«Πότε ἥξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;

 

                            Γλυκειά εἶν’ ἡ προσμονή τοῦ Θείου Καλέσματος.

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ  Παραδείσου γῆν, ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄθλιοι καί ἄμυαλοι θνητοί, εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, «πάροικοι καί παρεπίδημοι», εὐτυχῶς, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως, περιμένοντας, μέ λαχτάρα, τό Θ ε ῖ ο ν  Κ ά λ ε σ μ α.

«Οὐκ  ἔχομεν ὧδε μένουσαν Πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν»( Ἑβρ. ιγ΄ 14).«Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν ΧΡΙΣΤΟΝ» (Φιλιπ. γ΄20). Πανευτυχεῖς εἶναι ὅσοι ἐννοοῦν «ταχύ», «ταχύτατα», «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καί περιπατοῦν «ἐν ἀγάπῃ» καί θησαυρίζουν θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Πανευτυχεῖς ὅσοι τρέφουν καί  ποτίζουν, ἐνδύουν καί θερμαίνουν μέ τήν ἀγάπη τους τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, καί δίνουν νόημα καί σκοπό στήν πρόσκαιρη ζωή τους καί δυστυχεῖς εἶναι ὅσοι δέν τηροῦν τό Νόμο τῆς Ἀγάπης Σου καί βυθίζονται εἰς ᾏδου βυθόν.

Κύριέ μου Ἰησοῦ, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου, ὡς Καρδιογνώστης γνωρίζεις τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μου, καί γνωρίζεις πραγματικά ὅτι «Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἠ ψυχή μου πρός Σέ, ὁ Θεός. Γνωρίζεις , Θεέ μου, ἐδίψησε καί διψᾶ ἡ ψυχή μου πρός Σέ τόν Θεόν , τόν ἰσχυρόν, τόν ζῶντα. Πότε ἥξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ ;» (Ψαλμ.41,2-3). Περιμένω, μέ λαχτάρα, τό Θεῖον Σου Κάλεσμα! Πότε θά ἀξιωθῶ νά παρουσιασθῶ Ἐνώπιόν Σου; Καθάρισε, Κύριε, τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου, λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ταλαίπωρης ψυχῆς μου, δός μου ἔμπρακτη μετάνοια καί καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας καί πρίν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσον με. Περιμένω, μέ λαχτάρα, νά βρεθῶ  Ἐνώπιόν Σου  καί Σέ ἱκετεύω πρίν μέ καλέσης κοντά Σου στῆσε τή σκηνή σου στήν καρδιά καί ἀξίωσέ με νά Σέ λατρεύω «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». «Κύριε, Σύ πάντα οἶδας, Σύ γινώσκεις ὅτι φιλῶ Σε» (Ἰωάν. κα΄17). Πανάγαθε καί πανοικτίρμων, ἄκουσε τήν ταπεινήν μου Προσευχή, δέξου τά δάκρυά μου καί τούς στεναγμούς τῆς καρδίας καί σῶσον ἐμέ τόν ἀνάξιον, καί τόν κόσμον Σου, πρίν τελειωτικά χαθοῦμε... Κινδυνεύουμε τήν ἀπό Σοῦ διάστασιν. 

Κυκλώνουν, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον τήν ψυχή μας, οἱ  ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι, καί, μέ κάθε δόλιο τρόπο, προσπαθοῦν, Πολυεύσπλαγχνε Κύριε, νά μᾶς χωρίσουν ἀπό Σένα,  ἕτοιμοι νά μᾶς κατασπαράξουν καί νά μᾶς καταβροχθήσουν ζωντανούς. Κύριε,  εἶμαι ἁμαρτωλός, Θεέ μου, συγχώρησέ με καί μή παρίδης τήν δέησίν μου ἔρχου ταχύ, ἐλέησόν με καί ἀξίωσέ με, νά ἀκολουθῶ τά ματωμένα Χνάρια Σου, νά τηρῶ τάς ἐντολάς τῆς Ἀγάπης Σου, ὥστε, ὅταν μέ καλέσῃς κοντά Σου,  γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ,  νά βρεθῶ, καθαρός, ἐνώπιόν Σου καί, ἀσιγήτως, μετά πάντων τῶν Ἁγίων Σου, νά Σέ ὑμνῶ καί νά Σέ δοξάζω, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι Σέ Σένα, Λυτρωτά, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ΑΝΗΚΕΙ ἡ τιμή,  δύναμις, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.