Μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται

                      Πλοῦτος καί πτωχεία

 

 

 

     Τό κοινωνικόν πρόβλημα εἶναι μεγάλο καί δυστυχῶς συνεχίζει νά παραμένῃ ἄλυτο καί νά βασανίζῃ τούς ἀνθρώπους.

    Ὁ Θεός προίκισε τόν ἄνθρωπον μέ νοῦν καί ἐλευθερία.Τόν δημιούργησε «κατ'εἰκόνα  καί καθ' ὁμοίωσιν Αὐτοῦ» καί τόν ἐγκατέστησεν κύριον σέ ὅλη τή δημιουργία. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, δυστυχῶς, 

« οὐ συνῆκε,  παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψλμ. 48,13,20).

    Ἐνῷ δηλαδή εἶχε τήν τιμήν τῆς λογικῆς του φύσεως, δέν ἐλογικεύθη, ἀλλά ἦλθε στή θέσι τῶν ἀνοήτων κτηνῶν καί ἔγινε ὅμοιος μέ αὐτά, κατά την σκέψιν, κατά τήν ἀνοησίαν.

     Ἐξ ἀρχῆς ἐφάνη μωρός καί ἀνόητος. Ἔκαμε καί συνεχίζει νά κάμνῃ κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας του.
    Ἡ ἀναλγησία του ξεπέρασε κάθε ὅριο, ὥστε καθημερινά νά τρώγῃ τίς σάρκες του,νά κατεσθίῃ,νά
κατασπαράσσῃ τόν ἀδελφό του.
 Ὁ πανάγαθος Θεός τόν κατέστησε Οἰκονόμον,

Διαχειριστήν τῶν ἀγαθῶν,  τῶν ὑλικῶν καί  τῶν
πνευματικῶν, μέ τήν Ἐντολήν νά διαχειρίζεται τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ δίκαια,ὥστε νά μή ὑπάρχῃ κανείς

ἐνδεής ἀνάμεσά μας(Πραξ. δ΄34).Κι' αὐτός μέ τήν κακοδιαχείρισι σκοτώνει τούς ἀδελφούς του.

     Ὁ μωρός ὅμως καί ἀνόητος ἄνθρωπος ἔκαμε καί συνεχίζει νά κάνῃ κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας του καί κατάχρησι τῶν ἀγαθῶν, πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ Κύριος νά διαχειρισθῇ. Δέν συμπεριφέρεται ὡς «καλός καί φρόνιμος οἰκονόμος»(Λουκ. ιβ΄ 42), ἀλλ' ὡς ἄφρων, μετέρχεται κάθε δόλιον τρόπον, σέ βάρος τῶν συνανθρώπων του καί ἰδιοποιεῖται, σφετερίζεται τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ, καταδικάζει στήν ἔσχατη πτωχεία καί ἐξαθλίωσι τούς συνανθρώπους του, ἐνδυόμενος

πορφύραν καί βύσσον καί εὐφραινόμενος καθ' ἡμέραν λαμπρῶς (Λουκ.ιστ΄ 19).
     Ἔτσι δημιουργεῖ ἀνάμεσα σ'αὐτόν καί τούς  συναθρώπους του, ἀνάμεσα σ' αὐτόν καί τόν Θεόν

μέγα, ἀδιαπέραστον χάσμα, ὥστε νά μήν ὑπάρχῃ καμμιά ἀπολύτως ἐπικοινωνία.

      Οἱ πονηροί καί ἄφρονες αὐτοί Οἰκονόμοι, οἱ κακοί Διαχειριστές δέν κατανοοῦν τό «βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων.Δέν καταλαβαίνουν ὅτι εἶναι πάροικοι καί παρεπίδημοι, προσωρινοί διαβάτες, σ'αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία, καί ὅτι ἐρχόμενοι στή ζωή δέν φέρνουν τίποτε μαζί τους καί ὅταν πάλιν φεύγουν ἀπό τή ζωή δέν παίρνουν τίποτε μαζί τους(Ἰώβ α΄21):

 «Γυμνός ἐξέρχεται ὁ ἄνθρωπος ἐκ κοιλίας μητρός του καί γυμνός ἐπιστρέφει ἐκεῖ,στή γῆ».

 Δέν θέλουν νά καταλάβουν, οἱ ἄμυαλοι, ὅτι ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει τίποτε ἀπολύτως δικό του, ἐκτός ἀπό τίς ἁμαρτίες του.

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐρωτᾶ: «Τί δέ ἔχεις ὅ οὐκ

ἔλαβες; εἰ δέ καί ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών;»(Α΄Κορινθ. δ΄7) Καί ὁ πλοῦτος, ὑλικός καί πνευματικός δέν εἶναι δικός σου, ἄμυαλε. Εἶναι τοῦ Θεοῦ:«Οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τό δῶρον. Οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται»(Ἐφεσ. β΄ 8-9).

 

                             
     Στήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου(Λουκ. ιστ΄ 19--31), ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει τό οἰκτρόν τέλος τοῦ πλουσίου, πού ἀπέθανε καί ἐτάφη καί εὑρέθη « ἐν τῷ ᾇδῃ , ἐν βασάνοις, ὀδυνώμενος ἐν τῇ φλογί ταύτῃ»( Λουκ. ιστ΄ 23-24)

      Ἀπέθανε καί ὁ πτωχός, ὁ δίκαιος, ὁ ταπεινός, ὁ γεμᾶτος ἀγάπη καί καλοσύνη, ὀ  ἄνθρωπος τῆς ὑπομονῆς, καί κατά τήν κοίμησί του, οἱ Ἄγγελοι παρέλαβαν τήν ψυχή του, καί τήν ἐναπόθεσαν εἰς τόν κόλπο τοῦ Ἀβραάμ, στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ,

ὅπου ἀπολαμβάνει τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ(Λουκ.ιστ΄22, 25).

      Προσωπικά ἐγώ πιστεύω στήν ἀποκάλυψι τοῦ Θεοῦ καί στή δικαιοκρισία Του. Ὑπάρχουν καί οἱ ἄνθρωποι, πού δέν πιστεύουν. Ἀναλογίσθηκαν ὅμως ποτέ, τί θά συμβῇ ἄν ὅλα αὐτά εἶναι ἀλήθεια; Τό χάσμα εἶναι ἀγεφύρωτο. Καί ὁ πλούσιος ἀπό τόν ᾇδη παρακαλεῖ γιά τή σωτηρία τῶν ἀδελφῶν του:«ἵνα μή καί αὐτοί ἔλθωσιν εἰς τόν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου» (Λουκ. ιστ΄27-28).

 Καί ἡ ἀπόκρισι τοῦ Θεοῦ εἶναι ὑπόδειξι πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους : «Ἔχουσι Μωϋσέα καί τούς Προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν»(Λουκ. ιστ΄29).

       Ἡ λύσις ὅλων τῶν προβλημάτων καί τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος ἀποκαλύπτεται ἀπό τό Θεό, μέσα στήν Ἁγία Γραφή καί μάλιστα στήν Καινή Διαθήκη. Ὁ Κύριος εὐσπλαγχνίζεται τόν ἄνθρωπον καί τόν χειραγωγεῖ καί τοῦ ὑποδεικνύει τήν καινήν Ἐντολήν, τήν ἐσταυρωμένην ἀγάπην.

Μόνον ἄν ὁ ἄνθρωπος κάνη πρᾶξι τήν Ἀγάπη , θά μετουσιώσῃ αὐτήν ἐδῶ τήν κόλασι, πράγματι σέ παράδεισο, ὅπου τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν θἆναι ἡ καρδία καί ἡ ψυχή μία καί δέν θά βρίσκεται κανείς ἀπό αὐτούς ,που νά λέγῃ ὅτι καί τό ἐλάχιστο ἀπό τά ὑπάρχοντά του καί τήν περιουσίαν του ὅτι εἶναι δικό του, ἀλλά εἶναι σ' αὐτούς «ἅπαντα κοινά»(Πραξ. δ΄32).
 Τό μόνο πού μένει καί μᾶς συνοδεύῃ στήν πέραν τοῦ τάφου ζωήν εἶναι ἡ γνήσια ἀγάπη στό Θεό καί στόν πλησίον διά τόν Θεόν.
              Μονάχα ἡ Καλοσύνη,
              ὅλα στόν κόσμο χάνονται,
              Μόνη ἀπομένη Ἐκείνη.

   Καιρός νά κυβερνήσῃ τή ζωή μας ἡ πίστις στό Χριστό, ἡ διά τῆς ἀγάπης ἐνεργουμένη(Γαλ. ε΄6).Ἡ

ἡ δι' ἀγάπης ἐνεργουμένη πίστις , θά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τό  φοβερόν πάθος τῆς πλεονεξίας, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρία (Κολοσ.γ΄5), ὥστε ὅταν ἔλθῃ ὁ Κύριος νά μᾶς εὕρῃ καλούς καί φρονίμους Οἰκονόμους, καλούς Διαχειστάς τῶν ἀγαθῶν του, καί νά μᾶς καταστήσῃ ἐπί πᾶσι τοῖς ὑπάρχουσιν Αὐτοῦ

 (Λουκ.ιβ΄42-46).