ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ,

 

 «Η ΑΓΑΠΗ

ΑΝΤΑΛΛΑΞ᾿ ΑΣΠΑΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΣΥΝΗ».

 Ὤ  βάθος σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ!

Κύριέ μου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, μέγα καί ἐξαίσιον εἶναι τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου! Ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τίς προαιώνιες Βουλές Σου; Πῶς Σύ, ὁ παντέλειος, ὁ Πάνσοφος, ὁ Παντοδύναμος καί Πανάγαθος Θεός, ἔρχεσαι κοντά μας, γίνεσαι ταπεινός ἀνθρωπος καί συναναστρέφεσαι ὅλους ἐμᾶς τούς ἀθλίους καί ἀχαρίστους; Ἔρχεσαι νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «Ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, διότι  δέν θέλουμε νά ἐννοήσουμε τήν τιμήν τοῦ· «κατ᾿  εἰκόνα» καί συνεχίζουμε ἀπό κακή Θέλησι, νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό Σένα, Κύριε, τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, καί συμπεριφερόμαστε χειρότερα ἀπό ἄλογα κτήνη καί ζοῦμε καί πεθαίνουμε σάν κτήνη... Κύριε, ἀπορῶ, Ἀνεξίκακε καί Μακρόθυμε, Πῶς μᾶς ἀνέχεσαι καί καταδέχεσαι νά μᾶς συναναστρέφεσαι καί νά μᾶς ἀποκαλῇς ἀδελφούς Σου; Δέ τόν χωράει ὁ Νοῦς μου, αὐτό τό Μέγα Μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεώς Σου! Σύ, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ παρών, ὁ Πάνσοφος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος, γεννιέσαι σέ μιά φτωχική Φάτνη, σέ ἕνα παγωμένο Σπήλαιο... Σταματάει ὁ νοῦς μου. Μέγα εἶναι τό Μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεώς Σου, Κύριε, προσεγγίζεται μόνον, μέ τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν.

«Οὐ φέρει τό Μυστήριον ἔρευναν, πίστει μόνῃ  τοῦτο πάντες δοξάζομεν». Μπροστά εἰς τόν μέγα τοῦ μυστήριον, πάντες οἱ Πιστοί φόβῳ κράζομεν: «Ἀνερμήνευτε Κύριε, δόξα Σοι! »

 Προσπαθῶ νά βρῶ λόγια, νά περιγράψω τή Θεϊκή Σου συγκατάβασι, Κύριε, καί τρέμω, δέν βρίσκω λόγια... Κύριε θέλω νά διακηρύξω σέ ὅλους τήν ἄφατη, τήν ἀπερίγραπτη συγκατάβασί Σου! Τί νά πῶ; Σύ, ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεσαι ἄνθρωπος σάν κι᾿ ἐμᾶς. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεσαι μπροστά στήν Θύρα τῆς πανάθλιας ψυχῆς μας, ἔρχεσαι καί στέκεσαι καί κρούεις καί μεῖς; ... Δέν ἀκοῦμε τή Φωνή Σου, Θεέ μου!  Σύ, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, ὁ Θαυμαστός Σύμβουλος, ὀ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ἔρχεσαι καί βρίσκεις ὁλόκλειστες τίς Θύρες, δέν βρίσκεις κατάλυμα, ἀγάπη μου, καί φιλοξενεῖσαι, σύ ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, σέ μιά σπηλιά καί ἐπιμένεις νά μένῃς κοντά μας, ἐνῶ γνωρίζεις καλά ὅτι θά σέ ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ, θά Σέ βλασφημοῦμε, θά Σέ ἐμπτύουμε καί θά Σέ ραπίζουμε...Δέν βρίσκω λόγια νά περιγράψω τήν ἄκρα Ταπείνωσι καί τήν ἄπειρη ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ, μακρόθυμε καί Οἰκτίρμων! Διόρθωσε τά λάθη μου !...

Συγχώρησέ με. Μένω ἄφωνος. Θέλω νά Σέ ὑμνήσω καί  προσπαθῶ νά βροντοφωνάξω, νά κηρύξω τήν ΑΓΑΠΗ Σου καί χάνεται ἡ φωνή μου στήν ἔρημο τῆς Παραφροσύνης, τῆς ἀναλγησίας καί τῆς σκληροκαρδίας τῶν ἀνθρώπων. «Ἦλθες εἰς τόν κόσμον Σύ, τό Φῶς τό ἀληθινόν, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό Σκότος ἤ τό ΦΩΣ ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα»( Ἰωάν. γ΄19). Κύριέ μου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Ὅπου βρεθῶ κι᾿ ὅπου σταθῶ, ΟΜΟΛΟΓΩ ὅτι Σύ, Κύριε, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶσαι ἠ ζωή  καί ἡ εἰρήνη ἡμῶν! Σύ εἶσαι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον!  Χριστέ μου, σύ ὁ μόνος ἀληθινός Θεός πού, γιά χάρι μας, καταδέχεσαι καί γεννιέσαι σέ ἕνα σπήλαιο καί ἀνακλίνεσαι σέ μιά Φάτνη ταπεινή, συγχώρησέ με καί ἄκουσε τίς ἄναρθρες κραυγές μου! Δώρησέ μας τή Χάρι τῆς μετανοίας καί Ἀξίωσέ μας νά ἀκούσουμε, πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε, τήν γλυκύτερη καί ἀπό τό μέλι Φωνή Σου! Ἀξίωσέ μας νά Σοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά γεννηθῇς ἐντός μας! Ἀξίωσέ μας νά πιστεύουμε εἰς τό πανάγιον Ὄνομά Σου καί νά  Σέ λατρεύουμε ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ, Ἡ ἈΓΑΠΗ 

ἀντάλλαξ᾿  ἀσπασμό μέ τήν Ταπεινοσύνη!

Ὤ ἐμεῖς κακόμοιροι θνητοί, πού δίχως Καλωσύνη πλανιώμαστε στίς ἐρημιᾶς τἄχαρα μονοπάτια, ἀν ξέραμε πώς τόσο ἁπλά ἡ Ἀγάπη κατοικεῖ καί πώς μιά Φάτνη ταπεινή διαλέγει γιά νά γείρει, στή Βηθλεέμ θά στρέφαμε στοχαστικά τά μάτια καί σταθερά θά φέρναμε τό βῆμα πρός  κεῖ»(Μετφρ. Βερίτη)

ΣΕ ΟΛΟΥΣ  ἐσᾶς, ἀγαπητοί μου Ἀναγνῶστες, ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΤΗ ΧΑΡΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ! 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ 

 ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΌΝ ΘΕΙΟΝ ΦΩΤΙΣΜΌΝ!

                                                                      π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ