«ΔΟΞΑ Τῼ ΘΕῼ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ»

ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΥΜΝΟΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ.

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, πῶς νά ἐκφράσω τήν εὐχαριστία μου, Σέ Σένα, Πανάγιε, γιά τίς ἄπειρες φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργσίες Σου, σέ ὅλους ἐμᾶς τούς ἀναξίους καί ἐλεεινούς δούλους Σου; Μᾶς χάρισες τή ζωή καί μᾶς τίμησες, μέ τήν τιμήν του· «κατ’εἰκόνα» καί μεῖς δέν κατανοήσαμε τήν τιμήν, ξεπέσαμε καί ὁμοιωθήκαμε,  μέ τά ἄλογα κτήνη, καί διά τῆς παρακοῆς τῶν θείων Ἐντολῶν Σου, χωρισθήκαμε ἀπό Σένα, τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, καί ζοῦμε χειρότερα καί ἀπό τά ἀνόητα κτήνη καί πεθαίνουμε, σάν κτήνη, μακρυά Σου. Καί Σύ, Πανάγαθε, μακροθυμεῖς, καί μᾶς κυνηγᾶς μέ τό  Ἔλεός σου, γιατί, ὡς πανάγαθος καί Οἰκτίρμων, «θέλεις πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Δόξα τῇ συγκαταβάσει Σου, Κύριε, Δόξα Σοι! 

Καταδέχεσαι καί λαμβάνεις δούλου μορφήν. Ἔρχεσαι κοντά μας καί διέρχεσαι τήν ζωήν Σου εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ! Κηρύσσεις το Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Σου καί μᾶς ἀνασταίνεις, μέ τόν ζωοποιόν Σου λόγο, ἀπό κάθε μας πτῶσι. Γίνεσαι ὑπήκοος στόν Οὐράνιον Πατέρα, μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Πάσχεις, γιά χάρι μας καί γίνεσαι σέ ὅλους παράδειγμα, τύπος καί ὑπογραμμός, γιά  νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Σου! Πῶς νά περιγράψω τό ἄπειρον ἔλεός Σου, τήν ἀπερίγραπτη Εὐσπλαγχνίαν Σου; Πῶς νά Σέ εὐχαριστήσω, Θεέ μου; Ποῦ νά βρῶ λόγια, γιά νά συνθέσω «ὕμνον καινόν», ὕμνον Εὐχαριστίας; Πῶς νά ὑμνήσω τά μεγαλεῖα Σου; Πῶς νά  δοξάσω τή Μεγαλοσύνη Σου; Πῶς νά ὑμνήσω τά ἄπειρα Θαυμάσιά  Σου, ἐν παντί καιρῷ; Μέσα ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας Σέ δοξάζομεν, Κύριε, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Σέ δοξάζομεν, τόν Υἱόν καί  Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν Μονογενῆ, «τόν δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο». Σέ δοξάζομεν Τόν συγκαταβάντα Λόγον, και μορφήν δούλου λαβόντα. Σέ δοξάζομεν, Τον Σταυρωθέντα καί Ταφέντα καί Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Σέ δοξάζομεν ὅτι ἐτελείωσες τό ἔργον τῆς σωτηρίας μας, τό ὀποῖον Σοῦ ἀνέθεσε ὁ οὐράνιος Πατέρας μας. Σέ δοξάζομεν, Κύριε, ὅτι «ἡρπάγης πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Σου», ὅτι ἀνελήφθης ἐν δόξῃ καί ἐκάθισες ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός, ἀνέλαβες δέ μαζί Σου καί ἐδόξασες, καί «τήν ἀνθρώπειον φύσιν ἡμῶν, θεοποιήσας αὐτήν μυστικῶς»!

Σέ δοξάζομεν, Ὕψιστε Θεέ, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, διότι μᾶς ἀνασύρης ἀπό την «ἰλύν βυθοῦ», εἰς  την ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, και μᾶς ὁδηγεῖς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Σέ Δοξάζομεν, τόν Πρῶτον Παράκλητον, Τόν ἀναληφθέντα θαυμαστῶς, ἀφ’ ἡμῶν εἰς τούς οὐρανούς, Τόν Ὄντα αἰωνίως ἐν τῷ Πατρί  καί ἀεί μεθ’ ἡμῶν ὄντα, καί πάλιν Ἐρχόμενον, ὅν τρόπον ἐθεασάμεθά Σε πορευόμενον εἰς τον οὐρανόν (Πράξ. α΄11. Ἀποκ. α΄7). Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας και ἠ εἰρήνην μας! Σέ δοξάζομεν Τόν ὄντα ἀεί μεθ’ ἡμῶν, πέμποντα δέ ἡμῖν καί τό Πανάγιον Πνεῦμα, γιά νά μᾶς ἐξηγεῖ καί νά θυμίζῃ συνεχῶς τόν Ζωοποιόν Σου λόγον καί νά μᾶς ὁδηγῇ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν. Σέ ὑμνοῦμεν, Ὕψιστε Θεέ, Κύριε τοῦ Ἐλέους καί ἐν καρδίᾳ καθαρᾷ καί πνεύματι ταπεινώσεως, δοξολογοῦμεν Σέ, διά τήν ἄφατόν Σου συγκατάβασιν!  Δόξα, Κύριε τῷ Σταυρῷ Σου! Δόξα τῇ Ἀναστάσει Σου! Δόξα τῇ Εὐσπλαγχνίᾳ Σου!  Δόξα τῇ Βασιλεία Σου! Δόξα τῇ Ἀναλήψει Σου! ΔΟΞΑ ΣΟΙ, ΜΟΝΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕ! ΔΟΞΑ ΣΟΙ, ΚΥΡΙΕ ΚΑΙ ΘΕΕ ΜΟΥ. ΑΞΙΩΣΟΝ ΗΜΑΣ ΙΝΑ ΣΕ ΔΟΞΑΖΟΜΕΝ ΕΝ ΚΑΡΔΙᾼ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΗΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ ΛΟΓῼ ΚΑΙ ΕΡΓῼ, ΕΝ ΠΑΝΤΙ ΤΟΠῼ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΤΕΙΑΣ ΣΟΥ,ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΙ ΕΙΣ  ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.ΑΜΗΝ.