Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΤΡΥΦΕΡΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

Πρότυπον ἁγίας  ζωῆς.

Στήλη ἔμψυχος τῆς ἐγκρατείας,

στή διεφθαρμένη ἐποχή μας.

     « Ἐκ  κοιλίας μητρός ἡγιασμένος» ὁ Ἅγιος Στυλιανός, ἀπό τήν τρυφερή του ἀκόμη ἡλικία, ἀκολούθησε «τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ» (παρβλ. Α΄Πέτρ. β΄ 21).

       Πίστεψε, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του, στό Χριστό.        Ἀγάπησε τόν Κύριο, τόν Λυτρωτή, Τόν λάτρεψε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ»(Ἰωάν. δ΄ 24). Δέχθηκε στήν καρδιά του τό Χριστό καί  ἔκαμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του.

      Κατενόησε «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί  τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων.
Κατενόησε δηλαδή α) ὅτι κάθε ἄνθρωπος «γυμνός ἐξέρχεται ἐκ τῆς κοιλίας τῆς μητρός του καί γυμνός πάλιν ἐπιστρέφει εἰς τήν γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη» (παρβλ. Ἰώβ  α΄ 21. Γενέσ. γ΄19), β) ὅτι  εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, εἰς τήν ὁποίαν ἐγκατέστησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον(Γενέσ. γ΄ 24), σ'  αὐτήν τήν παροικία, εἶναι μέ ἡμερομηνίαν λήξεως «ἕως  ὅτου ἐπιστρέψει εἰς τήν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη»(Γενέσ. γ΄19).  Ὅτι ὅλοι  εἴμαστε «πάροικοι καί παρεπίδημοι» (Ψαλμ. 38, 13), προσωρινοί, διαβάτες. Καί γ) ὅτι «πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον» καί ὅτι «οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα... πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον», ὅπως λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.
        Ὁ Ἅγιος Στυλιανός ἀπό τήν τρυφερή του ἀκόμη ἡλικία συνειδητοποίησε ὅτι ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι τό ὑπέρτατον Ἀγαθόν (τό Bene supremo), Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι τό Ἕν, τό ὁποῖον ἔχουμε χρεία (Λουκ. ι΄ 42), Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή» (Ἰωάν. ιδ΄ 6),
ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι «ἡ ζωή ἡμῶν» (Κολοσ. γ΄4) καί «ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφεσ. β΄14) καί ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄ 12). Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἀφοσιώθηκε στό Χριστό καί ἀκολούθησε τά ματωμένα Χνάρια Του.






              «Ὁ  Ἄρχων τῆς εἰρήνης καί  Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν»

Ἐραστής τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἅγιος ἀπεφάσισε  νά γίνῃ τέλειος καί τήρησε ἐπακριβῶς τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου, πού εἶπε: «Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί δός πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ, καί δεῦρο ἀκολούθει μοι» (Ματθ. ιθ΄ 21). Διεμοίρασε εἰς τούς πτωχούς τήν πατρικήν του περιουσίαν, ὅλον τόν πλοῦτον, πού κληρονόμησε ἀπό τούς γονεῖς του. Ἀνέβασε  τούς θησαυρούς του εἰς τόν οὐρανόν ἐκπληρῶν τό πρόσταγμα τοῦ Κυρίου, πού λέγει: «Μή θησαυρίζετε θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς...», ἀλλά «Θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυρούς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σής, οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδέ κλέπτουσιν. Ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν» (Ματθ. στ΄ 19-21).
     Ὁ Ἅγιος εἶχε παραδώσῃ τήν καρδιά του στό Χριστό ἀπό τήν τρυφερή του ἡλικία, καί εὐθύς ἐξ ἀρχῆς «ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν τόν πλοῦτον του. Ἡ δικαιοσύνη του, ἡ ἀμοιβή του γιά τήν ἀρετήν του αὐτήν, θά εἶναι αἰωνία καί ἡ δύναμίς του θά ἀνυψωθῇ εἰς μέγα ὕψος δόξης» (Ψαλμ. 111,9. Β΄ Κορινθ. θ΄ 9).
     Ὁ Ἅγιος ἀφιερώνεται  εἰς τήν ἐπιμέλειαν καί τήν τελείωσιν τῆς ψυχῆς. Ἐξετάζει μόνον  «τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ» (Ἐφεσ. ε΄ 10) καί φροντίζει, μέ ἐπίπονες ἀσκήσεις καί μέ θεῖον ζῆλον , νά  κατακτήσῃ τάς ἀρετάς. Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἀπέφευγε κάθε ἐμπόδιον καί, φλεγόμενος ἀπό θεῖον ἔρωτα, ἐπιζητοῦσε νά εὑρίσκεται μόνος μέ μόνον τόν Θεόν καί ἀδιαλείπτως νά συνομιλῇ μέ τόν Κύριο. «Νεκρώνει τά μέλη αὐτοῦ τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολοσ. γ΄5). «Σταυρώνει», ὡς πιστός Μαθητής τοῦ Χριστοῦ, «τήν σάρκα  σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτ. ε΄ 24). Ἀπεκδύεται
(ξεντύνεται) τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, ἀποβαλλει ὡς ἄλλο ρυπαρό ἔνδυμα  «τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ» (Κολοσ. γ΄ 9) καί ἐνδύεται τό ἔνδυμα τῆς καθαρότητος, τῆς ἁγνότητος, τῆς ἁγιότητος. Ἐνδύεται τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας (Α΄ Κορινθ. ιε΄ 53), «ἐνδύεται  τήν ἐξ ὕψους δύναμιν» (παρβλ. Λουκ. κδ΄ 49), «περιβάλλεται βύσσινον λαμπρόν καθαρόν» ( παρβλ. Ἀποκ. ιθ΄ 8, 14).
«Ἐνδύεται τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» (Ρωμ. ιγ΄14. παρβλ.Γαλάτ. γ΄ 27. Ἐφεσ. δ΄ 24). Ἐνσαρκώνει τάς ἀρετάς,  τήν ὀρθόδοξον πίστιν, τήν γνησίαν ἀγάπην, τήν ἄκραν ταπείνωσιν, τήν Καλωσύνη καί γίνεται γιά ὅλους μιά ζεστή, πολύ ζεστή ἀγκαλιά. Γίνεται πρότυπον ἁγίας ζωῆς,  ὁ Ἅγιος  Στυλιανός. Γίνεται στήλη ἔμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος τόν στεφανώνει  μέ τό στεφάνι τῆς ἀφθαρσίας καί μέ τό χάρισμα καί τή δύναμι νά θεραπεύῃ ἀνίατες ἀσθένειες. Τόν ἀναδεικνύει προστάτην τῆς τρυφερῆς ἡλικίας, τῶν νηπίων καί τῶν βρεφῶν καί τῶν κυοφορούμενων. Ὅλοι οἱ πιστοί γνωρίζουν ὅτι ὁ Ἅγιος Στυλιανός ὁ Παφλαγών θεράπευε καί θεραπεύει τά Βρέφη καί τά Παιδιά ἐκείνων πού τόν παρακαλοῦν μέ πίστι.

      Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην του τήν 26ην Νοεμβρίου καί  προβάλλει τόν Ἅγιον ὡς πρότυπον πρός μίμησιν, σέ ὅλους ἐκείνους πού ὕψωσαν σέ θεότητα καί λατρεύουν τό Βόρβορο, τό Χρῆμα, τόν Μαμωνᾶ, τόν Διάβολον.
       Ὁ Ἅγιος, μέ τήν πρᾶξι  τῆς ζωῆς του, μᾶς διδάσκει ὅτι μποροῦμε, ἄν θέλουμε, νά λυτρωθοῦμε ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς καί νά ἀξιωθοῦμε νά λάβουμε μέρος εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ (πρβλ. Ρωμ. η΄ 21).
       Στό χέρι μας εἶναι νά ἀποτινάξουμε τή λάσπη, πού κατακλύζει τήν ψυχή μας, νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό κάθε ἀκάθαρτη καί ὑλική ἡδονή, «νά καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορινθ. ζ΄ 1). Δέν εἴμαστε μόνοι. Εἶναι μαζί μας ὁ Λυτρωτής καί μᾶς καλεῖ κοντά Του.  Εἶναι ἄπειρον ἔλεος. Καιρός νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στήν Πηγή τῆς Ζωῆς.  Ὁ Ἅγιος Στυλιανός μᾶς καλεῖ. Ὁ  Χριστός ἄνοιξε τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ, «ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει ...» καί μᾶς περιμένει. Καιρός νά ἐπιστρέψουμε, πρίν νά εἶναι ἀργά...
 

                              

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΣΤΟ ΝΑΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ

Ἐγερτήριον σάλπισμα ἐξόδου τοῦ λαοῦ

τοῦ Θεοῦ ἀπό τή σημερινή Βαβυλῶνα  

                            

                                                    « Ὁ καθαρώτατος ναός τοῦ Σωτῆρος,

                                                        ἡ  πολυτίμητος παστάς καί Παρθένος,

                                     τό ἱερόν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ,

                                     σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου,

                                     τήν χάριν συνεισάγουσα τήν ἐν Πνεύματι

                                     θείῳ· ἥν  ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ·

                                     αὕτη ὑπάρχει σκηνή ἐπουράνιος».
                                        (Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς τῆς εἰσόδου τῆς Θεοτόκου στό Ναό).

  Ἡ ἁγνή καί ἄσπιλος Παρθένος ὁδηγεῖται καί εἰσάγεται εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ, ἀπό τούς εὐσεβεῖς γονεῖς της. Ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι ἡ κόρη τους, τό παιδί τους, ὅπως καί κάθε παιδί εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ. Τό ἀφιερώνουν στό Θεό. Τό ἐναποθέτουν στά παντοδύναμα χέρια Του, γιά νά τό προστατεύσουν ἀπό κάθε κίνδυνον, ἀπό κάθε κακό. Καί ὁ Θεός βλέπει τήν πίστι τους, γνωρίζει τήν ἀγάπη τους, βραβεύει τήν ἀρετή τους, δέχεται τό δῶρον τους καί προσφέρει ἄφθονη τή Χάρι Του καί τήν παντοδύναμη προστασία Του στό παιδί τους.
      Στό Ναό τοῦ Θεοῦ, στό θεῖο καί πνευματικό αὐτό ἐργαστήριον, «ὑπό τήν κραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 6), ἡ ταπεινή Παρθένος  μελετᾶ, μέρα καί νύκτα, τόν πανάγιον Νόμον Του, μαθαίνει νά ὑπακούῃ στό θεῖον Θέλημα,  νά λατρεύῃ τόν Κύριον «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί νά ἀγαπᾷ τούς ἀνθρώπους.
     Μέσα ἐκεῖ στό χῶρο τῆς ἀφιερώσεως, μαθαίνει νά ξεχωρίζῃ τό καλό ἀπό τό κακό, τό μαῦρο ἀπό τό ἄσπρο, τό φῶς ἀπό τό σκοτάδι, τή ζωή ἀπό τό θάνατο. Μαθαίνει ὅτι τό πιό τρανό, τό πιό μεγάλο, τό πιό πολύτιμο πρᾶγμα στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἁγνότητα. Καί ἔτσι ἀναδεικνύεται:
«ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή»,
«ἡ ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί
καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν»,
«τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα καί τῶν φιλοθέων φιλοθεωτέρα».
«Ὁ καθαρώτατος ναός τοῦ Σωτῆρος,
ἡ πολυτίμητος παστάς (ὁ πολυτίμητος νυμφικός θάλαμος),
ἡ ἁγνή, ἡ  ἄσπιλος καί ἀμόλυντος Παρθένος, πού καταξιώνεται νά δεχθῇ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί τήν ἐπισκίασιν τῆς Δυνάμεως τοῦ Ὑψίστου (Λουκ. α΄ 35), νά γεννήσῃ τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, νά γίνῃ ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, ἡ Μητέρα τοῦ Φωτός, ἡ Μητέρα ὅλων μας. Νά γίνῃ τό ἱερόν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ.

   

         Χάρις εἰς τήν φωτεινή καθοδήγησι τῶν εὐσεβῶν γονέων της, ἡ Παρθένος Μαρία κατενόησεν ὅτι «ἑνός ἐστι χρεία»· καί τήν ἀγαθήν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ' αὐτῆς» (πρβλ. Λουκ. ι΄ 42). Εἰσάγεται εἰς τόν Ναόν, καί ἀνατρέφεται μέ τά θεῖα νάματα τῆς Πίστεως στόν ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν καί γίνεται Παναγία.
      Ἐκεῖ, εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου τήν ὡδήγησαν οἱ γονεῖς της,  ἡ Παρθένος στάθηκε ἀμετακίνητη, πιστή στίς αἰώνιες καί ἀναλλοίωτες Ἀρχές, στίς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἀνεδείχθη Φωτεινή  Λυχνία καί Στάμνος χρυσή, «μάννα φέρουσα, τό γλυκαῖνον τά τῶν εὐσεβῶν αἰσθητήρια», «Σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης», «Κλῖμαξ ἐπουράνιος, δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός, Γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν» Καί πάνω ἀπό ὅλα στοργική Μητέρα.

        Ἐάν ὅλοι οἱ γονεῖς, οἱ διδάσκαλοι καί οἱ πνευματικοί συνειδητοποιήσουν τό βαθύτερο νόημα τῆς Ἑορτῆς τῆς εἰσόδου τῆς Παρθένου, θά μπορέσουν, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, νά ἀλλάξουν πολύ σύντομα τή μορφή τῆς ζωῆς καί, ἀπό κόλασι πού ἔχει γίνει, νά τή μεταβάλουν, στ' ἀλήθεια, πολύ σύντομα, σέ ἕναν ἀληθινόν Παράδεισον.
       Εἶναι καιρός νά ἀκούσουμε τή στοργική προσταγή τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς καλεῖ κοντά Του. Νά ἀκούσουμε τήν ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ φωνήν τήν λέγουσαν: «ἔξελθε ἐξ αὐτῆς (τῆς Βαβυλῶνος) ὁ λαός μου, ἵνα μή συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῶν...» (Ἀποκ.ιη΄4) 
      Ἡ Εἴσοδος τῆς Θεοτόκου εἰς τόν Ναόν νά λειτουργήσῃ στήν ψυχή μας, ὡς Ἐγερτήριον σάλπισμα ἐξόδου ὅλων μας ἀπό τήν Βαβυλῶνα καί εἰσόδου εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.
       Σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή, εἶναι ἀνάγκη νά σταθοῦμε ἀντίθετα πρός τό ὑλιστικό ρεῦμα τῆς σχιζοφρενικῆς μας ἐποχῆς, καί, πιστοί στίς αἰώνιες ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ, στίς  ἀκατάλυτες Ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, νά ὁδηγήσουμε τά παιδιά μας κοντά στό Θεό, νά  τά εἰσαγάγουμε  στό Ναό καί νά τά ἀνατρέφουμε  ἐπιμελῶς, «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ. στ΄ 4), ὥστε νά λυτρωθοῦν ἀπό τό ἄγχος καί τήν ὀδύνη, πού φέρει στήν ψυχή  καί τή ζωή τους ὁ σκοταδισμός καί οἱ ἄθεοι σκοταδιστές τοῦ κόσμου τούτου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰωάν. ε΄19).
     Εἶναι καιρός, ἐμεῖς καί τά παιδιά μας,  νά ταπεινωθοῦμε «ὑπό τήν καραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἡμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ» (παραβλ. Α΄ Πέτρ. ε΄ 6). Εἶναι καιρός νά λυτρωθοῦν τά παιδιά μας ἀπό τό Φόβο, πού  τά βασανίζει στή ζωή τους, νά βροῦν, τόν ὀρθό προσανατολισμό, νά ξεφύγουν ἀπό τίς μηδενιστικές ἀντιλήψεις, ἀπό τόν Μηδενισμό, ἀπό τήν ἀπαξίωσι τῶν Ἀξιῶν καί ἀπό τή μωρία τοῦ κόσμου τούτου, πού νεκρώνει τήν ψυχή, σκοτίζει τό νοῦ, παγώνει τήν καρδιά, ψήγει τήν ἀγάπη, ἀχρηστεύει τή ζωή καί κατακερματίζει τήν προσωπικότητα.
      Εἶναι καιρός ἡ εἴσοδος τῆς Παρθένου στό ναό νά γίνῃ εἴσοδος ὅλων μας, καί πάνω ἀπό ὅλα εἴσοδος τῶν παιδιῶν μας στό ναό. Εἴσοδος στήν ἀληθινή Θεογνωσία, γιά κάθε νέο καί γιά κάθε νέα.
      Εἶναι καιρός νά ἐκλέξουμε τό Ἕνα, τό ὑπέρτατον Ἀγαθόν, τό  bene supremo καί νά παρακαθήσωμε «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἀκούοντες τόν λόγον Αὐτοῦ» (παρβλ. Λουκ. ι΄ 39). Νά κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάθε νεανική ψυχή, ὅταν ἔχῃ μέσα της τό Χριστό, εἶναι ἕνας πραγματικός παράδεισος.
      Ἐμπρός, λοιπόν, φίλοι μου, ἐξέλθετε ἀπό τή Βαβυλῶνα καί εἰσέλθετε εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ. Ἡ εἴσοδος εἰς τόν ναόν εἶναι ἐλευθέρα. Μακριά ἀπό κάθε Ψευτιά καί ὑποκρισία, μακριά  ἀπό κάθε  ἀπογοήτευσι, μακριά ἀπό κάθε ἀπάτη τοῦ κόσμου τούτου, ἄς εἰσέλθουμε εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, στό χῶρο τῆς ἁγνότητος καί τῆς καθαρότητος.  Ὁ Χριστός μᾶς περιμένει καί «κρούει τήν θύραν...». Καιρός εἶναι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά γίνῃ ἡ ψυχή μας Κατοικητήριον καί Θρόνος Θεοῦ!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ;

Καί μόνον ἕνας ἀρκεῖ.

                                       «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα  ἠχρειώθησαν·

                                        οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν

                                        ἕως ἑνός» ( Ψαλμ.13,3 . Ρωμ. γ΄ 12).

  

   Ὁ  Δαβίδ καί ὁ Απόστολος Παῦλος, διαχρονικά καί μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, διαπιστώνουν ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι παρεξετράπησαν, ξέφυγαν ἀπό τό δρόμο τῆς ἀρετῆς καί συγχρόνως ἐξαχρειώθηκαν. Καί πραγματικά δέν ὑπάρχει κανείς, πού νά ἐνεργῇ τό αγαθόν. Δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας.

   Αὐτή εἶναι ἡ σκληρή πραγματικότητα σήμερα καί στήν Πατρίδα μας, τήν δοξασμένη, τήν Ὀρθόδοξη  Ἑλλάδα, πού εἶναι τό λίκνον, ἡ κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, ἡ καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας.

    Δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας, πού νά μᾶς ἀγαπάῃ εἰλικρινά. Μᾶς φθονοῦν καί μᾶς μισοῦν καί αὐτοί ἀκόμη, πού τούς θρέψαμε, μέ τό μάννα τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας καί τούς ποτίσαμε μέ τά θεῖα νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας.

    Εἶναι  ὁλοφάνερο ὅτι μέ κάθε δόλιο τρόπο, σκοτεινές Δυνάμεις (Σιωνισμός, Παγκοσμιοποίησις, Σατανισμός) προσπαθοῦν, μέ τίς ὑλιστικές, ἀθεϊστικές θεωρίες τους καί ἐκβιαστικά νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τήν ψυχήν μας καί ἀπό τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας, τά ὅσια καί τά ἱερά μας, τά Ἰδανικά καί τίς ἑλληνορθόδοξες Παραδόσεις μας. Παραχαράττουν καί διαστρέφουν τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας, πού γράφτηκε μέ τό  αἷμα τῶν προγόνων μας. Καί μέ δυό λέξεις: Προσπαθοῦν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία. Μέ τίς ἄνομες ἐνέργειές τους μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι, μέ τή συνεργασία μερικῶν ἀθέων Πηλιο-Γούσηδων, ἐραστῶν τοῦ Ἰούδα, πού προδίδουν καί πωλοῦν, ὅχι μόνο τόν  Χριστόν καί τήν Ἑλλάδα, ἀλλά ἀκόμη καί τήν ἴδια τή μάνα τους «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων».

    

    Εἶναι καιρός να ξυπνήσουμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες καί νά κλείσουμε  βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τό Χριστό καί τήν Ἑλλάδα. Νά ἀντισταθοῦμε στή λαίλαπα τῶν σκοταδιστῶν καί νά διδάξουμε ἀκόμη μιά φορά ὅτι πάνω ἀπό ὅλα ἔχουμε τήν Πίστι μας στό Χριστό καί τήν Ἀγάπη μας στήν Πατρίδα καί τή Λευτεριά.

   Εἶναι σίγουρο ὅτι εἶναι κοντά μας ὁ Χριστός. «Ἐγγύς Κύριος πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις Αὐτόν, πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις Αὐτόν ἐν ἀληθείᾳ» (Ψαλμ. 144, 18). Μᾶς παραστέκει ὁ Παντοδύναμος καί μᾶς προστατεύει καί κανείς δέν θά μπορέσῃ νά μᾶς βλάψη. Ἀρκεῖ μέ πίστι νά επικαλούμαστε τόν Κύριο ἁγνά καί εἰλικρινά, μέ τήν καρδιά μας. Αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί γι' αὐτό « ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει ...» (Ἀποκ. γ΄ 20).

   

    Εἶναι καιρός νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί μέ τή δική Του συμμαχία νά παλαίψουμε ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος μας καί εἶναι σίγουρο ὅτι  μαζί μέ τό ἁρνίον θά νικήσουμε  τόν Ἀντίχριστον καί τούς ἀντιχρίστους, πού προσπαθοῦν, μέ κάθε ἄνομο τρόπο, νά μᾶς ἐξαφανίσουν.

     Νά μή ἐπιτρέψουμε στόν Ὑλισμό καί στίς Σκοτεινές Δυνάμεις, νά μᾶς ἰσοπεδώσουν, νά μᾶς σβύσουν ἀπ'  τό Χάρτη. Νά φυλάξουμε τό Θησαυρό μας. Νά κρατήσουμε ψηλά τήν Πίστι μας στό Χριστό καί τήν Ἀγάπη μας στήν Ἑλλάδα.

    Ὁ ἐθνικός μας ποιητής Κωστῆς Παλαμᾶς μᾶς καλεῖ σέ ἐγρήγορσι καί μέ πόνο ψυχῆς μᾶς λέγει:

                      «...Ἔρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,

                       σέ τρυπάει στήν καρδιά καί σέ σβύνει.

                       Καρδιά, γνώμη, νοῦς, τοῦτα καί τἄλλα,

                                  τό χρυσό μυρογυάλι ραγίστη,

                       κι' ὅλα πᾶνε»· σοῦ μένει μιά στάλα,

                       τοῦ Χριστοῦ καί τῆς μάννας σου ἡ πίστη!

                       Μήν ἀφήσῃς  τόν ἄθεο νά πάρῃ

                       τό στερνό θησαυρό σου!

                       Μέ τοῦ Ὑψίστου τή χάρη

                       στά παρμένα σου πόδια στυλώσου,

                       ψάξε μέσ' στήν καρδιά σου τήν ἄδεια

                       γιά μιά σπίθα, τό βόγγο σου πάψε,

                       ὅσα γύρω σου βρῇς ξεροκλάδια

                       ἄναψέ τα, φωτιά βάλε, κάψε!

                       Κάψε τό ἔργο τοῦ ἄθεου πού τὄχει

                       Σατανᾶς φυσημένο

                       προτοῦ πέσῃ στό πλάνο του βρόχι 

                       κι ὅ,τι μένει σου ἁγνό καί παρθένο.

                       Ἔρμη, σκλάβα, πικρή ρωμιοσύνη,

                       κατά σένα ἡ βλαστήμια τινάχτη,

                       τήν κατάρα σου νἄχῃ, ὤ πατρίδα!

                       Πρίν πληγή, πρίν ἀρρώστια νά γίνῃ

                       σάν τή λέπρα καί σάν τήν ἀκρίδα,

                       φωτιά! κάψε την, κάμε τη στάχτη.»

    

       Μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ θά μπορέσουμε νά σταθούμε, ὡς τό Φῶς τοῦ Θεοῦ, μέσα σαὐτόν τόν κόσμο, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται, καί νά διαλύσουμε τά σκοτάδια τοῦ Μηδενισμοῦ, τῆς ἀπαξιώσεως τῶν Ἀξιῶν.

      Νά παλαίψουμε μέ θάρρος «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ΄ 2) καί σίγουρα θά νικήσουμε. Καί ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ ἐθνικός ποιητής, ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς, καί μόνον ἕνας φθάνει νά δώσῃ νόημα στῶν πολλῶν τήν ὕπαρξη :

                      «Κι' ἄν εἶναι πλῆθος τ' ἄσχημα

                        κι' ἄν εἶναι τ' ἄδεια ἀφέντες

                        φτάνει μιά σκέψη, μιά ψυχή

                        φτάνεις ἐσύ, ἐγώ φτάνω

                        νά δώσῃ νόημα στῶν πολλῶν

                        τήν ὕπαρξη ἕνας φτάνει».