ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Θ΄

 

Τίποτε δέν ἀντικαθιστᾶ τήν Οἰκογένεια στήν καλή ἀνατροφή τοῦ Παιδιοῦ.

 

 

       «Τό Παιδί ἔχει ἀνάγκη, γιά τήν πλήρη καί  ἁρμονική ἀνάπτυξί του, ἀπό ἀγάπη καί κατανόησι.Θά μεγαλώνῃ, ὅπου εἶναι δυνατόν, μέ τήν εὐθύνη καί τήν φροντίδα τῶν γονέων του καί πάντοτε σέ μιά ἀτμόσφαιρα στοργῆς καί ἠθικῆς καί ὑλικῆς ἀσφάλειας. Τό Παιδί τῆς τρυφερῆς ἡλικίας, δέν θά χωρίζεται ἀπό τή μητέρα του, παρά μόνον σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις...»(Διακήρυξι τοῦ Ο.Η.Ε., γιά τά δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ, ἀρχή ἕκτη).

 

 

   Τό Παιδί δέν ἀναπτύσσεται σωστά χωρίς ἀγάπη.

 Ὁ Χριστός, ἀγκαλιάζοντας τό Παιδί μέ ὅλη τήν

ἀγάπη Του. μᾶς ὑπέδειξε τό σωστό τρόπο συμπεριφορᾶς ἀπέναντι στήν τρυφερή ἡλικία.

      Ἕνας ἀπό τούς πρωτοπόρους ἐρευνητές αὐτῆς τῆς ἡλικίας. ὁ Ἀμερικανός Ρενέ Σπίτς, ἐπιγραμματικά λέγει:«Βρέφη χωρίς ἀγάπη θά καταντήσουν ἐνήλικοι γεμᾶτοι μῖσος». 

    Ἡ Οἰκογένεια, πού ἱδρύεται μέ τό μέγα μυστήριο τοῦ Γάμου ἀνδρός καί γυναικός, πρός παιδοποιΐαν, ἀποτελεῖ τό πιό κατάλληλο πλαίσιο, γιά τήν ὁμαλή ἀνάπτυξι τῶν παιδιῶν.

    Σημειωτέον δέ ὅτι ὁ Θεός εὐλογεῖ τήν ἔννομον συζυγίαν καί τήν ἐξ αὐτῆς παιδοποιῒαν καί ὅτι τό με « σύμφωνον συμβίωσης» δύο ὁμοφυλοφίλων δέν συγκροτεῖται Οἰκογένεια.

    Ἀπό πολλούς ἐρευνητές, μέ πρωτοπόρους τόν Σπίτς καί τήν Ἄννα Φρέτ, διαπιστώθηκε ὅτι «στερητικά, ἀπρόσωπα, ψυχρά περιβάλλοντα, κατά τήν παιδική ἡλικία, εἶναι δυνατόν νά προκαλέσουν μιά μόνιμη ἐπίδρασι στήν προσωπικότητα καί τό χαρακτῆρα τοῦ ἀτόμου, νά τό κάνουν κοινωνικά ἀπροσάρμοστο, ἀνίκανο νά ἐξασφαλίσῃ ἕνα ἐλάχιστο ὅριο εὐτυχίας γιά τόν ἑαυτό του, ἱκανό ὅμως νά δημιουργῇ προβλήματα στό κοινωνικό σύνολο».

 

Τίποτε δέν ὑποκαθιστᾶ τήν Οἰκογένεια.

 

   Ἡ προσπάθεια νά παραμερισθῇ  καί νά ὑποκατασταθῇ ἡ Οἰκογένεια, μέ ἄλλους φορεῖς ἀνατροφῆς, ὅπου κι' ἄν ἔγινε, ἀποδείχθηκε στήν πρᾶξι ἄστοχη. Κανένα ἄλλο περιβάλλον δέν μπορεῖ νά ὑποκαταστήσῃ τή ζεστασιά τοῦ σπιτικοῦ, τή θαλπωρή καί τή ζεστασιά τῆς Οἰκογενείας. Τίποτε καί κανείς δέν μπορεῖ νά ὑποκαταστήσῃ τόν στοργικό φυσικό πατέρα καί τή γεμᾶτη τρυφερότητα καί τήν ἀγκαλιά τῆς φυσικῆς μητέρας.

 

    Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νά τονίσουμε στό σημεῖο αὐτό, ὅτι ἡ καλή ἤ κακή κατάστασις τῆς Οἰκογενείας προσδιορίζει ἀποφαστικά τήν προσωπική καί τήν κοινωνική ζωή τῶν βλαστῶν της. Ὁ ἰατρός Σ. Λεμποβίτσι τονίζει ὅτι:

«ἡ σημασία τῶν πρώτων ἐμπειριῶν στίς οἰκογενειακές σχέσεις εἶναι ἀποφασιστική, γιά τήν ἀποκατάστασι τῆς ψυχικῆς ἱσορροπίας τοῦ ἐνηλίκου. Μπορεῖ νά λεχθῇ ὅτι στά ἕξι χρόνια, τή στιγμή, πού τό Παιδί ἀρχίζει νά ἐξέρχεται ἀπό τό οἰκογενειακό περίγραμμα, τά βασικά στοιχεῖα τοῦ χαρακτῆρος του ἔχουν κατακτηθῇ ὁριστικά. Πρέπει, λοιπόν, ἡ ψυχική ὑγιεινή τοῦ παιδιοῦ, νά εἶναι προληπτική».

 

Ἄν ἕνα Παιδί...

 

    Χρειάζεται πολλή προσοχή, σύνεσι καί προσευχή, γιά νά μπορέσουμε νά ἐπιτελέσουμε τό μεγάλο χρέος μας, σάν γονεῖς, ὅπως θέλει ὁ Θεός.

Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι ὅλοι οἱ γονεῖς ἀγαπᾶμε τά παιδιά μας. Εἶναι ὅμως ἀλήθεια ὅτι παρ' ὅλη τήν ἀγάπη μας, κάνουμε σφάλματα, πού ἔχουν σοβαρές ἐπιπτώσεις στήν ψυχή καί τή ζωή τῶν παιδιῶν μας. Δέν προσέχουμε τά λόγια μας, τίς κινήσεις μας καί τή συμπεριφορά μας γενικά ἀπέναντι στό Παιδί, ἀλλά καί ἀπέναντι τῶν ἄλλων μπροστά του.

     Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ συμπεριφορά εἶναι περιφρόνησι τοῦ Παιδιοῦ. Κουρελιάζει τή προσωπικότητά του.

    Ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νά διορθώσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά ἀπέναντι στό Παιδί λέγοντας «ὁρᾶτε μή καταφρονήσητε ἑνός τῶν μικρῶν τούτων»(Ματθ. ιη΄ 10).

     Εἶναι μεγάλο λάθος νά νομίζουμε πώς δέν καταλαβαίνει τό Παιδί.Ἴσως βέβαια, λόγῳ τῆς ἡλικίας του, νά μή μπορῇ νά νά μᾶς μιλήσῃ καί νά ἐκδηλώνεται μέ κραυγές καί κλάματα. Μπορεῖ  μεγαλώνοντας νά κουρνιάζῃ σέ μιά γωνιά καί νά σιγοκλαίῃ. Μπορεῖ νά δείχνῃ σάν νά μή συμβαίνῃ τίποτε γύρω του ἤ νά ξεσπᾷ στούς ἄλλους καί νά γίνεται δύστροπο, βίαιο καί ἐπιθετικό.  Τό βέβαιον εἶναι ὅτι τό Παιδί, ὅσο μικρό κι' ἄν εἶναι ὅλα τά αἰσθάνεται, ὅλα τά ἀκούει, ὅλα τά βλέπει καί ὅλα τά καταλαβαίνει. Ὅλα χαράσσονται στήν ψυχή του καί διαμορφώνουν τόν χαρακτῆρα του. Ὅλα ἔχουν ἀνάλογη ἐπίδρασι στή σωματική καί τήν ψυχική του ὑγεία. Θεολόγοι, Πνευματικοί, Ἰατροί, Ψυχολόγοι καί ἄλλοι εἰδικοί διακηρύττουν ὅτι :

•  Ἄν ἕνα Παιδί ζῇ μέσα στήν κριτική, μαθαίνει νά κρίνῃ.
• Ἄν ζῇ μέσα στήν ἔχθρα, μαθαίνει νά καυγαδίζει.
• Ἄν ζῇ μέσα στήν εἰρωνία, μαθαίνει νά εἶναι ντροπαλό.
• Ἄν ζῇ μέσα στή ντροπή, μαθαίνει νά αἰσθάνεται ἔνοχο.
• Ἄν ζῇ μέσα στήν κατανόησι, μαθαίνει νά εἶναι ὑπομονετικό.
• Ἄν ζῇ μέσα στήν ἐνθάρρυνσι, μαθαίνει νά ἔχῃ ἐμπιστοσύνη .
• Ἄν ζῇ μέσα στόν ἔπαινο, μαθαίνει νά ἐκτιμᾷ.
• Ἄν ζῇ μέσα στή δικαιοσύνη, μαθαίνει νά εἶναι δίκαιο.
• Ἄν ζῇ μέσα σέ ἀσφάλεια, μαθαίνει νά πιστεύῃ.
• Ἄν ζῇ μέσα στήν ἐπιδοκιμασία, μαθαίνει νά  ἔχῃ  αὐτοεκτίμησι.
• Ἄν ζῇ μέσα σέ παραδοχή καί φιλία, μαθαίνει νά βρίσκῃ τήν ἀγάπη μέσα στόν κόσμο.

   Τά παιδιά μαθαίνουν ἀπό τόν τρόπο πού ζοῦν.

  

   Πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἡ σωστή ἀνατροφή τῶν παιδιῶν μας, ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς τους, που μπορεῖ νά ἐπιτευχθῇ μέσα στή ζεστασιά τῆς Οἰκογενείας.

   Πρέπει νά γίνῃ βίωμα σέ ὅλους μας  ἡ συμβουλή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: « Μή παροργίζετε τά τέκνα ὑμῶν, ἀλλ' ἐκτρέφετε αὐτά ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου»(Ἐφεσ. στ΄ 4).

     Ἕνα ἀκόμη πολύ σοβαρό λάθος, πού κάνουμε οἱ περισσότεροι γονεῖς εἶναι ὅτι παραγνωρίζουμε τήν ψυχική καί πνευματικη καλλιέργεια τῶν παιδιῶν μας καί φροντίζουμε μόνον γιά τήν ἐξασφάλισι σέ αὐτά περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν.

     Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅτι τά παιδιά μας δέν εἶναι ζωάκια, γιά νά τά πλένουμε, νά τά ταῒζουμε καί νά τά ποτίζουμε μόνο.Ἔχουν ψυχή ἀθάνατη καί ἀνώλεθρη.

    Χρέος τῶν γονέων δέν εἶναι νά στολίζουν τά παιδιά μέ ὡραῖα φορέματα καί χρυσά κοσμήματα, ἀλλά ἀπό τήν τρυφερή τους ἀκόμη ἡλικία, νά τά ἐκπαιδεύουν στήν ἀρετή. Νά τά ὁδηγοῦν μέ τό λόγο καί τό προσωπικό τους παράδειγμα, κοντά στό Χριστό. Αὐτό εἶναι καί τό χρέος καί ὅλων ,ὅσων ἀσχολοῦνται μέ τό Παιδί.

        Τό Παιδί εἶναι ἡ πιό γόνιμη γῆ, γιά νά τό βοηθήσωμε νά ἀναπτυχθῆ φυσιολογικά, ψυχικά καί σωματικά. Εἶναι ἡ κατάλληλη γῆ, γιά νά σπείρουμε τό σπόρο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.Εἶναι σίγουρο ὅτι τότε θά καρποφορήσῃ καρπούς ἐκατονταπλασίονας, καί μάλιστα τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια»(Γαλάτ. ε΄ 22 ἑξ.).

      Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, πολύ χαρακτηριστικά, λέγει ὅτι« ἄν οἱ ἀγαθές ἀρχές ἐντυπωθοῦν στήν ψυχή τοῦ Παιδιοῦ, ὅσο ἀκόμη εἶναι τρυφερή, κανένας πιά δέν θά μπορέσῃ νά τοῦ τίς σβήσῃ. Θά ἔχουν ἐντυπωθῇ γερά, ὅπως γίνεται μέ τό βουλοκέρι.Ἔχεις τό Παιδί ἀκόμη στά χέρια σου, πού τρέμει καί φοβᾶται καί λογαριάζει τό κάθε τί δικό σου, τό βλέμμα σου καί τό λόγο σου καί ὅλα. Χρησιμοποίησε τό ἀξίωμά σου ὅπως πρέπει. Ἐσύ θά εἶσαι ὁ πρῶτος πού θά ὠφεληθῇς, ἄν ἔχῃς ἕνα καλό Παιδί, καί μετά ὁ Θεός. Γιά τόν ἑαυτό σου κοπιάζεις» (Περί κενοδοξίας καί ὅπως δεῖ τούς γονέας ἀνατρέφειν τά τέκνα, 20).

  Στήν σχιζοφρενική ἐποχή μας, τήν σατανοκρατούμενη, πολλοί εἶναι οἱ κίνδυνοι, πού κυκλώνουν τά παιδιά μας καί προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν μέσ' ἀπό τήν ψυχή τους τήν Πίστι καί τίς ἠθικές Ἀρχές, μέ σκοπό νά ἐκμεταλλευτοῦν τήν ἀθωότητα καί τήν ἀπειρία τους καί νά ἱκανοποιήσουν τά βρωμερά τους σχέδια.

        Φύλακες γρηγορεῖτε !

      Τά παιδιά καί τά μάτια σας !

 

 

 

 

 



 

 







 

 

 

 

 

 



ΑΛΛΑΓΗ ΔΟΜΩΝ - ΑΛΛΑΓΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

ΑΛΛΑΓΗ ΔΟΜΩΝ -ΑΛΛΑΓΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

 

 

                       «Εἴ τις  ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις·

                          τά ἀρχαῖα  παρῆλθεν, ἰδού γέγονε

                        καινά τά πάντα» (Β΄Κορινθ. ε΄ 17).
 
    Ἕνα σύνθημα πολύ ὡραῖο, σαγηνευτικό, ἑλκυστικό: Ἀλλαγή δομῶν, ἀλλαγή ἀνθρώπων, εἶναι τό σύνθημα, πού κυκλοφορεῖ τόν τελευταῖο καιρό καί μεταφέρεται ἀπό στόμα σέ στόμα, καί μάλιστα ἀνάμεσα στούς νέους, πού τό δέχονται μέ ἐνθουσιασμό.
      Οἱ τρυφερές ψυχές τῶν νέων, ἀκόμη ἁγνές, ἀμόλευτες ἀπό τά καυσαέρια τῆς ἀπιστίας, τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς ἰδιοτέλειας, τής Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας,ἀναζητοῦν μέ εἰλικρίνεια τήν ἀλλαγή.
      Τό σύνθημα ὅμως αὐτό εἶναι στή βάσι του σωστό ἤ λαθεμένο;
Γεννῶνται πολλά ἐρωτηματικά.Πῶς εἶναι μπορετό νά ἀλλάξουν οἱ δομές; Ποιός δημιουργεῖ τίς δομές; Ἡ ἀλλαγή τῶν δομῶν θά ἀλλάξῃ τούς ἀνθρώπους ἤ οἱ ἄνθρωποι θά ἀλλάξουν τίς δομές τῆς σημερινῆς κοινωνίας ;
      Χωρίς ἀμφιβολία, χρειάζεται ριζική ἀλλαγή σέ ὅλες τίς βαθμίδες κοινωνικῆς, ἠθικῆς, πνευματικῆς κλπ.ἀναπτύξεως.
Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή συγχύσεως καί ἀσυνενοησίας.
Ὁ τεχνοκράτης ἄνθρωπος μέρα μέ τή μέρα ἀπομακρύνεται περισσότερο ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Δεσπόζει ἡ ὑλιστική θεώρησι τῆς ζωῆς. Κυριαρχεῖ ὁ Ἐγωϊσμός, ἡ ἰδιοτέλεια καί ἡ ἐκμετάλευσις τῶν ὑλικά καί πνευματικά ἀδυνάτων.
Λείπει παντελῶς τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας.
 Οἱ λέξεις ἔχασαν τό ἀληθινό, τό πραγματικό τους νόημα.
Γκρεμίζεται σιγά -σιγά, μεθοδικά,  ἀπό τίς σκοτεινές δυνάμεις, τό οἰκοδόμημα τῶν ἠθικῶν καί πνευματικῶν Ἀξιῶν, πού κρατοῦν σέ τάξι τόν ἀνθρώπινον βίον.
 Παίρνει τήν πρώτη θέσι στή ζωή τῶν πολλῶν, τό σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι «ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τόν καθημερινό καί τόν αἰώνιον θάνατο»(Ρωμ. η΄ 6).
    Στούς «ἀδελφούς Καραμαζώφ» τοῦ Ντοστογιέφσκι, ὁ Σατανᾶς συμβουλεύει τόνἸβάν,
νά καταργήσῃ τό Θεό, γιά νά ἐπιτύχῃ τήν ἀποκτήνωσι τοῦ ἀνθρώπου. Καί δυστυχῶς, ἡ σατανική αὐτή συμβουλή, στήν ἐποχή μας, ἔχει ἀρκετούς ὁπαδούς. Ἀκόμη καί στήν Πατρίδα μας , στήν καρδιά τῆς ὁρθοδοξίας, ὑπάρχουν σήμερα ἄφρονες, πού τολμοῦν νά διακηρύττουν τίς σατανικές, ὑλιστικές καί ἀθεϊστικές τους Ἰδέες καί προσπαθοῦν ἀσυνειδήτως καί χωρίς καθόλου ἐντροπή, νά ἀποπροσανατολίζουν τή Νεολαία καί νά τήν φέρουν σέ ἀπόγνωσι.
    Εἶναι ἀνάγκη νά ἐπέλθῃ  ριζική ἀλλαγή.
Εἶναι καιρός: Νά ἐξέλθουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα.
                        Νά φύγουμε ἀπό τήν πνιγερή ζωή,
                        στῆς Ὀμορφιᾶς τή σφαῖρα.
                        Νά μεταβοῦμε ἀπό τό σκοτάδι,
                        στό Φῶς, ἀπό τό Θάνατο, στή ζωή,
                        ἀπό τή βρωμιά, τή βρωμίλα καί τή
                        λάσπη, στήν καθαρότητα, ἀπό τήν  
                       Ψευτιά καί τήν ὑποκρισία, στήν
                        Ἀλήθεια καί τήν εἰλικρίνεια.
    Δέν ἐπιτρέπεται νά ὑπάρχουν ἄνθρωποι αἰσχροκερδεῖς, πού κάτω μάλιστα ἀπό τό ἔνδυμα τῆς νομιμότητας,(λευκόν περιλαίμιον φέροντες), καπηλεύονται τήν κάθε εἴδους ἀνθρώπινη συμφορά. Δέν ἐπιτρέπεται, ἀνάλγητοι κακοποιοί νά ἐκμεταλεύωνται τήν ἀθλιότητα, τή δυστυχία καί τήν πεῖνα τῶν συνανθρώπων τους. Εἶναι ἀπαράδεκτο, στόν αἰῶνα τῆς ἀφθονίας τῶν ἀγαθῶν, νά πεθαίνουν ἄνθρωποι καί μάλιστα ἑκατομμύρια ἀθῶα παιδιά ἀπό πεῖνα καί δίψα, ἀπό ἔλλειψι πρωτεϊνῶν ἤ ἀπό κακομεταχείρισι.
    Δέν εἶναι σωστό νά ποδοπατῆται ἡ ἀξία τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς καί νά κουρελιάζεται ἡ προσωπικότητα.
     Εἶναι ἄδικο νά γίνωνται καθημερινά χιλιάδες ἀμβλώσεις, νά θανατώνωνται ἀθῶες ὑπάρξεις, πρίν ἀκόμη γεννηθοῦν καί νά θυσιάζωνται στό Βωμό τοῦ νέου Μολώχ, στό Βωμό τοῦ κακοποιημένου σέξ.
      Εἶναι παράλογο, παρανοϊκό, νά ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού συναγωνίζονται ποιός θά ξεπεράσῃ τόν ἄλλον σέ τελειότερα φονικά ὅπλα.
       Εἷναι ὀδυνηρό νά ζοῦμε συνεχῶς, μέ τό φόβο μιᾶς ὁλοκληρωτικῆς καταστροφῆς.
       Ἡ ἐγκληματικότητα καθημερινά αὐξάνεται σέ παγκόσμια κλίμακα. Τό οἰνόπνευμα, τά Ναρκωτικά, ἡ πορνεία, ἡ διεστραμένες ἰδιαιτερότητες, πού βλάπτουν θανάσιμα τή νέα Γενιά, ὅπως ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἡ παιδεραστία, ἡ κτηνοβασία κ.ἄ. ἀντί νά ἀπαγορεύωνται, γίνονται Νόμοι τοῦ Κράτους.
    Βέβαια μοῦ εἶναι ἀδιανόητο τό ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ἡδονίζονται νά κολυμποῦν μέσα στίς ἀκαθαρσίες, μέσα στούς βόθρους.
      Παρατηροῦνται καθημερινά βιασμοί, κλοπές, ληστεῖες καί ἄλλα ἀνατριχιαστικά ἐγκλήματα, μέ δρᾶστες νέα παιδιά. Μεμονωμένα ἄτομα ἤ ὀργανωμένες Ὁμάδες συστηματικά ἐργάζονται, γιά τόν ἀποπροσανατολισμό τῆς Νεολαίας, μέ δηλητηριώδη ἔντυπα καί ἄνομες μεθόδους καί μέ συνήγορο τή δική μας δυσκινησία στήν καταπολέμησί τους. Ὑπάρχουν μάλιστα καί μερικοί ἄφρονες, πού τολμοῦν, μέσα στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, νά διακινοῦν, χωρίς ντροπή, τίς ὑλιστικές καί ἀθεϊστικές τους Ἰδέες, καί νά προσπαθοῦν δολίως νά ἐπιβάλλουν τίς ἄνόητες ἀρχές τους.
      Εἶναι συνεπῶς ἐπιτακτικό αἴτημα τῶν καιρῶν νά λυτρωθοῦμε ἀπό τή σαπίλα, ἀπό τό Βόρβορο, ἀπό τήν τόση λάσπη.
       Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν νά ἐπιφέρουμε μιά ριζική ἀλλαγή πρός τό καλλίτερο.
      Πῶς ὅμως θά ἐπέλθῃ ἡ ἀλλαγή; Πῶς θά ἀλλάξουν οἱ δομές;
        Μέ τή βία καί τήν ἐπιθετικότητα καί μέ κάθε εἴδους ἀντικοινωνική συμπεριφορά ;
        Μέ τόν πόλεμο ἤ μέ τήν ἐπανάστασι ἤ βάζοντας ἐδῶ καί κεῖ φωτιές, μέ θύματα ἀθώους;
      Οἱ ἀρχαῖοι σοφοί πρόγονοί μας ἔλεγαν ὅτι «τό κακό μέ τό καλό δέν σμίγει»(Εὐριπ.  «Ἴων» στ.1017). Καί συμβούλευαν:«Μή τῷ κακῷ τό κακόν ἰῶ»Δηλ. Μή κάνῃς τό κακό χειρότερο(Ἡρ.3,53).
     Καί πραγματικά, εἶναι ποτέ δυνατόν νά προέλθῃ ἀλλαγή πρός τό καλλίτερο μέσα ἀπό τά ἐρείπια, τήν καταστροφή καί τό αἷμα;
     Καί ἄν καταστρέψουμε διά μιᾶς κάθε τί πού ὑπάρχει σήμερα, εἶναι βέβαιον ὅτι δέν θά ἐπέλθῃ καμμιά ἀλλαγή πρός τό καλλίτερο. Ἀντίθετα μάλιστα θά ἐπικρατήσῃ «θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς». Καί κάτι ἄλλο. Ποιοί θά ἐπιζήσουν, γιά νά θρηνήσουν τά ἀποτελέσματα τῆς βίας, τοῦ μίσους, τοῦ πολέμου ἤ τῆς ἐπαναστάσεως;
    Πῶς ὅμως θά ἐπέλθῃ ἡ πολυπόθητη αὐτή ἀλλαγή πρός τό καλλίτερο;
      Πῶς θά παύσῃ ἡ ἀδικία καί θά βασιλεύσῃ ἡ κοινωνική Δικαιοσύνη; Πῶς θά ἀλλάξουν οἱ δομές τῆς κοινωνίας; Πῶς ἡ ἀνθρωπότητα θά βρῇ τό δρόμο της;
      Μία εἶναι ἡ Ὁδός.Θά ἐπέλθῃ ἡ πολυπόθητη ἀλλαγή πρός τό καλλίτερο τότε, καί μόνον τότε, ὅταν ἀλλάξουν οἱ ἄνθρωποι. Ὅταν ἀλλάξουμε νοοτροπία, τρόπο σκέψεως, τρόπο συμπεριφορᾶς.
       Δηλαδή μόνον ὅταν πιστέψουμε στό Χριστό καί κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, ὅταν ρυθμίσουμε τή ζωή μας σύμφωνα μέ τό πανάγιον θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀλλάξουν οἱ δομές, ἄν δέν ἀλλάξουν πρῶτα οἱ ἄνθρωποι, πού δημιουργοῦν τίς δομές;
      Τό ὀρθό, λοιπόν, σύνθημα δέν εἶναι «ἀλλαγή δομῶν, ἀλλαγή ἀνθρώπων», ἀλλά «ΑΛΛΑΓΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΑΛΛΑΓΗ ΔΟΜΩΝ». Διότι ἡ αἰτία τῆς συγχύσεως καί τῆς ἀσυνενοησίας καί γενικά τῆς κακοδαιμονίας, πού μαστίζει τήν ἀνθρωπότητα, βρίσκεται στίς διεστραμμένες ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Ὀδύνη καί ἡ δυστυχία ὀφείλονται στήν ἄρνησι τοῦ Θεοῦ, στήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τήν πηγή τῆς Ζωῆς, στόν Μηδενισμό(Nihilismus), ὄχι μόνον στήν ἀπαξίωσι τῶν Ἀξιῶν, ἀλλά καί στήν ἀνατροπή τῆς Ἰεραρχίας τῶν Ἀξιῶν, στή σχετικοποίησι τοῦ Ἀπολύτου καί στήν ἀπολυτοποίησι τοῦ σχετικοῦ.
    Ἄν δέν ἀλλάξουν οἱ ἄνθρωποι διά τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως στό Χριστό, ἄν δέν γίνουν ἐν  Χριστῷ, καινή κτίσις(Β΄Κορινθ. ε΄17. Γαλάτ. στ΄15), ὁποιαδήποτε ἀλλάγή καί ἄν κάμουν, δέν θά εἶναι πρός τό καλλίτερο.Πολλές φορές προσπάθησαν νά ἀλλάξουν τίς δομές τῆς κοινωνίας οἱ ἄνθρωποι, χωρίς νά ἀλλάξουν οἱ ἴδιοι, καί πέτυχαν   κατά καιρούς , διάφορες αἱμοσταγεῖς ἀλλαγές-ἀπάτες, καί, ὅπως διδάσκει ἡ Ἱστορία,« ἄλλαξε ὁ μανωλιός καί φόρεσε τά ρούχα ἀλλιῶς» δηλαδή
 ὡδηγήθηκε ἡ ἀνθρωπότητα ἀπό τό Κακό στό χειρότερο.
   ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ριζική, οὐσιαστική ψυχική  καί πνευματική ἀλλαγή. Ἀλλαγή, πού θά ἔχη σάν ἀποτέλεσμα τήν ἐπικράτησι, στή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος, τῆς Ἀγάπης, τῆς Εἰρήνης καί τῆς Δικαιοσύνης.
   

     Ο ΧΡΙΣΤΟΣ κήρυξε πρῶτος τήν ἀλλαγή πρός τό καλλίτερο καί ὑπέδειξε καί τό σωστό τρόπο, γιά τήν πραγματοποίησί της.
      Ὁ τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος. Γεννήθηκε στή φτωχική Φάτνη τῆς Βηθεέμ. Ἐκεῖ «ἀντάλλαξε ἀσπασμό ἡ θεϊκή  Ἀγάπη μέ τήν Ταπεινοσύνη». Χάραξε τό δρόμο τῆς σωστικῆς ἀλλαγῆς, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν πραγματική μακαριότητα, στήν τελείωσι, στή θέωσι. Ὁ δρόμος ἀρχίζει ἀπό τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἀπό τήν ἄκρα ταπείνωσι, συνεχίζει μέ τή θεραπεία τῶν ἀναγκῶν καί ἀνεβαίνει στό Γολγοθᾶ, στήν τέλεια ἀγάπη, καί φθάνει στό Θρόνο τοῦ Θεοῦ, στήν αἰώνια μακαριότητα.
    Ὁ Χριστός γίνεται καί εἶναι, γιά ὅλους μας, ἠ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, καί μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσωμε τά ματωμένα Χνάρια Του.
     Ὁ Χριστός,  μέ τόν ἐρχομό Του στή γῆ, δημιουργεῖ μιά νέα ζωή.Δημιουργεῖ μιά κατάστασι τῆς « καινῆς κτίσεως», τοῦ «καινοῦ ἀνθρώπου», «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις· τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε τά πάντα καινά»( Β΄Κορ. ε΄ 17).
     «Καί εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπί τῷ θρόνῳ· ἰδού καινά ποιῶ πάντα. Καί λέγει μοι· γράψον, ὅτι οὗτοι οἱ λόγοι πιστοί καί ἀληθινοί εἰσι. Καί εἶπέ μοι· γέγονεν. Ἐγώ εἰμι τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος. Ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν»(Ἀποκ. κα΄ 5-6).
    Ὁ Χριστός ἱδρύει τήν Ἐκκλησία του,«τήν κοινωνίαν τῶν ἁγίων», μέσα στήν ὀποίαν «δέν ὑπάρχει Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ἡμεῖς  εἷς ἐσμεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»(Γαλάτ. γ΄ 28. Α΄Κορινθ. στ΄5. Κολοσ. γ΄ 11).
      Στήν ἐν Χριστῷ ἀλλαγή, στήν κοινωνία τῶν Ἁγίων, τή θέσι τῆς ἔχθρας, παίρνει ἡ εἰρήνη, ἠ καταλλαγή, ἡ συμφιλίωσι τῶν ἀνθρώπων μέ τό θεό καί μεταξύ τους. Τή θέσι τῆς θλίψεως,  τήν παίρνει ἡ χαρά καί ἡ ἀγαλλίασι, τή θέσι τοῦ θανάτου, τήν παίρνει ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή.
      Ὁ Χριστός θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι  νά καταλάβουν ὅτι εἶναι παιδιά τοῦ Ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ θεοῦ καί ἀδέλφια μεταξύ τους, καί ὅτι ὀφείλουν νά ζοῦν μέ ἀγάπη καί καλωσύνη.
      Ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ ὅλους, νά πιστέψουμε στήν ἀλλαγή καί νά γίνουμε «καινή κτίσις», νά γίνουμε Μέλη τῆς κοινωνίας τῶν προσώπων, τῆς κοινωνίας τῶν Ἁγίων, καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι στήν νέα αὐτή  κοινωνία« ἡ ψυχή καί ἡ καρδία τῶν πιστῶν εἶναι μία καί κανείς ἀπό αὐτούς δέν λέγει ὅτι, καί τό ἐλάχιστο ἀπό τά ὐπάρχοντά του, εἶναι δικό του, ἀλλά ὅλα(τά πνευματικά καί ὑλικά ἀγαθά, χρήματα, κτήματα, τέχνη, ἐπιστήμη, κλπ.) εἶναι κοινά σέ ὅλους καί προσφέρονται γιά τήν ἐξυπηρέτησι ὅλων»(Πράξ. δ΄ 32).
    Εἶναι καιρός

• Νά σκουπίσουμε τά δάκρυα καί νά ἀπαλύνουμε τόν πόνον τῶν συνανθρώπων μας.
• Νά ἀνθίσῃ τό χαμόγελο στά χείλη τῶν μικρῶν παιδιῶν.
• Νά παύσῃ ἡ ἐκμετάλευσι τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν ἄνθρωπο καί νά ἐπικρατήσῃ ἡ Ἀγάπη, ἡ Εἰρήνη καί ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο.
• Νά ἔλθῃ ἡ Βασιλεία  τοῦ Θεοῦ καί νά γίνεται τό Θέλημά Του ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς.

     

     
 



ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Η΄

ΟΙ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΑΞΕΙΣ.
  

   Στή Διακήρυξι τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, γιά τά δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ(1959), τονίζεται πώς «ἡ ἀνθρωπότητα ὀφείλει στό Παιδί ὅ,τι καλλίτερον ἔχει νά δώσῃ».

    Ἀναγνωρίζονται ὅλα τά δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ, πού θεωρεῖται πηγή ζωῆς, ἀλλά δυστυχῶς στήν πρᾶξι παραβιάζονται.

   Ἡ κακομεταχείρισι, μέ τή μορφή  τῆς ἐγκαταλείψεως, τῆς ἀμέλειας, τῆς στερήσεως, τῆς κακοποιήσεως, τῆς παντός εἴδους ἐκμεταλλεύσεως ἤ μέ τή μορφή τῆς κακῆς Οἰκογενειακῆς καί Κοινωνικῆς ἀγωγῆς, συνεχίζεται δυστυχῶς καί σήμερα σέ παγκόσμια κλίμακα, παρ' ὅλες τίς Διακηρύξεις καί τούς πανηγυρικούς λόγους.

 

Ὑπάρχουν βέβαια καί ἐλάχιστες   φωτεινές ἐξαιρέσεις. Ὡς ἐπί τό πλεῖστον ὅμως, ὄχι ἁπλῶς δέν προσφέρονται στό παιδί «εὐκαιρίες καί δυνατότητες, γιά νά μπορέσῃ νά ἀναπτυχθῇ, σωματικά, ψυχικά, ἠθικά , πνευματικά καί κοινωνικά, μέ τρόπο φυσιολογικό καί ὑγιεινό καί σέ συνθῆκες ἐλευθερίας καί ἀξιοπρέπειας», ἀλλά ἔρχονται σέ πρώτη γραμμή τά κυκλώματα ἀσυνειδήτων κακοποιῶν, τά ὁποῖα, μέ κάθε τρόπο κακοποιοῦν τά Παιδιά, μπροστά στά μάτια τοῦ λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου.

 Τελευταία μάλιστα ὀργιάζει ἡ παιδεραστία, ἡ ἁρπαγή μέσα ἀπό τά σπίτια τους, ἀθώων Παιδιῶν καί ἡ ἐμπορία παιδικῶν ὀργάνων.

    Ἡ τούρκικη Μαφία προσφάτως καί ἐπ' εὐκαιρίᾳ τοῦ Πολέμου στή Συρία ἅρπαξε περισσότερα ἀπό 16.000 Παιδιά, γιά νά ἐμπορευθῆ τά ὄργανά τους στή διεθνῆ μαύρη ἀγορά ἐμπορίας παιδικῶν ὀργάνων καί πολλά ἀπό αὐτά  τά  Παιδιά ἐκδίδονται καί βασανίζονται ἀπό ἀσυνειδήτους  ἐμπόρους, κάτω ἀπό τά μάτια μας, χωρίς νά τιμωρηθῆ κανείς ἀπό αὐτούς τούς κακοποιούς.

 

 Στίς ἀναπτυσσόμενες Χῶρες

    Ἔχει διαπιστωθῇ ἀπό τήν ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ ὅτι στίς ἀναπτυσσόμενες Χῶρες τά Παιδιά ζοῦν μέ τίς πιό δυσμενεῖς συνθῆκες. Εἰδικότερα:

     - Τό 95% καί πλέον τῶν Παιδιῶν δέν ἔχει Ὑγειονομική Περίθαλψι.

   - Στά 100 ἑκατομμύρια Παιδιά, πού γεννιοῦνται κάθε χρόνο, τά 70 ἑκατομμύρια, δηλ. 7 στά 10 γεννιοῦνται χωρίς τήν κατάλληλη βοήθεια.

  -  Περισσότερα ἀπό 200 ἑκατομμύρια παιδιά ὑποφέρουν ἀπό ἔλλειψι Βιταμινῶν,     εἰδικότερα δέ ἀπό τή Βιταμίνη Α, πού ἡ σοβαρή ἀνεπάρκειά της προκαλεῖ τύφλωσι σέ περισσότερα ἀπό 100 ἑκατομμύρια Παιδιά τό Χρόνο.

     - Περίπου τό 85% τῶν Παιδιῶν τῶν ἀγροτικῶν περιοχῶν δέν ἔχουν τό κατάλληλο, γιά τίς ἀνάγκες τους πόσιμο νερό.
     -Τό λιγότερο 100 ἑκατομμύρια ἀπό 7 ἕως 20 ἐτῶν στεροῦνται ἐκπαιδεύσεως καί δέν μαθαίνουν νά διαβάζουν καί νά γράφουν.
     -Ἕνα ποσοστό 40% περίπου τῶν Μαθητῶν, πού εἶναι ἐγγεγραμμένοι στά Σχολεῖα, δέν παρακολουθοῦν τά μαθήματα, παρά ἐλάχιστα χρόνια, μέ ἀποτέλεσμα τόν ἀναλφαβητισμό.
     -Τό 99% τῶν Παιδιῶν τῆς προσχολικῆς ἡλικίας δέν ἔχουν τή δυνατότητα νά πᾶνε σέ νηπιαγωγεῖα καί παιδικούς σταθμούς.
     -Στίς πτωχικές συνοικίες καί τήν ὕπαιθρο  τά Παιδιά ἀντιπροσωπεύουν τό ἥμισυ τοῦ πληθυσμοῦ.
     -Περισσότερα ἀπό 810 ἑκατομμύρια Παιδιά μεγαλώνουν σέ ἀπομακρυσμένες ἀγροτικές περιοχές, ὅπου ὁ βαθμός θνησιμότητας καί ἀναλφαβητισμοῦ  εἶναι σέ πολύ ὑψηλό βαθμό, καθώς καί ἡ ἀνεπάρκεια διατροφῆς, ἡ δέ στοιχειώδης ἀντιμετώπισις τῶν προβλημάτων τους,  καί ἐκεῖ πού  ὑπάρχει, εἶναι ἀσήμαντη.

Στίς προηγμένες Χῶρες

    

     Στά ἐξελιγμένα Κράτη, μπορεῖ βέβαια, τά παιδιά νά μήν ἀντιμετωπίζουν τέτοιου εἴδους προβλήματα. Ἔχουν ἄφθονα ὑλικά ἀγαθά. Ζοῦν ὅμως καί αὐτά μέσα σέ ἕνα ἀνήθικο περιβάλλον, πού τά ὁδηγεῖ στήν ἀπόγνωσι, τήν ἀπελπισία καί τόν Θάνατο.
     Ἡ ὑλιστική θεώρησι τῆς ζωῆς, ἡ παντελής ἔλλειψις συνδέσμου μέ τό Χριστό, ἡ ἔλλειψις πνεύματος αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας κυριαρχοῦν στήν ψυχή τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων σήμερα, μέ τραγική συνέπεια τόν ἠθικό μαρασμό τῆς τρυφερῆς ἡλικίας.
    Στά προηγμένα Κράτη μπορεῖ τά Παιδιά μας νά τρῶνε καί νά ντύνωνται πολυτελῶς καί νά διασκεδάζουν, στεροῦνται ὅμως «τόν ἐπιούσιον ἄρτον», τόν ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτον, πού εἶναι τό καλόν Παράδειγμα  καί ἡ ἀνατροφή τους « ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου».
     Ἀντίθετα μάλιστα δηλητηριάζονται ἀπό ἀθεϊστικές καί ὑλιστικές ἰδέες. Μαστιγώνονται καθημερινά ἀπό ὅλα τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως καί ἐξωθοῦνται στή βία, στήν ἐπιθετικότητα, στό εὔκολο κέρδος καί τόν Πανσεξουαλισμό. Στήν κυριολεξία ἀποπροσανατολίζονται τόσον, ὥστε νά ἐγκαταλείπουν τήν οἰκογένεια, τήν ἐργασία, τίς σπουδές καί πολλά ἀπό αὐτά καταφεύγουν στά Ναρκωτικά, τήν Πορνεία, τήν Κλοπή, τή Ληστεία, ἀκομη καί στό φόνο τῶν συνανθρώπων τους, «γιά νά ζήσουν τή ζωή τους», ὅπως λένε.
    Τά ἀποτελέσματα βέβαια εἶναι γνωστά. Τά Παιδιά αὐτά καταλήγουν στή φυλακή, στά σωφρονιστικά καταστήματα  ἤ σέ  ἄθλιες  νευρολογικές κλινικές. 
   Στήν Ἀμερική π.χ. αὐτοκτονοῦν κάθε  χρόνο περισσότερα ἀπό 5.000 Παιδιά. Στήν  Ἀγγλία οἱ αὐτοκτονίες Παιδιῶν ἀποτελοῦν  τήν πέμπτη κατά σειράν αἰτία θανάτου. Ἀλλά καί στήν Εὐρώπη τά κρούσματα αὐτοκτονίας Παιδιῶν αὐξάνονται ἀπό χρόνο σέ χρόνο. Θά πρέπει νά σημειωθῇ ὅτι καί στή χώρα μας παρουσιάζεται, μέ αὐξανόμενη ἔντασι, τό τραγικό αὐτό φαινόμενο, μολονότι τά Παιδιά μας καί ἐδῶ, ὅπως σέ ὅλες τίς προηγμένες Χῶρες, ζοῦν μέσα στήν κοινωνία τῆς ἀφθονίας. Καθημερινά γεμίζουν οἱ στῆλες τῶν Ἐφημερίδων ἀπό εἰδήσεις, γιά ὁμαδικούς βιασμούς καί σεξουαλικά ἐγκλήματα, κλοπές,  ληστεῖες, μέ δρᾶστες νέα Παιδιά. Καί ὅλα αὐτά συμβαίνουν καί στή Χώρα μας. Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅλοι ὅτι δέν ἀρκεῖ νά διακηρύττουμε ὅτι «ἡ ἀνθρωπότητα ὀφείλει στό Παιδί ὅ,τι καλλίτερο ἔχει νά δώσῃ».
  Εἶναι ἀνάγκη ἡ Διακήρυξι αὐτή νά γίνῃ Πρᾶξις. Κι' αὐτό θά συμβῇ μόνον, ὅταν ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι φέρουμε σταθερά τό βῆμα πρός  τή Βηθλεέμ καί προσκυνήσουμε συνειδητά  τό Θεῖον Βρέφος, «τόν πρό αἰώνων Θεόν», ὁ Ὁποῖος  καταδέχθηκε νά γίνῃ Παιδί, γιά νά μᾶς διδάξῃ τό ΧΡΕΟΣ.

  Εὐλαβικοί προσκυνητές τοῦ Θείου Βρέφους, εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι , γιά νά γίνουν «πράξεις» οἱ Διακηρύξεις, γιά τό Παιδί  καί γιά νά τοῦ προσφέρουμε ὅ,τι τοῦ ὀφείλουμε, χρειάζεται νά γίνουμε πρότυπα ἁγίας ζωῆς.
    Μέ τό προσωπικό καλό μας παράδειγμα καί τό φωτισμένο λόγο μας νά ὁδηγήσουμε τά Παιδιά κοντά στό Λυτρωτή. Διότι εἶναι ὁ μόνος, πού τά ἀγκαλιάζει καί μπορεῖ νά τά προστατεύσῃ ἀπό τούς βαρεῖς λύκους, τούς ἀδίστακτους κακοποιούς καί ἀπό τούς ἀσυνείδητους, οἱ ὁποῖοι, χωρίς, ντροπή,    ἐκμεταλλεύονται τήν ἀθωότητα καί τήν ἀπειρία τῆς τρυφερῆς ἡλικίας .
    Μόνον ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἠ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη, ἡ Σκέπη, ἡ καταφυγή καί τό στερέωμα ὅλων μας καί πάνω ἀπό ὅλα τῶν Παιδιῶν μας.
 «Δι' ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη Παιδίον νέον ὁ πρό αἰώνων Θεός».

                     

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΌ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Ζ΄

 

 

ΔΙΔΑΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΨΥΧΟΛΟΓΗΤΕΣ ΤΙΜΩΡΙΕΣ

 

                    «Τό ψωμί τρώγεται καλλίτερα

                     μέ τό μέλι παρά μέ τό ξύδι».

 

                    Ὁδηγός:Ἡ λελογισμένη Ἀγάπη

 

 

     Τό παιδί πρέπει νά μεγαλώνῃ μέσα σέ ἕνα περιβάλλον, πού νά τό βοηθῇ νά γίνῃ ,ὅχι ἁπλῶς ἕνας καλός ἐπιστήμων ἤ ἕνας ἄριστος τεχνίτης  ἤ ἕνας καλό ὑπάλληλος, ἀλλά ἕνας ὁλοκληρωμένος, καθολικά μορφωμένος, πνευματικός, πιστός  ἄνθρωπος.Ἕνας καλός Χριστιανός, γνήσιος καί εἰλικρινής ἀκόλουθος Ἔκείνου, πού ἀγάπησε τόν κόσμο «μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ».

    Γιά νά πραγματοποιηθῇ ὅμως ὁ σκοπός αὐτός χρειάζεται ὅλοι ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι, γονεῖς, διδάσκαλοι, πνευματικοί,Ἐκκλησία καί Κράτος νά ἀγκαλιάσουμε τό παιδί μέ περισσότερη κατανόησι καί περισσή ἀγάπη.

Εἶναι ἐξάλλου Χρέος μας νά προσφέρουμε στό παιδί, μέ στοργή καί τρυφερότητα,κάθε τί πού χρειάζεται, «γιά νά μπορέσῃ νά ἀναπτυχθῇ σωματικά, ἠθικά, πνευματικά καί κοινωνικά, μέ τρόπο φυσιολογικό  καί ὐγιεινό καί σέ συνθῆκες ἐλευθερίας καί ἀξιοπρέπειας»(Ἀρχή δεύτερη τῆς Διακηρύξ.γιά τά δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ).

   Τό πρῶτο μέλημα τῆς Οἰκογένειας καί τῆς Κοινωνίας πρέπει νά εἶναι ἡ σωστή ἀνατροφή τῶν παιδιῶν. Ὁ Παῦλος μᾶς συμβουλεύει λέγοντας: «Καί οἱ πατέρες(γονεῖς, δάσκαλοι, πνευματικοί) μή παροργίζετε τά τέκνα ὑμῶν,ἀλλ'ἐκτρέφετε αὐτά ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου»(Ἐφεσ. στ΄ 4).

 

Δυστυχῶς ὅμως στήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν μας,πολλές φορές ὅλοι, κάνουμε λάθη.Ὁ τρόπος μας εἶναι ἀντιπαιδαγωγικός καί ἀψυχολόγητος, μολονότι οἱ προθέσεις μας εἶναι ἀγαθές. Ἐπιθυμοῦμε  τήν πρόοδο τῶν παιδιῶν μας. Θέλουμε νά γίνουν καλλίτεροι ἀπό 'μᾶς. Μέ τόν τρόπο μας ὅμως ἐπιτυγχάνουμε ἀντίθετα ἀποτελέσματα. Διότι, ὅπως λένε σοφοί παιδαγωγοί,«τό καλόν οὐκ ἔστι καλόν, ἐάν μή καλῶς γένηται». Π.χ. δέν ἐπιτρέπεται σέ καμμιά ἀπολύτως περίστασι νά χρησιμοποιοῦμε τήν εἰρωνία ἤ τό σαρκασμό, σάν τιμωρία, γιατί μέ αὐτό τόν τρόπο κουρελιάζουμε τήν προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ, τό τραυματίζουμε ψυχικά, τό ὀδηγοῦμε στήν ἀπόγνωσι καί τήν ἀπελπισία.

    Ὀφείλουμε νά εἴμαστε πολύ προσεκτικοί στήν τιμωρία τοῦ παιδιοῦ καί πολύ δίκαιοι. Εἶναι δέ αὐτονόητον ὅτι ἡ τρυφερή ἡλικία ἔχει ἀνάγκη ἀπό διδαχή καί ὄχι ἀπό τιμωρίες, πού τίς περισσότερες φορές στό σπίτι ἤ στό Σχολεῖο ἐπιβάλλονται, χωρίς διάκρισι καί εἶναι ἄδικες. Εἶναι ἀνάγκη νά βοηθήσουμε τό παιδί νά κατανοήσῃ τό Χρέος του. Νά τό χειραγωγήσουμε, χωρίς νά κατακερματίσουμε τήν προσωπικότητά του. Σέ ἕνα παλιό ἐκκλησιαστικό βιβλίο, τό Γεροντικό, ὁ ἀββᾶς Θεόδωρος λέγει ὅτι « ἄλλη ἀρετή οὐκ ἔστιν ὠς τό μή ἐξουθενεῖν». Καί ὁ ἅγιος καί πρᾷος ἀββᾶς Ποιμήν λέγει ἐπίσης ὅτι «τό διδάξαι τόν πλησίον, ὅμοιόν ἐστι τοῦ ἐλέγξαι».

 

 

             Πολλοί, παρερμηνεύοντας τή Γραφή, λένε ὅτι «τό ξύλο βγῆκε ἀπό τόν Παράδεισο».Εἶναι λάθος νά νομίζουμε πώς μέ τό ξύλο θά βοηθήσουμε τά παιδιά μας νά γίνουν καλλίτερα. Τό μόνο, πού θά κατορθώσουμε θά εἶναι νά τά ἐξερεθίσουμε, νά τά ἐξοργίσουμε καί νά τά ἐξωθήσουμε σέ θυμό, ὀργή καί ἀγανάκτησι καί νά τά διδάξουμε, καί αὐτά μέ τή σειρά τους, νά λύνουν τίς διαφορές τους καί νά ἐπιβάλλουν τή γνώμη τους,  σωστή ἤ λανθασμένη, μέ ξυλοδαρμους.

    Εἶναι ἀλήθεια ὅτι «ὅποιος δέν παιδαγωγεῖ μέ αὐστηρότητα, μισεῖ τό παιδί του. Ἐκεῖνος, πού ἀγαπᾶ πραγματικά, τό παιδαγωγεῖ μέ πολλή ἐπιμέλεια, χρησιμοποιῶντας καί αὐστηρές ποινές,ὅταν ἡ ἀνάγκη τό ἐπιβάλλῃ»(παρβλ.Παροιμ. ιγ΄  24). Τό «πατάσσειν ῥάβδῳ» τῆς Γραφῆς(Παροιμ. κγ΄ 13-14) δέν σημαίνει νά πάρῃς ἕνα ραβδί καί νά κτυπᾶς τό παιδί σου ἤ τό μαθητή σου, γιά κάθε λάθος καί ἀταξία, πού θά κάνῃ. Ὁ λόγος τῆς Γραφῆς ἔχει βαθύτερο νόημα.Σημαίνει ἄγρυπνη φροντίδα, καί προσοχή ὥστε νά χρησιμοποιῃς τήν ἐξουσία, πού σοῦ χάρισε ὁ Θεός καί νά πλησιάζῃς τό παιδί σου, νά τό στηρίζης στίς δύσκολες στιγμές του, νά τό βοηθῃς νά κατανικήσῃ τίς ἀδυναμίες του καί νά προκόπτῃ στήν ἀρετή.

    Ἡ ἐπιβολή ποινῆς, κατά τήν ἁγία Γραφή, δέν σημαίνει ξυλοδαρμούς, ὕβρεις, σαρκασμό καί εἰρωνίες, ἀλλά περισσότερη διδαχή καί καλό παράδειγμα,κατανόησι καί ἀγάπη. Ὑπόδειγμα σοφοῦ παιδαγωγοῦ εἶναι καί ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, πού σάν Διευθυντής τῆς Ριζαρείου Σχολῆς, πολλές φορές τιμώρησε τόν ἑαυτό του, γιά τά λάθη, πού ἔκαναν οἱ Μαθητές του καί κατόρθωσε ἔτσι τή διόρθωσι καί τήν προκοπή τους.Καί αὐτό, γιατί εἶχε βιώσει τήν ἐσταυρωμένη Ἀγάπη
   

 

«Ἡ ἀγάπη, γράφει ὁ Κλαπαρέντ, εἶναι τό φυσικόν ἀντίβαρον εἰς τό αἴσθημα τῆς ἀδυναμίας, πού ἔχει τό παιδί ἀπέναντι τῶν μεγάλων. Διότι προσφέρει εἰς τόν παιδαγωγόν ἐκείνην τήν λεπτότητα, ἡ ὁποία τόν κάμνει νά ἐγγίζῃ ὅλας τάς ἴνας τῆς παιδικῆς ψυχῆς,χωρίς νά τήν πληγώνῃ»(Ἀρ.Α.  
Ἀσπιώτη,«Τό παιδί καί ἡ πειθαρχία»,Ἀθῆναι 1959, σελ.142).
     «Ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία...»
      Ὁ ψυχίατρος Ἀρ.Α. Ἀσπιώτης λεγει ὅτι« ὁ παιδαγωγός εἶναι ἀνάγκη νά ἐπανεύρῃ τήν παιδικήν ἁπλότητα, τόν αὐθορμητισμόν καί τήν καθαρότητα, γιά νά καταστῇ ἱκανός νά βλέπῃ, ὅ,τι ὑπάρχει μεγάλο καί θεῖον εἰς τήν ψυχήν τοῦ παιδιοῦ». Ὅλοι μας, γονεῖς, διδάσκαλοι καί πνευματικοί, ἄς ἀναλογισθοῦμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀναθέτει τήν ἐπιμέλεια καί τήν τελείωσιν  τῆς ἁγνῆς παιδικῆς ψυχῆς,λέγοντας ὅτι « τάς ψυχάς αὐτῶν(τῶν παιδιῶν) ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν ἐκζητήσω». Ἡ εὐθύνη μας εἶναι μεγάλη καί ἡ ἀποστολή μας ὑψηλή.
    Ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἐξαγιασμένες προσωπικότητες, πρότυπα ἀγίας ζωῆς,  φάροι φωτεινοί, γιά τά παιδιά μας. Νά ἔχουμε ἀνεπτυγμένο τό χάρισμα τῆς διακρίσεως, ὥστε στήν ἀντιμετώπισι τῶν προβλημάτων τῶν παιδιῶν, νά ἔχουμε πάντοτε τό ποθούμενον ἀποτέλεσμα. Νά ἀγκαλιάζουμε τά παιδιά μας μέ τή λελογισμένη ἀγάπη καί νά  τά δεχόμαστε κοντά μας ὅπως ὁ Χριστός.
     Σᾶς θυμίζω τήν προτροπή  τοῦ Σίλλερ, ἀπό τό «Τραγούδι τῆς Καμπάνας»:

              «Τό αὐστηρό καί τό γλυκό,
               ἡ δύναμι κι' ἡ τρυφεράδα
               μαζί συνταιριασμένα
              δίνουν τόν πιό γλυκο σκοπό».