Ἔγγισον ἐμοί τῷ ἁμαρτωλῷ καί ἀναξίῳ δούλῳ Σου, Κύριε!
Ἔγγισον, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί ὁ Πανταχοῦ
Παρών, μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ Προσώπου Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ! Ταπεινά, καί,
μέ βαθειά συναίσθησι τῆς οὐτιδανότητός
μου Ἐνώπιόν Σου, προσεγγίζω τή Χάρι Σ ου καί ζητῶ τό Ἔλεός Σου! Ἔλεος Σοῦ ζητῶ,
ΕΛΕΟΣ! Εὐσπλαγχνίσου,
Φιλάνθρωπε, τόν ἁμαρτωλόν δοῦλον Σου... Πλησίασέ με, ἔλα γρήγορα κοντά
μου, πρίν χαθῶ. Δός μου, τή Χάρι Σου, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου! Μή βραδύνῃς, ἔρχου
ταχύ! Τρέμων τολμῶ καί πλησιάζω τή Χάρι Σου καί προφέρω τό, ὑπέρ πᾶν ὄνομα,
Ὄνομά Σου καί προσπαθῶ νά μιλήσω, γιά Σένα, εἰς τούς ἀνθρώπους, Σωτῆρα μου, γιά
νά νοιώσουν τή χαρά καί τή Χάρι τῆς
Παρουσίας Σου, Κύριε! Καί φοβοῦμαι μήπως, σάν ἀδύναμος ἄνθρωπος λαθέψω καί τό Ἔλεός
Σου καί τήν Εὐσπλαγχνίαν Σου... Μή μέ ἀφήνεις μόνον. Ἔγγισόν με καί ὁδήγησε
τά διαβήματά μου! ΠΩΣ νά Σέ ὑμνήσω, Ὕψιστε Θεέ καί Κύριε τοῦ Ἐλέους; Πῶς
μπορῶ ἐγώ νά περιγράψω τά μεγαλεῖα Σου;
Χριστέ μου, πῶς νά διηγηθῶ τήν ἀνέκφραστη
καί ἀνερμήνευτη συγκατάβασίν Σου; Πῶς νά ὑμνήσω τήν μεγαλοπρέπειάν
Σου; Ποιός, ἀλήθεια, μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ
τῶν ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη καί τάς ἀβύσσους τῶν Κριμάτων Σου, Ἀνεξίκακε Κύριε ! Ὁ μέγας Βασίλειος ἀναφωνεῖ: «Καί τίς ἰκανός
λαλῆσαι τάς δυναστείας Σου; Ἀκουστάς ποιῆσαι πάσας τάς αἰνέσεις Σου ἤ
διηγήσασθαι πάντα τά θαυμάσιά Σου ἐν παντί καιρῷ;»
Δός μοι λόγον, Λόγε! Μή με προσπεράσῃς σιωπηλός! Καθάρισον, Κύριε, τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου. «Ἔρχου ταχύ», καί «ὡς Πῦρ καταναλίσκον» ΚΑΨΕ. Κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μου. Φώτισε τά σκοτάδια μου! Ὁδήγησε τά βήματά μου ἐπί τά ματωμένα Χνάρια Σου! Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, Σωτῆρα μου! Χάρισέ μου, Πνεῦμα Αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας, Ταπείνωσι καί καθαρή καρδιά! Δέξου τή λαχτάρα μου, γιά Σένα καί δέξου με, εἰλικρινά μετανοιωμένον , ὡς ἕναν τῶν μισθίων Σου. Ἐλέησόν με, Κύριε, καί δός μου λόγον, Λόγε, νά ὑμνῶ τό ὑπερύμνητον καί ὑπερευλογημένον Ὄνομά Σου καί νά κηρύττω τήν Δόξαν Σου! Ἄνοιξόν μοι τό στόμα μου τοῦ μελετᾶν τά Λόγιά Σου. Βοήθησέ με νά κατανοῶ τάς Ἐντολάς Σου, καί νά κηρύττω εἰς ὤτα ἀκουόντων τόν λόγον ΣΟΥ, ἔτσι ὥστε ὅλοι νά ἀνοίξουν τήν καρδιά τους Σέ Σένα τόν μόνον Ἅγιον, Κύριε, καί νά νοιώσουν καί αὐτοί οἱ δυστυχεῖς, τήν Χαράν καί τήν Χάριν τῆς Παρουσίας Σου, νά νοιώσουν ἀσφαλεῖς καί νά βροῦν γαλήνη στήν ψυχή τους, Φιλάνθρωπε καί πολυέλεε Κύριε. «Στερέωσε, Πανοικτίμον Κύριε, ἐπί τήν Πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου, τή σαλεμένη μας καρδιά, ὅτι Μόνος Ἅγιος ὑπάρχεις καί Κύριος». Ἀγαθέ καί Φιλάνθρωπε, ὅπως γνωρίζεις, ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί καί ἀνάξιοι δοῦλοι Σου καί περισσότερο ἀπό ὅλους ὁ ἐλάχιστος ἐγώ, «δέν ξέρουμε, Κύριε, οὔτε νά προσευχηθοῦμε, ὅπως πρέπει, ἐάν Σύ, Πολυεύσπλαγχνε, δέν μᾶς ὁδηγήσῃς, μέ τή Χάρι τοῦ ἁγίου Σου Πνεύματος» Ἔγγισον ἐμοί τῷ ἀναξίῳ δούλῳ Σου, ἀλλά ἔγγισον καί πάντα ἄνθρωπον καί δίδαξον ἡμᾶς τά δικαιώματά Σου! Δίδαξον πάντας ἡμᾶς ὑμνεῖν καί δοξάζειν Σέ, τόν Κύριον τῆς Δόξης, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας ΑΜΗΝ.
