὅλους τούς συνανθρώπους ἀκόμη και αὐτά τά ἄγρια θηρία. Καί νά θεραπεύουμε τίς ἀνάγκες καί τίς ἀρρώστιες τῶν ἀδελφῶν μας. Πολλοί συνάνθρωποί μας εἶναι ἀδύνατοι, διότι δέν ἔχουν Πίστι στό Χριστό καί ἀπό κακή τους θέλησι δέν ἐγκολπώνονται το Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης. Συνεπῶς εἶναι τελείως ἀνυπεράσπιστοι. Αἰσθάνονται ἀνασφαλεῖς. Ἀποκρούουν τή Χάρι και γίνονται δοῦλοι τῶν βρωμερῶν τους παθῶν. Εἶναι ὅμως συνάνθρωποί μας, γονεῖς μας, ἀδέλφια μας, συνεργάτες μας, συνάνθρωποί μας. Καί μεῖς ὀφείλουμε νά τούς ἀγαπᾶμε καί μέ τήν ἀγάπη μας να προσπαθοῦμε νά θεραπεύσουμε τίς διαταραχές αὐτές τῶν ἀδελφῶν μας, καί νά τούς στηρίζουμε τίς δύσκολες ὧρες. Νά προσέχουμε δέ νά μή περιέλθουμε στήν κατάστασί τους. Καί «ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μη πέσῃ»(Α΄Κορινθ.ι΄12)

Πιστεύω ὅτι το καλλίτερο φάρμακο εἶναι ἡ τέλεια ἀγάπη ὅταν προσφέρεται μέ Προσευχή, μέ  ἐπίκλησι τῆς Θείας Χάριτος. Ὁ Ἁπόστολος Παῦλος, δίνει θεόπνευστη τήν ἀπάντησι στό ἐρώτημά μας, στό Πῶς ὀφείλουμε νά σταθοῦμε στούς ἀδυνάτους ἀδελφούς και λέγει: «Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν καί μή ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. Ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς το ἀγαθόν προς οἰκοδομήν. Καί γάρ ὁ Χριστός οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλά καθώς γέγραπται, οἱ ὀνειδισμοί τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ’ ἐμέ.

Ὅσα γάρ προεγράφη, εἰς τήν ἡμετέραν  διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διά τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρακλήσεως τῶν Γραφῶν τήν ἐλπίδα ἔχωμεν. Ὁ δέ Θεός τῆς ὑπομονῆς και τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τό αὐτό φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατά Χριστόν Ἰησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδόν ἐν ἑνί στόματι δοξάζητε τον Θεόν και πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διό προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθώς και ὀ Χριστός προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ» (Ρωμ.ιε΄ 1-7).

Δηλαδή: Ἐμεῖς οἱ δυνατοί ὀφείλουμε να βαστάζουμε τίς ἀδυναμίες τῶν ἀδυνάτων ἀδελφῶν μας καί νά μή περιοριζώμαστε σέ ὅσα ἀρέσουν στόν ἑαυτό μας. Ὁ Καθένας μας ὀφείλει νά φροντίζῃ νά εἶναι ἀρεστός στόν πλησίον, γιά τό καλό του, ὥστε νά οἰκοδομῆται καί νά βοηθῆται νά θεραπεύσῃ τήν  προβληματική του συμπεριφορά. Παράδειγμα ἔχουμε τή συμπεριφορά τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος δεν ζήτησε ποτέ ἐκεῖνα πού ἦταν ἀρεστά στόν ἑαυτόν Του, ἀλλά, καθώς εἶναι γραμμένο, Οἱ βρισιές τῶν ὑβριστῶν σου ἔπεσαν πάνω μου. Σταυρώθηκε γιά Χάρι μας. Πρέπει δέ νά γνωρίζουμε ὅτι ὅσα προεγράφησαν, ἐγράφησαν για διδαχθοῦμε ἐμεῖς, ὥστε διά τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρηγορίας τῶν Γραφῶν, νά ἔχουμε την ἐλπίδα μας στό Θεό, πού θά μᾶς στηρίξῃ στίς δύσκολες ὧρες γιά να σταθοῦμε με ὑπομονή καί ἀγάπη κοντά στούς ἀδυνάτους ἀδελφούς καί  νά τούς στηρίξουμε. Ὁ Θεός ,πού χαρίζει σέ ὅλους μας  ὑπομονή και παρηγοριά, να σᾶς ἐνισχύσῃ τόσον , ὥστε να ἔχετε ὅλοι μεταξύ σας τά ἴδια φρονήματα καί νά ἀκολουθῆται πιστά τό Παράδειγμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε μέ μιά ψυχή καί ἕνα στόμα νά δοξάζεται ὁ Θεός.

Ἴσως ἀναρωτηθῆ κανείς ἐμείς εἴμαστε δυνατοί τόσον, ὥστε νά βαστάσωμεν τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων ἀδελφῶν μας;

Ἐάν  προσέξωμεν στόν ἑαυτόν μας, και πιστέψουμε μέ τήν καρδιά μας στό Χριστό, Ἑάν ἀνοίξουμε τήν καρδιά στό Χριστό καί ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του, ὡς Θεοφόροι, Χριστοφόροι καί Πνευματοφόροι, θά ἔχουμε τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων  καί ὅλα θά εἶναι δυνατά σέ μᾶς καί συνεπῶς θα εἴμαστε δυνατοί νά θεραπεύσωμε τούς ἀδυνάτους ἀδελφούς, ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Ἐλπίζουμε δέ ὅτι μέ τήν ἀγάπη μας, θά βοηθήσουμε νά ἀποκτήσουν μέτρο, τάξι, εὐπρέπεια καί εὐαισθησία καί να στηριχθοῦν στήν Πίστι παραδειγματιζόμενοι ἀπό τή Δική μας Πίστιν, τήν δι’ἀγάπης ἐνεργουμένην.

Ἐξάλλου ἔχουμε Χρέος νά δεχώμαστε, μέ ἀγάπην ὁ Ἕνας τόν Ἄλλον, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς δέχεται στήν ἀγκαλιά Του πρός Δόξαν Θεοῦ Πατρός, διότι μόνον τότε θά ἀξιωθοῦμε τῆς ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ παραστάσεως. Καί μόνον τότε, ἐν ἑνί στόματι και μιᾷ καρδίᾳ, θά ἀξιωθοῦμε νά ὑμνοῦμε καί  νά δοξολογοῦμε τόν Θεόν, στόν Ὁποῖον ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.