Μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται

                      Πλοῦτος καί πτωχεία

 

 

 

     Τό κοινωνικόν πρόβλημα εἶναι μεγάλο καί δυστυχῶς συνεχίζει νά παραμένῃ ἄλυτο καί νά βασανίζῃ τούς ἀνθρώπους.

    Ὁ Θεός προίκισε τόν ἄνθρωπον μέ νοῦν καί ἐλευθερία.Τόν δημιούργησε «κατ'εἰκόνα  καί καθ' ὁμοίωσιν Αὐτοῦ» καί τόν ἐγκατέστησεν κύριον σέ ὅλη τή δημιουργία. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, δυστυχῶς, 

« οὐ συνῆκε,  παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψλμ. 48,13,20).

    Ἐνῷ δηλαδή εἶχε τήν τιμήν τῆς λογικῆς του φύσεως, δέν ἐλογικεύθη, ἀλλά ἦλθε στή θέσι τῶν ἀνοήτων κτηνῶν καί ἔγινε ὅμοιος μέ αὐτά, κατά την σκέψιν, κατά τήν ἀνοησίαν.

     Ἐξ ἀρχῆς ἐφάνη μωρός καί ἀνόητος. Ἔκαμε καί συνεχίζει νά κάμνῃ κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας του.
    Ἡ ἀναλγησία του ξεπέρασε κάθε ὅριο, ὥστε καθημερινά νά τρώγῃ τίς σάρκες του,νά κατεσθίῃ,νά
κατασπαράσσῃ τόν ἀδελφό του.
 Ὁ πανάγαθος Θεός τόν κατέστησε Οἰκονόμον,

Διαχειριστήν τῶν ἀγαθῶν,  τῶν ὑλικῶν καί  τῶν
πνευματικῶν, μέ τήν Ἐντολήν νά διαχειρίζεται τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ δίκαια,ὥστε νά μή ὑπάρχῃ κανείς

ἐνδεής ἀνάμεσά μας(Πραξ. δ΄34).Κι' αὐτός μέ τήν κακοδιαχείρισι σκοτώνει τούς ἀδελφούς του.

     Ὁ μωρός ὅμως καί ἀνόητος ἄνθρωπος ἔκαμε καί συνεχίζει νά κάνῃ κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας του καί κατάχρησι τῶν ἀγαθῶν, πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ Κύριος νά διαχειρισθῇ. Δέν συμπεριφέρεται ὡς «καλός καί φρόνιμος οἰκονόμος»(Λουκ. ιβ΄ 42), ἀλλ' ὡς ἄφρων, μετέρχεται κάθε δόλιον τρόπον, σέ βάρος τῶν συνανθρώπων του καί ἰδιοποιεῖται, σφετερίζεται τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ, καταδικάζει στήν ἔσχατη πτωχεία καί ἐξαθλίωσι τούς συνανθρώπους του, ἐνδυόμενος

πορφύραν καί βύσσον καί εὐφραινόμενος καθ' ἡμέραν λαμπρῶς (Λουκ.ιστ΄ 19).
     Ἔτσι δημιουργεῖ ἀνάμεσα σ'αὐτόν καί τούς  συναθρώπους του, ἀνάμεσα σ' αὐτόν καί τόν Θεόν

μέγα, ἀδιαπέραστον χάσμα, ὥστε νά μήν ὑπάρχῃ καμμιά ἀπολύτως ἐπικοινωνία.

      Οἱ πονηροί καί ἄφρονες αὐτοί Οἰκονόμοι, οἱ κακοί Διαχειριστές δέν κατανοοῦν τό «βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων.Δέν καταλαβαίνουν ὅτι εἶναι πάροικοι καί παρεπίδημοι, προσωρινοί διαβάτες, σ'αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία, καί ὅτι ἐρχόμενοι στή ζωή δέν φέρνουν τίποτε μαζί τους καί ὅταν πάλιν φεύγουν ἀπό τή ζωή δέν παίρνουν τίποτε μαζί τους(Ἰώβ α΄21):

 «Γυμνός ἐξέρχεται ὁ ἄνθρωπος ἐκ κοιλίας μητρός του καί γυμνός ἐπιστρέφει ἐκεῖ,στή γῆ».

 Δέν θέλουν νά καταλάβουν, οἱ ἄμυαλοι, ὅτι ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει τίποτε ἀπολύτως δικό του, ἐκτός ἀπό τίς ἁμαρτίες του.

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐρωτᾶ: «Τί δέ ἔχεις ὅ οὐκ

ἔλαβες; εἰ δέ καί ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών;»(Α΄Κορινθ. δ΄7) Καί ὁ πλοῦτος, ὑλικός καί πνευματικός δέν εἶναι δικός σου, ἄμυαλε. Εἶναι τοῦ Θεοῦ:«Οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τό δῶρον. Οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται»(Ἐφεσ. β΄ 8-9).

 

                             
     Στήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου(Λουκ. ιστ΄ 19--31), ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει τό οἰκτρόν τέλος τοῦ πλουσίου, πού ἀπέθανε καί ἐτάφη καί εὑρέθη « ἐν τῷ ᾇδῃ , ἐν βασάνοις, ὀδυνώμενος ἐν τῇ φλογί ταύτῃ»( Λουκ. ιστ΄ 23-24)

      Ἀπέθανε καί ὁ πτωχός, ὁ δίκαιος, ὁ ταπεινός, ὁ γεμᾶτος ἀγάπη καί καλοσύνη, ὀ  ἄνθρωπος τῆς ὑπομονῆς, καί κατά τήν κοίμησί του, οἱ Ἄγγελοι παρέλαβαν τήν ψυχή του, καί τήν ἐναπόθεσαν εἰς τόν κόλπο τοῦ Ἀβραάμ, στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ,

ὅπου ἀπολαμβάνει τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ(Λουκ.ιστ΄22, 25).

      Προσωπικά ἐγώ πιστεύω στήν ἀποκάλυψι τοῦ Θεοῦ καί στή δικαιοκρισία Του. Ὑπάρχουν καί οἱ ἄνθρωποι, πού δέν πιστεύουν. Ἀναλογίσθηκαν ὅμως ποτέ, τί θά συμβῇ ἄν ὅλα αὐτά εἶναι ἀλήθεια; Τό χάσμα εἶναι ἀγεφύρωτο. Καί ὁ πλούσιος ἀπό τόν ᾇδη παρακαλεῖ γιά τή σωτηρία τῶν ἀδελφῶν του:«ἵνα μή καί αὐτοί ἔλθωσιν εἰς τόν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου» (Λουκ. ιστ΄27-28).

 Καί ἡ ἀπόκρισι τοῦ Θεοῦ εἶναι ὑπόδειξι πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους : «Ἔχουσι Μωϋσέα καί τούς Προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν»(Λουκ. ιστ΄29).

       Ἡ λύσις ὅλων τῶν προβλημάτων καί τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος ἀποκαλύπτεται ἀπό τό Θεό, μέσα στήν Ἁγία Γραφή καί μάλιστα στήν Καινή Διαθήκη. Ὁ Κύριος εὐσπλαγχνίζεται τόν ἄνθρωπον καί τόν χειραγωγεῖ καί τοῦ ὑποδεικνύει τήν καινήν Ἐντολήν, τήν ἐσταυρωμένην ἀγάπην.

Μόνον ἄν ὁ ἄνθρωπος κάνη πρᾶξι τήν Ἀγάπη , θά μετουσιώσῃ αὐτήν ἐδῶ τήν κόλασι, πράγματι σέ παράδεισο, ὅπου τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν θἆναι ἡ καρδία καί ἡ ψυχή μία καί δέν θά βρίσκεται κανείς ἀπό αὐτούς ,που νά λέγῃ ὅτι καί τό ἐλάχιστο ἀπό τά ὑπάρχοντά του καί τήν περιουσίαν του ὅτι εἶναι δικό του, ἀλλά εἶναι σ' αὐτούς «ἅπαντα κοινά»(Πραξ. δ΄32).
 Τό μόνο πού μένει καί μᾶς συνοδεύῃ στήν πέραν τοῦ τάφου ζωήν εἶναι ἡ γνήσια ἀγάπη στό Θεό καί στόν πλησίον διά τόν Θεόν.
              Μονάχα ἡ Καλοσύνη,
              ὅλα στόν κόσμο χάνονται,
              Μόνη ἀπομένη Ἐκείνη.

   Καιρός νά κυβερνήσῃ τή ζωή μας ἡ πίστις στό Χριστό, ἡ διά τῆς ἀγάπης ἐνεργουμένη(Γαλ. ε΄6).Ἡ

ἡ δι' ἀγάπης ἐνεργουμένη πίστις , θά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τό  φοβερόν πάθος τῆς πλεονεξίας, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρία (Κολοσ.γ΄5), ὥστε ὅταν ἔλθῃ ὁ Κύριος νά μᾶς εὕρῃ καλούς καί φρονίμους Οἰκονόμους, καλούς Διαχειστάς τῶν ἀγαθῶν του, καί νά μᾶς καταστήσῃ ἐπί πᾶσι τοῖς ὑπάρχουσιν Αὐτοῦ

 (Λουκ.ιβ΄42-46).

  

 

 

    

   

 

     

 



Ἄρρηκτος ὁ δεσμός Κράτους καί Ἐκκλησίας.

                Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι
                      ἡ Ψυχή τῆς Ρωμιοσύνης

                         «Ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα
                          τ' ἔκλυον αὐτοῦ»(Ὁμ.Ἰλιάς α΄ 218).

                        «οἴδαμεν δέ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ
                         Θεός οὐκ ἀκούει, ἀλλ' ἐάν τις
                         θεοσεβής ᾖ καί τό θέλημα
                         αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει»
                                                            (Ἰωάν. θ΄ 31).

     Ἀπό τά πολύ παλιά χρόνια ὁ Ἑλληνικός Λαός ἦτο ἄρρηκτα ἑνωμένος μέ τό Θεό.Ἔτσι ἔζησε καί
μεγαλούργησε μέ πίστι στό  Θεό καί  ὑπακοή στό Νόμο Του. Ὁ Ὅμηρος ἀναφέρει ὅτι «ὅποιος στούς Θεούς ἔδειξε ὑπακοή, κι' αὐτοί τή δέησί του τήν εἰσήκουσαν».
      Μέ πίστι στό Θεό καί στίς ἠθικές Ἀξίες ἔζησαν οἱ Ἕλληνες καί ἀνέδειξαν τήν ἑλλάδα,
κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ,  ἔκτισαν  Παρθενῶνες  καί φώτισαν τήν Οἰκουμένη.
    Ἄρρηκτος ἦταν πάντοτε καί εἶναι  ὁ δεσμός τοῦ Γένους μας
μέ τήν Ἐκκλησία.Αὐτή κράτησε τό Γένος ζωντανό τά τετρακόσια χρόνια τῆς ἐπάρατης δουλείας.Ἡ Ἐκκλησία καθ' ὅλη τή διάρκεια τῆς σκληρῆς σκλαβιᾶς, ἀψηφῶντας κάθε κίνδυνον,
 ἔτρεφε τό Γένος καί τό πότιζε μέ τά νάματα τῆς Πίστεως στό Θεό καί καλλιεργοῦσε  στίς  ψυχές τῶν ὑποδούλων τήν ἀγάπη γιά τήν πατρίδα καί τή Λευτεριά καί τούς βοηθοῦσε νά μή χάσουν τή θρησκευτική καί τήν ἐθνική τους

ταυτότητα .  Τούς προετοίμαζε, γιά τό Μεγάλο Ἀγῶνα.
Ἡ Ἐκκλησία κράτησε ἄσβηστη τή φλόγα καί τή λαχτάρα γιά τή Λευτεριά. Ὥπλισε μέ
θάρρος τούς σκλαβωμένους, καί ἀφοῦ ἔλυωσε τά
καντίλια καί τά Εὐαγγέλια καί τά ἔκανε βόλια γιά τόν        ἀγῶνα, ὡδήγησε  στήν παλιγγενεσία, στήν Ἀνάστασι τοῦ Γένους.
     Ἡ Ἐκκλησία , μέ πρωτοπόρους τούς παπάδες καί τούς καλόγερους, τότε, πού,
              ὅλα τἄσκιαζε ἡ φοβέρα
              καί τά πλάκωνε ἡ σκλαβιά,
σήκωσε τό Λαβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως,   βροντοφώναξε  : Ἐλευθερία ἤ Θάνατος
 Παρακινοῦσε  καί  ἐμψύχωνε τούς ἀγωνιστές νά θυσιαστοῦν γιά τήν Πίστι, γιά τήν Πατρίδα, γιά τή Λευτεριά, γιά τά Ἰδανικά τῆς Φυλῆς.
   Μέ τή βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας οἱ πρόγονοί μας πολέμησαν ἄχρι θανάτου,
    « Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν Ἁγία καί γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερία»,
    γιά νά ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι καί νά χλευάζουν, μερικοί Γραικύλοι, τήν πίστι τῶν Πατέρων μας καί νά προσπαθοῦν  μάλιστα, οἱ ΠηλιοΓούσηδες, οἱ πληρωμένοι  ἄθεοι προδότες, νά ξεριζώσουν
 τήν ψυχή τῆς Ρωμιοσύνης, νά χωρίσουν τό Ἔθνος ἀπό τήν Ἑκκλησία του, ἀπό τήν Πηγή τῆς ζωῆς, νά στερήσουν τά Παιδιά μας ἀπό τό νερό
καί τό Ὀξυγόνο, πού εἶναι γιά μᾶς ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας.
 Ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν ψυχή τοῦ Ἔθνους, τήν ψυχή τῆς Ρωμιοσύνης, πού μᾶς τρέφει καί μᾶς ποτίζει μέ τά θεῖα νάματα τῆς Πίστεως στό Θεό καί στήν ὑπακοή στόν Πανάγιο Νόμο τῆς  Ἐσταυρωμένης  Ἀγάπης.
     Ξεχνοῦν οἱ ἀνεγκέφαλοι ἄθεοι τήν ἐποποιῒα
τοῦ 1940 ;

     Ποιός ἐνέπνευσε τό Ἔθνος μας, τό Λαό μας  νά ἑνωθῇ σέ μιά ψυχή καί μιά καρδιά, καί μέ τό στόμα τοῦ Πρωθυπουργοῦ τότε, τοῦ Ἰω.
Μεταξᾶ, νά βροντοφωνάξῃ τό ἱστορικό ἐκεῖνο
« ὌΧΙ » στόν ἀντίχριστο Φασισμό ;
   Ἀσφαλῶς  ἡ Ἐκκλησία στάθηκε στό πλευρό τῶν ἀγωνιστῶν καί τούς ἐνέπνευσε μέ Πίστι, ὥστε ἀψηφῶντας τούς κινδύνους νά παλαίψουν καί νά ὐπερασπισθοῦν μέ τό αἷμα τους τήν Πίστι, τήν Λευτεριά καί τήν ἀκεραιότητα τῆς Πατρίδος, ἀλλά καί ὁλοκλήρου τοῦ ἐλευθέρου κόσμου.
    Ποιός  σκέπασε μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ τόν ἀπεγνωσμένον Ἀγῶνα μας ;
     Οἱ πάντες ὁμολογοῦν ὅτι ἡ Παναγία, ἡ Μεγαλόχαρη σκέπαζε μέ τή Χάρι της τό δικαιο Ἀγῶνα τοῦ Γένους μας, ὅπως πάντοτε σέ ὅλη τή διαδρομή τῆς Ρωμιοσύνης στάθηκε  σκέπη πλατυτέρα νεφέλης.
    Ὅλοι οἱ ἀγωνιστές ὁμολογοῦν ὅτι εἶχαν μαζί τους τήν Παναγιά.
       Ἡ Μεγαλόχαρη ἦταν , εἶναι καί θά εἶναι ἠ μοναδική σκέπη καί προστάτις καί βοηθός σέ κάθε δύσκολη στιγμή τῆς ζωῆς τοῦ Γένους μας.

     Ἡ Παναγιά, ὄχι μόνον στό Βυζάντιο, ἀλλά καί σέ ὅλους τούς ἀγῶνες τοῦ Γένους μας ἀπεδείχθη
« ὑπέρμαχος Στρατηγός ». Γιατί ἦταν ἀγῶνες  
δίκαιοι, γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν Ἁγία καί γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν.
   Δυστυχῶς σήμερα κάθε γνήσιος Ἕλληνας διαπιστώνει ὅτι ξεθωριάζουν τά Ἰδανικά ,
ξεχνιοῦνται   οἱ Παραδόσεις, ποδοπατοῦνται  οἱ Ἀξίες, εὐτελίζεται ἡ ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, καί, ὡς ἄλλοι πίθηκοι, πολλοί  ἄμυαλοι προσπαθοῦν, χωρίς ντροπή, καί μέ «μαϊμουδίσματα», ἀργά καί σταθερά, νά διαλύσουν τά πάντα.
     Νομίζω πώς εἶναι καιρός Θρησκευτικῆς καί ἐθνικῆς περισυλλογῆς.
     Εἶναι ἀνάγκη, πρίν νά εἶναι ἀργά,
 ὅλοι οἱ γνήσιοι Ἕλληνες
          νά ξυπνήσουμε,
          νά ἔλθουμε σέ περισυλλογή
          καί αὐτοεξέτασι 
          καί νά περισώσουμε 
ὅτι εἶναι δυνατόν νά περισωθῇ.
      Νά ἐπανακτήσουμε τήν ἐθνική καί τή θρησκευτική μας ταυτότητα, ὅσοι τήν ἔχουμε χάσει.
      Ἡ Παναγιά ἡ Μεγαλόχαρη σκεπάζει μέ τή Χάρι της τό Γένος μας  καί κάθε πιστό. Σάν στοργική Μητέρα εἶναι κοντά μας. Καί πικραίνεται, ὅταν ξεφεύγουμε ἀπό τό δρόμο τῆς ζωῆς.Πικραίνεται, ὅταν μέ τή ζωή καί τά ἔργα μας, προσβάλλουμε τά Ἰδανικά μας  καί τίς Παραδόσεις μας καί γυρίζουμε στή λάσπη, στίς τρῶγλες καί στά σπήλαια.
     Πικραίνεται, ὅταν διαπιστώνει ὅτι δέν ἔχουμε θερμή πίστι καί ὑπακοή στόν Νόμο τοῦ Θεοῦ.
     Πικραίνεται, ὅταν βλέπει ὅτι παραμελοῦμε τήν ἀποστολή, πού μᾶς ἀνέθεσε ὁ Κύριος , νά διδάσκουμε, δηλαδή, στόν κόσμο τήν Ἀλήθεια, τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης ,τῆς εἰρήνης καί τῆς Δικαιοσύνης Του.
    Πικραίνεται τόσον, ὥστε « νά δακρύζουν ἀκόμη καί οἱ Εἰκόνες της».
      Εἴθε ἡ Μεγαλόχαρη,ὅπως πάντοτε, ἕτσι καί τώρα νά μᾶς σκεπάζῃ μέ τή Χάρι της καί νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό ὅλους ἐκείνους ,πού, μέ λύσσα,  ἐπιβουλεύονται τήν Πίστι καί τήν Πατρίδα μας.
      Εἴθε ἡ Μεγαλόχαρη, νά μᾶς ἐνισχύῃ, ὥστε νά
φυλᾶμε βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τούς θησαυρούς, πού μᾶς χάρισεν ὁ Θεός, καί νά τούς προβάλλουμε  σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο.
     Εἴθε ἡ Μεγαλόχαρη, νά μᾶς σκεπάζῃ, καί νά μᾶς ὁδηγῇ στό δρόμο τῆς Ζωῆς, ὥστε μέ τά λόγια καί μέ τά ἔργα μας,  σέ αὐτόν τόν κόσμο, πού
« ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», νά προβάλλουμε  τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία.

     


                  


 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΤΡΟΜΕΡΗ Η «ΣΤΗΜΕΝΗ» ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ.

        Μᾶς τρομάζει σήμερα ἡ Πνευματική,ἡ  

        μεταφυσική καί Θρησκευτική Κρίσις.

 

   Εἶν' ἀλήθεια ὅτι  στίς μέρες μας ἡ ζωή ἐμφανίζει συμπτώματα παρακμῆς.Φαίνεται σάν νά στέρεψαν οἱ Πηγές, στέρεψαν τά πνευματικά ἀποθέματα καί οἱ ψυχικές δυνάμεις τοῦ πολιτιστικοῦ Ὀργανισμοῦ του παρελθόντος.

             «Ἐπλήθυνεν ἡ ἀνομία.

               Ἐψύγει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν(Ματθ. κδ΄ 12).

               Πετρῶσανε οἱ καρδιές.

               Οἱ ἄνθρωποι ἀποστρέφουν

               τό βλέμμα τους ἀπό τό ἀπόλυτον

               καί τό αἰώνιον καί στρέφουν τήν

               ψυχή τους πρός τό παροδικόν καί

               τό πεπερασμένον. Ἀλλοίμονον !

               Μέ τήν ἀποστροφήν αὐτήν

               στά «σκιᾶς ἀσθενέστερα

               καί στά ὀνείρων ἀπατηλότερα»

               χάσαμε τήν ψυχή μας...

               χάσαμε τόν καθαγιασμό !

     Ἡ κρίσις τῆς ἐποχῆς μας ἔχει βαθειές ρίζες.

Εἶναι κρίσις ὁλοκλήρου τοῦ πνευματικοῦ βίου.

Εἶναι ὁλοφάνερη ἡ κρίσις τῆς Ἐπιστήμης τοῦ Πνεύματος, ἀλλά καί τῆς Ἐπιστήμης τῆς Φύσεως.

   Ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν, ἡ ἅρνησις, ὁ

Μηδενισμός, ὁ Ὑλισμός, ὁ Πανσεξουαλισμός 

ὁδηγοῦν τήν ἀνθρωπότητα, μέ μαθηματικήν

ἀκρίβεια, στήν αὐτοκαταστροφή της.

   Πολλοί ἄνθρωποι, σήμερα καί σέ παγκόσμια κλίμακα, ἀρνοῦνται τόν ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύουν τό Βόρβορο, τό Μαμωνά,τό Χρῆμα.

   Καί δυστυχῶς ἡ ἀρρώστια αὐτή βρίσκεται καί πρό τῶν Πυλῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, καί στήν ἔνδοξη Πατρίδα μας. Καί σ' αὐτό συντελοῦν καί οἱ λύκοι  οἱ προβατόσχημοι, «οἱ παρείσακτοι ψευδάδελφοι»

(Γαλάτ.β΄4),Ψευδοδιδάσκαλοι,ψευδοκουλτουριάρηδες, μικρόνοες, δόλιοι, ἐσωτερικοί ἔχθροί, πού, δολίως καί συστηματικά ροκανίζουν τά θεμέλια τῆς Ρωμιοσύνης, «ἀντί πινακίου φακῆς»ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων».

 

    Εἷναι καιρός νά ἐπιστρέψουμε στήν Πηγή τῆς ζωῆς καί, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά θεμελιώσουμε τήν ψυχή καί τή ζωή μας «ἐπί τήν πέτραν, ἠ δέ πέτρα ἦν ὁ Χριστός»(Α΄Κορινθ. ι΄4).«Θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός»(Α΄Κορινθ. γ΄11).

    Εἶναι καιρός νά ρυθμίσῃ τήν ψυχή καί ζωή μας καί τή ζωή τοῦ Ἔθνους μας,τό Εὐαγγέλιον τῆς

Ἀγάπης, τῆς Εἰρήνης καί τῆς Δικαιοσύνης, πού ἀνοίγει σέ ὅλους μας τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ.

   Ἀρκετά βασάνισε τήν Ἀνθρωπότητα ἡ Ἄρνησις  καί ὀ Μηδενισμός.Ὅπου ἐπεκράτησαν ἐπέφεραν τή διάλυσι, τόν ἐξευτελισμό καί τήν ἐξαφάνισι.

   Ὁ δρόμος τῆς Ἀρνήσεως ἔγινε ὀχετός γεμᾶτος

ρυπαρότητες, ἀπορρίματα, σκουπίδια Ἀφροσύνης.

Μέσα στίς ψυχές τῶν ἀρνητῶν φωλιάζει ὁ Ὄφις,

κι' ὁ κόσμος σπαράσσεται ἀπό μίση καί πάθη, παντοῦ οἰμογές, θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς,καί οἱ Νεοβαβυλώνιοι, οἱ ἐραστές

 

 

τῆς Παγκοσμιοποιήσεως ,μεθοῦν μέ τό αἷμα τῶν Ἁγιων.

     Ἄν ἕνας ἄνθρωπος τραυματισθῆ   καί  πέσῃ στό δρόμο ἑτοιμοθάνατος, ὁ ἄλλος θά τόν δρασκελίσῃ  καί θά συνεχίσῃ τό δρόμο του. Ἤ ἄν σκύψῃ, θά σκύψῃ γιά νά τόν λῃστέψῃ, γιά νά τοῦ ἁρπάξῃ τήν καδένα μέ τό σταυρό καί τό ρολόϊ του.  Σ'  αὐτήν τήν ἀθλιότητα μᾶς ὁδηγεῖ ἡ Ἄρνησις.Κι' αὐτά συμβαίνουν διότι λείπει ἀπό τή ζωή μας ἡ Πίστις στό Θεό, ἡ διά τῆς ἀγάπης ἐνεργουμένη(Γαλάτ. ε΄ 6).

     Μόνο ἡ γνήσια ἀγάπη δέν χωρίζει, ἑνώνει,

θεραπεύει καί οἰκοδομεῖ. Ἀντίθετα ἡ Ἄρνησις ἀποξενώνει καί ὁδηγεῖ στήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς,

«ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ»(Ψαλμ.62,2).

    Ὁ Μηδενισμός εἶναι ἀνεμοστρόβιλος, εἶναι τσουναμί ἀπανθρωπιᾶς, πού ξεσπᾶ καί σαρώνει  καί καταστρέφει γύρω του τά πάντα.

 Μόνον ὁ Ἑλληνικός Πολιτισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία

οἰκοδομοῦν, φέρουν  κοντά τούς ἀνθρώπους τόσον, ὥστε νά μποροῦν νά κοιτάζωνται στά μάτια καί νά συνομιλοῦν μέ ἀνυπόκριτη ἀγάπη.

  Ἡ Βεδάντα καί οἱ Ουπανισάδες(Οἰ διδασκαλίες τῶν Δασῶν) καλλιεργοῦν στήν ψυχή τῶν πιστῶν  τόν ἄκρατο Ἑγωϊσμό.

   Τό Κοράνιο ἐξωθεῖ τούς πιστούς στόν Πόλεμο καί τό τέλειον Μῖσος,μέ τήν προσταγή(Κορ.κεφ.β΄187):

 «κολυμπῆστε στό αἷμα τῶν ἐχθρῶν σας...».

Ὁ Χριστιανισμός χάρισε στήν ἀνθρωπότητα τήν ὑπέρτατη Ἀξία τῆς Ἀγάπης  μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου καί μᾶς ἀποκάλυψε ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄Ἰωάν.δ΄16).

 

 

 

 

 

 

Οἱ ἄθεοι εἶναι λύκοι βαρεῖς, μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου.

      Ὑλιστές, ψευδοδιδάσκαλοι, σκοταδιστές,    

         πληρωμένοι πολέμιοι τοῦ Ἑλληνισμοῦ

                        καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

  

      Μέ δόλιο τρόπο, οἱ  ἐραστές τῆς ἀσυδοσίας προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας, τό ἱερόν, τό ἔμφυτον  θρησκευτικόν συναίσθημα, τό θεῖον ἐμφύσημα, τό χάρισμα τῆς ζωῆς.

     

    Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν»(Γενέσ. β΄ 7). Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἀλλάξῃ τήν ἀνθρώπινη φύσι καί νά ἀντιστρατευθῇ στή Βουλή τοῦ Θεοῦ;

       Θά πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι ὁ  ἅνθρωπος δέν εἶναι μόνον σάρκα, ἔχει καί ψυχή.Δέν ἔχει μόνον ὑλικές ἀνάγκες νά ἱκανοποιήσῃ, ἀλλά καί πνευματικές. Ὀφείλει νά φροντίζει τό σῶμα, ἀλλἀ πιό πολύ τήν ἀθάνατη ψυχή του. Οἱ ὑλιστές ὅμως, μέ δόλιο τρόπο, προσπαθοῦν νά περάσουν τήν ἰδέα ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά φροντίζει μόνον τίς ὑλικές του ἀνάγκες.
Καί μέ τίς ψευτοδιδασκαλίες τους εὐτελίζουν τόν ἄνθρωπον, τόν σακατεύουν.

     Ὁ Σωκράτης,ὅπως ἀναφέρει ὁ Πλάτων, προτρέπει κάθε ἄνθρωπο νά φροντίζει τήν Ψυχή του:« ὑπέρ πάντα ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς. Ἕστι ψυχή παντάπασιν ἀθάνατον καί ἀνώλεθρον»(Πλατωνος Φαίδων,LVII κ.ἀ.)

       Ὁ Μέγας Βασίλειος στήν ὁμιλία του· εἰς τό «Πρόσεχε σεαυτῷ μή ἐπιλάθου Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου», λέγει:«Πρόσεχε σεαυτῷ· ὑπερόρα σαρκός, παρέρχεται γάρ. Ἐπιμελοῦ ψυχῆς πράγματος ἀθανάτου»(ΒΕΠΕΣ 54,30,40-31,1).
    
Κάθε ἄνθρωπος ὀφείλει νά μή παρασύρεται         ἀπό ψευδοδιδασκαλίες σκοταδιστῶν,καί νά προσέχῃ νά ἀναπτύσσῃ κανονικά ὅλες τίς φυσιολογικές του λειτουργίες, εἴτε εἶναι φυσιολογικές, εἴτε εἶναι διανοητικές εἴτε πνευματικές καί ἠθικές.
   Ὅ, τι πολυτιμωτερον ἔχομε εἶναι τό θεῖον ἔμφύσημα, εἶναι ἡ ψυχή μας, γιά τή σωτηρία τῆς ὁποίας ἐσταυρώθηκε ὁ Χριστός.
Καί πρώτιστον χρέος μας εἶναι ἠ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις αὐτῆς.
 Διότι « τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ ; Ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»(Μάρκ. η΄ 36-37).
     Κάθε ἄνθρωπος ὀφείλει νά  ἀναπτύσῃ κανονικά τό πνευματικό, τό ἠθικό καί τό ἱερό ἤ τό  θρησκευτικό αἰσθητήριο, νά φροντίζῃ τήν ψυχή του καί νά τήν τρέφῃ μέ τόν ἄρτο τῆς ζωῆς,
 μέ τή μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία καί μέ τήν ἀδιάλειπτη ἐπικοινωνία καί συνομιλία μέ τόν οὐράνιον Πατέρα, τόν  Θεόν.
     Ὁ σοφός Γάλλος φυσιολόγος Dr Alexis Carrel, λέγει ὅτι  « Ἡ λειψή ἀνάπτυξι, π.χ. τῶν μυῶν, τοῦ σκελετοῦ  καί τῶν μή ὀρθολογιστικῶν λειτουργιῶν τοῦ πνεύματος, πού παρατηρεῖται σ'ὁρισμένους διανοουμένους,
εἶναι τό ἴδιο καταστρεπτική ὅσο  καί ἡ ἀτροφία τῆς διανοίας καί τοῦ ἠθικοῦ αἰσθητηρίου πού παρατηρεῖται σέ ὁρισμένους ἀθλητάς...ἡ ἐξαφάνισι τοῦ ἠθικοῦ καί θρησκευτικοῦ αἰσθητηρίου ἀπό τήν πλειονότητα τῶν δημιουργικῶν στοιχείων ἑνός Ἔθνους, φέρνει στό Ἔθνος αὐτό τήν παρακμή καί τήν ὑποδούλωσί του στούς ξένους»(Dr A.Carrel, «Ἡ προσευχή» Ἔκδ. Κακουλίδη Ἀθήνα σελ.28) .
 Καί μιά ἀπό τίς βασικώτερες λειτουργίες μας εἶναι τό ἠθικόν καί Θρησκευτικό αἰσθητήριον, τό  ὁποῖον  οἱ  ψευτοκουλτουριάρηδες, οἱ ἄθεοι,  ὡς λύκοι βαρεῖς , προσπαθοῦν νά τό  θανατώσουν,νά τό ξεριζώσουν,  ἀπό τήν ψυχή μας,καί μάλιστα μέσα ἀπό τίς   ψυχές τῶν Παιδιῶν μας.
     Χύνουν τό δηλητήριόν τους καί ἀγωνίζονται νά
καταργήσουν τήν Προσευχή καί τά Θρησκευτικά Μαθήματα στά Σχολεῖα καί νά μᾶς ἀφανίσουν.

     Εἷναι καιρός νά καταλάβουν οἱ ἀξιολύπητοι  ἄθεοι, ὅ,τι ἡ Ἱστορία διδάσκει.Ὅτι δηλαδή ἀπέθανον καί ἀποθνήσκουν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου(Ματθ.β΄20).
    Καλόν εἶναι νά μάθουν ὅλοι ὅτι μέ τή Θρησκευτική ἀγωγή ἀναπτύσσονται σωστά οἰ διανοητικές, πνευματικές καί ἠθικές μας λειτουργίες, καί «μέ τήν Προσευχή» ,ὅπως λέγει ὁ
Carrel, «ὁ ἄνθρωπος πάει πρός τό Θεό καί ὁ Θεός σκηνώνει μέσα του».Καί ὅτι «ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπό τό Θεό, ὅπως ἔχει ἀνάγκη ἀπό τό νερό καί τό ὀξυγόνο»(ἔνθ' ἀνωτ, σελ.30 καί 31).
  Ἐξάλλου ἔτσι εἶναι γεννημένος ὁ ἄνθρωπος, νά φέρεται  πρός τόν Θεόν καί νά ἀναπαύεται ἐν αὐτῷ.
             Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,
            φύλαγε τά Παιδιά μας,
            ἀπό τούς προβατόσχημους λύκους.
                        Κύριε τῶν Δυνάμεων, μεθ' ἠμῶν γενοῦ.
                        Ἄλλον γάρ ἐκτός Σου βοηθόν ,
            ἐν θλίψεσιν ούκ ἔχομεν.
            Κύριε τῶν Δυνάμεων ἐλέησον ἡμᾶς.

 

 

 

Ὑπάρχουν ἄθεοι σήμερα ;

Μόνον ἕνας ἄμυαλος,

            ἕνας Παράφρων ἀρνεῖται τόν Θεόν.

 

 

                                      «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ·

                                                      οὐκ  ἔστι Θεός»(Ψαλμ ιγ΄ 1).

 

       Δέν ξεστόμισε τό βλάσφημο αὐτό λόγο, ἀλλά σκέφθηκε μέσα του, διαλογίσθηκε ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός καί ὁ λογισμός του αὐτός ρύθμιζε  τή συμπεριφορά του ἔναντι τῶν ἄλλων . Εἶναι φανερόν ὅτι ἡ ἄρνησις τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ  τόν ἄνθρωπο σέ κάθε πονηρία, σέ κάθε κακό.Διότι τό νά νομίζει κανείς ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός καί ὅτι τό πᾶν δημιουργήθκε αὐθορμήτως,  ἀφ'ἑαυτοῦ, ἄνευ αἰτίας, ἐκ τύχης,(ἤτοι ἡ ἀθεΐα), λένε οἱ Πατέρες, εἶναι ἡ ἀρχή πάσης ἀκολασίας  καί παρανόμου πράξεως .

        Εἶναι φανερόν ὅτι ὁ ἄφρων ἄνθρωπος, ἀρνούμενος τήν ὕπαρξιν τοῦ θεοῦ, γίνεται χειρότερος  καί ἀπό τά ἀναίσθητα κτίσματα. Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας λέγει ὅτι « τά γαϊδούρια καί τά βόδια ἀναγνωρίζουν τό Δημιουργό τους, τόν Εὐεργέτη τους καί Τόν εὐγνωμονοῦν, ἐνῷ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄμυαλοι ἄνθρωποι, πού τόσο εὐεργετήθηκαν ἀπό Αὐτόν, δέν Τόν ἀναγνωρίζουν,δέν καταλαβαίνουν, οἱ ἄμυαλοι,  τήν τιμή καί τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του, Τόν ἀρνοῦνται καί Τόν βλασφημοῦν , μέ τά λόγια καί τά ἔργα τους( πρβλ.Ἡσ. α΄ 3).Καί στή συνέχεια ὁ Προφήτης ταλανίζει, ἐλεεινολογεῖ τόν ἀνόητο καί ἀχάριστο Λαό(Ἡσ. α΄ 4-6).

     Ὀ Θεός, ὅμως, ὁ Ἕνας καί Μόνος Ἀληθινός ,ὁ Τριαδικός Θεός, ἡ Πανσθενουργός καί σοφή Πανταιτία,ὁ Πάνσοφος Δημιουργός καί Κτίστης τῶν ἁπάντων, ὁ Πάνάγαθος καί Παντοδύναμος, ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς καί τῆς Ἀθανασίας,Αὐτός ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος πάντων αἴτιος, ὁ πάντῃ ἄρρητος, ὁ ὅλως ἀνέκφραστος, ὁ ἀεί Ὥν, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, παρακολουθεῖ, σάν στοργικός Πατέρας,  ὅλους μας, καί τούς ἀθέους, οἱ ὁποῖοι κατάφορα Τόν ἀρνοῦνται ,καί δίδει σέ ὅλους «καιρόν μετανοίας».
   «Ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος , ὁ Παντοκράτωρ»(Ἐξόδ. γ΄ 14.Ἀποκ. α΄ 4, 8) μακροθυμεῖ. Γνωρίζει ὁ Πάνσοφος, ὅτι ὁ ἀνθρώπινος νοῦς δέν μπορεῖ νά συλλάβῃ, νά κατανοήσῃ τό ὑπέρτατον  Ὄν, τόν ἀόρατον, τόν ἀπερινόητον Θεόν καί συγκαταβαίνει καί ἀποκαλύπτει στόν ἄνθρωπον ὅ,τι μπορεῖ νά κατανοήσῃ.

     Ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπολύτως ἀπρόσιτος καί ἀπροσπέλαστος.Εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν. Ὑπερβαίνει τή νοητική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου.Πολλῷ δέ μᾶλλον ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀρνεῖται τόν Θεόν, δέν εἶναι καθαρός,   ζῆ ἀκόλαστον βίον καί ἀνερυθριάστως παραβαίνει τάς Ἐντολάς τοῦ Θεοῦ.
     Εἶναι αὐτονόητον ὅτι   ὁ Θεός , ὡς Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ ἀποκαλύπτεται κυρίως στούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ, ἀλλά καί σέ κάθε ἄνθρωπον καί εἰς τούς ἀρνητές. Ἀποκαλύπτεται δέ μέ τά ἔργα τῆς Δημιουργίας Του,  ἀλλά κυρίως  διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Του.Διότι «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμοθ. β΄4).
     Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει ὅτι «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε· ὁ Μονογενής Υἱός ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο»(Ἰωάν. α΄ 18).
    Στόν καθένα ἀποκαλύπτεται ἀνάλογα μέ τήν Πίστιν καί τήν καθαρότητα τῆς καρδίας, κυρίως δέ ἀνάλογα με τήν γνήσια ἀγάπη. Καί εἶναι αὐτονόητον ὅτι οἱ ἄθεοι, οἱ ἀρνητές τοῦ Θεοῦ , ἐμπεπηγμένοι « εἰς ἰλύν βυθοῦ», ἀποκρούουν τήν Χάριν.
      Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι ὁ ἄμυαλος καί ἀμαθής, ἀρνούμενος τήν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ, διά τῆς ἀρνήσεως ἀποδεικνύει ὅτι δέν ἔχει ἐπαφήν μέ τήν πραγματικότητα, εἶναι πράγματι σχιζοφρενής. Ἀρνεῖται τήν ὑπερτάτη πραγματικότητα, ἀρνεῖται τήν ὄντως Ζωήν, ἀρνεῖται τό Φῶς, ἀγαπᾶ τό σκοτάδι καί ὀδεύει ὁλοταχῶς,  δια τῆς ἀρνήσεως, εἰς τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.
      Οἱ ἄθεοι ἀρνοῦνται  καί μισοῦν τό Φῶς καί διώκουν  συνειδητά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀναστάσεως, τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Φωτός. Διότι
«πᾶς ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό Φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ»(Ἰωάν. γ΄ 20).
      Ἀλλά ὁ Χριστός δέν ἦλθε νά καλέσῃ δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν(πρβλ.Ματθ.θ΄ 13.Μάρκ. β΄ 17. Λουκ. ε΄ 32).
«Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε»(Ρωμ. ε΄ 8).
   Ὅμως οἱ ἄμυαλοι, οἱ ἀξιολύπητοι παράφρονες, παρά τήν ἄφατη τοῦ Θεοῦ συγκατάβασι δέν συνειδητοποιοῦν τήν ἀφροσύνη τους. 
                           Ἐμμένουν στήν ἄρνησι.
                           Δέν θέλουν νά γνωρίσουν τήν Ἀλήθεια
                           καί νά λυτρωθοῦν.
                           Ζοῦν , οἱ δυστυχεῖς, μέ παραμύθια
                           τῆς νοσηρῆς τους φαντασίας.
                            Καθώς ὁ Παῦλος λέγει(Ρωμ. α΄ 22-23) :
                           «Φάσκοντες εἶναι σοφοί ἐμωράνθησαν,
                            καί ἥλλαξαν τήν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ
                            ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου
                            καί πετεινῶν καί τετραπόδων καί ἑρπετῶν».
                            Οἱ δύσμοιροι ὑποφέρουν «ἐμπεπηγμένοι
                            εἰς ἰλύν βυθοῦ», πεπλανημένοι.
                           
                            Ἀνεξίκακε καί Μακρόθυμε Κύριε,
                            Χωρίς Ἐσένα, «τόν ἄρτο τῆς Ζωῆς»,
                            εἶν'  ἡ ψυχή μας ἄδεια.
                            Ἀπέραντο εἶναι τό κενό,  καί δέν
                            γεμίζει, μέ ψευδοαναπληρώσεις.
                            Ἡ λάσπη ποτέ πνεῦμα δέν γίνεται.
                             Παραμένει λάσπη, πού μᾶς πνίγει.
                             Κι' οἱ ἄθεοι, ψυχές κι' αὐτοί ἰσχνές,
                             ἀτροφικές ψυχές, παιδιά τῆς Ἀφροσύνης,
                             μακρυά Σου,Πολυεύσπλαγχνε, σίγουρα
                             ὀδυνῶνται, μέ τήν κακή τους θέλησι,
                             μένουν κατάκοιτοι στή Χώρα τοῦ θανάτου.

                             Κύριε,
                             Ἀπό προσωπική μου πεῖρα γνωρίζω καλά
                             τήν ἀνέκφραστη Χαρά,
                             πού χαρίζει σέ ὅλους μας,
                             ἡ αἴσθησις τῆς ζωντανῆς Σου
                             Παρουσίας στήν ἄχαρη ζωή μας.  
                             Σέ αὐτήν ἐδῶ τήν κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος,
                             σέ  αὐτήν ἐδῶ τή Βαβυλῶνα, βλέπω
                             νά στεροῦνται τή Χαρά τῆς Παρουσίας Σου,
                             ὅλοι, ὅσοι Σέ ἀρνοῦνται, ἄθεοι, ὑλιστές,
                             Αἱρετικοί κι'  ἄλλοι δυστυχεῖς πεπλανημένοι,
                             καί πίκρα ἀπερίγραπτη γεμίζει τήν ψυχή μου.
            
                             Κύριε, Πολυέλεε,
                             Ζητῶ τό ἔλεός Σου.
                             Σύ ,πού Σταυρώθηκες, γιά μᾶς,
                             τούς παραστρατημένους, λυπήσου
                             κι' ἐλευθέρωσε ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας
                             τοῦ Διαβόλου, ὅλους τούς ἄμυαλους
                             τῆς γῆς ...
                              Κάμε νά ἡμερέψουν καί τἀνήμερα θηρία 
                              ὅλοι οἱ ἀνεγκέφαλοι,νά βάλουνε μυαλό,
                              νά ἐπιστρέψουνε στήν Πατρική Ἑστία,
                              μαζί μας νά χαίρωνται τήν ἀνεκλάλητη
                              Χαρά τῆς ζωντανῆς σου Παρουσίας.Ἀμήν.