Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΩΖΕΙ

«Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή·

οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ»

(Ἰωάν ιδ΄6 ).

«Πιστεύω, Κύριε, καί ὁμολογῶ, ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ἐλθών εἰς τόν κόσμον, ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ».

Λόγια σαπρά, λογισμοί πονηροί, ἀστόχαστες συμπεριφορές κατακλύζουν τήν ταλαίπωρη ψυχή μου. «Οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ’ ὅ μισῶ τοῦτο ποιῶ...Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’  ὅ  μισῶ κακόν τοῦτο πράσσω»(Ρωμ. ζ΄ 15-20) Μέσα μου φωλιάζει τό Κακόν, ἡ ἁμαρτία, πού μέ κυριεύει πολλές φορές, καί ξεφεύγω ἀπό τό δρόμο Σου, Κύριε καί σέ χάνω. Κι’ ὅταν Σέ χάνω... χάνομαι. Μέ πνίγει τό σκοτάδι. Ποιός, ὅμως, ἄλλος μπορεῖ καί θέλει νά μέ σώσῃ ἀπό τόν κακό μου ἑαυτό καί νά μέ λυτρώσῃ ἀπό τό θάνατο, ἄν ὄχι Ἐσύ, πού σταυρώθηκες γιά μένα, πολυεύσπλαγχνε Κύριε;

Πιστεύω, Κύριε, καί ὁμολογῶ ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὅτι μόνον Σύ μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος καί θέλεις, ὡς Πανάγαθος, νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τό Βόρβορο, στόν ὁποῖον ἔχουμε βυθισθῇ, ἐξ αἰτίας τῶν ἀμαρτιῶν μας. Ὁμολογῶ, διακηρύττω καί φθέγγομαι ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτῆρας, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Σύ πρῶτος μᾶς ἀγάπησες, μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες, μέ τό τίμιον αἷμα Σου, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς ἔκαμες βασιλιᾶδες καί ἱερεῖς στό Θεό καί Πατέρα μας. Διακηρύττω ὅτι μόνον Σύ σώζεις ὅλους ἐμᾶς τούς παραστρατημένους, τόν Λαόν Σου, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Ὁμολογῶ ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ  γάρ ὄνομά  ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄12).Καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι «πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομά Σου, Κύριε, σωθήσεται» (πρβλ. Πράξ. β΄ 21.Ἰωήλ γ΄5) ΟΜΟΛΟΓΩ  ὅτι Σύ εἶσαι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὀ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α΄ 8).

Κύριέ μου Ἰησοῦ, κανείς δέν μπορεῖ νά πλησιάσῃ καί νά γνωρίσῃ τό Θεό, χωρίς Ἐσένα. Σύ, Κύριε, εἶσαι τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο. Σύ εἶσαι ἡ χαρά ὅλων μας, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ἡ μόνη Ὁδός τῆς σωτηρίας. Στό Ὄνομά Σου «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί  ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5). Βροντοφωνάζω σέ ὅλους τή μοναδική Ἀλήθεια, ὅτι, μόνον Σύ , Κύριέ μου, εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, ὁ Ἐμμανουήλ, ἡ πηγή τῆς ζωῆς, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ἐάν σιωπήσω, οἱ λίθοι κεκράξονται.

Ὄχι μόνο στίς χαρές καί στίς θλίψεις μας, ἀλλά σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας, ἐκτός ἀπό Σένα, δέν ἔχουμε βοηθόν ἄλλον κανέναν, καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν. Ἄν Ἐσύ, Ἀνεξίκακε καί φιλάνθρωπε Κύριε, δέν ἤσουν μαζί μας, οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι, θά μᾶς εἶχαν καταβροχθίσῃ. Χείμαρρον διῆλθε καί διέρχεται ἡ ψυχή ἡμῶν. Ἄν Ἐσύ, Μακρόθυμε, δέν ἤσουν μαζί μας..., ἄς τό ὁμολογήσῃ ὁ πιστός Λαός τοῦ Θεοῦ, ἐάν Ἐσύ δέν ἤσουν μαζί μας, θά εἴχαμε, σίγουρα, καταποντισθῇ. Ἀλλά εἶμαι ἀπόλυτα βέβαιος, πολυέλεε, ὅτι, Ἐσύ καί μόνον Ἐσύ, δέν μᾶς ἐγκαταλείπεις ποτέ. Μᾶς ὑποσχέθηκες, πώς θἆσαι παντοτινά μαζί μας, καί εἶσαι παντοτινά μαζί μας. Ὅλοι καί ὅλα μᾶς ἀπογοητεύουν,  μᾶς ἐξαπατοῦν,  μᾶς ἐκμεταλεύονται καί μᾶς ἐγκαταλείπουν, μόνον Σύ, Κύριε, «ὁ μάρτυς ὁ πιστός καί ἀληθινός» δέν μᾶς ἐγκαταλείπεις ποτέ.
Ἔ, σύ, ταλαίπωρη ψυχή μου, ἄνοιξε τά μάτια σου, ἐπί τέλους, καί ἄκουσε τή φωνή τοῦ Σωτῆρος καί ἄνοιξέ Του τή θύρα. Ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶν' ὁ Σωτῆρας σου. Ὤ σύ τάλαινα ψυχή μου, εὐλόγει τόν Κύριον!...Ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ, εὐλόγει σύ, ψυχή μου, τόν Κύριον, καί πάντα τά ἐντός μου, τό Ὄνομα τό ἅγιον Αὐτοῦ. Ευλογητός εἶ, Κύριε!...Καί μόνον ἡ προφορά τοῦ Ὀνόματός Σου, γαληνεύει, ἀναπαύει καί σώζει. Μόνον Σύ, Ἀρνίον ἄκακον, μᾶς ὁδηγεῖς «εἰς ζωῆς πηγάς ὑδάτων».
Κύριε, Σέ ἱκετεύω, γίνε ἔλεος. Φώτισε τά σκοτάδια μας. Ἐλέησον ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν, ὡς Ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος. Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας. Ἔλεος σοῦ ζητῶ. Ε Λ Ε Ο Σ! …