«ΩΣ ΦΟΒΕΡΑ Η ΚΡΙΣΙΣ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ...»

   

    «Ἡ Κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος»   
                                                         (Ἰακ. β΄ 13).


Ὁ Θεός δέν εἶναι μόνον ἄπειρη Ἀγάπη, ἀλλά
καί ἄπειρη Δικαιοσύνη.

Πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεός  ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ» καί πρίν ἀκόμη τόν δημιουργήσει, «ἡτοίμασεν δι’ αὐτόν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε΄34). Καί πραγματικά, ὅπως ἀναφέρει ἡ Γραφή, «ἔλαβε Κύριος ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, ὅν ἔπλασε, καί ἔθετο αὐτόν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν» (Γενέσ. β΄ 15).

Ὡς ἄπειρη ἀγάπη «ὁ Θεός ἔκτισε τόν ἄνθρωπον  ἐπ’ ἀφθαρσίᾳ» (Σοφία Σολομ. β΄ 23), τόν δημιούργησε, δηλαδή, μέ σκοπόν νά μή ἀποθάνῃ. Καί τοῦ ἔδωσε μίαν Ἐντολήν, ἡ τήρησις τῆς ὁποίας θά διεφύλαττε τή σχέσι, τήν κοινωνίαν καί τήν ἕνωσιν, μέ τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην του, ἀδιατάρακτη. Ἡ ὑπακοή στήν Ἐντολήν ἦταν ἡ μόνη ἐργασία τῶν πρωτοπλάστων, γιά νά ἀποδείξουν τήν ἀγάπη τους στόν Δημιουργόν καί νά διαφυλάξουν τόν παράδεισον,  δηλαδή νά μείνουν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐνωμένοι μέ τόν Θεόν. Ὅτι « ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ  Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16).

Ἀπ’ ἀρχῆς μαθαίνουμε ὅτι ὁ σωστός, ὁ ὀρθός τρόπος ζωῆς εἶναι ἡ Ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον.

Οἱ Ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων» (Ἰακ. α΄ 17). Εἶναι ἔκφρασις τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιά τά πλάσματά Του καί βοηθοῦν τούς ἀνθρώπους νά κάνουν  χρῆσι τοῦ Νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας των, χωρίς κανέναν ἀπολύτως ἐξαναγκασμό, ὥστε νά εἶναι καί ὑπέυθυνοι τῆς ἐκλογῆς των. Ἡ τήρησις τῶν Ἐντολῶν, ἡ καλή χρῆσις τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας ὁδηγεῖ στήν πνευματική τελείωσι, στήν θέωσι τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ὑπακοή στίς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἑνώνει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τόν Θεόν, μέ τήν Πηγή τῆς Ζωῆς. Ἡ ἀθέτησις τῶν Ἐντολῶν, ἡ κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας, ἡ παρακοή, χωρίζει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους  τούς χωρίζει δέ καί ἀπό τόν Θεόν, ὁδηγεῖ στό Θάνατο.

Ὅλες οἱ Ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἑρμηνεύουν τήν γνήσια ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον. Ἑρμηνεύουν στήν πρᾶξι τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ. «Ἐν ταύταις  ταῖς δυσίν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προφῆται κρέμανται» (Ματθ. κβ΄ 40).

Ἐπειδή ὁ Θεός δέν εἶναι μόνον ἄπειρη Ἀγάπη, ἀλλά καί ἄπειρη Δικαιοσύνη, θά κρίνῃ τόν κόσμο σύμφωνα μέ τήν τήρησι ἤ μή τῶν Ἐντολῶν τῆς Ἀγάπης. Ὁ Νόμος τῆς Ἀγάπης περιέχει τήν ἀρχήν τῆς ἀνταποδώσεως.

Ἡ ὑπακοή, ἡ τήρησις κάθε Ἐντολῆς, φέρει, ὡς αὐτοφυές προϊόν, χαράν, ἀγαλλίασιν εὐφροσύνην καί ζωήν. Ἡ παρακοή, ἡ παράβασις ἀνταποδίδει, ὡς αὐτοφυές προϊόν, ὡς ποινήν, τήν ὀδύνην, τόν πόνον, τήν θλῖψιν, τήν ἀρρώστια, τόν θάνατον.

Ἡ Τήρησις τῶν Ἐντολῶν εἶναι ἡ ἀσφαλής ὁδός

πού φέρει «ἐκ δεξιῶν τοῦ Κριτοῦ, εἰς ζωήν αἰώνιον».

Ἀντίθετα  ἡ ἀθέτησις τῶν Ἐντολῶν εἶναι ἡ ὁδός, πού

φέρει «ἐξ εὐωνύμων Αὐτοῦ» καί ὁδηγεῖ εἰς κόλασιν

αἰώνιον.

Ὁ Φιλεύσπλαγχνος Θεός, ἐπειδή « πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμόθ. β΄ 4), γιά νά μᾶς ἀποτρέψῃ ἀπό το Κακόν, μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι σέ κάθε Ἐντολή τῆς Ἀγάπης Του ὑπάρχει ἡ ἀρχή τῆς ἀνταποδώσεως καί μᾶς προτρέπει εἰς τήν τήρησιν κάθε Ἐντολῆς, γιά νά μᾶς κρατήσῃ κοντά Του π.χ. εἰς τόν Παράδεισον λέγει:

« Ἀπό παντός ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ἀπό δέ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ᾗ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γενέσ. β΄ 16-17).

Ὁ Θεός χαρίζει ἐλευθερίαν στόν ἄνθρωπον καί εἶναι ἐλεύθερος νά διαλέξῃ τήν ζωήν ἤ τόν θάνατον.

Ὁ ἄνθρωπος ἑπομένως προγνωρίζει καί ἀποδέχεται ὅτι ἡ συνέπεια τῆς παρακοῆς εἶναι ὁ θάνατος καί συνέπεια τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἡ ζωή.

Προγνωρίζει ὅτι, διά τῆς παραβάσεως τῶν Ἐντολῶν τῆς Ἀγάπης, σύμφωνα μέ τήν σκληρότητά του καί τήν ἀμετανόητον καρδίαν του, πού δέν συγκινεῖται ἀπό τήν ἄπειρη καλωσύνην τοῦ Θεοῦ, σωρεύει ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του θησαυρούς ὀργῆς ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καί ἀποκαλύψεως καί δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, ὅς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ» (Ρωμ. β΄ 5-6).

 Μέ τή θέλησί του ὁ ἄνθρωπος ἐκλέγει, ἐλεύθερα καί ἀβίαστα, τή θέσι του  ἐκ δεξιῶν ἤ ἐξ εὐωνύμων τοῦ Κριτοῦ, κατά τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Πιστεύουμε δέ ὅτι μετά τήν καθολικήν ἀνάστασιν θά ἐπακολουθήσῃ ἡ καθολική Κρίσις. Θά ἔλθῃ, δηλαδή, ὁ Παγκόσμιος Κριτής, καί ὡς ἄπειρη Δικαιοσύνη θά κρίνῃ  ζῶντας καί νεκρούς καί θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του. Πιστεύομεν ὅτι ὁ  Χριστός καί πάλιν Ἐρχόμενος θά μᾶς κρίνῃ ὅλους καί θά ἀποδώσῃ στόν καθένα κατά τά ἔργα του.

«Πιστεύομεν... καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος».

Ποῖος θά εἶναι ὁ Παγκόσμιος Κριτής;

Κατά λόγον δικαιοσύνης, Κριτής  θά εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος, «εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», «σάρξ ἐγένετο» (Ἰωάν. α΄ 14), ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι», ὅπως ψάλῃ ὁ ὑμνῳδός.

Καί εἶναι πράγματι «ὁμολογουμένως μέγα τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον». Ὅτι, δηλαδή, «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄ Τιμόθ. γ΄16). Ὁ Χριστός θά μᾶς κρίνῃ, διότι Αὐτός «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἐκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα». Μετά τήν Ἀνάστασίν Του ὁ Χριστός «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο (Α΄ Κορινθ. ιε΄ 20),  καί «ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν θρόνον αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιβ΄ 5). « Ἀνελήφθη», δηλ. «εἰς τόν οὐρανόν καί ἐκάθισεν καί ἐκάθισεν ἐκ

δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. ιστ΄ 19). Ὅλοι δέ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί «Προσδοκῶμεν ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» καί πιστεύουμε ὅτι, κατά τάς Γραφάς, ὁ Χριστός θά ἔλθῃ  καί πάλιν, ἀλλ’ ἐν δόξῃ κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς καί θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.

Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει καί λέγει:

«Πάντα μοι παρεδόθη παρά τοῦ Πατρός μου» (Ματθ. ια΄ 27). «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (Ματθ. κη΄ 18). Ὁ Πατήρ «τήν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ» (Ἰωάν. ε΄ 22). «Καί ἐξουσίαν ἔδωκεν αὐτῷ καί κρίσιν ποιεῖν, ὅτι υἱός ἀνθρώπου ἐστί» (Ἰωάν. ε΄ 27). Καί ἡ κρίσις Του εἶναι δικαία καί ἀληθινή (Ἰωάν. ε΄ 30. η΄ 16). Ἔτσι «θά κριθοῦν καί θά κατακριθοῦν  ὅλοι, ὅσοι δέν ἐπίστευσαν εἰς τήν ἀλήθειαν, ἀλλά δέχθηκαν μέ μεγάλην εὐχαρίστησιν τήν ἀδικίαν» (παρβλ. Β΄ Θεσσαλ. β΄ 12). «Μέλλει γάρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεσθαι ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρός αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ, καί τότε ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τήν πρᾶξιν αὐτοῦ» (Ματθ. ιστ΄ 27. Ρωμ. β΄ 6. ιδ΄ 10-12. Α΄ Κορινθ. γ΄ 8. Β΄Κορινθ.  ε΄ 10. Β΄ Τιμόθ. δ΄1, 14. Α΄ Πέτρ. δ΄ 5-6. Ἀποκ. κβ΄ 12).

Δέν εἶναι μόνον ἄπειρη ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία ὁ Θεός, ἀλλά, ὅπως προαναφέραμε, εἶναι καί ἄπειρη δικαιοσύνη. Εἶναι δέ πλέον ἤ βέβαιον ὅτι «Οὐκ ἀπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον ἵνα κρίνῃ τόν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 17).

«Ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν (εἰς τόν Χριστόν) οὐ κρίνεται, ὁ δέ μή πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μή πεπίστευκεν εἰς τό ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 18).

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος διακηρύττει καί λέγει ὅτι «ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καί μή πιστεύσῃ, ἐγώ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γάρ ἦλθον ἵνα κρίνω τόν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσω τόν κόσμον. Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰωάν. ιβ΄ 47-48). Παρβαλε καί :

«Ἐκ τῶν λόγων σου δικαιωθήσῃ καί ἐκ τῶν λόγων σου κατακριθήση» (Ματθ. ιβ΄ 37).

Ὁ Παγκόσμιος Κριτής ἐν Πατρί καί ἁγίῳ Πνεύματι θά κρίνῃ σύμφωνα μέ τήν, ἐκ μέρους μας,  τήρησι ἤ μή τῶν Ἐντολῶν τῆς ἀγάπης. Θά μᾶς κρίνῃ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μή πιστεύων ἤδη κέκριται.

«Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς, ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὀ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄19-20).

Θά ἔλθῃ ὅμως ὁ Δίκαιος Κριτής καί θά βάλῃ Τέλος

στή φαυλότητα καί τήν ἀδικία.

Εἰς τήν Πόλιν τοῦ Θεοῦ θά κατοικῇ ἡ ἐν δικαιοσύνῃ Ἀγάπη. «Καί οὐ μή εισέλθῃ εἰς αὐτήν πᾶν κοινόν καί ὁ ποιῶν βδέλυγμα καί ψεῦδος, εἰ μή οἱ γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ Ἀρνίου» (Ἀποκ. κα΄  27). Θά εἰσέλθουν μόνον οἱ δίκαιοι, ὅσοι τήρησαν στή ζωή τους τίς Ἐντολές τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Θά μείνουν ἔξω οἱ ἀμετανόητοι ἀμαρτωλοί, θά μείνουν «ἔξω οἱ κύνες καί οἱ φαρμακοί καί οἱ πόρνοι καί οἰ φονεῖς καί οἱ εἰδωλολάτραι καί πᾶς ὁ φιλῶν καί ποιῶν ψεῦδος» (Ἀποκ. κβ΄15).

Καί ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, « ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος» (β΄ 13).  Θἆναι  ἀνελέητη ἡ κρίσις σ’ αὐτόν, πού δέν ἔχει ἔλεος γιά τούς ἄλλους. Θά εἶναι ἄσπλαγχνη ἡ κρίσις πρός ἐκεῖνον, πού δέν ἔδειξε εὐσπλαγχνίαν.

«Ὁ Βασιλικός σου Θρόνος, Θεέ μου, Κύριε Ἰησου Χριστέ, θά παραμένῃ ἀκλόνητος, θά εἶναι αἰώνιος καί ἡ βασιλική σου ράβδος θά εἶναι ἐξουσία εὐθύτητος, ράβδος δικαιοσύνης, εἶναι ἀνώτερη δικαστική ἐξουσία. Ἐπειδή ἀγάπησες τήν δικαιοσύνην καί ἐμίσησες τήν παρανομίαν, διά τοῦτο σέ ἀνέδειξεν ὁ Θεός-Πατήρ ἀνώτερον ὅλων καί σοῦ δόθηκε πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (παρβλ. Ψαλμ. 44, 7-8. Ματθ. κη΄ 18).

Δέν θά ἐπιτρέψῃ νά εἰσέλθουν οἱ ἄνομοι  εἰς τήν Βασιλείαν Του. Ὅλοι οἱ ἀμετανόητοι ἄθεοι, ὅλοι, ὅσοι μέ κάθε τρόπο, προσπαθοῦν νά διαστρεψουν τήν Ἀλήθεια, ὅσοι κάνουν προπαγάνδα ὑπέρ τῆς ἀθεῒας, οἱ ἀρνητές, ὅσοι προσπαθοῦν, μέ κάθε δόλιο τρόπο, νά ξεριζώσουν, μέσ’ ἀπό τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα τῶν Νέων, τό ἱερόν, τό θρησκευτικόν συναίσθημα, τό θεῖον ἐμφύσημα, τήν πνοήν ζωῆς τοῦ Δημιουργοῦ, θά ἐξαφανισθοῦν, «ὡσεί χνοῦς, ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς».  Ὅσοι προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν τόν Χριστόν, τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, τήν ἀγάπη στήν Οἰκογένεια καί τήν Πατρίδα, μέσα ἀπό τήν ψυχή μας θά κονιορτοποιηθοῦν. « Τό Θηρίον καί ὁ μετ’ αὐτοῦ Ψευδοπροφήτης, καί ὁ Διάβολος καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ , καί ὅλοι ὅσοι συντάσσονται μέ αὐτούς βληθήσονται είς τήν λίμνην τοῦ πυρός τήν καιομένην ἐν θείῳ» (Ἀποκ. ιθ΄ 20. κ΄ 14-15. κα΄ 8).

«Ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων καί ὁδός

ἀσεβῶν ἀπολεῖται» (Ψαλμ. α΄ 6).

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

            «Τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων»

Ἄν χάναμε...

Ἄν χάναμε τό κείμενον τῆς Ἀγίας Γραφῆς καί μᾶς ἀπέμενε μόνον ἡ Παραβολή τοῦ Ἀσώτου, θά ἦταν ἀρκετή, γιά τή σωτηρία μας.

Δίκαια χαρακτηρίζεται ὡς «τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων», διότι περιέχει ὁλόκληρο «τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον», τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχίαν, τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν ἔσχατη ἀθλιότητα τοῦ ἀνθρώπου.

«Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς...» (Λουκ. ιε΄ 11-32).

Παραβολικός εἶναι ὁ λόγος. Πατέρας εἶναι ὀ πανάγαθος Θεός, ὁ πάνσοφος  καί παντοδύναμος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ δύο υἱοί εἰκονίζουν ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο Γένος. Ἡ πατρική Ἑστία εἶναι ὁ Παράδεισος τῆς τρυφῆς. Σ’ αὐτόν τόν Παράδεισο ἐγκαθιστᾶ τά παιδιά του ὁ στοργικός πατέρας, μέ τήν εὐλογία «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν».

Τίποτε στόν κόσμο δέν ὑπάρχει πιο γλυκό ἀπό «τήν πατρική Ἑστία». Τίποτε πιό πολύτιμο, τίποτε πιο τερπνό δέν ὑπάρχει στόν κόσμο ἀπό τή ζεστασιά «τοῦ σπιτικοῦ». Τίποτε δέν μπορεῖ νά ὑποκαταστήσῃ τά  ἀγαθά τοῦ «σπιτικοῦ», πού εἶναι ἡ Οἰκογενειακή θαλπωρή, ἡ σιγουριά, ἡ ἀσφάλεια, ἡ προστασία, πολύτιμα ἀγαθά, τά ὁποῖα ἐξασφαλίζει μόνον ἡ Αὐθεντία, ἡ πατρική Ἐξουσία, ἡ πατρική παντοδύναμη προστασία.

Ὅλοι ἐργάζονται στόν Παράδεισο. Αἱ οὐράνιαι Δυνάμεις ἀκαταπαύστως ὑμνοῦν τόν Δημιουργόν, τόν Τριαδικόν Θεόν (πρβλ. Ἀποκ. δ΄ 8-11). Ἡ ἐργασία τῶν πρωτοπλάστων συνίσταται εἰς τό νά τηροῦν τίς Ἐντολές, τίς σοφές, τίς στοργικές  Ὁδηγίες τοῦ Πατρός, πού ἀποβλέπουν στήν πνευματική τους τελείωσι, γιά νά γίνουν, δηλαδή, θεοί κατά χάριν.

Ἡ ἐργασία τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ στόν παράδεισο, στήν «πατρική Ἑστία» εἶναι νά φθάσουν ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν». Θέλει, δηλαδή, ὁ στοργικός Πατέρας, νά γίνουν τά παιδιά Του, συνδημιουργοί. Γιά νά φυλάξουν τόν παράδεισον ὀφείλουν  νά μείνουν ἐν τῇ ἀγάπῃ. Διότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16). Ὀφείλουν τά παιδιά νά σέβωνται καί νά ἀγαποῦν τόν πατέρα μέ γνήσια ἀγάπη, νά λατρεύουν τόν Δημιουργόν, τόν Εὐεργέτην καί δοτῆρα τῶν ἀγαθῶν. Καί ἡ ἀγάπη τους ἀποδεικνύεται μέ τήν ὑπακοή στίς πανάγιες Ἐντολές Του. Νά Τόν λατρεύουν ὄχι τυπικά, ὄχι μέ τά χείλη, ὄχι ψεύτικα καί ὑποκριτικά, ἀλλά μέ τήν καρδιά τους, εἰλικρινά, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. δ΄ 23-24).

Ὁ νεώτερος υἱός

Δέν θέλει νά ἐννοήσῃ ὅτι «ἀεργίη τὄνειδος, ἐργασίη μηδέν ὄνειδος» καί ὅτι « εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδέ ἐσθιέτω» (Β΄ Θεσσαλ. γ΄ 10). Δίκαιον εἶναι ὁ ἐργαζόμενος νά ἀπολαμβάνῃ τῶν ἀγαθῶν τῆς τίμιας ἐργασίας του. Ὁ νεώτερος υἱός ὅμως δέν θέλει καί δέν συνειδητοποιεῖ ὅτι «τά ἀγαθά κόποις κτῶνται» καί ὄτι, ὅπως πολύ σωστά λέγεται, «τῆς ἀρετῆς προπάροιθεν ἱδρῶτα θεοί ἔθηκαν ἀθάνατοι».

Εἶπε τῷ Πατρί· «Δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας».

Ὁ νεώτερος υἱός ἐγείρει ἀστόχαστες, γιγαντιαῖες

ἀπαιτήσεις (Riesigen Ansprueche) ἤ καλλίτερα
νευρωσικές ἀπαιτήσεις. Χάνει τήν ἐπαφή του μέ τήν
πραγματικότητα. Νομίζει πώς ἔχει μόνον δικαιώματα
στή ζωή καί ὄχι ὑποχρεώσεις.

Ἀπαιτεῖ τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς πατρικῆς οὐσίας.
Πότε ἵδρωσε ὁ νεώτερος υἱός; Πότε ἀπέκτησε «κάτι», μέ τήν τίμια ἐργασία του, ὥστε νά ἀπαιτήσῃ αὐτό τό «κάτι»;

Ἡ ἀρρώστια του ἀρχίζει μέ τήν ἄρνησι τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ψυχικά ὑγιής. Δέν ἀγαπᾶ τόν πατέρα. Δέν ἔχει εἰρήνη μέ τόν Θεόν καί μέ τόν ἑαυτό του. Καί «ἐκτός ἑαυτοῦ» ἀπαιτεῖ. Θεωρεῖ «σκλαβιά» τήν πατρική στοργή, καί μέ τή θέλησί του, ὑποδουλώνεται στά χαμηλά του πάθη. Νομίζει πώς οἱ σοφές Ὁδηγίες τοῦ πατρός περιορίζουν τήν ἐλευθερία του καί κηρύσσει «ἀνταρσία», γιά νά ἀποτινάξῃ τόν φανταστικό ζυγό τῆς πατρικῆς προστασίας.

Τά δεινά τῆς ἀποστασίας.

Ἡ ἔλλειψις ἀγάπης πρός τόν Θεόν, ὁδηγεῖ στήν παρακοή, στήν πτῶσι, στήν ἀποστασία, στήν ἔξωσι ἀπό τήν πατρική Ἑστία, στόν χωρισμό ἀπό τόν Θεόν, στήν ἀπομάκρυνσι, στήν ἐξαθλίωσι καί στό θάνατο.

Ὁ Θεός, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, ἐφοδιάζει τά παιδιά Του μέ θεῖα χαρίσματα, μέ θεϊκά προσόντα, μέ νοῦν καί ἐλευθερίαν. «Καί διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον. Καί μετ’ οὐ πολλάς ἡμέρας συναγαγῶν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱός ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καί ἐκεῖ διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως». Στήν ὁδόν τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν πατρική στοργή καί προστασία, ἀκολουθεῖ  ὁ ξεπεσμός. Περιπίπτει εἰς τούς λῃστάς-δαίμονας-πάθη. Παράβαλε Λουκ. ι΄ 30, τήν παραβολήν τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου:  Ὁ ἀποστάτης κατέβαινεν  ἀπό Ἱερουσαλήμ εἰς Ἱεριχώ καί λῃσταῖς περιέπεσεν· οἵ καί ἐκδύσαντες αὐτόν καί πληγάς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα.

Ὁ νεώτερος υἱός ἐμφανίζεται μέ τό ἀληθινό του πρόσωπο, δέν κρύβει τόν κακόν του ἑαυτόν. Μέ τή θέλησί του, ἐνσαρκώνει, φεῦ, «τό φρόνημα τῆς Σαρκός», πού εἶναι «ἔχθρα εἰς Θεόν» καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας «τό Θάνατο». Ὁ ἀποστάτης ἀρνεῖται τόν Θεόν, δέν δέχεται «τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος», πού εἶναι «ζωή καί εἰρήνη» (πρβλ. Ρωμ. η΄6). Φανερά εἶναι τά δεινά τῆς ἀποστασίας.

Ζῶν ἀσώτως ἀπογυμνώνεται ἀπό κάθε ἀρετή, ἀπεκδύεται τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ἐνδύεται τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, μέ τή θέλησί του.

Κυριεύει τήν ψυχή του τό σαρκικό φρόνημα, «πᾶν τό ἐν τῷ κόσμῳ, δηλαδή, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου» (Α΄ Ἰωάν. β΄16). Κυριεύεται ἡ ψυχή του ἀπό ὅλα αὐτά, πού δέν εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀλλά εἶναι γνωρίσματα τοῦ κόσμου, πού βρίσκεται μακράν τοῦ Θεοῦ. Γίνεται «δέσμιος τῆς γῆς», περιέρχεται εἰς τήν ἔσχατην ἐξαθλίωσιν καί ἡμιθανής «ἤρξατο  ὑστερεῖσθαι. Καί πορευθείς ἐκολλήθη ἑνί τῶν πολιτῶν τῆς Χώρας ἐκείνης, καί ἔπεμψεν αὐτόν εἰς τούς ἀγρούς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους».

Τό βασιλόπουλο γίνεται χοιροβοσκός. Αὐτός, πού ζοῦσε στήν πατρική Ἑστία κατάντησε νά ζῆ στό χοιροστάσι μαζί μέ τούς χοίρους. Πεθαίνει τῆς πείνας καί «ἐπεθύμει γεμίσαι τήν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπό τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι καί οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ».

Ὁ ἡμιθανής συνέρχεται. Ὁ ἐκτός  ἑαυτοῦ ἔρχεται «εἰς ἑαυτόν». Συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του. Ἀναγνωρίζει ὅτι, ἀπό δικό του φταίξιμο, ἔφθασε στήν ἔσχατη αὐτή ἐξαθλίωσι. Δέν μεταβιβάζει σέ ἄλλους τό φταίξιμο, γιά τήν κατάντια του. Ἀποδέχεται τήν προσωπική του ἐνοχή, τήν οὐτιδανότητά του. Κάνει ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον. Γνωρίζει καλά τόν  ἀληθινόν ἑαυτόν του καί μετανοεῖ εἰλικρινά καί παίρνει τήν ἀπόφασι τῆς ἐπιστροφῆς στήν πατρική Ἑστία, ὡς ἀνάξιος.

«Εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών εἶπε· Πόσοι μίσθιοι τοῦ Πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγώ δέ λιμῷ ἀπόλλυμαι! Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου καί ἐρῶ αὐτῷ· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καί ἀναστάς ἦλθε πρός τόν πατέρα αὐτοῦ».

Ναι. Θά γυρίσω πίσω στήν πατρική Ἑστία. Νά ζήσω καί πάλιν κάτω ἀπό τήν πατρική στοργή καί τρυφερότητα. Νά νοιώσω καί πάλιν τήν Οἰκογενειακή θαλπωρή. Θά ζητήσω νά μέ συγχωρήσῃ. Θά τόν παρακαλέσω καί θά τοῦ πῶ:

Πατέρα μου, πανάγαθε, εἶμαι ἁμαρτωλός. Θεέ μου, συγχώρεσέ με! Ἔλεος σοῦ ζητῶ ἐγώ, ὁ ἀνάξιος! Δέν ἀξίζω νά λέγομαι υἱός σου! Ποίησόν με ὥς ἕνα τῶν μισθίων σου. Ἔλεος, πατέρα, Ἔλεος!... Ὄχι γιατί τό ἀξίζω, ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου!

Εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι ὁ οὐράνιος Πατέρας περιμένει τήν ἐπιστροφή μας κοντά Του. Εἶναι ἄπειρον τό Ἔλεός Του. Καί πρίν ἀκόμη τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά καί τοῦ ζητήσουμε τό ἔλεός Του, μᾶς βλέπει ὁ Καρδιογνώστης νά γυρίζουμε κοντά Του εἰλικρινά μετανοιωμένοι καί σπεύδει νά ὑποδεχθῆ καί μᾶς ἐναγκαλίζεται χαίρων, γιά τήν ἐπιστροφή μας. Καί στήν κραυγή ἀπελπισίας μας ἀποκρίνεται ἡ ἄπειρη Εὐσπλαγχνία Του καί προστάσσει:

«Ἐξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ἐνδύσατε αὐτόν, καί δότε δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ καί ὑποδήματα εἰς τούς πόδας, καί  ἐνέγκατε τόν μόσχον τόν σιτευτόν θύσατε, καί φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη. Καί ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι».

Καί πραγματικά πολύ  μεγάλη χαρά γίνεται
ἐν τῷ Οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοῦντι (Λουκ. ιε΄7).

Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται ἡ ἄπειρη ἀγάπη, τό ἄπειρον ἔλεός τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπον. Θυσιάζει, γιά χάρι μας, «τόν μόσχον τόν σιτευτόν». «Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 15-16). « Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8). Ὁ Χριστός

«Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη, καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν», ψάλλει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

Ὁ πανάγαθος Θεός δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν καί χαίρεται μέ τήν ἐπιστροφήν τῶν πεπλανημένων. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμόθ. β΄ 4).

Ὁ μόσχος ὁ σιτευτός, ὁ Ἀμνός ὁ ἄμωμος, τό ἄκακον Ἀρνίον,  θύεται  καί μέ τό αἷμα Του μᾶς λούει καί μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισον, στήν πατρική Ἑστία καί μᾶς καθιστᾶ συγκληρονόμους τῆς Βασιλείας Του  καί ὁμοτράπεζους εἰς τό Μέγα, τό οὐράνιον Δεῖπνον  τῆς αἰωνίου εὐφροσύνης καί χαρᾶς.

Ὁ νεώτερος υἱός, ὁ ἄσωτος, ἐπιστρέφει εἰλικρινά μετανοιωμένος

καί σώζεται. Ὁ Πατέρας καί τά οὐράνια γιορτάζουν καί εὐφραίνονται.
Μόνον ὁ πρεσβύτερος υἱός δέν χαίρεται. Ἀντίθετα μάλιστα ὀργίζεται.

Ὅταν ἐπιστρέφοντας στό σπίτι ἀκούει «συμφωνίας καί χωρῶν» καί

πληροφορεῖται ὅτι ἐπέστρεψε ὁ ἀδελφός του καί πρός χάριν του ὁ

Πατήρ «ἔθυσε τόν μόσχον τόν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτόν ἀπέλαβεν. Ὠργίσθη δέ καί οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν». Δέν εἰσέρχεται στήν πατρική
Ἑστία. Ἡ ἄπειρη ὅμως Εὐσπλαγχνία, ὁ Πατήρ ἐξελθών παρεκάλει αὐτόν.

Ποιός μπορεῖ μέ λόγια νά ἐκφράσῃ τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ πρός τόν πρεσβύτερον υἱόν, τόν ψεύτη, τόν ὑποκριτήν, τόν Φαρισαῖον, τόν δῆθεν ὑποτακτικόν, αὐτόν πού κρύβει τό ἀληθινόν του πρόσωπον;  Ποιός μπορεῖ νά χαρακτηρίσῃ αὐτόν τόν τελειομανῆ, πού τηρεῖ μέ ἀκρίβεια ὅλες τίς τυπικές Διατάξεις τοῦ Νόμου, ἀλλά ἔχει χάσει τήν οὐσίαν, αὐτόν πού  πάντοτε θέλει νά φαίνεται ἅγιος καί κάνει τά πάντα πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις; Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ αὐτόν, πού τιμᾶ μόνον τοῖς χείλεσι τόν Πατέρα, ἐνῷ ἡ καρδιά του εἶναι γεμάτη φθόνο, μῖσος καί κακία;

Ὁ Φαρισαῖος, ὁ πρεσβύτερος υἱός δέν εἰσέρχεται εἰς τήν πατρικήν Ἑστίαν. Μένει ἐξω. Καί εἰς τήν παράκλησιν τοῦ Θεοῦ - Πατρός ἀποκρίνεται μέ θράσος καί ἀναίδεια, μέ κρίσι καί κατάκρισιν καί τολμᾶ νά κατακρίνῃ καί τόν ἴδιο τό Θεό. Δέν ἔχει ἔλεος. Δέν ἔχει ἀγάπη. Δέν ἔχει Καλωσύνη. Ἀνοίγει τήν καρδιά του καί ξεχύνεται φθόνος καί χολή, καί δηλητήριο, σάν ἀπό ὀχετό ἔξέρχεται κάθε εἴδους ἀκαθαρσία, σκωλήκων βρῶμα καί δυσωδία (Λουκ. ιε΄ 28-30). Στό κατηγορητήριον αὐτό ἡ ἀνέκφραστη πατρική ἀγάπη τόν παρακαλεῖ, δέν τόν ἐξαναγκάζει νά εἰσέλθῃ στή χαρά τοῦ οὐρανοῦ. Ἁπλῶς τοῦ τονίζει ὅτι ἔπρεπε νά χαρῇ κι’ αὐτός γιά τήν ἐπιστροφή καί τή σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ του. Τοῦ λέγει: Παιδί μου, ἄδικα μέ κατηγορεῖς. Σύ  εἶσαι πάντα μαζί μου καί ὅλα τά δικά μου, δικά σου εἶναι.

«Εὐφρανθῆναι δέ καί χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη».

Δέν δικαιώθηκε ὁ πρεσβύτερος υἱός. Δέν εἰσῆλθε  εἰς τήν  χαράν τοῦ Κυρίου του. ἔμεινεν ἔξω του νυμφῶνος Χριστοῦ. Καί εἶναι, δυστυχῶς, πολλοί οἱ Σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἐπηρμένοι Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, οἱ ἄθλιοι ὑποκριτές, «τά γεννήματα ἐχιδνῶν», πού στάζει δηλητήριο τό στόμα τους, πού, ἐνῶ καμώνονται ὅτι εἶναι κοντά στό Θεό, δέν ἔχουν ἔλεος γιά κανέναν, ἡ καρδιά τους εἶναι μεμάτη μῖσος καί φθόνο. Ὅσοι ὁμοιάζουν μέ τόν πρεσβύτερο υἱό καί δέν ἔχουν ἀγάπη, δυστυχῶς δέν μετανοοῦν καί μένουν ἔξω τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ πρεσβύτερος υἱός εἶναι παράδειγμα πρός ἀποφυγεῖν.

Ὁ Πατήρ ἐξελθών παρεκάλει αὐτόν. Ὅσον ὁ Θεός συγκαταβαίνει καί μᾶς προσκαλεῖ καλόν εἶναι νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, πρίν νά εἶναι ἀργά.

«Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ». Ἐξῆλθε καί ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει καί παρακαλεῖ νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά εἰσέλθουμε καί πάλιν εἰς τόν Παράδεισον.

Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ, ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΕΙΝ.

Στό Φαρισαϊσμό

ἄλλο εἶναι τό «Φαίνεσθαι» καί ἄλλο τό «Εἶναι».

      «Εἶπε δέ πρός τινας τούς πεποιθότας ἐφ΄ ἑαυτοῖς ὅτι  εἰσί δίκαιοι, καί ἐξουθενοῦντας τούς λοιπούς, τήν παραβολήν ταύτην( Λουκ. ιη΄ 10-14).

Ὑπῆρχαν  στήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά  καί σέ κάθε ἐποχή ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ἔχουν πεποίθησιν εἰς τούς ἑαυτούς τους, ὅτι εἶναι δίκαιοι καί ἔχοντες τήν ἰδέα αὐτή περιφρονοῦν τούς ἄλλους.

Πρός αὐτούς ὁ Κύριος εἶπε τήν Παραβολήν τοῦ

Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου (Λουκ. ιη΄ 9-14).

Θέλει ὁ πανάγαθος νά θεραπεύση τό Πάθος τῆς

ὑπερηφανείας καί νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό Φαρισαϊσμό:

«Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τό Ἱερόν, διά νά προσευχηθοῦν. Ὁ ἕνας εἶναι Φαρισαῖος καί ὁ ἄλλος Τελώνης. Ὁ Φαρισαῖος στέκεται ἐπιδεικτικά, στό κέντρο τοῦ Ναοῦ, γιά νά τόν βλέπουν ὅλοι, γιά νά προκαλέσῃ ἐντύπωσι. Καί δέν προσεύχεται πρός τόν Θεόν, ἀλλά πρός τόν ἑαυτόν του. «Σταθείς  πρός ἑαυτόν», γιά νά δοξάσῃ τόν ἑαυτόν του, ταῦτα προσηύχετο»: Σέ εὐχαριστῶ Θεέ μου, διότι ἐγώ δέν εἶμαι σάν τούς ἄλλους ἀνθρώπους, πού εἶναι ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί ἤ καί σάν αὐτόν ἐκεῖ τόν Τελώνην. Ἐγώ νηστεύω δύο φορές τήν ἑβδομάδα, Δευτέρα καί Πέμπτη. Ἐγώ προσφέρω στό Ναό τό δέκατο γενικά ἀπό ὅλα, ὅσα ἀποκτῶ. Ἐγώ εἶμαι ἀλάθητος.

Ὁ Φαρισαῖος, δυστυχῶς, δέν αἰσθάνεται τήν οὐτιδανότητά του οὔτε μπροστά στό Θεό. Νομίζει ὅτι εἶναι ἐνάρετος, ὅτι αὐτός δέν κάνει σφάλματα, καί συνεπῶς δέν μετανοεῖ καί γιά κανένα λόγο δέν ζητεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, διότι ὄχι μόνον δέν ἀποδέχεται τήν προσωπική του ἐνοχή, ἀλλά μεταβιβάζει στούς ἄλλους τή δική του ψυχική βρωμερότητα καί ἀκαθαρσία.

Κατηγορεῖ καί περιφρονεῖ τούς ἄλλους. Ἔχει μῖσος στήν ψυχή του γιά τόν ἀκάθαρτον καί ἁμαρτωλόν λαόν, τόν am-ha-arez. Οἱ Φαρισαῖοι (ἐκ τοῦ Φαράς - ἀποχωρεῖν , ἐκ τοῦ paras = ἀποχωρίζειν, διακρίνειν, ὀνομάζονται perushim= κεχωρισμένοι. «Ἐλέγοντο δέ Φαρισαῖοι διά τό ἀφωρισμένους εἶναι αὐτούς ἀπό  τῶν ἄλλων» (Migne, P.G. 41,249).

Ἀντίθετα ὁ Τελώνης προσέρχεται στό Ναό καί στέκεται μακρυά ἀπό τό Θυσιαστήριο, δέν θέλει νά σηκώσῃ τά μάτια του στόν οὐρανό καί μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του κτυπᾶ τό στῆθος του, μετανοεῖ εἰλικρινά καί ζητεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Δέν κρύβει τό ἀληθινό του πρόσωπο. Παρουσιάζει  στόν Καρδιογνώστη, τόν πραγματικό, τόν ἀληθινό ἑαυτό του. Ἀναγνωρίζει τήν προσωπική του ἐνοχή. Δέν μεταβιβάζει στούς ἄλλους τό δικό του φταίξιμο καί συντετριμμένος ζητεῖ ἔλεος :  

                Κύριε, εἶμαι ἁμαρτωλός.
              Θεέ μου, συγχώρεσέ με.
        Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.

Δυστυχῶς οἱ Φαρισαῖοι δέν δέχονται συμβουλές εἶναι καθηλωμένοι εἰς τήν ὑψηλή ἰδέαν, γιά τόν ἑαυτό τους.

 Κυριεύονται ἀπό τό ὀλέθριο πάθος τῆς ὑπερηφανείας. Νομίζουν ὅτι εἶναι δίκαιοι καί ξεχωρίζουν τόν ἑαυτόν τους ἀπό τούς ἄλλους, τούς ὁποίους περιφρονοῦν καί τούς χλευάζουν. Δέν ἔχουν ἔλεος. Δέν ἔχουν ἀγάπην. Κρύβουν τό ἀληθινό τους πρόσωπο, τόν πραγματικό τους ἑαυτό καί παρουσιάζουν ἕναν πλαστό, ἕναν ψεύτικο ἑαυτό. Ἐνσαρκώνουν τήν οἴησι, τήν ἀλαζονεία, τήν κενοδοξία καί πάνω ἀπό ὅλα τόν Ἑωσφορισμό, τόν Ἐγωϊσμό,  τήν Ὑπερηφάνεια, τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Ἀρνοῦνται στήν «πρᾶξι» τόν Θεό, ἀντιστρατεύονται στό Θέλημά Του. Εἶναι «λοιμοί», χλευαστές (Letsim).
Οἱ Φαρισαῖοι ὡς «ψυχοπαθητικά ἄτομα δείχνουν παντελῆ ἔλλειψι ἀνθρωπίνης φιλαλληλίας, στεροῦνται κάθε εἴδους συναισθηματικῆς προσκωλήσεως καί ἀδιαφοροῦν παντελῶς γιά τά κοινῶς παραδεδεγμένα: Γνωρίζουν τί εἶναι «τό πρέπον», ἀλλά συστηματικά δείχνουν ἀναλγησία ἤ νιώθουν ἱκανοποίηση παραβαίνοντας τούς Κανόνες. Κύριο χαρακτηριστικό τῶν ἀτόμων μέ ψυχοπαθητική προσωπικότητα εἶναι ὅτι προβαίνουν στίς αντικοινωνικές αὐτές πράξεις χωρίς νά νιώθουν κανένα συναίσθημα ἐνοχῆς καί μετανοίας» (Ἰωάν.Ν. Παρασκευόπουλος, Στοιχεῖα Κλινικῆς Ψυχολογίας, Ἀθήνα 1984 σελ.22). Τά ὅσα γράφει ἐδῶ ὁ Καθηγητής περιγράφουν ἀκριβῶς τήν προβληματική συμπεριφορά τῶν Φαρισαίων.
Φοροῦν τό προσωπεῖον (masca) τοῦ Ἁγίου. Κάνουν τά πάντα «πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις» (πρβλ.Ματθ. στ΄ 1-5 κ. ἄ.).

Σχηματίζουν ἕνα δικό τους «τύπο εὐσέβειας».

Ἡ εὐσέβειά τους, «ἡ ἐσχηματισμένη αὐτή εὐσέβεια»

εἶναι ἐπιφανειακή, εἶναι μια ὑποκριτική τήρησις
ὡρισμένων τυπικῶν διατάξεων τοῦ Νόμου πρός
ἐξωτερικήν ἐπίδειξιν. Γνωρίζουν τόν Νόμον, ἀλλά
τηροῦν μόνον τίς τυπικές Διατάξεις. Δίνουν μάχες

γιά τά τυπικά διότι ἔχασαν τήν οὐσία. Γνωρίζουν

ὅτι «Κύριος ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται καί ταπεινοῖς
δίδωσι χάριν» καί ὅτι « πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται,

ὁ δέ ταπεινῶν  ἑαυτόν ὑψωθήσεται» καί ὅμως δέν μεταμελοῦνται. Συνεχίζουν νά  ὑποκρίνωνται τόν Ἅγιον καί νά περιφρονοῦν τούς ἄλλους. Κατηγοροῦν ἀκόμη καί τόν ἵδιο Τό Θεό. Κατηγοροῦν τό Χριστό ὡς «ἄνθρωπον φάγον καί οἰνοπότην, τελωνῶν φίλον καί ἁμαρτωλῶν»(Ματθ.  ια΄19).

Στό Φαρισαϊσμό ἄλλο εἶναι τό «φαίνεσθαι» καί ἄλλο τό «Εἶναι». Ἄλλος ὁ φαινότυπος καί ἄλλος ὁ γονότυπος. Θέλει νά φαίνεται ἅγιος, ἐνῷ στήν πραγματικότητα εἶναι ἐχθρός τοῦ Θεοῦ. ’Αντιστρατεύεται στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Στούς Φαρισαίους ἡ

ἀντικοινωνική συμπεριφορά εκδηλώνεται ὡς αποτέλεσμα ἀπόλυτης ὑποταγῆς στόν Κώδικα συμπεριφορᾶς μιᾶς μικρότερης ὁμάδας, τῆς φαρισαϊκῆς . Δηλαδή: Οἰ Φαρισαῖοι

συγκροτοῦν συμμορία καί κατορθώνουν ἀκόμη νά Σταυρώσουν καί αὐτόν, τόν ἀληθινόν Μεσσία , τόν Χριστόν. Βέβαια ἐνῶ Σταυρώνουν τό Χριστόν «δέν εἰσέρχονται εἰς τό πραιτώριον, ἵνα μή μιανθῶσιν, ἀλλ’ ἵνα φάγωσι τό πάσχα»(Ἰωάν. ιη΄ 28).

Ἡ φαρισαϊκή προσευχή, δέν εἶναι πραγματική, δέν φθάνει στό Θρόνο τοῦ Θεοῦ. Δέν εἰσακούεται ἡ καυχησιολογία.

Ὁ Κύριος στήν παραβολή μᾶς βεβαιώνει ὅτι  ὁ ταπεινός καί εἰλικρινά μετανοιωμένος Τελώνης δικαιώθηκε. Δέχθηκε ὁ Θεός τήν Προσευχή του. Ὁ Φαρισαῖος ὅμως κατακρίθηκε.

Ὁ Κύριος θέλει νά Τόν λατρεύωμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», εἰλικρινά μέ τήν καρδιά μας. Θέλει νά μή περιφρονοῦμε τούς συνανθρώπους μας, ἀλλά ἔχουμε τρυφερότητα καί ἀγάπη, σύμφωνα μέ τό παράδειγμα καί τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου. Ὁ Φαρισαῖος, πού περιφρονεῖ τούς συνθρώπους του καί νομίζει πώς μέ τά κεριά καί τά λιβάνια θά σωθῇ, εἶναι παράδειγμα πρός ἀποφυγεῖν.

Ὁ Χριστός  γυρεύει νά τοῦ προσφέρουμε τήν καρδιά μας καθαρή, γεμᾶτη ἀγάπη καί καλωσύνη.

Ὅσοι χωρίζουν τόν ἑαυτό τους ἀπό τούς ἄλλους, λησμονοῦν ὅτι ὁ Θεός θέλει ἔλεον καί οὐ θυσίαν. Λησμονοῦν ὅτι  ἀπεχθάνεται τά τυπικά καί τήν τυπική λατρεία καί θέλει γνήσια ἀγάπη.

Καί ὁπως λέγει ὁ ἐθνικός μας ποιητής Κωστῆς Παλαμᾶς:

«Ὁ Χριστός γυρεύει νά καίγονται γι’αὐτόν καρδίες , ὄχι κεριά.

Καί μέ σταυρούς κανείς δέν τόν λατρεύει καί γονατίσματα βαρειά.

Γιατί λατρεύει τό Χριστό  ὅποιος δίνει γιά τόν πλησίον τή ζωή.
Ὅποιος τό γυμνωμένο κρυφοντύνει καί τόν πτωχό ἐλεεῖ.
Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει καί ἁγνό τό μέτωπο κρατεῖ,
Κι’ ἔχει Θεό τήν Καλωσύνη, κι’ ἔχει Θεό τήν ἀρετή»

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά  λυτρωθοῦμε ἀπό τόν Φαρισαϊσμό, ἀπό τό ἐπάρατο πάθος τῆς Ὑπερηφανείας.Νά λυτρωθοῦμε ἀπό τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Νά ἀνθίσῃ

στήν ψυχή μας τό μυρίπνοον ἄνθος, πού εἶναι ἡ ὑψοποιός ἀρετή, ἡ ταπείνωσις, γιά νά φθάση ἡ προσευχή μας στό Θεό καί νά δικαιωθοῦμε, ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς καλεῖ κοντά Του. Καί μᾶς προτρέπει:
      
          «Φαρισαίου φύγωμεν ὑψιγορίαν καί Τελώνου
             μάθωμεν τό ταπεινόν ἐν στεναγμοῖς, πρός τόν
             Σωτῆρα κραυγάζοντες· Ἵλαθι,
             μόνε ἡμῖν  εὐδιάλλακτε».