Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ;

Καί μόνον ἕνας ἀρκεῖ.

                                       «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα  ἠχρειώθησαν·
                                        οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν
                                        ἕως ἑνός» ( Ψαλμ.13,3 . Ρωμ. γ΄ 12).
  
     Δαβίδ καί ὁ Απόστολος Παῦλος, διαχρονικά καί μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, διαπιστώνουν ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι παρεξετράπησαν, ξέφυγαν ἀπό τό δρόμο τῆς ἀρετῆς καί συγχρόνως ἐξαχρειώθηκαν. Καί πραγματικά δέν ὑπάρχει κανείς, πού νά ἐνεργῇ τό αγαθόν. Δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας.
   Αὐτή εἶναι ἡ σκληρή πραγματικότητα σήμερα καί στήν Πατρίδα μας, τήν δοξασμένη, τήν Ὀρθόδοξη  Ἑλλάδα, πού εἶναι τό λίκνον, ἡ κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, ἡ καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας.
    Δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας, πού νά μᾶς ἀγαπάῃ εἰλικρινά. Μᾶς φθονοῦν καί μᾶς μισοῦν καί αὐτοί ἀκόμη, πού τούς θρέψαμε, μέ τό μάννα τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας καί τούς ποτίσαμε μέ τά θεῖα νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας.
    Εἶναι  ὁλοφάνερο ὅτι μέ κάθε δόλιο τρόπο, σκοτεινές Δυνάμεις (Σιωνισμός, Παγκοσμιοποίησις, Σατανισμός) προσπαθοῦν, μέ τίς ὑλιστικές, ἀθεϊστικές θεωρίες τους καί ἐκβιαστικά νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τήν ψυχήν μας καί ἀπό τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας, τά ὅσια καί τά ἱερά μας, τά Ἰδανικά καί τίς ἑλληνορθόδοξες Παραδόσεις μας. Παραχαράττουν καί διαστρέφουν τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας, πού γράφτηκε μέ τό  αἷμα τῶν προγόνων μας. Καί μέ δυό λέξεις: Προσπαθοῦν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία. Μέ τίς ἄνομες ἐνέργειές τους μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι, μέ τή συνεργασία μερικῶν ἀθέων Πηλιο-Γούσηδων, ἐραστῶν τοῦ Ἰούδα, πού προδίδουν καί πωλοῦν, ὅχι μόνο τόν  Χριστόν καί τήν Ἑλλάδα, ἀλλά ἀκόμη καί τήν ἴδια τή μάνα τους «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων».

    
    Εἶναι καιρός να ξυπνήσουμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες καί νά κλείσουμε  βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τό Χριστό καί τήν Ἑλλάδα. Νά ἀντισταθοῦμε στή λαίλαπα τῶν σκοταδιστῶν καί νά διδάξουμε ἀκόμη μιά φορά ὅτι πάνω ἀπό ὅλα ἔχουμε τήν Πίστι μας στό Χριστό καί τήν Ἀγάπη μας στήν Πατρίδα καί τή Λευτεριά.
   Εἶναι σίγουρο ὅτι εἶναι κοντά μας ὁ Χριστός. «Ἐγγύς Κύριος πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις Αὐτόν, πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις Αὐτόν ἐν ἀληθείᾳ» (Ψαλμ. 144, 18). Μᾶς παραστέκει ὁ Παντοδύναμος καί μᾶς προστατεύει καί κανείς δέν θά μπορέσῃ νά μᾶς βλάψη. Ἀρκεῖ μέ πίστι νά επικαλούμαστε τόν Κύριο ἁγνά καί εἰλικρινά, μέ τήν καρδιά μας. Αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί γι' αὐτό « ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει ...» (Ἀποκ. γ΄ 20).
   
    Εἶναι καιρός νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί μέ τή δική Του συμμαχία νά παλαίψουμε ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος μας καί εἶναι σίγουρο ὅτι  μαζί μέ τό ἁρνίον θά νικήσουμε  τόν Ἀντίχριστον καί τούς ἀντιχρίστους, πού προσπαθοῦν, μέ κάθε ἄνομο τρόπο, νά μᾶς ἐξαφανίσουν.
     Νά μή ἐπιτρέψουμε στόν Ὑλισμό καί στίς Σκοτεινές Δυνάμεις, νά μᾶς ἰσοπεδώσουν, νά μᾶς σβύσουν ἀπ'  τό Χάρτη. Νά φυλάξουμε τό Θησαυρό μας. Νά κρατήσουμε ψηλά τήν Πίστι μας στό Χριστό καί τήν Ἀγάπη μας στήν Ἑλλάδα.
    Ὁ ἐθνικός μας ποιητής Κωστῆς Παλαμᾶς μᾶς καλεῖ σέ ἐγρήγορσι καί μέ πόνο ψυχῆς μᾶς λέγει:

                      «...Ἔρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,
                       σέ τρυπάει στήν καρδιά καί σέ σβύνει.
                       Καρδιά, γνώμη, νοῦς, τοῦτα καί τἄλλα,
                                  τό χρυσό μυρογυάλι ραγίστη,
                       κι' ὅλα πᾶνε»· σοῦ μένει μιά στάλα,
                       τοῦ Χριστοῦ καί τῆς μάννας σου ἡ πίστη!
                       Μήν ἀφήσῃς  τόν ἄθεο νά πάρῃ
                       τό στερνό θησαυρό σου!
                       Μέ τοῦ Ὑψίστου τή χάρη
                       στά παρμένα σου πόδια στυλώσου,
                       ψάξε μέσ' στήν καρδιά σου τήν ἄδεια
                       γιά μιά σπίθα, τό βόγγο σου πάψε,
                       ὅσα γύρω σου βρῇς ξεροκλάδια
                       ἄναψέ τα, φωτιά βάλε, κάψε!
                       Κάψε τό ἔργο τοῦ ἄθεου πού τὄχει
                       Σατανᾶς φυσημένο
                       προτοῦ πέσῃ στό πλάνο του βρόχι 
                       κι ὅ,τι μένει σου ἁγνό καί παρθένο.
                       Ἔρμη, σκλάβα, πικρή ρωμιοσύνη,
                       κατά σένα ἡ βλαστήμια τινάχτη,
                       τήν κατάρα σου νἄχῃ, ὤ πατρίδα!
                       Πρίν πληγή, πρίν ἀρρώστια νά γίνῃ
                       σάν τή λέπρα καί σάν τήν ἀκρίδα,
                       φωτιά! κάψε την, κάμε τη στάχτη.»


    

       Μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ θά μπορέσουμε νά σταθούμε, ὡς τό Φῶς τοῦ Θεοῦ, μέσα σαὐτόν τόν κόσμο, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται, καί νά διαλύσουμε τά σκοτάδια τοῦ Μηδενισμοῦ, τῆς ἀπαξιώσεως τῶν Ἀξιῶν.
      Νά παλαίψουμε μέ θάρρος «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ΄ 2) καί σίγουρα θά νικήσουμε. Καί ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ ἐθνικός ποιητής, ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς, καί μόνον ἕνας φθάνει νά δώσῃ νόημα στῶν πολλῶν τήν ὕπαρξη :
                      «Κι' ἄν εἶναι πλῆθος τ' ἄσχημα
                        κι' ἄν εἶναι τ' ἄδεια ἀφέντες
                        φτάνει μιά σκέψη, μιά ψυχή
                        φτάνεις ἐσύ, ἐγώ φτάνω
                        νά δώσῃ νόημα στῶν πολλῶν
                        τήν ὕπαρξη ἕνας φτάνει».

                  


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου