Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ ΜΑΣ

 

              

              Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ «ΤΟ ΠΑΝ» ΓΙΑ ΜΑΣ.

Ὁ γλυκύς, ὁ ταπεινός καί πρᾷος Ιησοῦς Ἔρχεται καί εἶναι κοντά μας. Ὁ « Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄8), «σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου, αὐτός, πού κρατᾶ καί ἔχει στά Χέρια Του ὁλόκληρη τήν κτῆσιν. Σήμερον, ὅπως ἀκριβῶς κάθε βροτός(θνητός) σπαργανοῦται αὐτός, ὁ ὁποῖος κατά τήν ΟΥΣΙΑΝ δέν μπορεῖ να ψηλαφηθῇ, εἶναι  ἄψαυστος. Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος δημιουργός  τοῦ Σύμπαντος, ὁ στερεώσας τούς οὐρανούς,  σήμερον ἀνακλίνεται σέ μιά πτωχική Φάτνη. Σήμερον ὁ ἐκ μαζῶν(Μαστῶν) γάλα τρέφεται, ΕΚΕΙΝΟΣ, πού ἔβρεξε εἰς τήν ἔρημον Μάννα καί ἔθρεψε τόν λαόν. Σήμερον Μάγους, προσκαλεῖται ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερον ὁ υἱός τῆς Παρθένου δέχεται τά δῶρα τῶν Μάγων. Τήν Γέννησίν Σου προσκυνοῦμεν Χριστέ, δεῖξε μας καί τά Θεῖα Σου Θεοφάνεια. Ἀξίωσέ μας νά ἑορτάσουμε καί τά θεῖα Σου Θεοφάνεια» (Δοξαστικό 9ης Ὥρας τῆς ἑορτῆς).

Γιά τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, δέν ὑπάρχει παρελθόν, Παρόν καί μέλλων, ΟΛΑ εἶναι ἕνα αἰώνιον Παρόν. ΣΗΜΕΡΟΝ τελεσιουργεῖται τό Μέγα  Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, τό Μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου, Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου, ΣΗΜΕΡΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣ κλαταργεῖ τόν Θάνατον καί μᾶς Χαρίζει Ζωήν τήν αἰώνιον. Χθές καί σήμερον ὁ αὐτός, θά εἶναι δέ ὁ Ἴδιος καί εἰς τούς αἰῶνας. Ἔρχεται καί παραμένει κοντά μας, γλυκύς, πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ χθές καί σήμερον ὁ αὐτός, εἶναι ἀνάμεσά μας καί μέσα στήν καρδιά μας, «ὁ ἄνω τῷ Πατρί συγκαθήμενος καί ὧδε ἡμῖν ἀοράτως συνών». Μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἴδιος, ὁ Ὁποῖος ἐνσαρκώνει τήν ΑΛΗΘΕΙΑ, ὅτι «οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν»(Ματθ. ιη΄20). Καί πάλιν, μετά τήν Ἀνάστασίν Του, λέγει: Καί ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν. Μᾶς βεβαιώνει ὅτι Θά εἶναι καί εἶναι ἀοράτως, ὁλοζώντανος παντοτινά  μαζί μας, Βασιλεύει στήν καρδιά μας.

ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ὅτι μετά τήν πτῶσι τῶν πρωτοπλάστων καί τόν Χωρισμόν τους ἀπό τόν Δημιουργόν τους, Τόν Πατέρα τῆς Στοργῆς, διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ἡ ἀνθρωπότης περιῆλθεν εἰς τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα, «εἰς ᾏδου βυθόν» καί στενάζει κάτω ἀπό τόν σκληρόν ζυγόν τῆς ἁμαρτίας. Συγκύπτουσα ἡ ἀνθρωπότης καί μή δυναμένει ἀνακῦψαι εἰς τό παντελές, ὀδυνᾶται, καί μέ λαχτάρα ἀναζητεῖ καί περιμένει, τόν ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ, «τήν προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν»(Γενέσ.49,10), ΤΟΝ ΛΥΤΡΩΤΗΝ. Μετά τήν πτῶσιν τῶν Πρωτοπλάστων, διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, κάθε ψυχή φλέγεται ἀπό τόν πόθον λυτρώσεως. Παγκόσμιος εἶναι ἡ ἀναζήτησις, τοῦ ἙΝΟΣ καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄνθρωποι στενάζουν καί ἀναζητοῦν τόν προσωπικό τους ΣΩΤΗΡΑ, ΤΟΝ ΛΥΤΡΩΤΗΝ τοῦ σύμπαντος κόσμου. Καί ἡ ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ αὐτή εὑρίσκει τήν ἐκπλήρωσί της εἰς τό Πρόσωπον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Πατέρας τῆς Στοργῆς καί ἐκπληρώνει τήν προαιώνιον Βουλήν Του.

«Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ΓΕΝΝΑΤΑΙ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, λαμβάνει δούλου μορφήν. «Ἐκένωσεν ἑαυτόν, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος, ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ»(Φιλιπ. β΄6-8). ΓΙΝΕΤΑΙ Τύπος καί Ὑπογραμμός, Ὑπόδειγμα, Ζωντανόν ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θέλημα τοῦ Πατρός, πρός ὅλους ἡμᾶς τούς ἀθλίους πεπτωκότας, «ἴνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ»(Α΄ Πέτρ. β΄21) καί, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄ 15,16).

ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΕΚ ΠΑΡΘΕΝΟΥ. Σήμερον χαρᾶς Εὐαγγέλια. Σήμερον ἔρχεται κοντά μας ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, πού εἶναι ὁ Ἁληθινός Μεσσίας, ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ. Καί πραγματικά αὐτός καί Μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας  καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας Παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Εἶναι ὀ Ἐλευθερωτής καί ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Ἀνέτειλε σέ μᾶς τό ἀληθινόν ΦΩΣ, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στόν κόσμον. Εἶναι ἡ Μόνη ΑΛΗΘΕΙΑ. Ἡ μόνη ΟΔΟΣ πρός τόν Πατέρα. Εἶναι ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ καί ἡ ΖΩΗ. Ἔρχεται «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» καί «ἵσταται στήν πόρτα τῆς ψυχῆς τοῦ καθ᾿ ἑνός μας καί κρούει τήν Θύρα »καί κράζει: «υἱέ δός μοι σήν καρδίαν»,... καί μεῖς κωφοί καί ἄθλιοι κωφεύουμε καί δέν ἀκοῦμε τήν πιό γλυκειά καί ἀπό τό Μέλι Φωνή τῆς Ἀγάπης Του. Κι᾿ ἐμεῖς   δέν πιστεύουμε εἰς τό Πανάγιον ὄνομά Του καί δέν Τόν δεχόμεθα στήν καρδιά μας. Ἔρχεται στή Βηθλεέμ καί βρίσκει ὁλόκλειστες τίς Θύρες. Δέν βρίσκεται κατάλυμα γι᾿ Αὐτόν... Ὁ ἔχων Θρόνον Οὐρανόν καί ὑποπόδιον τήν γῆν γεννιέται σέ ἕνα παγωμένο Σπήλαιο καί ἀνακλίνεται σέ μιά πτωχική Φάτνη καί θερμαίνεται ἀπό τά χνῶτα τῶν ἀλόγων ζώων. Ἄφατη εἶναι ἡ Θεϊκή Του συγκατάβασις! Ὁ Ἰωάννης, ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, λέγει ὅτι «εἰς τά ἴδια ἦλθε καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον»(Ἰωάν. α΄11) Οἱ δικοί Του δέν Τόν δέχθηκαν. Καί τονίζει ὁ Ἰωάννης, ὅσοι ὅμως Τόν δέχθηκαν, ὡς Θεόν καί Σωτήρα καί πίστευσαν  καί πιστεύουν εἰς τό Ὄνομά Του, «ὁ Ἱησοῦς Χριστός  χθές καί σήμερον αὐτός»  εἰς αὐτούς, τούς πιστούς  καί ταπεινούς,  πού ἔχουν καθαρή καρδιά, γεμᾶτη Καλωσύνη, ἔδωκεν  καί δίδει τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι»(Ἰωάν. α΄12). Εἷναι πικρή, ὀδυνηρή ἡ διαπίστωσις, νά ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ψυχικά τυφλοί, πού μέ τή θέλησί τους, ὄχι μόνον δέν δέχονται, ἀλλά καί μισοῦν ΤΟ ΦΩΣ  καί δέν ἔρχονται πρός τό  ΦΩΣ καί παραμένουν κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου...

Πότε, ἐπί τέλους θά καταλάβουν οἱ δυστυχεῖς αὐτοί ἄνθρωποι τό μέγεθος τῆς Παραφροσύνης καί νά ἀνοίξουν τήν Καρδιά τους στόν ΧΡΙΣΤΟΝ, Τόν ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ; Εἴμαστε δυστυχισμένοι ἀπό κακή μας Θέλησι. Πότε θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Χριστός ἦλθε καί ἔρχεται κοντά μας, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ»  καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων».

ΠΟΤΕ  θά δέν ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στόν ΧΡΙΣΤΟΝ, στόν προσωπικό μας Σωτήρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος κόσμου; ΠΟΤΕ θά καταλάβουμε ὅτι «Χίλιες φορές κι᾿ ἄν γεννήθηκε ὁ Χριστός στή Βηθλεέμ, μέσα μας ἀν δέν γεννήθηκε εἴμαστε γιά πάντα χαμένοι»; Ὁ πιστός ποιητής βροντοφωνάζει σέ ὅλους μας ὅτι εἶναι καιρός νά καταλάβουμε τό μέγεθος τῆς θείας συγκαταβάσεως καί νά δεχθοῦμε τόν Κύριον καί ὅτι, ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ἀντάλλαξε ἀσπασμό ἡ ΑΓΑΠΗ μέ τήν ΤΑΠΕΙΝΟΣΥΝΗ.«Ὧ ἐμεῖς κακόμοιροι θνητοί, πού δίχως Καλωσύνη, πλανιώμαστε στῆς ἐρημιᾶς τἄχαρα μονοπάτια, ἄν ξέραμε πώς τόσο ἁπλά ἡ ἀγάπη κατοικεῖ καί πώς μιά φάτνη ταπεινή διαλέγει γιά νά γείρῃ, στή ΒΗΘΛΕΕΜ θά στρέφαμε στοχαστικά τά μάτια καί σταθερά θά στρέφαμε τό βλέμμα πρός τά  ἐκεῖ».

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ ἀναφωνεῖ: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; ἵνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;»(Ψαλμ. δ΄3). Καί ἱερός Χρυσόστομος κραυγάζει : «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε  παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;».

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἀνάγκην ἐπιστροφῆς εἰς τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος  καί κλίνοντες τά γόνατα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά γεννηθῆ μέσα μας Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, νά γαλινέψῃ ἡ ψυχή μας καί νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς. Καί εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά εἰσέλθουμε εἰς τό Σπήλαιον καί νά προσκυνήσουμε τό ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ καί νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν ζωήν μας, «δι᾿ ἄλλης ὁδοῦ», ὡς νέοι ἄνθρωποι, ὡς «ἐν Χριστῷ καινή κτίσις», ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν διά τήν ἄφατον αὐτοῦ συγκατάβασιν!

«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε· ΧΡΙΣΤΟΣ ἐπί γῆς, ὑψώθητε· ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε, λαοί, ὅτι δεδόξασται.»