«ΟΥΔΕΝ ΓΛΥΚΙΟΝ ΠΑΤΡΙΔΟΣ»

                   ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΑΠ'  ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

 

Ἀφιέρωμα στην 28^ην  Ὀκτωβρίου 1940.

 «Οὐδέν γλύκιον Πατρίδος» (Ὁμ.Ὀδ.ι΄34).

Ἡ  Ἑλλάδα διεκήρυξε εἰς  πάντα τά Ἔθνη ὅτι, «τίποτε δεν ὑπάρχει πιό γλυκό ἀπ’ τήν Πατρίδα». Ἡ ἀλήθεια αὐτή ἔγινε «βίωμα» τῶν Ἑλλήνων καί πρέπει νά γίνῃ «Βίωμα» και πάντων τῶν Ἐθνῶν, ἀκόμη και τῶν Βαρβάρων λαῶν. Ἐμεῖς οἱ  Ἕλληνες, ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων, μέ τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας, διδάσκουμε, μέ τή θυσιαστική μας ἀγάπη προς τήν Πατρίδα μας, πρός τήν Ἑλλάδα μας, τήν Πατρίδα τῶν πατρίδων, ὅλους τούς Λαούς τῆς γῆς ὅτι ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ὅλων τῶν ἀνθρώπων νά ἀγαποῦν τήν ΠΑΤΡΙΔΑ τους, νά ἀγωνίζωνται καί νά θυσιάζωνται, για τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα και την Ἐλευθερία τῆς Πατρίδος, ἀπό κάθε εἴδους ζυγό. Τήν 28^η  Ὀκτωβρίου 1940, μέ τούς ἀγῶνες  μας, πολεμήσαμε οἱ  Ἕλληνες, ἐναντίον τῶν Βαρβάρων, «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστιν τήν ἁγίαν καί  τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν», δώσαμε ζωντανό Παράδειγμα θυσιαστικῆς ἀγάπης πρός τήν Πατρίδα καί τήν Ἐλευθερίαν. Διακηρύξαμε, γιά ἀκόμη μια φορά ὅτι «Οὐδέν γλύκιον Πατρίδος».

Καί σήμερα, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, εἶναι ἀνάγκη, νά γίνῃ συνείδησις, ὅλων τῶν Ἑλλήνων και κυρίως τῶν Νέων, ὅτι ὁ Θεός προίκισε τήν Ἑλληνική Φυλή, με ἀθάνατες Ἀρχές, με ὑψηλά Ἰδανικά, και αἰώνιες Ἀξίες. Καί ἔχουμε ΧΡΕΟΣ να κρατήσουμε ψηλά τήν Πίστι στό Χριστό και στις αἰώνιες Ἀξίες. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί με Πίστι στό Θεό καί μέ Θυσιαστική ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια να συνεχίσουμε τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας. Νά συνεχίσουμε νά φωτίζουμε, μέ τόν Πολιτισμό καί τή Λεβεντιά μας ὁλόκληρη τήν Οἰκουμένη.

Εἶναι καιρός νά μάθουν οἱ Νέοι ὅτι ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἡ Ἑλλάς βάδισε καί βαδίζει μόνη. Μάχεται καί νικᾷ, με μοναδικά της ὅπλα, τήν Πίστι στό Χριστό καί τήν Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τή Λευτεριά. Δέν ἐδειλίασε ποτέ και δεν δειλιάζει. Συνεχίζει τήν Πορεία της και γράφει, μέ αἷμα τήν ἔνδοξη Ἱστορία της. Δέν φοβᾶται τίς Φαρμακερές Οχιές ( Ἰταλία, Γερμανία, Ἀγγλία, Ἀμερική, κ. ἄ.), πού τη φθονοῦν, γιά τον Πολιτισμό της καί τήν ἔνδοξη Ἱστορία της. Ἡ Ἑλλάδα δέν βασίζεται στις Λυκοφιλίες. Ἡ Ἑλλάδα δεν φοβᾶται οὔτε τή Σκύλλα και τή Χάρυβδι, οὔτε τό Μεφιστοφελῆ.

Θά πρέπει δέ νά τονίσω ἐδῶ ὅτι ἡ Ἑλλάδα δέν κινδύνευσε ποτέ καί δέν κινδυνεύει ἀπό τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς και ἄσπονδους φίλους, ἀλλά κινδυνεύει ἀπό τούς ἐσωτερικούς ἐχθρούς, ἀπό μιά χοῦφτα ἀνεγκέφαλους, κιοτίδες, κοντόφθαλμους. Κινδυνεύει ἀπό παρείσακτους ψευδαδέλφους, ψευτοέλληνες, γραικύλους, Ἐφιάλτες, Πήλιο-Γούσιδες και Ἰοῦδες. Με αὐτούς συνεργάζονται οἱ  φανεροί και κρυφοί ἐχθροί μας και προσπαθοῦν, μέ δόλια μέσα, νά ἀφανίσουν τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία.

Μᾶς φθονοῦν οἱ Βάρβαροι, ἐνῶ θἄπρεπε νά μᾶς εὐγνωμονοῦν, διότι τούς ἀνοίξαμε τό δρόμο τῆς προόδου.

Μᾶς φθονοῦν, διότι ὅταν ἐμεῖς  ἐκτίζαμε Παρθενῶνες, ὅλοι οἱ ἄλλοι Λαοί πηδοῦσαν σάν πίθηκοι ἀπό δένδρο σέ δένδρο. Μην πιστεύετε στις Λυκοφιλίες. Μᾶς μισοῦν και κατεργάζονται τον ἀφανισμό μας, σέ συνεργασία, με τούς ὀλίγους αὐτούς ὀσφυοκάμπτες και γλειφοποδίτσες. Δυστυχῶς «ἡ προβατόσχημη αὐτή Ὀλιγαρχία», πού παρουσιάζονται, σάν προοδευτικοί δημοκράτες, εἶναι στήν Πραγματικότητα, ἡ χειρότερη μορφή Φασισμοῦ. Συνεργάζονται δέ μέ τίς Ὀχιές τῆς ψευτο-Εὐρώπης καί με τούς Σατανάδες τῆς «Παγκοσμιοποίησης-Σατανοποίησης». Καί, γιά νά κρατήσουν τή Θεσούλα τους ξεπουλοῦν «τά ὅσια καί τά ἱερά τῆς Πατρίδος μας», «ἀντί πινακίου φακῆς» ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων». Διαπράττουν «ἐγκλήματα ἐσχάτης προδοσίας». Προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν, μέσα ἀπό τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων καί μάλιστα τῶν Νέων Παιδιῶν, την Πίστι στο Χριστό, τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια. Ἀπαλείφουν το Θρήσκευμα και την Ἐθνικότητα  ἀπό τίς Ταυτότητες. Καταστρέφουν τή θεϊκή Ἑλληνική γλῶσσα. Καταργοῦν την ὀρθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία  στα Σχολεῖα μας. Παραχαράττουν τήν ἔνδοξη Ἑλληνική Ἱστορία. Νοθεύουν τή Θρησκευτική και Ἐθνική συνείδησι τῶν Ἑλληνοπαίδων. Ἀλοιώνουν, μολύνουν την καθαρότητα τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς, μέ τήν ἀσυλλόγιστη εἰσροή λαθρομεταναστῶν και παρανόμων ἑλληνοποιήσεων.

Τοποθετοῦν δυναμίτες στα θεμέλια τῆς Ἑλληνικῆς Οἰκογενείας, μέ τό Αὐτόματο Διαζύγιο, τόν Πολιτικό Γάμο, τήν νομιμοποίησι τῶν ἐκτρώσεων, σέ μια ἐποχή ὑπογενητικότητας. Νομιμοποιοῦν την Ὁμοφυλοφιλία, μέ τό «σύμφωνο συμβίωσης». Θεωροῦν τήν Ὁμοφυλοφιλία, τό Σοδομισμό, και κάθε διαστροφή, σάν ἰδιαιτερότητα. Ποδοπατοῦν τίς αἰώνιες Ἀρχές και τά Ἰδανικά τῆς Φυλῆς. Κατεργάζονται τον ἀφανισμό μας. Ἔχουν βέβαια ἰσχυρούς συνεργάτες, πού σπέρνουν, μέ κορωναϊούς, το φόβο, τό διχασμό, τή διχόνοια. Ἐπιδιώκουν τον ἀφανισμό μας με κάθε δόλιο τρόπο και χωρίς ἴχνος ντροπῆς.

Εἶναι πασίδηλον ὅτι κινδυνεύουμε να καταστραφοῦμε καί μάλιστα «νά βγάλουμε τά μάτια μας μέ τά ἴδια μας τά χέρια». Ἀφήσαμε τή «σαπίλα», τά λαμόγια, νά ρημάζουν τόν τόπο, νά καῖνε τό σύμβολον τοῦ  Ἔθνους,  τήν Ἑλληνική Σημαία και να βεβηλώνουν το ἱερόν Μνημεῖον «τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου» και να παρελαύνουν οἱ   μερικοί ξεβράκωτοι καί, προκλητικά, νά προβάλλουν τη διαστροφή τους και να ἀσελγοῦν. Ξεπέρασαν κάθε μέτρο, κάθε ὅριο. Ἀφήσαμε μιά χοῦφτα Λαμόγια, καί κατάντησαν τήν Πατρίδα μας Σοδομα καί Γόμορα καί Αἴγυπτο. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ να συνέλθουμε, καί πρίν νά εἶναι ἀργά, νά  ἀναλάβουμε τίς εὐθύνες μας.  Και ἀντάξιοι τῶν ἐνδόξων προγόνων μας, νά προστατέψουμε την Πατρίδα μας, ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ  ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ, ἀρετές, με τίς ὁποῖες Θριάμβευαν πάντοτε οἱ  Ἔλληνες.

ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ! ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ! ἄς μην ξεχνᾶμε τούς λόγους τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη:

«Ο ΘΕΟΣ ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ, ΝΑ ΚΡΑΤΗΣῌ ΣΤΗ ΖΩΗ  ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΙΣΩ»

 Χρειάζεται ὅμως κι’ ἐμεῖς νά ξυπνήσουμε. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Χριστό. Με βαθειά Πίστι στο Θεό και θυσιαστική ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τή χριστιανική Οἰκογένεια, «να καθαρίσουμε» τόν αἱματωβαμένο Τόπο μας, «ἀπό τήν Κοπριά τῆς Εὐρώπης» καί ἀπό τούς Σατανάδες «τῆς Παγκοσμιοποίησης-Ἀμερικανοποίησης» καί νά διαφυλάξουμε, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, «τά ὅσια καί τά ἱερά τῆς Φυλῆς μας», τά Ἰδανικά και τίς Ἑλληνορθόδοξες Παραδόσεις μας. Νά διαφυλάξουμε την Πίστι στό Χριστό καί την Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα. Και ἑνωμένοι, σάν μιά ψυχή, να σταθοῦμε κάτω ἀπό τη Γαλανόλευκη, μέ τόν Τίμιον Σταυρόν, ὑπερασπιζόμενοι  τη Θρησκεία μας, την Πατρίδα μας καί την Οἰκογένειά μας.  Νά εἴμαστε δέ βέβαιοι ὅτι

ΔΟΞΑ Τῼ ΘΕῼ! Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ! Καί ἡ Παναγία Μητέρα

  

Του θἆναι, ὡς πάλαι τε καί νῦν, ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγός, «ἡ, ὡς βροντή, καταπλήττουσα τούς ἐχθρούς μας, Κραταιά Σκέπη καί βοήθεια σέ κάθε μας εὐγενικό ἀγῶνα!

«Τῆς σκέπης σου, Παρθένε, ἀνυμνοῦμεν τάς Χάριτας, ἥν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπέρ ἔννοιαν, καί σκέπεις τόν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σέ γάρ σκέπην καί προστάτιν καί βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι. Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου, Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ σκέπη σου, δόξα τῇ πρός ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε».

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΩΡΩΜΕΝΟΙ, ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ…

«ΤΟ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ, ΤΟ ΕΜΜΕΝΕΙΝ ΕΝ Τῌ ΑΜΑΡΤΙᾼ ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΚΑΙ

ΤΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΑΙ ΘΕΙΟΝ.

 

Ὁ Πανάγαθος, ὡς Πάνσοφος και Παντοδύναμος Θεός, «τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησε» καί τίμησε τον ἄνθρωπον μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα». Ὠς στοργικός Πατέρας φωτίζει τήν ἀνωδική μας Πορεία, ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», μέ τό Φῶς τῶν Ἐντολῶν Του, ὥστε, διά τῆς ὑπακοῆς, νά φθάσουμε εἰς την κορυφήν τῆς πνευματικῆς μας τελειώσεως. Ἔρχεται κοντά μας ὁ Χριστός καί γίνεται ἡ Ὁδός, πρός τόν Πατέρα. Γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός Ὑπακοῆς σέ ὅλους μας, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ». Ὁ Χριστός εἶναι τό τέλειον Ὑπόδειγμα τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου, πού μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, στο Γολγοθᾶ, στο Θεό. Μᾶς ἀποτρέπει ἀπό το Κακόν. Μᾶς προτρέπει πρός τό Καλόν. Μέ ὁλόκληρη τή Ζωή Του και με τη Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασίν Του μᾶς διδάσκει και μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι ἡ Ὑπακοή στό Θεῖον Θέλημα, το ἀγαθόν και εὐάρεστον και τέλειον, εἶναι Ζωή, και ἡ παρακοή εἶναι Θάνατος.

Ἐμεῖς ὅμως, οἱ ταλαίπωροι θνητοί, χωρίς περίσκεψι, χωρίς φρόνησι, ξεστρατίζουμε, ἁμαρτάνουμε, φεύγουμε ἀπό την Ὁδόν τῆς Ζωῆς, διά τῆς Παρακοῆς. Κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ ΝΟΥ καί τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μας. Χωρίς ντροπή, ἀδικοπραγοῦμε καί ὄχι μόνον δέν μετανοοῦμε, ἀλλά καί καυχώμαστε, για τά ἐγκλήματα, πού διαπράττουμε, εἴτε διά Πράξεως εἴτε καί διά παραλήψεως. Ὁ Κύριος ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ. Καί συγκαταβαίνει ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἵρων τάς ἁμαρτίας τοῦ Κόσμου. Καί ΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ, ΑΥΤΟΣ,

 ΑΝΤΙ ΗΜΩΝ. Ἔρχεται πολύ κοντά μας ταπεινά, ἀθόρυβα, «ὡς αὔρα λεπτή», και σπαίρνει μέσα στην ψυχή μας, το σπόρο, τον πανάγιο και ζωοποιόν Του λόγον. Κρούει τήν Θύρα και περιμένει να ἀκούσουμε τη φωνή Του καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά κατοικήσῃ ἐντός μας και να νοιώσουμε ἀσφαλεῖς, να βροῦμε γαλήνη καί «ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν». Καί δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν πούμε, ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς κωφεύουμε στο λόγο Του, δεν ἀκοῦμε την γλυκύτερη κι’ ἀπό το μέλι Φωνή Του. Εἴμαστε τόσο πωρωμένοι καί ἀμετανόητοι, πού παρ’ ὅλη τη στοργή Του, συνεχίζουμε να λατρεύουμε τά Εἴδωλα, το Βόρβορο, τό Μαμωνᾶ, το Χρῆμα, τόν Ἑαυτούλη μας. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ νά ἀδικοπραγοῦμε και να βασανίζουμε τόν ἑαυτόν μας και τούς συνανθρώπους μας, χωρίς ἴχνος ντροπῆς.

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος προσπαθῶντας νά μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία λέγει ὅτι εἶναι «τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον» και μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε, να ἐξέλθουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα. Και ὁ Ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μᾶς καλεῖ εἰς μετάνοιαν και λέγει ὅτι «Οὐ φοβερόν τό πεσεῖν, ἀλλά τό κεῖσθαι». Φοβερόν εἶναι ἠ ἀμετανοησία. Οἱ ἅγιοι Πατέρες διακηρύττουν ὅτι ὁ Κύριος μακροθυμεῖ καί μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας. Και πραγματικά ὁ Κύριος γνωρίζει τό εὐόλισθον, τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως και μᾶς καλεῖ νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του εἰλικρινά  μετανοιωμένοι λέγων: «Μετανοεῖτε». Τονίζει δε και λέγει: «Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» και ὅτι «Γίνεται μεγάλη χαρά   εἰς τόν Οὐρανό ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι». Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός και μᾶς εὐεργετεῖ, κι’ ἐμεῖς συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε. Παραμένουμε πωρωμένοι, ἀμετανόητοι, γεννήματα ἐχιδνῶν, τέκνα Παραφροσύνης… Παραμένουμε ΓΑΔΑΡΗΝΟΙ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΑΔΑΡΗΝΟΥΣ…

Τούς ΕΥΕΡΓΕΤΕΙ. Τούς ΔΙΔΑΣΚΕΙ. Τούς ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ἀπό τά δαιμόνια κι’ αὐτοί Τόν «παρακαλοῦν ἀπελθεῖν ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν»(Μάρκ. ε΄17). Τόν παρακαλοῦν να φύγῃ γρήγορα ἀπό κοντά τους. Τόν ἔδιωξαν… Κι’ ἔφυγε και ἐπέστρεψε «καί ἦλθεν εἰς τήν ἰδίαν πόλιν» (Ματθ. θ΄1).

Εἴμαστε, λοιπόν, τόσο πωρωμένοι, ὥστε νά μή βλέπουμε καί νά μή νοιώθουμε τήν κατάντια μας, τήν ἐξαθλίωσι εἰς τήν ὁποίαν μᾶς ὁδηγεῖ ἡ πώρωσι καί ἡ ἀμετανοησία; Ὁ Προφήτης, διαχρονικά, μᾶς ἐρωτᾷ: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;»(Ψαλμ. 4,3).

Και ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος  λέγει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς  ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι » ;

Ὁ Κύριος δε, μέ ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς πρειδοποιεῖ ὅτι θά ἔλθῃ σύντομα τό  τέλος τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀνομίας. Ἔρχεται ὁ Καιρός τῆς ἀπονομῆς τῆς Δικαιοσύνης: «Ὤ γενεά ἄπιστος και διεστραμμένη!  Ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»(Ματθ.ιζ΄17).

Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει ὁ Κύριος. Ζητεῖ τή συγκατάθεσί μας. Θέλει νά ἀκούσουμε τή Φωνή Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε την καρδιά μας, μέ τή Θέλησί μας.

Εἷναι καιρός νά ξυπνήσουμε. Νά καθαρίσουμε τίς «ἰχῶρες», ἀπό τά μάτια τῆς ψυχῆς μας. Να δοῦμε την ἀθλιότητα, εἰς την ὁποίαν μᾶς ὁδηγεῖ ἠ Πώρωσις καί ἡ ἀμετανοησία. Να μετανοήσουμε εἰλικρινά και ἔμπρακτα και να ἐπιστρέψουμε στή Πατρική ἀγκαλιά ὑμνοῦντες και εὐλογοῦντες τον Θεόν, διά την ἄπειρη Εὐσπλαγχνίαν Του καί  τήν ἄφατον συγκατάβασίν Του, διότι σέ Αὐτόν ἀνήκει ἡ  Βασιλεία και ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή και ἡ δόξα  εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

«ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ ΤΟ ΒΡΑΧΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

 

«ΟΙΗ ΠΕΡ ΦΥΛΛΩΝ ΓΕΝΕΗ,ΤΟΙΗΔΕ ΚΑΙ ΑΝΔΡΩΝ»

(Ὁμ. Ἰλ. ζ΄)

 

Χωρισθήκαμε ἀπό τό Θεό, διά τῆς Παρακοῆς, καί χάσαμε τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Βρεθήκαμε σ’ αὐτήν  τήν ἄθλια παροικία, μακρυά ἀπό την Πατρικήν Ἑστίαν, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου γῆν, μέ  ἡμερομηνίαν λήξεως: «Καί εἶπεν ὁ Θεός τῷ Ἀδάμ· … ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τόν ἄρτον σου ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τήν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης· ὅτι γῆ εἶ  καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γενέσ.3,19). Χάσαμε δέ καί τήν ἐπαφή μέ τήν πραγματικόττα. Καί δέν θέλουμε νά ἐννοήσουμε «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί «τήν ματαιότητα» τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων και τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων. Μᾶς κυριεύει τό ἄγχος, μιά ἀγχώδης βιωτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτόν μας στή γῆ, ὡσάν να ἐπρόκειτο να ζήσουμε αἰώνια σ’ αὐτήν ἐδῶ τή γῆ. Δέν  θέλουμε νά καταλάβουμε ὅτι ἐδῶ εἴμαστε «πάροικοι καί παρεπίδημοι», προσωρινοί, διαβάτες. Γυμνοί ἐρχόμαστε ἐδῶ καί γυμνοί ξαναγυρίζουμε στή γῆ. Φεύγοντας δέν παίρνουμε τίποτε μαζί μας.  Ἡ ζωή μας ἐδῶ ὁμοιάζει με τη ζωή τῶν φύλλων τῶν δένδρων, λέγει ὁ Ὅμηρος. Ξηραίνονται, μαραίνονται καί βάλλονται στή φωτιά καί καίγονται. Καί  παρόλα αὐτά συνεχίζουμε νά ζοῦμε, χωρίς περίσκεψι,  ὡς Παράφρονες.

Τί κερδίζουμε μέ τήν πλεονεξία, πού εἶναι εἰδωλολατρεία;  Σέ Τί μᾶς ὠφελεῖ ὁ πλουτισμός; Μήπως μπόρεσε κανείς με τά χρήματά του νά προσθέσῃ στή ζωή του ἕνα δευτερόλεπτο παραπάνω ζωή; Μήπως μπόρεσε κανείς να ἀποφύγῃ το Θάνατο; Τί διαφορά ὑπάρχει σέ Κεῖνον, πού φτύνει αἷμαι σέ χρυσό δοχεῖον και σέ Κεῖνον, πού φτύνει αἷμα σέ πήλινο; Αἷμα φτύνει και ὁ πλούσιος, αἷμα φτύνει και ὁ πτωχός. Πεθαίνει ὁ πτωχός, πεθαίνει καί ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς.

Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ πτωχός, ὁ πιστός, ταπεινός και δίκαιος, ὁ φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων, ὁ ἄνθρωπος τῆς ὑπομονῆς. Ὁ καλός Οἰκονόμος, ἐννοεῖ τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων και ζῆ εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, περιπατεῖ ἐν ἀγάπῃ καί ὅταν ἔλθῃ ἡ ἡμερομηνία λήξεως, δέχεται μέ χαρά τό θεῖον Κάλεσμα καί ἔρχονται οἱ Ἄγγελοι καί παραλαμβάνουν τήν ψυχή του καί τήν ἐναποθέτουν «εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ», «ἐν χειρί Θεοῦ», στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος, αἰώνιος Χαρά και εὐφροσύνη.

Τό ἀντίθετο συμβαίνει μέ τόν πλεονέκτη, τόν πλούσιο καί  Κακό Οἰκονόμο, ὁ ὁποῖος δέν θέλει «νά  ἐννοήσῃ τό βραχύ τῆς ζωῆς» και «θησαυρίζων ἑαυτῷ, καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν» ( Λουκ.ιβ΄21) καί ζῶν ἀσώτως, «εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς»(Λουκ.ιστ΄19), πεθαίνει και θάβεται και ἔρχεται «εἰς την λίμνην τοῦ πυρός» (Ἀποκ.ιθ΄20) καί  «ὀδυνᾶται ἐν τῇ φλογί ταύτῃ» (Λουκ. ιστ΄24).

Νομίζω πώς εἶναι καιρός, ὁ κάθε ἕνας ἀπό μᾶς, «να ἔλθῃ εἰς ἑαυτόν». Εἶναι καιρός να ἐννοήσουμε ὅλοι το «βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων και να θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, πού εἶναι ἡ ζωή μας και ἡ εἰρήνη μας (Κολοσ. γ΄4. Ἐφεσ. β΄ 14), νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, «πλουτοῦντες εἰς Θεόν» (Λουκ.ιβ΄21), «θησαυρίζοντες  ἑαυτοῖς θησαυρούς ἐν οὐρανῷ» (Ματθ. στ΄20) καί ἀπεκδεχόμενοι (περιμένοντες με χαρά) τό Θεῖον Κάλεσμα. Τότε καί μόνον τότε θά ἀξιωθοῦμε τῆς Χαρᾶς νά παραλάβουν τήν ψυχή μας οἱ Ἄγγελοι τοῡ Θεοῦ καί νά τήν ἐναποθέσουν  εἰς τον κόλπον τοῦ Ἀβραάμ. Τότε καί μόνον τότε θά εὐρεθοῦμε ἐν  χειρί Θεοῦ, εἰς την ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Τότε καί μόνον τότε θά ἀξιωθοῦμε μετά Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων νά ὑμνοῦμε καί νά εὐλογοῦμε τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι,  ἄδοντες αἰωνίως τόν τρισάγιον ὕμνον. Διότι «τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή και δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ» (Α΄Τιμόθ. α΄17).

 

ΔΟΞΑ Τῌ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ ! ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

 

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ …» (Λουκ.η΄4-18).

Ὁ Παντοδύναμος καί Πανάγαθος Δημιουργός, ὡς Πάνσοφος, «τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησε». Ἔπλασε δέ τόν ἄνθρωπον καί τόν τίμησε μέ τήν τιμήν τοῦ «Κατ’εἰκόνα». Δηλαδή: «Ἐποίησε τόν ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ. Ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς καί εὐλόγησεν αὐτούς…» (Γενέσ. α΄26-28). «Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν» (Γενέσ. β΄7).

Τόν ἔπλασε «δυνάμει Θεόν» καί τόν προίκισε μέ ὅλα τά ἐφόδια, μέ ὅλες τίς δυνατότητες νά γίνῃ «και ἐνεργείᾳ Θεός». Ἔχει «νοῦν», γιά νά διακρίνει τό Καλόν ἀπό τό Κακόν, νά ξεχωρίσῃ τήν Ἀρετή ἀπό τήν Κακίαν, τό Φῶς ἀπό τό Σκοτάδι, τό πῦρ ἀπό τὀ Ὕδωρ, τή Ζωή ἀπό τό Θάνατο και «ἐλευθέραν βούλησιν», τό «αὐτεξούσιον», ὥστε νά μπορεῖ νά  διαλέξῃ καί νά  εἶναι ὑπεύθυνος τῆς ἐκλογῆς του. Ἔχει «τό δυνατόν τοῦ ἀποθανεῖν, καί τό δυνατόν τοῦ μή ἀποθανεῖν». Στο χέρι μας εἶναι, ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται, νά ζήσουμε ἤ νά πεθάνουμε. Δική μας εἶναι ἡ ἐκλογή, ἡ ἀπόφασις.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ τονίζει ὅτι Πανάγαθος Θεός τίμησε τον ἄνθρωπον, μέ τήν τιμήν τοῦ «κατ’εἰκόνα». Ἀλλά ὁ «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὁμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13,21).

Ὁ ταλαίπωρος καί δυστυχής ἄνθρωπος ἀπεδείχθη, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἄμυαλος, ἄφρων. Δέν κατενόησε τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν, πού τοῦ χάρισεν ὁ Θεός, ὅτι δηλαδή τόν δημιούργησε «κατ’εἰκόνα Θεοῦ». Ἔριξε τόν ἑαυτόν του στή λάσπη, ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του προς τά  κτήνη τά ἀνόητα, τά ὁποῖα δέν ἔχουν νοῦν καί λογικόν, ὅπως αὐτός, καί ὡμοιώθηκε πρός αὐτά, ζῶν καί αὐτός σάν κτῆνος καί πεθαίνων σάν κτῆνος.

ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟΝ εἶναι ὅτι ὁ  Πανάγαθος Θεός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, μακροθυμεῖ και «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄ Τιμ. β΄4). Τόσο δέ πολύ «ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τον μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν γ΄16). Και «ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8). Ἄπειρη εἶναι ἡ Ἀγάπη Του! Ἀπερίγραπτη εἶναι ἡ Μακροθυμία Του! Ἀμέτρητον τό Ἔλεός Του! Ἄνέκφραστη, ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, ἡ συγκατάβασίς Του!

Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο καί  ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί  ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄14).

 ΜΕΓΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ!

ΔΟΞΑ Τῌ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ!  ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

 Ὁ Χριστός, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, ὁ Ἀναμάρτητος. Ἔρχεται κοντά μας ὁ  Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, «τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰωάν. α΄ 9). Ἔρχεται νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας, να σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας. «ΕΞΕΡΧΕΤΑΙ ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ». Ἀφήνει το Θεϊκό του Θρόνο, συγκαταβαίνει, ὁ Σωτήρ και ἔρχεται κοντά μας καί σπέρνει μέσα στις καρδιές τῶν ἀνθρώπων τόν ζωοποιόν του λόγον, πού εἶναι ἡ ἀληθινή τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία.  Και, ὁ σπόρος, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ζωοποιός, πράγματι δέ καί νεκρούς ἀνασταίνει.

Δεν εἶναι ὐπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι ὑπάρχουν πολλοί, ἀνοηταίνοντες, βλακικοί, δυστυχεῖς, πού ἀφήνουν καί πετρώνουν οἱ καρδιές τους ἤ ἀφήνουν νά θεριεύουν καί νά φυτρώνουν μέσα τους ἀγκάθια, τά βρωμερά τους πάθη, πού πνίγουν τόν σπόρο καί δέν καρποφορεῖ. Ὑπάρχουν ὅμως καί καρδιές. πού εἶναι γῆ καλή καί ἀγαθή, πού δέχονται τόν σπόρο, ἄνθρωποι καλοπροαίρετοι, ἀγαθοί, πού ἀκοῦνε τό λόγο καί καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ, καί ἀποδίδουν καρπόν ἑκατονταπλασίονα.

Στήν Ἀποκάλυψι ὁ Ἰωάννης, στό  Ὅραμά του, βλέπει το Ἀρνίον νά ἀνοίγει τήν πρώτη σφραγίδα και ἀμέσως ἐξέρχεται ἵππος λευκός και ὁ καθήμενος ἐπ’ αὐτόν ἔχων τόξον· και ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, και ἐξῆλθε νικῶν και ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 1-2). Ἀποκαλύπτεται ἐδῶ τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον, τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Ἔρχεται ὁ Χριστός κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας. Ὁ Πάλλευκος καββαλάρης σπαίρνει το σπόρο, τό λόγο Του σέ ὅλες τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων καί ὅσοι τόν δέχονται  ὡς γῆ καλή και ἀγαθή, καρποφοροῦν καί  σώζονται. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Ὅστις θέλει. Ἀπό τή Θέλησί μας ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία μας. Ὁ Κύριος μέ στοργή, μᾶς προλέγει ὅτι ἡ Ὑπακοή στό λόγο Του εἶναι Ζωή καί ἡ Παρακοή Θάνατος.  Καί μολονότι, ὡς Καρδιογνώστης προγνωρίζει τοῦ καθενός μας την προαίρεσιν, ἐν τούτοις  μακροθυμεῖ καί «ἵσταται ἐπί τήν Θύραν και κρούει…» καί περιμένει  νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν  καρδιά μας, να βασιλεύσῃ ἐντός μας. Ὅταν ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, τότε και μόνον τότε θα νοιώσουμε ἀσφαλεῖς καί θά βροῦμε γαλήνη καί ἀνάπαυσι στήν ψυχή μας. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ». Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ, Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ. Ἐπάτησε θανάτῳ τόν θάνατον και ΚΑΤΗΡΓΗΣΕ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν ΔΙΑΒΟΛΟΝ καί ΧΑΡΙΖΕΙ, σέ ὅλους ἐκείνους, πού Τόν δέχονται καί  πιστεύουν στό Ὅνομά Του, ΖΩΗΝ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΞΗΛΘΕ ΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΝΑ ΝΙΚΗΣῌ! Μαζί Του δέ θά νικήσουν καί οἱ καταδικοί Του κλητοί. ἐκλεκτοί και πιστοί Μαθηταί Του (Ἀποκ. ιζ΄14).

ΕΙΘΕ ὁ Κύριος να ἀξιώσῃ καί πάντας ἡμᾶς τῆς Χαρᾶς νά επιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, κοντά Του, πρίν νά εἶναι ἀργά. Νά μᾶς ἀξιώσῃ, να δεχθοῦμε στην ψυχή μας, ὡς καλή γῆ καί ἀγαθή το σπόρο, τόν ζωοποιόν Του λόγον, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά βασιλεύσῃ ἐντός μας. Νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν δοξάζουμε καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Διότι  Σέ Αὐτόν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, σύν τῷ Πατρί και τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ΑΝΗΚΕΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ, Η ΤΙΜΗ, Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ. ΑΜΗΝ.

 

«ΜΕΓΑΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ»

 «KΑΙ ΟΤΙ ΕΠΕΣΚΕΨΑΤΟ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΑΥΤΟΥ»

(Λουκ. ζ΄ 16).

 «Ὁμολουγουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον», λέγει ὁ Παῦλος. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί…» (Α΄Τιμόθ. γ΄16). Ὁ Χριστός, ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, συγκαταβαίνει, ἔρχεται κοντά μας, ὡς ταπεινός ἄνθρωπος. «Ὅτι παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ και καλεῖται το ὄνομα Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, Θαυμαστός Σύμβουλος, Θεός Ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, Ἄρχων  Εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος…Μεγάλη ἡ Ἀρχή Αὐτοῦ και τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον… και τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ» (Ἡσ. θ΄ 6 -7) «Και τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ  α΄33.Δανιήλ ζ΄ 14).

Ὁ Χριστός μᾶς ἐπισκέπτεται και διέρχεται την ζωήν Αὐτοῦ εὐεργετῶν. «Κηρύσσων το Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας και θεραπεύων πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ. δ΄23). Ὀκτακόσια χρόνια πρίν ἀπό τον ἐρχομό Του, ὁ Εὐαγγελιστής-Προφήτης Ἡσαῒας λέγει ὅτι «ὁ παῖς  τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐκλεκτος  συγκαταβαίνει και ἔρχεται κοντά μας, πλησιάζει ἀθόρυβα, ταπεινά  τόν τσακισμένον κάλαμον και δεν τον συντρίβει, ἀλλά τον περιδένει καί  τόν στηρίζει, καί τό λυχνάρι, πού τρεμοσβύνει καί εἶναι ἕτοιμο να σβύσῃ καί ρίχνει λάδι καί τοῦ δίνει ζωή. Πλησιάζει τόν ἀσθενῆ καί ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον, τήν «ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα» καί τήν περιθάλπει( Ἡσ.42,3 ἑξ.).  Σπογγίζει τά δάκρυά μας, ἀπαλύνει τόν πόνο μας, θεραπεύει τά τραύματά μας καί, νεκρούς ὄντας τῇ ἁμαρτίᾳ, μᾶς χαρίζει ζωήν καί Ἀνάστασιν, μέ τόν ζωοποιόν  Του λόγο, πού καί νεκρούς ἀνασταίνει.

                                                  

                                         

Μᾶς ἐπισκέπτεται ὅλους, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Καί πρῶτα τούς ἁμαρτωλούς, δέν μᾶς  ξεχωρίζει, βρέχει ἐπί δικαίους και ἀδίκους και ἀνατέλλει τον ἥλιον τοῦ Ἐλέους Του, ἐπί πονηρούς και ἀγαθούς. Μᾶς ἐπισκέπτεται «ὡς αὔρα λεπτή», «ὁ  γλυκύς, ὁ πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» Ἰησοῦς»  καί «κρούει την Θύραν…». Μᾶς ἐπισκέπτεται ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι  κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου κι’ ἄν βρισκόμαστε. Μᾶς ἐπισκέπτεται ὁ Θεός τῆς Ἀγάπης καί μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ. Μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας . Γίνεται Τύπος  καί Ὑπογραμμός, Ὑπόδειγμα Ὑπακοῆς εἰς τόν Οὐράνιον Πατέρα «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ»( Φιλιπ. β΄5-11. Α΄ Πέτρ. β΄21).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, «ἐν σαρκί ἐληλυθώς» μᾶς ἐπισκέπτεται καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου καί μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Μᾶς καλεῖ, δεν μᾶς ἐξαναγκάζει. Ζητεῖ τήν συγκατάθεσί μας. Μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Ἕρχεται κοντά μας «ἵνα την ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι», ὅπως λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, καί «Ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν, μή ἀπόληται, ἀλλ ’ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν.  γ΄ 15-16).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν, δεν εἶναι Θεός νεκρῶν, ἀλλά ΘΕΟΣ  ΖΩΝΤΩΝ. Μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι σ΄ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, εἴμαστε «πάροικοι καί παρεπίδημοι», προσωρινοί διαβάτες. Μᾶς καλεῖ να ἐννοήσωμεν «το βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων. Να ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό το ΚΑΚΟΝ καί ἀπό τούς Κακούς καί ἀπό Κάθε ΚΑΚΙΑ, καί νά περιπατοῦμε «ἐν ἀγάπῃ».

Ζητεῖ νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, «ζῶντες εὐσεβῶς, ἐν αὐτῷ, τῷ Χριστῷ», ὅτι οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν…», «ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». ΜΑΣ ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΔΕ, ὅτι ἐπεσκέψατο τόν λαόν αὐτοῦ και «ἐπάτησε θανάτῳ τόν Θάνατον,  κατήργησε τόν τό Κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου,  τοὐτέστι τόν Διάβολον καί μᾶς λυτρώνει ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου, λέγοντας: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται» καί «ὁ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ Θανάτου εἰς τήν ζωήν»( Ἰωάν. ε’24).

Ἐνδεικτικά ἀναφέρονται στή Γραφή ζωντανά παραδείγματα ὅτι Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ: Ἡ Ἀνάστασις τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας τῆς Ναῒν. ἡ Ἀνάστασις τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου, καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ τραημέρου φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου, πού προτυπώνουν, ἀπεικονίζουν, προδιαγράφουν τήν Ἁνάστασιν Τοῦ Χριστοῦ, και τήν Ἀνάστασιν πάντων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει:« Ὁ Χριστός κατῆλθε,  διά τοῦ Σταυρικοῦ Του θανάτου, στόν ᾏδη καί ἔλυσε τίς Ὀδύνες τοῦ θανάτου, μέ τήν παρουσία Του και Ἀναστήθηκε τήν τρίτην ἡμέρα καί ἄνοιξε τόν δρόμο τῆς Ἀναστάσεως σέ ὅλους μας, «ὁδοποιήσας πάσῃ σαρκί τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν, ἐπειδή δεν εἶναι δυνατόν να κρατῆται ὑπό τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς. Ὁ Χριστός ἐγένετο ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν. Ἀναστήθηκε καί χαρίζει την Ἀνάστασιν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους». Τώρα γιά τούς πιστούς  δεν ὑπάρχει θάνατος, ἀλλά Ἀνάστασις καί ζωή. Ὁ πρόσκαιρος χωρισμός τῆς  ψυχῆς ἀπό τό σῶμα εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα εἰς τήν νέαν,  τήν ὄντως ζωήν.  Εἶναι Πάσχα, μετάστασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά θυμηδέστερα, μετάβασι τῶν δικαίων, ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν, εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος, αἰώνιος Χαρά καί εὐφροσύνη. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί οἱ πιστοί τήν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως, τήν θεωροῦν Ἡμέρα Χαρᾶς, καί ἀπεκδέχονται, περιμένουν μέ λαχτάρα τό Θεῖον Κάλεσμα. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἐπεσκέψατο τόν λαόν αὐτοῦ, καί μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ ὄντως ζωή  εἶναι «ἐν χειρί Θεοῦ», ἐν οὐρανοῖς. ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣῌ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ Αὐτοῦ παραστάσεως, ὥστε ἐκεῖ, μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων νά  ὑμνοῦμεν τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ καί Σωτῆρα μας, τόν Κύριόν μας ,  τόν ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, καί νά Τόν Δοξολογοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

 

                                 

                                                                                             

ΕΜΦΥΤΟΣ, ΘΕΟΣΔΟΤΟΣ ΝΟΜΟΣ

ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ.

 

«Παντα οὖν ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς·οὗτος γάρ ἐστιν ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται» (Ματθ. ζ΄12). «Καί καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς  ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. στ΄31).

 

Στήν Παλαιά διαθήκη, στίς ὁδηγίες τοῦ Τωβίτ, πρός τόν υἱόν του Τωβία, ἀναφέρεται, λακωνικά, καί ὁ χρυσοῦς κανών τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς  Ἀσκητικῆς : «Ὅ μισεῖς, μηδενί ποιήσῃς» (Τωβίτ δ΄15).Δηλαδή: «Ὅ,τι δέν θέλεις νά σοῦ κάνουν, μήν τό κάνεις κι ἐσύ στούς ἄλλους».

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μονογενής Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ ἐν σαρκί ἐληλυθώς»(Α΄ Ἰωάν. δ΄3), συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ, καταδέχεται καί ἔρχεται κοντά μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας, ἀπαλύνει τον πόνον μας, θεραπεύει τά τραύματά μας, μᾶς ἀνασύρει ἀπό την «ἰλὐν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγεῖ και μᾶς ἐπαναφέρει εἰς τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς, εἰς την Ὁδόν, ἀπό τό·  «κατ’ εἰκόνα», εἰς το· «καθ’ ὁμοίωσιν» καί, « κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας και θεραπεύων πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄23), τρέφει ψυχικά και σωματικά τούς ἀνθρώπους μέ  τόν  ζωοποιόν  Του λόγον,  πού εἶναι  πραγματικά τροφή και τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία. Ὡς καρδιογνώστης καί ὡς Μόνος Πάνσοφος καί Μέγας Διδάσκαλος, «διδάσκει ὡς ἐξουσίαν ἔχων, και οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς» (Ματθ. ζ΄ 29. Μαρκ. α΄22), ὁ λόγος Του δἐ καί νεκρούς ἀνασταίνει. Ἀνασύρει μέσ’ ἀπό τά βάθυ τῆς ψυχῆς μας τόν ἔμφυτον Νόμον τῆς τέλειας Ἀγάπης, τόν Χρυσόν Κανόνα τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀσκητικῆς. Δηλαδή μᾶς παραδίδει συνοπτικά ὁλόκληρη τή διδασκαλία Του σέ ἕναν Κανόνα τόν ὁποῖον ὁ σοφός δημιουργός εἶχε ἐμφυτέψει εἰς τήν ψυχήν τῶν πρωτοπλάστων, διά τοῦ Θείου ἐμφυσήματος καί τον Ὁποῖον οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀποστασίας λησμονοῦν. Και ὁ ἔμφυτος αὐτός Νόμος, Εἶναι «ὁ Χρυσοῦς Κανών» τῆς ζωῆς. Ἡ Τήρησίς του, μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα », εἰς τό· «καθ’ὁμοίωσιν». Ἡ ζωή μας πρέπει νἆναι γυμνασία πρός εὐσέβειαν, γυμνασία προσηλώσεως νοῦ πρός Θεόν. Εἶναι ἁπλός,  εὐκολονόητος ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους. Εἶναι ἔμφυτος, Θεόσδοτος, πανανθρώπινος Νόμος καί ὅλοι θά  κριθοῦμε,  μέ βάσι τήν τήρησι ἤ μή αὐτοῦ τοῦ Νόμου, πού λέγει: «Πάντα ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί  ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς· οὗτος  γάρ ἐστιν ὁ νόμος καί οἱ προφῆται»(Ματθ. ζ΄12. Λουκ.στ΄31. Τωβίτ δ΄15). Δηλαδή: «Ὅλα, ὅσα θέλετε νά σᾶς κάνουν οἱ ἄνθρωποι, τά ἴδια νά κάνετε καί σεῖς σ’ αὐτούς». Μέ ἄλλα λόγια, μᾶς διδάσκει Ο ΚΥΡΙΟΣ  νά ἀγαπᾶμε ὁ ὅ ἕνας τον ἄλλον, ὅπως Αὐτός ὁ Κύριος μᾶς ἀγάπησε, δηλαδή μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου.

Ὁ Νόμος, ὅπως εἴπαμε, εἶναι φυτεμένος ἀπό τόν Θεόν στήν ψυχή τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Εἶναι Παναθρώπινος.  Καί ἡ τήρησις ἤ μή, τοῦ Νόμου αὐτοῦ  μᾶς κρίνῃ  καθημερινά καί θά μᾶς κρίνη καί τήν  Ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σχετικά λέγει ὅτι τά ἔθνη, εἰς τά ὀποῖα ὁ  Θεός δεν ἔδωκε γραπτόν Νόμον θά κριθοῦν, σύμφωνα, με αὐτόν τον ἔμφυτον  Νόμον και λέγει: «Ὅταν γάρ ἔθνη τά μή νόμον ἔχοντα φύσει τά τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον  μή ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος»· οἵτινες ἐνδείκνυνται τό  ἔργον τοῦ νόμου γραπτόν ἐν ταῖς  καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καί μεταξύ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἤ καί ἀπολογουμένων…» (Ρωμ. β΄ 14 ἑξ.).

ΛΟΙΠΟΝ, ὅσο εἶναι καιρός, καί   πρίν νά εἶναι ἀργά, εἶναι ἀνάγκη  νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του,  νά κάνουμε «πρᾶξι» τόν «Χρυσοῦν Κανόνα τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀσκητικῆς :«Πάντα ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω και ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς· οὗτος γάρ ἐστιν ὁ νόμος και οἱ προφῆται», καί περιπατοῦντες ἐν Ἀγάπῃ νά ὑμνοῦμε καί νά δοξολογοῦμε τόν ΕΥΕΡΓΕΤΗΝ, τόν Σωτῆρα καί ΛΥΤΡΩΤΗΝ τοῦ Σύμπαντος κόσμου, ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.