Η ΛΑΧΤΑΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

                                              «ΙΝΑ ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ   ἝΝ  ΩΣΙΝ»

Ὅταν μέσα στήν ψυχή μας, φωλιάζει ὁ Ὄφις ὁ ἀρχαῖος, ὁ λαοπλανής, σιγά-σιγά μᾶς κατατρώγει, κατασπαράσσει καί ἐξαφανίζει κάθε καλό ἀπό τή ζωή μας καί μᾶς διαλύει. Ἀργά καί μεθοδικά θανατώνει τήν ψυχή μας.

Μᾶς κυριεύει ἡ ἔπαρσις, ἡ ὑπεροψία, ὁ Ἐγωϊσμός, διά τῆς Παρακοῆς τῶν Ἐντολῶν, μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεόν καί μεταξύ μας καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Ὁ Ἐγωϊσμός κτίζει καί ὑψώνει ἕνα ἀδιαπέραστον τεῖχος ἀνάμεσα σέ μᾶς καί τό Θεό, ἀλλά χωρίζει καί τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους, τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ, τήν ἔχθρα ἀνάμεσα σέ μᾶς καί τό Θεό, ἀλλά καί τήν ἔχθρα, τό μῖσος τοῦ ἑνός ἀνθρώπου πρός τόν ἄλλον ἄνθρωπον, τήν ἔχθρα, πού μᾶς χωρίζει ἀπό τό Θεό καί μεταξύ μας (πρβλ. Ἐφεσ. β΄14). Μᾶς ἀποξενώνει.

Ὁ Ἐγωϊσμός καλλιεργεῖ μέσα στήν ψυχή μας «τό φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο» (Ρωμ. η΄6,7).

Ὁ  Ἐγωϊσμός μᾶς διχάζει, μᾶς διαιρεῖ, μᾶς διαλύει, μᾶς χωρίζει ἀπό τό Θεό καί μεταξύ μας. Καί χωρίς Θεόν, χωρίς  Ἀγάπη, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, νεκρώνετ’ ἡ ψυχή μας, πετρώνουν οἱ καρδιές καί ὁδεύουμε ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

Ὅταν μέσα στήν ψυχή μας φωλιάζει ὁ Ἐγωϊσμός, θρωνιάζει μέσα μας, ὁ  ἄγγελος τῆς ἀβύσσου, ὁ Ἀββαδών, πού σημαίνει ἀπώλεια, καί στά ἑλληνικά ἔχει τό ὄνομα Ἀπολλύων, πού σημαίνει Ὁλετήρ, Ὁλοθρεύων, καταστροφεύς (πρβλ. Ἀποκ. θ΄11). Συνεπῶς, τί καλό μπορεῖ νά περιμένει κανείς ἀπό τό Διάβολο, τόν πατέρα τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας, τόν Ἀρχιγέτη τοῦ Κακοῦ, τόν δόλιον ἐχθρόν τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων;

Ὅταν στήν ψυχή μας βασιλεύει ὁ Ἀββαδών, ἐμπήγεται ἡ ψυχή μας «εἰς ἰλύν βυθοῦ», βυθίζεται στό σκοτάδι τῆς ἀβύσσου, κυριευόμαστε ἀπό τά βρωμερά μας πάθη, μισοῦμε τό Φῶς καί δέν ἐρχόμαστε πρός τά Φῶς, γιατί εἶναι φαῦλα τά ἔργα μας. Ὁ Ἕνας ἄνθρωπος στέκεται ἀπέναντι στόν Ἄλλο, σάν  ἐχθρός (Homo Hominis Lupus), «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ». Γι’αὐτό καί φθάσαμε στήν ἔσχατη ἀθλιότητα, γι’αὐτό εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί,  πού τρῶμε «ἄρτος Ὀδύνης».

Βλέπει ὁ Πολυεύσπλαγχνος Θεός, ἀπό τό ὕψος τῆς Θεότητός Του,  τήν κατάντια μας. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί συγκαταβαίνει. Ἔρχεται κοντά μας, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων» (Ἀποκ. ζ΄17). Ἀρκεῖ νά Τόν δεχθοῦμε καί νά πιστέψουμε σ’ Αὐτόν.

Ἔρχεται κοντά μας καί γκρεμίζει τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ, δηλαδή τήν ἔχθραν, πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεόν καί μεταξύ μας « Ἐφεσ. β΄14), καί «γενόμενος ὑπήκοος εἰς τόν Πατέρα, μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ.β΄8), μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Πατέρα μας τόν ἐπουράνιον καί ματαξύ μας , μέ τό πανάγιον αἷμα Του, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15,16) καί «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄21).

Γεφυρώνει «τό Μέγα Χάσμα», πού δημιούργησε ὁ χωρισμός μας ἀπό τό Θεό καί μᾶς ἕνωσε μέ τή δική Του ἀγάπη, μέ τό Θεό καί ματαξύ μας. Σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἡ ΚΑΤΑΛΛΑΓΗ, Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ.

 «Νυνί δέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ οἱ ποτέ ὄντες μακράν ἐγγύς  ἐγενήθητε ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ», λέγει ὁ Παῦλος. «Αὐτός γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἝΝ  καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τήν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκί αὐτοῦ τόν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τάς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινόν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καί ἀποκαταλλάξῃ τούς ἀμφοτέρους ἐν ἑνί σώματι τῷ Θεῷ διά τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τήν ἔχθραν ἐν αὐτῷ» (Ἐφεσ. β΄14-16).

ΛΑΧΤΑΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, «ἵνα οἱ πᾶντες  Ἕν ὦσιν». ΕΚΕΙΝΟΣ, πού σταυρώθηκε, γιά μᾶς, θέλει νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας, μέ τή δική Του Ἀγάπη. «Αὕτη ἐστίν ἡ Ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς»(Ἰωάν. ιε΄12). Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ὁ γλυκύς Ἰησοῦς, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Συγκαταβαίνει, ἔρχεται κοντά μας καί φέρει τήν εἰρήνη Του στή γῆ. Μᾶς συμφιλιώνει, μέ τόν οὐράνιον Πατέρα καί μεταξύ μας. Καί πρίν ἀπό τό Πάθος Του, «ἐν σαρκί ἐληλυθώς» παρακαλεῖ τόν Πατέρα γιά τούς πιστούς Μαθητάς Του. Τοῦ ζητεῖ νά μᾶς κρατήσῃ ἑνωμένους μαζύ Του καί μεταξύ μας καί λέγει:

«Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι( Πάτερ ἅγιε, μέ τή δύναμι τοῦ ὀνόματός σου, πού μοῦ ἔδωκες, διατήρησέ τους ἑνωμένους), ἵνα ὦσιν  Ἕν καθώς ἡμεῖς, ἵνα πάντες  Ἕν ὦσιν, καθώς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν  Ἕν ὦσιν... ἵνα ὦσιν Ἕν  καθώς ἡμεῖς  Ἕν ἐσμέν» ( Ἰωάν. ιζ΄ 11, 21, 23). Λαχτάρα τοῦ Χριστοῦ εἶναι νά ἀκολουθήσωμε τά Χνάρια Του, νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, ὅπως Αὐτός, ἔτσι κι’ ἐμεῖς. Ζητεῖ νά δεχθοῦμε τήν Ἀλήθεια στήν καρδιά μας. Νά διώξουμε τόν Ἑωσφόρο, τήν ἔπαρσι, τόν Ἐγωϊσμό, τήν ψευτιά καί τήν  Ὑποκρισία. Μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄8). Μᾶς βοηθεῖ νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Ἐγωϊσμός, τό φρόνημα τῆς σαρκός, μᾶς χωρίζει ἀπό τό Θεό καί μεταξύ μας. Ὁ διχασμός, οἱ διχοστασίες, οἱ ἔριδες εἶναι ἔργον τοῦ Διαβόλου. Καί μᾶς τονίζει ὁ Κύριος τῆς Δόξης, μέ τή Σταυρική Του θυσία,  ὅτι ἡ γνησία Ἀγάπη μᾶς ΕΝΩΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ. Ὁ Θεός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσσων ἑαυτῷ... καί θέμενος ἐν ἡμῖν τόν λόγον τῆς καταλλαγῆς» (Β΄ Κορινθ. ε΄19). Ὁ Παῦλος μᾶς προτρέπει νά συμφιλιωθοῦμε μέ τό Θεό καί μεταξύ μας: «Κατηλλήγητε τῷ Θεῷ».  Καί αὐτό θά συμβῇ μόνον ἐάν ἀνοίξουμε τήν καρδιά  μας στό Χριστό, ἐάν ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Γι’ αὐτό καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος βροντοφωνάζει ὅτι «Τῆς γνησίας Ἀγάπης ἴσον ΟΥΔΕΝ». Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει ὅτι «Η ΓΝΗΣΙΑ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΝ ΠΟΙΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ». Καί ὁ μέγας Βασίλειος, μέ τή ζωή καί τά ἔργα κηρύσσει σέ ὅλους νά προσέχωμεν στόν ἑαυτό μας, νά προσέχωμεν στήν ψυχή μας, γιά νά προσέχωμε στό Θεό, πού εἶναι «Ἀγάπη». Μόνη ἡ γνήσια ἀγάπη μᾶς συγκρατεῖ ἑνωμένους μέ τό Θεό καί ματαξύ μας καί μᾶς χαρίζει τήν εἰρήνη μέ τόν Θεόν, ὥστε νά ἔχουμε ἀνάπαυσι καί ψυχική γαλήνη καί νά νοιώθουμε ἀσφαλεῖς.

«Ο ἀντίδικος ἡμῶν Διάβολος, ἀντιστρατεύεται στόν Χριστό καί μετασχηματίζεται ἀκόμη καί εἰς ἄγγελον φωτός, μέ σκοπό, νά μᾶς διαλύσῃ. Σπέρνει διχοστασίες, διχόνοιες, διαιρέσεις, Αἱρέσεις καί μᾶς διχάζει, διαλύει τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως. Σπέρνει τήν ἔχθρα τό μίσος, τό φανατισμό καί μέ κάθε δόλιο τρόπο προσπαθεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τό Θεό καί μεταξύ μας. Δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι λειτουργοῦν «κατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶς», γιά μή πραγματοποιειθῇ ἡ λαχτάρα τοῦ Ἰησοῦ «ἵνα οἱ πάντες  Ἕν ὦσιν». Μισεῖ ὁ Διάβολος τήν Ἑνότητα. Καί μέ κάθε τρόπο προσπαθεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τό Θεό καί μεταξύ μας. 

Τρανό παράδειγμα διχασμοῦ, διαιρέσεως, διαλύσεως τῆς ἑνότητος ἡ Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου.  Στήν πρώτη πρός Κορινθίους γράφει ὁ Παῦλος καί  τούς παρακαλεῖ στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ νά λένε ὅλοι τό ἴδιο καί νά μή ὑπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ τους, ἀλλά νά παραμένουν ἑνωμένοι μεταξύ τους  μέ τό ἴδιο πνεῦμα καί τήν ἴδια γνώμη. Διότι πληροφορήθηκα, γιά σᾶς, ἀδελφοί μου, ὅτι ὑπάρχουν ἔριδες μεταξύ σας. Λέγω δέ τοῦτο: ὅτι ὁ καθένας ἀπό σας λέγει: «Ἐγώ εἶμαι τοῦ Παύλου», «Ἐγώ εἶμαι τοῦ Ἀπολλώ», «ἐγώ τοῦ Κηφᾶ», «Ἐγώ τοῦ Χριστοῦ». Μεμέρισται ὁ Χριστός; Μήπως ὁ Παῦλος ἤ ὁ Ἀπολλώ, ἤ ὁ Κηφᾶς, σταυρώθηκε, γιά σᾶς; ἤ μήπως στό ὄνομα τοῦ Παύλου βαπτισθήκατε;» (Α΄ Κορινθ. α΄ 10-13).

Καί πραγματικά ὁ διάβολος ἐπιφέρει  αὐτό τό διχασμό, τή διαίρεσι στήν Ἐκκλησία σέ κάθε ἐποχή καί μέ δόλιο τρόπο ἀντιστρατευόμενος στό ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος ἔρχεται νά μᾶς ἐπαναφέρει στήν τάξι καί νά μᾶς ἐπανενώση  τονίζοντας ὅτι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΜΑΣ «ἵνα οἱ πάντες ἐν αὐτῷ  ἝΝ ὦσιν». Καί κάθε φορά, πού ὁ ἀρχαῖος Ὄφις ἔρχεται, μέ δόλια μέσα, καί προσπαθεῖ νά σπείρῃ τή διχόνοια, τό διχασμό καί νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τό Θεό καί μεταξύ μας, ὁ Παῦλος μᾶς καλεῖ νά ἀντισταθοῦμε στό Διάβολο καί νά τόν ἀναγκάζουμε νά φύγῃ ἀπό κοντά μας. Αὐτή εἶναι εὐλογημένη ἀντίστασις. Σ’ αὐτό μᾶς καλεῖ καί ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος καί λέγει· «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ». Καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι θά φύγῃ ἀπό κοντά μας καί ἔτσι θά διαφυλάξουμε τήν ἕνωσί μας μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας: «Ὑποτάγητε τῷ Θεῷ· ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καί φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν· ἐγγίσατε τῷ Θεῷ καί ἐγγιεῖ ὑμῖν» (Ἰακ. δ΄7-8). Ἔτσι μέ τή γνήσια ἀγάπη καί τή σθεναρά ἀντίστασι στόν Σατανᾶ, θά πραγματοποιειθῇ ὁ Πόθος, ἡ Λαχτάρα τοῦ Λυτρωτοῦ «ἵνα οἱ πάντες  Ἕν ὦσιν». Καί ὅπως ὁ Σατανᾶς δέν παραιτεῖται στήν προσπάθειά του νά μᾶς διχάζῃ, ἔτσι κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἀγρυπνοι, γιά νά διαφυλάττουμε τήν ἕνωσί μας μέ τό Θεό καί μεταξύ μας.

Τό φθοροποιό του ἔργο ὁ Σατανᾶς ἐπεχείρησε καί τό 1081 μ. Χ. στά χρόνια τῆς Βασιλείας τοῦ Ἀλεξίου τοῦ Κομνηνοῦ. Τότε οἱ ἄνθρωποι, «κατ’ ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ» εἶχαν χωρισθεῖ σέ τρεῖς θεολογικές παρατάξεις. Ἡ πρώτη παράταξις ὀνομαζόταν «Βασιλεῖτες». καί τήν ἀποτελοῦσαν ἐκεῖνοι, πού θαύμαζαν τόν Μέγαν Βασίλειον. Ἡ δεύτερη παράταξις ὀνομαζόταν «Γρηγορῖτες». Αὐτοί θαύμαζαν τόν Ἅγιο Γρηγόριο τό Θεολόγο. Καί ἡ τρίτη παράταξις ὀνομαζόταν «Ἰωαννίτες». Αὐτοί θαύμαζαν τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον. Οἱ τρεῖς αὐτές παρατάξεις δημιουργοῦσαν στήν Κωνσταντινούπολι συχνές φιλονικίες καί χώριζαν τούς Χριστιανούς σέ ἀντιμαχόμενες Ὁμάδες καί καλλιεργοῦσαν σατανικό φανατισμό, μωρό ζῆλο, καί μῖσος μεταξύ τους. Καί χωρίς νά τό καταλαβαίνουν συμπεριφέρονταν ἀντίθετα ἀπό τή διδασκαλία τῶν Μεγάλων Πατέρων καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Οἱ Τρισμέγιστοι  Φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος ἀφιέρωσαν τή ζωή τους στήν πραγματοποίησι τῆς λαχτάρας τοῦ Χριστοῦ, «ἵνα πάντες  Ἕν ὦσιν». Καί οἱ τρεῖς αὐτές παρατάξεις,  μέ τόν τρόπο τους, καί «κατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ» ἠργάζοντο καί μέ φανατισμό, προσπαθοῦσαν νά σχίσουν τόν ἄρραφον Χιτώνα τοῦ Χριστοῦ, ἔσπερναν τό διχασμό, τή διαίρεσι. Μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ ὅμως τά χρόνια ἐκεῖνα ἕνας Ἅγιος  Ἱεράρχης, ὁ Ἰωάννης ὁ Μαυρώπους, Ἐπίσκοπος Εὐχαῒτων εἶδε στό ὕπνο του τούς τρεῖς Ἱεράρχες, πού τόν καθοδήγησαν  πῶς νά φέρῃ  σέ θεογνωσία τούς ἀνθρώπους αὐτούς, πού διαιροῦσαν τήν Ἐκκλησία. Τοῦ τόνισαν δέ ὅτι μεταξύ τους δέν ὐπάρχει κανένας  πρῶτος  ούτε δεύτερος ἤ τρίτος  καί νά παύσουν ἀμέσως οἱ ἀντιμαχόμενες Ὁμάδες. Ἔτσι ὁ Ἅγιος αὐτός Ἐπίσκοπος τότε  καθιέρωσε τήν 30ήν Ἰανουαρίου, ὡς κοινήν Ἑορτήν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καί ἐπανένωσε τήν Ἐκκλησίαν: «Ὁμοῦ δίκαιον τρεῖς σέβειν Ἑωσφόρους, Φῶς τρισσολαμπές πηγάσαντας ἐν βίῳ. Κοινόν τόν  ὕμνον προσφέρειν πάντας θέμις, τοῖς ἐκχέασι πᾶσι κοινήν τήν χάριν...». Δηλαδή πρέπει νά τιμᾶμε τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος, διότι μέ τή ζωή καί τά ἔργα τους κατήρδευσαν πᾶσαν τήν κτίσιν μέ τά νάματα τῆς Θεογνωσίας καί μέχρι σήμερα φωτίζουν τά Σύμπαντα ὡς Ὑποδείγματα Ἁγίας Ζωῆς καί ὀρθοδόξου Διδασκαλίας.

«Πανάγιοι Διδάσκαλοι, σπεύσατε, ἐξελεῖν τούς πιστούς, ἐκ τῶν τοῦ βίου σκανδάλων. Πρεσβεύσατε ὅπως Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν,   λυτρώση ἡμᾶς ἀπό τά βρωμερά μας Πάθη, ἀπό τόν Ἐγωϊσμό καί  ἀπό κάθε εἴδους διχασμό, ἀπό τίς ἔριδες καί τίς διχόνοιες καί νά μᾶς  κρατήσῃ ἑνωμένους μαζύ Του καί μεταξύ μας, ὥστε ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, νά Τόν ὑμνοῦμε καί νά Τόν δοξολογοῦμεν ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας αὐτοῦ, διότι Σ’Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἠ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

 

 

 

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ

Ὁ Σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσως τοῦ Χριστοῦ.

 

«Πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος» (Α΄Τιμόθ. α΄15).

Ὁ λόγος πού θά σᾶς πῶ, λέει ὁ Παῦλος, εἶναι ἀξιόπιστος καί ἄξιος νά τόν δεχθοῦν, μέ τήν ψυχή τους, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Καί ὁ λόγος μου αὐτός ἀναφέρεται στήν ἐνανθρώπησι τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί στό σκοπό τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του. Ὅτι δηλαδή «Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ» , «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν», «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» ( Ἑβρ. ιγ΄8), «ἦλθε καί ἔρχεται στόν κόσμο, ἁμαρτωλούς σῶσαι( νά σώσῃ τούς ἁμαρτωλούς), ἀπό τούς ὁποίους πρῶτος εἶμαι ἐγώ».

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός λέγει ὅτι ὁ Χριστός ἔρχεται στόν κόσμον «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι». Ὁ Ἐρχομός Του καί ὁ σκοπός τοῦ Ἐρχομοῦ Του εἶναι ΓΕΓΟΝΟΣ. Καί «τό γεγονός οὐκ ἀπογίνεται», λέγει ὁ Πλάτων. Εἶναι δέ παρήγορον γεγονός, ἡ σωτηρία μας. Μᾶς  ἐπισκέπτεται ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ὁ Λυτρωτής. Φωτίζει τά σκοτάδια μας. Εὐφραίνει τήν Ψυχή μας. Μᾶς  ἀνασύρει ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί μᾶς ὁδηγεῖ «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Μᾶς ἀνασταίνει ἀπό κάθε μας πτῶσι,  μέ τό ζωοποιό Του λόγο καί μᾶς ζωοποιεῖ. Σέ κείνους , πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν εἰς τό  Ὅνομα Αὐτοῦ δίδει «τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι»( Ἰωάν. α΄12). Ἔρχεται κοντά μας «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄15,16).  Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μᾶς καλεῖ κοντά Του. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄4), «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον». Μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ σκοπός τῆς συγκαταβάσεώς Του εἶναι ἡ σωτηρία μας. Θέλει ὁμως νά πιστέψουμε Σ’ Αὐτόν καί νά Τόν ἀκολουθήσουμε μέ τή θέλησί μας, χωρίς ἀπολύτως κανέναν ἐξαναγκασμό. Εἶναι ὁ μόνος, πού μπορεῖ, ὡς Παντοδύναμος καί θέλει, ὡς Πανάγαθος, νά μᾶς σώσῃ, ἀρκεῖ νά τό θελήσωμεν.

Μᾶς βεβαιώνει  καί λέγει: «Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. θ΄13). Τονίζει δέ ὁ Φιλάνθρωπος ὅτι ἀπό τή δική μας θέλησι, ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία μας, ἀπό τή δική μας μετάνοια, ἀπό τή δική μας πίστι στό Ὄνομά Του καί λέγει: «Οὐ γάρ ἦλθον ἵνα κρίνω τόν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσω τόν κόσμον» ( Ἰωάν. ιβ΄ 47). «Καί ἐάν κανείς ἀκούσῃ τά λόγια μου καί δέν πιστέψει, ἐγώ δέν τόν κρίνω καί δέν τόν καταδικάζω. Ἔχει τόν κριτή του. ὁ λόγος τόν ὁποῖον ἐλάλησα ἐκεῖνος θά τόν κρίνῃ» (Ἰωάν. ιβ΄48).Ἐκεῖνος, πού παρακούει τόν λόγον, καταδικάζει ὁ ἴδιος τόν ἑαυτόν του. Ἐκεῖνος πού τηρεῖ τίς Ἐντολές μου καί μετανοεῖ, μέ τή θέλησί του ἐπιστρέφει στήν Πατρικήν  Ἑστία καί ἀπολαμβάνει τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ καί «οὕτω χαρά ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»(Λουκ. ιε΄7).

Εἶναι πασίδηλον τό γεγονός ὅτι ὅλοι μας εἴμαστε ἀξιοκατάκριτοι. Κανείς μας δέν εἶναι ἀναμάρτητος. Ἐάν μᾶς ἔκρινε ὁ Κύριος, σίγουρα, θά ἔπρεπε νά μᾶς καταδικάσῃ. Διότι, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια ὅτι μᾶς κυριεύει ἡ Ψευτιά καί ἡ ὑποκρισία καί δηλητηριάζει τήν ψυχή μας ἡ κακία.

Ἔρχεται ὁ Κύριος καί μᾶς καλεῖ νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Καί μᾶς ἐνθαρρύνει λέγοντας ὅτι ἔρχεται ὄχι νά κρίνῃ , ἀλλά νά σώσῃ τούς ἁμαρτωλούς. Ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε. Ὁ Ἁπόστολος Παῦλος τονίζοντας τό σκοπό τῆς ἐνθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, λέγει ὅτι γι’ αὐτόν  τό λόγο ἀκριβῶς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἐλέησε ἐμέ τόν διώκτη, τόν πρῶτο  ἀπό τούς ἁμαρτωλούς, ἔδειξε δηλαδή τήν μακροθυμία Του σέ μένα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον. Γιά νά χρησιμεύσω σάν ὑπόδειγμα σέ κείνους, πού στό μέλλον θά πιστέψουν εἰς Αὐτόν, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, διά νά κληρονομήσουν τήν αἰώνιον ζωήν. ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΙΟ ΒΑΣΙΛΙΑ! «Τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

 

«ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ΠΑΡΕΡΧΕΤΑΙ» (Λουκ. ιη΄37).

«ΑΥΤΟΣ ΔΕ ΠΟΛΛῼ ΜΑΛΛΟΝ ΕΚΡΑΖΕΝ·

ΙΗΣΟΥ ΥΪΕ ΔΑΫΙΔ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ»

(Λουκ. ιη΄39).

 

Ὁ Ἱησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται. Περνάει ἀπό κοντά μας. « Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερον ὀ Αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»( Ἑβρ. ιγ΄8), εἶναι ὁ αἰώνιος Ἐπισκέπτης μας.  Ἔρχεται ἀθόρυβα, ταπεινά κοντά μας, γιά νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά πλύνῃ τά τραύματά μας, νά θεραπεύσῃ τίς πληγές μας.

«Πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» ἔρχεται κοντά μας καί δέν κραυγάζει, δέν ὑψώνει τή φωνή Του, ἀλλά πλησιάζει τήν ψυχή μας, πού, σάν  τό τσακισμένο καλάμι, κινδυνεύει νά σπάσῃ καί τό περιδένει, τό στηρίζει καί  τοῦ δίνει ζωή. Πλησιάζει τήν ψυχή μας, πού σάν τήν  τρεμοσβύνουσαν λυχνία, κινδυνεύει νά σβύσῃ καί δέν τήν σβύνει, ἀλλά τῆς ρίχνει λάδι καί τῆς δίνει ζωή. Γράφει βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τή δική Του Ἀλήθεια,  φέρει τή δικαιοσύνη Του εἰς πάντα τά ἔθνη     (πρβλ. Ἡσ. 42, 2-4). Συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ καί μᾶς ἐπισκέπτεται, καί δέν  ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλῇ ἀδελφούς Του. Ἕρχεται κοντά μας, καί «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ Θεός εἶναι μαζί Του» (Πραξ. ι΄ 38). Μᾶς πλησιάζει μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη,  ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε, ὅ, τι κι’ ἄν κάνουμε, «διδάσκων (ἡμᾶς) ὡς ἐξουσίαν  ἔχων, καί οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς» (Ματθ. ζ΄29), «κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄23).

Δέν ἐξαιρεῖ κανέναν τῆς ἀγάπης Του. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄4). Ἐπισκέπτεται καί θεραπεύει λεπρούς, χωλούς, τυφλούς, παραλύτους καί τούς δαιμονιζομένους.  Ἐπισκέπτεται καί τούς Γαδαρηνούς καί ἀνασταίνει τούς νεκρούς, μέ τόν ζωοποιό Του λόγο.

Περνάει πολύ κοντά καί ἀπό τόν τυφλό τῆς Ἱεριχώ. Αὐτός  κάθεται κοντά στό δρόμο καί ζητιανεύει. Δέν βλέπει, ἀλλά ἀκούει τό θόρυβο, πού προκαλεῖ ὁ πολύς κόσμος, πού περνάει ἀπό κοντά καί ρωτάει τί συμβαίνει. Τοῦ εἶπαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται, περνάει ἀπό κοντά του.  Τότε αὐτός ἔβαλε δυνατή φωνή, ἐκραύγαζε, μέ πίστι στόν Ἐρχόμενο Σωτῆρα, «Ἰησοῦ υἱέ Δαυῒδ, ἐλέησόν με». Οἱ κραυγές του, κραυγές ἰκεσίας στόν Κύριον, φανερώνουν τή βαθειά του Πίστι καί τή λαχτάρα, μέ τήν ὁποίαν περίμενε τόν ἀναμενόμενον Μεσσία. Αὐτοί πού ἀκολουθοῦσαν τό Χριστό, ἐπέπληττον τόν δυστυχῆ τυφλόν, θέλοντας νά τόν ἀναγκάσουν νά σιωπήσῃ, προφασιζόμενοι ὅτι ἐνοχλεῖ τόν Κύριον. Πάντοτε καί παντοῦ ὑπάρχουν αὐτοί ἐπιπόλαιοι καλοθελητές, ἰσχυριζόμενοι ὅτι ἐνοχλοῦμε, μέ τήν προσευχή μας, τόν Κύριον καί μέ κάθε τρόπο, μᾶς ἐμποδίζουν νά πλησιάσουμε τό Θεό. Ἀδιαφοροῦν γιά τόν ἀνθρώπινο πόνο. Δέν κάνουν τίποτε, γιά νά απαλύνουν τόν πόνο μας, καί ὄχι μόνον, ἀλλά χωρίς νά πιστεύουν στό Θεό, μᾶς ἐμποδίζουν νά πλησιάσουμε τόν Κύριον, μέ χίλιες δυο «προφάσεις ἐν αμαρτίαις». Ὅπως τότε στήν Ἱεριχώ ἐμπόδιζαν τόν τυφλό, ἔτσι καί σέ κάθε Ἐποχή ὑπάρχουν «καλοθελητές», οἱ διῶκτες τῶν πιστῶν, πού δέν κτίζουν, ἀλλά γκρεμίζουν Ἐκκλησιές  ἤ μέ κάθε τρόπο κλείνουν τίς Ἐκκλησιές καί ἀναγκάζουν τούς πιστούς, νά λατρεύουν τό Θεό σέ κατακόμβες.

Ὁ Τυφλός τῆς Ἱεριχώ πιστεύει καί λατρεύει μέ τήν καρδιά του τόν Ἀληθινόν Μεσσία, τόν προσωπικό του Σωτῆρα, τόν Ἐρχόμενον Λυτρωτήν τοῦ Κόσμου, τόν Χριστόν. Ἀντιστέκεται στόν ἐξαναγκασμό τῶν  ἀντιχρίστων, πού προσπαθοῦν μέ κάθε τρόπο νά τόν φιμώσουν καί συνεχίζει νά ὁμολογῇ τήν πίστι του στόν Ἀληθινόν Μεσσίαν καί ζητεῖ νά θεραπεύσῃ καί τή σωματική του τύφλωσι, νά τοῦ χαρίσῃ τό Φῶς  του. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, παρ’ ὅλα τά ἐμπόδια ὁ τυφλός τῆς Ἱεριχώ, «πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· Ἰησοῦ Υἱέ Δαυῒδ ἐλέησόν με». Κανείς ἀπό τούς παρευρισκομένους δέν κατάλαβε ὅτι ὁ Χριστός πέρασε ἀπό ἐκεῖ, γιά νά θεραραπεύσῃ αὐτόν τόν ἀνήμπορο καί νά τοῦ ξαναδώσῃ τό φῶς του, τό ὁποῖον προφανῶς εἶχε χάσει, γιά κάποιο λόγο, πού γνώριζε ὁ Καρδιογνώστης. Γι’αὐτό καί ὁ Θεραπευτής στάθηκε ἐκεῖ κοντά στόν τυφλό καί διέταξε αὐτούς, πού τόν ἐμπόδιζαν   νά Τόν πλησιάσῃ, νά τόν φέρουν κοντά Του καί τοῦ εἶπε: «Τί σοι θέλεις ποιήσω;» Καί ὁ τυφλός εἶπε: «Κύριε ἵνα ἀναβλέψω». Τότε ὁ Κύριος, πού πάντοτε ἀκούει τίς προσευχές τῶν πιστῶν, τοῦ εἶπε: «ΑΝΑΒΛΕΨΟΝ·  ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Καί ἀμέσως θεραπεύτηκε καί δόξαζε τόν Θεόν.

Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ Χριστός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, εὑρίσκεται ὁλοζώντανος, ἀοράτως, ἀνάμεσά μας. ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. Καί κάθε πιστός κατά τήν ἀναλογίαν τῆς καθαρότητος τῆς καρδίας τόν βλέπει, τόν νοιώθει καί ἀπολαμβάνει τῶν δωρεῶν τῆς Πίστεως.

Ὁ Κύριος εἶναι κοντά σέ ὅλους μας. Ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει. Ζητεῖ νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, γιά νά κατοικίσῃ ἐντός μας καί νά κάμῃ τήν ψυχή καί τή ζωή μας Παράδεισο.

 

Ὁ Καθένας μας ὀφείλει νά ἐξετάσῃ τόν ἑαυτό του καί νά βεβαιωθῇ ἄν βρίσκεται διά τῆς πίστεως κοντά στόν Κύριο. Τόν νοιώθουμε; Τόν βλέπουμε; Ἀκοῦμε τήν γλυκύτερη κι’ ἀπό τό μέλι φωνή Του; Ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας στόν Κύριο, νά στήσῃ ἐντός μας τή Σκηνή Του; Ὁ Πάντων Ἐπέκεινα εἶναι καί πανταχοῦ Παρών. Ἐν αὐτῷ γάρ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν. Εἴμαστε μέ τήν καρδιά μας δικοί Του; Χαιρόμαστε τήν Ὁλοζώντανη, Εὐλογημένη Παρουσία Του; Χαιρόμαστε «τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου κάλλος τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου μας, πού συνεχῶς περνάει ἀπό κοντά μας, θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ; ΔΟΞΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ, ΠΟΥ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΑΔΕΛΦΟΥΣ Τ ΟΥ;

Ἀγαπητά μου παιδιά, ἄφατη εἶναι ἡ συγκατάβασί Του. Εἷναι μαζί μας ὁ Κύριος. Αὐτόν προσκυνήσωμεν! Αὐτόν, λόγῳ καί ἔργῳ, δοξολογήσωμεν! Αὐτόν, μέ τήν καρδιά μας, λατρεύσωμεν «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ». Διότι Σ’ Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ Τιμή, ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ, ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ!

«ΟΥΔΕΝ ΓΛΥΚΙΟΝ ΠΑΤΡΙΔΟΣ»(Ὁμ. Ὁδ. ι’ 34).

 

Ἡ Πατρίδα εἶναι ὅ,τι πιό ὄμορφο, ὅτι πιό γλυκό ἔχουμε σ’ αὐτή τήν ἄθλια παροικία. Γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, Πατρίδα μας εἶναι ἡ ΕΛΛΑΔΑ, ἡ Πατρίδα τῶν πατρίδων, ἡ κοιτίς τοῦ Πολιτισμοῦ.

Εἶναι ὁ τόπος πού γεννηθήκαμε, ἡ γῆ τῶν προγόνων, ἡ γενέθλιος γῆ. Εἶναι ἡ γῆ τῆς καταγωγῆς τῆς Φυλῆς μας, τοῦ Γένους μας, τοῦ Ἔθνους μας, πού συγκροτεῖται ἀπό ἀνθρώπους τῆς ἴδια Φυλῆς, ὁμοφύλους, τοῦ ἰδίου Γένους, ὁμογενεῖς, πού ἀνήκουν στήν ἴδια ἐθνότητα, ὁμοεθνεῖς, πού μεγαλώνουμε στόν ἴδιο τόπο καί ἔχουμε τά ἴδια ἤθη καί ἔθιμα, τά ἴδια Ἰδανικά, τίς ἴδιες αἰώνιες, ἀναλοίωτες Ἀρχές καί μᾶς συνδέει τό ἴδιο ἔνδοξο ἱστορικό παρελθόν, ἡ ἴδια ἱερή, Ἑλληνική γλῶσσα, ἡ γλῶσσα τῆς Ἀγάπης, ἡ γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, ἡ γλῶσσα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ μητέρα καί τροφός ὅλων τῶν γλωσσῶν. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι, γιά κάθε ἄνθρωπο, ἡ Πατρίδα του, εἶναι ὅ, τι πιό γλυκό, ὅ, τι πιό ὄμορφο. Πολύ δέ περισσότερο, γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, μέ τήν ἔνδοξη Ἱστορία, πραγματικά «ΤΙΠΟΤΕ  ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙ0 ΓΛΥΚΟ, ΑΠ’  ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ». «ΟΥΔΕΝ ΓΛΥΚΙΟΝ ΠΑΤΡΙΔΟΣ» ( Ὁμ. Ὁδ. ι΄34).

Εἶναι δέ πανθομολογούμενον ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ὁμόφυλοι, ὁμογενεῖς, ὀμοεθνεῖς, ὁμόγλωσσοι, ὁμόθρησκοι, ὁμοθυμαδόν, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, διαδώσαμε καί διαδίδουμε  τήν ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ, ΤΟΝ  ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΣΕ   ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

 

 

ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΣΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟΝ ΘΕΟΝ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΟΣΙΩΣΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Γιά μᾶς τούς  Ἕλληνες «δέν ὑπάρχει τίποτε πιό γλυκό ἀπ’ τήν Πατρίδα». Καί ὕψιστα Ἰδανικά, sacrosancti, γιά μᾶς, πρῶτα καί πάνω ἀπό ὅλα εἶναι: ἡ Πίστις στό Θεό, ἡ Ἀγάπη στήν Πατρίδα καί ἡ ἀφοσίωσι στήν Οἰκογένεια.

Καί ἐμπράκτως διακηρύσουμε στόν κόσμο ὅτι «ΟΥΔΕΝ ΓΛΥΚΙΟΝ ΠΑΤΡΙΔΟΣ» καί ὅτι «Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἐστίν ἡ ΠΑΤΡΙΣ...» (Πλάτωνος Κρίτων 123,51Β).

« Ὁ  ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης» ὄχι μόνον δίδαξε, ἀλλά καί ἔζησε σύμφωνα μέ τή διδασκαλία του, καί ἀγόγγυστα ἔπιε τό κώνειον, γιά νά  ἀνοίξῃ τά μάτια τῶν συμπολιτῶν του, ἀλλά καί τά μάτια ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος καί νά διακηρύξῃ ὅτι τιμιώτερον καί σεμνότερον καί πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἡ ΠΑΤΡΙΣ.

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ! 

Καί ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνᾶμε τίς Θυσίες τῶν Πατέρων μας, «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγία καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν».

Θά πρέπει δέ νά προσέξουμε καί νά διαφυλλάξουμε τήν Πίστι μας στό Θεό καί τήν Ἀγάπη στή Πατρίδα, πού σήμερα κινδυνεύουν. Οἱ πατριῶτες διώκονται ὡς Ρατσιστές, ἀπό τούς παράφρονες, λάτρες τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, τῆς ὄντως σατανοποιήσεως.

Δυστυχῶς, στή σχιζοφρενική ἐποχή μας, καί σέ Παγκόσμια Κλίμακα, ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΜΕ ὅτι μιά ὀλιγαρχία ἀθέων, μηδενιστῶν, Σκοταδιστῶν, πού κατεργάζεται τήν ἀνατροπή τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν, τήν ἀπαξίωσι τῶν Ἀξιῶν καί τῶν Ἰδανικῶν, τόν ἀφανισμό τῶν Λαῶν, τῶν ἐθνῶν, τήν Μαζοποίησι, τήν Πολτοποίησι τῶν ἀνθρώπων, τήν κατάργησι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Εἶναι παράφρονες οἱ ἄνθρωποι!... Καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι καί ἐδῶ στήν ἔνδοξη Πατρίδα μας,  μιά χοῦφτα σχιζοφρενῶν, δυστυχῶς, στήν Ἑλλάδα μας, σέ συνεργασία, μέ «μιά χοῦφτα» ἀνεγκέφαλους Γραικύλους, προσπαθοῦν δολίως καί μέ λυσσώδη μανία, νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τήν Ψυχή μας τήν Πίστι στό Θεό, τήν ἁγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν ἀφοσίωσι πρός τήν ἑλληνική Οἰκογένεια. Προσπαθοῦν νά ἀφανίσουν τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό. Διαστρέφουν τήν Ἱστορία μας καί τήν ἱερή μας Γλῶσσα ἀπό φθόνο. Κι’ αὐτό γιατί; Διότι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες εἴμαστε εὐλογημένοι ἀπό τό ΧΡΙΣΤΟ, ὡς «τό Φῶς τοῦ κόσμου», φωτίσαμε καί φωτίζουμε τόν κόσμον, μέ τό ἀληθινόν Φῶς τοῦ Χριστοῦ, καί κηρύττουμε τό Εὐαγγέλιον «πάσει τῇ κτίσει».

Κανείς νουνεχής δέν ἀμφιβάλλει ὅτι, ὅταν οἱ λαοί ζοῦσαν στίς τρῶγλες καί τά σπήλαια, καί πηδοῦσαν σάν πίθηκοι ἀπό δένδρο σέ δένδρο, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες κτίζαμε ΠΑΡΘΕΝΩΝΕΣ καί θεμελιώναμε  Ὅλες τίς Ἐπιστῆμες. Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, μᾶς μισοῦν καί μᾶς πολεμοῦν οἱ Ἀντίχριστοι. Γι' αὐτό καί αὐτοί οἱ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ, οἱ Σκοταδιστές, προσπαθοῦν νά μᾶς ἀφανίσουν, νά μᾶς γυρίσουν πίσω στίς τρῶγλες καί τά Σπήλαια. Θά τούς ἀφήσουμε νά συνεχίσουν τό φθοροποιό τους ἔργο; Μήπως ἔφθασε ὁ καιρός νά ξυπνήσουμε καί νά καθαρίσουμε τήν Πατρίδα μας, ἀπό αὐτή τήν κόπρο τοῦ Ἀργείου;

Εἶναι καιρός νά ξυπνήσουμε, νά ὁπλισθοῦμε μέ θάρρος καί ἀνδρεία, νά ντυθοῦμε καί πάλι τό ἑλληνικό φιλότιμο καί τήν Ἑλληνική Λεβεντιά καί μέ ὅπλα, ὅπως πάντοτε, τήν Πίστι στό Χριστό καί τήν Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα νά συντρίψουμε τούς ὁρατούς καί ἀοράτους,  δόλιους ἐχθρούς μας. ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ!  ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ  ΑΓΩΝ!

Καιρός νά ἀποτινάξουμε ἀπό πάνω μας τό ζυγό καί νά φυλάξουμε βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τήν Πίστι στό Χριστό, τήν ἀγάπη στήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια. Νά φυλάξουμε τή γλώσσα μας, τήν ἱστορική, ἐθνική καί θρησκευτική μας Ταυτότητα, τήν ἀξιοπρέπειά μας.

Καί μή φοβεῖσθε. Ὅπως εἶπε ὁ Θ. Κολοκοτρώνης, Ο ΘΕΟΣ ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ, ΝΑ ΚΡΑΤΗΣῌ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΙΣΩ!

Στόν ἀγῶνα μας, δέν εἴμαστε μόνοι. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι μαζί μας. εἶναι δέ «μείζων ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ». Καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ Αἰώνιος Νικητής, ὁ Αἰώνιος Θριαμβευτής,  εἶναι μαζί μας. «ΚΑΙ ΕΣΤΙ Η ΧΕΙΡ ΥΨΗΛΗ ! »

 

Ὁ Χριστός εἶναι τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν (Bene Supremo).

 

Ὁ Χριστός εἶναι τό «ΠΑΝ», γιά μᾶς.

 

Ἀγαπητά μου Παιδιά,

 Ὁλοψύχως σᾶς εὔχομαι, νἆναι σέ ὅλους σας τό  Νέον Ἔτος Εὐλογημένον, καρποφόρον, εἰρηνικόν, γεμᾶτο ὑγεία καί σέ ὅλους σωτήριον. Καί σᾶς θερμοπαρακαλῶ, πάνω ἀπό ὅλα, νά καταλάβετε καλά ὅτι, γιά νά πραγματοποιειθῇ ἡ εὐχή μου, ἀπαραίτητη, ἀναγκαία προυπόθεσις εἶναι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐνδυθοῦμε τόν Χριστό καί νά μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του, διότι χωρίς Αὐτόν δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε τίποτε τό Καλόν. Ὑπάρχει ὁ Χριστός, πού εἶναι ἠ Πηγή τῆς Ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας, καί χάρις Σ’ Αὐτόν ὑπάρχουμε κι’ ἐμεῖς. Χωρίς τόν Χριστόν δέν ὑπάρχει ζωή, ὑπάρχει ἄβυσσος Ὀδύνης, αἰώνιος συντριμμός, αἰώνιος Θάνατος. Χωρίς τόν Χριστόν δέν ὑπάρχει σκοπός, νόημα, περιεχόμενο. Χωρίς τόν Χριστό ὑπάρχει Ἀσχήμια, βρωμιά, δυσωδία, θλῖψις, πονος, Ὀδύνη, στεναγμοί, δυστυχία, ἀπελπισία, πραγματικός Θάνατος. Ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός τά πάντα εὐωδιάζουν, παντοῦ βασιλεύει τό Φῶς, ἡ χαρά, γαλήνη, εἰρήνη, δέν ὑπάρχει  πόνος, λύπη ἤ στεναγμός, ἀλλά αἰώνια μακαριότης.

Δέν κουράζομαι νά ἐπαναλαμβάνω μέρα νύχτα, γιά νά γίνῃ συνείδησις σέ ὅλους μας, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν (Bene Supremo) καί ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι Κόλασις χωρίς Αὐτόν. Δέν ὐπάρχει ζωή  χωρίς τόν Χριστόν. Δέν ἀξίζει, δέν ὑπάρχει λόγος ζωῆς, χωρίς τό Χριστό. Ὁ Χριστός ὀμορφαίνει τή ζωή μας, μᾶς δίνει σκοπό, νόημα ,περιεχόμενο. Γι’αὐτό καί σᾶς καλῶ ὅλους, τώρα, τόν καινούργιο Χρόνο, «νά φύγουμε ἀπό τήν πνιγερή ζωή, στίς Ὀμορφιᾶς τή σφαίρα». Νά φύγουμε ἀπό τό σκοτάδι,  στό Φῶς. Νά ἐγκολπωθοῦμε τήν Ἀλήθεια. Καί εἶναι καιρός, νά ἀφήσουμε τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, πού τόσο πολύ μᾶς δυσκολεύουν τή ζωή. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά νοιώσουμε τή Χαρά τῆς ἑνώσεώς μας  μαζί Του. Νά λυτρωθοῦμε ἀπό τό Ἄγχος, πού μᾶς προκαλοῦν τά βρωμερά μας πάθη. Καί ἐλεύθεροι Παθῶν, ὄντως ἐλεύθεροι, νά μετουσιώσουμε, αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία σέ προθάλαμο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητά μου Παιδιά,

Εἶναι πολύ πλούσια ἡ ἱερή μας γλῶσσα καί ὅμως δέν βρίσκω τά κατάλληλα λόγια νά περιγράψω τή χαρά τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας. ὁ καθένας μπορεῖ προσωπικά ὁ ἴδιος νά νοιώσῃ, τί σημαίνει νά βασιλεύῃ στήν καρδιά του ὁ Χριστός!

Καί δέν θά παύσω νά κουράζω τήν ἀγάπη σας, νά κεντρίζω τό ἐνδιαφέρον σας, καί μέ τούς ἀλαλήτους στεναγμούς μου καί μέ ἄναρθρες κραυγές νά κράζω σέ ὅλους σας καί νά ἐπαναλαμβάνω ὅτι ὁ Χριστός, εἶναι τό ὑπέρτατον ἀγαθόν. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. ΝΑΙ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, καί μόνον Αὐτός, εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ  Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὀ  Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ Ἀληθινός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ ΜΟΝΟΣ, πού καί ὅταν Τόν ἀρνούμαστε, μᾶς κυνηγάει, ὁ Εὔσπλαγχνος, μέ τ ό Ἔλεός Του, γιά νά μᾶς σώσῃ καί ὁ μόνος, πού δέν μᾶς  ἐγκαταλείπει ποτέ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι  ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί ὁ Πανταχοῦ Παρών καί «ἐν αὐτῷ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν». Αὐτός εἶναι ὁ ἄρτος τοῦ Θεοῦ  ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ. Ο Χριστός εἶναι Αὐτός, πού Σταυρώθηκε , ἀντί ἡμῶν, καί Ἀναστήθηκε, γιά νά μᾶς ἀνεβάσῃ μαζί Του στά Οὐράνια. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας καί ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία οὐδέ ἐστιν ὄνομα ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν, τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις, ἐν ὧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς».

Αὐτός εἶναι , γιά ὅλους τό Πρότυπον, ὁ Ὑπογραμμός, τοῦ τελείου  ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου, πού μᾶς ὁδηγεῖ ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό. Αὐτός καί μόνον Αὐτός ἔγινε ὑπήκοος πρός τόν Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Διό καί ὁ Θεός-Πατήρ, καί ὡς ἄνθρωπον Αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό Ὑπέρ πᾶν Ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ Ὀνόματι Αὐτοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός». Διακηρύττω, λοιπόν, ὅτι Μόνον Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ  ὑπάρχει. Μόνον Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι τό «παν», γιά μᾶς. Σᾶς τονίζω,  λοιπόν, ὅτι ὀφείλουμε νά προσέχουμε, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Μέ δόλια μέσα καί τρόπους, οἱ ἀντίχριστοι, προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τήν ψυχή μας, τήν Πίστι μας στό Χριστό.

Μᾶς ἀφαιροῦν τά δικαιώματά μας. Μᾶς στεροῦν καί πιό ἀναγκαία ἀγαθά. Ὅλα αὐτό δέν ἔχουνε ἀξία. Ὁ  Ἅγιος Κωσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔλεγε «καί τό κορμί νά σᾶς γδάρουν , δέν πειράζει.  ΜΟΝΟΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ νά μή ἀφήσετε νά σᾶς πάρουν». Ἄς προσέχουμε, λοιπόν, νά κρατήσουμε μέσα στήν καρδιά μας τό Χριστό. Καί θά ἐξαφανισθοῦν ἀπό τή ζωή μας οἱ ἄνομοι, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι, «ὡσεί χνοῦς ὅν ἐκρίπτει ὁ  ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς», ὅτι «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ». Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής, ὁ αἰώνιος Θριαμβευτής. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ».

Αὐτόν προσκυνήσωμεν! Αὐτόν μόνον λατρεύσωμεν. ΑΥΤΟΝ ΔΟΞΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ! Διότι Σ’ Αὐτόν καί Μόνον Σ’Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.