Ἐγερτήριον σάλπισμα ἐξόδου τοῦ λαοῦ
τοῦ Θεοῦ ἀπό τή σημερινή Βαβυλῶνα
ἡ πολυτίμητος παστάς καί Παρθένος,
τό ἱερόν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ,
σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου,
τήν χάριν συνεισάγουσα τήν ἐν Πνεύματι
θείῳ· ἥν ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ·
αὕτη ὑπάρχει σκηνή ἐπουράνιος».
(Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς τῆς εἰσόδου τῆς Θεοτόκου στό Ναό).
Ἡ ἁγνή καί ἄσπιλος Παρθένος ὁδηγεῖται καί εἰσάγεται εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ, ἀπό τούς εὐσεβεῖς γονεῖς της. Ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι ἡ κόρη τους, τό παιδί τους, ὅπως καί κάθε παιδί εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ. Τό ἀφιερώνουν στό Θεό. Τό ἐναποθέτουν στά παντοδύναμα χέρια Του, γιά νά τό προστατεύσουν ἀπό κάθε κίνδυνον, ἀπό κάθε κακό. Καί ὁ Θεός βλέπει τήν πίστι τους, γνωρίζει τήν ἀγάπη τους, βραβεύει τήν ἀρετή τους, δέχεται τό δῶρον τους καί προσφέρει ἄφθονη τή Χάρι Του καί τήν παντοδύναμη προστασία Του στό παιδί τους.
Στό Ναό τοῦ Θεοῦ, στό θεῖο καί πνευματικό αὐτό ἐργαστήριον, «ὑπό τήν κραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 6), ἡ ταπεινή Παρθένος μελετᾶ, μέρα καί νύκτα, τόν πανάγιον Νόμον Του, μαθαίνει νά ὑπακούῃ στό θεῖον Θέλημα, νά λατρεύῃ τόν Κύριον «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί νά ἀγαπᾷ τούς ἀνθρώπους.
Μέσα ἐκεῖ στό χῶρο τῆς ἀφιερώσεως, μαθαίνει νά ξεχωρίζῃ τό καλό ἀπό τό κακό, τό μαῦρο ἀπό τό ἄσπρο, τό φῶς ἀπό τό σκοτάδι, τή ζωή ἀπό τό θάνατο. Μαθαίνει ὅτι τό πιό τρανό, τό πιό μεγάλο, τό πιό πολύτιμο πρᾶγμα στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἁγνότητα. Καί ἔτσι ἀναδεικνύεται:
«ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή»,
«ἡ ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί
καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν»,
«τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα καί τῶν φιλοθέων φιλοθεωτέρα».
«Ὁ καθαρώτατος ναός τοῦ Σωτῆρος,
ἡ πολυτίμητος παστάς (ὁ πολυτίμητος νυμφικός θάλαμος),
ἡ ἁγνή, ἡ ἄσπιλος καί ἀμόλυντος Παρθένος, πού καταξιώνεται νά δεχθῇ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί τήν ἐπισκίασιν τῆς Δυνάμεως τοῦ Ὑψίστου (Λουκ. α΄ 35), νά γεννήσῃ τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, νά γίνῃ ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, ἡ Μητέρα τοῦ Φωτός, ἡ Μητέρα ὅλων μας. Νά γίνῃ τό ἱερόν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ.
Χάρις εἰς τήν φωτεινή καθοδήγησι τῶν εὐσεβῶν γονέων της, ἡ Παρθένος Μαρία κατενόησεν ὅτι «ἑνός ἐστι χρεία»· καί τήν ἀγαθήν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ' αὐτῆς» (πρβλ. Λουκ. ι΄ 42). Εἰσάγεται εἰς τόν Ναόν, καί ἀνατρέφεται μέ τά θεῖα νάματα τῆς Πίστεως στόν ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν καί γίνεται Παναγία.
Ἐκεῖ, εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου τήν ὡδήγησαν οἱ γονεῖς της, ἡ Παρθένος στάθηκε ἀμετακίνητη, πιστή στίς αἰώνιες καί ἀναλλοίωτες Ἀρχές, στίς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἀνεδείχθη Φωτεινή Λυχνία καί Στάμνος χρυσή, «μάννα φέρουσα, τό γλυκαῖνον τά τῶν εὐσεβῶν αἰσθητήρια», «Σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης», «Κλῖμαξ ἐπουράνιος, δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός, Γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν» Καί πάνω ἀπό ὅλα στοργική Μητέρα.
Ἐάν ὅλοι οἱ γονεῖς, οἱ διδάσκαλοι καί οἱ πνευματικοί συνειδητοποιήσουν τό βαθύτερο νόημα τῆς Ἑορτῆς τῆς εἰσόδου τῆς Παρθένου, θά μπορέσουν, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, νά ἀλλάξουν πολύ σύντομα τή μορφή τῆς ζωῆς καί, ἀπό κόλασι πού ἔχει γίνει, νά τή μεταβάλουν, στ' ἀλήθεια, πολύ σύντομα, σέ ἕναν ἀληθινόν Παράδεισον.
Εἶναι καιρός νά ἀκούσουμε τή στοργική προσταγή τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς καλεῖ κοντά Του. Νά ἀκούσουμε τήν ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ φωνήν τήν λέγουσαν: «ἔξελθε ἐξ αὐτῆς (τῆς Βαβυλῶνος) ὁ λαός μου, ἵνα μή συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῶν...» (Ἀποκ.ιη΄4)
Ἡ Εἴσοδος τῆς Θεοτόκου εἰς τόν Ναόν νά λειτουργήσῃ στήν ψυχή μας, ὡς Ἐγερτήριον σάλπισμα ἐξόδου ὅλων μας ἀπό τήν Βαβυλῶνα καί εἰσόδου εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.
Σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή, εἶναι ἀνάγκη νά σταθοῦμε ἀντίθετα πρός τό ὑλιστικό ρεῦμα τῆς σχιζοφρενικῆς μας ἐποχῆς, καί, πιστοί στίς αἰώνιες ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ, στίς ἀκατάλυτες Ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, νά ὁδηγήσουμε τά παιδιά μας κοντά στό Θεό, νά τά εἰσαγάγουμε στό Ναό καί νά τά ἀνατρέφουμε ἐπιμελῶς, «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ. στ΄ 4), ὥστε νά λυτρωθοῦν ἀπό τό ἄγχος καί τήν ὀδύνη, πού φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή τους ὁ σκοταδισμός καί οἱ ἄθεοι σκοταδιστές τοῦ κόσμου τούτου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰωάν. ε΄19).
Εἶναι καιρός, ἐμεῖς καί τά παιδιά μας, νά ταπεινωθοῦμε «ὑπό τήν καραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἡμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ» (παραβλ. Α΄ Πέτρ. ε΄ 6). Εἶναι καιρός νά λυτρωθοῦν τά παιδιά μας ἀπό τό Φόβο, πού τά βασανίζει στή ζωή τους, νά βροῦν, τόν ὀρθό προσανατολισμό, νά ξεφύγουν ἀπό τίς μηδενιστικές ἀντιλήψεις, ἀπό τόν Μηδενισμό, ἀπό τήν ἀπαξίωσι τῶν Ἀξιῶν καί ἀπό τή μωρία τοῦ κόσμου τούτου, πού νεκρώνει τήν ψυχή, σκοτίζει τό νοῦ, παγώνει τήν καρδιά, ψήγει τήν ἀγάπη, ἀχρηστεύει τή ζωή καί κατακερματίζει τήν προσωπικότητα.
Εἶναι καιρός ἡ εἴσοδος τῆς Παρθένου στό ναό νά γίνῃ εἴσοδος ὅλων μας, καί πάνω ἀπό ὅλα εἴσοδος τῶν παιδιῶν μας στό ναό. Εἴσοδος στήν ἀληθινή Θεογνωσία, γιά κάθε νέο καί γιά κάθε νέα.
Εἶναι καιρός νά ἐκλέξουμε τό Ἕνα, τό ὑπέρτατον Ἀγαθόν, τό bene supremo καί νά παρακαθήσωμε «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἀκούοντες τόν λόγον Αὐτοῦ» (παρβλ. Λουκ. ι΄ 39). Νά κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάθε νεανική ψυχή, ὅταν ἔχῃ μέσα της τό Χριστό, εἶναι ἕνας πραγματικός παράδεισος.
Ἐμπρός, λοιπόν, φίλοι μου, ἐξέλθετε ἀπό τή Βαβυλῶνα καί εἰσέλθετε εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ. Ἡ εἴσοδος εἰς τόν ναόν εἶναι ἐλευθέρα. Μακριά ἀπό κάθε Ψευτιά καί ὑποκρισία, μακριά ἀπό κάθε ἀπογοήτευσι, μακριά ἀπό κάθε ἀπάτη τοῦ κόσμου τούτου, ἄς εἰσέλθουμε εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, στό χῶρο τῆς ἁγνότητος καί τῆς καθαρότητος. Ὁ Χριστός μᾶς περιμένει καί «κρούει τήν θύραν...». Καιρός εἶναι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά γίνῃ ἡ ψυχή μας Κατοικητήριον καί Θρόνος Θεοῦ!
(Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς τῆς εἰσόδου τῆς Θεοτόκου στό Ναό).
Ἡ ἁγνή καί ἄσπιλος Παρθένος ὁδηγεῖται καί εἰσάγεται εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ, ἀπό τούς εὐσεβεῖς γονεῖς της. Ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι ἡ κόρη τους, τό παιδί τους, ὅπως καί κάθε παιδί εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ. Τό ἀφιερώνουν στό Θεό. Τό ἐναποθέτουν στά παντοδύναμα χέρια Του, γιά νά τό προστατεύσουν ἀπό κάθε κίνδυνον, ἀπό κάθε κακό. Καί ὁ Θεός βλέπει τήν πίστι τους, γνωρίζει τήν ἀγάπη τους, βραβεύει τήν ἀρετή τους, δέχεται τό δῶρον τους καί προσφέρει ἄφθονη τή Χάρι Του καί τήν παντοδύναμη προστασία Του στό παιδί τους.
Στό Ναό τοῦ Θεοῦ, στό θεῖο καί πνευματικό αὐτό ἐργαστήριον, «ὑπό τήν κραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 6), ἡ ταπεινή Παρθένος μελετᾶ, μέρα καί νύκτα, τόν πανάγιον Νόμον Του, μαθαίνει νά ὑπακούῃ στό θεῖον Θέλημα, νά λατρεύῃ τόν Κύριον «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί νά ἀγαπᾷ τούς ἀνθρώπους.
Μέσα ἐκεῖ στό χῶρο τῆς ἀφιερώσεως, μαθαίνει νά ξεχωρίζῃ τό καλό ἀπό τό κακό, τό μαῦρο ἀπό τό ἄσπρο, τό φῶς ἀπό τό σκοτάδι, τή ζωή ἀπό τό θάνατο. Μαθαίνει ὅτι τό πιό τρανό, τό πιό μεγάλο, τό πιό πολύτιμο πρᾶγμα στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἁγνότητα. Καί ἔτσι ἀναδεικνύεται:
«ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή»,
«ἡ ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί
καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν»,
«τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα καί τῶν φιλοθέων φιλοθεωτέρα».
«Ὁ καθαρώτατος ναός τοῦ Σωτῆρος,
ἡ πολυτίμητος παστάς (ὁ πολυτίμητος νυμφικός θάλαμος),
ἡ ἁγνή, ἡ ἄσπιλος καί ἀμόλυντος Παρθένος, πού καταξιώνεται νά δεχθῇ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί τήν ἐπισκίασιν τῆς Δυνάμεως τοῦ Ὑψίστου (Λουκ. α΄ 35), νά γεννήσῃ τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, νά γίνῃ ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, ἡ Μητέρα τοῦ Φωτός, ἡ Μητέρα ὅλων μας. Νά γίνῃ τό ἱερόν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ.
Χάρις εἰς τήν φωτεινή καθοδήγησι τῶν εὐσεβῶν γονέων της, ἡ Παρθένος Μαρία κατενόησεν ὅτι «ἑνός ἐστι χρεία»· καί τήν ἀγαθήν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ' αὐτῆς» (πρβλ. Λουκ. ι΄ 42). Εἰσάγεται εἰς τόν Ναόν, καί ἀνατρέφεται μέ τά θεῖα νάματα τῆς Πίστεως στόν ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν καί γίνεται Παναγία.
Ἐκεῖ, εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου τήν ὡδήγησαν οἱ γονεῖς της, ἡ Παρθένος στάθηκε ἀμετακίνητη, πιστή στίς αἰώνιες καί ἀναλλοίωτες Ἀρχές, στίς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἀνεδείχθη Φωτεινή Λυχνία καί Στάμνος χρυσή, «μάννα φέρουσα, τό γλυκαῖνον τά τῶν εὐσεβῶν αἰσθητήρια», «Σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης», «Κλῖμαξ ἐπουράνιος, δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός, Γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν» Καί πάνω ἀπό ὅλα στοργική Μητέρα.
Ἐάν ὅλοι οἱ γονεῖς, οἱ διδάσκαλοι καί οἱ πνευματικοί συνειδητοποιήσουν τό βαθύτερο νόημα τῆς Ἑορτῆς τῆς εἰσόδου τῆς Παρθένου, θά μπορέσουν, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, νά ἀλλάξουν πολύ σύντομα τή μορφή τῆς ζωῆς καί, ἀπό κόλασι πού ἔχει γίνει, νά τή μεταβάλουν, στ' ἀλήθεια, πολύ σύντομα, σέ ἕναν ἀληθινόν Παράδεισον.
Εἶναι καιρός νά ἀκούσουμε τή στοργική προσταγή τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς καλεῖ κοντά Του. Νά ἀκούσουμε τήν ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ φωνήν τήν λέγουσαν: «ἔξελθε ἐξ αὐτῆς (τῆς Βαβυλῶνος) ὁ λαός μου, ἵνα μή συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῶν...» (Ἀποκ.ιη΄4)
Ἡ Εἴσοδος τῆς Θεοτόκου εἰς τόν Ναόν νά λειτουργήσῃ στήν ψυχή μας, ὡς Ἐγερτήριον σάλπισμα ἐξόδου ὅλων μας ἀπό τήν Βαβυλῶνα καί εἰσόδου εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.
Σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή, εἶναι ἀνάγκη νά σταθοῦμε ἀντίθετα πρός τό ὑλιστικό ρεῦμα τῆς σχιζοφρενικῆς μας ἐποχῆς, καί, πιστοί στίς αἰώνιες ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ, στίς ἀκατάλυτες Ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, νά ὁδηγήσουμε τά παιδιά μας κοντά στό Θεό, νά τά εἰσαγάγουμε στό Ναό καί νά τά ἀνατρέφουμε ἐπιμελῶς, «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ. στ΄ 4), ὥστε νά λυτρωθοῦν ἀπό τό ἄγχος καί τήν ὀδύνη, πού φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή τους ὁ σκοταδισμός καί οἱ ἄθεοι σκοταδιστές τοῦ κόσμου τούτου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰωάν. ε΄19).
Εἶναι καιρός, ἐμεῖς καί τά παιδιά μας, νά ταπεινωθοῦμε «ὑπό τήν καραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἡμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ» (παραβλ. Α΄ Πέτρ. ε΄ 6). Εἶναι καιρός νά λυτρωθοῦν τά παιδιά μας ἀπό τό Φόβο, πού τά βασανίζει στή ζωή τους, νά βροῦν, τόν ὀρθό προσανατολισμό, νά ξεφύγουν ἀπό τίς μηδενιστικές ἀντιλήψεις, ἀπό τόν Μηδενισμό, ἀπό τήν ἀπαξίωσι τῶν Ἀξιῶν καί ἀπό τή μωρία τοῦ κόσμου τούτου, πού νεκρώνει τήν ψυχή, σκοτίζει τό νοῦ, παγώνει τήν καρδιά, ψήγει τήν ἀγάπη, ἀχρηστεύει τή ζωή καί κατακερματίζει τήν προσωπικότητα.
Εἶναι καιρός ἡ εἴσοδος τῆς Παρθένου στό ναό νά γίνῃ εἴσοδος ὅλων μας, καί πάνω ἀπό ὅλα εἴσοδος τῶν παιδιῶν μας στό ναό. Εἴσοδος στήν ἀληθινή Θεογνωσία, γιά κάθε νέο καί γιά κάθε νέα.
Εἶναι καιρός νά ἐκλέξουμε τό Ἕνα, τό ὑπέρτατον Ἀγαθόν, τό bene supremo καί νά παρακαθήσωμε «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἀκούοντες τόν λόγον Αὐτοῦ» (παρβλ. Λουκ. ι΄ 39). Νά κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάθε νεανική ψυχή, ὅταν ἔχῃ μέσα της τό Χριστό, εἶναι ἕνας πραγματικός παράδεισος.
Ἐμπρός, λοιπόν, φίλοι μου, ἐξέλθετε ἀπό τή Βαβυλῶνα καί εἰσέλθετε εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ. Ἡ εἴσοδος εἰς τόν ναόν εἶναι ἐλευθέρα. Μακριά ἀπό κάθε Ψευτιά καί ὑποκρισία, μακριά ἀπό κάθε ἀπογοήτευσι, μακριά ἀπό κάθε ἀπάτη τοῦ κόσμου τούτου, ἄς εἰσέλθουμε εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, στό χῶρο τῆς ἁγνότητος καί τῆς καθαρότητος. Ὁ Χριστός μᾶς περιμένει καί «κρούει τήν θύραν...». Καιρός εἶναι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά γίνῃ ἡ ψυχή μας Κατοικητήριον καί Θρόνος Θεοῦ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου