«ΕΓΩ ΕΙΜΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ».

ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΣΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, 

Η ΑΓΑΠΗ, Ο  Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ.

 1.- Ὁ  ΧΡΙΣΤΟΣ, «ἡ ζωή ἡμῶν» εἶναι τό ἀνώτατο πρότυπο τοῦ ἀγωνοζομένου, τοῦ τελείου ἀνθρώπου. Ἀγωνίζεται καί νικᾷ. Μετουσιώνει τή σάρκα σέ πνεῦμα. Παλεύει και νικᾷ ὅλους τούς Πειρασμούς. Χαράσσει μέ τό Αἷμά Του, τήν ἀνηφορική καί τεθλιμένη Ὁδό πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ζωήν. Γίνεται Αὐτός ἡ  Ὁδός ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα» εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Προπορεύεται καί μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό.

2.-Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του. Μᾶς καλεῖ να διαλέξουμε το Φῶς ἤ το σκοτάδι, τή Ζωή ἤ το Θάνατο, τήν ΑΓΑΠΗ ἤ τό ΜΙΣΟΣ.

« ἰδού δέδωκα πρό προσώπου σου σήμερον τήν ζωήν καί τόν θάνατον, τό Αγαθόν καί τό Κακόν» (Δευτερ. 30,15).

«Ἰδού δέδωκα πρό προσώπου ὑμῶν τήν Ὁδόν τῆς ζωῆς καί τήν Ὁδόν τοῦ θανάτου» (Ἱερεμ.21,8). «Παρουσίασα μπροστά σας τή ζωή  καί τόν θάνατον, τήν εὐλογίαν καί τήν κατάραν. Διαλέξτε, λοιπόν, σεῖς τήν ζωήν, γιά νά ζεῖτε εὐτυχισμένοι, για πολλά χρόνια κι’ ἐσεῖς καί τά παιδιά σας. Προτιμῆστε νά  ἀγαπᾶτε τόν Κύριον καί Θεόν σας, διαλέξτε τήν  ΥΠΑΚΟΗΝ εἰς τάς Ἐντολάς Του καί νά Τον ἀκολουθῆτε πιστά. Διότι εἰς τήν ἀγάπην σας πρός τόν Θεόν  και εἰς τήν Ὑπακοήν εἰς τάς Ἐντολάς Του στηρίζεται ἡ ζωή σας καί ἡ μακροβιότητά σας…»( Δευτερ. 30,19-20). Δεν μᾶς ἐξαναγκάζει ὁ Κύριος. Μᾶς καλεῖ κοντά Του και μᾶς συμβουλεύει να κάνουμε καλή ἐκλογή.

3.- Πολλοί, κακοπροαίρετοι, Ἐγωϊστές, Ψεῦστες καί Ὑποκριτές δέν δέχονται τόν Ἐρχόμενον ἐν Ὀνόματι Κυρίου, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τό Φῶς  τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε  ἄνθρωπον πού ἔρχεται εἰς τόν κόσμον, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ  τήν   Ἀλήθειαν καί ἐκλέγουν τήν Ψευτιά καί τό σκοτάδι. ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τήν ΑΓΑΠΗΝ, καί ἐκλέγουν τό ΜΙΣΟΣ , ἐκλέγουν τήν εὐρύχωρη Ὁδό, πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀπώλεια. Δέν ἀγωνίζονται,  νά νικήσουν τό Κακόν, δέν παλεύουν νά μετουσιώσουν την σάρκα σέ πνεῦμα, παραμένουν «σάρκες» καί ὁλοταχῶς   ὀδεύουν πρός τήν Ἄβυσσον τῆς αἰωνίας Ὀδύνης καί εἰσέρχονται, ἀπό κακή τους Θέλησι, «εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Ματθ. κε΄41).

4.- Ὅσοι ὅμως, καλοπροαίρετοι καί ταπεινοί, δέχονται τόν Χριστόν καί ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ στό Πανάγιον Ὄνομά Του, τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα, ἐκλέγουν εἰς ζωήν τους τό Φῶς, τήν Ζωήν, τήν ΑΓΑΠΗΝ, τόν ΧΡΙΣΤΟΝ. Ἐκλέγουν τήν στενήν καί τεθλιμένη Ὅδόν, ἐκλέγουν τόν ΑΝΗΦΟΡΟΝ. Ἀκολουθοῦν τά ματωμένα Χνάρια τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ, πού εἶναι τό ἄριστον ΠΡΟΤΥΠΟΝ, τοῦ ἀγωνιζομένου, τελείου ἀνθρώπου και ὁ Ὁποῖος μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, εἰς τόν ΓΟΛΓΟΘΑ, εἰς τὀν ΘΕΟΝ.

5.- Εἰς τήν ἀνοδικήν αὐτήν πορείαν μας ἀπό γῆς πρός οὐρανόν,  καί στί κάθε μας βῆμα ἐλλοχεύει, ἐνεδρεύει, παραμονεύει, καραδοκεῖ, στήνει καρτέρι, «ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ»(Α΄ Πέτρ. ε΄8).  Δέν μᾶς ἀφήνει ὁ ἐχθρός. Μᾶς Πειράζει ὁ Πονηρός. Με τά παντοειδῆ πεπυρωμένα βέλη του, προσπαθεῖ νά ἀνακόψῃ τήν ἀνοδική μας Πορεία. Χρειάζεται νῆψι, νηφαλιότητα καί ἐγρήγορσι, ὥστε νά νικήσουμε εἰς τήν ἐσωτερικήν μας  Πάλην. Εἶναι πολύ δυνατή ἡ βασική σύγκρουσις μέσα μας, τοῦ Κακοῦ μέ τό Καλό, τῆς σάρκας, μέ τό πνεῦμα. Ὁ Παῦλος μᾶς προτρέπει «νά ἐνδυθοῦμε ὁλόκληρον τόν ὁπλισμόν, μέ τόν ὁποῖον μᾶς ὁπλίζει ὁ Θεός, γιά νά μπορέσουμε νά ἀντισταθοῦμε πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου. Εἶναι πανούργα τά τεχνάσματά του. Διότι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα και σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός  τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», μέ ἔπαθλον τον οὐρανόν(Ἐφεσ. στ΄11-12).

6.- Εἰς τήν ἀνοδικήν μας πορείαν ἀπό γῆς πρός οὐρανόν, ἀγωνιζόμαστε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, «ἀφορῶντες εἰ τόν τῆς Πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν (Ἑβρ. ιβ΄2) καί, μέ τή δύναμί Του, ὑπερνικῶμεν τάς παγίδας τοῦ Κοκκινοτρίχη, τοῦ Πυρροῦ Δράκοντος, μετουσιώνουμε τή σάρκα, σέ πνεῦμα καί φθάνουμε Ψηλά, στο Γολγοθᾶ, στό  Θεό. Εἰς τούς πιστούς εἰς τό ὄνομά Του ὁ Κύριος δίδει ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι (Ἰωάν. α΄12) καί τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σορπίων και ἐπί πᾶσαν την δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν αὐτούς οὐ μή ἀδικήσῃ»(Λουκ. ι΄19). Ὑπόσχεται δέ  ὀ Κύριος εἰς τούς νικητάς οὐράνιον ἔπαθλον και λέγει: «Τῷ νικῶντι δώσω αὐτῷ φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ μου» (Ἀποκ. β΄7). Μόνον ἑνωμένοι με τον Χριστόν, «φέρουμε καρπόν πολύν». Ὅσο ἔχουμε στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος στό Χριστό καί μένουμε ἑνωμένοι μαζύ Του, περιπατοῦντες ἐν τῇ ἀγάπῃ, ὅσο μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του ἐν τῇ ἀγάπῃ, μποροῦμε, με τη Χάρι Του και «σταυρώνουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι και ταῖς ἐπιθυμίαις»(Γαλάτ.ε΄24) και «νεκρώνουμε τά μέλη ἡμῶν τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολος. γ΄ 5), ἀνεβαίνουμε ἄνω, Ψηλά στά οὐράνια, μετουσιώνοντας τή σάρκα σέ πνεῦμα καί μποροῦμε νά ἀναφωνήσουμε μαζί με τόν Παῦλο: «ΖΩ ΔΕ ΟΥΚΕΤΙ ΕΓΩ, Ζῌ ΔΕ ΕΝ ΕΜΟΙ ΧΡΙΣΤΟΣ»(Γαλάτ. β΄20).  Ο Χριστός μᾶς παίρνει μαζί Του στα Οὐράνια. Ἀγωνιζώμαστε, ἑνωμένοι με τον Χριστόν, με την ἐνσαρκωμένην ΑΓΑΠΗΝ, ἀφορῶντες εἰς τον τῆς Πίστεως Ἀρχηγόν. Ἐάν δέν ἔχουμε στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος εἰς τόν Χριστόν καταποντιζώμαστε. Σᾶς θυμίζω τό πάθημα τοῦ Πέτρου: Το πλοῖον μέ τούς Μαθητάς βρίσκεται εἰς το μέσον τῆς θαλάσσης και ταλαιπωρεῖται πολύ ἀπό τά κύματα, διότι ἦτο ἀντίθετος ὁ ἄνεμος. Κατά τά χαράματα ἔρχεται πρός τούς Μαθητάς ὁ Ἰησοῦς Χριστός περιπατῶν πάνω εἰς την τρικυμισμένην θάλασσαν. Ὅταν Τον εἶδαν οἱ Μαθηταί να περιπατεῖ ἐπάνω  εἰς την θάλασσαν, ἔλεγαν ὅτι εἶναι φάντασμα και τρόμαξαν, και ἀπό τον φόβον τους ἔκραξαν.  Ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μη φοβεῖσθε». Τότε ὁ Πέτρος, με θάρρος ἀποκρίθηκε και εἶπε: «Κύριε, ἐάν εἶσαι Σύ, διάταξέ με νά ἔλθω κοντά Σου περιπατῶν ἐπάνω εἰς τά κύματα». Καί ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «Ἐλθέ, ἔλα». Ἀμέσως ὁ Πέτρος, ὑπακούων εἰς την προσταγήν τοῦ Κυρίου, κατέβηκε ἀπό το πλοῖον περιεπάτησεν ἐπί τά ὕδατα, διά νά ἔλθῃ πρός τόν Ἰησοῦν. Ὅσο ἔχει τό βλέμμα του ἐστραμμένον πρός τόν Χριστόν περιπατεῖ ἐπάνω εἰς τήν τρικυμισμένην θάλασσαν. Ὅταν ἀποστρέφῃ τό βλέμμα του ἀπό τόν Κύριον καί βλέπει τον ἄνεμον ἰσχυρόν καί τά θεόρατα κύματα, ἐφοβήθη, και ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε σῶσον με» (Ματθ. ιδ΄24-31). Ἔτσι συμβαίνει και στον πνευματικόν μας ἀγῶνα. Ὅσο εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τήν ἀγάπην, μέ τόν Χριστόν, ὅσο ἔχουμε στραμμένο το Βλέμμα μας με πίστιν εἰς τον Κύριον, νικῶμεν πάντα ΠΕΙΡΑΣΜΟΝ, νικῶμεν την σάρκα και τά σαρκικά καί μετουσιώνουμε την σάρκα σέ Πνεῦμα και ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ φθάνουμε Ψηλά,εἰς τόν Γολγοθᾶ, εἰς τόν Θεόν.

7.- Πολλές φορές ὅμως κυριαρχεῖ  μέσα μας ἡ ἔμφυτος ροπή(Concupiscentia) πρός τό  Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν, πού κληρονομήσαμε ἀπό τον προπάτορα Ἀδάμ, και πέφτουμε στήν ἁμαρτίαν, μᾶς κυριεύει ἡ σάρκα και το σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν και φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας το θάνατο (πρβλ. Ρωμ.η΄6). Τότε περιπατοῦμε κατά σάρκα καί ὄχι κατά πνεῦμα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος διαπιστώνει αὐτήν την  πτῶσιν και λέγει: «Διότι γνωρίζουμε ὅτι ὁ Νόμος εἶναι πνευματικός, δηλαδή δῶρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά νά ὑπηρετῇ την πνευματική μας ζωήν. Ἐγώ ὅμως εἶμαι δοῦλος τῆς σαρκός, σάν πουλημένος σκλάβος, κάτω ἀπό την κυριαρχίαν τῆς ἁμαρτίας. Δεν γνωρίζω καλά το κακόν πού πράττω. Οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ’ ὅ μισῶ τοῦτο ποιῶ. Τώρα δεν πράττω ἐγώ το κακόν, ἀλλά ἡ ἁμαρτία πού κατοικεῖ μέσα μου καί μέ ἐξουσιάζει… Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω… Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! Τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (πρβλ. Ρωμ.ζ΄14 ἑξ.). ΔΕΙΝΟΝ Η ΑΜΑΡΤΙΑ!

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μᾶς ἐνθαρρύνει στον πνευματικό μας ἀγῶνα λέγων ὅτι «τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον. Το ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον». Καί ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει ὅτι «Οὐ φοβερόν το πεσεῖν, ἀλλά το κεῖσθαι». Δηλαδή εἶναι μέν δεινόν φοβερόν το πεσεῖν εἰς την ἁμαρτίαν, ἀλλά φοβερότερον Κακόν εἶναι το να μένῃ κανείς εἰς τήν ἁμαρτίαν καί μή μετανοῇ. Πιό φοβερό Κακόν εἶναι ἡ ἀμετανοησία. Ὁμοφώνως οἱ Πατέρες τονίζουν τήν ἄπειρη Ἀγάπη καί εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ καί λέγουν : «Ὁσάκις ἄν πέσῃς, ἔγειρε και σωθήσῃ». Μετανόησε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα καί συνέχισε τήν ἀνοδική σου Πορεία ἀπό γῆς προς Οὐρανόν. Ὅταν πέφτουμε εἰς  τήν ἁμαρτίαν, τότε χαίρεται ὁ Κοκκινοτρίχης (ὁ Πυρρός Δράκων),ὁ Ψιθυριστής   καί μᾶς σιγοψιθυρίζει, ὅτι δέν θά σωθοῦμε ἐξ  αἰτίας τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν.  Ο Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς συμβουλεύει νά ποῦμε εἰς τον Διάβολον με βεβαιότητα ὅτι Θά σωθοῦμε. Διότι τώρα ἔχουμε ἔγγραφες τίς Μαρτυρίες ὅτι ὄχι μόνον θα σωθοῦμε, ἀλλά και ὅτι «γίνεται μεγάλη χαρά εἰς τόν οὐρανόν ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε΄7). Διότι ὁ Γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς μᾶς βεβαιώνει και λέγει: «Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν»(Ματθ. θ΄13). Καί  ἡ διαβεβαίωσις Του αὐτή ἐπαναλαμβάνεται σέ ὁλόκληρη την Καινήν Διαθήκην.  Ὅσες φορές, λοιπόν, ἄν πέσωμεν ,  καλόν εἶναι να σηκωθοῦμε ἐπάνω, νά μετανόησωμεν εἰλικρινά καί νά σωθοῦμε. Καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, να ἀκολουθοῦμε το Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ. Τότε. ἀσφαλῶς θά μπορέσουμε νά νικήσουμε ἐν Χριστῷ πάντα πειρασμόν, να ἀνέβουμε Ψηλά, νά μετουσιώσουμε τή σάρκα σέ πνεῦμα καί νά εἰσέλθουμε εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τήν ἡτοιμασμένην ἡμῖν ἀπό καταβολῆς κόσμου. Και ἐκεῖ, εἰς την ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ εἰς μακρότητα ἠμερῶν, αἰωνίως, να ὐμνοῦμε και να δοξολογοῦμεν τον ΛΥΤΡΩΤΗΝ ΙΗΣΟΥΝ, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.