«ΩΣ ΦΟΒΕΡΑ Η ΚΡΙΣΙΣ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ...»

   

    «Ἡ Κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος»   
                                                         (Ἰακ. β΄ 13).


Ὁ Θεός δέν εἶναι μόνον ἄπειρη Ἀγάπη, ἀλλά
καί ἄπειρη Δικαιοσύνη.

Πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεός  ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ» καί πρίν ἀκόμη τόν δημιουργήσει, «ἡτοίμασεν δι’ αὐτόν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε΄34). Καί πραγματικά, ὅπως ἀναφέρει ἡ Γραφή, «ἔλαβε Κύριος ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, ὅν ἔπλασε, καί ἔθετο αὐτόν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν» (Γενέσ. β΄ 15).

Ὡς ἄπειρη ἀγάπη «ὁ Θεός ἔκτισε τόν ἄνθρωπον  ἐπ’ ἀφθαρσίᾳ» (Σοφία Σολομ. β΄ 23), τόν δημιούργησε, δηλαδή, μέ σκοπόν νά μή ἀποθάνῃ. Καί τοῦ ἔδωσε μίαν Ἐντολήν, ἡ τήρησις τῆς ὁποίας θά διεφύλαττε τή σχέσι, τήν κοινωνίαν καί τήν ἕνωσιν, μέ τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην του, ἀδιατάρακτη. Ἡ ὑπακοή στήν Ἐντολήν ἦταν ἡ μόνη ἐργασία τῶν πρωτοπλάστων, γιά νά ἀποδείξουν τήν ἀγάπη τους στόν Δημιουργόν καί νά διαφυλάξουν τόν παράδεισον,  δηλαδή νά μείνουν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐνωμένοι μέ τόν Θεόν. Ὅτι « ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ  Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16).

Ἀπ’ ἀρχῆς μαθαίνουμε ὅτι ὁ σωστός, ὁ ὀρθός τρόπος ζωῆς εἶναι ἡ Ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον.

Οἱ Ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων» (Ἰακ. α΄ 17). Εἶναι ἔκφρασις τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιά τά πλάσματά Του καί βοηθοῦν τούς ἀνθρώπους νά κάνουν  χρῆσι τοῦ Νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας των, χωρίς κανέναν ἀπολύτως ἐξαναγκασμό, ὥστε νά εἶναι καί ὑπέυθυνοι τῆς ἐκλογῆς των. Ἡ τήρησις τῶν Ἐντολῶν, ἡ καλή χρῆσις τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας ὁδηγεῖ στήν πνευματική τελείωσι, στήν θέωσι τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ὑπακοή στίς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἑνώνει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τόν Θεόν, μέ τήν Πηγή τῆς Ζωῆς. Ἡ ἀθέτησις τῶν Ἐντολῶν, ἡ κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας, ἡ παρακοή, χωρίζει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους  τούς χωρίζει δέ καί ἀπό τόν Θεόν, ὁδηγεῖ στό Θάνατο.

Ὅλες οἱ Ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἑρμηνεύουν τήν γνήσια ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον. Ἑρμηνεύουν στήν πρᾶξι τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ. «Ἐν ταύταις  ταῖς δυσίν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προφῆται κρέμανται» (Ματθ. κβ΄ 40).

Ἐπειδή ὁ Θεός δέν εἶναι μόνον ἄπειρη Ἀγάπη, ἀλλά καί ἄπειρη Δικαιοσύνη, θά κρίνῃ τόν κόσμο σύμφωνα μέ τήν τήρησι ἤ μή τῶν Ἐντολῶν τῆς Ἀγάπης. Ὁ Νόμος τῆς Ἀγάπης περιέχει τήν ἀρχήν τῆς ἀνταποδώσεως.

Ἡ ὑπακοή, ἡ τήρησις κάθε Ἐντολῆς, φέρει, ὡς αὐτοφυές προϊόν, χαράν, ἀγαλλίασιν εὐφροσύνην καί ζωήν. Ἡ παρακοή, ἡ παράβασις ἀνταποδίδει, ὡς αὐτοφυές προϊόν, ὡς ποινήν, τήν ὀδύνην, τόν πόνον, τήν θλῖψιν, τήν ἀρρώστια, τόν θάνατον.

Ἡ Τήρησις τῶν Ἐντολῶν εἶναι ἡ ἀσφαλής ὁδός

πού φέρει «ἐκ δεξιῶν τοῦ Κριτοῦ, εἰς ζωήν αἰώνιον».

Ἀντίθετα  ἡ ἀθέτησις τῶν Ἐντολῶν εἶναι ἡ ὁδός, πού

φέρει «ἐξ εὐωνύμων Αὐτοῦ» καί ὁδηγεῖ εἰς κόλασιν

αἰώνιον.

Ὁ Φιλεύσπλαγχνος Θεός, ἐπειδή « πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμόθ. β΄ 4), γιά νά μᾶς ἀποτρέψῃ ἀπό το Κακόν, μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι σέ κάθε Ἐντολή τῆς Ἀγάπης Του ὑπάρχει ἡ ἀρχή τῆς ἀνταποδώσεως καί μᾶς προτρέπει εἰς τήν τήρησιν κάθε Ἐντολῆς, γιά νά μᾶς κρατήσῃ κοντά Του π.χ. εἰς τόν Παράδεισον λέγει:

« Ἀπό παντός ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ἀπό δέ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ᾗ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γενέσ. β΄ 16-17).

Ὁ Θεός χαρίζει ἐλευθερίαν στόν ἄνθρωπον καί εἶναι ἐλεύθερος νά διαλέξῃ τήν ζωήν ἤ τόν θάνατον.

Ὁ ἄνθρωπος ἑπομένως προγνωρίζει καί ἀποδέχεται ὅτι ἡ συνέπεια τῆς παρακοῆς εἶναι ὁ θάνατος καί συνέπεια τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἡ ζωή.

Προγνωρίζει ὅτι, διά τῆς παραβάσεως τῶν Ἐντολῶν τῆς Ἀγάπης, σύμφωνα μέ τήν σκληρότητά του καί τήν ἀμετανόητον καρδίαν του, πού δέν συγκινεῖται ἀπό τήν ἄπειρη καλωσύνην τοῦ Θεοῦ, σωρεύει ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του θησαυρούς ὀργῆς ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καί ἀποκαλύψεως καί δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, ὅς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ» (Ρωμ. β΄ 5-6).

 Μέ τή θέλησί του ὁ ἄνθρωπος ἐκλέγει, ἐλεύθερα καί ἀβίαστα, τή θέσι του  ἐκ δεξιῶν ἤ ἐξ εὐωνύμων τοῦ Κριτοῦ, κατά τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Πιστεύουμε δέ ὅτι μετά τήν καθολικήν ἀνάστασιν θά ἐπακολουθήσῃ ἡ καθολική Κρίσις. Θά ἔλθῃ, δηλαδή, ὁ Παγκόσμιος Κριτής, καί ὡς ἄπειρη Δικαιοσύνη θά κρίνῃ  ζῶντας καί νεκρούς καί θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του. Πιστεύομεν ὅτι ὁ  Χριστός καί πάλιν Ἐρχόμενος θά μᾶς κρίνῃ ὅλους καί θά ἀποδώσῃ στόν καθένα κατά τά ἔργα του.

«Πιστεύομεν... καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος».

Ποῖος θά εἶναι ὁ Παγκόσμιος Κριτής;

Κατά λόγον δικαιοσύνης, Κριτής  θά εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος, «εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», «σάρξ ἐγένετο» (Ἰωάν. α΄ 14), ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι», ὅπως ψάλῃ ὁ ὑμνῳδός.

Καί εἶναι πράγματι «ὁμολογουμένως μέγα τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον». Ὅτι, δηλαδή, «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄ Τιμόθ. γ΄16). Ὁ Χριστός θά μᾶς κρίνῃ, διότι Αὐτός «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἐκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα». Μετά τήν Ἀνάστασίν Του ὁ Χριστός «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο (Α΄ Κορινθ. ιε΄ 20),  καί «ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν θρόνον αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιβ΄ 5). « Ἀνελήφθη», δηλ. «εἰς τόν οὐρανόν καί ἐκάθισεν καί ἐκάθισεν ἐκ

δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. ιστ΄ 19). Ὅλοι δέ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί «Προσδοκῶμεν ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» καί πιστεύουμε ὅτι, κατά τάς Γραφάς, ὁ Χριστός θά ἔλθῃ  καί πάλιν, ἀλλ’ ἐν δόξῃ κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς καί θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.

Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει καί λέγει:

«Πάντα μοι παρεδόθη παρά τοῦ Πατρός μου» (Ματθ. ια΄ 27). «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (Ματθ. κη΄ 18). Ὁ Πατήρ «τήν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ» (Ἰωάν. ε΄ 22). «Καί ἐξουσίαν ἔδωκεν αὐτῷ καί κρίσιν ποιεῖν, ὅτι υἱός ἀνθρώπου ἐστί» (Ἰωάν. ε΄ 27). Καί ἡ κρίσις Του εἶναι δικαία καί ἀληθινή (Ἰωάν. ε΄ 30. η΄ 16). Ἔτσι «θά κριθοῦν καί θά κατακριθοῦν  ὅλοι, ὅσοι δέν ἐπίστευσαν εἰς τήν ἀλήθειαν, ἀλλά δέχθηκαν μέ μεγάλην εὐχαρίστησιν τήν ἀδικίαν» (παρβλ. Β΄ Θεσσαλ. β΄ 12). «Μέλλει γάρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεσθαι ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρός αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ, καί τότε ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τήν πρᾶξιν αὐτοῦ» (Ματθ. ιστ΄ 27. Ρωμ. β΄ 6. ιδ΄ 10-12. Α΄ Κορινθ. γ΄ 8. Β΄Κορινθ.  ε΄ 10. Β΄ Τιμόθ. δ΄1, 14. Α΄ Πέτρ. δ΄ 5-6. Ἀποκ. κβ΄ 12).

Δέν εἶναι μόνον ἄπειρη ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία ὁ Θεός, ἀλλά, ὅπως προαναφέραμε, εἶναι καί ἄπειρη δικαιοσύνη. Εἶναι δέ πλέον ἤ βέβαιον ὅτι «Οὐκ ἀπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον ἵνα κρίνῃ τόν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 17).

«Ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν (εἰς τόν Χριστόν) οὐ κρίνεται, ὁ δέ μή πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μή πεπίστευκεν εἰς τό ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 18).

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος διακηρύττει καί λέγει ὅτι «ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καί μή πιστεύσῃ, ἐγώ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γάρ ἦλθον ἵνα κρίνω τόν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσω τόν κόσμον. Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰωάν. ιβ΄ 47-48). Παρβαλε καί :

«Ἐκ τῶν λόγων σου δικαιωθήσῃ καί ἐκ τῶν λόγων σου κατακριθήση» (Ματθ. ιβ΄ 37).

Ὁ Παγκόσμιος Κριτής ἐν Πατρί καί ἁγίῳ Πνεύματι θά κρίνῃ σύμφωνα μέ τήν, ἐκ μέρους μας,  τήρησι ἤ μή τῶν Ἐντολῶν τῆς ἀγάπης. Θά μᾶς κρίνῃ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μή πιστεύων ἤδη κέκριται.

«Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς, ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὀ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄19-20).

Θά ἔλθῃ ὅμως ὁ Δίκαιος Κριτής καί θά βάλῃ Τέλος

στή φαυλότητα καί τήν ἀδικία.

Εἰς τήν Πόλιν τοῦ Θεοῦ θά κατοικῇ ἡ ἐν δικαιοσύνῃ Ἀγάπη. «Καί οὐ μή εισέλθῃ εἰς αὐτήν πᾶν κοινόν καί ὁ ποιῶν βδέλυγμα καί ψεῦδος, εἰ μή οἱ γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ Ἀρνίου» (Ἀποκ. κα΄  27). Θά εἰσέλθουν μόνον οἱ δίκαιοι, ὅσοι τήρησαν στή ζωή τους τίς Ἐντολές τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Θά μείνουν ἔξω οἱ ἀμετανόητοι ἀμαρτωλοί, θά μείνουν «ἔξω οἱ κύνες καί οἱ φαρμακοί καί οἱ πόρνοι καί οἰ φονεῖς καί οἱ εἰδωλολάτραι καί πᾶς ὁ φιλῶν καί ποιῶν ψεῦδος» (Ἀποκ. κβ΄15).

Καί ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, « ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος» (β΄ 13).  Θἆναι  ἀνελέητη ἡ κρίσις σ’ αὐτόν, πού δέν ἔχει ἔλεος γιά τούς ἄλλους. Θά εἶναι ἄσπλαγχνη ἡ κρίσις πρός ἐκεῖνον, πού δέν ἔδειξε εὐσπλαγχνίαν.

«Ὁ Βασιλικός σου Θρόνος, Θεέ μου, Κύριε Ἰησου Χριστέ, θά παραμένῃ ἀκλόνητος, θά εἶναι αἰώνιος καί ἡ βασιλική σου ράβδος θά εἶναι ἐξουσία εὐθύτητος, ράβδος δικαιοσύνης, εἶναι ἀνώτερη δικαστική ἐξουσία. Ἐπειδή ἀγάπησες τήν δικαιοσύνην καί ἐμίσησες τήν παρανομίαν, διά τοῦτο σέ ἀνέδειξεν ὁ Θεός-Πατήρ ἀνώτερον ὅλων καί σοῦ δόθηκε πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (παρβλ. Ψαλμ. 44, 7-8. Ματθ. κη΄ 18).

Δέν θά ἐπιτρέψῃ νά εἰσέλθουν οἱ ἄνομοι  εἰς τήν Βασιλείαν Του. Ὅλοι οἱ ἀμετανόητοι ἄθεοι, ὅλοι, ὅσοι μέ κάθε τρόπο, προσπαθοῦν νά διαστρεψουν τήν Ἀλήθεια, ὅσοι κάνουν προπαγάνδα ὑπέρ τῆς ἀθεῒας, οἱ ἀρνητές, ὅσοι προσπαθοῦν, μέ κάθε δόλιο τρόπο, νά ξεριζώσουν, μέσ’ ἀπό τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα τῶν Νέων, τό ἱερόν, τό θρησκευτικόν συναίσθημα, τό θεῖον ἐμφύσημα, τήν πνοήν ζωῆς τοῦ Δημιουργοῦ, θά ἐξαφανισθοῦν, «ὡσεί χνοῦς, ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς».  Ὅσοι προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν τόν Χριστόν, τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, τήν ἀγάπη στήν Οἰκογένεια καί τήν Πατρίδα, μέσα ἀπό τήν ψυχή μας θά κονιορτοποιηθοῦν. « Τό Θηρίον καί ὁ μετ’ αὐτοῦ Ψευδοπροφήτης, καί ὁ Διάβολος καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ , καί ὅλοι ὅσοι συντάσσονται μέ αὐτούς βληθήσονται είς τήν λίμνην τοῦ πυρός τήν καιομένην ἐν θείῳ» (Ἀποκ. ιθ΄ 20. κ΄ 14-15. κα΄ 8).

«Ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων καί ὁδός

ἀσεβῶν ἀπολεῖται» (Ψαλμ. α΄ 6).