Πικρή διαπίστωσις

                    Πικρή  διαπίστωσις

        Ματώνει ἡ καρδιά,
        ἀπό τές πολλές τοῦ κόσμου τές ἀγάπες,
       «τετραυμάτισται».
        Ὀσμή Ψευτιᾶς καί Ὑποκρισίας
        μολύνει τόν ἀέρα, πού ἀναπνέμε.
        Πῶς γίναμ' ἔτσι;...
        Πῶς τόσο ἀχρειωθήκαμε;...


       Χάθηκεν ὁ σεβασμός στίς ἀναλλοίωτες
       Ἀρχές, στίς αἰώνιες Ἀξίες.
       .............................................................
       Αὐτή εἶναι, δυστυχῶς,ἡ τραγική ἀλήθεια...
       Ὁ ἕνας ἄνθρωπος βλέπει τόν ἄλλον
       σάν ἐχθρό. Χωρίς τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ,
       «κατεσθίει ἕκαστος τάς σάρκας τοῦ
       πλησίον αὐτοῦ»(Ζαχ.ια΄ 9),ὁ ἄφρων
       «τρώγει τίς σάρκες του»(παρβλ. Ἐκκλ. δ΄ 5).

     Ἔγινε «ἡ λασπολογία» ἐπιστήμη.
      Κάθε ἄνθρωπος ἀξίας, πρέπει
      να βγῇ ἀπό τή μέση- εἶναι φῶς.
      Κάθε πιστός, τίμιος ἐργατης, γνήσιος,
      ἀληθινός, δέν ἔχει θέσι
      στή δική μας «παροικία».
      Εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ  
      καί «κατά τόν νόμον
      ἡμῶν  ὀφείλει   
      ἀποθανεῖν» (Ἰωάν. ιθ΄ 7).


      Ὅποιος μιλάει τή γλῶσσα τῆς καρδιᾶς ,
       τή γλῶσσα τῆς Ἀγάπης, 
       τή γλῶσσα τῆς ἀλληλεγγύης,
       τή γλῶσσα τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ,
       «ὀφείλει   ἀποθανεῖν» ...
        Πικρή διαπίστωσις Πόνου καί Ὀδύνης.
        Συναντᾶμε τή χειρότερη μορφή
       Ἐχθρότητας, Σταυρό, κολαφισμούς
        καί ἐμπτυσμούς...καί ἐκεῖ ἀκόμη,
        πού περιμέναμε στοργή, ἀγάπη,
        κατανόησι...«ἀντί τοῦ μαννα, χολήν».

 Βαδίζουμε στό θάνατο, χωρίς ἀγάπη, μᾶς συνοδεύουν μόνον ὕβρεις, καί ἰαχές τῶν  ἀφρόνων,τῶν προσκυνητῶν τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἄς τούς λυπηθῇ
 ὁ Θεός !... 
 


  Πολλές φορές εἶναι περίλυπη ἡ ψυχή μας
  ἕως θανάτου, πιότερο γιά τήν πώρωσι 
  καί τήν ἀμετανοησία τῶν κατοίκων τῆς γῆς.
  Ἀπό τοῦ θανάτου τή σκιά καί ἀπό τή λασπη
  τῆς ψυχοσωματικῆς Ὀδύνης,
  ποιός θ' ἀνασύρῃ τήν ταλαίπωρη ψυχή μας;
  Ἀπό τό κράτος τῆς ἀλόγιστης Κακίας καί
  ἀπό τοῦ κόσμου τό βαθύ σκοτάδι,
  ποιός θά μᾶς ἐλευθερώσῃ ;
  Ποιός θά μᾶς  ἀνασύρῃ
  ἀπό τούτη τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος ;
  Ἀπό αὐτήν ἐδω τή Βαβυλῶνα ;
   Ποιός θά μᾶς λυτρώσῃ
  ἀπό τόν νέον Πύργο τῆς Βαβέλ ;
 

 Ποιός θά μᾶς ἀνασύρῃ μέσα ἀπό τό βοῦρκο
 καί ἀπό τή λάσπη, μέσα στήν ὁποίαν ἔχουμε
 ἐμπαγῇ ; Ποιός θά μᾶς λούσῃ καί θά καθαρίσῃ
 τήν ψυχή μας ἀπό τήν τόση ἀκαθαρσία;
 Ποιός θά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό
 τήν πολτοποίησι τῆς Παγκοσμιοποιήσεως;
 Ποιός θά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας, ἄν ὄχι Ἐσύ,
 οὐράνιε ἀνθρωποκυνηγέ;

         Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, λυπήσου μας...
         Κύριε, μή χρονίσῃς . Ἔρχου ταχύ.
         Σύ, πού Σταυρώθηκες γιά μᾶς, καί
         μόνον Σύ, εἶσαι ἡ μόνη μας ἐλπιδα.
         «Ἐκτός ἀπό Σενα, Ἰησοῦ μου,
           δέν ἔχουμε ἄλλον κανένα».
                            (ἀπό τό βιβλίο μου «Ψυχῆς Σταλάγματα» σελ.132-135)