Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἡμέρες ἱστορικῆς μνήμης καί ἀκριβοῦς  γνώσεως τῶν προτερημάτων τῆς Ρωμιοσύνης.

      

Ἐπειδή, στίς μέρες μας, ὑπάρχουν μερικοί, πλανεμένοι ἀδελφοί,  κατ’ ἄλλους, λύκοι ἀνάμεσα στά πρόβατα τῆς ἀστικῆς Δημοκρατίας, πού, ὄχι μόνον λησμονοῦν, ἀλλά καί διαστρέφουν τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας, πού γράφτηκε μέ τό αἷμα τῶν προγόνων μας, θά προσπαθήσω νά τούς θυμίσω δυό μεγάλες ἡμέρες γιορτῆς τῆς Ἑλληνικῆς Λεβεντιᾶς. Νά διακηρύξω σ’ αὐτούς τούς  πλανεμένους νέους Ἐφιάλτες, τούς Πηλιο-Γούσηδες καί τούς  Ἰοῦδες, ἀλλά καί σέ ὅλους τούς Ἕλληνες τί σημαίνει Ἑλληνική ψυχή, Ἑλληνική Λεβεντιά, Ἑλληνική Ἀρχοντιά. Τί σημαίνει Ὀρθόδοξη Πίστις καί Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα, τή Λευτεριά καί τή Δικαιοσύνη. Τί σημαίνει πραγματική Δημοκρατία. Τί σημαίνει Θυσία γιά τήν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσι, γιά τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά, σέ μιά ἐποχή Μηδενισμοῦ, ἀπαξιώσεως τῶν Ἀξιῶν.

  Αὐτές τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά ἐνσαρκώνουν τόσον ἡ 25^η Μαρτίου τοῦ 1821, ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Γένους, ὅσον καί ἡ 28^η Ὀκτωβρίου 1940, ἡμέρα Γιορτῆς τοῦ ἡρωϊκοῦ ἔπους, κατά τό ὁποῖον ἐθριάμβευσε καί πάλιν ἡ Ἑλληνική Λεβεντιά, ἐπί τῆς βαρβαρότητος ἐκείνων πού θέλησαν νά σαρώσουν κάθε Ἰδανικό καί νά ποδοπατήσουν κάθε Ἀξία, σωρεύοντας στόν κόσμο συμφορές, πίκρες, πόνο, θανάτους.

Μέ μοναδικά ὅπλα τήν Πίστι στό Θεό καί τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα ἐθριάμβευσαν οἱ Νεοέλληνες, ἀντάξιοι τῶν προγόνων τους, καί τό 1821 καί τό 1940,  καί δίδαξαν ὅλον τόν κόσμο ἀκόμη μιά φορά τί σημαίνει Λεβεντιά καί κατέδειξαν ὄχι ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σάν ἥρωες, ἀλλά ὅτι

οἱ ἥρωες πολεμοῦν σάν Ἕλληνες.

    Ποιά γραφίδα, ἀλήθεια, θά σταθῇ ἱκανή νά ἱστορήσῃ μέ ἀκρίβεια τήν καταπίεσι, τήν κατάθλιψι, τίς ἀγωνίες, τούς βιασμούς, τούς ἀπαγχονισμούς, τούς στραγγαλισμούς, τούς πνιγμούς καί τά ἄλλα ἀνατριχιαστικά μαρτύρια καί τίς θυσίες τῶν ραγιάδων, ἐπί τετρακόσια ὁλόκληρα χρόνια σκλαβιᾶς;

    Ποιά γλῶσσα μπορεῖ, ὅπως ἁρμόζει, νά μιλήσῃ γιά τήν Πίστι καί τήν Ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί τήν Ἑλλάδα, τῶν ὑποδουλωμένων τότε Ἑλλήνων;

   Ποιά φωνή, χωρίς ἀπ’ τή συγκίνησι νά σβύσῃ,  μπορεῖ νά διαλαλήσῃ τήν δίψα γιά Λευτεριά τῶν σκλαβωμένων;

    Ποιός θά μπορέσῃ ποτέ νά ἐκφράσῃ καί μέ λόγια ἄξια νά περιγράψῃ, τόν Ἱερόν Ἀγῶνα των Ἑλλήνων, γιά τήν ἀποτίναξι τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ;

   Ποιός  ἐπίσης θά μπορέσῃ ἐπάξιον ἐγκώμιον νά πλέξῃ, γιά ἐκείνους, πού ἔπεσαν,

                 «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν Ἁγία,

                   καί γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν;»

   Τό ὑπόδουλο  Ἑλληνικό Γένος, σάν μια ψυχή, ξεσηκώθηκε καί ἀποτίναξε τό βαρβαρικό ζυγό. Τό ζυγό, πού κράτησε τετρακόσια ὁλόκληρα χρόνια. Χρόνια πού βασίλευε τό Μισοφέγγαρο, στή Χώρα τοῦ Φωτός. Τετρακόσια(400) χρόνια μαρτυρίου, καταφρόνιας, ἐξευτελισμῶν, ἀτιμώσεως.

  Ἐβασανίζοντο οἱ ραγιάδες ἀπό τούς ἀπανθρώπους Ἀγαρηνούς. Ἐποδοπατεῖτο ἡ Χριστιανική Ἐκκλησία.

Ἐμολύνοντο τά ἄχραντα μυστήρια. Ἐβλασφημεῖτο ἡ Πίστις τοῦ Χριστοῦ. Γκρεμίζονταν οἱ Ἐκκλησίες ἤ μετατρέπονταν σέ μιαρά προσκυνήματα τοῦ Μωάμεθ. Σέ ὅλα αὐτά τά μαρτυρικά χρόνια, οἱ ἄπιστοι Ἀγαρηνοί, ἁρπάζουν, δέρνουν, φυλακίζουν, θανατώνουν, ἐξευτελίζουν καί βιάζουν τά ἀδύνατα μέρη. Ἀποχωρίζουν ἀγαπημένους γονεῖς ἀπό τά παιδιά τους. Ἁρπάζουν τά παιδιά μεσ’ ἀπό τήν ἀγκαλιά τῆς μάνας τους, γιά νά τά τουρκέψουν. Καί σέ κάθε ἑλληνική γωνιά, δέν ἀκούγεται τίποτ’ ἄλλο παρά μονάχα

              «θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς»

 

      Γνωστοί ἀλλά καί ἀφανεῖς Ἱερωμένοι, μαρτυρικές μορφές, μέ τό «κρυφό Σχολειό» καί μέ κάθε τρόπο καί κάθε θυσία, μέ συνεχῆ κίνδυνον τῆς ζωῆς των, ἔσπερναν καί καλλιεργοῦσαν μέσα στίς ψυχές  «τῶν ραγιάδων» τήν ζωοποιό καί ἀθάνατη Ἑλληνική Γλῶσσα, τή «νικήτρα τοῦ θανάτου», ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ Κωστής Παλαμᾶς, πού ζωντάνευε τήν ἱστορική μνήμη καί τήν Ἐθνική σεινείδησι τῆς Ρωμιοσύνης.

  Στά «κρυφά Σχολειά» γνώριζαν καλά οἱ Πατρο-Κοσμᾶδες, ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Καλόγεροι καί Παπάδες, τήν ἀλήθεια, πού ἀργότερα θά διακηρύξῃ ὁ Ἐλύτης: «Ὅπου γλῶσσα Πατρίς». Γι’ αὐτό καί μέρα-νύχτα, ἀψηφῶντας τούς κινδύνους, ἔσπερναν καί καλλιεργοῦσαν στίς ψυχές τῶν σκλαβωμένων τή γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, τή γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου καί τόν πόθο γιά τή Λευτεριά. 

  Ἐδίδαξαν, μέ τήν ἴδια τή ζωή τους, ὅτι ἡ Ἑλλάς εἶναι ἡ γενέτειρα τῆς Λευτεριᾶς, ταυτίζεται μέ τήν ἀληθινή Ἐλευθερία καί τά παιδιά της, παιδιά τῆς Ἐλευθερίας, εἶναι Χρέος νά κρατοῦν ἄσβυστη τή Φλόγα, φλογερό τόν Πόθο, τή δίψα, τή λαχτάρα γιά τόν ξεσηκωμό. Καί ἔτσι ὁ  σπόρος, ὁ πόθος γιά τή Λευτεριά ἐβλάστησε μέσα στίς ψυχές ὅλων τῶν Ἑλλήνων, καί φούντωσε καί θέριεψε καί ξέσπασε, καί, σάν λάβα καυτερή, κατέκαψε τό Γένος τῶν

Βαρβάρων καί συγκλόνισε τήν Οἰκουμένη.

      Ἄς μάθουν ὅλοι  οἱ Λαοί τῆς γῆς καί ἄς γίνῃ συνείδησι καί τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων, καί τῶν κυβερνώντων, ὅτι δέν εἶναι ἴδιον τῶν Ἑλλήνων νά σκύβουν τό κεφάλι, καί ὅτι

       «τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγόν δέν ὑποφέρει».

 Ἡ Ἐπανάστασις τοῦ 1821, γιά τήν Ἀνάστασι τῆς Ρωμιοσύνης, καί τό «ΟΧΙ» τῆς 28^ης  Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 καί ἡ ἡρωϊκή ἀντίστασις στό Φασισμό καί στήν Παραφροσύνη τοῦ Μουσολίνι καί τοῦ Χίτλερ κατά τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εἶναι ἡ ἔκφρασις τοῦ Μεγαλείου τῆς ἀθάνατης Ἑλληνικῆς ψυχῆς, ἔκφρασις τῆς Λεβεντιᾶς καί τῆς Ἑλληνικῆς Ἀρχοντιᾶς.

     Ξεσηκώθηκαν «οἱ Ραγιάδες» τό 1821 καί ἡρωϊκά ἀντιστάθηκαν οἱ Νεοέλληνες στό Φασισμό τῶν τρελῶν, στήν Ἐποποιῒα τοῦ 1940, μέ μοναδικά ὅπλα τά Ἑλληνορθόδοξα Ἰδανικά, τήν Πίστι στό Θεό καί τήν Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τή Λευτεριά.

    Τό θάρρος καί ἡ τόλμη, ἡ σωφροσύνη καί ἡ ἀνδρεία, ἡ Λεβεντιά, ἡ Ἀρχοντιά  καί γενικῶς οἱ πατροπαράδοτες ἀρετές τῶν Ἑλλήνων,  προεκάλεσαν, προκαλοῦν καί θά προκαλοῦν τόν Παγκόσμιον θαυμασμόν τῶν συνετῶν. Δέν παραλείπω ἐδῶ νά τονίσω τήν πικρία τῆς ψυχῆς μας ἀπό τόν τρόπο, πού ἀντιμετώπισαν τή Λεβεντιά μας «οἱ ἄσπονδοι φίλοι μας» καί  τήν

πικρία αὐτή, μέ λεπτότητα, ἐκφράζει ὁ ἐθνικός μας ποιητής, λέγοντας ὅτι

      «δέν εἶν’ εὔκολες οἱ θύρες, ὅταν ἡ χρεία τές κουρταλεῖ».

  Μπροστά στόν ἡρωϊσμό καί τήν αὐτοθυσία τῶν Ἑλλήνων τοῦ 1821 καί τοῦ 1940 ἐστάθησαν ἄφωνοι ἐχθροί καί φίλοι.

       «Τίς οὐκ  ἄν θεῶν ἠλέησεν αὐτούς (τούς Ἕλληνας) ὑπέρ τοῦ μεγέθους τοῦ κινδύνου; Τίς ἀνθρώπων οὐκ ἄν ἐδάκρυσεν; Ἤ τίς τῆς τόλμης αὐτῶν οὐκ ἄν ἠγάσθη;» (Λυσίου λόγ. Ἐπιτάφιος). Τά λόγια αὐτά τοῦ Λυσίου ἔχουν ἀπόλυτη ἐφαρμογή, ὄχι μόνον στόν Ἀγῶνα τοῦ 1821, ἀλλά καί στόν Ἀγῶνα τοῦ 1940. Διότι οἱ Ἕλληνες ἀγωνισταί, ἀντάξιοι τῶν προγόνων τους, «ἡγησάμενοι κρεῖττον εἶναι μετ’ ἀρετῆς καί πενίας καί φυγῆς ἐλευθερίαν, ἤ μετ’ ὀνείδους καί πλούτου δουλείαν τῆς πατρίδος» (Λυσίου, ἔνθ’ἀνωτ.), ἐβροντοφώνησαν μέ τή Θυσία τους καί διεκήρυξαν  σέ ὅλον τόν κόσμον ὅτι πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἡ Πίστις  πρός τόν Θεό, ἡ τιμή καί ἡ ἐλευθερία τῆς Πατρίδος. (Ueber alles   sind   der   Glaube an Gott, die Ehrlichkeit, die Heimat und die Freiheit der Heimat).

  Μέσα στήν ψυχή τοῦ κάθε Ἕλληνος φωλιάζει ἡ πίστις καί ἡ ἀγάπη στό Θεό καί τήν Ἑλλάδα, γι’ αὐτό κι’ ὁ καθένας, στήν κατάλληλη στιγμή, διακηρύττει «Οὔ ποιήσομαι περί πλείονος τό ζῆν τῆς ἐλευθερίας».

      Τό 1821  ἡ Ἑλλάς, μέ τόν ἔνδοξον ξεσηκωμό τῶν παιδιῶν της, ἔδωσε καί πάλιν στόν κόσμο ἐμπράκτως μάθημα Πίστεως στό Θεό καί ἀγάπης πρός τήν Πατρίδα, μάθημα ἀνδρείας καί ἠθικῆς, μάθημα Θυσίας, γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος. Τό ἴδιο ἔπραξε καί τό 1940. Οἱ Νεοέλληνες ἀπέδειξαν ὅτι εἶναι ἀντάξιοι τῶν

ἐνδόξων προγόνων τους καί πολύ καλλίτεροι (καί πολλῷ κάρρονες). Ἡ Ἑλληνική ψυχή πίστευε καί πιστεύει ὅτι «Οὐδέν γλύκιον Πατρίδος».  Ἑπομένως  γνωρίζει καλά κάθε φορά τί θέλει καί σέ ποιό ἀντικειμενικό σκοπό ἀποβλέπει. Καί ὅταν ἔλθῃ ἡ κατάλληλη στιγμή, ἀντάξια τῶν ἱερῶν της παραδόσεων, μέ πίστι στό Θεό, μέ ὁμοψυχία καί αὐτοθυσία, βαδίζει μπροστά καί διακηρύττει ὅτι Ἑλλάς σημαίνει «ΦΩΣ ΘΕΟΥ» καί συγχρόνως «ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ». Ἀκόμη πιστεύει ὅτι «Κύριος ὁ Θεός συνταράσσει τούς ἐνδόξους μετά ἰσχύος, καί οἱ ὑψηλοί τῇ ὕβρει συντριβήσονται» (Ἡσ. ι΄ 33).

   Οἱ μεγάλοι μας φίλοι, μᾶς ἔστελναν μόνον ὑποσχέσεις, χωρίς καμμιά οὐσιαστική βοήθεια στίς κρίσιμες στιγμές. Ἡ Ἑλλάς ὅμως, ὅπως ἀπέδειξε κατά την μακραίωνα Ἱστορία της, βασίζεται μόνον στόν ψυχικό, στόν ἐσωτερικό της ἐξοπλισμό. Ἀκούει τῶν προγόνων τά προστάγματα. Ὅταν ἡ στιγμή τό ἀπαιτεῖ, τότε βογγοῦν τά αἵματα τῶν προγόνων. Τά αἵματα πού πότισαν ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τήν Ἑλληνική γῆ. Βογγοῦν καί προστάσσουν τό ΚΑΘΗΚΟΝ.

  Ζωντανεύουν στά βάθη μιᾶς ἑκάστης Ἑλληνικῆς ψυχῆς καί παρελαύνουν «σκιές ἀγαπημένων». Στέκονται μπροστά στόν καθένα μας γιά νά ὑπενθυμίσουν ΤΟ ΧΡΕΟΣ. Κι’ ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων ἀκούονται παναρμόνιοι παιᾶνες, σάν οὐράνιες μελῳδίες, πού ἐξοπλίζουν τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων.

Ἀπό τή Σπάρτη·

«ἤ τάν ἤ ἐπί τᾶς», «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος», «τεθνάμεναι γάρ καλόν ἑνί προμάχοισι πεσόντα ἄνδρ’ ἀγαθόν περί ᾖ πατρίδι μαρνάμενον» (Τυρταῖος, ὑποθῆκαι).

       «Τί τιμή στό παλικάρι ὅταν πρῶτο στή φωτιά,

        σκοτωθῇ γιά τήν Πατρίδα μέ τή σπάθα στή δεξιά».

Ἀπό τά στενά τῶν Θερμοπυλῶν·
                  «Ὦ ξεῖν, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις
                    ὅτι τῇδε κείμεθα τοῖς κείνων ῥήμασι
                    πειθόμενοι».

Ἀπό τόν Μαραθῶνα·
            «Ἑλλήνων προμαχοῦντες Ἀθηναῖοι Μαραθῶνι,
              χρυσοφόρων Μήδων ἑστόρεσαν δύναμιν».
    Ἀπό τό Βυζάντιον ἀκούεται ὁ ὕμνος πρός τή Μεγαλόχαρη πού γεμίζει τίς ψυχές ὅλων τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, ἀλλά καί τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1940, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, παρηγοριά κι’ ἐλπίδα.

        Πολεμοῦν καί θριαμβεύουν σιγοψάλλοντας «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια ...». Πολεμοῦν, μέ μοναδικά ὅπλα τήν Πίστι στό Θεό καί τήν Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τή Λευτεριά, καί συνθέτουν καί νέον ὕμνον, τό πολεμικόν ᾆσμα, τό ὁποῖον ἀφυπνίζει τή Θρησκευτική καί Ἐθνική συνείδησι τῶν ἀγωνιστῶν καί τούς ὁδηγεῖ στό Θρίαμβο:

          «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν Ἁγία
           καί γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερία,
           γι’ αὐτά τά δύο πολεμῶ.
           Κι’ ἄν δέν τά ἀποκτήσω
           Τί μ’  ὠφελεῖ νά ζήσω;»

Ἔτσι, ἐμπνεόμενο τό Γένος,  ξεσηκώθηκε καί ἀποτίναξε τόν τουρκικό ζυγό τό   1821. Μπροστά οἱ Ἱερωμένοι μέ τά λάβαρα τῶν Ἐκκλησιῶν, ψάλλοντες ὕμνους στό Θεό καί στή Θεοτόκο, εὐλόγησαν τόν δίκαιον ἀγῶνα, μέ τήν ἴδια τή ζωή τους. Καί σάν μιά ψυχή, Κλῆρος καί Λαός, ἑνωμένοι, πῆραν τήν ἀπόφασι «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος» καί ἐμεγαλούργησαν.

Ἔτσι καί πάλιν,  σύσσωμον τό Γένος, σάν μιά ψυχή,  βροντοφώναξε  τό «ΟΧΙ», ἀντιστάθηκε  καί ἀνεχαίτισε τίς σιδηρόφρακτες ὀρδές τῆς παραφροσύνης τοῦ Μουσολίνι καί τοῦ Χίτλερ τό 1940 καί μέ τό Φῶς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως φώτισε καί διέλυσε τά σκοτάδια τῆς ἀρνήσεως.

                                  Ἡ Ἑλληνική λεβεντιά κονιορτοποίησε τούς παράφρονες
       
     Σ’ αὐτό βοήθησεν ὁ Πανάγαθος Θεός καί ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, ἡ Μεγαλόχαρη, ἡ Σκέπη τῆς Ἑλλάδος, ἡ πλατυτέρα νεφέλης.
    Οἱ Ἕλληνες ἀγωνιστές, μέ τή μεγάλη θυσία τους, μᾶς διδάσκουν ὅτι   ποτέ δέν πρέπει νά ἐγκαταλείπουμε  τήν Πίστι μας στό Θεό καί τήν Ἀγάπη μας στήν Πατρίδα, καί ὅτι σέ καμμιά περίπτωσι  καμμιά ἀπολύτως δύναμις δέν μπορεῖ νά χωρίση τή Ρωμιοσύνη ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. Ὁ Χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα εἶναι Θάνατος. Καί ἡ ψυχή τῆς Ρωμιοσύνης, ἡ ψυχή τῆς Ἑλλάδος, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Τό Ἑλληνικό Ἔθνος, τό Ἑλληνικό Κράτος εἶναι συνυφασμένο, ἄρρηκτα ἡνωμένο μέ τήν Ἐκκλησία του, μέ τήν Ὀρθοδοξία.

    Εἶναι ἀνοησία νά συγκρίνεται μέ ἄλλα Κράτη-Ἔθνη, τά ὁποῖα δέν ἔχουν τή δική μας Ἱστορική Παράδοσι, τή δική μας ἐθνική  καί θρησκευτική συνείδησι, οὔτε τά στοιχεῖα πού συνθέτουν τή δική μας ἐθνική καί θρησκευτική Ταυτότητα.

     Ἡ Πίστις στό Θεό καί ἡ Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν Ἐλευθερία εἶναι γιά κάθε γνήσιο Ἕλληνα, τά ἱερότερα Ἰδανικά, οἱ ὑψηλότερες Ἀξίες τῆς ζωῆς. Ποταμοί μαρτυρικά αἵματα χύθηκαν καί πότισαν τό δένδρο τῆς Ἐλευθερίας, γιά νά ἀπολαμβάνουμε ὅλοι  ἐμεῖς σήμερα καί νά γευώμαστε τούς  εὔχυμους καρπούς του.
  Ἡ 25^η  Μαρτίου τοῦ 1821 καί ἡ 28^η  Ὀκτωβρίου 1940 γράφτηκαν μέ τό αἷμα τῶν προγόνων μας καί πρέπει νἆναι γιά ὅλους μας ἡμέρες ἱστορικῆς μνήμης καί Ἐθνικῆς αὐτογνωσίας καί ἀκριβοῦς γνώσεως τῶν προτερημάτων τῆς Ρωμιοσύνης. Πρέπει νἆναι ἡμέρες Ἐθνικῆς καί Θρησκευτικῆς περισυλλογῆς καί ψυχικῆς ἐξάρσεως, ὥστε νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἄξιοι τῆς ἐλευθερίας, πού μᾶς χάρισαν μέ τό αἷμα τους οἱ ἔνδοξοι πρόγονοί μας.  Νά μή ξεπουλᾶμε τά ὅσια καί τά ἱερά μας. Νά μή θυσιάζουμε τήν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσί μας στό βωμό «τῆς ἄθεης Παγκοσμιοποίησης».
   «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν,  ἧ  Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλάτ. ε΄ 1).
    Δέν πρέπει οὔτε στιγμή νά λησμονοῦμε τίς θυσίες τῶν πατέρων μας, πού ἔγιναν ὁλοκαυτώματα γιά νά ζοῦμε ἐμεῖς ἐλεύθεροι. Εἶναι χρέος ὅλων μας νά γνωρίζουμε ποιό εἶναι τῆς ἀρετῆς τό χρῶμα, «κάλλιστον δέ χρῶμα τό τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα» καί νά τό διδάσκουμε αὐτό  τό χρῶμα τῆς ντροπῆς καί σ’ αὐτούς, πού τό ἔχουν χάσει.
    Καί τό τονίζω αὐτό, γιατί δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι, πού, δυστυχῶς, ὁλότελα ἔχουν χάσει τό Χρῶμα τῆς ντροπῆς καί τό ἑλληνικό φιλότιμο. Λησμονοῦν τόν Θεόν, τήν Ἐκκλησίαν, τήν Πατρίδα καί ὅλες τίς ὑπέροχες ἠθικές Ἀξίες καί τίς Παραδόσεις τῆς Ρωμιοσύνης. Νομίζουν, δυστυχῶς,   μιά χοῦφτα ἄθεοι, ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι καί  μποροῦν νά κάνουν ὅ,τι θέλουν καί νά  μετατρέπουν τήν Δημοκρατία, σέ Δεινοκρατία καί Ἀσυδοσία.
   Εἶναι καιρός νά μάθουν ὅλοι ὅτι τή Λευτεριά τους τήν χρωστοῦν στό Θεό, στήν Ἐκκλησία καί σέ ὅλες ἐκεῖνες τίς ὑψηλές χριστιανικές ἀξίες, πού ἦσαν καί τά μοναδικά ὅπλα ὅλων ἐκείνων, πού θυσιάστηκαν «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν Ἁγία καί γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερία».
   Εἶναι καιρός νά μάθουν οἱ Ἀντίχριστοι,  ὅλοι οἱ ἄσπονδοι φίλοι μας καί οἱ Γερμανοί, ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πάνω ἀπό ὅλα (ueber alles) ἔχουμε τήν Πίστι μας στό Θεό καί τήν Ἀγάπη μας στήν Πατρίδα. Γι’αὐτό καί ὁ Χριστός, ὁ Θεός εἶναι μαζί μας (Immanuel, Der Gott ist mit uns). Καί «Εἰ ὁ Θεός ὑπέρ ἡμῶν, τίς καθ’ ἡμῶν;» (Wenn Gott mit uns ist, wer ist dann gegen uns ? Wer   kann wider  uns sein?) Ἀσφαλῶς κανείς δέν θά μπορέσῃ νά σταθῇ ἐναντίον μας! Κανείς, ἀπολύτως κανείς, δέν θά μπορέσῃ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τό Χριστό (παρβλ. Ρωμ. η΄ 31- 39).

  

ΘΡΗΝΟΣ ΕΠΙ ΤΗι ΑΝΑΤΡΟΠΗι ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ

Ἄκουε οὐρανέ καί ἐνωτίζου γῆ

«Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραήλ δέ με οὐκ ἔγνω καί ὁ λαός με οὐ συνῆκεν...» (Ἡσ. α΄  2-3).

   Εἶναι ἀλήθεια. Δέν εἶναι ὑπερβολή. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι σήμερα, σέ παγκόσμια κλίμακα, ξεφύγαμε ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Χάσαμε τήν ἀνθρωπιά μας. Στήν καθημερινή πρᾶξι διαπιστώνουμε ὅτι ἀνατρέπουμε τήν ἱεραρχία τῶν Ἀξιῶν. Ἀπολυτοποιοῦμε τό σχετικό καί σχετικοποιοῦμε τό Ἀπόλυτον. «Ἀνταλλάξαμε τό ἔνδοξον μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ, πού δέν ἔχει καμμιά σχέσι μέ τή φθορά, μέ ὑλικά ἀγάλματα, πού ἔχουν τήν εἰκόνα φθαρτοῦ ἀνθρώπου καί πετεινῶν καί τετραπόδων καί ἑρπετῶν. Ἀντικαταστήσαμε τόν ἀληθινόν Θεόν, μέ τούς ψευδεῖς θεούς τῶν εἰδώλων καί σεβόμαστε καί λατρεύουμε τήν κτίσιν, ἀντί νά λατρεύωμε τόν Κτίσαντα (πρβλ. Ρωμ. α΄ 23-25).   Παρ’ ὅλες τίς προσκλήσεις τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, παρ’ ὅλες τίς πληγές, πού μᾶς πλήττουν ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἐμεῖς συνεχίζουμε τή λατρεία τῶν θεῶν, πού φτιάξαμε μέ τά χέρια μας. Συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρά καί τά χάλκινα καί τά λίθινα καί τά ξύλινα, πού δέν ἔχουν τή δύναμι οὔτε νά βλέπουν, οὔτε νά ἀκούουν, οὔτε νά περιπατοῦν, ἀλλά εἶναι  ἄψυχα, ἀναίσθητα καί νεκρά. Δυστυχῶς δέν μετανοοῦμε καί δέν ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τούς φόνους μας, οὔτε ἀπό τίς μαγεῖες μας, οὔτε ἀπό τήν πορνεία μας , οὔτε ἀπό τίς κλοπές μας. Παραμένουμε εἰδωλολάτρες (πρβλ.Ἀποκ. θ΄ 20-21).             

    Μέ πικρία, διαπιστώνουμε ὅτι αὐτή ἡ ἀνατροπή τῆς ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν, ὁ Μηδενισμός, ἡ ἀπαξίωσι τῶν Ἀξιῶν, ἔφθασε, δυστυχῶς, καί στήν κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ, τήν Πατρίδα τῶν πατρίδων, τήν Πατρίδα μας, τήν ἔνδοξη Ἑλλάδα.

   Μιά χοῦφτα λαμόγια, ἄθεοι, ὑλιστές, ἀπόγονοι τοῦ Ἐφιάλτη καί τοῦ Πήλιο-Γούση, σέ συνεργασία μέ τά λαμόγια «τῆς Παγκοσμιοποίησης» καί τίς δόλιες Δυνάμεις τοῦ Σκότους, προσπαθοῦν, μέ βλακώδη νομοθετήματα καί μέ κάθε τρόπο, νά ξεθεμελιώσουν τά ὅσια καί τά ἱερά μας, τά ἤθη, τά ἔθιμα, καί τίς ἑλληνορθόδοξες Παραδόσεις τοῦ Γένους μας. Προσπαθοῦν νά ἀφανίσουν ὅ,τι πιό ἱερό καί πιό πολύτιμο ἔχουμε, τόν Ἐλληνικό Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία.

       «Ἀπό ποῦ νά ἀρχίσω νά θρηνῶ τοῦ ἀθλίου
         βίου μας  τίς ἀνόσιες  πράξεις;

        Ποιά ἀπαρχή νά τοποθετήσω
        Χριστέ μου, στήν τωρινή μου θρηνῳδία;»

  Ὁ λόγος τοῦ Προφήτου Ἡσαῒου περιγράφει ἀκριβῶς τήν κατάντια μας.  Πραγματικά ξεφύγαμε ἀπό τήν Ὀρθοδοξία τῆς ζωῆς καί καταντήσαμε χειρότεροι ἀπό τά βόδια καί τά γαϊδούρια. Διότι τά βόδια καί τά γαϊδούρια ἀναγνωρίζουν καί εὐγνωμονοῦν τόν  ἰδιοκτήτη τους, τόν Κύριό τους, αὐτόν πού τά τρέφει καί τά ποτίζει, ἐνῶ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, πού τόσο πολύ εὐεργετήθηκε καί εὐεργετεῖται ἀπό τόν Κύριο, δέν ἀναγνωρίζει τόν Εὐεργέτη του. Εἶναι ἀχάριστος καί ἀγνώμων. ’Αρνεῖται τό Θεό καί λατρεύει τό Βόρβορο. Λατρεύει τό Διάβολο, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα.

  Κάποτε ὁ ἱερός Χρυσόστομος ρώτησε τό Ἐκκλησίασμα:

«Ἐάν μᾶς ἐρωτήσῃ ἕνας εἰδωλολάτρης, «Τί κάνει ὁ

Χριστιανισμός τούς ἀνθρώπους; Τί θά τοῦ ἀπαντήσουμε;

Ἀσφαλῶς θά τοῦ ἀπαντήσουμε ὅτι ὁ Χριστιανισμός κάνει τούς ἀνθρώπους  Ἀγγέλους. Ἐάν ὅμως μᾶς πῇ νά τοῦ δείξουμε μερικούς Ἀγγέλους, δέν θά ἔχουμε νά τοῦ δείξουμε μηδέ ὄνους», οὔτε γαϊδούρια.

    Καλόν εἶναι νά κάνουμε σωστή διάγνωσι τῆς ἀρρώστιας  μας, γιά νά μπορέσουμε νά τή θεραπεύσουμε. Καλόν εἶναι

νά συναισθανθοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας καί,  μετανοημένοι εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, νά ἐπιστρέψουμε στό Θεό, ὡς οὐρανοπολίτες. Νά ἀναγνωρίσουμε τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ καί, μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή, νά Τόν ὑμνοῦμε λόγῳ καί ἔργῳ. Νά ἀποτινάξουμε ἀπό τήν ψυχή μας τή λάσπη. Καί ὑπάρχει, δυστυχῶς, πολύ λάσπη, πολύ σαπίλα...

    Εἶναι γεγονός  ὅτι καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα προσπαθοῦν οἱ ἀντίχριστοι νά ξεριζώσουν, ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας, τόν Χριστόν, νά ἀλλοιώσουν τήν ἐθνική μας συνείδησι. Δολίως ἐργάζονται νά σβήσουν ἀπό τίς ψυχές τῶν Νέων τήν Ἐλληνική μας ταυτότητα. Νά φέρουν σύγχυσι. Προσπαθοῦν νά ἀλλοιώσουν τά πολύτιμα χαρακτηριστικά τῆς Φυλῆς μας. Προσπαθοῦν νά μᾶς κατεδαφίσουν, νά μᾶς ἐξαφανίσουν. Εἷναι δέ ἀξιοθρήνητη ἡ ἀδιαφορία πολλῶν...

  Εἷναι καιρός νά ξυπνήσουμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά καί νά φυλάξουμε, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, τίς ἀρετές πού κληρονομήσαμε ἀπό τούς ἐνδόξους προγόνους μας. Νά φυλάξουμε  τίς Ἁξίες, τά Ἰδανικά καί τίς Παραδόσεις τῆς Ρωμιοσύνης. Μέ αὐτές τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά διατηρηθήκαμε στή ζωή καί ἐθριαμβεύσαμε. Μέ αὐτές τίς ἀξίες καί τά Ἰδανικά ἐθρέψαμε τήν ἀνθρωπότητα.

Δέν ἔχουμε τά πάθη τῆς προγονολατρίας καί τῆς προγονολαγνείας. Σεβόμαστε ὅμως τούς προγόνους μας καί προσπαθοῦμε οἱ Νεοέλληνες ὄχι ἁπλῶς νά τούς μοιάσουμε, ἀλλά καί νά τούς ξεπεράσουμε σέ ὅλα τά ἐπίπεδα.  Καί αὐτό
τό ἔχουμε τρανώτατα ἀποδείξει καθ’ ὅλην τήν μακραίωνα ἔνδοξη Ἱστορία μας.

   Κατά τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821  οἱ Νεοέλληνες βασίσθηκαν στή μοναξιά τους καί ἐθριάμβευσαν, χάρις εἰς  τήν Πίστι τους  στό Θεό καί τήν ἀγάπη τους  πρός τήν Πατρίδα, τήν αἰώνια Ἑλλάδα.

     Ἔδειξαν στόν κόσμο, ἀκόμη  μιά φορά, Πῶς μάχονται οἱ Νεοέλληνες, γιά τήν  Ἐλευθερία καί  τή Δικαιοσύνη , ἀλλά

καί τί σημαίνει:

Ἐλληνική Λεβεντιά  καί Ἑλληνική Ἀρχοντιά.

   Ἀλλά καί πρόσφατα στόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πού οἱ ἠλίθιοι, Μουσολίνι καί Χίτλερ, ἐξαπέλυσαν, καί αἱματοκύλισαν τόν κόσμο   καί πάλιν ἐθριάμβευσε ἡ λεβεντιά τῶν νέων Ἑλλήνων. Καί πάλιν οἱ Νεοέλληνες, ἀντάξιοι τῶν ἐνδόξων προγόνων τους, ἐπολέμησαν

            «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν Ἁγία

              καί γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν»

καί δίδαξαν τόν κόσμον τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά τῆς Ρωμιοσύνης.

    Αὐτές οἱ Ἀξίες καί τά Ἰδανικά εἶναι, ἀνεξίτηλα, χαραγμένα

στίς ψυχές τῶν Νεοελλήνων καί καμμιά ἀπολύτως δύναμις δέν θά μπορέσῃ ποτέ νά τά ἐξαλείψῃ. Κάτω ἀπό τή Γαλανόλευκη, κάτω ἀπό τό ἱερό αὐτό Σύμβολον τοῦἜθνους, ἄς δώσουμε τή μάχη. «Νῦν ὑπέρ πάντων ἀγών!»

Ματαιοπονοῦν οἱ παραχαράκτες τῆς Ἱστορίας, οἱ Δυνάμεις τοῦ Σκότους μαζί μέ τίς Ρεπούσηδες καί τούς  Φίληδες. «Τεθνήκασι καί θνῄσκουν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου» (Ματθ. β΄ 20). Κονιορτοποιούνται οἱ ἐχθροί μας.

Καλῶ ὅλους τούς Ἕλληνες νά συνειδητοποιήσουμε τίς Ἀρχές καί τά Ἰδανικά τοῦ Γένους μας καί νά τά φυλάξουμε, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ καί νά τά μεταδώσουμε στά παιδιά μας. Νά δώσουμε τή μάχη μας μέ ἑλληνοπρέπεια, ὅπου, ὅταν καί ὅπως χρειάζεται. Φύλακες γρηγορεῖτε !  Οἱ σκοτεινές Δυνάμεις μᾶς κήρυξαν τόν Πόλεμο! Καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τό Χριστό καί τήν Ἑλλάδα!
   Δέν πρέπει ποτέ νά λησμονοῦμε ὅτι «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 4). Καί ὅτι ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, « ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 2). Καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι ὁ Χριστός, «τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, (τούς ἐχθρούς τῆς Πίστεως), ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων, νικήσουσι δέ καί οἱ μετ' αὐτοῦ κλητοί καί ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14).
       «Ὁ Θεός ἡμῶν οὐ μυκτηρίζεται» (Γαλάτ. στ΄ 7). Καί «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. ι΄ 31).  Καί εἶναι καιρός νά μάθουν οἱ ἀμετανόητοι, οἱ ἀντίχριστοι ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν  εἶναι «πῦρ καταναλῖσκον» (Ἑβρ. ιβ΄ 29).Εἶναι δηλαδή φωτιά, πού κατακαίει τούς ἀμετανοήτους, δροσίζει δέ καί  φωτίζει τούς δικαίους  καί ἐνισχύει τούς εὐσεβεῖς σέ κάθε δίκαιό τους ἀγῶνα . Καί ὁ δικός μας ἀγῶνας τώρα εἶναι ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος. Και εἶναι βέβαιον ὅτι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας. Ἔβαλε τήν ὑπογραφή Του καί δέν τήν παίρνει πίσω.