«ΕΙ ΤΙΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ, ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ»(Β΄Κορινθ. ε΄17).

Πῶς γίνεται ὁ ἄνθρωπος υἱός Θεοῦ;

«Πρό τοῦ ἐλθεῖν τήν πίστιν ὑπό νόμον

ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εἰς τήν
μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι.
Ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγός ἡμῶν Γέγονεν
εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν.
Ἐλθούσης δέ τῆς πίστεως οὐκέτι ἐσμέν
ὑπό παιδαγωγόν. Πάντες γάρ υἱοί Θεοῦ
ἐστε διά τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ·
Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε,
Χριστόν ἐνεδύσασθε.
Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος ουδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι
δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί
θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ
Ἰησοῦ. Εἰ δέ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραάμ
σπέρμα ἐστέ καί κατ’ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι...
Ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ Θεός
ἐξαπέστειλεν τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον  ἐκ
γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό
νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν
ἀπολάβωμεν» (Γαλάτ. γ΄ 23- δ΄ 5).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «προτοῦ νά ἔλθῃ ἡ πίστις, δηλαδή πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ, πρίν νά ἔλθῃ ἡ νέα κατάστασις ζωῆς, εἰς τήν ὁποίαν κυριαρχεῖ ἡ πίστις στό Χριστό, ἐφρουρούμεθα καλά κλεισμένοι κάτω ἀπό τό νόμο, μέχρις ὅτου ἔλθει ὁ Χριστός καί ἀποκαλυφθῇ ἡ πίστις εἰς Αὐτόν. Ὥστε ὁ Μωσαϊκός νόμος ἔγινε παιδαγωγός μας, μᾶς προητοίμαζε πρός ὑποδοχήν τοῦ Χριστοῦ, διά νά λαβουμε τήν δικαίωσιν  ἐκ τῆς πίστεως πρός Αὐτόν.

Ὅταν ἦλθεν ὁ Χριστός καί ἔφερε τήν νέαν κατάστασιν, εἰς τήν ὀποίαν ἰσχύει ἡ πίστις, δέν εἴμαστε πιά κάτω ἀπό παιδαγωγίαν τοῦ νόμου. Διότι ὅλοι ἐγίναμε καί εἴμαστε υἱοί τοῦ Θεοῦ, διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί πραγματικά εἴμαστε υἱοί τοῦ Θεοῦ, διότι ὅσοι βαπτισθήκαμε εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, εἰς τό ὄνομα τῆς μιᾶς ἁγίας καί ὁμοουσίου Τριάδος, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνδυθήκαμε τόν Χριστόν καί ἑνωθήκαμε μαζί Του.
Ἔχουμε δηλαδή εἰσέλθει στή νέα κατάστασι, πάνω ἀπό ὅλες τίς διαφορές ἐθνικότητος καί κοινωνικῆς τάξεως καί φύλου. Ἔχουμε εἰσέλθει στή νέα ζωή, στήν κοινωνίαν τῶν ἁγίων. Γίναμε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Δέν ὑπάρχει πλέον διαφορά Ἰουδαίου καί Ἕλληνος. Δέν ὑπάρχει διάκρισις δούλου καί ἐλευθέρου, δέν ὑπάρχει ἄρσεν καί θῆλυ.
Διότι ὅλοι ἐμεῖς γίναμε ἕνας νέος ἄνθρωπος, ἕνα καινούργιο δημιούργημα, «καινή κτίσις», διά τῆς  ἑνώσεώς μας μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἐάν δέ κι ἐμεῖς οἱ ἐξ ἐθνῶν Χριστιανοί, ἀνήκουμε στό Χριστό καί ἑνωθήκαμε μαζί Του, διά τῆς πίστεως, ἄρα διά τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ εὐλογημένος ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ, εἴμαστε κι’ ἐμεῖς ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ καί σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ εἴμαστε κληρονόμοι τῆς εὐλογίας... Ὅταν ὅμως συμπληρώθηκε ὁ χρόνος, πού εἶχε ὁρίσει ὁ Πάνσοφος καί Φιλάνθρωπος Θεός, πραγματοποιεῖ ὁ Κύριος τήν προαιώνιον Βουλήν Του, γιά τή σωτηρία μας, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ στόν κόσμο. Ὁ Χριστός γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γεννιέται ἀπό τήν ἁγνή καί ἄχραντη Παρθένον καί συμμορφώνεται μέ τόν Μωσαϊκόν νόμον, γιά νά ἐξαγοράσῃ ὅλους ἐμᾶς, πού εἴμασταν  δοῦλοι, κάτω ἀπό τήν κατάραν τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, διά νά λάβουμε τήν υἱοθεσίαν, πού μᾶς εἶχεν ὑποσχεθῆ ὁ Θεός. Τώρα δέν εἴμαστε πιά δοῦλοι, ἀλλά υἱοί τοῦ Θεοῦ, διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν».

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ξεφύγαμε ὁλότελα ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί φθάσαμε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Ὁ Μωσαϊκός νόμος, βοηθοῦσε τούς ἀνθρώπους νά γνωρίσουν τά καθήκοντά τους πρός τόν Θεόν καί νά μήν ἀποθαρρύνονται, ἀλλά νά ἐλπίζουν εἰς τόν Κύριον. Ὡς παιδαγωγός εἰς Χριστόν, τους προητοίμαζε νά ὑποδεχθοῦν τόν Ἐρχόμενον,«τήν προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν». Βοηθοῦσε δέ ὁ νόμος νά καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι τήν παραβατική τους συμπεριφορά, νά καταλάβουν καλά ὅτι ὡς παραβαίνοντες τίς διατάξεις τοῦ νόμου, ὑπόδικοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δέν μποροῦσαν νά διακαιωθοῦν ἀπό τά ἔργα τῆς ὑπακοῆς στό νόμο.

Ἦταν ἀδύνατον νά τηρήσῃ ὁ ἄνθρωπος ἐπακριβῶς ὅλον τόν νόμον. Τό μόνον πού ἐπιτυγχάνει εἶναι νά γνωρίσῃ καλά ὁ ἄνθρωπος τήν ἁμαρτωλότητά του καί νά προσμένῃ μέ λαχτάρα τό Λυτρωτή καί νά ἐλπίζῃ τήν, διά τῆς πίστεως εἰς Αὐτόν, δικαίωσίν του.

Ὁ Πανάγαθος Θεός, πιστός εἰς τίς ὑποσχέσεις Του, ἔσκυψε, λέγει ὁ Δαυῒδ, ἀπό τό ἅγιον ὕψος τῆς Μεγαλωσύνης Του, ἔρριψεν ἀπό τόν οὐρανόν, ὡς Πατέρας, στοργικόν, σπλαγχνικόν τό βλέμμα Του στή γῆ καί εἶδε τά πλάσματά Του καί ἄκουσε τούς στεναγμούς καί τό πόνο μας καί ἔσπευσε «ταχύ» κοντά μας(παρβλ.Ψαλμ.101,20-21).

Ἔστειλε τόν μονογενῆ Του Υἱόν εἰς τόν κόσμον. Καί πραγματικά ὁ Χριστός, τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Ἔγινε τύπος καί ὑπογραμμός, ὑπόδειγμα σέ ὅλους μας. «Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα». Ἐσταυρώθη Αὐτός ἀντί ἡμῶν. Προσέφερε τόν ἑαυτόν Του «λύτρον ἀντί πολλῶν» καί μᾶς ἐλευθέρωσε ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου. Ἐσταυρώθη, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄15-16).

Ἐσταυρώθη γιά μᾶς, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄Πέτρ. β΄21).
«Ὁ Χριστός ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπέρ ἡμῶν κατάρα· γέγραπται γάρ· ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου»(Γαλάτ. β΄ 13).
Καί μολονότι ὁ πανάγαθος Θεός, ὡς στοργικός πατέρας ὅλων μας, ἐκφράζει τήν ἀγάπη Του, μέ τή σταυρική Θυσία τοῦ Υἱοῦ Του, οἱ ἄνθρωποι παραμένουν πωρωμένοι καί ἀμετανόητοι. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης  ἀναφέρει ὅτι ὁ Χριστός «εἰς τά ἴδια ἦλθε, καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον. Ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τό Ὄνομα αὐτοῦ» (Ἰωάν. α΄ 11-12). Τῶν δωρεῶν τῆς υἱοθεσίας ἀπολαμβάνουν μόνον οἱ κλητοί,  ἐκλεκτοί καί πιστοί. Γι' αὐτό σταυρώθηκεν ὁ Χριστός, «ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν», διά τῆς πίστεως εἰς Αὐτόν. Μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό τίμιον Αἷμα Του καί μᾶς συμφιλίωσε  μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας. Μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός τήν καταλλαγή, τή συμφιλίωσι μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας, ἀρκεῖ νά πιστεύσουμε σ' Αὐτόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί ἐληλυθότα. Νά πιστέψουμε σ' Αὐτόν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου.
 Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅτι πίστις στό Χριστό, σημαίνει ὁλοκληρωτική ἀφιέρωσι σ'Αὐτον.Σημαίνει νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά βασιλεύσῃ ἐντός μας. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Νά ἀποθέσουμε τόν παλαιόν ἀνθρωπον καί νά ἐνδυθοῦμε τόν νέον ἄνθρωπον, τόν Χριστόν(Ρωμ. ιγ΄12-14. Ἐφεσ. δ΄ 22-24 κ. ἄ.). Νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό κάθε ἀκάθαρτη καί ὑλική ἡδονή, ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ. Νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ.
Τό καυτό ἐρώτημα εἶναι ἐμεῖς πιστεύουμε στό Χριστό καί εἶναι ζωντανή ἡ πίστις μας; Ἔχει περιεχόμενο τήν γνήσια ἀγάπη;
Ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριον νά μᾶς ἀξιώση νά ἀκολουθοῦμε τό παράδειγμά Του καί νά μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του, ὥστε νά εἴμαστε υἱοί Θεοῦ, διά τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.