ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

Κοντά στό Γολγοθᾶ «ἦν κῆπος

Καί ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν,

ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδείς ἐτέθη».

Σέ τοῦτο τό μνημεῖον ἐτάφη

ἡ ζωή τῶν ἁπάντων, ὁ Ἱησοῦς.

Ποῦ ὁδηγεῖ, ἀλήθεια, ἡ ἔσχατη μωρία

τόν ἄμυαλο, τόν μωρόν, τόν εὐτελῆ!...

Ἐμπτύει καί κολαφίζει, χλευάζει τόν

Εὐεργέτην, τόν Ἐλευθερωτήν, τόν Ἀμνόν

τοῦ Θεοῦ τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ

κόσμου, πού ὁδηγεῖται ἄφωνος, ὡς πρόβατον

ἐπί σφαγήν, στόν Γολγοθᾶ καί, μέ τή θέλησί

Του, Σταυρώνεται Αὐτός ἀντί ἡμῶν.

Ὦ τῆς Παραφροσύνης καί τῆς Χριστοκτονίας

Τῆς τῶν προφητοκτόνων!...

Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε!

Πῶς ἐσαρκώθης; Πῶς ἐσταυρώθης; Πῶς ἐτάφης, Σύ, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς;...

Σύ, Κύριε, τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, ἡ γλυκειά

μου Ἄνοιξις, πού μέ ἐλευθέρωσες ἀπό τά ἐπτά

δαιμόνια, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου, φανερώσου

καί παῦσον ἀπ’ ἐμοῦ τόν ὀδυρμόν τῶν δακρύων.

Τά βήματά μου, Κύριε, μέ ὁδηγοῦν στόν κῆπο,

Μέ δάκρυα Σέ ἀναζητῶ, νά ἀναπαυθῇ ἡ ψυχή μου. Σύ μέ λύτρωσες ἀπό τά ἑπτά δαιμόνια, Σύ, εἶσαι ἡ ζωή μου καί ἡ εἰρήνη μου, ἡ μόνη μου

Παρηγοριά, ἡ μόνη μου ἐλπίδα. Βλέπω τό καινόν

Μνημεῖον, κενόν καί Σέ ἀναζητῶ, χωρίς ἀναπαμό.

Μή βραδύνης, μή ἀργοπορῆς, ἔρχου ταχύ, γλυκύτατε Ἰησοῦ, νά δώσῃς χαρά στήν ἄχαρη ζωή

Μου. Χωρίς τήν ζωντανή Σου παρουσία χάνομαι στήν ἀπύθμενη ἄβυσσο τῆς Παραφροσύνης. Χωρίς τή δική Σου Παρουσία κάθε ψυχή βυθίζεται

στό ἔρεβος τῆς Κολάσεως, στήν λίμνη τοῦ πυρός

τήν καιομένην ἐν θείῳ... Χωρίς Ἐσένα, Κύριε, δέν

ὑπάρχει ζωή. Ἐσύ εἶσαι ἡ  ζωή μας. Ἐσύ, καί μόνον ἐσύ, Ζωοδότα Κύριε, δίνεις νόημα καί περιεχόμενον στή ζωή μας. Σύ, ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη, εἶσαι ἡ ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἠ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Σύ καί μόνον Σύ μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες μέ τό πανάγιον Αἷμά Σου καί χωρίς Ἐσένα  εἴμαστε ὁλότελα χαμένοι...ἔρχου ταχύ, Κύριε Ἰησοῦ! Ἔρχου ταχύ. Ἐμφάνηθι, Θεέ μου!

Δέξου τό Θρῆνο μου. Ἄκουσε τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς μου. Σύ μέ ἐλευθέρωσες ἀπό τά ἑπτά δαιμόνια. Σύ εἶσαι ὁ   Σωτῆρας μου ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Δέξου τά δάκρυά μου...

«Μαρία δέ εἰστήκει πρός τῷ μνημείῳ κλαίουσα ἔξω. Ὡς οὖν ἔκλαιε, παρέκυψεν εἰς τό μνημεῖον καί θεωρεῖ δύο ἀγγέλους ἐν λευκοῖς καθεζομένους, ἕνα πρός τῇ κεφαλῇ καί ἕνα πρός τοῖς ποσίν ὅπου ἔκειτο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καί λέγουσιν αὐτῇ ἐκεῖνοι· Γύναι τί κλαίεις; Καί λέγει στούς ἀγγέλους: Κλαίω. Θρηνῶ καί ὀδύρομαι, διότι ἐπῆραν τόν Κύριόν ἀπό τόν τάφον καί δέν ἠξεύρω, ποῦ ἔθηκαν αὐτόν, ποῦ τόν ἔβαλαν. Καί ἀφοῦ εἶπεν αὐτά, ἔστρεψε τό δακρυσμένο βλέμμα της πρός τά ὀπίσω καί βλέπει τόν Ἰησοῦν νά στέκεται ὄρθιος καί δέν τόν ἀναγνώρισε, δέν κατάλαβε ὅτι ἦταν

ὁ Ἰησοῦς. Καί τότε ὁ Ἰησοῦς τή ρώτησε: Γύναι,  τί κλαίεις; Τίνα ζητεῖς; Ἐκείνη νόμισε, πώς ἦταν ὁ Κηπουρός καί μέ λαχτάρα καί ἀπερίγραπτο πόνο τοῦ εἶπε: «Κύριε, εἰ σύ ἐβάστασας αὐτόν, εἰπέ μοι, ποῦ ἔθηκας αὐτόν, κἀγώ αὐτόν ἀρῶ». Ἄν σοῦ ἦταν βάρος, ὁ Δάσκαλός μου, ὁ Σωτῆρας μου, ἄν Τόν ἐπῆρες ἐσύ, σέ ἐκλιπαρῶ, σέ ἱκετεύω, πές μου ποῦ Τόν ἔβαλες καί ἐγώ θά Τόν πάρω ἀπό τόν κῆπο σου.

Εἰπέ μοι, ποῦ ἔθηκας αὐτόν κἀγώ αὐτόν ἀρῶ.

Μέσα στόν πόνο της,  καθηλωμένη στή γῆ, δέν μποροῦσε νά νοήσῃ τά ὑπερκόσμια, τό ὑπερμέγιστον Θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως του Κυρίου. Τότε ὁ Ἰησοῦς, ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, βραβεύει τήν ἀφοσίωσι, τήν πίστι καί τήν ἀγάπη αὐτῆς τῆς ὀδυρομένης ψυχῆς, πού μέ τόση λαχτάρα Τόν ἀναζητεῖ καί ἐμφανίζεται ὁ Ἀναστάς καί τήν προσφωνεῖ μέ τό ὄνομά της: «Μαρία». Καί Κείνη λέγει «Ραββουνί», ὅ λέγεται «Διδάσκαλε»...

Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ μέ λόγια τό σεισμό τῆς

εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως πού συγκλονίζει τήν πονεμένη ψυχή τῆς Μαγδαληνῆς, ἀλλά καί τῆς κάθε ψυχῆς πού δέχεται τούτη τή Φανέρωσι τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ;

Μέ τήν Προσφώνησι καί τήν ἀντιφώνησι καί τή φανέρωσι τοῦ Ἰησοῦ, ἀνοίγουν τά Οὐράνια καί ἄγγελοι καί ἄνθρωποι μαζί, συνθέτουν ὑπερκόσμιες Ὠδές, καινές Ὠδές δοξολογίας πρός τόν Ὕψιστον... Ὠδές πνευματικές πρός τό Ἀρνίον.

Ἡ Μαρία ἔκθαμβος γονατίζει καί προσπαθεῖ νά προσκυνήσῃ τόν Ἀναστάντα κι’ Ἐκεῖνος τῆς ἀποκαλύπτει τά ὑπερκόσμια καί τῆς λέγει:

«Μή μου ἅπτου· οὔπω γάρ ἀναβέβηκα πρός τόν Πατέρα μου· πορεύου δέ πρός τούς ἀδελφούς μου καί εἰπέ αὐτοῖς· ἀναβαίνω πρός τόν πατέρα μου καί Πατέρα ὑμῶν καί Θεόν μου καί Θεόν ὑμῶν» (Ἰωάν. κ΄11-17). Συμφέρει σέ ὅλους νά ἀνέβω πρός τόν Πατέρα μου. Ἀναβαίνω καί συνανυψῶ ὑμᾶς πρός τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν ἡ ζωή τῶν ἁπάντων τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα, καί ἡρπάγη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Αὐτοῦ. Ἀνέστη καί Ἀνελήφθη εἰς τόν Οὐρανόν καί ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί πῆρε μαζί Του καί ὁλους ἐμᾶς.Αὐτόν προσκυνήσωμεν.

Ἀδυνατεῖ ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά περιγράψῃ τά ὑπερκόσμια. Τά πύλινα χείλη μου δέν μποροῦν, ἀδυνατοῦν νά ἐκφράσουν τά ἀνέκφραστα, τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καί τούς Ἀναπαλμούς τῆς ψυχῆς μου.

Μόνον κλίνω εὐλαβικά τό γόνυ ψυχῆς τε καί σώματος ἐνώπιον τοῦ καθημένου ἐπί τοῦ  Θρόνου καί «προσκυνῶ τῷ ζῶντι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων καί καταθέτω τίς ἁμαρτίες μας ἐνώπιον τοῦ Θρόνου καί λέγω· Ἄξιος εἶ, ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν, λαβεῖν τήν δόξαν καί τήν τιμήν καί τήν δύναμιν, ὅτι σύ ἔκτισας τά πάντα, καί διά τό θέλημά σου ἦσαν καί ἐκτίσθησαν»(πρβλ. Ἀποκ. δ΄10-11).

ΟΙ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΕΣ

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΔΙ’ ΑΓΑΠΗΣ ΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝΗΣ

 Μόνον ὁ αγαπημένος Του Μαθητής, ὁ Ἰωάννης στάθηκε κάτω ἀπό τό Σταυρό μαζί μέ τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου, καί συνεσταυρώθη μέ τό Διδάσκαλό Του καί οἱ Μυροφόρες, ἡ ἀδελφή τῆς Μητρός αὐτοῦ Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καί Μαρία ἡ Μαγδαληνή, στάθηκαν κοντά στό Σταυρό(Ἰωάν.ιθ΄25-26)  «Εἰστήκεισαν δέ πάντες οἱ γνωστοί αὐτοῦ ἀπό μακρόθεν, καί γυναῖκες αἱ συνακολουθήσασαι αὐτῷ ἀπό τῆς Γαλιλαίας ὁρῶσαι ταῦτα» (Λουκ.κγ΄49).

Οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, μετά τήν Σταύρωσιν τοῦ Χριστοῦ, ἐγκαταλείπουν τόν Κύριον τους. Κρύπτονται. Μένουν στό σπίτι, μέ ὁλόκλειστες τίς Θύρες, διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων. Κυριάρχησε στήν ψυχή τους ὁ φόβος. Χάθηκε ἡ ἀγάπη.

Μόνον οἱ Μυροφόρες Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Σαλώμη, ἀφοῦ πέρασε τό Σάββατο, ἠγόρασαν ἀρώματα τό βράδυ τοῦ Σαββάτου, γιά νά ἔλθουν τό πρωῒ στόν τάφο καί νά ἀλείψουν τόν Ἰησοῦν. καί πολύ πρωῒ  τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος ἔρχονται εἰς τό Μνημεῖον.

Οἱ καρδιές τῶν μυροφόρων φλέγονται ἀπό ἁγνή, τέλεια ἀγάπη πρός τόν «Ἠγαπημένον», τόν Θεραπευτή, τόν Εὐεργέτη τους. Ἡ ἀγάπη τους «ἔξω

βάλλει τόν φόβον» (Α΄ Ἰωάν. δ΄18). Δέν ξεχνοῦν τίς εὐεργεσίες τοῦ Κυρίου. Ζῆ στήν καθαρή τους ψυχή. Ὁπλίζονται μέ θάρρος καί πορεύονται πρός τό Μνημεῖον, γιά νά ἐκφράσουν τήν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρεία τους, στόν ἀγαπημένου τους διδάσκαλο, τόν Κύριόν τους, τόν Ἰησοῦν (Μάρκ.ιστ΄ 1-8).

Συναισθάνονται τήν ἀδυναμίαν τους καί  μονολογοῦν : Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς Θύρας τοῦ μνημείου; ... Ἦν γάρ μέγας σφόδρα». Ὅμως δέν γυρίζουν πίσω. Πιστεύουν μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς τους στό Χριστό. Ἡ πίστις τους δέν εἶναι νεκρά. Ἀποδεικνύεται πίστις ζωντανή καί ἐνεργός μέ τά ἔργα τῆς ἀγάπης. Εἶναι «πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη»(Γαλάτ. ε΄ 6). Ἔρχονται νά ἀλείψουν μέ μύρα τό Διδάσκαλό τους, ἀλλά πιστεύουν στή Θεότητά του.

Αὐτή ἡ πίστις τους, ζωντανή καί ἐνεργός, ἕλκει τήν Ψυχή τους πρός τόν Χριστόν. Πιστεύουν πώς δέν εἶναι δυνατόν νά κρατηθῇ ἀπό τή φθορά ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς. Δέν ξεχνοῦν ὄτι Αὐτός ἐλευθέρωσε τή Μαγδαληνή ἀπό τά ἑπτά δαιμόνια. Αὐτός ἀνέστησε τό τετραήμερον σεσηπότα Λάζαρον. Πιστεύουν ὅτι Αὐτός, ὁ δικός τους Εὐεργέτης, εἶναι τό Φῶς, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Πιστεύουν ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Λυτρωτής τοῦ σύμπαντος κόσμου. Συνεχίζουν τήν πορεία τους πρός τό καινόν Μνημεῖον καί διαπιστώνουν ὅτι «ἀποκεκύλισται ὁ λίθος». Εἰσέρχονται δέ  εἰς τό Μνημεῖον καί καταπλήσσονται. Πληροφοροῦνται δέ ἀπό τόν Ἄγγελον τοῦ Θεοῦ ὅτι ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ: «Μή ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον· ἡγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. Ἀλλ’ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καί τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτόν ὄψεσθε, καθώς εἶπεν ὑμῖν».

Βραβεύει ὁ  Κύριος τήν ζωντανή καί ἐνεργό Πίστιν τῶν Μυροφόρων. Βραβεύει τήν ἀφοσίωσι καί τήν ἔμπρακτη ἀγάπη τους. Πρῶτες πληροφοροῦνται τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Πρῶτες ἀπολαμβάνουν τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως καί πρῶτες εὐαγγελίζονται τήν Ἀνάστασι στόν Πέτρο καί τούς ἄλλους Μαθητές. Γίνονται Ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων καί Εὐαγγελίστριες τῶν Εὐαγγελιστῶν.

Πράγματικά οἱ Μυροφόρες, γυναῖκες Εὐαγγελίστριες, εἶναι σέ ὅλους ἐμᾶς πρότυπα, ὑποδείγματα πίστεως δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης. Μᾶς δείχνουν τό δρόμο πρός τόν Χριστόν, πού εἶναι ἡ πάντων Χαρά, τοῦ κόσμου ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς, πού φωτίζει καθε ἄνθρωπον πού ἔρχεται στόν κόσμο. Μᾶς ὁδηγοῦν σταθερά πρός τόν Ἰησοῦν, πού εἶναι ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Καί μᾶς βεβαιώνουν ὅτι «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία·  οὐδέ γάρ  ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὐπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον  ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄ 12). Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό

Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

«ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ

ΚΑΙ ΠΕΠΤΩΚΑΣΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ».

Ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τό Μέγα Μυστήριο
τῆς Θεϊκῆς συγκαταβάσεως; Ὁ Θεός ἀποφασίζει.
Ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ οὐρανοῦ...
Ἀφήνει τό Θεϊκό του Θρόνο. Ἔρχεται κοντά μας.
Γίνεται ὁ πλησίον μας, τό Φρούριόν μας(misgav
lanu), ὁ Ἰσχυρός, ὁ Παντοδύναμος Θεός, ὁ Ὤν,
ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Ἐξουσιαστής καί γίνεται

σέ ὅλους μας ἡ Ὁδός ἀπό γῆς πρός οὐρανόν...

Ποιός θά μπορέσῃ ποτέ νά ἀνατρέψῃ τήν ἄφραστο

καί προαιώνιον Βουλήν τοῦ Ὑψίστου; Καί ποιός  θά μπορέσῃ ποτέ ν’ ἀντισταθῇ στή Θεία Θέλησι;

«Τῷ Βουλήματι Αὐτοῦ τίς ἀνθέστηκε; Ποιός εἶσαι

Σύ, ταλαίπωρε, δύσμοιρε, θνητέ, ἄνθρωπε, πού

τολμᾶς καί ἀντιλέγεις στό Θεό (Ρωμ. θ΄ 19-20);

Μέ τή Θέλησί Του, ὁ Ὕψιστος συγκαταβαίνει καί

Λαμβάνει δούλου μορφήν, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, ὑπήκοος στόν οὐράνιο Πατέρα μέχρι Θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄16), Πάσχει καί διδάσκει καί πάνω ἀπό τό Σταυρό ὑπαγορεύει τήν Καινήν ἐντολήν: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»(Ἰωάν. ιγ΄ 34).

Ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός καί νικᾶ τά πάντα.

Κι’ ἐνῶ ὁ Θεός ἀπό ἄπειρη ἀγάπη δημιούργησε τόν

ἄνθρωπον κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὀμοίωσιν Αὐτοῦ, οἱ ἄνθρωποι γίνονται ὅμοιοι μέ τά ἄλογα κτήνη καί ἀποθνήσκουν καί ὡς εἷς τῶν ἀρχόντων πίπτουν. Καί, χωρίς ντροπή, ἐξαπολύουν κορωναϊούς καί σωρεύουν συμφορές, συνάπτουν συμβάσεις ἀνταλλαγῆς, ὑπηρετοῦν ἐκτροπές ντροπῆς, ἐκτροπές ἀπό τούς νόμους τοῦ Θεοῦ καί σκορπίζουν τό Θάνατο ἀκόμη καί στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας. Μᾶς ἀναγκάζουν νά μένουμε ἔγκλειστοι στό σπίτι καί, δολίως, οἱ ἄμυαλοι διακινοῦν καί στήνουν στήν καρδιά τῆς Ἑλλάδος σφηκοφωλιές-καταυλισμούς-δομές Τζιχαντιστῶν,

Λαθροεισβολέων καί ὄχι μόνον ὑψώνουν τό μισοφέγγαρο, ἀλλά, μέ ὕπουλο τρόπο, καί, μέ πρόσχημα τή μή διάδοσι τοῦ Κορωναϊοῦ, ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΜΑΣ, πού πράγματι εἶναι τά ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΑ τῶν πιστῶν.

Ἀγνοοῦν ὅμως, οἱ δύσμοιροι, ὅτι ὁ Ἰησοῦς «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ». Καί αὐτοί μέν κλείνουν τίς Ἐκκλησιές καί γίνονται Ἐκκλησιές  τοῦ Ζῶντος Θεοῦ οἱ καρδιές τῶν Πιστῶν.

Καί ὅσον οἱ δυστυχεῖς διῶκτες τῆς πίστεως κλείνουν τῆς Ἐκκλησιές, τούς τόπους τῆς ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρείας τοῦ Θεοῦ, τόσο περισσότερο ἑδραιώνεται, δυναμώνει καί γιγαντώνεται ἡ Πίστις τῶν Χριστιανῶν καί  ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ.

«Ὦ τῆς παραφροσύνης καί τῆς Χριστοκτονίας,
τῆς τῶν προφητοκτόνων!»

ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΚΑΙ ΠΕΠΤΩΚΑΣΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ. Καί αὐτό τό ὑπερκόσμιον γεγονός, τό ὑπερμέγιστον Θαῦμα τῆς Νίκης τοῦ Χριστοῦ πάνω στό κακό καί τό Θάνατο , «κατάργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοῦτ’ ἔστι τόν Διάβολον καί ἔδιωξε μέσ’ ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τό φόβο»(πρβλ. Ἑβρ. β΄ 14-15). Τό ὑπερμέγιστον αὐτό γεγονός δέν εἶναι μιά ἀκαθόριστη αἰσιοδοξία, δέν εἶναι ἀποκύημα φαντασίας, ἀλλά εἶναι πνευματική πραγματικότης, ἡ ζωντανή Πίστις, πού ζωοποιεῖ. Διαλύει τόν γνόφο τῶν παρανοήσεων καί τῆς Παραφροσύνης τῶν σκοτεινῶν Δυνάμεων. Θανατώνει τό Κορωναϊό τῆς ἀπιστίας καί τούς ἰούς τῆς Καταθλίψεως, μέ τήν προσταγή τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ὑπαγορεύει σέ ὅλους τούς πιστούς, νά κάνουν «Πρᾶξι» τή δική Του Ἀγάπη.

«Ἀνέστη Χριστός, καί χαίρουσιν Ἄγγελοι. Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται».

ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ! «Καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὅπου εὑρίσκονται οἱ Μαθηταί συνηγμένοι διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων(!), ὁ Θριαμβευτής, ὁ Ἀναστάς δέν ἐμποδίζεται.  Εἰσέρχεται ὁ Ἰησοῦς καί ἵσταται εἰς τό μέσον καί εἰρηνεύει τίς καρδιές μας. Μᾶς χαρίζει τή δική Του εἰρήνη.

Καί διά τοῦ θείου αὐτοῦ ἐμφυσήματος γεμίζει τήν Ψυχή μας μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα καί κονιορτοποιεῖ τόν Ἀντίχριστο καί τούς δαιμονανθρώπους καί ἐξαφανίζει μεσ’ ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας, ὅλων τῶν εἰδῶν τούς Κορωναϊούς. Καί καλόν εἶναι νά μάθουν οἱ ἄμυαλοι καί δυστυχεῖς διῶκτες τῆς Πίστεως, ὅτι εἶναι ἀνόητον τό «εἰς κέντρα λακτίζειν». « Καί φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ Ζῶντος» Εἶναι δέ ὁ Θεός ἡμῶν «πῦρ καταναλίσκον» (Ἑβρ. ι΄ 31, ιβ΄ 29). Φῶς πού φωτίζει καί φωτιά, πού θερμαίνει τούς πιστούς, κατακαίει δέ τούς ἀμετανοήτους ἀσεβεῖς. Βδελύσεται δέ τήν ἀδικίαν καί ἀγαπᾶ δικαίους. Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, οἱ δίκαιοι καί τά ἔργα τους κατευοδοῦνται. «Οὐχ οὕτως δέ οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ' ἤ ὡσεί χνοῦς, ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς...Ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων, καί ὁ δός ἀσεβῶν ἀπολεῖται». Δηλαδή: «Chi Jodea derech tsaddikim ve derech ressaim tovet» (Ψαλμ. α΄ 4,6).
 Γνῶτε, λοιπόν, ἔθνη καί ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Καί ἔστι ἠ Χείρ ὑψηλή». Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας μᾶς βεβαιώνει ὅτι τό παντοδύναμο χέρι τοῦ Θεοῦ μας εἶναι ὑψωμένο, ἕτοιμο νά καταπέσῃ καί νά συντρίψῃ τούς ἀμετανοήτους ἀσεβεῖς, ὅπως ὁ κεραμεύς συντρίβει τά ἄχρηστα σκεύη. Διότι εἶναι δίκαιος Κριτής καί, ἀνά πᾶσαν στιγμήν, ἀποδίδει στόν καθένα ανάλογα μέ τά ἔργα του (Ματθ. ιστ΄27. Ρωμ. β΄6. Β΄Τιμόθ. δ΄8. Ἀποκ. β΄23.κβ΄ 12). Φῶς πού φωτίζει καί φωτιά, πού θερμαίνει τούς πιστούς, κατακαίει δέ τούς ἀμετανοήτους ἀσεβεῖς. Βδελύσεται δέ τήν ἀδικίαν καί ἀγαπᾶ δικαίους. Γνῶτε, λοιπόν, ἔθνη καί ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Καί ἔστι ἠ Χείρ ὑψηλή».

Τό παντοδύναμο χέρι τοῦ Θεοῦ μας εἶναι ὑψωμένο, ἕτοιμο νά καταπέσῃ καί νά συντρίψῃ τούς ἀμετανοήτους ἀσεβεῖς, ὅπως ὁ κεραμεύς συντρίβει τά ἄχρηστα σκεύη. Διότι εἶναι δίκαιος Κριτής καί, ἀνά πᾶσαν στιγμήν, ἀποδίδει στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του (Ματθ. ιστ΄27. Ρωμ. β΄6. Β΄Τιμόθ. δ΄8. Ἀποκ. β΄23.κβ΄ 12).

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !  ΑΛΗΘΩΣ  ΑΝΕΣΤΗ !

ΕΙΘΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΝΑ ΦΩΤΙΖΗ ΤΗ ΖΩΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!

ΕΙΘΕ ΔΕ ΝΑ ΦΩΤΙΖΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΟΗΤΟΥΣ ΚΑΙ ΒΡΑΔΕΙΣ ΤΗι ΚΑΡΔΙΑι ΤΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙΝ ΕΠΙ ΠΑΣΙΝ ΟΙΣ ΕΛΑΛΗΣΑΝ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΑΙ!

«ΤΙΣ ΘΕΟΣ ΜΕΓΑΣ ΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ;»

ΣΥ ΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Ο ΠΟΙΩΝ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΜΟΝΟΣ».

Σύ, Κύριε, ὁ Πάνσοφος, ὁ Πανάγαθος καί παντοδύναμος, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»(Ἰωάν. α΄ 2), Σύ, «ὁ περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων· ὁ ποιῶν τούς ἀγγέλους Σου πνεύματα καί τούς λειτουργούς Σου πῦρ φλέγον»(Ψαλμ. 103,3-4), Σύ, ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, «ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καί καπνίζονται»(Ψαλμ.103,32), Σύ, Κύριε, τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν Κόσμο» (Ἰωάν. α΄ 9), Σύ, Κύριε, καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ καταδικός μας Θεός.

Σύ, Κύριε, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, «ἔσκυψες ἀπό τό ἅγιον ὕψος Σου καί ἀπό τό οὐράνιον Θυσιαστήριόν Σου, ἔρριξες, Κύριέ μου,  ἀπό τόν οὐρανό, στή γῆ, στοργικόν, εὐσπλαγχνικόν τό βλέμμα Σου σέ μᾶς τούς εὐτελεῖς. Ἔσκυψες, γιά νά ἀκούσῃς τό στεναγμό ὅλων ἡμῶν τῶν ἀλυσοδεμένων στήν αἰχμαλωσία, γιά νά λύσῃς ἀπό τά δεσμά τους τά παιδιά ἐκείνων, πού εἶχαν αἰχμαλωτισθῆ και θανατωθῆ, γιά νά διακηρύξουν οἱ ἐλευθερωθέντες, τό ὄνομά Σου, Κύριε, καί νά ὑμνήσουν τή δόξα Σου» (πρβλ. Ψαλμ. 101,20-22).

Σύ, Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, εἶσαι ὁ Ἐλευθερωτής καί  ὁ μοναδικός Σωτῆρας τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Καί ἄν ἐμεῖς, ὁ λαός σου, δέν ὁμολογήσουμε τίς ἄπειρες, καθημερινές, φανερές καί ἀφανεῖς, εὐεργεσίες Σου, «οἱ λίθοι κεκράξονται»!...

«Μέγας εἶσαι, Κύριε, καί θαυμαστά τά ἔργα Σου καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν θαυμασίων Σου».

Σύ, Κύριέ μου, εἶσαι ὁ παντοδύναμος καί πάνσοφος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Σύ, τά «πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας», καί ἐν σοφίᾳ συγκροτεῖς, συνέχεις καί συγκρατεῖς ἐν ἀγαστῇ ἁρμονίᾳ, τάξει καί  Ἰσορροπίᾳ τά Σύμπαντα. Ὀρθῶς ὁ Μέγας Βασίλειος, στήν λειτουργία, ἀναφωνεῖ, Δέσποτα , Κύριε καί Θεέ μου, Σύ εἶσαι ὁ Ὤν, ἡ αἰωνία ὕπαρξις, ὁ Ἐξουσιαστής τῶν πάντων καί πραγματικά, ἀλήθεια, εἶναι ἄξιον καί δίκαιον καί πρέπον εἰς τήν μεγαλοπρέπειαν τῆς ἁγιότητός Σου νά Σέ αἰνοῦμεν, νά Σέ ὑμνοῦμεν, νά Σέ εὐλογοῦμεν, νά Σε προσκυνοῦμεν, νά δοξάζουμε Ἐσένα ὁ Ὁποῖος εἶσαι ὁ Μόνος πραγματικός, ὁ Ἀληθινός Θεός καί ὅλοι ἐμεῖς, τά πλάσματά Σου ὀφείλουμε νά  Σοῦ προσφέρουμε μέ καρδιά συντετριμμένη καί μέ πνεῦμα ταπεινώσεως τήν λογικήν λατρείαν, τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρείαν μας, γιατί, Κύριε, Σύ μᾶς χάρισες τήν ἀκριβῆ, τήν τέλεια γνῶσι τῆς ἀληθείας Σου. Καί τίς ἱκανός λαλῆσαι τάς δυναστείας Σου; Ποιός εἶναι  ἱκανός  νά ὁμιλήσῃ, ὅπως ἀκριβῶς ἀξίζει, γιά τά ἔργα  τῆς δυνάμεώς Σου; Ἤ ποιός μπορεῖ νά καταστήσῃ ἀκουστάς στούς ἀνθρώπους, ὅλες τίς ὀφειλόμενες Σέ Σένα, Κύριε, δοξολογίες καί ὅλους τούς ἐπαίνους σου; Ἤ ποιός μπορεῖ νά διηγηθῇ ὅλα τά θαυμάσιά Σου, τά ὁποῖα ἐποίησες καί μέ τά ὁποῖα μᾶς στήριξες ἀπό τήν ἀρχή τῆς Δημιουργίας καί μέχρι σήμερα;».

Σύ, Κύριε, ὁ Μονογενής καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἐφανερώθηκες σέ μᾶς «ἐν σαρκί», ἔλαβες δούλου μορφήν, ἔγινες γιά χάρι μας ταπεινός ἄνθρωπος,  ἐταπείνωσες  ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ»(παρβλ. Φιλιπ. β΄ 5-11).

Ναι, Μακρόθυμε Κύριε, γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς  ἀνθρώπους καί γιά τή σωτηρία μας, ἄφησες τό Θεϊκό Σου Θρόνο, καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, ἔγινες ἄνθρωπος καί ἔρχεσαι κοντά μας, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας». «Πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», μᾶς πλησιάζεις, «ὡς αὔρα λεπτή» καί ἁπαλύνεις τόν πόνο μας, σπογγίζεις τά δάκρυά μας, πλένεις τίς πληγές μας, θεραπεύεις τίς ἀρρώστιες μας, μᾶς ζωοποιεῖς καί μᾶς δίνεις τή Χάρι καί τή δύναμι, ἄν θέλουμε, νά γίνουμε θεοί.

Ἔρχεσαι καί διέρχεσαι τήν ζωήν Σου κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ.δ΄23. πράξ.ι΄38). Ἔρχεσαι κοντά μας καί μιλᾶς μέσα στήν καρδιά μας καί πάντες οἱ πιστοί ὁμολογοῦμεν ὅτι «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. ζ΄46).Καί εἶναι ὁ λόγος Σου τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς μας, ἵαμα, θεραπεία.

Σύ, Κύριέ μου, εἶσαι «ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ».

Σύ εἶσαι ὁ πανακής ἰατρός, ὁ γιατρός γιά ὅλες τίς ἀρρώστιες. Στό ὄνομά Σου «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται· καί μακάριός ἐστιν ὅς ἐάν μή σκανδαλισθῇ ἐν Σοί» (Ματθ. ια΄ 4-6). Σύ, Κύριε, εἶσαι ὁ  Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος, ὁ Θριαμβευτής καί Νικητής πάνω στό κακό καί τήν ἁμαρτίαν. Σύ καί μόνον Σύ ἐσαρκώθης καί Ἐσταυρώθης δι’ ἠμᾶς καί ἑκών ἐτάφης καί Ἀνέστης ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα.

 Σύ εἶσαι «ὁ Παῖς ὁ ἐκλεκτός, ὁ θαυμαστός Σύμβουλος, ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος καί μετά τήν Ἀνάστασίν Σου μᾶς βεβαιώνεις ὅτι θά εἶσαι καί εἶσαι παντοτινά μαζί μας. Καί ἡ παρουσία Σου δίνει ζωή, νόημα, περιεχόμενο στή ζωή μας. Ἡ ζωντανή Σου Παρουσία γαληνεύει, ἀναπαύει, θεραπεύει, θερμαίνει, ζωοποιεῖ καί μᾶς δίνει τή Χάρι καί τή δύναμι, ἄν θέλουμε, νά ὑψωθοῦμε ἐν Χριστῷ καί νά σταθοῦμε εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός.

Σύ, Κύριε, ὁ Χριστός, εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἠ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Σύ εἶσαι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ, ὅπως μᾶς ἀποκαλύπτει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι Σύ, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί ὁ Πανταχοῦ Παρών(πρβλ. καί Ψαλμ. 138,7-10) θέλεις καί καταδέχεσαι νά βασιλεύσῃς στήν καρδιά τῶν πιστῶν Μαθητῶν Σου, γιά νά γίνῃ ἡ ψυχή μας Οὐρανός, Παράδεισος τῆς Ἐδέμ. Θεέ μου, κανείς δέν εἶναι ὅμοιός Σου(Ψαλμ. 82,2). Καί κανείς, ἀπολύτως κανείς, δέν μπορεῖ νά περιγράψῃ τά μεγαλεῖα Σου, οὔτε νά διηγηθῇ τά θαυμάσιά Σου.

Μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας,  ὁμολογοῦμεν καί  ψάλλομεν, συνετῶς, μέ καρδιά συντετριμμένη καί τεταπεινωμένην, τολμῶμεν δέ καί κραυγάζοντες λέγομεν   σέ ὅλους, στή γῆ, τούς ἀνθρώπους : «Τίς Θεός Μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν; Σύ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια Μόνος» (Ψαλμ. 76,14-15).

Σύ, Κύριε, ὁ Καρδιογνώστης, γνωρίζεις τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου. Γνωρίζῃς ὅτι λαχτάρα, πεῖνα καί  δίψα τῆς ψυχῆς μου, εἶναι νά γνωρίσουν ὅλοι οἱ Λαοί τῆς γῆς, πάντα τά Ἔθνη, τήν δόξαν Σου καί τήν Δύναμίν σου. Νά μάθουν καί νά πιστέψουν ὅλοι ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Μόνος Ἀληθινός Θεός καί ὅτι δέν ὑπάρχουν θεοί ἄλλοι ἐκτός  ἀπό  Σένα. Νά μάθουν ὅλοι ὅτι ἀγαπᾶς τήν Δικαιοσύνην καί μισεῖς τήν Ἀδικίαν καί ὅτι, ἀνά πᾶσαν στιγμήν, ἀποδίδεις στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του καί ὅτι  Σύ, Κύριε «Γινώσκεις ὁδόν δικαίων καί ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται»(Chi Jodea derech tsadikim, ve derech ressaim tovet). Νά γνωρίσουν ὅλοι οἱ Λαοί τῆς γῆς ὅτι Σύ, Κύριε, εὐλογεῖς τήν ζωήν καί τά ἔργα τῶν πιστῶν, τῶν δικαίων. Γι’ αὐτό καί οἱ πιστοί δέν φοβοῦνται διότι ἔχουν Ἐσένα, Κύριε, ἰσχυρόν ὐπερασπιστήν καί προστάτην, καταφυγήν καί στερέωμα. Νά μάθουν ὅλοι ὅτι, καί ὅταν ἐκ θεμελίων σείεται ἡ γῆ, ὅταν  μετακινοῦνται τά ὄρη καί μεταθέτωνται  ἐν μέσῳ τῶν θαλασσῶν καί ὅταν βογγοῦν τά κύματα καί συγκλονίζωνται τά Σύμπαντα, ἀπό μεγάλες καί κραταιές μεταβολές καί ἀπό παντός εἴδους ἀναστατώσεις, ἐμεῖς οἱ πιστοί δέν φοβούμαστε, διότι Σύ, Κύριε, ὁ Θεός τῶν Δυνάμεων  εἶσαι μαζί μας, ἀντιλήπτωρ ἡμῶν, Φρούριόν μας, ὁ Θεός τῶν πατέρων μας: «Lo nira… chi Jodea Tsebaoth imanu, misgav lanu Eloche Jaakob»( πρβλ. Ψαλμ. 45, 3,8). 

Σέ Εὐχαριστῶ, Κύριε, καί Σέ εὐγνομονῶ, γιά ὅλες, τίς ἀφανεῖς καί φανερές, πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Σου, Σέ εὐχαριστῶ, γιά τήν ἄπειρον ἀγαθότητά Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, πού, μετά ἀπό ὁλόκληρα ἑξήκοντα χρόνια, ἀκόμη ἀνέχεσαι καί ἐμέ τόν ἁμαρτωλό καί ἀνάξιο δοῦλο Σου, στό Ἱερόν Σου Θυσιαστήριον. Κύριε, ἄκουσε τήν ταπεινή μου δέησι, Σέ παρακαλῶ καί εὐσπλαγνίσου τά πλάσματά Σου, πού βρίσκονται μακρυά Σου. Φώτισε τά σκοτάδια μας, ὥστε ὅλοι νά καταλάβουμε ὅτι μόνον Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, ὁ Ἕνας καί μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ δικός  μας Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια Μόνος καί ἀξίωσέ μας, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Σου, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, καί, ἐν ἐνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ,  νά Σέ δοξάζωμε, διότι μόνον Σένα, τόν Πατέρα καί τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀνήκει ἡ τιμή, τό κράτος καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ, Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΑΡΤΟΣ, Ο ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

«Ο ΑΡΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο ΚΑΤΑΒΑΙΝΩΝ ΕΚ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

ΚΑΙ ΖΩΗΝ ΔΙΔΟΥΣ ΤΩ ΚΟΣΜΩι».

Ὅλοι οἱ συνηδητοί ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, πιστεύομεν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Πιστεύομεν ὅτι ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Ἀληθινός, ὁ Οὐράνιος Ἄρτος, ὁ Ἄρτος τῆς ζωῆς (Ἰωάν. 6, 35). Ὁ Χριστός καί μόνον αὐτός εἶναι «ὁ Ἄρτος τοῦ Θεοῦ, ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ»(Ἰωάν. 6,33).

Συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς καλεῖ κοντά Του. Μέ τή Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασί Του, μᾶς διδάσκει τήν ἀγάπη. Καί πάνω ἀπό τό Σταυρό Του βροντοφωνάζει σέ ὅλους μας  καί λέγει: «Καινήν ἐντολήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν, 13, 34). Καταδέχεται νά σταυρωθῇ Αὐτός, ἀντί ἡμῶν. Θυσιάζεται καί προσφέρεται σέ μᾶς ὁ Οὐράνιος, ὁ ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτος, καί μᾶς τροφοδοτεῖ. Μᾶς τρέφει, μᾶς ζωοποιεῖ καί μᾶς θεοποιεῖ, μέ τό ἄχραντο σῶμα Του καί μέ τό Τίμιον Αἷμα Του καί

μᾶς λέγει: «Λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τό σῶμά μου. Καί λαβών τό ποτήριον μᾶς λέγει: «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τό Αἷμά μου τό τῆς Καινῆς Διαθήκης τό περί πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν»(Ματθ. 26, 26—29). Καί τονίζει: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν» (Λουκ.22,19-20).  Συνεχῶς ποιεῖτε. Δέν φροντίζει μόνο, γιά τή διατροφή τοῦ σώματος. Πολύ περισσότερο φροντίζει γιά τήν τροφή τῆς ψυχῆς. Καί μᾶς βεβαιώνει λέγων ὅτι: «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον... καί ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν. 6,54-55). 

Ὁ Πανάγαθος, ὁ «πανακής ἰατρός» φροντίζει γιά μᾶς. Μᾶς τρέφει μέ τό ἄχραντον σῶμα Του καί τό Τίμιον Αἷμα Του, πού εἶναι «τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν». Μέ τή θεία Κοινωνία δέν ἀρρωσταίνει κανείς. Τό ἀντίθετον συμβαίνει. Μέ τή θεία Κοινωνία θεραπεύονται οἱ πιστοί ἀπό ἀνίατες ἀρρώστιες. Κοινωνοῦν εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος. Καί κάθε πιστός, πού κοινωνεῖ, κοινωνεῖ μετά Φόβου Θεοῦ Πίστεως καί Ἀγάπης, κοινωνεῖ,  ὅσον εἶναι  δυνατόν στόν ἄνθρωπον, ἀξίως. Εἷναι αὐτονόητον ὅτι «ὁ ἐσθίων  καί πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει, μή διακρίνων τό σῶμα τοῦ Κυρίου»(Α΄Κορινθ.11, 29). Ὁ πιστός πού κοινωνεῖ  ἄξίως, γίνεται σύσσωμος καί σύναιμος μέ τόν Χριστόν, Θεοφόρος, Χριστοφόρος καί Πνευματοφόρος.

Γίνεται ἱκανός τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ.

Ὁ Χριστός ἐπίσης μᾶς τρέφει καί μᾶς ζωογονεῖ καί μᾶς Θεοποιεῖ καί μέ τόν πανάγιον λόγον Του, ὁ ὁποῖος εἶναι ὄχι μόνον τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἀλλά καί φωτισμός , Ἴαμα καί θεραπεία τῆς ψυχῆς μας.

Οἱ ὀλιγόπιστοι, οἱ ἐπιπόλαιοι καί οἱ δυστυχεῖς ἄπιστοι, στεροῦνται τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, μέ τή θέλησί τους. Δέν μποροῦν νά  προσεγγίσουν τό Μέγα Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, οὔτε τίς ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων, διότι δέν ἔχουν ἀνοίξη τήν ψυχή τους στό Χριστό καί δέν ἔχουνε ἐγκολπωθῆ τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του. Ξεχωρίζουν, φαρισαϊκά, οἱ ἄπιστοι τον ἑαυτόν τους ἀπό τόν Χριστόν καί ἀπό τούς συνανθρώπους τους. Μένουν μακρυά ἀπό τό κοινόν Ποτήριον. Τό κοινόν Ποτήριον ἑνώνει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τόν Θεόν. Ἡ Ἕνωσις αὐτή ξεπερνᾶ τή νοητική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου καί κυρίως τῶν ἀπίστων. Πῶς θά μπορέσῃ  ὁ ἄπιστος νά προσεγγίσῃ τά ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν;

Ὁ ἄπιστος ζῆ μέσα στό φόβο, γιατί δέν ἔχει στήν ψυχή καί τή ζωή του ἀγάπη. Καί φθάνει στό σημεῖον νά βλασφημεῖ τά θεῖα. Διότι εἶναι  ἔγκλημα καθοσιώσεως, εἶναι «Ὕβρις» νά ἰσχυρίζονται π.χ. ὅτι μπορεῖ νά μολυνθοῦν ἐάν κοινωνήσουν ἀπό τό κοινόν Ἅγιον Ποτήριον.

Φρῖξον Ἥλιε, στέναξον ἡ   Γῆ μπροστά στό μέγεθος τῆς ἀφροσύνης καί τῆς παραφροσύνης! ...

Παρακαλῶ ὅλους ἐσᾶς, ἀγαπητά μου παιδιά, νά ἑνώσουμε τήν προσευχή μας ὑπέρ τῶν χλιαρῶν καί ὀλιγοπίστων καί, τῶν ἀπίστων συνανθρώπων μας. Νά παρακαλέσουμε τόν Κύριον τῆς Δόξης, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου, νά χαρίσῃ σέ ὅλους τό χάρισμα τῆς μετανοίας, ὥστε νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τόν ἰό τῆς ἀπιστίας. Νά συνέλθουν καί, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπιστρέψουν στήν πατρική Ἑστία, γιά χαροῦν μαζί μας τή χαρά τοῦ Κυρίου μας. Εἴθε ὁ Χριστός νά δώσῃ νά εὐρεθοῦμε οἱ πᾶντες ἑνωμένοι,  μέ τήν ἀγάπην Του, καί μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως και ἀγάπης νά κοινωνοῦμεν ἀξίως τό ἄχραντον σῶμα Του καί τό τίμιον Αἷμα Του καί, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, νά Τόν δοξάζωμεν, διότι, Σ’ Αὐτόν, πού πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό Αἷμα Του ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, ἀνήκει ἡ τιμή , ἡ δόξα καί τό κρατός εἰς τούς αἰῶνας, Ἀμήν.