ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, ΠΙΚΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Ὁ κόσμος εἶναι ἔτσι.

Σ’  αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία,

στό κάθε μας βῆμα δέν συνατᾶμε 
ρόδα  εὔοσμα καί βασιλικούς, μά
καί πολλά ἀγκάθια καί τριβόλους.

 Συναντάμε τήν  Ἀπάτη  τήν Ψευτιά,

τό Φαρισαϊσμό καί τήν ὑποκρισία.
Θλῖψι γεμίζει τήν ψυχή ἡ δύσοσμη,
ἡ δύσμορφη, ἡ πολύμορφη Κακία.

 Καί τό  πιο  θλιβερό κακό εἶναι

τῆς Προδοσίας τό φίλημα καί,
δυστυχῶς, ἀπό προσωπική,
δική μου ἐμπειρία, μπορῶ νά πῶ,
πώς τῆς Προδοσίας τό φίλημα,
μᾶς προκαλεῖ ἀφόρητη Ὀδύνη
πώς δέν μετριέται ὁ πόνος
και ἡ  μεγάλη θλῖψις.

Καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον πώς

«τό πολύ τῆς θλίψεως γεννᾶ
παραφροσύνην».
Δέν θἄθελα, μά, - αὐτό, πού ζῶ-
ἄν δέν τό πῶ, θά σκάσω.
Ἄνοιξα σέ ὅλους τήν καρδιά μου.
Tό μάννα τῆς ψυχῆς μου,
δέν τό κράτησα γιά μένα.
Πρόσφερα  ἁπλόχερα,
ἀκόμη καί τήν ἴδια τήν ψυχή μου...

Ὅσοι ἀγαπήθηκαν πολύ

ἀπό μένα, χωρίς ὑπερβολή,
ἄν ὄχι ὅλοι, οἱ πιο πολλοί,
μέ πρόδοσαν, χωρίς ντροπή.

Τί νά κάνουμε ὅμως;

Ὁ κόσμος εἶναι ἔτσι.
Δέν ἐκτιμᾶ τήν γνήσια,
τήν ἀληθινή ἀγάπη.
Ἡ Παραφροσύνη καί ἡ Ἀχαριστία
σταύρωσε ἀκόμη καί...
τόν Ἴδιο τό Χριστό.

Ἀποδεικνύεται γιά ἀκόμη μια φορά
πώς εἶναι «ἰδιον τῶν  εὐεργετουμένων
ἡ Ἀχαριστία».
Ἔτσι, λοιπόν, τί μπορεῖ κανείς
νά περιμένει σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια
Βαβυλῶνα; Τί μᾶς ἀπομένει;

Ἀπό προσωπική, δική μου ἐμπειρία,

τό ὁμολογῶ, πώς τό μόνο, γιά ὅλους,
Καταφύγιον εἶναι «ὁ Ἀμήν»,
Μοναδικός, ὁ Ἀσύγκριτος,
«ὁ Μάρτυς ὁ πιστός καί ἀληθινός,
ἡ ἀρχή τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ»(Ἀποκ.γ΄14).

Μόνον κοντά Του βρίσκει ἡ ψυχή μου

ἀναπαμό, κι’ αὐτ’ εἶν’ ἡ ἀλήθεια μου,
τό ὁμολογῶ καί τό βροντοφωνάζω.
«Ἄν σιωπήσω,
οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. ιθ΄ 40).
Αὐτόν  καί μόνον Αὐτόν προσκυνήσωμεν.
Δόξα
στό πανάγιον Ὄνομά Του!