«ΕΤΕΧΘΗ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΩΤΗΡ»

 

«ΘΕΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ ΕΝ ΣΑΡΚΙ»

 

1.-«Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην…» (Λουκ.β΄10).

 

Χαρούμενο, ἀγγελικό, οὐράνιο το μήνυμα. Γεμίζει τίς καρδιές ἀναπαλμούς. Πλημμυρίζει τίς ψυχές μας ἱερή συγκίνησι, ἀνέκφραστη ἀγαλλίασι καί ἄρρητη εὐφροσύνη. Ἄκουσε ὁ Φιλάνθρωπος Θεός τούς στεναγμούς μας καί ἀποστέλλει τον Μονογενῆ Του Υἱόν, τήν «προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν», τόν Κύριόν μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ΣΩΤΗΡΑ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗΝ τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Ἄγγελος Κυρίου ἀναγγέλλει εἰς τήν ταλαιπωρημένη ἀπό τήν ἁμαρτία, εἰς τήν ἡμιθανή ἀνθρωπότητα, τό σωτήριο μήνυμα, τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας, ὅτι «ἐπεσκέψατο ὁ Θεός καί ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ» (Λουκ. α΄68. ζ΄16).

Οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων φέρουν στόν κόσμο τό μήνυμα τῆς Θείας συγκαταβάσεως: «Μή φοβεῖσθε· ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι ΧΡΙΣΤΟΣ Κύριος, ἐν πόλει Δαυῒδ» (Λουκ. β΄ 10-12). Ὁ Πανάγιος Θεός, ἀπό ἄπειρη, για τά πλάσματά Του, Ἀγάπη, συγκαταβαίνει καί ἀποστέλλει τον Υἱόν Του εἰς τόνκόσμον. Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τον κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τον μονογενῆ ἔδωκε…» (Ἰωάν. γ΄16). Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός, γίνεται και τέλειος ἄνθρωπος. Λαμβάνει δούλου Μορφήν. Ἔρχεται κοντά μας, ταπεινά καί ἀθόρυβα «ὡς αὔρα λεπτή», «πρᾷος  και ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Δέν ἐντρέπεται να μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του. Ἔρχεται κοντά μας καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, «κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄23). Σπογγίζει τά  δάκρυά μας, ἁπαλύνει τόν πόνον μας, πλένει τίς πληγές μας, θεραπεύει τά τραύματά μας, φωτίζει τά σκοτάδια μας, μᾶς τρέφει και μᾶς χαροποιεῖ μέ τον ζωοποιό Του λόγο. Μέ τή χάρι Του, ὅπως προεφήτευσεν ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, «τυφλοί ἀναβλέπουσι και χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται και πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5).

2.-«Μέγα το μυστήριον».

Ὁ Θεός  γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά γίνῃ ὁ ἄνθρωπος, Θεός. Λαμβάνει δούλου Μορφήν, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν». Μέ τήν ἐνανθρώπισιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποκαλύπτεται «τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον(Ρωμ. ιδ΄24), «τό μυστήριον το ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν ἐν τῷ Θεῷ»( Ἐφεσ. γ΄9.Κολοσ. α΄26).

ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ἀπό τήν ἁγνή καί ἄσπιλη Παρθένο και «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», ἀνερμηνεύτως, γιά νά ἐκπληρωθῇ, ὁ λόγος πού εἶχε πῆ ὁ Κύριος, μέ τό στόμα τοῦ προφήτου Ἡσαῒου: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει και τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός»(Ἡσ. 7, 14. Ματθ. α΄23). Γίνεται ἄνθρωπος ὅμοιος, μέ  ἡμᾶς, χωρίς τήν ἁμαρτίαν. Προσλαμβάνει τήν καταφθαρεῖσαν φύσιν ἡμῶν και την ἀφθαρτοποιεῖ, την ἐξαγιάζει. Ἔρχεται κάτω στή γῆ, γιά νά  μᾶς ἀνεβάσῃ ἄνω, στον Οὐρανό. Τώρα δέν εἴμαστε πιά μόνοι. Εἷναι μαζί μας  ὁ Θεός (Immanu Ell). Ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρ εἶναι κοντά μας, πολύ κοντά μας. Εἶναι ὁ ΠΛΗΣΙΟΝ μας. Καί «ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον· ΘΕΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ ΕΝ ΣΑΡΚΙ…» (Α΄Τιμόθ.γ΄16), γιά νά λυτρώσῃ το ἀνθρώπινον γένος ἀπό τη δουλεία τῆς ἁμαρτίας, γιά νά ἐλευθερώσῃ τον ἄνθρωπο ἀπό τά δεινά, τά βρωμερά του Πάθη, ἀπό τή θλῖψι, ἀπό τη διαφθορά, τη φθορά καί τό θάνατο.

 

ΣΗΜΕΡΟΝ  στήν ταπεινή Φάτνη τῆς Βηθλεέμ, γεννᾶται ἡ Αγάπη. ΣΗΜΕΡΟΝ ἀνατέλλει, εἰς τόν κόσμον, ὁ ἄδυτος Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης καί τό σκότος τῆς συγχύσεως και τά ζοφερά νέφη τῶν παρανοήσεων ἐξαφανίζονται. ΣΗΜΕΡΟΝ, μέ τήν Παρουσία τοῦ Κυρίου, τά  σκότη τῆς πλάνης, τῆς ἀπάτης, τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας διαλύονται. ΣΗΜΕΡΟΝ «ὁ Λαός ὁ πορευόμενος ἐν σκότει ἴδετε φῶς μέγα· οἱ κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ και σκιᾷ θανάτου, Φῶς  λάμψει ἐφ’ ὑμᾶς» ( Ἡσ. 9,2. Ματθ. δ΄16). ΣΗΜΕΡΟΝ σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη, γεννιέται ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς, ἡ Ζωή καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. «Ὅτι παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, και καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος·… Μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ, καί τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον( Ἡσ.9, 6-7) «Καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. α΄33). ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ  ὁ Ἱησοῦς, ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός. «Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ.α΄21).

ΣΗΜΕΡΟΝ ἡ θλῖψις ἐξαφανίζεται καί ἡ Χαρά γίνεται κτῆμα καί γνώρισμα τοῦ κάθε  πιστοῦ. 

«ΣΗΜΕΡΟΝ γάρ ὁ χρόνιος ἐλύθη δεσμός, ὁ διάβολος ἠσχύνθη, οἱ δαίμονες ἐδραπέτευσαν, ὁ θάνατος ἐλύθη, ὁ παράδεισος ἠνεώχθη, ἡ κατάρα ἠφανίσθη, ἡ ἁμαρτία ἐκποδῶν γέγονεν, ἡ πλάνη ἀπηλάθη, ἡ ἀλήθεια ἐπανῆλθεν, καί τῆς εὐσεβείας ὁ λόγος πανταχοῦ  διεσπάρη και ἔδραμεν· ἡ τῶν ἄνω πολιτεία ἐν τῇ γῇ ἐφυτεύθη, ἄγγελοι μετά ἀνθρώπων κοινωνοῦσι, και ἄνθρωποι μετά ἀγγέλων ἀδεῶς διαλέγονται. Διατί; Ἐπειδή Θεός ἐπί γῆς ἦλθε, και ἄνθρωπος ἐν οὐρανῷ· πάντα ἀναμίξ  γέγονε» (Ἰωάν. Χρυσοστόμου, εἰς τήν Γενέθλ. Λόγος 2ος).

 ΣΗΜΕΡΟΝ ὁ Λόγος σαρκοῦται καί ἡ κτίσις ἅπασα ἀνακαινίζεται. Εἶναι ἀδύνατον, ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά περιγράψῃ ἐπάξια τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀνθρώπινος  Νοῦς δέν ἠμπορεῖ νά συλλάβῃ καί νά ἑρμηνεύσῃ τή Θεϊκή συγκατάβασι. Κάθε εὐσεβής ψυχή, πού γεύεται τή Χαρά καί τή Χάρι τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, τιμᾷ με τή λατρευτική σιωπή «τά ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν», τιμᾷ μέ τή σιγή τό Μέγα Μυστήριον. Ὁ πιστός γνωρίζει το ΓΕΓΟΝΟΣ καί ἀπολαμβάνει τῶν δωρεῶν τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ἀλλά δέν ξέρει το «ΠΩΣ» τελεσιουργεῖται τό Μέγα  τοῦτο τῆς Εὐσεβείας Μυστήριον καί δοξάζει τόν Θεόν.

Ὁ ἄπιστος ὅμως  ἀναισχύντως τολμᾶ καί ἐπιχειρεῖ νά ἐξετάσῃ τό «ΠΩΣ». Ἄσπορος ἡ σύλληψις, Θεοῦ γάρ ἡ γέννησις. Ὁ Τόκος ἀνερμήνευτος, ἄπιστε. «Ὅπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις».

«Ἐννόησον, ἄθλιε και ταλαίπωρε, τίς εἶ και τίνα περιεργάζῃ·  ἄνθρωπος ὤν, Θεόν πολυπραγμονεῖς;» (Χρυσοστόμου, περί ἀκαταλ. Λόγ. 2,3 Μigne P.G.48, 712). Ὁ Πιστός γονατίζει εὐλαβικά μπροστά στό ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ προσκυνεῖ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται υἱός ἀνθρώπου. Κάθε Πιστός, μαζί με τούς ἀγγέλους  εὐλογεῖ καί δοξάζει τόν Θεόν  και ψάλλει: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄14). Κάθε Πιστός, μαζί μέ τόν Παῦλο ἔκθαμβος ἀναφωνεῖ· « Ὦ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! Ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ!  Τίς γάρ ἔγνων νοῦν Κυρίου; Ἤ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο; Ἤ τίς προέδωκεν αὐτῷ καί ἀνταποδοθήσεται αὐτῷ;  Ὅτι ἐξ αὐτοῦ καί δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν τά πάντα. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας· ἀμήν» ( Ρωμ. ια΄33-36). Καί εἶναι φυσικό νά  μένῃ ἔκθαμβος, ἐκστατικός, ἄφωνος, ὁ ἄνθρωπος, μπροστά στίς ἀνεξιχνίαστες Βουλές τοῦ Θεοῦ, και μάλιστα μπροστά στό Μέγα τῆς Οἰκονομίας Μυστήριον. Καί εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἐμεῖς δεν μποροῦμε νά ἐξιχνιάσουμε τό βάθος τῆς καρδίας τοῦ ἀνθρώπου, δέν μποροῦμε νά ἐννοήσουμε τά λόγια και τίς σκέψεις τοῦ ἀνθρώπου, Πῶς εἶναι ἀνθρωπίνως δυνατόν, νά ἐξετάσουμε καί νά μάθουμε τή σκέψι καί νά ἐννοήσουμε τά νοήματα τοῦ  Δημιουργοῦ, τοῦ  Παντάνακτος Θεοῦ;

«Βάθος καρδίας ἀνθρώπου οὐχ εὑρήσετε καί λόγους τῆς διανοίας αὐτοῦ οὐ διαλήψεσθε· καί Πῶς τόν Θεόν, ὅς ἐποίησε τά πάντα ταῦτα, ἐρευνήσετε και τον νοῦν αὐτοῦ ἐπιγνώσεσθε και τον λογισμόν αὐτοῦ κατανοήσετε; ΜΗΔΑΜΩΣ, ἀδελφοί, ΜΗ ΠΑΡΟΡΓΙΖΕΤΕ Κύριον τον Θεόν ἡμῶν» (Ἰουδίθ 8,14).

 

3.- «Ὑμνήσατε το Ὄνομα Κυρίου».

 Ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής,  συγκαταβαίνει καί μορφήν δούλου λαμβάνει. Ἔρχεται κοντά μας, ὡς ταπεινός ἄνθρωπος (Φιλιπ.β΄8), γιά νά ὑψώσῃ το Γένος τῶν ἀνθρώπων, τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, πού βρίσκεται κατάκοιτη στη χώρα και τη σκιά τοῦ Θανάτου, χωρίς νά ἔχῃ τή δύναμι νά σηκωθῇ. Ὁ Εὔσπλαγχνος Θεός δέν θέλει να χαθοῦν τά πλάσματά Του. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Καί ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος δέν μποροῦσε νά ἀνέβη ἄνω, στόν Οὐρανό, κατέβη ὁ Θεός κάτω, στή γῆ:

«Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί  ἀληθείας» ( Ἰωάν. α΄ 14).

Ὑμνήσατε τόν Κύριον, γιά τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνίαν Του, γιά τήν ἀνέκφραστον Αὐτοῦ συγκατάβασι!

ΥΜΝΗΣΑΤΕ τόν Κύριον, γιά τό ἀνεξερεύνητον Ἔλεός Του! «ΥΜΝΗΣΑΤΕ τό ὄνομα Κυρίου, ὅτι ὑψηλά ἐποίησεν· ἀναγγείλατε ταῦτα ἐν πάσῃ τῇ γῇ· ἀγαλλιᾶσθε και εὐφραίνεσθε, οἱ κατοικοῦντες Σιών, ὅτι ὑψώθη ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ ἐν μέσῳ αὐτῆς» ( Ἡσ. 12, 5-6).

Ἁγνίσατε την ψυχή σας, ἀδελφοί, καθαρίσατε τήν καρδιά σας, ἀπό κάθε ὑλική και ἀκάθαρτη ἡδονή, λῦστε τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, σταυρώσατε την σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, ἀφήσατε τήν ψυχή ἐλεύθερη, νά ὑψωθῇ στά οὐράνια καί νά ὑποδεχθῇ τόν Ἰησοῦν, τόν Ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Ἀκούσατε ὄρη καί βουνοί, καί σεῖς ἀστόχαστοι θνητοί, ὅτι ἔρχεται στή γῆ  ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ.

 

«ΧΡΙΣΤΟΣ γεννᾶται, δοξάσατε·

Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε·

Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε.

ΑΣΑΤΕ τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί

ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε λαοί,

ὅτι δεδόξασται»(Κοσμᾶ, Ὠδή α΄).

 

4.-«Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος

Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;»

 

Δυό Χιλιάδες καί πλέον χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τότε, πού γεννήθηκε στην ταπεινή Φάτνη τῆς Βηθλεέμ ὁ Χριστός.

Γεννήθηκε και μέσα στην ψυχή μας; Γιατί, ὅπως λέει ὁ ποιητής, «Χίλιες φορές κι’ ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός, μέσα σου ἄν δέν γεννήθηκες εἶσαι γιά πάντα χαμένος».

Μέ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι «ἵσταται ἔξω ἀπό τήν ψυχή μας, περίλυπον, τό  ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ καί κρούει την Θύραν. Ἐμεῖς ὅμως, δέν ἀκοῦμε την φωνή Του,  καί δεν Τοῦ ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας… Παραμένουμε, δυστυχῶς, πάντα οἱ ἴδιοι, ἀμετανόητοι. Ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι «το ἐμμένειν τῇ ἁμαρτίᾳ εἶναι σατανικόν, ἐν τούτοις ἐμμένουμε τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ, πωρωμένοι, ἀμετανόητοι  κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή Σκιά τοῦ θανάτου. Γι’ αὐτό εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε «ΑΡΤΟΣ ΟΔΥΝΗΣ». Μέρα καί νύκτα βαραίνει τήν ψυχή μας ἡ παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, ἡ πίκρα, τό ἄγχος, τό Σκοτάδι, ἡ Ὀδύνη, ὀ Πόνος , ὁ Θάνατος. Σκοτεινά εἶναι τά ἔργα μας,  Ἐμπεπηγμένοι εἰς «ἰλύν βυθοῦ», δέν ἀκοῦμε τή Φωνή τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς καλεῖ κοντά Του, ζοῦμε χωρίς τόν Χριστόν, χωρίς ἀγάπη, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. ΑΛΛΑ, μέχρι πότε θά βαραίνουν τήν ψυχήν μας οἱ κακίες μας; Μέχρι πότε θά τρῶμε τίς σάρκες μας; Μέχρι πότε θα τρῶμε ὁ Ἕνας τίς σάρκες τοῦ ἄλλου;

Μέχρι πότε θά ζοῦμε σάν τά ἄλογα κτήνη καί θά πεθαίνουμε σάν κτήνη; Μέχρι πότε θά ζοῦμε χωρίς ἔλεος, χωρίς συμπάθεια, χωρίς ἀγάπη; Μέχρι πότε θά μένουμε βυθισμένοι στή Μαύρη Θάλασσα τῆς ἀποστασίας;

Ἄν μπορούσαμε νά νοιώσουμε, οἱ δύσμοιροι θνητοί, τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πού γεννιέται, γιά χάρι μας, σάν ἄνθρωπος, στή γῆ!...

Πότε θά λυτρωθοῦμε ἀπό τόν Κακό μας ἑαυτό καί θά ἀποτινάξουμε τόν κονιορτό τῆς ἀπιστίας ἀπό την ἄχαρη ψυχή μας;

Εἷναι γεγονός ὅτι ΑΝ ὁ Χριστός δέν ἦταν μαζί μας, οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες και δαιμονάνθρωποι, θά μᾶς καταβρόχθιζαν ζωντανούς. Ἄν ὑπάρχουμε στη ζωή, αὐτό ὀφείλεται στή μακροθυμία τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς κυνηγάει μέ τό  Ἔλεός Του  καί κρούει την Θύραν… Συνεχίζει νά μᾶς καλεῖ κοντά καί ἔρχεται καί θέλει νά στήσῃ τη Σκηνή Του στην καρδιά μας , ΘΕΛΕΙ νά γεννηθῇ ἐντός μας, στήν ψυχή μας, καί νά  μᾶς ΛΥΤΡΩΣῌ ἀπό τά δεινά καί τίς συμφορές καί νά κάμῃ την ψυχή και τη ζωή μας Παράδεισο. ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΣΩΣῌ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ.

Καί εἶναι καιρός να προετοιμάσουμε τήν ψυχή μας, νά ὑποδεχθῇ τόν ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ. Εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά γεννηθῇ μέσα μας, νά κυβερνήσῃ τή ζωή μας ἡ ἀγάπη. Εἷναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον Τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, νά θρονιάσῃ στήν ψυχή μας ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα. Τότε καί μόνον τότε θά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς. Καί εἶναι καιρός νά σκύψουμε εὐλαβικά,  να εἰσέλθουμε στό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, νά γονατίσουμε καί να προσκυνήσουμε το ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ. Νά ἀφήσουμε  ἐκεῖ τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τά πάθη καί τίς κακίες μας καί μέ τή Χάρι Του, νά μήν ξαναγυρίσουμε πίσω στόν Ἠρώδη. ἀλλά να ἐπιστρέψουμε στη ζωή «δι’ ἄλλης Ὁδοῦ», μέ νέον τρόπο ζωῆς, ὡς «ἐν Χριστῷ καινή κτίσις». Ὀφείλομεν δέ πάντες «πεπληρωμένοι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί  ᾠδαῖς πνευματικαῖς,  ᾄδοντες καί ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν τῷ Κυρίῳ, νά εὐχαριστοῦμε  πάντοτε ὑπέρ πάντων ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῷ Θεῷ καί Πατρί ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ»( Ἐφεσ. ε΄ 18-21).

 Ὤ θεῖον βρέφος!  Σέ Σένα, Ἰησοῦ μου, τό ἄκακον Ἀρνίον, τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ τόν αἴροντα  την ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, τόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, καί μόνον Σέ Σένα ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Σύ, Κύριε, γίνεσαι ταπεινός ἄνθρωπος, δι’ ἡμᾶς.

Σύ ἀνακλίνεσαι στήν ταπεινή Φάτνη, γιά νά  ὑψώσῃς ὅλους ἐμᾶς , τούς ἀναξίους δούλους στα οὐράνια. Δικαίως καί εὐσεβῶς, εἰς τόν καθήμενον ἐπί τοῦ Θρόνου καί Σέ Σένα, το Ἀρνίον, ἀπονέμεται ὑπό πάντων ἡ εὐλογία, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

35

ΑΜΗΝ» (Ἀποκ. ε΄ 13). Σύ, Κύριε καί Θεέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Σύ εἶσαι ὁ μόνος ἅγιος και ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος!  Σύ εἶσαι «ὁ μόνος ἄξιος  τοῦ λαβεῖν τήν δόξαν καί τήν τιμήν καί τήν δύναμιν, διότι Σύ ἔκτισας τά πάντα καί διά τό θέλημά Σου ἦσαν καί ἐκτίσθησαν καί ὑπάρχουν τά πάντα» (Ἀποκ. δ΄ 11. ε΄12-13). Δόξα τῇ Μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε, δόξα Σοι! ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!