Latet anguis in herba (Κρύπτεται ὄφις ὑπό τόν χόρτον).

               «Ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν!...»

 

Δόλιοι σκοταδιστές, συστηματικά καί Χωρίς ντροπή, ἀποπροσανατολίζουν τή Νεολαία.
   Πρίν λίγες μέρες ἡ Νεολαία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ στήν εἰσήγησί της ( παρ.12) προτείνει :
«Κατάργησι τῆς πρωϊνῆς Προσευχῆς ἀπό τά Σχολεῖα, μετατροπή τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ θρησκειολογία, μέ δυνατότητα ἀπαλλαγῆς ἀπό αὐτό».
 Ἡ πρότασις αὐτή μᾶς παραξενεύει καί μᾶς προβληματίζει πολύ. Ἡ Νεολαία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι κι'  αὐτά παιδιά τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορῶ, σάν πατέρας, νά τά ἰδῶ διαφορετικά.
 Δέν θέλω νά πιστέψω ὅτι εἶναι πληρωμένοι
Ἐφιάλτες ἤ ἀνεγκέφαλοι Γραικῦλοι. Πιστεύω ὅτι εἶναι θύματα τῶν σκοτεινῶν Δυνάμεων,
πού κρύπτονται,«φίδια κολοβά», πίσω ἀπό τή Νεολαία καί τήν παραπλανοῦν,τήν ἐξαπατοῦν τόσον, ὥστε, χωρίς νά τό καταλαβαίνουν τά παιδιά, λόγῳ τῆς ἀπειρίας τους ἤ τῆς ἀθωότητός τους,νά γίνονται ἄβουλα ὄργανα σκοτεινῶν δυνάμεων, ἔχθρῶν τῆς Πατρίδος μας, πού, μέ κάθε δόλιο τρόπο, ἐπιδιώκουν νά μᾶς ἐξαφανίσουν, ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς.
 Μισοῦν τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία
Μᾶς  φθονοῦν καί μᾶς μισοῦν, γιατί,ὅταν ἐμεῖς
κτίζαμε Παρθενῶνες, αὐτοί ζοῦσαν σέ  σπήλαια καί πηδοῦσαν σάν πήθικοι ἀπό δένδρο σέ δένδρο.
 Τούς δώσαμε τόν πολιτισμό μας καί ἐνῷ θἄπρεπε νά μᾶς εὐγνωμονοῦν, προσπαθοῦν μέ κάθε τρόπο νά μᾶς ἀφανίσουν. Καλῶς λέγεται ὅτι «χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν εὐεργετουμένων ἡ ἀχαριστία».


Βλέπουμε σήμερα τό μέγεθος τοῦ ξεπεσμοῦ καί τῆς ἐξαθλιώσεως στήν ὁποίαν μᾶς ἔχουν περιφέρει οἱ ἄσπονδοι φίλοι μας σέ συνεργασία μέ μερικούς γνωστούς μας πουλημένους Γραικύλους. Ἐπιδιώκουν, μέ λύσσα νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας τήν ὀρθόδοξη Πίστι στό θεό καί τήν ἀγάπη μας
πρός τήν Πατρίδα.
 Καί ἀγνοοῦν οἱ δύσμοιροι ὅτι «τεθνήκασι καί θνήσκουν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου» καί ὅτι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν»( παρβλ.Ματθ .β΄ 21 .Πραξ. κστ΄ 14).

Σκέφθηκαν οἱ Νεολαῖοι τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, πόσο γελοία εἶναι ἡ πρότασι, πού τούς ὑπέβαλαν νά εἰσηγηθοῦν, αὐτοί,πού κρύπτονται πίσω τους; Πῶς εἶδε τήν πρότασί τους, ὁ κατά τήν γνώμη μου, ἀνθέλληνας Ὑπουργός Παδείας καί Θρησκευμάτων, ὁ διαστρέφων τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας καί συντασσόμενος μέ τούς «γκρίζους λύκους»;
 Καί ἐρωτῶ τά ἀθῷα(;) Παιδιά, τή Νεολαία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ: 
     Σέ τί τούς ἔβλαψε ἡ Πρωϊνή Προσευχή  ἤ ἡ Διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης ;
    

   Σέ τί θά ὀφεληθοῦν τά παιδιά μας καί ἡ Πατρίδα μας μέ τήν κατάργησί τους;
 Ἡ Ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι τό Γένος μας κρατήθηκε στή ζωή καί ἐπιβίωσε καί ἐμεγαλούργησε μέ τήν Προσευχή καί μέ τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία τοῦ Εὑαγγελίου.Καί «ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν».

Καί ἡ μελέτη  τῆς Βεδάντα καί οἱ διδασκαλίες τῶν δασῶν καθώς καί ἡ μελέτη τοῦ  Κορανίου καί γενικά ὅλων τῶν  Θρησκειῶν, μᾶς  πείθει,
γιά τήν ὑπεροχή τῆς Ὀρθοδοξίας.
 
Συνιστῶ, μέ ἀγάπη, στή Νεολαία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, νά  ἀναγνωρίσῃ τή λάθος πρότασι καί νά ἀνακαλέσῃ.

Πολλοί εἶναι οἱ ἐχθροί τῆς Πατρίδος μας, πού συστηματικά προσπαθοῦν νά ἀποπροσανατολίσουν τή Νέα Γενιά, πού εἶναι ἡ ζωή καί τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος μας.

Ἄς προσέξουν οἱ Γραικῦλοι καί ἄς  παύσουν ἐπί τέλους νά μᾶς προκαλοῦν.
Ἄς καταλάβουν τέλος πάντων ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ Δημοκρατία καί ἄλλο ἡ ἀσυδοσία.
 
Καιρός νά σεβασθοῦν τό Δημοκρατικό
Πολίτευμα τῆς Πατρίδος μας καί τίς ἐλευθερίες καί τά δικαιώματα τοῦ 99% τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.
 Ποῦ θέλουν νά μᾶς ὁδηγήσουν οἱ ἀνθέλληνες,αὐτοί οἱ σκοταδιστές, οἱ ἀνεγκέφαλοι Γραικῦλοι; Σέ ἐμφύλιο ;
Νοστάλγησαν τή σφαγή τῶν ἀδελφῶν, μέ κονσερβοκούτια;
 

Μέ τίς ἀσχήμιες καί τά ἀνόητα νομοσχέδια καί γενικά μέ τά αἰσχρά καμώματά τους, ἔχουν ξεπεράσει τά ὅρια ἀντοχῆς τοῦ Ὀρθόδοξου Ἑλληνικοῦ Λαοῦ. Καί καλόν εἶναι  νά μάθουν ὅλοι ὅτι: τοῦ ἕλληνος ὁ τράχειλος,ζυγόν δέν ὑποφέρει.
 Χάθηκε ὁλότελα τό φιλότιμο σέ αὐτούς τούς ἀνθρώπους; 
Τούς ἀνθρώπους δέν τούς σέβονται. Τόν Θεόν δέν τόν φοβοῦνται ;
Ἄς προσέξουν οἱ κακόβουλοι. Ὁ Θεός μακροθυμεῖ. Ἀλλά ἀργά ἤ γρήγορα ἀποδίδει στόν καθένα κατά τά ἔργα του. Εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός«πῦρ καταναλῖσκον»(Ἑβρ.ιβ΄29).
Καί «ὁ Θεός οὐ μυκτηρίζεται»(Γαλάτ.στ΄7) καί εἶναι «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»(Ἑβρ. ι΄ 31).

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

ΣΤ΄

ΓΟΝΕΙΣ, ΠΡΟΣΟΧΗ
 Μπροστά στά σφάλματα καί τίς ἀποτυχίες των παιδιῶν!
     

     «Ποιός πατέρας ἀπό σᾶς, ὅταν τό παιδί τοῦ ζητήσῃ ψωμί, θά τοῦ δώσῃ πέτρα; ἤ ὅταν θά τοῦ ζητήσῃ ψάρι θά τοῦ δώσῃ φίδι; Ἤ ἐάν τοῦ ζητήσῃ αὐγό, μήπως  θά τοῦ δώσῃ ἀντί αὐγοῦ σκορπιό;» (Λουκ.ια΄11-12.
Ματθ. ζ΄ 9-11).

  «ἄφετε τά παιδία καί μή κωλύετε αὐτά ἐλθεῖν πρός με·  τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν     
      ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν» ( Ματθ. ιθ΄ 14. Μάρκ. ι΄14. Λουκ.ιη΄ 16).

   Κατά κανόνα ὅλοι οἱ γονεῖς ἀγαπᾶμε τά παιδιά μας. Εἴμαστε ἕτοιμοι νά θυσιασθοῦμε, γι' αὐτά. Ἀγωνιζόμαστε νύχτα καί μέρα,  γιά νά μή τούς λείψῃ τίποτε. Μόνη μας χαρά καί ἱκανοποίησι εἶναι ἡ πρόοδος, ἡ προκοπή καί ἡ εὐτυχία τους.
    Τά συμβουλεύουμε νά ἀποφεύγουν κάθε τί, πού μπορεῖ νά τά βλάψῃ. Τά καθοδηγοῦμε ὅπως καί ὅσο μποροῦμε, μέ σκοπό νά γίνουν μιά μέρα τίμιοι καί καλοί ἄνθρωποι, χρήσιμοι γιά τόν ἑαυτό τους καί τήν κοινωνία. Προσπαθοῦμε νά τά φέρουμε κοντά στό Χριστό, πού εἶναι τό ἀσφαλές καταφύγιον.
    Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει νά προσέχουμε τήν συμπεριφορά μας πρός τά Παιδιά, ὥστε νά μήν τά ἐξοργίζουμε καί λέγει:
«Καί οἱ πατέρες μή παροργίζετε τά τέκνα ὑμῶν, ἀλλ' ἐκτρέφετε αὐτά ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου»(Ἐφεσ. στ΄ 4).
     Πολλοί γονεῖς ὅμως, ἀπογοητεύονται  μπροστά στά σφάλματα   καί τίς ἀποτυχίες τῶν παιδιῶν, καί ἐκτρέπονται. Νομίζουν πώς πηγαίνουν χαμένα τά δάκρυα καί οἱ κόποι τους. Ἐκνευρίζονται καί ἀντιδροῦν βάναυσα , καταστρεπτικά γιά τά παιδιά τους. Πολλές φορές, χωρίς νά τό θέλουν, μέ τήν ἀπρόσεκτη και ἀψυχολόγητη στάσι τους, τά ὁδηγοῦν στήν ἀπόγνωσι καί τήν ἀπελπισία, στόν ψυχικό,ἀκόμη καί στό σωματικό θάνατο.
 Ἕνα παράδειγμα εἶναι ἱκανό νά μᾶς δείξῃ , ποῦ ὁδηγεῖ ἡ στάσις αὐτή τῶν γονέων:
   Πρίν ἀπό καιρό,ἕνα κοριτσάκι γύρισε συντετριμμένο ἀπό τό σχολεῖο καί,μέ πίκρα, ἀνακοίνωσε στή μητέρα του τήν ἀποτυχία του στίς ἐξετάσεις. Ἡ μητέρα, μέ ὀργή καί ἀγανάκτησι, εἶπε στό κορίτσι της :
- Ἄν ἤμουν στή θέσι σου θά ἀνέβαινα στήν ταράτσα καί θά ἔπεφτα κάτω. Ὅταν σοῦ ἔλεγα νά προσέχῃς τά μαθήματά σου, δέν μέ ἄκουγες, ἀφιλότιμη. Τί μέ κοιτᾶς;Τί περιμένεις;
Φύγε ἀπό τά μάτια μου, νά μή σέ βλέπω.
   Μετά ἀπό λίγα λεπτά τό κορίτσι ἔπεσε ἀπό τήν ταράτσα καί σκοτώθηκε.
  Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι ἕνας ἀπό τούς λόγους, πού φεύγουν τά παιδιά ἀπό τό σπίτι τους, συναστρέφονται ἀνθρώπους ὑπόπτου ἠθικῆς, καταφεύγουν στά Ναρκωτικά καί τό οἰνόπνευμα ἤ αὐτοκτονοῦν, εἶναι καί ἡ κακομεταχείρισι, ἡ κακή στάσι τῶν γονέων μπροστά στά σφάλματα καί στίς ἀποτυχίες τους.
   Τό Παιδί ὕστερα ἀπό ἕνα σφᾶλμα ἤ μιά ἀποτυχία, γιά τήν ὁποία μπορεῖ νά μή φταίῃ καί τό ἴδιο, βρίσκεται σέ μιά ἰδιόμορφη ψυχική κατάστασι. Εἷναι περισσότερο εὐαίσθητο. Χρειάζεται προσεκτική καί λεπτή μεταχείρισι.
Ἔχει ἀνάγκη ἀπό περισσότερη στοργή, τρυφερότητα καί κατανόησι. Περιμένει τήν συμπαράστασι τῶν γονιῶν του.
    Δυστυχῶς ὅμως δέν εἶναι λίγοι οἱ γονεῖς, πού μπροστά στά σφάλματα καί τίς ἀποτυχίες τῶν παιδιῶν τους, συμπεριφέρονται, χωρίς διάκρισι, χωρίς οἶκτο, χωρίς ἀγάπη. Ἐν ᾧ θά ἔπρεπε νά πλησιάσουν τά παιδιά μέ κατανόησι καί στοργή, γιά νά τά στηρίξουν στίς κρίσιμες αὐτές ὧρες, ἀντίθετα τά σπρώχνουν σέ χειρότερη ἄβυσσο ἀπελπισίας καί ἀπογνώσεως.
    Μερικοί μάλιστα θριαμβολογοῦν γιά τίς  προβλέψεις τους  καί ἐκτρέπονται σέ εἰρωνικά γέλια καί πικρά σχόλια, πού κουρελιάζουν τήν προσωπικότητα τῶν παιδιῶν τους.
  
 Μικρή ἔρευνα ἀνάμεσα σέ παιδιά ἡλικίας 10-18 ἐτῶν ἔδειξε ὅτι τό 50% τῶν γονέων ἀντιμετωπίζουν περίπου ὡς ἑξῆς τά παιδιά μετά τήν ἀποτυχία :
-Δέν στἄλεγα ἐγώ ; Τεμπέλη, ἀνόητε... Τολμᾶς καί μέ κοιτᾶς ; Δέν ντρέπεσαι ;
-Γιατί δέν μιλᾶς; Γιατί δέν  μέ ἄκουγες, ὅσο ἦταν καιρός ; Σοῦ ἄρεσαν τά ἀνόητα παιγνίδια. Τώρα εἶναι ἀργά γιά ὅτιδήποτε.
Καλά νά πάθῃς. Ἤθελές τα , ἔπαθες τα.
    Καί συνεχίζουν τήν ἀντιπαιδαγωγική τους  ἀντιμετώπισι καί μέ... προφητεῖες:
-Δέν θά κατορθώσῃς ποτέ τίποτε στή ζωή σου, μέ τά μυαλά πού κουβαλᾶς. Εἶσαι ἕνας ἀποτυχημένος( μιά ἀποτυχημένη). Δέν θέλω νά ἀκούσω λέξι ἀπό σένα. Χάσου, νά μή σέ βλέπω μπροστά μου, καί πολλά ἄλλα.
 Στίς περιπτώσεις αὐτές δέν λείπουν καί οἱ ξυλοδαρμοί,γιά ἐντελῶς ἀσήμαντες ἀφορμές.
 Εἷναι ὁλοφάνερο ὅτι μέ τή στάσι τους αὐτή κινδυνεύουν νά χάσουν τά παιδιά τους. Καί θά ἦταν φρόνιμον νά ἀλλάξουν τακτική, πρίν νά εἶναι ἀργά. Γιατί νομίζοντας πώς ἔτσι θά βοηθήσουν τά παιδιά τους νά διορθωθοῦν, τά καταστρέφουν ὁλότελα, κατακερματίζοντας τήν προσωπικότητά τους, δηλητηριάζοντας τήν ψυχή τους.

 Σέ ἕνα παλιό ἐκκλησιαστικό βιβλίο, τόν Εὐεργετεινό, ὑπάρχει μιά πολύ διδακτική ,γιά τήν περίστασι, διήγησι:
«Κάποτε εἶδα ἕναν ἄνθρωπο στήν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ, πού εἶχε βουλιάξει ἕως τά γόνατα στό βόρβορο, στό βοῦρκο. Μερικοί τόν πλησίασαν,γιά νά τόν βοηθήσουν, ἀλλά τόν βύθισαν ἀκόμη περισσότερο, μέχρι τό λαιμό».

             Παράδειγμα εὐεργετικῆς συμπεριφορᾶς, καλοῦ τρόπου ἀντιμετωπίσεως εἶναι ὁ Κύριος


Θά πρέπει νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι « τό καλόν οὐκ ἔστι καλόν, ἐάν μή καλῶς γένηται».Καί κάτι ἀκόμη: δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε τήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «Μή παροργίζετε τά τέκνα ὑμῶν...». Δίοτι «τό πολύ τῆς θλίψεως γεννᾶ παραφροσύνην».
     Εἷναι  ἐπίσης εὔκολο νά καταλάβῃ κανείς ὅτι ἡ αὐστηρότητα καί ὁ ἀπότομος ἔλεγχος, ὅταν δέν γίνονται στόν κατάλληλο καιρό, παροξύνουν περισσότερο. Δέν θεραπεύουν τά τραύματα αὐτῶν ,πού πέφτουν σέ λάθη.
  Χρυσός κανόνας : Η ΑΓΑΠΗ.
  

Πολύ σοφά ὁ Λαός μας συμβουλεύει:
«Τό ψωμί τρώγεται καλλίτερα μέ τό μέλι παρά μέ τό ξύδι».
  
Ὅταν εἷσαι ταραγμένος, ὀργισμένος νά μή πῇς  τίποτε. Διότι τό κακό δέν γεννᾶ καλό.
Δηλαδή ἐκεῖνο πού λέγεται μέ ταραγμένη καρδιά δέν ἀναπαύει ἐκεῖνον πού ἀκούει,οὔτε τόν διορθώνει.Περίμενε νά ἠρεμίσῃς καί ὕστερα ἤρεμα πές αὐτό πού θέλεις.
Δέν χρειάζεσαι νά ἔχῃς πολλές γνώσεις, γιά νά ἀντιμετωπίσῃς σωστά τό παιδί σου. Ἀρκεῖ νά ἔχῃς ὁδηγό σου τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
 Ἀγκάλιασε τό Παιδί σου.

 

       Βοήθησέ το, νά νοιώσῃ ἀσφάλεια καί σιγουριά κοντά σου.
 Μπροστά στό λάθος ἤ τήν ἀποτυχία του, μή τό ἀποθαρύνῃς.Δῶσε του νά καταλάβῃ ὅτι τά λάθη καί οἱ ἀποτυχίες εἶναι μέσα στή ζωή μας.
 Θεράπευσε τήν πίκρα του, μέ τό γλυκό σου λόγο: Παιδί μου, ἐσύ νἆσαι καλά.

Ἡ ζωή εἶναι ἕνας στίβος μέσα στόν ὁποῖον καλεῖται ὁ καθένας μας νά ἀγωνίζεται μέ πίστι.Ἡ ἀποτυχία εἶναι καί αὐτή μέσα στή ζωή.Εἶναι,ὅπως λένε,«τό πρῶτο βῆμα πρός τήν ἐπιτυχία».Πρόσεξε ἀπό δῶ καί πέρα.
Αὐτό πού δέν πετύχαμε σήμερα θά τό πετύχουμε αὔριο. Ἐσύ νά εἶσαι καλά. 
Προσπάθησε νά νοιώσῃ τή στοργή σου. Ἄφησέ το νά κουρνιάσῃ κοντά σου.Στήριξέ τό. Καί τήν κατάλληλη στιγμή μίλησε μαζί του. Βοήθησέ το νά καταλάβῃ ὅτι«τά καλά κόποις κτῶνται» καί ὅτι «τῆς ἀρετῆς προπάροιθεν ἱδρῶτα Θεοί ἔθηκαν ἀθάνατοι».
  Βοήθησέ τό παιδί σου νά καταλάβῃ καί νά διδαχθῇ ἀπό τό λάθος ἤ τήν ἀποτυχία του.
Δῶσε του Θάρρος νά συνεχίσῃ τόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς.Ἔτσι θά ξυπνήσῃς μέσα του τή συναίσθησι τῆς εὐθύνης, χωρίς νά τό τραυματίσῃς περισσότερο.Θά μετανοιώσῃ, γιά τήν τυχόν ἀμέλεια καί τίς ἀπροσεξίες του.
Ἔτσι θά κερδίσῃς τό Παιδί σου.

 

 

 

ΣΗΜΕΡΑ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΒΟΡΒΟΡΟ.

Παραμένουμε δέσμιοι τῆς γῆς.

 

 

 

 Γεννήθηκες στή Βηθλεέμ, Χριστέ, γιά νά μᾶς σώσῃς. Κι' ὅμως ἐμεῖς...Δέν θέλουμε νἀκούσουμε τό λόγο τῆς ἀγάπης Σου. Ταπεινώθηκες, γιά νά μᾶς ὑψώσῃς.Ἔγινες ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί. Καί ὅμως ἐμεῖς, παρά τή θεϊκή Σου συγκατάβασι, συνεχίζουμε νά ὁδεύουμε στό δικό μας «λάθος» δρόμο καί νά βαίνουμε ὁλοταχῶς πρός τήν
ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Λατρεύουμε τό Βόρβορο.

Καί τό ἀπέραντο «κενό», πού γεννιέται στήν ψυχή μας, λόγῳ τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπό Σένα, πού εἶσαι ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς, προσπαθοῦμε νά τό ἀναπληρώσουμε, νά τό γεμίσουμε, μέ ψευδοαναπληρώσεις.

    

Κύριε, ξεφύγαμε ὁλότελα ἀπ' τό δρόμο Σου.

    

 «Πολλοί μετήλλαξαν τήν ἀλήθεια Σου ἐν τῷ ψεύδει, καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τήν κτίσιν παρά τόν Κτίσαντα» καί ἄλλοι «μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, τό ἴδιο καί οἱ ἄνδρες ἄφησαν τή φυσική σχέσι μέ τή γυναίκα καί φλογίσθηκαν μέ σφοδρό πάθος ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο, διαπράττοντας ἀσχήμιες ἀρσενικοί μέ ἀρσενικούς,  γυναῖκες μέ γυναῖκες καί πληρώνοντας ἔτσι μέ τό ἴδιο τους τό σῶμα τό τίμημα πού ταίριαζε στήν πλάνη τους»(Ρωμ. α΄  25-27).

 

 

 Γνωρίζουμε ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι κακόν, ἀλλά οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι συμπαθεῖς συμπολίτες μας, πού, οἱ δυστυχεῖς, ζοῦν σέ μιά ψευδαίσθησι. Ὁ ἐνεργητικός  τοιοῦτος  ζῆ τήν ψευδαίσθησι ὅτι εἶναι ἄνδρας καί ὁ παθητικός τοιοῦτος τήν ψευδαίσθησι ὅτι εἶναι γυναῖκα. Πολλοί ἀπό αὐτούς θέλουν νά κάμουν μεταξύ τους οἰκογένεια, ζοῦν τήν ψευδαίσθησι τῆς Οἰκογένειας. Οἰκογένεια ὅμως δέν νοεῖται χωρίς τή χάρι τῆς διαιωνίσεως τοῦ εἴδους. Ἔχουν ὅμως ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀπό κατανόησι. Χρειάζονται ἀγάπη καί ὄχι περιφρόνησι. Ἡ ἀγάπη θεραπεύει.
«Τό σύμφωνον συμβίωσης» ἔχει ἕνα καλόν· Τό ὅτι δέν θά γυρίζουν ἀπό καπηλιό σέ καπηλιό ἤ ἀπό  οὐρητήριο σέ οὐρητήριο ἤ στή Συγγροῦ, γιά νά ἀναζητοῦν ἐρωτικό σύντροφο. Τό ἐλπίζω.

 

 

Ὅλοι  γνωρίζουμε ὅτι καί τά ἑτερόφυλα , τά νόμιμα ζευγάρια δέν συγκροτοῦν πάντοτε ἐργαστήρια ζωῆς, ἀλλά ἐργαστήρια  
διαστροφῆς.
Ὁ πανάγαθος Θεός, δημιούργησε τόν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Αὐτοῦ (Γενέσ. α΄ 26).
« Ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς.Καί εὐλόγησεν αὐτούς ὁ Θεός λέγων· αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε...» (Γενέσ. α΄ 27-28).

Πολλά ζευγάρια δέν συνέρχονται φυσιολογικά, ἀλλά παρά φύσιν. Καί  πάρα πολλές φορές
παρατηροῦμε νά διαπράττονται μέσα στίς οἰκογένειες ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ διαστροφές.
Καί ἡ προβληματική αὐτή συμπεριφορά,
χρειάζεται θεραπεία. Καί ὁ νοῶν νοείτω.

 

Συνεπῶς δέν εἶναι μόνον ἡ Ὁμοφυλοφιλία καί ὁ Λεσβιασμός κοινωνική πληγή, ἀλλά ὅλο τό σῶμα τῆς, μακράν τοῦ Θεοῦ, ἀνθρωπότητος εἶναι μιά πληγή. Λατρεύουμε τό Βόρβορο.

 Τό ἰαματικό φάρμακο, γιά τίς πληγές μας, εἶναι
 «ἡ πίστις δι' ἀγάπης ἐνεργουμένη» (Γαλάτ.ε΄ 6).
 
Κύριε, Σύ, πού μᾶς ἀγάπησες καί παρέδωκες τόν ἑαυτόν Σου προσφοράν καί θυσίαν στό Θεό  εἰς ὀσμήν εὐωδίας (Ἐφεσ.ε΄ 2), λύτρωσε ὅλους ἐμᾶς ἀπό τῆς τῶν βόθρων δυσωδίας.

Γίναμε σάρκες. Εἴμαστε δέσμιοι τῆς γῆς. Ἔχουμε ἐμπαγῆ εἰς ἰλύν βυθοῦ.Εἴμαστε βυθισμένοι βαθειά στό Βοῦρκο τῆς ἀπιστίας καί τῆς σκληροκαρδίας. Πετρῶσαν οἱ καρδιές.

Ἔρχεται νά γεννηθῇ μέσα στήν ψυχή μας ὁ Χριστός. Κρούει τή θύρα. Κι' ἐμεῖς τοῦ κλείνουμε  τή θύρα, μέ λυσσώδη μανία, καί ἀνοίγουμε τήν ψυχή μας στό Διάβολο καί σέ
ὅλα τά δαιμονικά πάθη. Καί ἡ ψυχή μας ὀδυνᾶται μέσα στή φλόγα τῶν χαμηλῶν μας παθῶν.« Ὅτι πᾶν τό ἐν τῷ κόσμῳ(εἶναι), ἡ ἐπιθυμία τῆς  σαρκός καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου»(Α΄ Ἰωάν.β΄ 16).

Ἡ καρδιά μας εἶναι  γεμάτη λ ά σ π η .

Κύριε, ποιός θά καθαρίσῃ τήν καρδιά μας ἀπό τήν τόση λάσπη ; Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα,
θέλει καί μπορεῖ  νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν ἰλύν βυθοῦ εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῇ, ἄν ὄχι Ἐσύ, πανάγαθε ἀνθρωποκυνηγέ;
 

    «ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;»(Ματθ.ιδ΄31)
 
Κύριε,λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας. Καθάρισε τήν τόση λάσπη  μέσ' ἀπό τήν καρδιά μας!...

Ρῖξε φωτιά καί κάψε «τό ἄχυρον » τῶν ἔργων μας (παρβλ. Ματθ. γ΄ 17).

Ἄνοιξε τούς καταρράκτες τοῦ Οὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃς τίς ντροπές.

 Ὁδήγησε τόν κόσμον Σου εἰς τήν Θεογνωσίαν.

Ἐλέησον ἡμᾶς τούς ἐξουθενωμένους.

Ζητῶ, Κύριε, τό Ἔλεός Σου. Ἐλέησον ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.

 

Ἔλεος, Κύριε, Ἔλεος! Ἔλεοοοοοοοοοοοος!...

 



ΚΑΙ ΕΞΗΛΘΕ ΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΝΑ ΝΙΚΗΣῌ

Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον...

 

 

 

             «Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μητηρ Παρθένος.

              Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;»

 

      Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν, καί τό πλανηθέν ὀρειάλωτον(πλανώμενον ἐπί τῶν ὀρέων) εὑρών πρόβατον τοῖς ὤμοις ἀναλαβών τῷ Πατρί προσαγάγῃ·...»,
 ψάλλει  ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

             Καί πραγματικά ὁ ἀόρατος ὁρᾶται, ὁ ἀπρόσιτος Θεός γίνεται προσιτός ἄνθρωπος, γιά χάρι μας, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί.Ταπεινώνεται, γιά νά μᾶς ὑψώσῃ καί νά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν οὐράνιο Πατέρα, νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο.

      Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ τέλειος Θεός , γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος.«ἐκένωσεν ἑαυτόν μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου...»(Φιλιπ. β΄ 7-8).

         Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη «ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ γ΄38).

      Γεννιέται ἀπό τήν ἁγνή καί ἄσπιλη Παρθένον καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύσι καί τήν ἐξαγιάζει, τήν δοξάζει, τήν ἀπαφθαρτίζει, τήν ὑψώνει καί τήν ἐπαναφέρει εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος.

   Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος λέγει ὅτι ἡ Παρθένος

«τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ 

Ἰ η σ ο υ ν· αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν»(Ματθ. α΄ 21).

      Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, ὀκτακόσια χρόνια πρίν, εἶχε προεξαγγείλλει τόν Ἐρχομό Του: «Ἰδού ἠ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει, καί τέξεται υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ»(Ἡσ. ζ΄14).

    

 

    Ὁ Θεός ἐνανθρωπίζεται,ὁ  Λόγος σαρκοῦται, γίνεται καί εἶναι γιά τόν καθένα μας ὑπόδειγμα τοῦ τελείου ἀνθρώπου, ὑπογραμμός σέ ὅλα(Α΄Πέτρ.β΄21).Γίνεται καί εἶναι γιά ὅλους μας «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή»(Ἰωάν. ιδ΄6).

        Τό Μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι ξένον καί παράδοξον ,

«ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν». Δέν  εἶναι ἀντικείμενον διεξεργασίας τοῦ ἀνθρωπίνου νοῦ. Ἡ Θεανθρωπία ξεπερνᾶ τά ὄρια τῆς λογικῆς, ξεπερνᾶ τά ὅρια τῆς ἀνθρωπίνης νοητικῆς ἱκανότητος.Εἷναι ξένον καί παράδοξον Μυστήριον καί εἶναι ἀντικείμενον τῆς Πίστεως.Προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἡ ψυχή ἀπό μέσα της ἀφοσιώνεται μέ τήν Πίστι καί ζῆ τήν πνευματική αὐτή «πραγματικότητα», φωτίζεται καί ἀναβαίνει πάνω ἀπό τή λόγική, στό «ὑπέρλογο», σέ μιά ἀρχή ἀσύλληπτη λογικά. Γιατί τό παράδοξο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ εἶναι λογικά ἀσύλληπτο,εἶναι ἀχώρητο στή λογική καί τή νοημοσύνη. Εὑρίσκεται πέραν ἀπό κάθε ἀπόδειξι καί ἀπό κάθε ἀπολογία.

      Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει · «ἄνθρωπος ὤν, Θεόν πολυπραγμονεῖς ;». Και ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεόλόγος λέγει ὅτι « Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες παραπληκτήσομεν», διατρέχουμε τόν κίνδυνον νά τρελλαθοῦμε.

     Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει : «Ὦ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! Ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ!

Τίς γάρ ἔγνω νοῦν Κυρίου;Ἤ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;»(Ρωμ.ια΄33-34).

      «Ἡ πίστι δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τή λογική· ἡ λόγική μικραίνει, περιορίζει τήν πίστι καί τό ἀντικείμενό της, τό παράδοξο, καί τοῦτο ἀκριβῶς ἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τῆς πίστεως»(Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου, Χριστ, καί Φιλοσ. Μελετ.Ἀθῆναι 1949,σελ. 21 ἑξ.). 

     Γιά χάρι μας

«Γιεννιέται παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός».Ὁ

Πολυεύσπλαγχνος πραγματοποιεῖ τήν προαιώνια Βουλή Του :«Παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ  μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· ἐγώ γάρ ἄξω εἰρήνην ἐπί τούς ἄρχοντας, εἰρήνην καί ὑγείαν αὐτῷ. Μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ, καί τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον» (Ἡσ. θ΄ 6-7).

      Τό παράδοξο ὑπάρχει. Ἡ ἀπόλυτη Παρουσία τοῦ Θεοῦ, μέσα στήν  συγκεκριμένη πραγματικότητα τῆς ζωῆς, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό λόγικές ἀποδείξεις καί ἀπολογίες. Εἷναι πάνω καί πέραν ἀπό ὅλα αὐτά. Ὁ Θεάνθρωπος, μέ τήν ἀπόλυτη Παρουσία Του, τέμνει τήν Ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τή σκοπιά τῆς αἰωνιότητος, ἀπό τή σκοπιά τοῦ Θεοῦ. « Ἡ ἀμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ Παρουσία τοῦ Θεανθρώπου καί ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, αὐτά εἶναι τώρα τά κύρια νοήματα τῆς Ἱστορίας. Μέ τήν παρουσία τοῦ Θεανθρώπου ἡ Ἱστορία ἀπό σχετική πού ἦταν γίνεται ἀπόλυτη, γίνεται αἰώνια θέσι καί αἰώνιο θέμα. Ὅ,τι ἔζησε ὡς Θεάνθρωπος ὁ Θεός ἐπι τῆς γῆς, τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι παράδοξο· ὅτι ὁ Κτίστης ἔγινε πλᾶσμα, κτίσμα, ὅτι ἐταπεινώθη τόσο, ὅσο δέν τό χωράει ἀνθρώπινος νοῦς, τοῦτο εἶναι τό μυστήριον. Τοῦτο μονάχα ἡ πίστι τό συλλαμβάνει· γιά τοῦτο μονάχα ἡ πίστι  ἦταν  δυνατόν νά εἰπῇ τό μεγάλο λόγο: «credo, quia absurdum est» ( δηλ. πιστεύω, ὅτι εἶναι παράλογο, παράδοξο).Οὔτε λογική, οὔτε διαλεκτική ὠφελεῖ ἐδῶ σέ τίποτε.
     Ὁ Χριστός ὡς Παρουσία Θεοῦ μέσα στήν ἱστορική πραγματικότητα μόνον μέ τήν  πίστι εἶναι προσιτός.Γιά τοῦτο  αὐτήν καί μόνην ζητάει Ἐκεῖνος ἀπό τούς ἀνθρώπους· αὐτό εἶναι τό θεμέλιο»(Ι.Ν. Θεοδωρακοπούλου, ἔνθ' ἀνωτ. σελ. 23).
     Ἡ γῆ προσφέρει στόν ἀπρόσιτο μιά σπηλιά, πού γίνεται τό φτωχικό κατάλυμά Του. Ἀνακλίνεται στή Φάτνἡ ὁ Ὑπερούσιος κι' ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ. Κάθε πιστός μαζί μέ τόν ὑμνῳδό ἐκπλήσσεται, ἀπορεῖ: « ποιητά οὐρανοῦ, τί πρός γηῒνους ἤλυθας ; Σπηλαίου ἠράσθης ἤ φάτνῃ ἐτέρφθης;».
     Οἱ Ἄγγελοι μαζί μέ τούς ποιμένες Τόν δοξολογοῦν. Καί οἱ μάγοι μέ ὁδηγόν τόν Ἀστέρα ὁδοιποροῦν, γιά νά φθάσουν στόν Ἄφθαστον, νά Τόν προσκυνήσουν καί νά Τόν δοξάσουν, γιά τήν ἀνεκλάλητη συγκατάβασί Του. Δέν ἔρχονται νά καταλάβουν τό ξένον καί παράδοξον Μυστήριον, ἀλλ'  ἔχονται νά ἀφοσιωθοῦν Σ' Αὐτόν.Ἀφήνουν ἔξω ἀπό τό Σπήλαιον τήν πεπερασμένην τους λογική καί μέ μόνην τήν Πίστι γονατίζουν μπροστά στόν Θεάνθρωπον, ἀποφασισμένοι νά γυρίσουν ἀπό ἄλλο δρόμο, « δι' ἄλλης ὁδοῦ εἰς τήν χώραν αὐτῶν»(Ματθ. β΄12), τό δρόμο τῆς Πίστεως, τό δρόμο τῆς ἄκρας ταπεινώσεως καί τῆς γνησίας Ἀγάπης.
     Ξένον καί παράδοξον ἡ Θεανθρωπία.
     Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Ἔκπληξις καί θαυμασμός κυριεύει τήν ψυχή μας.
       Γιά τούς πεπωρωμένους ἀπίστους Ἰουδαίους εἶναι«σκάνδαλον». Γιά τούς δεδηλωμένους ἐχθρούς τῆς Πίστεως , τούς εἰδωλολάτρες, εἶναι   «μωρία». Γιά τούς πιστούς ὅμως καλεσμένους τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεάνθρωπος εἶναι « Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία»(παρβλ. Α΄Κορινθ. α΄ 23-24). Εἶναι τό Ἕνα καί Μοναδικό γεγονός, πού βρίσκεται πρίν, πέραν καί πάνω ἀπό τή νοητική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου.
      

Ἡ Παρθένος ἐκπλήσσεται μπροστά στό μέγα καί παράδοξο τοῦτο Μυστήριο καί ἐρωτᾷ : « Πῶς ἐνεσπάρης μοι; ἤ πῶς ἐνεφύης μοι; Ὁρῶ σε, σπλάγχνον, καί καταπλήττομαι, ὅτι γαλουχῶ καί οὐ νενύμφευμαι»(παρβλ. καί Λουκ. α΄ 34).
    Οἱ ἀπορίες φανερώνουν τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νά κατανοήσῃ τό «παράδοξο», τό ὁποῖον μόνον μέ τήν πίστι μπορεῖ κανείς νά συλλάβῃ. Ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας ἐκφράζει τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, μέ ἐρωτηματικά, πού γεννιῶνται σέ κάθε ἀνθρώπινη ψυχή:
«Τί θαυμάζεις Μαριάμ ; Τί ἐκθαμβεῖσαι τό ἐν σοί; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρόνῳ ἐγέννησα φησί, τοῦ τικτομένου τήν σύλληψιν μή διδαχθεῖσα.
 Ἅνανδρός εἰμι , καί πῶς τέξω Υἱόν; Ἄσπορον γονήν τίς ἐώρακεν; ὅπου Θεός γάρ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται. Χριστός ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας».
    Καί συνεχίζει ὁ ἱερός ὑμνῳδός:
«Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; Ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός; Πάντως ὡς οἶδεν, ὡς ἠθέλησε καί ὡς ηὐδόκησεν· ἄσαρκος γάρ ὤν, ἐσαρκώθη  ἑκών· καί γέγονεν ὁ Ὤν, ὅ οὐκ ἦν δι' ἡμᾶς· καί μή ἐκστάς τῆς φύσεως, μετεσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστός τῶν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι».
    Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μπροστά στό ξένον καί παράδοξον τοῦτο Μυστήριον ἀναφωνεῖ:
«Σήμερον Βηθλεέμ τόν οὐρανόν ἐμιμήσατο· ἀντί μέν ἀστέρων ἀγγέλους ὑμνοῦντας δεξαμένη, ἀντί δέ ἡλίου τόν τῆς Δικαιοσύνης Ἥλιον ἀπεριγράπτως χωρήσασα. Καί μή ζήτει πῶς· ὅπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις. Ἠβουλήθη γάρ, ἠδυνήθη, κατῆλθεν, ἔσωσε· σύνδρομα τά πάντα τῷ Θεῷ. Σήμερον ὁ Ὤν τίκτεται καί ὁ Ὤν γίνεται ὅπερ οὐκ ἦν· ὤν γάρ Θεός, γίνεται ἄνθρωπος, οὐκ ἐκστάς τοῦ εἶναι Θεός. Οὐδέ γάρ κατ'  ἔκστασιν θεότητος γέγονεν ἄνθρωπος, ουδέ πάλιν κατά προκοπήν ἐξ ἀνθρώπου γέγονεν Θεός· ἀλλά Λόγος ὤν, διά τό ἀπαθές σάρξ ἐγένετο, ἀμεταβλήτου μενούσης τῆς φύσεως»(Λόγος Β΄εἰς τό Γενέθλιον τοῦ Σωτῆρος).
«Μυστήριον ξένον ὀρῶ καί παράδοξον...»
     Ὁ ἀνθρώπινος λόγος δέν μπορεῖ νά περιγράψῃ, ὁ ἀνθρώπινος νοῦς δέν μπορεῖ νά συλλάβῃ, νά κατανοήσῃ τήν ἄπειρη θεϊκή συγκατάβασιν. Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου...
Δέν γεννήθηκε , ἀλλά γεννιέται. Δέν σαρκωθηκε ,
ἀλλά σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη. Ὁ Χριστός, «χθές καί
σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»(Ἑβρ. ιγ΄8), ἔρχεται καί πλησιάζει κάθε κουρασμένο, πονεμένο καί ταλαιπωρημένο ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπο καί τόν προσκαλεῖ κοντά Του, για νά τοῦ χαρίσῃ τή λύτρωσι. Πλησιάζει τήν τρεμοσβύνουσα λυχνία καί ρίχνει λάδι καί τῆς δίνει ζωή. Στηρίζει τό ἀδύναμο καλάμι, πού εἶναι ἕτοιμο νά σπάσῃ ἀπό τόν κάθε λογῆς ἄνεμο. Ἡ ἐνανθρώπησί Του εἶναι πρόσκλησις Ἀγάπης σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού εὑρίσκονται κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, καί προσμένουν τή Χάρι Του. Ἡ Παρουσία Του εἶναι σάρκωσις τῆς Ἀγάπης Του.
    « Δέν εἶναι ἄλλη ἡ παρουσία του καί ἄλλη ἡ ἀγάπη Του, ἀλλά παρουσία καί  ἀγάπη εἶναι τό ἴδιο.
Ἐκεῖνος ,λοιπόν ἔρχεται ὡς ἀγάπη, ἔρχεται νά ἀναπαύσῃ, νά πραῢνῃ, νά σώσῃ· γιά τοῦτο ἔρχεται καί ἀπρόσκλητος, γιά τοῦτο εἶναι αὐτός πού προσκαλεῖ. Καί ὄχι μόνον ἦλθε κάποτε,ἀλλά ἔρχεται πάντοτε· τοῦτο εἶναι τό αἰώνιο μέσα στά Εὐαγγέλια, ἡ ἀμάραντη παρουσία καί ἀγάπη,πού ἀκτινοβολεῖ στό πρόσωπο Ἐκείνου»(Ι.Ν. Θεοδωρκοπούλου,ἔνθ' ἀν. σελ.25).

         Ἔρχεται  καί κρούει τή Θύρα.Ζητεῖ κατάλυμα. Θέλει νά γεννηθῇ μέσα στήν ψυχή μας.
Πικρή εἶναι ἡ διαπίστωσις. Ἔρχεται ὁ Κύριος καί δέν βρίσκεται κατάλυμα, γι' Αὐτόν. Πετρῶσαν οἱ καρδιές. Φιλοξενεῖται σέ μιά φτωχική Φάτνη τῆς Βηθλεέμ καί θερμαίνεται ἀπό τά χνότα τῶν ἀλόγων ζώων. Καί δυστυχῶς ἔχουνε περάσει πάνω ἀπό δυό χιλιάδες χρόνια καί ὁ μακρόθυμος συνεχίζει νά ἔρχεται καί νά κρούει τή θύρα τῆς ψυχῆς μας καί  οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, συνεχίζουμε νά κλείνουμε τή θύρα στήν ἀγάπη Του, μέ ἀποτέλεσμα νά ὀδεύουμε ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.
Ζοῦμε χωρίς ἀγάπη, μακρυά Του στήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς. Ἔχουμε μετουσιώσει τόν Παράδεισο, πού μᾶς χάρισεν ὁ Θεός, σέ χοιροστάσι, γι' αὐτό εἶναι πικρό καί τό νερό πού πίνουμε καί τό ψωμί ,πού τρῶμε «ἄρτος ὀδύνης».Ὅμως ἡ Χάρις Του δέν μᾶς ἐγκαταλείπει
  Σήμερον  καί πάλιν  στή Βηλεέμ γεννᾶται. «Χίλιες φορές ὅμως καί ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός», λέγει ὁ Ἅγιος Φραγκῖσκος, «μέσα σου ἄν δέν γεννήθηκε εἶσαι γιά πάντα χαμένος».
     Καιρός εἶναι νά ἀφήσουμε τούς ἁπλοϊκούς συλλογισμούς τῆς πεπερασμένης λογικῆς μας.Νά ἀφήσουμε τή μωρία τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἀλαζονία τοῦ βίου.
     Καιρός νά μᾶς ὁδηγήσῃ ἡ πίστις νά ζήσουμε τό Μέγα Μυστηριο τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ. Νά δεχθοῦμε τήν πρόσκλησι τῆς Ἀγάπης Του καί νά ἀκολουθήσουμε τό δρόμο τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, πού χάραξε Ἐκεῖνος μέ τή συγκατάβασί Του.
Τοῦ ἀνήκει σιωπηλή λατρευτική προσκύνησις. Εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στόν Κύριον τῆς δόξης καί μέσα ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας, νά Τοῦ προσφέρουμε τήν « ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρεία μας.  Εἶναι καιρός νά γίνῃ ἡ Ψυχή μας εὐτρεπισμένο Σπήλαιο νά γεννηθῇ μέσα μας καί νά βασιλεύσῃ ὁ Κύριος. Καί καλόν εἶναι , πρίν νά εἶναι ἀργά, νά καταλάβουν οἱ πεπωρωμένοι ἄπιστοι ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά ἀνατρέψῃ τήν προαιώνια Βουλή τοῦ Θεοῦ  καί ὅτι ὁ Χριστός
«ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» 
Αὐτός  καί μόνον Αὐτός  εἶναι
ὁ Αἰώνιος  Νικητής ,ὁ Θριαβευτής
καί ὅτι ἔρχεται ταχύ νά ἀποδώσῃ
στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.

     
   

 

      

     

     



ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

        Ε΄

 Τό παιχνίδι παίζει σπουδαῖο ρόλο

στή ζωή τοῦ Παιδιοῦ

 

 

«...Τό παιδί θά ἔχῃ κάθε εὐκαιρία, γιά παιχνίδι καί ψυχαγωγία, πού πρέπει νά κατευθύνωνται πρός τούς  ἴδιους σκοπούς πού ἐπιδιώκει καί ἡ ἐκπαίδευσι. Ἡ κοινωνία καί οἱ δημόσιες Ὑπηρεσίες θά ἐπιδιώξουν νά προωθήσουν τήν ἀπόλαυσι τοῦ δικαιώματος αὐτοῦ»(Διακήρυξι τῶν Η.Ε. γιά τά διακιώματα τοῦ Παιδιου, Ἀρχή  Ἑβδόμη).

    Τό παιχνίδι εἶναι ἡ κυριότερη ἀπασχόλησι τῆς παιδικῆς ἡλικίας. Οἱ γονεῖς, οἱ ἐκπαιδευτικοί καί γενικά ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τό Παιδί, ὀφείλουν ὅχι ἁπλῶς νά προσφέρουν εὐκαιρίες, γιά παιχνίδι, στό Παιδί, ἀλλά νά προσέχουν καί τό εἶδος τοῦ παιχνιδιοῦ καί μέ διάκρισι νά ἐλέγχουν ὅλα τά μέσα ψυχαγωγίας, ὥστε νά βοηθοῦν ἀποτελεσματικά τό Παιδί, νά διαμορφώσῃ ἕναν καλόν, ὁλοκληρωμένον χαρακτῆρα. Νά δίδουν δηλαδή στό παιδί καί μέ τό παιχνίδι τήν δυνατότητα « νά ἀναπτύξῃ τίς ἱκανότητές του, τήν ἀτομική του κρίσι καί τό αἴσθημα τῆς ἠθικῆς καί κοινωνικῆς εὐθύνης του καί νά γίνῃ ἕνα χρήσιμο μέλος τῆς κοινωνίας».

     Ὁ Ψυχίατρος Ἀρ. Ἀ. Ἀσπιώτης, στό βιβλίο του «Τό Παιδί καί τό Παιγνίδι»,ἐπιγραμματικά τονίζει ὅτι «Τό παιγνίδι εἶναι ζωτική ἐκδήλωσις καί παίζει σπουδαῖον ρόλον εἰς τήν ζωήν τοῦ Παιδιοῦ».

     Εἶναι ἀξιοσημείωτο τό γεγονός ὅτι πολλά εὐρήματα σχετικά με τή ζωή καί τήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος δείχνουν ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες φρόντιζαν τό Παιδί μέ περισσή ἀγάπη καί ἔδιναν μεγάλη σημασία στήν ψυχαγωγία του. Φρόντιζαν νά τήν κάνουν πραγματικά «ἀγωγήν ψυχῆς».

 

Ἀντιμετώπισις τοῦ παιγνιδοῦ

μέ σοβαρότητα

 

 

   Εἶναι αὐτονόητο ὅτι χρειάζεται σύνεσι, διάκρισι καί προσοχή, στοργή κι' ἀγάπη, γιά τή σωστή ἀντιμετώπισι τοῦ σοβαροῦ αὐτοῦ θέματος. Τό Παιγνίδι εἶναι ἡ καλλίτερη προπαρασκευή, γιά τή ζωή. Κάθε λάθος μας στήν ἀντιμετώπισί του, ἔχει σοβαρές ἐπιπτώσεις στήν ψυχή καί τή ζωή τοῦ Παιδιοῦ μας. Ὅταν ἀντιμετωπίζουμε μέ αἴσθημα φόβου τό θέμα τῆς ψυχαγωγίας ἤ ὅταν νομίζουμε ὅτι ἐκεῖνο, πού χρειάζεται περισσότερο τό Παιδί εἶναι ἡ Ψυχαγωγία, κάνουμε λάθος. Ὅταν πάλι θέλουμε νά ἐπιβάλουμε στό Παιδί μιά αὐταρχική ἀγωγή,

πού δεχτήκαμε οἱ ἴδιοι ἤ ὅταν κινούμαστε ἀπό τήν ἐπιθυμία νά προσφέρουμε στά παιδιά μας ἄφθονα, ὅσα στερηθήκαμε ἐμεῖς, καί πάλιν σφάλλουμε. Εἶναι ἀνάγκη νά πάρουμε στά σοβαρά τό παιδικό παιγνίδι, νά τό κατανοήσουμε, καί μάλιστα ξεχωριστά,γιά τήν κάθε ἡλικία. Γι' αὐτό χρειάζεται νά σκύψουμε στό βάθος τῆς παιδικῆς ψυχῆς .

   Ἐμβαθύνοντας στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ, θά πάψουμε νά κρίνουμε μέ τά μάτια τῶν μεγάλων τό παιγνίδι του. Εἷναι λάθος. Δέν εἶναι σωστό νά θεωροῦμε π.χ. ἄσκοπη καί μάταιη τήν ἐπιθυμία τοῦ Παιδιοῦ νά ρίξῃ μακριά ἕνα ἀντικείμενο, νά ἀναποδογυρίσῃ ἤ νά καταστρέψῃ κάτι. Γιατί φθάνουμε ἔτσι νά τοῦ δηλητηριάζουμε τό παιγνίδι του.

   Τό παιγνίδι εἶναι ἐλεύθερο, εἶναι ἐλευθερία, λέγει ὁ Γιόχαν Χουῒζιγκα, ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους ἱστορικούς τῆς Ὀλλανδίας, στό δοκίμιό του, γιά τήν κοινωνική λειτουργία τοῦ παιγνιδιοῦ. Τό παιγνίδι ἐπίσης ἔχει ἕνα ἄλλο βασικό χαρακτηριστικό, δημιουργεῖ κανόνες, εἶναι τάξι. «Τό παιγνίδι δεσμεύει καί λυτρώνει. Ἁπορροφᾶ. Αἰχμαλωτίζει,μέ ἄλλα λόγια, γοητεύει. Εἶναι γεμᾶτο ἀπό τίς δύο εὐγενέστερες ἰδιότητες, πού ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά παρατηρήσῃ στά πράγματα καί νά τίς ἐκφράσῃ ὁ ἴδιος : τό  ρυθμό καί τήν ἁρμονία».

 

 

  Ἡ ἐπέμβασις τῶν μεγάλων καί ἡ διακοπή τοῦ παιγνιδιοῦ σημαίνει ἔλλειψι ἀναγνωρίσεως αὐτοῦ, πού γίνεται, μεγάλη  προσβολή τῆς προσωπικότητος τοῦ παιδιοῦ. Ὅταν μᾶς ἐχοχλῇ τό Παιδί, μέ τό θόρυβο τοῦ παιγνιδιοῦ του, εἶναι ἀπαραίτητο νά μή δείξουμε ὅτι μᾶς ἐνοχλεῖ μέ τά παιγνίδια του. Ἄν θέλουμε ἡσυχία θά κατευθύνουμε τή δραστηριότητα τοῦ Παιδιοῦ ἀλλοῦ, αλλά μέ λεπτότητα καί ἐπιδεξιότητα. Εἶναι ἀνάγκη νά ἔχῃ στό σπίτι, στό Σχολεῖο, ἀλλά καί στή γειτονιά ἕνα χῶρο, ὅπου θά παίζῃ ἥσυχα. Δέν πρέπει νά ἐνοχλεῖται τό Παιδί, χωρίς λόγο, ὅταν παίζῃ.

  Τό Παιδί πρέπει νά μένῃ ἐλεύθερο νά διευθύνῃ τό παιγνίδι του. Κάθε ἀνάμειξι τοῦ μεγάλου εἶναι, τίς περισσότερες φορές, ἀστοχη.Ὑποστηρίζεται ἐπίσης ἀπό τούς εἰδικούς ὅτι χρειάζεται παράλληλη ἀνάπτυξι ὅλων τῶν εἰδῶν τοῦ παιγνιδιοῦ, ὅπως ἐπίσης ὅταν ἀγοράζουμε παιγνίδια πρέπει νά προσέχουμε νά μή σπάζουν εὔκολα, νά πλένονται καί νά ἀφήνουν περιθώρια, γιά τή φαντασία. Γιά τά μεγαλύτερα παιδιά χρησιμότερα εἶναι τά πνευματικά παιγνίδια, ἐπιτραπέζια, ἐγκυκλοπαιδικά καί κατασκευές.

Παγνίδια δηλαδή, πού πλουτίζουν τίς γνώσεις , ἀκονίζουν τή μνήμη, ἀσκοῦν τή νοημοσύνη τῶν παιδιῶν καί συγχρόνως τα ψυχαγωγοῦν.

                       

Εἴδη Παιγνιδιῶν.

 Ἡ Ψυχολόγος Εὔα Ἰνσουλάντερ, Διευθύντρια

τοῦ Συμβουλίου, γιά τή σημασία τοῦ παιγνιδιοῦ στή Σοκχόλμη, λέει ὅτι «τό παιγνίδι δέν ἀποτελεῖ μόνον ἕνα μέσον ,γιά νά περνᾶ  εὐχάριστα τήν ὥρα του τό παιδί, ἀλλά καί ἕνα σημαντικό παράγοντα, γιά τήν ψυχική του ἐξέλιξι.Γι' αὐτό τό λόγο, ἡ ἐπιλογή τῶν  παιγνιδιῶν πρέπει νά γίνεται, μέ ἰδιαίτερη προσοχή. Θά πρέπει κανείς νά ἔχῃ πολλά παιγνίδια. Δεύτερον, τό πιό ἀγαπημένο παιγνίδι τοῦ Παιδιοῦ εἶναι τό χνουδωτό ἀρκουδάκι, πού γίνεται ὁ φίλος, ὁ προστάτης καί ὁ συνένοχος τοῦ Παιδιοῦ. Ἀκολουθοῦν κατά σειράν σπουδαιότητος τό τόπι, ἡ κούκλα καί τά παιγνίδια κατασκευῶν... Ἐπικίνδυνα γιά τήν ψυχική ἀνάπτυξι τοῦ Παιδιοῦ εἶναι τά παιγνίδια, πού μετατρέπουν τό παιδί σέ παθητικό παρατηρητή καί δέν προϋποθέτουν τήν κινητοποίησι τῆς φαντασίας καί τῆς πρωτοβουλίας του».

    Σήμερα κυκλοφοροῦν πολλά καί διάφορα παιγνίδια. Τήν ἐκλογή τῶν παιγνιδιῶν τήν κάνουν συνήθως οἱ μεγάλοι, οἱ γονεῖς, οἱ συγγενεῖς ἤ  καί οἰ φίλοι τῆς Οἰκογένειας τῶν παιδιῶν. Εἶναι αὐτονόητον ἀσφαλῶς ὅτι τό περιβάλλον συντελεῖ πολύ στήν ἐκλογή τῶν παιγνιδιῶν. Ἡ κατάστασις εἰρήνης ἤ ὁ πόλεμος ἀσκοῦν ἐπίδρασι στόν τομέα αὐτόν.  Π.χ. τόν τελευταῖο καιρό στήν Κύπρο σχεδόν ὅλα τά παιδιά παίζουν μέ πόλεμο.Προτιμοῦν ἕνα ὅπλο, παρά ἕνα ἄλλο παιγνίδι.

  Ρωτήσαμε σέ διάφορα μεγάλα Καταστήματα παιγνιδιῶν σχετικά μέ τή ζήτησι καί  τήν κυκλοφορία τους στήν Ἀθήνα καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα. Οἱ ἀπαντήσεις τῶν πεπειραμένων καταστηματαρχῶν καί τῶν Διευθυντῶν πωλήσεων ἦταν παρήγορες. Στήν Ἑλλάδα ἔρχονται στήν πρώτη γραμμή καταναλώσεως τά ἐπιτραπέζια, τά ἐγκυκλοπαιδικά καί μορφωτικά ἐν γένει παιγνίδια. Ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους εἰσαγωγεῖς πιαγνιδιῶν, μᾶς εἶπε χαρακτηριστικά: « Τά μορφωτικά παιγνίδια, ἔρχονται πρῶτα στήν κυκλοφορία, ἐνῷ τό πολεμικά δέν ζητοῦνται σχεδόν καθόλου. Τό 80% ἐπί τοῦ συνόλου τῶν παιγνιδιῶν, πού κυκλοφοροῦν εἶναι πνευματικά παιγνίδια, γιά ἀγόρια καί κορίτσια 6 - 15 ἐτῶν. Στό ὑπόλοιπον 20% τό ποσοστό καταναλώσεως εἶναι: α) Μηχανικά(δηλαδή μέ μπαταρία καί κουρδιστά) μόνον γιά ἀγόρια 30% .

β) Κοῦκλες(πού περπατᾶνε,μιλᾶνε, κλπ.) μόνον γιά κορίτσια 50%/

γ) Οἰκιακά σκεύη(κουζίνες, σαλονάκια, ψυγεῖα, σεβίτσια, κ.ἄ) 10%.

δ) πολεμικά παιγνίδια ( πιστόλια, πολυβόλα, σπαθιά κλπ.) 5%

ε) Μουσικά παιγνιδια (Κιθάρες, πιανάκια,κ.ἄ) 5%.

   Οἱ ἀριθμοί δείχνουν  ὅτι τά Ἑλληνόπουλα δέν ξετρελλαίνονται μέ τα πολεμικά παιγνίδια,

παρόλη τήν κακή ἐπίδρασι, πού ἀσκεῖ στήν ψυχούλα τους ἡ Τηλεόρασι, μέ τίς σκηνές βίας καί ἐπιθετικότητος .

   Ἡ μείωσι στή ζήτησι τῶν πολεμικῶν παιγνιδιῶν εἶναι πολύ αἰσθητή.Οἱ ἔμποροι, πού ἔχουν τέτοια ἀποθέματα τά προωθοῦν στούς πελάτες τους, μαζί μέ ἄλλα παιγνίδια, ὥστε νά κινηθοῦν κατά κάποιο τρόπο. Εἷναι σίγουρο ὅτι σιγά-σιγά θά πάψουν νά κατασκευάζονται πολεμικά παιγνίδια».

   Οἱ ἐρωτηθέντες μᾶς εἶπαν ἐπίσης ὅτι «οἱ κατασκευαστές τοῦ εἴδους αὐτοῦ προσπαθοῦν ἀπεγνωσμένα νά ἐφεύρουν κάθε φορά καί κάτι νέο. Μόνον ὅταν παρουσιασθῇ  ἕνα καινούριο πολεμικό, πού νά ἐντυπωσιάζῃ, μπορεῖ νά προκαλέσῃ τήν προσοχή καί νά ἀγορασθῇ, ἀλλά καί πάλιν τό ποσοστό εἶναι μικρό καί περιωρισμένης χρονικῆς διάρκειας». Καί κάτι πιό σημαντικό. Μᾶς εἶπαν ὅτι «ἡ Τηλεόρασι ἐπιδρᾷ πάρα πολύ στήν ἀγορά κάποιου παιγνιδιοῦ.Π.χ. Τό τρελλό μπαλάκι εἶναι παιγνίδι ἐντελῶς ἄχρηστο καί βλαβερό ,γιά τήν ὑγεία τοῦ Παιδιοῦ. Τό κουράζει στό ἀναπνευστικό σύστημα. Ἐπειδή ὅμως τό εἶδαν στήν Τηλεόρασι, ἀμέσως μετά εἶχε μεγάλη κατανάλωσι. Πουλήθηκε κατά χιλιάδες».

   Ὅλοι οἱ ὑπεύθυνοι ἔχουμε Χρέος νά προσέξουμε, ὥστε καί σήμερα τό παιγνίδι καί

γενικά ἡ ψυχαγωγία τῶν παιδιῶν μας νά εἶναι πράγματι «ἀγωγή ψυχῆς».

   Ἀξιοσημείωτη εἶναι ἡ Διακήρυξι τῆς Μάλτας τῆς Διεθνοῦς Ἑνώσεως Παιδοτόπων. Στή Διακήρυξι τονίζεται ὅτι τό παιγνίδι μαζί μέ τίς βασικές ἀνάγκες τῆς διατροφῆς, τῆς ὑγείας, τῆς κατοικίας καί τῆς ἐκπαιδεύσεως, ἔχει ζωτική σημασία, γιά τήν ἀνάπτυξι τῶν δυνατοτήτων ὅλων τῶν Παιδιῶν.

   Τό Παιδί εἶναι τό θεμέλιο τοῦ μέλλοντος κόσμου. Τό παιγνίδι δέν εἶναι ἕνας τρόπος νά περάσῃ ἡ ὥρα. Τό παιγνίδι εἶναι ζωή. Τό παιγνίδι εἶναι ἐνστικτῶδες, ἑκούσιο, αὐθόρμητο, φυσικό, διερευνητικό.Εἶναι ἐπικοινωνία, ἔκφρασι. Συνδειάζει δρᾶσι καί σκέψι. Δίνει ἱκανοποίησι καί αἴσθημα ἐπιτεύγματος. Τό παιγνίδι εμφανίζεται σέ ὅλες τίς Ἐποχές τῆς Ἱστορίας καί σέ ὅλους τούς Πολιτισμούς. Ἀγκαλιάζει ὅλες τίς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς. Μέ τό παιγνίδι τό Παιδί ἀναπτύσσεται σωματικά,ψυχικά, πνευματικά, συναισθηματικά καί κοινωνικά.

 Τό παιγνίδι εἶναι ἕνα μέσον νά μάθῃ τό Παιδί νά ζῇ. Ὁ Χῶρος τοῦ παιγνιδιοῦ του εἶναι κατά ἕνα τρόπον ὁ παράδεισός του, μέσα στόν ὁποῖον ὀφείλει νά μάθῃ ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν(Γενέσ.β΄15).

 

  

    

 

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΟΘΗΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Δ΄
Τίποτε δέν ἀντικαθιστᾶ τήν Οἰκογένειαν

στήν καλήν ἀνατροφήν τοῦ Παιδιοῦ

 

 

 

   «Τό παιδί ἔχει ἀνάγκη, γιά τήν πλήρη και ἁρμονική ἀνάπτυξι τῆς προσωπικότητάς του, ἀπό άγάπη καί κατανόησι.Θά μεγαλώνῃ, ὅπου εἶναι δυνατόν, μέ τήν εὐθύνη καί τήν φροντίδα τῶν γονέων του καί πάντοτε σέ μιά ἀτμόσφαιρα στοργῆς καί ἠθικῆς καί ὑλικῆς ἀσφάλειας. Τό παιδί τῆς τρυφερῆς ἡλικίας δέν θά χωρίζεται ἀπό τή μητέρα του, παρά μόνον σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις...»(Διακήρυξι τῶν Η.Ε. γιά τά δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ, ἀρχή Ἕκτη).

 

 

 

      Τό παιδί δέν ἀναπτύσσεται σωστά χωρίς ἀγάπη. Ὁ Χριστός, ἀγκαλιάζοντας τό Παιδί, μέ ὅλη τήν ἀγάπη Του, μᾶς ὑπέδειξε τό σωστό τρόπο συμπεριφορᾶς ἀπέναντι στήν τρυφερή ἡλικία.

      Ὅσοι ἀσχοληθηκαν μέ τό παιδί κατέληξαν στό συμπέρασμα ὅτι, γιά τήν πλήρη καί ἁρμονική ἀνάπτυξι τῆς προσωπικότητός του, χρειάζεται κατανόησι καί ἀγάπη. Ἕνας ἀπό τούς πρωτοπόρους ἐρευνητές τῆς παιδικῆς ἡλικίας, ὁ Ἀμερικανός Ρενέ Σπίτς, ἐπιγραμματικά λέγει: «Βρέφη χωρίς ἀγάπη, θά καταλήξουν σέ ἐνηλίκους γεμάτους μῖσος».

 

Τίποτε δέν ὑποκαθιστᾶ τήν Οἰκογένεια.

 

    Ἡ Οἰκογένεια ἀποτελεῖ τό πιό κατάλληλο πλαίσιο, γιά τήν ὁμαλή ἀνάπτυξι τῶν παιδιῶν.Ἀπό πολλούς ἐρευνητές, μέ πρωτοπόρους τό Σπίτς καί τήν Ἅννα Freud, διαπιστώθηκε ὅτι « στερητικά, ἀπρόσωπα, ψυχρά περιβάλλοντα, κατά τήν παιδική ἡλικίαν εἶναι δυνατόν νά προκαλέσουν μιά μόνιμη ἐπίδρασι στήν προσωπικότητα καί τό χαρακτῆρα τοῦ ἀτόμου, νά τό κάνουν ἀπροσάρμοστο, μέ ἀντικοινωνική συμπεριφορά, ἀνίκανο νά ἐξασφαλίσῃ ἕνα ἐλάχιστο ὅριο εὐτυχίας, γιά τόν ἑαυτό του, ἱκανό ὅμως νά δημιουργῇ προβλήματα στό κοινωνικό σύνολο».

    Ἡ προσπάθεια νά παραμερισθῇ καί νά ὑποκατασταθῇ ἡ Οἰκογένεια μέ ἄλλους φορεῖς ἀνατροφῆς, ὅπου καί ἄν ἔγινε, ἀποδείχτηκε, στήν πρᾶξι, ἄστοχη.Κανένα ἄλλο περιβάλλον δέν μπορεῖ νά ὑποκαταστήσῃ τή ζεστασιά τῆς Οἰκογένειας.

     Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νά τονίσουμε στό σημεῖο αὐτό, ὅτι  καλή ἤ κακή κατάστασι τῆς Οἰκογένειας προσδιορίζει ἀποφασιστικά τήν προσωπική καί τήν κοινωνική ζωή τῶν βλαστῶν της.Ὁ Δρ ἱατρός  Σ. Λεμποβίτσι, τονίζει ὅτι « ἡ σημασία τῶν πρώτων ἐμπειριῶν στίς οἰκογενειακές σχέσεις εἶναι ἀποφασιστική, γιά τήν ἀποκατάστασι τῆς ψυχικῆς ἱσορροπίας τοῦ ἐνηλίκου. Μπορεῖ νά λεχθῇ ὅτι στά ἕξι χρόνια,τή στιγμή πού τό παιδί ἀρχίζει νά ἐξέρχεται ἀπό τό οἰκογενειακό περίγραμμα, τά βασικά στοιχεῖα τοῦ χαρακτῆρος του ἔχουν κατακτηθῇ  ὀριστικά. Πρέπει,λοιπόν, ἡ ψυχικη ὑγιεινή τοῦ παιδιοῦ νά εἶναι προληπτική».

      Ὁ Καθηγητής Γιόζεφ Ράττνερ ἀναφέρει ἐπίσης, ὅτι «ἡ ἐκπαιδευτική λειτουργία τῆς Οἰκογένειας εἶναι ἀπό παλιά γνωστή. Ἡ Ψυχολογία τοῦ Βάθους ἔχει ἐμβαθύνει στήν παμπάλαια γνώμη ὅτι

ἡ ψυχική ἀνάπτυξι τοῦ ἀνθρώπου  βασίζεται στά πρώϊμα παιδικά βιώματα τοῦ οἰκογενεικοῦ περιβάλλοντος. Τά θεμέλια τῆς προσωπικότητος βάζονται μέ τήν ἐκπαιδευτική διαδικασία στό πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς, ὅταν τό παιδί παρουσιάζει καί τή μεγαλύτερη πλαστικότητα, γιά τή διαμόρφωσι τοῦ χαρακτῆρος του. ὅλες οἱ κατοπινές ἐπιδράσεις δέν εἶναι τόσο σημαντικές ὅσο ἡ πρώτη ἐκπαιδευτική διαδιακσία, πού βρίσκεται στά χέρια τῶν γονέων».

 

Νά προσέχουν οἱ γονεῖς

 

   Χρειάζεται πολύ προσοχή, σύνεσι καί προσευχή, γιά νά μπορέσουμε νά ἐπιτελέσουμε τό μεγάλο Χρέος μας, σάν γονεῖς, ὅπως θέλει ὁ Θεός. Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ὅτι, ὅλοι οἱ γονεῖς ἀγαπᾶμε τά παιδιά μας. Εἶναι ὅμως ἀλήθεια ὅτι, παρ' ὅλη τήν ἀγάπη μας κάνουμε σφάλματα, πού ἔχουν σοβαρές ἐπιπτώσεις στήν ψυχή καί τή ζωή τῶν παιδιῶν μας. Δέν προσέχουμε τά λόγια μας, τίς κινήσεις μας καί τή συμπεριφορά μας γενικά ἀπέναντι στό παιδί, ἀλλά καί ἀπέναντι τῶν ἄλλων μπροστά του.  Θορυβοῦμε, φωνασκοῦμε, καυγαδίζουμε, κάνουμε ἄσχημες χειρονομίες, ἐκστομίζουμε ἄπρεπα λόγια, μέ τήν ἐσφαλμένη ἰδέα ὅτι « δέν καταλαβαίνει ὁ μπομπυρας».

    Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ συμπεριφορά εἶναι περιφρόνησι τοῦ παιδιοῦ, κουρελιάζει τήν προσωπικότητά του. Ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νά διορθώσουμε τή συμπεριφορά μας ἀπέναντι στό παιδί λέγοντας :«Ὁρᾶτε μή καταφρονήσητε ἕνα τῶν μικρῶν τούτων»(Ματθ.ιη΄ 10).

       Εἶναι μεγάλο λάθος νά νομίζουμε, πώς δέν καταλαβαίνει τό παιδί. Μπορεῖ βέβαια, λόγῳ τῆς ἡλικίας του, νά μή μπορῇ  νά μᾶς μιλήσῃ καί νά ἐκδηλώνεται μέ κραυγές καί κλάματα. Μπορεῖ μεγαλώνοντας νά κουρνιάζῃ σέ μιά γωνιά καί νά σιγοκλαίῃ.Μπορεῖ νά δειχνῃ σάν νά μή συμβαίνῃ τίποτε γύρω του ἤ νά ξεσπᾶ στούς ἄλλους καί γίνεται δύστροπο, βίαιο καί ἐπιθετικό. Τό βέβαιο εἶναι ὅτι τό παιδί, ὅσο μικρό κι' ἄν εἶναι, ὅλα τά αἰσθάνεται, ὅλα τά ἀκούει, ὅλα τά βλέπει, ὅλα τά καταλαβαίνει. Ὅλα χαράσσονται στήν ψυχή του καί διαμορφώνουν τό χαρακτῆρα του. Ὅλα ἔχουν ἀνάλογη ἐπίδρασι στή σωματική καί τήν ψυχική του ὑγεία.

  Θεολόγοι, Πνευματικοί, Ἰατροί, Παιδαγωγοί, Ψυχολόγοι καί ἅλλοι εἰδικοί διακηρύττουν ὅτι:

 

Ἄν Ἕνα Παιδί

 

« Ἄν  ζῇ μέσα στήν κριτική, μαθαίνει νά κρίνῃ.

Ἄν ζῇ μέσα στήν ἔχθρα, μαθαίνει νά καυγαδίζῃ.

Ἄν ζῇ μέσα στήν εἰρωνία, μαθαίνει νά εἶναι ντροπαλό.

Ἄν ζῇ μέσα στήν ντροπή, μαθαίνει νά αἰσθάνεται ἔνοχο.

Ἄν ζῇ μέσα στήν κατανόησι, μαθαίνει νά εἶναι ὑπομονετικό.

Ἄν ζῇ μέσα στήν ἐνθάρρυνσι, μαθαίνει νά ἔχει ἐμπιστοσύνη.

Ἄν ζῇ μέσα στόν ἔπαινο, μαθαίνει νά ἐκτιμᾶ.

Ἄν ζῇ μέσα στή δικαιοσύνη, μαθαίνει νά εἶναι δικαιο.

Ἄν ζῇ μέσα  σέ ἀσφάλεια, μαθαίνει νά πιστεύει.

Ἄν ζῇ μέσα στήν ἐπιδοκιμασία, μαθαίνει να ἔχῃ αὐτοεκτίμησι.

Ἄν ζῇ μέσα σέ παραδοχή καί φιλία, μαθαίνει νά βρίσκῃ τήν ἀγάπη μέσα στόν Κόσμο.

 Τά παιδιά μαθαίνουν ἀπό τόν τρόπο πού ζοῦν».     

 

 

Πάνω ἀπό ὅλα ἡ ἐπιμέλεια τῆς ψυχῆς.

  

  Πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἡ σωστή ἀνατροφή τῶν παιδιῶν μας, « ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς» τους. Καί πρέπει νά γίνῃ βίωμα σέ ὅλους μας ἡ συμβουλή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου:

«Μή παροργίζετε τά τέκνα ὑμῶν, ἀλλ' ἐκτρέφετε αὐτά ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἑφεσ. στ΄ 4).

      Ἕνα ἀκόμη πολύ σοβαρό λάθος, πού κάνουμε οἱ περισσότεροι γονεῖς, εἶναι ὅτι, παραγνωρίζοντας τήν ψυχική καλλιέργεια τῶν παιδιῶν μας, φροντίζουμε μόνον, γιά τήν ἐξασφάλισι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν σ'αὐτά.

Εἶναι καιρός ὅμως νά καταλάβουμε καλά ὅτι τά παιδιά μας δέν εἶναι ζωάκια, γιά νά τά πλένουμε ,νά τά ταῒζουμε καί νά τά ποτίζουμε μόνο. Ἕχουν ψυχή ἀθάνατη καί ἀνώλεθρη. Χρέος τῶν γονέων δέν εἶναι νά στολίζουμε τά παιδια μέ ὥραῖα φορέματα καί χρυσᾶ κοσμήματα, ἀλλά καί ἀπό τήν τρυφερή τους ἀκόμη ἡλικία, νά τά ἐκπαιδεύουμε στήν ἀρετή, νά τά ὁδηγοῦμε, μέ τό λόγο καί τό προσωπικό μας παράδειγμα, κοντά στό Χριστό.

    Τό παιδί εἶναι ἡ πιό γόνιμη γῆ, γιά νά σπείρουμε στήν καθαρή ψυχούλα του τό σπόρο,  τό λόγο τοῦ Θεοῦ, γιά τή σίγουρη καί σωστή του ἀνάπτυξι. Εἷναι βέβαιον ὅτι θά καρποφορήσῃ «καρπούς ἑκατονταπλασίονας». Θά ἀναπτυχθῇ σωστά ὅχι μόνον τό σῶμα του, ἀλλά καί οἰ ψυχικές του δυνάμεις καί θά γίνῃ ὁλοκληρωμενος καί ὑγιής ἄνθρωπος. Πολλοί δέν προσέχουν ὅτι τό παιδί δέν εἶναι μόνον σῶμα, ἀλλά καί ψυχή.  Συνεπῶς πρέπει νά τρέφεται ὄχι μόνον σωματικά, ἀλλά καί ψυχικά. Διότι διαφορετικά , μέ ἀτροφικές ψυχικές δυνάμεις, θά εἶναι ἀνάπηρος.
     Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι«ἄν οἰ ἀγαθές ἀρχές ἐντυπωθοῦν στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ, ὅσο ἀκόμη εἶναι τρυφερή, κανένας πιά δέν θά μπορεσῃ νά τού τίς σβύσῃ, ἄν ἐντυπωθοῦν γερά, ὅπως γίνεται μέ τό βουλοκέρι. Ἔχεις τό παιδί ἀκόμη στά χέρια σου, πού τρέμει καί φοβᾶται καί λογαριάζει τό κάθε τί δικό σου, τό βλέμμα σου καί τό λόγο σου καί ὅλα. Χρησιμοποίησε τό ἀξίωμά σου ὅπως πρέπη. Ἐσύ θά εἶσαι ὁ πρῶτος, πού θά ὠφεληθῇς, ἄν ἔχῃς καλό γιό, καί μετά ὁ Θεός. Γιά τόν ἑαυτό σου κοπιάζεις»(Περί κενοδοξίας καί ὅπως δεῖ τούς γονέας ἀνατρέφειν τά τέκνα).