Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΚΟΠΌΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑς ΣΤΗ ΓΗ

Ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ.

Πολλοί ἀναρωτιοῦνται: Ποιός εἶναι ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας  στή γῆ καί αὐτό τό σκοπό, πῶς μποροῦμε νά  τόν πραγματοποιήσουμε;

Δέν θέλω νά σᾶς κουράσω, μέ τίς πολλές καί διάφορες θεωρίες, πού ἀναπτύχθηκαν σχετικά μέ τό σοβαρό αὐτό θέμα. Σχεδόν ὅλες οἱ θεωρίες, χωρίς Θεόν, δυστυχῶς, ἀποπροσανατολίζουν τούς ἀνθρώπους καί τούς ἀπομακρύνουν ὅλο καί περισσότερο ἀπό τήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος καί ὁδηγοῦν σέ μιά  ζωή, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. Ὑλιστικές θεωρίες, πού, δέν γεμίζουν τήν ἄδεια μας ψυχή. Εἶναι ἰδιωτείας  ἕπη,
ψευδοαναπληρώσεις, πού διευρύνουν τό ὑπαρξιακό «κενό», δέν ἱκανοποιοῦν τίς μεταφυσικές μας ἀνησυχίες καί ὁδηγοῦν στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν. Μᾶς χωρίζουν ἀπό τήν Πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας. Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας λέγει ὅτι ὁ Χωρισμός ἀπό τό Θεό καί ὅλα τά ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα εἶναι «λάκκοι συντετριμμένοι, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερεμ. β΄ 13).Μέ ὅλα αὐτά ὁ ἄνθρωπος δέν γίνεται  πλούσιος εἰς Θεόν. Βυθίζεται στόν ὄλεθρο καί στήν ἀπώλεια(πρβλ. Α΄Τιμόθ. στ΄ 9-10). 

Ἕνας εἶναι ὁ δρόμος. Μία καί μοναδική εἶναι ὁδός.

Ἕνας εἶναι ὁ πραγματικός, ὁ ἀληθινός, ὁ τελικός 
σκοπός  τῆς ζωῆς μας στή γῆ. Εἶναι ἡ ὁμοίωσίς μας μέ τόν Θεόν. Καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἅγιος, γίνεται τέλειος, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Θεός, ὅταν, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία, ἐργάζεται, γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Συνεπῶς, μέ ἄλλα λόγια, τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ.
Οἱ σκέψεις μας, οἱ πράξεις, τά ἔργα μας πρέπει νά ἀποβλέπουν στή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν, χωρίς ντροπή, ἀπομακρυνώμαστε ἀπό τό Θεό, τά ἔργα μας εἶναι φαῦλα, σκοτεινά καί ἡ ζωή μας εἶναι «ὕβρις». Ζοῦμε χωρίς σκοπό καί ἡ ζωή μας εἶναι ἄδεια, δέν ἔχει νόημα. Γι’ αὐτό καί, μακρυά ἀπό τό Θεό, φθάνουμε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Ὁ Θεός μας ὅμως, ὁ Πάνσοφος καί  Πανάγαθος Δημιουργός, δέν θέλει νά χαθοῦν τά πλάσματά Του. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί μᾶς στέλνει τόν Μονογενῆ του Υἱό, τόν Κύριό μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος γίνεται τέλειος ἄνθρωπος, τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα, γιά νά Τόν ἀκολουθήσουμε καί μέ τή χάρι του νά πραγματοποιήσουμε τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας στή γῆ. Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον (Ἰωάν. γ΄ 15-16).

 Καί ὁ Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος, ἀφιέρωσε ὁλόκληρη τήν ἐπί γῆς ζωήν Του εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ-Πατρός, τύπος γενόμενος τοῖς πιστοῖς ἐν πᾶσι.

Μέ λίγα λόγια:  Γιά νά πραγματοποιήσουμε τόν τελικόν

σκοπόν τῆς ζωῆς  μας στή γῆ, ὀφείλουμε νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, ὁ ὁποῖος «ἵσταται ἐπί τήν

 θύραν καί κρούει», νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι». Δηλαδή νά μιμηθοῦμε τόν Χριστόν, νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του. Νά πάρουμε τήν ἀπόφασι να περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά ζοῦμε καθώς πρέπει ἁγίοις. Ἡ Πίστις μας στό Θεό νά ἔχῃ περιεχόμενον τά ἔργα τῆς γνήσιας ἀγάπης, ὥστε ὁλόκληρη ἡ ζωή μας, νά εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Διά τῆς πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης,καί μόνον δι' αὐτῆς, θά δοξάσουμε τό Θεό καί θά πραγματοποιήσουμε τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας. Τά ἔργα τῆς ἀγάπης, μᾶς ὀδηγοῦν στήν πνευματική τελείωσι, στή θέωσι. Καί ἔτσι πρέπει νά λάμπει τό φῶς μας μπροστά στούς ἀνθρώπους, ὥστε νά βλέπουν τά καλά μας ἔργα καί νά δοξάζουν τόν οὐράνιο Πατέρα μας (παρβλ. Ματθ. ε΄ 16).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «ἐμεῖς οἱ δυνατοί πρέπει νά βαστάζουμε τίς ἀδυναμίες τῶν ἀδυνάτων καί νά μή περιοριζώμαστε σέ ὅσα εἶναι ἀρεστά στόν ἐαυτό μας. Ὁ Καθένας μας ὀφείλει νά φροντίζῃ νά εἶναι ἀρεστός στόν πλησίον, γιά τό καλό του καί τήν οἰκοδομήν του. 

Καί φέρνει παράδειγμα τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος δέν ζήτησε ποτέ τίποτε, πού νά εἶναι ἀρεστό στόν ἑαυτό Του. Ἔπραττε τά πάντα γιά τούς ἄλλους. Ἐταπείνωσεν

ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Σταυρώθηκε Αὐτός , ἀντί ἡμῶν. Ὁ Παῦλος λέγει ὅτι ὅσα προεγράφησαν, ἐγράφησαν γιά  τή διδασκαλία μας, ὥστε διά τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρηγορίας, πού μᾶς δίνει ἡ ἁγία Γραφή, νά διατηροῦμε τήν ἐλπίδα. Καί μακάρι ὁ Θεός, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρηγορίας νά μᾶς ἀξιώνῃ νά ἔχουμε τό ἴδιο φρόνημα μεταξύ μας κατά τό ὐπόδειγμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε ὅλοι μαζί μέ μιά ψυχή καί μέ ἕνα στόμα, νά δοξάζουμε τόν Θεόν καί Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι’  αὐτό μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος, νά δεχώμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς δέχθηκε εἰς δόξαν Θεοῦ (Ρωμ. ιε΄ 1-7).

Καί πραγματικά, ὅποιος θέλει νά πραγματοποιήσῃ τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς του στή γῆ, ὀφείλει νά πράττῃ τά πάντα πρός δόξαν Θεοῦ. Ὅπως ὁ Χριστός, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄8),«διῆλθε καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ», ἔτσι κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε, ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια Του, νά δοξάζουμε τόν Θεόν, διότι μόνον ἔτσι θά ἔχῃ νόημα ἠ ζωή μας στή γῆ καί μόνον ἔτσι θά γίνουμε, ἐν Χριστῷ, θεοί κατά χάριν.