Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΚΟΠΌΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑς ΣΤΗ ΓΗ

Ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ.

Πολλοί ἀναρωτιοῦνται: Ποιός εἶναι ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας  στή γῆ καί αὐτό τό σκοπό, πῶς μποροῦμε νά  τόν πραγματοποιήσουμε;

Δέν θέλω νά σᾶς κουράσω, μέ τίς πολλές καί διάφορες θεωρίες, πού ἀναπτύχθηκαν σχετικά μέ τό σοβαρό αὐτό θέμα. Σχεδόν ὅλες οἱ θεωρίες, χωρίς Θεόν, δυστυχῶς, ἀποπροσανατολίζουν τούς ἀνθρώπους καί τούς ἀπομακρύνουν ὅλο καί περισσότερο ἀπό τήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος καί ὁδηγοῦν σέ μιά  ζωή, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. Ὑλιστικές θεωρίες, πού, δέν γεμίζουν τήν ἄδεια μας ψυχή. Εἶναι ἰδιωτείας  ἕπη,
ψευδοαναπληρώσεις, πού διευρύνουν τό ὑπαρξιακό «κενό», δέν ἱκανοποιοῦν τίς μεταφυσικές μας ἀνησυχίες καί ὁδηγοῦν στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν. Μᾶς χωρίζουν ἀπό τήν Πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας. Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας λέγει ὅτι ὁ Χωρισμός ἀπό τό Θεό καί ὅλα τά ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα εἶναι «λάκκοι συντετριμμένοι, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερεμ. β΄ 13).Μέ ὅλα αὐτά ὁ ἄνθρωπος δέν γίνεται  πλούσιος εἰς Θεόν. Βυθίζεται στόν ὄλεθρο καί στήν ἀπώλεια(πρβλ. Α΄Τιμόθ. στ΄ 9-10). 

Ἕνας εἶναι ὁ δρόμος. Μία καί μοναδική εἶναι ὁδός.

Ἕνας εἶναι ὁ πραγματικός, ὁ ἀληθινός, ὁ τελικός 
σκοπός  τῆς ζωῆς μας στή γῆ. Εἶναι ἡ ὁμοίωσίς μας μέ τόν Θεόν. Καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἅγιος, γίνεται τέλειος, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Θεός, ὅταν, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία, ἐργάζεται, γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Συνεπῶς, μέ ἄλλα λόγια, τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ.
Οἱ σκέψεις μας, οἱ πράξεις, τά ἔργα μας πρέπει νά ἀποβλέπουν στή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν, χωρίς ντροπή, ἀπομακρυνώμαστε ἀπό τό Θεό, τά ἔργα μας εἶναι φαῦλα, σκοτεινά καί ἡ ζωή μας εἶναι «ὕβρις». Ζοῦμε χωρίς σκοπό καί ἡ ζωή μας εἶναι ἄδεια, δέν ἔχει νόημα. Γι’ αὐτό καί, μακρυά ἀπό τό Θεό, φθάνουμε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Ὁ Θεός μας ὅμως, ὁ Πάνσοφος καί  Πανάγαθος Δημιουργός, δέν θέλει νά χαθοῦν τά πλάσματά Του. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί μᾶς στέλνει τόν Μονογενῆ του Υἱό, τόν Κύριό μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος γίνεται τέλειος ἄνθρωπος, τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα, γιά νά Τόν ἀκολουθήσουμε καί μέ τή χάρι του νά πραγματοποιήσουμε τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας στή γῆ. Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον (Ἰωάν. γ΄ 15-16).

 Καί ὁ Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος, ἀφιέρωσε ὁλόκληρη τήν ἐπί γῆς ζωήν Του εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ-Πατρός, τύπος γενόμενος τοῖς πιστοῖς ἐν πᾶσι.

Μέ λίγα λόγια:  Γιά νά πραγματοποιήσουμε τόν τελικόν

σκοπόν τῆς ζωῆς  μας στή γῆ, ὀφείλουμε νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, ὁ ὁποῖος «ἵσταται ἐπί τήν

 θύραν καί κρούει», νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι». Δηλαδή νά μιμηθοῦμε τόν Χριστόν, νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του. Νά πάρουμε τήν ἀπόφασι να περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά ζοῦμε καθώς πρέπει ἁγίοις. Ἡ Πίστις μας στό Θεό νά ἔχῃ περιεχόμενον τά ἔργα τῆς γνήσιας ἀγάπης, ὥστε ὁλόκληρη ἡ ζωή μας, νά εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Διά τῆς πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης,καί μόνον δι' αὐτῆς, θά δοξάσουμε τό Θεό καί θά πραγματοποιήσουμε τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας. Τά ἔργα τῆς ἀγάπης, μᾶς ὀδηγοῦν στήν πνευματική τελείωσι, στή θέωσι. Καί ἔτσι πρέπει νά λάμπει τό φῶς μας μπροστά στούς ἀνθρώπους, ὥστε νά βλέπουν τά καλά μας ἔργα καί νά δοξάζουν τόν οὐράνιο Πατέρα μας (παρβλ. Ματθ. ε΄ 16).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «ἐμεῖς οἱ δυνατοί πρέπει νά βαστάζουμε τίς ἀδυναμίες τῶν ἀδυνάτων καί νά μή περιοριζώμαστε σέ ὅσα εἶναι ἀρεστά στόν ἐαυτό μας. Ὁ Καθένας μας ὀφείλει νά φροντίζῃ νά εἶναι ἀρεστός στόν πλησίον, γιά τό καλό του καί τήν οἰκοδομήν του. 

Καί φέρνει παράδειγμα τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος δέν ζήτησε ποτέ τίποτε, πού νά εἶναι ἀρεστό στόν ἑαυτό Του. Ἔπραττε τά πάντα γιά τούς ἄλλους. Ἐταπείνωσεν

ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Σταυρώθηκε Αὐτός , ἀντί ἡμῶν. Ὁ Παῦλος λέγει ὅτι ὅσα προεγράφησαν, ἐγράφησαν γιά  τή διδασκαλία μας, ὥστε διά τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρηγορίας, πού μᾶς δίνει ἡ ἁγία Γραφή, νά διατηροῦμε τήν ἐλπίδα. Καί μακάρι ὁ Θεός, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρηγορίας νά μᾶς ἀξιώνῃ νά ἔχουμε τό ἴδιο φρόνημα μεταξύ μας κατά τό ὐπόδειγμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε ὅλοι μαζί μέ μιά ψυχή καί μέ ἕνα στόμα, νά δοξάζουμε τόν Θεόν καί Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι’  αὐτό μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος, νά δεχώμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς δέχθηκε εἰς δόξαν Θεοῦ (Ρωμ. ιε΄ 1-7).

Καί πραγματικά, ὅποιος θέλει νά πραγματοποιήσῃ τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς του στή γῆ, ὀφείλει νά πράττῃ τά πάντα πρός δόξαν Θεοῦ. Ὅπως ὁ Χριστός, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄8),«διῆλθε καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ», ἔτσι κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε, ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια Του, νά δοξάζουμε τόν Θεόν, διότι μόνον ἔτσι θά ἔχῃ νόημα ἠ ζωή μας στή γῆ καί μόνον ἔτσι θά γίνουμε, ἐν Χριστῷ, θεοί κατά χάριν.

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΩΖΕΙ

«Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή·

οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ»

(Ἰωάν ιδ΄6 ).

«Πιστεύω, Κύριε, καί ὁμολογῶ, ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ἐλθών εἰς τόν κόσμον, ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ».

Λόγια σαπρά, λογισμοί πονηροί, ἀστόχαστες συμπεριφορές κατακλύζουν τήν ταλαίπωρη ψυχή μου. «Οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ’ ὅ μισῶ τοῦτο ποιῶ...Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’  ὅ  μισῶ κακόν τοῦτο πράσσω»(Ρωμ. ζ΄ 15-20) Μέσα μου φωλιάζει τό Κακόν, ἡ ἁμαρτία, πού μέ κυριεύει πολλές φορές, καί ξεφεύγω ἀπό τό δρόμο Σου, Κύριε καί σέ χάνω. Κι’ ὅταν Σέ χάνω... χάνομαι. Μέ πνίγει τό σκοτάδι. Ποιός, ὅμως, ἄλλος μπορεῖ καί θέλει νά μέ σώσῃ ἀπό τόν κακό μου ἑαυτό καί νά μέ λυτρώσῃ ἀπό τό θάνατο, ἄν ὄχι Ἐσύ, πού σταυρώθηκες γιά μένα, πολυεύσπλαγχνε Κύριε;

Πιστεύω, Κύριε, καί ὁμολογῶ ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὅτι μόνον Σύ μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος καί θέλεις, ὡς Πανάγαθος, νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τό Βόρβορο, στόν ὁποῖον ἔχουμε βυθισθῇ, ἐξ αἰτίας τῶν ἀμαρτιῶν μας. Ὁμολογῶ, διακηρύττω καί φθέγγομαι ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτῆρας, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Σύ πρῶτος μᾶς ἀγάπησες, μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες, μέ τό τίμιον αἷμα Σου, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς ἔκαμες βασιλιᾶδες καί ἱερεῖς στό Θεό καί Πατέρα μας. Διακηρύττω ὅτι μόνον Σύ σώζεις ὅλους ἐμᾶς τούς παραστρατημένους, τόν Λαόν Σου, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Ὁμολογῶ ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ  γάρ ὄνομά  ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄12).Καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι «πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομά Σου, Κύριε, σωθήσεται» (πρβλ. Πράξ. β΄ 21.Ἰωήλ γ΄5) ΟΜΟΛΟΓΩ  ὅτι Σύ εἶσαι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὀ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α΄ 8).

Κύριέ μου Ἰησοῦ, κανείς δέν μπορεῖ νά πλησιάσῃ καί νά γνωρίσῃ τό Θεό, χωρίς Ἐσένα. Σύ, Κύριε, εἶσαι τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο. Σύ εἶσαι ἡ χαρά ὅλων μας, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ἡ μόνη Ὁδός τῆς σωτηρίας. Στό Ὄνομά Σου «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί  ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5). Βροντοφωνάζω σέ ὅλους τή μοναδική Ἀλήθεια, ὅτι, μόνον Σύ , Κύριέ μου, εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, ὁ Ἐμμανουήλ, ἡ πηγή τῆς ζωῆς, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ἐάν σιωπήσω, οἱ λίθοι κεκράξονται.

Ὄχι μόνο στίς χαρές καί στίς θλίψεις μας, ἀλλά σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας, ἐκτός ἀπό Σένα, δέν ἔχουμε βοηθόν ἄλλον κανέναν, καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν. Ἄν Ἐσύ, Ἀνεξίκακε καί φιλάνθρωπε Κύριε, δέν ἤσουν μαζί μας, οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι, θά μᾶς εἶχαν καταβροχθίσῃ. Χείμαρρον διῆλθε καί διέρχεται ἡ ψυχή ἡμῶν. Ἄν Ἐσύ, Μακρόθυμε, δέν ἤσουν μαζί μας..., ἄς τό ὁμολογήσῃ ὁ πιστός Λαός τοῦ Θεοῦ, ἐάν Ἐσύ δέν ἤσουν μαζί μας, θά εἴχαμε, σίγουρα, καταποντισθῇ. Ἀλλά εἶμαι ἀπόλυτα βέβαιος, πολυέλεε, ὅτι, Ἐσύ καί μόνον Ἐσύ, δέν μᾶς ἐγκαταλείπεις ποτέ. Μᾶς ὑποσχέθηκες, πώς θἆσαι παντοτινά μαζί μας, καί εἶσαι παντοτινά μαζί μας. Ὅλοι καί ὅλα μᾶς ἀπογοητεύουν,  μᾶς ἐξαπατοῦν,  μᾶς ἐκμεταλεύονται καί μᾶς ἐγκαταλείπουν, μόνον Σύ, Κύριε, «ὁ μάρτυς ὁ πιστός καί ἀληθινός» δέν μᾶς ἐγκαταλείπεις ποτέ.
Ἔ, σύ, ταλαίπωρη ψυχή μου, ἄνοιξε τά μάτια σου, ἐπί τέλους, καί ἄκουσε τή φωνή τοῦ Σωτῆρος καί ἄνοιξέ Του τή θύρα. Ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶν' ὁ Σωτῆρας σου. Ὤ σύ τάλαινα ψυχή μου, εὐλόγει τόν Κύριον!...Ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ, εὐλόγει σύ, ψυχή μου, τόν Κύριον, καί πάντα τά ἐντός μου, τό Ὄνομα τό ἅγιον Αὐτοῦ. Ευλογητός εἶ, Κύριε!...Καί μόνον ἡ προφορά τοῦ Ὀνόματός Σου, γαληνεύει, ἀναπαύει καί σώζει. Μόνον Σύ, Ἀρνίον ἄκακον, μᾶς ὁδηγεῖς «εἰς ζωῆς πηγάς ὑδάτων».
Κύριε, Σέ ἱκετεύω, γίνε ἔλεος. Φώτισε τά σκοτάδια μας. Ἐλέησον ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν, ὡς Ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος. Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας. Ἔλεος σοῦ ζητῶ. Ε Λ Ε Ο Σ! …

«ΕΙ ΤΙΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ, ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ»(Β΄Κορινθ. ε΄17).

Πῶς γίνεται ὁ ἄνθρωπος υἱός Θεοῦ;

«Πρό τοῦ ἐλθεῖν τήν πίστιν ὑπό νόμον

ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εἰς τήν
μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι.
Ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγός ἡμῶν Γέγονεν
εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν.
Ἐλθούσης δέ τῆς πίστεως οὐκέτι ἐσμέν
ὑπό παιδαγωγόν. Πάντες γάρ υἱοί Θεοῦ
ἐστε διά τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ·
Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε,
Χριστόν ἐνεδύσασθε.
Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος ουδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι
δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί
θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ
Ἰησοῦ. Εἰ δέ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραάμ
σπέρμα ἐστέ καί κατ’ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι...
Ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ Θεός
ἐξαπέστειλεν τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον  ἐκ
γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό
νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν
ἀπολάβωμεν» (Γαλάτ. γ΄ 23- δ΄ 5).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «προτοῦ νά ἔλθῃ ἡ πίστις, δηλαδή πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ, πρίν νά ἔλθῃ ἡ νέα κατάστασις ζωῆς, εἰς τήν ὁποίαν κυριαρχεῖ ἡ πίστις στό Χριστό, ἐφρουρούμεθα καλά κλεισμένοι κάτω ἀπό τό νόμο, μέχρις ὅτου ἔλθει ὁ Χριστός καί ἀποκαλυφθῇ ἡ πίστις εἰς Αὐτόν. Ὥστε ὁ Μωσαϊκός νόμος ἔγινε παιδαγωγός μας, μᾶς προητοίμαζε πρός ὑποδοχήν τοῦ Χριστοῦ, διά νά λαβουμε τήν δικαίωσιν  ἐκ τῆς πίστεως πρός Αὐτόν.

Ὅταν ἦλθεν ὁ Χριστός καί ἔφερε τήν νέαν κατάστασιν, εἰς τήν ὀποίαν ἰσχύει ἡ πίστις, δέν εἴμαστε πιά κάτω ἀπό παιδαγωγίαν τοῦ νόμου. Διότι ὅλοι ἐγίναμε καί εἴμαστε υἱοί τοῦ Θεοῦ, διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί πραγματικά εἴμαστε υἱοί τοῦ Θεοῦ, διότι ὅσοι βαπτισθήκαμε εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, εἰς τό ὄνομα τῆς μιᾶς ἁγίας καί ὁμοουσίου Τριάδος, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνδυθήκαμε τόν Χριστόν καί ἑνωθήκαμε μαζί Του.
Ἔχουμε δηλαδή εἰσέλθει στή νέα κατάστασι, πάνω ἀπό ὅλες τίς διαφορές ἐθνικότητος καί κοινωνικῆς τάξεως καί φύλου. Ἔχουμε εἰσέλθει στή νέα ζωή, στήν κοινωνίαν τῶν ἁγίων. Γίναμε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Δέν ὑπάρχει πλέον διαφορά Ἰουδαίου καί Ἕλληνος. Δέν ὑπάρχει διάκρισις δούλου καί ἐλευθέρου, δέν ὑπάρχει ἄρσεν καί θῆλυ.
Διότι ὅλοι ἐμεῖς γίναμε ἕνας νέος ἄνθρωπος, ἕνα καινούργιο δημιούργημα, «καινή κτίσις», διά τῆς  ἑνώσεώς μας μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἐάν δέ κι ἐμεῖς οἱ ἐξ ἐθνῶν Χριστιανοί, ἀνήκουμε στό Χριστό καί ἑνωθήκαμε μαζί Του, διά τῆς πίστεως, ἄρα διά τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ εὐλογημένος ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ, εἴμαστε κι’ ἐμεῖς ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ καί σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ εἴμαστε κληρονόμοι τῆς εὐλογίας... Ὅταν ὅμως συμπληρώθηκε ὁ χρόνος, πού εἶχε ὁρίσει ὁ Πάνσοφος καί Φιλάνθρωπος Θεός, πραγματοποιεῖ ὁ Κύριος τήν προαιώνιον Βουλήν Του, γιά τή σωτηρία μας, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ στόν κόσμο. Ὁ Χριστός γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γεννιέται ἀπό τήν ἁγνή καί ἄχραντη Παρθένον καί συμμορφώνεται μέ τόν Μωσαϊκόν νόμον, γιά νά ἐξαγοράσῃ ὅλους ἐμᾶς, πού εἴμασταν  δοῦλοι, κάτω ἀπό τήν κατάραν τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, διά νά λάβουμε τήν υἱοθεσίαν, πού μᾶς εἶχεν ὑποσχεθῆ ὁ Θεός. Τώρα δέν εἴμαστε πιά δοῦλοι, ἀλλά υἱοί τοῦ Θεοῦ, διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν».

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ξεφύγαμε ὁλότελα ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί φθάσαμε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Ὁ Μωσαϊκός νόμος, βοηθοῦσε τούς ἀνθρώπους νά γνωρίσουν τά καθήκοντά τους πρός τόν Θεόν καί νά μήν ἀποθαρρύνονται, ἀλλά νά ἐλπίζουν εἰς τόν Κύριον. Ὡς παιδαγωγός εἰς Χριστόν, τους προητοίμαζε νά ὑποδεχθοῦν τόν Ἐρχόμενον,«τήν προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν». Βοηθοῦσε δέ ὁ νόμος νά καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι τήν παραβατική τους συμπεριφορά, νά καταλάβουν καλά ὅτι ὡς παραβαίνοντες τίς διατάξεις τοῦ νόμου, ὑπόδικοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δέν μποροῦσαν νά διακαιωθοῦν ἀπό τά ἔργα τῆς ὑπακοῆς στό νόμο.

Ἦταν ἀδύνατον νά τηρήσῃ ὁ ἄνθρωπος ἐπακριβῶς ὅλον τόν νόμον. Τό μόνον πού ἐπιτυγχάνει εἶναι νά γνωρίσῃ καλά ὁ ἄνθρωπος τήν ἁμαρτωλότητά του καί νά προσμένῃ μέ λαχτάρα τό Λυτρωτή καί νά ἐλπίζῃ τήν, διά τῆς πίστεως εἰς Αὐτόν, δικαίωσίν του.

Ὁ Πανάγαθος Θεός, πιστός εἰς τίς ὑποσχέσεις Του, ἔσκυψε, λέγει ὁ Δαυῒδ, ἀπό τό ἅγιον ὕψος τῆς Μεγαλωσύνης Του, ἔρριψεν ἀπό τόν οὐρανόν, ὡς Πατέρας, στοργικόν, σπλαγχνικόν τό βλέμμα Του στή γῆ καί εἶδε τά πλάσματά Του καί ἄκουσε τούς στεναγμούς καί τό πόνο μας καί ἔσπευσε «ταχύ» κοντά μας(παρβλ.Ψαλμ.101,20-21).

Ἔστειλε τόν μονογενῆ Του Υἱόν εἰς τόν κόσμον. Καί πραγματικά ὁ Χριστός, τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Ἔγινε τύπος καί ὑπογραμμός, ὑπόδειγμα σέ ὅλους μας. «Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα». Ἐσταυρώθη Αὐτός ἀντί ἡμῶν. Προσέφερε τόν ἑαυτόν Του «λύτρον ἀντί πολλῶν» καί μᾶς ἐλευθέρωσε ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου. Ἐσταυρώθη, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄15-16).

Ἐσταυρώθη γιά μᾶς, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄Πέτρ. β΄21).
«Ὁ Χριστός ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπέρ ἡμῶν κατάρα· γέγραπται γάρ· ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου»(Γαλάτ. β΄ 13).
Καί μολονότι ὁ πανάγαθος Θεός, ὡς στοργικός πατέρας ὅλων μας, ἐκφράζει τήν ἀγάπη Του, μέ τή σταυρική Θυσία τοῦ Υἱοῦ Του, οἱ ἄνθρωποι παραμένουν πωρωμένοι καί ἀμετανόητοι. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης  ἀναφέρει ὅτι ὁ Χριστός «εἰς τά ἴδια ἦλθε, καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον. Ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τό Ὄνομα αὐτοῦ» (Ἰωάν. α΄ 11-12). Τῶν δωρεῶν τῆς υἱοθεσίας ἀπολαμβάνουν μόνον οἱ κλητοί,  ἐκλεκτοί καί πιστοί. Γι' αὐτό σταυρώθηκεν ὁ Χριστός, «ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν», διά τῆς πίστεως εἰς Αὐτόν. Μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό τίμιον Αἷμα Του καί μᾶς συμφιλίωσε  μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας. Μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός τήν καταλλαγή, τή συμφιλίωσι μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας, ἀρκεῖ νά πιστεύσουμε σ' Αὐτόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί ἐληλυθότα. Νά πιστέψουμε σ' Αὐτόν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου.
 Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅτι πίστις στό Χριστό, σημαίνει ὁλοκληρωτική ἀφιέρωσι σ'Αὐτον.Σημαίνει νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά βασιλεύσῃ ἐντός μας. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Νά ἀποθέσουμε τόν παλαιόν ἀνθρωπον καί νά ἐνδυθοῦμε τόν νέον ἄνθρωπον, τόν Χριστόν(Ρωμ. ιγ΄12-14. Ἐφεσ. δ΄ 22-24 κ. ἄ.). Νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό κάθε ἀκάθαρτη καί ὑλική ἡδονή, ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ. Νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ.
Τό καυτό ἐρώτημα εἶναι ἐμεῖς πιστεύουμε στό Χριστό καί εἶναι ζωντανή ἡ πίστις μας; Ἔχει περιεχόμενο τήν γνήσια ἀγάπη;
Ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριον νά μᾶς ἀξιώση νά ἀκολουθοῦμε τό παράδειγμά Του καί νά μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του, ὥστε νά εἴμαστε υἱοί Θεοῦ, διά τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.