ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΜΟΝΟΙ...

 

 ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ(Immanu EL),O ΘΕΟΣ  ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

 

Ὀκτακόσια χρόνια πρίν, ὁ Εὐαγγελιστής Προφήτης Ἡσαῒας, προεξαγγέλλει τόν Ἐρχομό Του:« Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει, καί τέξεται Υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ(Ἡσ. ζ΄14), «ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός»(Ματθ. α 23).

Ο στοργικός Πατέρας εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά Του καί πργαματοποιεῖ τήν προαιώνιον Βουλήν Του. Ἀπό ἄπειρη ἀγάπη τόν Μονογενῆ Του Υἱόν ἔδωκεν «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον(Ἰωάν. γ΄ 16).

«Ἐπειδή ἐμεῖς, ἀπό κακή προαίρεσι, δέν μπορούσαμε νά ἀνέβουμε ἄ ν ω , κατέβηκε Ἐκεῖνος κ ά τ ω. Ἐπειδή ἐμεῖς δέν προρούσαμε μόνοι μας, χωρίς τή Χάρι Του, νά γίνουμε θεοί, ἔ γ ι ν ε  Ἐ κ ε ῖ ν ο ς  ἄ ν θ ρ ω π ο ς», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Καί πραγματικά: «Παιδίον ἐγενήθη  ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός Ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος·... Μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ, καί τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον»(Ἡσ. θ΄ 6-7) «καί τῆς Βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος»(Λουκ. α΄33). Ἡ προαιώνιος Βουλή τοῦ Θεοῦ (Πρωτευαγγέλιον),  «Τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον»(Γενέσ. γ΄15. Ρωμ. ιδ 24) , «τό  ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ» (Ἐφεσ.γ΄9), ἀποκαλύπτεται σήμερον.

 «Ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἐξαπέστειλεν  ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν»(Γαλατ. δ΄4-5).

«Μέγα καί παράδοξον θαῦμα τετέλεσται σήμερον! Παρθένος τίκτει, καί μήτρα ου φθείρεται· ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ σαρκοῦται καί ἀπό τόν Πατέρα δέν χωρίζεται. Ἄγγελοι μετα τῶν Ποιμένων δοξάζουν τόν Θεόν, για τήν ἄπειρη εὐσπλαγχνίαν του, γιά τήν ἀνέκφραστη συγκατάβασί Του καί μεῖς μαζί τους δοξολογοῦμε τόν Θεόν καί κραυγάζουμε :Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καί ἐπί γῆς εἰρήνη».

Ἀκούσατε λαοί: «Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος. Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;»

Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου , Κύριε !

Ξένον καί παράδοξον, ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν! Ὑπέρλογον. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν.

«Πάντα τά ἔθνη, δεῦτε προσκυνήσωμεν τό Θεῖον Βρέφος τῆς Βηθλεέμ, πού γιεννιέται, για νά σώσῃ τάς ψυχάς  ἡμῶν».

Ἀνεξερεύνητο,  ἀνεξιχνίαστο  καί παράδοξον εἶναι τοῦτο  τό μέγα τῆς ἐνανθρωπήσεως Μυστήριον. Ὁ Θεός φανερώνεται «ἐν σαρκί». Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Ἔρχεται κοντά μας, νά βασιλεύσῃ στήν καρδιά μας καί οἱ δικοί Του δέν Τόν δέχονται. ΣΤΗΝ   ΒΗΘΛΕΕΜ  βρίσκεται  κατάλυμα γι᾿ Αὐτόν(Λουκ. β΄7.Ἰωάν. α΄11). Καί καταδέχεται Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ, Ο ΠΑΝΤΩΝ ΕΠΕΚΕΙΝΑ, Ο ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡῼΝ, Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΟΛΩΝ. Ο ΚΤΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ,Ο  ΕΧΩΝ ΘΡΟΝΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ ΚΑΙ ΥΠΟΠΟΔΙΟΝ ΤΗΝ ΓΗΝ καταδέχεται, γιά μᾶς, καί γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος γιεννιέται μέσα σέ ἕνα παγωμένο Σπήλαιον, ἀνακλίνεται σέ μιά φτωχική Φάτνη καί θερμαίνεται ἀπό τά χνῶτα τῶν ἀλόγων ζώων, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ! ...

«Ἐμπρός, λοιπόν, πάντες λαοί, μέ πίστι θερμή..., δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν, ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας. Ἄς ἀκολουθήσωμεν, λοιπόν, ὅπου ὁδεύει ὁ Ἀστήρ, μαζί μέ τούς Μάγους, τούς Βασιλεῖς τῆς Ἀνατολῆς. Ἄγγελοι ὑμνοῦν ἐκεῖ τόν Βασιλέα, ἀκατάπαυστα. Ἐκεῖ πού οἱ Ποιμένες ζουν εἰς τούς ἀγρούς καί ἀγραυλοῦσιν ᾠδήν ἐπάξιον, ὕμνον ἀντάξιον τοῦ τεχθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, εἰς Τόν, σήμερον,  εἰς τό Σπήλαιον, Τεχθέντα ἐκ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου, ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας»

«Τί θαυμάζεις Μαριάμ; Τί ἐκθαμβεῖσαι, μέ τό ὑπέρλογον θαῦμα, πού  ἐπιτελεῖται διά σοῦ; Τί ἐκπλήττεσαι, μέ τό γεγονός, πού τελεσιουργεῖται διά σοῦ;  μέ τήν ἐκ Σοῦ καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου Γέννησι τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ; Ἐκπλήττομαι καί θαυμάζω, διότι ἄχρονον Υἱόν, ἐγέννησα ἐν χρόνῳ, λέγει, χωρίς νά διδαχθῶ τοῦ τικτομένου τήν σύλληψιν. Ἄνανδρός εἰμι, καί πῶς τέξω υἱόν; Ἄσπορον γονήν, ἄσπαρτον, αὐτοφυή γονήν, νεογνόν ποιός ἔχει δῆ; Τό γεγονός αὐτό πράγματι ξεπερνάει τή νοητική μας ἱκανότητα, δέν τό χωράει ὁ  νοῦς μας. ἀλλά πιστεύομεν ὅτι ὅπου θέλει ὁ Θεός, νικᾶται  φύσεως τάξις, ὅπως ἔχει γραφεῖ.  Εἶναι γεγονός, ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ, ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ ».

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι ἄν θελήσωμε νά ἐρευνήσωμεν τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ Θά τρελλαθοῦμε: «Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες παραπληκτήσωμεν».

 

«Ὁ ἀχώρητος παντί(εἰς τό Σύμπαν), πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί(εἰς τήν Μήτραν τῆς Παρθένου); Ὁ  καθήμενος  εἰς τούς κόλπους τοῦ Πατρός, πῶς  ἐκάθισεν εἰς τές ἀγκάλες τῆς Μητρός; πάντως εἶναι γεγονός ὅτι ὅπως ἐγνώριζε, ὅπως ἠθέλησε καί ὅπως ηὐδόκησεν (ὅπως δέχθηκε ὁ ἴδιος μέ εὐχαρίστησιν). Διότι ὁ  ὤν ἄσαρκος, μέ τή θέλησί Του ἐσαρκώθη·  καί ἔγινε πράγματι ὁ Ὤν Θεός, ἔγινε ὅτι δέν ἦτο, ἔγινε ἄνθρωπος γιά χάρι μας. Καί χωρίς  νά παύσῃ νά εἶναι Θεός, Ὤν Θεός μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος, προσέλαβε δηλαδή τήν ἀνθρώπινη φύσι, ὁ Τέλειος Θεός ἔγινε καί τέλειος ἀνθρωπος. Διπλοῦς (Θεός καί ἄνθρωπος) ἐτέχθη. Ὁ Γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ἐταπεινώθη θέλων νά ἀναπληρώσῃ τόν ἄνω κόσμον, θέλων νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισον»(Τά καθίσματα τῆς Ἑορτῆς, σέ νεοελλ. Ἀπόδοσι).

Δέν εἴμαστε πιά μόνοι. Εἶναι μαζί μας ὁ Θεός. Δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε τίποτε, καί Κανέναν. Διότι  Ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, IMMANU EL εἶναι μαζί μας, Misgav lanu(ΤΟ  ΦΡΟΥΡΙΟΝ ΜΑΣ) ὁ Γλυκύς Ἰησοῦς, ὁ προσωπικός μας Σωτήρας καί ΛΥΤΡΩΤΗΣ τοῦ Σύμπαντος κόσμου! «Γνῶτε ἔθνη καί ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός» ( Ἡσ. 8,9-10).

«Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, σᾶς ἀναγγέλλω χαρμόσυνον εἴδησιν, πού θά προκαλεσῃ σέ σᾶς καί σέ ὅλον τόν λαόν τοῦ Θεοῦ ἀπερίγραπτη χαρά. Σᾶς ἀναγγέλλω τή ΧΑΡΑ, ὅτι σήμερον γεννᾶται ἐκ τῆς Παρθένου  στήν πόλιν τοῦ Δαβίδ, ὁ ΣΩΤΗΡ καί Αὐτός εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, Ὁ ΙΗΣΟΥΣ, ὁ Κύριος» (Λουκ.β΄10-11). «Αὐτός καί μόνον Αὐτός σώζει καί σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α΄21). Ποιός μπορεῖ νά ἐκφράσῃ τά ἀνέκφραστα; Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ ἀπερίγραπτα; Ποιός μπορεῖ να λαλήσῃ « ἄρρητα ῥήματα, ἅ οὐκ  ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι»(Β΄Κορινθ. ιβ΄4);

Μόνον ὁ Θεός μπορεῖ νά διώξῃ τά ἐμπόδια καί νά ἀνοίξῃ τήν καρδιά μας καί νά  φωτίσῃ τήν διάνοιάν μας, ὥστε νά κατανοήσωμεν τήν ἄφατον αὐτοῦ συγκατάβασιν καί νά χαροῦμε τή Χαρά τῆς ἐνανθρωπήσεώς τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ, πού ἔρχεται ταπεινά, ἀθόρυβα κοντά μας, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων»(Ἀποκ. ζ΄17). Ἔρχεται ὁ Λυτρωτής νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τά δεινά, πού σωρεύει στήν ψυχή καί τή ζωή μας ἡ ἁμαρτία.

 

«Εὐφραίνεσθε Δίκαιοι· οὐρανοί ἁγαλιᾶσθε· σκιρτήσατε τά ὄρη, ΧΡΙΣΤΟΥ  γεννηθέντος· Παρθένος καθέζεται, τά Χερουβίμ μιμουμένη, βαστάζουσα ἐν κόλποις, ΘΕΟΝ ΛΟΓΟΝ σαρκωθέντα. Ποιμένες τόν τεχθέντα δοξάζουσι. Μάγοι εἰς τόν Δεσπότην δῶρα προσφέρουσιν. Ἄγγελοι ἀνυμνοῦντες λέγουσιν· Ἀκατάλυπτε Κύριε, δόξα Σοι» (Τροπάριον).

 

Ὀ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης  ἀναφέρει ὅτι «οἱ δικοί Του δέν Τόν δέχθηκαν. «Ὅσοι ὅμως Τό δέχθηκαν καί πίστευσαν εἰς τό Ὄνομά Του, πίστευσαν ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, εἰς αὐτούς ἔδωκε τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέθλιά»( Ἰωάν. α΄ 11-12).

Τί περιμένουμε, λοιπόν; ἔφθασε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου. Ἔφθασε ὁ καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ, νά γεννηθῇ μέσα μας ὁ Χριστός, νά Βασιλεύσῃ ἐντός μας. Διότι ὅπως λέγει ποιητής· «Χίλιες φορές καί ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός, μέσα σου ἄν δέν γεννήθηκε, εἶσαι γιά πάντα χαμένος».

Πῶς ὅμως εἶναι δυνατόν νά γεννηθῇ μέσα μας ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ; Μόνον ἕνας τρόπος ὐπάρχει: α) Νά πιστεύσουμε θερμά εἰς Αὐτόν, πού εἶναι χαρά μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Καί β) Νά ἀνοίξουμε διά τῆς Πίστεως τήν καρδιά μας εἰς τόν Χριστόν, νά ἀγκολπωθοῦμε Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινήν μας ζωήν.  Δέν Zητεῖ τίποτε ὁ Κύριος, γιά τόν ἑαυτόν Του. Θέλει τήν σωτηρία μας, νά ἀκολουθήσωμεν τήν ὁ Ὁδόν τῆς Ζωῆς, τήν Ὁδόν τῆς ΑΓΑΠΗΣ.

Ὁ ἐθνικός μας Ποιητής, ὁ Κωστής Παλαμᾶς λέγει: 

«Ὁ Χριστός νά καίγονται γυρεύει γι᾿ Αὐτόν

                                              καρδιές ὄχι κεριά.

Καί μέ σταυρούς   κανείς  δέν Τόν λατρεύει

                                   καί γονατίσματα βαρειά.

Γιατί  λατρεύει τό Χριστό   ὅποιος δίνει γιά

                                        τόν  πλησίον τήν ζωήν,

Ὅποιος  τήν  ἀδικίαν  κεραυνώνει  καί   ἁγνό

                                               τό μέτωπο κρατεῖ,

Κι᾿  ἔχει  Θεό τήν Καλωσύνην μόνη, κι᾿   ἔχει

                                                  Θεό τήν  ἀρετή».                                  

Καί εἶναι καιρός, ἔλθουμε εἰς τήν Βηθλεέμ, μέ Ὁδηγό τόν Ἀστέρα καί συνοδοιπόρους τούς Μάγους καί νά προσφέρουμε εἰς τόν Λυτρωτήν σιωπηλήν, λατρευτικήν προσκύνησιν. Νά εἰσέλθουμε εἰς τό Σπήλαιον νά προσκυνήσουμε μέ τήν καρδιά μας τό ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ καί ἀντί ἄλλων δώρων, νά ἀφήσουμε εἰς τά πόδια Του τά βάσανά μας, τόν πόνον μας, τίς ἁμαρτίες μας καί τήν ὑπόσχεσιν ὅτι, μέ τή Χάρι Του, θά ἐπιστρέψουμε στή ζωή, «δι᾿ ἄλλης Ὁδοῦ», μέ ἄλλον, νέον τρόπον ζωῆς, «ὡς ἐν Χριστῷ καινή  κτίσις», αἰνοῦντες, ὑμνοῦντες καί δοξολογοῦντες Αὐτόν, τόν Ἀληθινόν Θεόν, καί σωτῆρα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν , εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

«Διέλθωμεν  δή ἕως Βηθλεέμ καί  ἴδωμεν τό ρῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ὑμῖν». Ὅλα μᾶς ὁδηγοῦν πρός τά ἐκεῖ, στήν ἀστείρευτη τῆς Ἀγάπης Πηγή.  ΣΤΗΝ ΒΗΘΛΕΕΜ, λέγει ὁ ποιητής,

«ἡ ΑΓΑΠΗ ἀντάλλαξε ἀσπασμό, μέ τήν ΤΑΠΕΙΝΟΣΥΝΗ. Ὤ ἐμεῖς κακόμοιροι θνητοί, πού δίχως καλωσύνη, πλανιώμαστε στῆς ἐρημιᾶς τἄχαρα μονοπάτια, ἄν ξέραμε πώς τόσο ἁπλά ἡ ἈΓΑΠΗ κατοικεῖ, καί πῶς μιά Φάτνη ταπεινή διαλέγει, γιά γείρει, στή ΒΗΘΛΕΕΜ θά στρέφαμε στοχαστικά τά μάτια καί στεθερά θά φέρναμε τό Βήμα πρός τά ἐκεῖ».

Ἐμπρός, λοιπόν, ἀγαπητά μου Παιδιά, ἀκολουθήσωμεν πιστά ἔνθα ὁδεύει ὁ Ἀστήρ. Καιρός λοιπόν, νά προσκυνήσωμεν τόν Χριστόν μέ τήν καρδιά μας, πρίν τελικά χαθοῦμε...