ΗΛΘΕ ΚΙ᾿ ΕΒΑΛΕ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΓΗ

 

«ΠΥΡ ΗΛΘΟΝ ΒΑΛΕΙΝ ΕΠΙ ΤΗΝ ΓΗΝ»

(Λουκ. ιβ΄49).

Ὁ Κύριος ἦλθε καί ἔβαλε φωτιά στή γῆ. Κήρυξε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Καί οἱ ἄνθρωποι, μέ τήν δική τους Θέλησι, χωρίσθηκαν πράγματι  σέ δυό Κατηγορίες: α) Σέ Κείνους πού Τόν δέχθηκαν καί πίστεψαν ὁλόψυχα στό Ἅγιον Ὄνομά Του, καί, μέ Χαρά,  Τοῦ ἄνοιξαν τήν πονεμένη τους  καρδιά καί  πρόθυμα, συνειδητά, ἀθόρυβα καί ταπεινά τηροῦν τάς Ἐντολάς Του.\Εἷναι Ἐκεῖνοι, πού πίστεψαν εἰς τόν Ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ καί εἰς τούς ὁποίους « ἔδωκεν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι»(Ἰωάν. α΄11-12).

Εἷναι ὅλοι, ὅσοι πίστεψαν εἰς Αὐτόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐνανθρωπήσαντα,  καί Τόν λατρεύουν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», μέ ὅλην τήν καρδιά τους.

Εἷναι ἄνθρωποι ἁπλοϊκοί, ἔχουν ἄκρα Ταπείνωσι καί ἄδολη Ἀγάπη, ἔχουν  καθαροί καρδιά γεμᾶτη Καλωσύνη. Ὁλόψυχα ἐγκολπώθηκαν, «ὡς δώρημα τέλειον» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί τό κάνουν «Πρᾶξι» στήν καθημερινή τους Ζωή καί ἀκολουθοῦν Πιστά τά Ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, πορευόμενοι ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν. Ἔχουν γλυκό λόγο, καί  τρέφουν καί ποτίζουν τόν Χριστόν, στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του καί εἰσέχονται καί κληρονομοῦν τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τήν ἡτοιμασμένην δι᾿ αὐτούς ἀπό καταβολῆς κόσμου(Ματθ. κε΄34-40).

β) Ἡ δεύτερη Κατηγορία εἶναι ἐκεῖνοι, πού δέν Τόν δέχθηκαν, δέν πίστεψαν εἰς τό Ὄνομά του, εἶναι ὅλοι Ἐκεῖνοι, οἱ Ἄπιστοι, πού  ἀρνήθηκαν τόν ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ καί, ὄχι μόνον Τόν ἀρνοῦνται, ἀλλά καί Τόν πολεμοῦν, μέ λυσσώδη μανίαν. Δέν δέχονται τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί,  δέν ἔχουν ἴχνος εὐσπλαγχνίας πρός τόν συνάνθρωπόν τους. Δέν φροντίζουν τόν Χριστόν, εἰς τό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του καί ἀπό  τήν κακή τους Θέλησι, πορεύονται ὁλοταχῶς εἰς τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας  Ὀδύνης, «εἰς τό Πῦρ τό αἰώνιον τῷ ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»(Ματθ. κε΄41) καί ὁ Κύριος αἰτιολογεῖ τήν ἐκλογή τους καί λέγει: «Ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, οὐδέ ἐμοί ἐποιήσατε»(Ματθ. κε΄41-46). Οἱ ἄπιστοι καί βαπτισθέντες δέν τίμησαν τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος. Ὁ Χριστός μᾶς βαπτίζει ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί Πυρί. Τό Πῦρ εἶναι Φῶς πού θερμαίνει καί φωτίζει τούς δικαίους, τούς Πιστούς, ἀλλά καί Φωτιά, πού κατακαίει, ὡς τό ἄχυρον τούς ἀδίκους καί Ἀπίστους. Οἱ Ἄπιστοι φλογίζονται καί κατακαίονται ἀπό δική τους κακή προαίρεσι.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, «ἰδού κεῖται εἰς πτῶσιν καί Ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον»(Λουκ. β΄34. πρβλ. καί Λουκ. ιβ΄49). ΟΥΤΟΣ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, θά γίνῃ αἰτία   ΠΤΩΣΕΩΣ  καί ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ. Ὅσοι δέν Τόν δέχονται καί δέν πιστεύουν εἰς τό Ὅνομά Του, ἀπό δική τους κακή προαίρεσι ὁδηγοῦνται εἰς ΠΤΩΣΙΝ καί θά ἀπολεσθοῦν, θά χαθοῦν ἐξ αίτίας τῆς ἀποστασίας τους. Ὅσοι ὅμως Τόν δέχονται καί πιστεύουν εἰς τό Ὄνομά Του ὁδηγοῦνται εἰς  Ἀνάστασιν, θά ἀναστηθοῦν, θά ἀπελευθερωθοῦν .  ἀπό τίς ἁμαρτίες τους καί θά σωθοῦν. Διότι εἰς αὐτούς ΔΙΔΕΙ ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι. Εἶναι ἀποτέλεσμα ἐκλογῆς ἐνώπιον τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος.  Εἰς τό Μέγα θαῦμα τῆς Ἐναθρωπήσεως ἀποκαλύπτεται εἰς τό Πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ ἡ Ἕνωσις τῶν δύο φύσεων τῆς Θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης. Τό Θαῦμα αὐτῆς τῆς ἐνώσεως ὑπερβαίνει τή νοητική μας ἰκανότητα καί ἀντιλέγεται ἀπό τούς ἀπίστους, ἐνῷ οἱ καλοπροαίρετοι, οἱ ἁπλοϊκοί καί ταπεινοί, γεμᾶτι Καλωσύνη, ὁδηγοῦνται διά τοῦ Θαύματος αὐτοῦ εἰς τήν Πίστιν καί εἰς τήν Ἁγίαν ζωήν καί σώζονται. Οἱ ἀνειλικρινεῖς καί Ἐγωϊστές ἀπιστοῦν,   κατακρίνονται καί χάνονται. ΕΙΘΕ ὁ Μακρόθυμος, νά μᾶς ἀξιώσῃ τῆς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ παρατάξεως, νά μᾶς ἀξιώσῃ νά δεχθοῦμε στήν καρδιά μας τόν ΧΡΙΣΤΟΝ καί νά Τόν ΛΑΤΡΕΥΩΜΕΝ. Δίοτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός «ΕΣΤΑΥΡΩΘΗ ΔΙ᾿  ΗΜΑΣ  ΚΑΙ ΕΚΩΝ  ΕΤΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ, ΤΟΥ ΣΩΣΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ!»

Η ΑΠΕΙΡΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

«ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΟΛΙΣΘΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΣΕΩΣ»

 

Τό βασικό χαρακτηριστικό τῆς Σχιζοφρενίας εἶναι ἡ ἔλλειψις ἐπαφῆς μέ τήν πραγματικότητα. Καί, δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ἀπό τόν πρῶτον μέχρι καί  τόν τελευταῖον, δέν κάνουμε ΥΠΑΚΟΗ εἰς τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ. Κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ Νοῦ καί τῆς Ἐλευθερίας, πού μᾶς χάρισεν ὁ Θεός. Δέν  ἐννοοῦμεν τήν τιμήν τοῦ· «κατ᾿  εἰκόνα» καί γινόμαστε ὅμοιοι μέ τά ἄλογα ζῶα καί ζοῦμε σάν κτήνη(πρβλ. Ψαλμ.48,13,21). Χάνουμε , μέ τή Θέλησί μας, τήν ἐπαφή, μέ τήν πραγματικότητα καί ζοῦμε σέ ἕνα δικό μας, φανταστικό κόσμο. Ἔχουμε ἀσυνάρτητη σκέψι, εἴμαστε ἀστόχαστοι, ἀπρόσεκτοι, ἔχουμε παραλόγους τρόπους συλλογισμοῦ, ἀνακριβῆ ἤ διαστρεβλωμένη ἀντίληψι τοῦ περιβάλλοντος. Τίς περισσότερες φορές δέν ἐλέγχουμε τήν, ὄντως, προβληματική μας συμπεριφορά. Μᾶς κυριεύει ὁ ΕΓΩΪΣΜΟΣ (τόν ὁποῖον οἱ ψυχίατροι θεωροῦν ψυχικοί νόσον καί τήν ὀνομάζουν Σχιζοφρένια), μᾶς κυριεύει ἡ Ἔπαρσις, ὁ Ἑωσφορισμός. Τότε φωρᾶμε τό προσωπεῖον τοῦ Ἁγίου(Θρησκευτικόν παραλήρημα) καί μέ ὑψηλή ἰδέα γιά τόν Ἑαυτό μας (ἀλόγιστον παραλήρημα μεγαλειότητος), περιφρονοῦμε τούς συνανθρώπους μας, τούς θεωροῦμε παρακατιανούς καί τούς ἐξουθενοῦμεν. Συμπεριφερόμαστε χωρίς Ἀγάπην καί στήν «Πρᾶξι», ὄντως, προσβάλλουμε  τήν Μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ καί τήν Μακροθυμίαν Του. Μέ αὐτή τήν συμπεριφορά, μετουσιώνουμε τόν Παράδεισον, σέ Χοιροστάσι. Μέ τήν Κακήν μας Θέλησι, βγαίνουμε ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Χάνουμε «τόν Μόσχον τόν σιτευτόν», καί προσπαθοῦμε νά χορτάσουμε τήν Πεῖνα μας, μέ «τά ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας», μέ «τά κεράτια ὧν ἤσθιον οἱ Χοῖροι». Ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος καί προσπαθοῦμε νά χορτάσουμε τή δίψα μας στά «λασπονέρια» τῆς ἀποστασίας. «Ὀρύσσουμε ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν»: Δεξαμενές, πού δέν μποροῦν νά συγκρατήσουν τό νερό (Ἱερεμ. β΄13).

Ὁ Θεός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, προγνωρίζοντας «τό εὐόλισθον, τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως» καί, ἐπειδή «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄ Τιμόθ.β΄4), ὡς Ἐλεήμων καί Φιλάνθρωπος, «τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄16). Δηλαδή, μπορεῖ, ἄν θέλῃ ὁ ἄνθρωπος νά σωθῇ, μπορεῖ νά ἐπανακτήσῃ καί νά ἐπανεισαχθῇ εἰς  τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Ἄ ν  θ έ λ ῃ, μπορεῖ καί πάλιν νά ἀπολαμβάνῃ τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου καί ἀρρήτου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν, διά τῆς Πίστεως, τῆς δι᾿ Ἀγάπης ἐνεργουμένης, εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἡ Ἀγάπη καί ἡ Μακροθυμία τοῦ Θεοῦ εἶναι δεδομένη. Χρειάζεται μόνον ἡ δική μας συγκατάθεσις. Στό χέρι μας εἶναι ἡ σωτηρία μας. Ἀρκεῖ, δηλαδή,  νά μετά-νοήσωμεν καί νά πιστεύσωμεν εἰς τόν ΣΩΤΗΡΑ καί ΚΥΡΙΟΝ, εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Νά ἀπεκδυθοῦμε τόν «παλαιόν ἄνθρωπον» καί «νά ἐνδυθοῦμε τόν ΚΑΙΝΟΝ, Τόν Νέον ἄνθρωπον, τόν Χριστόν»(Ἐφεσ. δ΄22-24), καί, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, μέ ἄκρα Ταπείνωσι,  ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καθαρή, γεμᾶτη Καλωσύνη,  εἰς τόν Χριστόν καί νά κάνουμε «Πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, εἰς τήν καθημερινή μας ζωήν.

Εἷναι γνωστόν τό «εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως», καί ὅτι, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «Τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον». Καί ὅπως λέγει ὁ Γρηγόριος ο Θεολόγος, «Οὐ φοβερόν τό πεσεῖν, ἀλλά τό κεῖσθαι», καί τό φοβερότερο κατά τόν Χρυσόστομον εἶναι «τό καυχάσθαι ἐπί τοῖς ἀτοπήμασι».

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, τώρα, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά συνειδητοποιήσουμε  ὅτι συνίστησι τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν ΧΡΙΣΤΟΣ ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε»(Ρωμ. ε΄8), καί νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα. Νά ἔλθῃ ὁ Καθένας μας «εἰς ἑαυτόν», νά ἐπανακτήσουμε τήν ΕΠΑΦΗΝ, μέ τήν πραγματικότητα καί νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Ἐκεῖ, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος. Ἐκεῖ  ὅπου θά ἀπολαμβάνουμε «τά ἀγαθά, ἅ ὀφθαλμός οὐκ  εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν, ἀπό καταβολῆς κόσμου».

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς Οὐτιδανότητός μας, μπροστά εἰς τόν Πανάγιον Θεόν, νά ζητήσουμε τό ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά «ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ».

 

Κύριέ μου, Σύ εἶσαι ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρας μου, ἀλλά  καί Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ τοῦ Σύμπαντος Κόσμου. Σύ, Ἐλεήμων, εἶσαι ὁ Πλαστουργός μου, Σύ εἶσαι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή ὅλων μας! Θεέ μου, Σύ, πού ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ, γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς, λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας... Φώτισε τά σκοτάδια μας, λάμπρυνε τήν Ψυχή μας. Ἔλα κοντά μας γρήγορα, ὡς Πῦρ καταναλίσκον καί κάψε. Κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας, κάψε  τήν ἀμέλεια, τήν ἀδιαφορία μας καί κάθε μας ἀκαταστασία, πρόσθες ἡμῖν Πίστιν. «Στερέωσε Κύριε τή σαλεμένη μας καρδιά ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου, ὅτι μόνος Ἅγιος ὑπάρχεις καί Κύριος». «Ἐλεῆμον, ἐλέησον πάντας ἡμᾶς, τούς παραπεσόντας»! «Στήριξον, συνέτισον τάς καρδίας ἡμῶν, Φιλάνθρωπε Δέσποτα!» Δῶσε μας, Κύριε, τή Χάρι Σου καί τή Δύναμι, νά στεριώσουμε εἰς τήν ὀρθόδοξον Πίστι, πρός Σέ τόν Μόνον Ἀληθινός Θεόν. Ἀξίωσέ μας νά λάμψῃ στήν ἄθλια ψυχή μας τό Φῶς τοῦ Εύαγγελίου Σου! Ἀξίωσέ μας ὁλόψυχα νά προσκυνοῦμε τά ἄχραντα Πάθη Σου καί νά ὑμνοῦμε τήν Ἀνάστασίν Σου, μόνε Σωτήρ. Ἁξίωσέ μας, Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ,  τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἠμῶν, νά κηρύττωμεν τήν δόξαν Σου καί, μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων, νά Σέ ὑμνοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ.

 

ΠΙΚΡΟΝ ΠΑΡΑΠΟΝΟΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

 

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰωάν.ιβ΄13).

 

«Και ἐγώ εἶπα· κενῶς ἐκοπίασα, εἰς μάταιον καί εἰς οὐδέν ἔδωκα τήν ἰσχύν μου· διά τουτο ἡ κρίσις μου παρά Κυρίῳ, καί ὁ πόνος μου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μου» (Ἡσ.49,4).

 

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, πού ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη, γιά τά πλάσματά Του, κατέρχεται ἀπό τόν Οὐρανό στή γῆ, συγκαταβαίνει, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί, κατά χάριν.

Ἔρχεται  κοντά μας, γιά νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, νά μᾶς χαρίσῃ τήν ψυχοσωματική μας ὑγεία,  νά μᾶς συμφιλιώσῃ, μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα καί νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισον. Ἔρχεται, νά κάμῃ τήν ψυχή καί τήν  ζωήν μας Παράδεισον.

Ἔρχεται, ταπεινά καί ἀθόρυβα. Πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, ὁ γλυκύς Ἰησοῦς ἔρχεται, «ὡς αὔρα λεπτή», γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τά  δεινά, πού σωρεύουμε στήν ψυχή καί τή ζωή μας, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Ὁ παῖς μου, ὁ ἐκλεκτός μου, λέγει Κύριος, ἐπισκέπτεται τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, γιά νά  τήν λυτρώσῃ ἀπό τόν θάνατον, νά τήν ἀναστήσῃ, νά τῆς δώσῃ ζωήν. Πλησιάζει τόν τεθλασμένον κάλαμον (τό τσακισμένο καλάμι) καί τό περιδένει καί τό στηρίζει, πλησιάζει δέ καί  τήν  τρεμοσβύνουσαν λυχνίαν καί τῆς ρίχνει λάδι καί τῆς δίνει ζωήν. Πλησιάζει, δηλαδή, τόν  μισοπεθαμένον ἀπό τήν  ἁμαρτίαν ἄνθρωπον, τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, ταπεινά καί ἀθόρυβα, καί τήν θεραπεύει καί τήν σώζει(πρβλ.Ἡσ.42,1-5).

Ἔρχεται κοντά μας καί μέ τόν Ἐρχομό Του, «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄5).

Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ εἶναι ὁ Ἀληθινός ΜΕΣΣΙΑΣ, «ὁ διερχόμενος τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, ὁ κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ καί ἰώμενος πάντας τούς  καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ Διαβόλου, ὅτι ὁ Θεός ἦν μετ᾿  Αὐτοῦ» (πρβλ. Ματθ. δ΄23. Πραξ. ι΄38).

ΕΡΧΕΤΑΙ κοντά μας, ὁ Ἀληθινός ΜΕΣΣΙΑΣ καί μοναδική Του τροφή καί Ποτό Του, Πεῖνα καί δίψα Του, εἶναι ἡ ἐπιτέλεσις τοῦ Θελήματος τοῦ Οὐρανίου Πατρός, μόνον ἡ πραγματοποίησις τῆς προαιωνίου Βουλῆς τοῦ Θεοῦ, τοῦ πέμψαντος Αὐτόν εἰς τον κόσμον, για την σωτηρία μας. Καί ὁ Ἴδιος, ὁ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ, ἀνακοινώνει σέ  ὅλους μας τον σκοπόν τοῦ Ἐρχομοῦ Του, λέγων: « Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό ΘΕΛΗΜΑ τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον»(Ἰωάν. δ΄34).

Ἔρχεται, καί, μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ τετραημέρου φίλου Του Λαζάρου, ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ εἰς Ἱεροσόλυμα, νά ὁλοκληρώσῃ τό  κοσμοσωτήριον ἔργον Του, μέ τήν Σταυρικήν Του Θυσίαν καί τήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ.

ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί ὁ  ἄστατος κατά την γνώμην, ὁ παλίμβουλος Λαός, ὁ τόσον πολύ εὐεργετημένος, ἀλλά ἀχάριστος και ἀγνώμων Λαός, ἀφοῦ ἄκουσε ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, Τον ὑποδέχεται πανηγυρικά. «Ἔλαβον τά βαῒα τῶν φοινίκων καί ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καί ἔκραζον· Ὡσαννά,  εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Βασιλεύς τοῦ  Ἰσραήλ»(Ἰωάν. ιβ΄ 12-13).

Ἡ Θριαμβευτική Εἴσοδος  τοῦ Ἰησοῦ, οἱ ἐπευφημίες καί οἱ ζητωκραυγές τοῦ Ὄχλου ταράζουν, ἀναστατώνουν, ἀνησυχοῦν ἔντονα και τρομάζουν τούς διεστραμμένους Ἀρχιερεῖς, τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, τούς Ὑποκριτάς. «Τά γεννήματα ἐχιδνῶν» μεθοδεύουν νά θανατώσουν, ὄχι μόνον τόν Ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ, ἀλλά καί τόν Λάζαρον, «τον ὁποῖον ἀνέστησεν ἐκ νεκρῶν, διότι πολλοί πίστεψαν εἰς τον ἸΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, ὕστερα ἀπό αὐτό τό μεγάλο ΘΑΥΜΑ, τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ τοῦ τεραημέρου καί ἤδη ὄζοντος καί σεσηπῶτος Λαζάρου.

Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ , παρ’ ὅλες ὅμως τίς ἐπευφημίες εἶναι πικραμένος, ὄχι μόνον, διότι, ὡς Καρδιογνώστης, γνωρίζει Τί, δολίως, μηχανεύονται οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά καί διότι γνωρίζει καλά ὅτι ἀνάμεσα εἰς τον Ὄχλο, πού τώρα Τόν ζητωκραυγάζει, ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι, πού «τοῖς χείλεσι μόνον Τον τιμοῦν, ἡ δε καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾿  Αὐτοῦ». Ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι, οἱ ἀχάριστοι και ἀμετανόητοι, πού, ἐνῶ τώρα κραυγάζουν το· «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου…», σέ λίγο θα κραυγάζουν, σάν ἄγρια θηρία, «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον Αὐτόν», «Σταύρωσέ Τον, ἐμεῖς δέν ἔχουμε ἄλλον Βασιλιᾶ, παρά μόνον τόν Καίσαρα»(Ἰωάν. ιθ΄15).

Προγνωρίζει ὁ Κύριος τί πρόκειται να τοῦ συμβῇ μετά ἀπό λίγο. Καί μέ τή Θέλησί Του  ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ εἰς τά Ἱεροσόλυμα, γιά νά φέρῃ σέ τέλειον πέρας τό κοσμοσωτήριον  Ἔργον Του, πού εἶναι ἡ Σωτηρία μας.

ΔΕΧΕΤΑΙ και ΣΥΓΚΙΝΕΙΤΑΙ, μέ τόν τέλειον ὕμνον, πού ὁ Οὐράνιος Πατέρας κατήρτισε ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων(Ματθ. κα΄16). Ἀνάμεσα εἰς τόν ὄχλον ὑπάρχουν καί καθαρές ψυχές, ἄδολες, γεμᾶτες Καλωσύνη, μαζί μέ τά ἁγνά, τά ἄκακα παιδιά, πού Τόν δέχονται στήν καρδιά τους καί Τόν λατρεύουν. Ἀλλά ὁ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Σωτῆρας εἶναι πικραμένος, γιά τήν κατάντια τῶν πολλῶν, γιά τήν πώρωσι καί τήν ἀχαριστία τους, πού δέν Τόν δέχθηκαν, δέν ἐγκολπώθηκαν τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Εἶναι πικραμένος, διότι παρ’ ὅλην τήν ἀγάπη Του και τίς εὐεργεσίες Του, δέν μετανοοῦν, ἀλλά μέ τή θέλησί τους, παραμένουν ἀμετανόητοι, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Εἶναι πικραμένος, ὄχι μόνον, διότι Τον ἀρνήθηκαν, ἀλλά καί Τον σταύρωσαν.

ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ Τόν ἀναμάρτητον, Τόν Εὐεργέτην, Τόν Ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ, γι’ αὐτό καί «ἡ Ἱερουσαλήμ, ἐξ αἰτίας τῆς ἀνηθικότητος καί τῆς Εἰδωλολατρίας τῶν κατοίκων της, καλεῖται Σόδομα καί Αἴγυπτος, ὅπου καί ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη» (Ἀποκ.ια΄8).

Ὀκτακόσια χρόνια πρίν ἀπό Τόν Ἐρχομόν Του, ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, μέ τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, προλέγει τήν πίκρα αὐτή τοῦ Μεσσίου, γιά τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία τοῦ Λαοῦ, ἐκείνων πού, δέν δέχθηκαν τὀν Λυτρωτήν, Τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, ὁ Ὁποῖος ἑκουσίως ἔρχεται καί ὐπομένει ἀντί ἡμῶν τόν Σταυρικόν Θάνατον.

Ὁ Προφήτης προλέγει δέ καί τήν βεβαίαν ἐπιβράβευσιν τοῦ ἔργου τοῦ Υἱοῦ ἀπό τον Πατέρα καί λέγει:

«Λοιπόν εἰς μάτην ἐκοπίασα; Εἰς μάτην ἐξήντλησα τάς δυνάμεις μου; Ἐναποθέτω ὅμως τό δίκαιόν μου, τήν ὑπόθεσίν μου, τήν κρίσιν μου εἰς τόν Κύριον. Ἡ θλῖψις μου εἶναι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μου» (Ἡσ. 49,4). Εἶναι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι θά ἀμειφθῇ ὑπό τοῦ Θεοῦ, καί πράγματι ἠμείφθη. Ὁ Παῖς ὁ ἐκλεκτός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὀ Μονογενής, ὁ Ἀληθινός ΜΕΣΣΙΑΣ ἦλθεν  καί ἐπραγματοποίησε τήν προαιώνιον Βουλήν τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ΛΥΤΡΩΣΙΝ τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους. Ἐπετέλεσε το κοσμοσωτήριον Ἔργον Του.

Ἔσπειρε τόν σπόρον στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Καί ὁ σπόρος καρποφορεῖ εἰς τήν καλήν καί ἀγαθήν γῆν καί ἀποδίδει καρπόν ἑκατονταπλασίονα. Πολλοί ἀπό τούς ἀνθρώπους δέν δέχθηκαν τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν καί τό ἔργον Του. Ὅσοι ὅμως δεν ΤΟΝ δέχθηκαν, κάνοντας κακήν χρῆσιν τοῦ ΝΟΥ και τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ τους, δέν ἐξαναγκάζονται. Εἶναι δε αὐτονόητον ὅτι ἡ μη ἀποδοχή τοῦ Μεσσία, ἀπό τούς πολλούς, δέν μειώνει τήν ἀξίαν τοῦ κοσμοσωτηρίου Ἔργου Του. Ζημιώνει αὐτούς, πού δέν δέχονται τόν λόγον τῆς Ζωῆς, καί, μέ τή Θέλησί τους, ὁδεύουν πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

Ἡ μή ἀποδοχή ἀπό τούς πολλούς τοῦ λόγου τῆς ζωῆς, ἡ πώρωσις και ἡ ἀμετανοησία τους ὅμως, πικραίνει τόν ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ, ὁ Ὁποῖος ἔρχεται καί ΘΕΛΕΙ νά σώσῃ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη. Πικραίνεται ὁ Ἰησοῦς, διότι ἐνῶ ἔρχεται και ἀνοίγει σέ ὅλους τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ, οἱ πιο πολλοί μένουν ΕΞΩ τῆς  βασιλείας Του. Δέν πιστεύουν. Δέν μετανοοῦν. Καί ὁ Εὔσπλαγχνος ΘΡΗΝΕΙ, γι᾿  αὐτούς… Θρηνεῖ, διότι Πεῖνα και Δίψα Του εἶναι ἡ Σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

ΓΝΩΡΙΖΕΙ βέβαια ὁ Σωτήρ,ὅτι ὁ Θεός-Πατήρ βραβεύει τό Ἔργον Του, γι᾿  αὐτό και λέγει: «Τό δίκαιόν μου, ἡ κρίσις μου παρά τῷ Κυρίῳ και ὁ πόνος μου, (για την ἀμετανοησία τῶν ἀνθρώπων), εἶναι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (Ἡσ. 49,4). ΕΧΕΙ

τήν πεποίθησιν ὅτι ὁ Θεός-Πατήρ δέχεται την Ταπείνωσιν τοῦ Υἱοῦ Του, πού ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυροῦ, και βραβεύει καί τήν ἀνθρωπίνην φύσιν τοῦ Υἱοῦ Του, εἰς τόν Ὁποῖον «δίδεται πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ και ἐπί γῆς»

(Ματθ. κη΄18). Γνωρίζει ὀ Ἰησοῦς ὅτι ὁ Πατήρ «ὑπερύψωσεν Αὐτόν (καί ὡς ἄνθρωπον), καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό  ὑπέρ πᾶν ὄνομα ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί  ἐπιγείων καί  καταχθονίων, καί  πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. β΄7-11). ΣΥΝΕΠΩΣ το πικρόν παράπονον τοῦ Ἰησοῦ, κατά τήν Θριαμβευτικήν Του Εἴσοδον εἰς Ἱεροσόλυμα, εἶναι Πόνος, γιά τήν ἐμμονήν τῶν πολλῶν εἰς τό ΚΑΚΟΝ, εἶναι θλῖψις, γιά τήν πώρωσιν καί τήν ἀμετανοησίαν τοῦ Λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται τόν Ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ καί μένει ΕΞΩ ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ και ὁδεύει προς τον αἰώνιον Θάνατον.

Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ  ΛΥΤΡΩΤΗΣ, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη ὑψώνεται εἰς τό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τήν καταδυναστία τοῦ Διαβόλου, καί παρ᾿  ὅλα αὐτά ὁ παλίμβουλος Λαός ἀρνεῖται, μέ λυσσώδη μανίαν, τήν Δωρεάν τοῦ Θεοῦ. Ὤ τῆς Παραφροσύνης και τῆς Χριστοκτονίας τῶν κακίστων Φαρισαίων! …

Γι᾿  αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον καί ὁ Γλυκύς Ἱησοῦς, ἐνῶ ἀκούει τόν αἶνον τῶν νηπίων καί  θηλαζόντων, εἶναι πικραμένος καί μονολογεῖ: «Ἱερουσαλήμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τούς προφήτας καί  λιθοβολοῦσα τούς ἀπεσταλμένους πρός αὐτήν ! Ποσσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τά τέκνα σου ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία  ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, καί οὐκ ἠθελήσατε. Ἰδού ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος. Λέγω γάρ  ὑμῖν, οὐ μή με ἴδητε ἀπ᾿ ἄρτι ἕως ἄν  εἴπητε, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ματθ. κγ΄37-39).

Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ, ὡς Θεός, προγνωρίζει ὅτι ἡ  ἄρνησις ἐπισύρει τήν ποινήν τοῦ Θανάτου, πού εἶναι σύμφυτος μαζί μέ τήν ἀμετανοησία. Προγνωρίζει καί προλέγει ὅτι ἐπέρχεται ἡ δικαία τιμωρία τῆς ἀμετανοησίας, δηλαδή,  ἡ καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ καί τοῦ Ναοῦ ἡ ἐρήμωσις, θά μείνουν ἔρημοι, χωρίς τήν προστασίαν τοῦ Θεοῦ. Προγνωρίζει ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς πωρώσεως και τῆς ἀμετανοησίας, «ἐπέρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας» (Ἐφεσ. ε΄ 6), και θρηνεῖ, πικραίνεται, πού, ἀντιστρατευόμενοι εἰς τό Θέλημα Τοῦ Πατρός, ἀρνοῦνται τόν Ἐρχόμενον ἐν Ὀνόματι Κυρίου καί ΧΑΝΟΝΤΑΙ: «Οὐ μή  ἀφεθῇ λίθος ἐπί λίθον, ὅς οὐ καταλυθήσεται(Ματθ. κδ΄2). Ὁ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΘΡΗΝΕΙ, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη: «Λοιπόν εἰς μάτην ἐκοπίασα; Εἰς μάτην ἐξήντλησα τάς δυνάμεις μου;» Πόσες φορές ἠθέλησα, με τρυφερότητα και στοργή να συγκεντρώσω τά παιδιά σου Ἱερουσαλήμ, ὅπως ὁ ὄρνιθα περιμαζεύει τά παιδάκια της κάτω ἀπό τά πτερά της καί δέν ἠθελήσατε; ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΑ, γιά σᾶς. Τί ἄλλο να κάμω; Καί τώρα πάλιν «ἵσταμαι ἐπί την θύραν και κρούω…» και πάλιν σᾶς καλῶ εἰς μετάνοιαν. Καί ΤΩΡΑ, ἄν θέλετε, μπορεῖτε νά σωθῆτε.

 Μακρόθυμε και πολυέλεε Κύριε, Ποιος μπορεῖ να περιγράψῃ το Ἀμέτρητον Ἔλεος και την Εὐσπλαγνίαν Σου;

Σύ, Κύριε, ἡ μόνη Ὁδός τῆς σωτηρίας. Σύ εἶσαι ἡ μόνη Ἀλήθεια, 

πού καταλύει τήν Ψευτιά καί  τήν Ὑποκρισία. ΦΩΤΙΣΕ τά σκοτάδια μας. Ἔλα γρήγορα ὡς πῦρ καταναλίσκον και κάψε. Κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας. Δῶσε μας τό Χάρισμα τῆς Μετανοίας, ὥστε, πρίν να εἶναι ἀργά, νά ἀνοίξουμε σέ Σένα τήν καρδιά μας και να κουρνιάσουμε, Κύριε, ὑπό τήν σκέπην τῶν πτερύγων Σου. Κύριέ μου Ἰησοῦ, Σύ Εἶσαι το Φῶς, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού  ἔρχεται στόν κόσμον, ὁ μόνος Σωτήρ, ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ τοῦ Σύμπαντος, ὁ Μόνος ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Ἐξουσιαστής , ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης. Στερέωσε, Κύριε, τή σαλεμένη μας καρδιά ἐπί την πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου, ὅτι Μόνος Ἅγιος ὑπάρχεις και Κύριος!  Σύ εἶσαι ἠ Ἀνάστασις και ἡ Ζωή. Σύ καί Μόνον Σύ εἶσαι ἡ ὄντως Χαρά και ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Μονάχα Σύ εἶσαι ἡ Ζωή μας καί ἠ Εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας Παρηγοριά, ἠ μόνη μας ἐλπίδα, τό  Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. 

ΕΚΤΟΣ ἀπό Σένα δεν ἔχουμε ἄλλον, ἀλλά καί δεν θέλουμε να ἔχουμε στή ζωή μας, ἄλλον ΚΑΝΕΝΑΝ. ΣΥ  εἶσαι ὁ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ἐν Ὀνόματι Κυρίου, ὁ Ἀληθινός ΜΕΣΣΙΑΣ. Δέξου μας εἰλικρινά μετανοιωμένους, Σύ, Κύριε πού Σταυρώθηκες, γιά μᾶς, τούς Σταυρωτές Σου. ΑΞΙΩΣΕ μας, Κύριε, μέ ἄδολη, ἁγνή καί καθαρή καρδιά, γεμᾶτη Καλωσύνη, νά Σέ ὑμνοῦμε «μετά τῶν νηπίων καί τῶν θηλαζόντων» καί νά ΣΕ  Δοξάζωμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.

Η Α Ν Α Σ Τ Α Σ Ι Σ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ (Ἰωάν. ια΄1-44)

 

ΤΥΠΟΣ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ,

και τῆς

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ παντός τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους.

Ὁ γλυκύς, ὁ πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ Ἰησοῦς, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»(Ἑβρ.ιγ΄8) εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια(Ἰωάν. ιδ΄6), ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ καί ἡ ΖΩΗ(Ἰωάν.ια΄25), τό Φῶς καί ἠ Εἰρήνη τοῦ κόσμου(Ἰωάν.α΄9).Μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἴδιος, «Μάρτυς ὁ πιστός καί ὁ Ἀληθινός»((Ἀποκ. γ΄14), καί μᾶς λέγει: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα». Ἐκεῖνος, πού πιστεύει σέ Μένα δέν θά πεθάνῃ ποτέ (Ἰωάν. ια΄26).

Βάλσαμο στήν πονεμένη μας καρδιά, ὁ λόγος Σου, Κύριε! Παύει τόν ὀδυρμόν τῶν δακρύων. Θεραπεύει τόν πόνον τοῦ προσκαίρου ἀποχωρισμοῦ, ἀπό τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα, πλημμυρίζει χαρά καί ἀγαλλίασι τήν ψυχή μας! Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, Ἄκακον Ἀρνίον, μόνον Σύ μπορεῖς καί ἐξαλείφεις τά δάκρυα ἀπό τά μάτια μας...»(Ἁποκ. ζ΄17). Μόνον Σύ ΘΕΛΕΙΣ καί ΜΠΟΡΕΙΣ νά ἐξαλείψῃς τόν πόνο μας. ΜΟΝΟΝ Σύ μπορεῖς νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό τό Θάνατο!

Ὅποιος ἐγκολπωθεῖ, ὅποιος δεχθεῖ βαθειά μέσα στήν καρδιά του τόν Χριστόν, «διά τῆς Πίστεως τῆς  δι᾿  ἀγάπης ἐνεργουμένης»(Γαλάτ.ε΄6), ποτέ δέν θά πεθάνῃ, διότι ἀκούει τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ, τόν λόγον τῆς Ζωῆς. Καί ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει καί λέγει: «Ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν»(Ἰωάν. ε΄24).

Ὅσοι ἄκουσαν καί τήρησαν τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ καί θανατώθηκαν διά τήν μαρτυρίαν καί τήν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεώς τους εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅσοι ἔπαθαν διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί δέν προσκύνησαν τό ΘΗΡΙΟΝ  ἔζησαν. Ἐβασίλεψαν μετά τοῦ 'Ιησοῦ Χριστοῦ καί ἔγιναν, ὡς μακάριοι καί Ἅγιοι, μέτοχοι τῆς πρώτης Ἀναστάσεως, ὁ Δεύτερος θάνατος, δηλ. ὁ πλήρης χωρισμός ἀπό τόν Θεόν, δέν ἔχει ἐξουσίαν ἐπ᾿  αὐτῶν... , ἀλλά θά εἶναι ἱερεῖς ἀφιερωμένοι στό Θεό καί εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν( Πρβλ. Ἀποκ. κ΄4-6).

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου εἶναι τύπος τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους. Μετά τήν Ἀνάστασιν τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου (Ματθ. θ΄18. Μάρκ.ε'21 ἑξ. Λουκ. η΄41 ἑξ.), καί τοῦ υἱοῦ τῆς Χήρας, εἰς πόλιν καλουμένην Ναῒν(Λουκ.ζ΄11-17), λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος Του, ἐνήργησε τό μέγα Θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου (Ἰωάν. ια΄1-44). Καί τό Θαῦμα τοῦτο ξεπερνοῦσε ὅλα τά ἄλλα, διότι ὁ Λάζαρος ἀναστήθηκε τέσσερις μέρες μετά τό θάνατό του, ὅταν,  δηλαδή, εἶχε ἀρχίσει νά βρωμάει, ὅπως λέγει ἡ ἀδελφή του ἡ Μάρθα στόν Κύριον: «Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γάρ ἐστιν».

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας αἰτιολογεῖ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου καί λέγει ὅτι ὁ Κύριος θέλει δι᾿  αὐτῆς νά πιστοποιήσῃ, νά βεβαιώσῃ τήν κοινήν Ἀνάστασιν. Θέλει νά διώξῃ μέσα ἀπό τήν ψυχή μας κάθε ἀμφιβολία καί νά ἑδραιώσῃ τήν Πίστιν εἰς τήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

 

«Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ Σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός. Ὅθεν καί ἡμεῖς ὡς οἱ Παῖδες, τά τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, Σοί τῷ Νικητῇ τοῦ Θανάτου βοῶμεν· ὠσαννά  ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ἀπολυτ. Ἑορτῆς).

 

Ὁ Κύριος δέν βρισκόταν κοντά στόν Λάζαρον, ὅταν ἠσθένησε, καί οἱ ἀδελφές του, ἡ Μάρθα καί ἡ Μαρία, Τόν εἰδοποίησαν καί Τοῦ εἶπαν: «Κύριε, ἴδε ὅν φιλεῖς ἀσθενεῖ».

Τότε ὁ Κύριος εἶπε: «Αὕτη ἡ ἀσθένεια οὐκ ἔστι πρός θάνατον, ἀλλ᾿  ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ δι᾿  αὐτῆς». Καί ἔμεινε ἐκεῖ πού βρισκόταν δύο μέρες. Ἔπειτα εἶπε εἰς τούς Μαθητάς Του: «Ἄς πᾶμε πάλιν εἰς τήν Ἰουδαίαν. Ὁ Φίλος μας ὁ Λάζαρος ἔχει κοιμηθῆ. Ἀλλά πηγαίνω, γιά νά τόν ξυπνήσω. Ἐπειδή ὅμως οἱ Μαθηταί δέν κατάλαβαν, ὁ Ἰησοῦς, καθαρά τότε τούς εἶπε: «Λάζαρος ἀπέθανε».

Ὁ Κύριος ὀνομάζει ὕπνον, κοίμησιν, τόν Θάνατον. Ἀλλάζει τό ῥῆμα: ἀποθνήσκω, μέ τό ρῆμα: κοιμῶμαι. Ἑπομένως τώρα, γιά τούς πιστούς  εἰς τόν 'Ιησοῦν Χριστόν, δέν ὑπάρχει Θάνατος, ἀλλά πρόσκαιρος ὕπνος, κοίμησις, καί συνεπῶς δέν ὑπάρχουν νεκροί, ἀλλά κεκοιμημένοι. Δέν ὑπάρχουν νεκροταφεῖα, ἀλλά Κοιμητήρια. Καί δόξα τῷ Θεῷ! Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος,  διά φιλανθρωπίαν, καί εἶναι δικός μας Θεός κι᾿  ἐμεῖς δικοί Του δοῦλοι. Καί δόξα τῷ Θεῷ!  Ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς, εἶναι ἡ ζωή καί ἠ εἰρήνη καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν.

Ἡ Ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας τονίζει τήν μεγάλη αὐτήν  ἀλήθεια  εἰς τό Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς καί ψάλλει:

«Ἡ πάντων Χαρά, Χριστός ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς, ἡ Ζωή, τοῦ κόσμου ἡ Ἀνάστασις, τοῖς ἐν γῇ πεφανέρωται, τῇ Αὐτοῦ ἀγαθότητι καί γέγονε Τύπος τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, τοῖς πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν».

ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ τούτου εἶναι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου, ἤδη ἔχοντος τέσσαρας ἡμέρας ἐν τῷ μνημείῳ. Ὅταν ἡ Μάρθα συνήντησε τόν Ἰησοῦν, μέ δάκρυα στά μάτια Τοῦ εἶπε:

«Κύριε, ἄν ἤσουν ἐδῶ κοντά μας, δέν θά εἶχε πεθάνει ὁ ἀδελφός μου, ἀλλά καί τώρα γνωρίζω πώς, ὅ,τι καί ἄν ζητήσῃς ἀπό τόν Θεόν, θά Σοῦ τά δώσῃ ὁ Θεός».

Κύριε, ἀκούω τούς ὀδυρμούς τῆς Μάρθας καί τῆς Μαρίας καί νοιώθω τόν πόνο καί τή μεγάλη τους θλίψη καί ἔρχεται στή μνήμη μου, ὁ δικός μου καθημερινός ὀδυρμός καί θυμᾶμαι τίς  κραυγές τῆς δικῆς  μου Ὀδύνης: «Κύριε, ἄν ἤσουν ἐδῶ κοντά μου δέν θά εἶχε πεθάνει ὁ Σπῦρος μου καί μετά λίγο χρόνο, Σοῦ ἔλεγα καί πάλιν·  Κύριε, ἐάν ἤσουν ἐδῶ κοντά μας, δέν θά εἶχε πεθάνει ὀ Παναγιώτης, ὁ Συνταγματάρχης μου... εἶναι ἀβάσταχτος ὁ πόνος, συγχώρησέ μας, Θεέ μου, γιά τίς ἄναρθρες κραυγές μας...

Ὅταν, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπροσεξίας μας, δέν Σε νοιώθουμε κοντά μας βυθιζόμαστε στή θλίψη καί θολώνει ὀ νοῦς μας, δυσλειτουργεῖ, συγχώρεσέ μας καί ἁπάλυνε τόν πόνο μας...

Σύ, Μακρόθυμε Κύριε, ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, εἶσαι κοντά μας, ἐμεῖς δέν νοιώθουμε τήν ἀόρατη, ἀλλά ζωντανή καί εὐεργετική Παρουσία Σου, Ὅταν χάνουμε τήν αἴσθησι τῆς Παρουσίας Σου, χανόμαστε, βυθιζόμαστε εἰς ᾏδου βυθόν...καί ζητοῦμε Ε Λ Ε Ο Σ ! Ὅταν ἔρχομαι εἰς τόν ἑαυτόν μου ΟΜΟΛΟΓΩ, πώς  Ο, ΤΙ  ἐπιτρέπει Ἡ ΧΑΡΙΣ  ΣΟΥ, εἶναι δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον! Καί αὐτός ὁ Πρόσκαιρος ἀποχωρισμός ἀπό τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα εἶναι ΛΥΤΡΩΣΙΣ, εἶναι εἰρήνη, αἰώνια χαρά καί εὐφροσύνη, γιά τούς  ἀγαπημένους  μας. ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ ! Τά παρήγορα λόγια Σου στή Μάρθα καί στή Μαρία ἀποδεινύουν  ὅτι Σύ, Κύριε, εἶσαι ὀ Μόνος, πού δέν μᾶς ἐγκαταλείπεις ποτέ καί ὅτι μᾶς σκεπάζεις συνεχῶς μέ τή λυτρωτική Σου Παρουσία καί μᾶς ζωοποιεῖς. Πράγματι , Κύριε, Σύ εἶναι ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ καί ἡ ΖΩΗ μας.

Ὅταν ἡ Μάρθα  ἐξομολογήθκε τό Παράπονό της στόν Κύριο, τότε  ὁ Κύριος  εἰς αὐτήν, ἀλλά καί σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀπεκάλυψε τά περί τῆς Ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὄχι μόνον ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ. ἀλλά κάθε στιγμή γίνεται ὁ ἄνθρωπος μέτοχος τῆς Ἀναστάσεως, ὅταν ἀκούει τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὅταν πιστεύει εἰς τόν Χριστόν καί κάνει «Πρᾶξι» τό ΕΥΑΓΓΈΛΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ.

Ἡ Μάρθα πιστεύει καί ὁμολογεῖ Πίστιν εἰς τόν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, Τόν εἰς τόν κόσμον Ἐρχόμενον (Ἰωάν. ια΄27). Ἐν τῷ μεταξύ πληροφορεῖται τήν ἄφιξιν, τόν ἐρχομό τοῦ Ἰησοῦ, πού εἶναι ἐδῶ καί  ἡ Μαρία καί τή φωνάζει, ἐγείρεται ταχύ καί ἔρχεται πρός Αὐτόν, καί ἰδοῦσα Αὐτόν ἔπεσεν εἰς τά πόδια Του καί Τοῦ εἶπε: «Κύριε,  ἄν  ἤσουν ἐδῶ δέ θά πέθαινε ὁ ἀδελφός μου» (Ἰωάν. ια΄28-32).

Ὁ Γλυκύς Ἰησοῦς, ἡ ἐνσαρκωμένη τρυφερότητα, ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας, μπροστά στό ἀποκορύφωμα τοῦ ἀνθρωπίνου Πόνου, συγκινεῖται, ἀλλά συγκρατεῖ τήν συγκίνησίν Του καί ζητεῖ νά Τόν ὁδηγήσουν εἰς τόν Τάφον τοῦ φίλου Του, καί ἐρχόμενος εἰς τό Μνημεῖον, «Ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς...»(Ἰωάν. ια΄35). Μέ τά δάκρυά Του ἀποκαλύπτεται τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπον. Ἀποκαλύπτεται τό ἄπειρον Ἔλεός Του καί ὁ σκοπός τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἦλθε  κοντά μας, γιά νά ἁπαλύνῃ τόν Πόνον μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, νά πατήσῃ Θανάτῳ τόν Θάνατον, «νά καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον καί νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου»(Ἑβρ. β΄14-15).

Θ ρ η ν ε ῖ,  ὁ Ἰησοῦς ὡς ἄνθρωπος, μπροστά στόν ἀνθρώπινο Πόνο, προσπαθεῖ νά συγκρατήσῃ  τήν συγκίνησίν Του, συμμετέχει, ἐνεργά στόν Πόνο μας. Αλλά καί, ὡς Παντοδύναμος Θεός, ἐπαναφέρει στή ζωή, τόν τετραήμερον καί ὄζοντα Λάζαρον. Καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ΖΩΗ καί ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΠΑΝΤΩΝ ΗΜΩΝ.

Ὁ Κύριος  ἐπίσης, μπροστά στό μνῆμα τοῦ Λαζάρου, ἐκτός ἀπό τή διαβεβαίωσι τῆς Ἀναστάσεως, μᾶς διδάσκει, μέ τό προσωπικό Του Παράδειγμα, ὄχι μόνον τί εἶναι πραγματική Προσευχή, ἀλλά μᾶς διδάσκει καί Πῶς γίνεται καί Πόσο μεγάλη Δύναμι ἔχει.

Πρίν ἀπό τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου ὁ Κύριος, ὡς ἄνθρωπος :

Α Ν Α Β Λ Ε Π Ε Ι,     Δ Α Κ Ρ Υ Ζ Ε Ι,     Σ Τ Ε Ν Α Ζ Ε Ι.

Μᾶς λέγει λακωνικά ὅτι  ἡ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ εἶναι  Ἕνα  βλεμμα,  Ἕνα  δάκρυ,  Ἕ ν α ς  σ τ ε ν α γ μ ό ς.

Πράγματι ὁ Κύριος ἀνέβλεψε,  ἐδάκρυσεν, ἐστέναξεν, πρό  τοῦ Τάφου τοῦ Λαζάρου καί ὡς Θεός ΑΝΕΣΤΗΣΕ τόν Λάζαρον, διδάσκων ὅτι καί κάθε πιστός, διά τῆς Προσευχῆς, μπορεῖ καί νεκρούς νά ἀναστήσῃ.

Ο ΚΥΡΙΟΣ «ἦρε τούς ὀφθαλμούς ἄνω καί εἶπε· Πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου. Ἐγώ δέ ᾔδειν ὅτι πάντοτε μου ἀκούεις· ἀλλά διά τόν ὄχλον τόν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.Καί ταῦτα εἰπών φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασε·

Λάζαρε, δεῦρο ἔξω.Καί ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκώς...»(Ἰωάν. ια΄41-44).

Μεγάλη εἶναι ἡ Χάρις καί ἡ Δύναμις τοῦ Θεοῦ, ἀλλά, δυστυχῶς, «πετρῶσαν᾿  οἱ καρδιές», «ἐψύγει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» καί δέν βλέπουν, δέν ἀκοῦνε καί χάνουν  καί χάνονται. Ἀποκρούουν τήν Χάριν καί τήν Δύναμιν τοῦ Θεοῦ καί, χωρίς ντροπή, ἀντιστρατεύονται εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. ΤΟΤΕ, μπροστά στό Μέγα Θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, «οἱ Ἀρχιερεῖς ἐβουλεύσαντο, ἵνα καί τόν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν·  ὅτι πολλοί δι᾿  αὐτόν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καί ἐπίστευον εἰς τόν Ἰησοῦν» (Ἰωάν. ιβ΄10-11).'

Ἀλλά καί σήμερα πολλοί ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ εἰς τήν Ἀλήθειαν, καί παραμένουν κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, καί ζοῦν, οἱ δυστυχισμένοι, μέσα στήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, καί ζωντανοί νεκροί, στεροῦνται τή Χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Χριστός θέλει νά σωθοῦν καί οἱ Σταυρωτές Του, πού, ὡς παράφρονες, δέν μετανοοῦν. Ἵσταται, ὁ Μακρόθυμος, ἐπί τήν Θύραν καί κρούει..

ΚΑΙΡΟΣ εἶναι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, πού εἶναι  Ἡ ΖΩΗ καί ἡ ἈΝΑΣΤΑΣΙΣ ἡμῶν.

ΚΑΙΡΟΣ νά ζητήσουμε ΕΛΕΟΣ, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά «ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ». Αὐτός καί Μόνον Αὐτός εἶναι ὁ ΣΩΤΗΡ.

«ΕΣΤΑΥΡΩΘΗ  ΔΙ᾿ ΗΜΑΣ ΚΑΙ ΕΚΩΝ ΕΤΑΦΗ ΚΑΙ  ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΤΟΥ ΣΩΣΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ. ΑΥΤΟΝ Π  Ρ  Ο Σ Κ Υ Ν Η Σ Ω Μ Ε Ν !».

 

 

ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.

Ἡ Ὁσία Μαρία  λέγεται Αἰγυπτία, διότι κατήγετο από τήν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Ζοῦσε δέ ἀπό τήν παιδική της ἀκόμη ἡλικία ἔκλυτο, ἔκφυλο, ἀκόλαστο, ἀνήθικο βίο.

Δέκα ἑπτά(17) ὁλόκληρα χρόνια παρέμεινε στήν ἀκολασία καί πολλές ψυχές παρέσυρε στό Θάνατο, διότι ἡ πορνεία εἶναι θάνατος τῆς ψυχῆς. Μετά ὅμως ἀπό τήν πολυχρόνιον αὐτήν παραλυσίαν, κατά  ἕνα θαυμαστόν τρόπον, παρέδωκε τόν ἑαυτόν της εἰς τήν ἐγκράτειαν καί ἔφθασε σέ τέτοιο ὕψος πνευματικῆς τελειότητος, ὥστε νά περιπατεῖ ἐπάνω στά  ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου καί νά κρατῆται μετέωρη πάνω στή γῆ. ΠΡΟΞΕΝΕΙ κατάπληξιν καί εἰς τούς Ἀγγέλους. Διότι, μέ τήν εἰλικρινῆ της καί ἔμπρακτη Μετάνοια,  δι᾿  ἐπιπόνου ἀσκήσεως καί ἐγκρατείας, ΕΦΘΑΣΕ  εἰς τό ἀκρότατον ὕψος τῆς ἀρετῆς.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Καρδιογνώστης, ὡς ἄπειρη ΑΓΑΠΗ δέχθηκε τήν εἰλικρινῆ της Μετάνοια καί τήν ἐνίσχυσε εἰς τόν πνευματικό της ἀγῶνα. Ἡ Ὁσία Μαρία νίκησε πάντα Πειρασμόν, καί μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ ἔφθασε εἰς τήν Κορυφήν τῆς Κλίμακος τῶν ἀρετῶν.

 «Εθαυματούργησε, Χριστέ, τοῦ Σταυροῦ Σου ἡ δύναμις, ὅτι καί ἡ πρώην πόρνη, ἀσκητικόν ἀγῶνα ἀγωνίσθηκε, γι᾿  αὐτό καί, ἀφοῦ ἀπέρριψε τό ἀσθενές τῆς φύσεως, ἀντιστάθηκε μέ θάρρος καί γενναιότητα κατά τοῦ διαβόλου καί νέκρωσε τά βρωμερά της Πάθη. διά τοῦτο, ἀφοῦ ἔλαβε τό βραβεῖον τῆς ΝΙΚΗΣ, πρεσβεύει ἡ Ἁγία ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

ΠΟΙΟΣ δέν θαυμάζει «τήν καλήν ἀλλοίωσιν», τήν ἁγίαν μεταβολήν, τῆς Ὁσίας Μαρίας; ΠΟΙΟΣ δέν παραδειγματίζεται ἀπό τήν εἰλικρινῆ της Μετάνοια; ΠΟΙΟΣ δέν ἐνθαρρύνεται νά πάρῃ τήν ἀπόφασι ἐπιστροφῆς εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν;

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, Ἐπίσκοπος Κρήτης, εἰς τόν Μεγάλο Κανόνα, ἀναφερόμενος εἰς τήν Μαρίαν τήν Αἰγυπτίαν, λέγει: «Μεγάλων ἀτοπημάτων εἰς βάθος κατενεχθεῖσα, οὐ κατεσχέθης· ἀλλ᾿  ἀνέδραμες  λογισμῷ  κρείττονι πρός τήν ἀκροτάτην διά πράξεως σαφῶς ἀρετήν παραδόξως, ἀγγέλων φύσιν, ΜΑΡΙΑ  καταπλήξασα».

«Τά τῆς ψυχῆς θηρεύματα καί τά πάθη τῆς σαρκός  συνέτριψε, μέ τό ξίφος τῆς ἐγκρατείας, τά τῆς ἐννοίας , τῶν λογισμῶν τά ἐγκλήματα, μέ τή σιγή τῆς ἀσκήσεως τά ἀπέπνιξες καί μέ τά ρεῖθρα, μέ τίς ροές τῶν δακρύων σου ἐπότισες ὁλόκληρη τήν ἔρημο καί ἐβλάστησες σέ μᾶς καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας, γι᾿  αὐτό ἑορτάζουμε τήν  μνήμην σου ὁσία Μαρία, ὡς ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ».

ΠΩΣ, ὅμως, ἐπῆλθε ἡ μεταβολή αὐτή; Κάποτε πληροφορήθηκε  ὅτι πολλοί προσκυνηταί θά πήγαιναν εἰς τά Ἱεροσόλυμα, γιά νά παρασταθοῦν εἰς τήν Ὕψωσιν τοῦ Σταυροῦ. Ἀπό περιέργεια ἤ μᾶλλον, μέ σκοπόν νά ἀγρεύσῃ πελάτες, ἀκολούθησε καί αὐτή καί πῆγε εἰς τά Ἱεροσόλυμα. Εἰς τήν προσπάθειάν της νά εἰσέλθῃ εἰς τόν Ναόν, πού θά γινόταν ἡ Ὕψωσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ, αἰσθάνθηκε μιά ἀόρατη δύναμι νά τήν κρατάῃ ἀκίνητη εἰς τήν Εἴσοδο καί νά τήν ἐμποδίζῃ νά εἰσέλθῃ εἰς τόν Ναόν. Ἔβλεπε ὅλους τούς προσκυνητάς νά εἰσέρχονται εἰς τόν Ναόν καί αὐτή μόνον δέν μποροῦσε νά εἰσέλθῃ. Καί τότε ἦλθε εἰς τόν ἑαυτόν της. Ὁ Φιλάνθρωπος τήν βοήθησε, μέ αὐτόν τόν τρόπον νά συναισθανθῇ τήν ἁμαρτωλότητά της. καί ἀμέσως, μετά ἀπό ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον, ἀποδέχθηκε τήν προσωπική της ἐνοχή, ἀναγνώρισε τά σφάλματά της, καί μετενόησε ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ. Τότε ἀμέσως, μέ δάκρυα εἰλικρινοῦς μετανοίας, γονάτισε  καί ζήτησε τή βοήθεια τῆς ἀειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ καί παρεκάλεσε  τήν ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ, τήν ἁγνήν καί ἄχραντον Παρθένον, νά πρεσβεύσῃ εἰς τόν Υἱόν της  καί νά τῆς ἐπιτραπῇ ἡ εἴσοδος εἰς τόν Ναόν.

ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ δέ εἰς τήν Μεγαλόχαρι ὅτι θά ἀλλάξῃ ζωή, ὅτι δέν πρόκειται ποτέ νά ξαναγυρίσῃ πίσω εἰς τόν ἀκόλαστον βίον. Μετά τήν εἰλικρινῆ της Μετάνοια, μπόρεσε νά εἰσέλθῃ εἰς τόν Ναόν. Προσκήνησε τόν Τίμιον Σταυρόν. Γονάτισε μπροστά εἰς τήν Εἰκόνα τῆς Υπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, εἰλικρινά μετανοιωμένη,  εὐχαρίστησε τήν ΠΑΝΑΓΙΑ καί τῆς ὑποσχέθηκε ὅτι θά ἀλλάξῃ ζωή. Συντετριμμένη, γιά τά πολλά καί μεγάλα  της ἁμαρτήματα,  ΠΗΡΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΙ: Νά ζήσῃ τόν ὑπόλοιπον  χρόνον τῆς ζωῆς της ἐν ΧΡΙΣΤῼ. Καί ἀμέσως ἀνεχώρησε καί πῆγε εἰς τήν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου καί ἔζησεν ἐκεῖ σαράντα ἑπτά(47) ἔτη  ἐπίπονης ἀσκήσεως. Μέ ἀσκητικούς πόνους ἐχαλίνωσε καί νέκρωσε τῆς σαρκός τά σκιρτήματα. Ἀπέδειξε τό ἀνδρεῖον φρόνημα τῆς ψυχῆς. Πράγματι νέκρωσε  πάντα τά μέλη τῆς σαρκός τά ἐπί τῆς γῆς. ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ, γιά τόν κόσμο, γιά νά  ζήσῃ γιά τό ΧΡΙΣΤΟ. Ἔζησε σαράντα ἑπτά χρόνια, μέ Ἐγκράτεια, Προσευχή καί Νηστεία καί δόξασε τόν Θεόν, πού τῆς ἔδωσε τό Χάρισμα τῆς Μετανοίας καί τή δέχθηκε, εἰλικρινά μετανοιωμένη, εἰς τήν Βασιλείαν Του.

«Ἡ πορνείαις πρότερον, μεμεστωμένη παντοίαις, Χριστοῦ νύμφη σήμερον, τῇ Μετανοίᾳ ἐδείχθης, Ἀγγέλων, τήν πολιτείαν ἐπιποθοῦσα, Δαίμονας, ΣΤΑΥΡΟΥ τῷ ὅπλῳ καταπατοῦσα· διά τοῦτο βασιλείας, ἐφάνης νύμφη Μαρία πάνσεμνε».

Δύο χρόνια πρίν ἀπό τήν Κοίμησίν της, συνήντησε εἰς τήν ἔρημο ἕναν Ἅγιον ἐρημίτην, τόν ΖΩΣΙΜΑ καί ἐξομολογήθηκε ἀπό τήν ἄρχήν ὁλόκληρη τήν ζωήν της καί τόν παρεκάλεσε νά τήν κοινωνήσῃ τοῦ ἀχράντου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἅγιος Ζωσιμᾶς τόν ἑπόμενον χρόνον, τήν Μεγάλην Πέμπτην, ἔφερε τά Ἅγια Μυστήρια, γιά νά τήν κοινωνήσῃ, καί ΕΙΔΕ ὅτι, ἡ Ὁσία Μαρία, πού βρισκόταν εἰς τήν ἀπέναντι ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου, κάνει τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, πατᾷ πάνω στά νερά τοῦ ποταμοῦ, καί διαπερνᾶ τόν Ποταμόν, διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται καί κοινωνεῖ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων.  Εἶπε δέ εἰς τόν ἀββᾶ Ζωσιμᾶ νά ἔλθῃ τόν ἑπόμενον Χρόνον.

Ἀφοῦ κοινώνησε παρέδωκε τήν ἁγιασμένη της ψυχή εἰς τόν Κύριον. Τόν ἑπόμενον χρόνον ἐπανῆλθεν ὁ Ἀββᾶς Ζωσιμᾶς, καί τήν βρῆκε νεκρή, ἁπλωμένη στήν Ἄμμο, μέ τά χέρια σταυρωμένα καί βλέπουσα πρός Ἀνατολάς, στή θέσι, πού τήν εἶχε κοινωνήσῃ τόν προηγούμενο χρόνον, καί γράμματα πλησίον αὐτῆς, πού ἔλεγαν:

«Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, θάψον ὧδε τό σῶμα τῆς ἀθλίας Μαρίας. Ἀπέθανον τήν αὐτήν ἡμέραν, καθ᾿ ἥν ἐκοινώνησα τῶν ἀχράντων Μυστηρίων. Εὔχου ὑπέρ ἐμοῦ».

Λέγεται ὅτι ὁ Πατήρ Ζωσιμᾶς προσπάθησε νά τή θάψῃ εἰς τήν θέσιν αὐτήν καί ἐπειδή δέν μποροῦσε νά ἀνοίξῃ τόν τάφον, βρισκόταν σέ ἀπορία. Τότε «ὁρᾷ  λέοντα μέγαν τῷ Λειψάνῳ τῆς ὁσίας παρεστῶτα καί τά ἴχνη αὐτῆς ἀναλείχοντα». Δηλαδή εἶδε ἕνα μεγάλο Λιοντάρι νά στέκεται δίπλα στό ἅγιον λείψανον τῆς Ὁσίας καί νά γλείφῃ τά ἴχνη της. Τρόμαξε ὁ  Ἀββᾶς. Ἀλλά τό Λιοντάρι, μετά ἀπό παράκλησι τοῦ ἀββᾶ, ἔσκαψε μέ τά μπροστινά του πόδια τό λάκκο, γιά νά ἐνταφιασθῇ τό σκήνωμα τῆς Ἁγίας. Τόν βίον της ἔγραψε ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων. Ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμην της τήν πρώτην (1ην) Ἀπριλίου. Οἱ  Ἅγιοι Πατέρες ὅμως ὥρισαν νά τιμᾶται ἡ Ἁγία καί τήν Ε΄ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν. Τήν προβάλλουν ὡς ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, μέ σκοπόν νά διεγείρουν τούς ῥᾳθύμους καί ἁμαρτωλούς εἰς Μετάνοιαν καί νά  διακηρύξουν τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πού δέχεται τούς εἰλικρινά μετανοιωμένους καί ὅτι γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι.

Τό Μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σαφές. ὁ Χριστός ἦλθε εἰς τόν κόσμον, νά σώσῃ ὅλους ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, διότι πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.

ΤΩΡΑ ἀπομένει ἡ δική μας θέλησις. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. ΚΑΙΡΟΣ, λοιπόν,  εἶναι νά ἔλθουμε ὅλοι σέ περισυλλογή καί αὐτοεξέτασι. Νά κάνουμε ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον. Νά ἔλθουμε σέ αὐτογνωσία  νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτόν μας ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος καί ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, νά   δεχθοῦμε τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὥστε νά μᾶς ἐπιτραπῇ ἡ Εἴσοδος εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί ἀξιωθοῦμε ἐκεῖ νά δοξολογοῦμε τόν Θεόν μετά τῶν Αγγέλων καί τῶν Αγίων εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.