ΟΠΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΕΚΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΤΡΥΦΗΣ

 

Κανείς δέν μπορεῖ νά ὁμιλήσῃ, γιά τό Χριστό, ἐάν δέν τόν φωτίσῃ ἡ Θεία Χάρις.

Μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καί μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης στόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Παντάνακτος Δημιουργοῦ τῶν Ὅλων, ψυχή τε καί σώματι γονυκλινής καί τρέμων, τολμῶ νά μιλήσω στήν ἀγάπη σας, ἀγαπητά μου Παιδιά, γιά «τήν προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν», γιά Τόν Κενώσαντα Ἑαυτόν, καί «Μορφήν δούλου λαβόντα»( Φιλιπ. β΄7), γιά  τόν γλυκύν καί πρᾷον Ἰησοῦν. «Ὁ Παῖς, ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος, ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης» ( Ἡσ. 9,6), καταδέχεται, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, καί γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, δι’ ἡμᾶς τούς ἀναξίους καί ἁμαρτωλούς, καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του (Ἑβρ. β΄11), ὁ πανάγιος καί Ἐλεήμων.

Ὁ Γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ἔρχεται ἀθόρυβα κοντά μας, μᾶς πλησιάζει, μέ τρυφερότητα, καί ρίχνει λάδι στήν τρεμοσβύνουσαν λυχνίαν. Καί δέν συντρίβει ἀλλά περιδένει καί στηρίζει τό τσακισμένο ἀπό τόν ἄνεμο καλάμι , πού εῑναι ἔτοιμο νά σπάσει . Μᾶς σώζει. Μᾶς περιβάλλει μέ τό Ἔλεός Του, μᾶς δίνει ζωή. Καί «ἐπί τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσιν» (πραβλ. Ἡσ. 42,2-4).   Ἔρχεται κοντά μας καί καλεῖ νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινή μας ζωήν. Μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε, νά ἐξέλθουμε ἀπό τό «Χοιροστάσι» καί, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν «Πατρικήν Ἑστίαν». Θυσιάζεται «ὁ Μόσχος ὁ σιτευτός», ἵνα φαγόντες εὐφρανθῶμεν καί εἰσέλθωμεν εἰς τήν ἡτοιμασμένην ἡμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου, ὡς υἱοί Θεοῦ καί ἀδελφοί τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος «εἶναι πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς», καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του (πρβλ. Λουκ.ιε΄11-32.Ματθ. κε΄31-46. Ἑβρ. β΄11 ἑξ.).

Ἀνέκφραστος εἶναι ἡ Θεϊκή συγκατάβασις. Ὁ Θεάνθρωπος εἶναι πιά μαζί μας. Ἦλθε κοντά μας, ὁ γλυκύς Ἰησοῦς καί μένει μαζί μας. Βασιλεύει στίς ψυχές, πού Τόν δέχονται καί, εἰς αὐτούς πού, πιστεύουν εἰς τό πανάγιον Ὄνομά Του, «τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα( Φιλιπ. β΄9), δίδει τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι ( Ἰωάν. α΄12).

Μέ δέος προφέρω τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας, ὡς ἀνάξιος, καί τολμῶ νά κηρύττω τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα «τοῦ ἐν σαρκί ἐληλυθῶτος» τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ,  σέ σᾶς, ἀγαπητά μου Παιδιά, ἀλλά καί, εἰ δυνατον, σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, καί νά  πῶ ἁπλά: « Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος προσωπικός μας Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, διότι Αὐτός καί μόνον «Αὐτός σώζει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τόν ἁμαρτιῶν αὐτῶν»(Ματθ. α΄21) καί ὅτι «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πραξ. δ΄12). «Καί ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται»(Ἰωήλ γ’5. Πραξ. β΄21). Εἶναι ἀνάγκητῆς ψυχῆς νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Ἔτσι θά γίνῃ ἡ ψυχή μας κατοικητήριον καί Θρόνος Θεοῦ καί  ἡ ζωή στή γῆ θά γίνῃ Παράδεισος!»