Ἡ Παραβολή τοῦ Ἀσώτου (Λουκ. ιε΄11-32).

 

 

«Τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων».

Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, μέ στοργή καί τρυφερότητα, πλησιάζει, ταπεινά, ἀθόρυβα, κάθε πονεμένο, κάθε τραυματισμένο ἀπό τήν ἁμαρτία, ἄνθρωπο καί θεραπεύει τά τραύματά του. Πλησιάζει ὅλους ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς καί καταφρονημένους καί προσπαθεῖ, μέ τόν ζωοποιόν Του λόγον, νά ἀπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό κάθε μας πτῶσι, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «Ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας, νά καθαρίσῃ τή λάσπη ἀπό τήν ψυχή μας, νά μᾶς φέρῃ εἰς αὐτογνωσίαν καί εἰλικρινή, ἔμπρακτη μετάνοιαν, καί μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων»(Ἀποκ. ζ ΄17). Προσπαθεῖ νά μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν παράδεισο, νά κάμῃ τήν ψυχήν καί τήν ζωήν μας Παράδεισο.

Ὡς μαγνήτης Ἀγάπης, ὁ Ιησοῦς, μᾶς προσελκύει κοντά Του. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὅλοι οἱ τελῶναι καί οἱ  ἁμαρτωλοί τόν ἐπλησίαζαν σέ κάθε πόλιν ἤ χωρίον ὅπου ἐπήγαινεν, γιά νά ἀκούσουν τόν πανάγιον λόγον Του. Δέν πήγαιναν κοντά Του ἀπό περιέργεια, νά δοῦν τά θαύματά Του, ἀλλά τόν πλησίαζαν ἀπό εἰλικρινές ἐνδιαφέρον νά ἀκούσουν τήν διδασκαλίαν Του (Λουκ. ιε΄1) Ὅλοι κρέμονταν ἀπό τά χείλη Του καί διεκύρησσαν ὅτι «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὅ ἄνθρωπος»( Ἰωάν. ζ΄46). Καί πραγματικά ἦταν καί εἶναι θεϊκός, θεραπευτικός ὁ λόγος του, τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία. «Ἐξεπλήσσοντο οἱ ὄχλοι ἐπί τῇ διδαχῇ αὐτοῦ· ἦν γάρ διδάσκων αὐτούς ὡς ἐξουσίαν ἔχων καί οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς» (Ματθ.  ζ΄ 28-29. Μάρκ. α΄22).

Οἱ γραμματεῖς ὅμως καί οἱ Φαρισαῖοι ἐγόγγυζαν ματαξύ τους καί ἔλεγαν ὁ Ἰησοῦς συναναστρέφεται, μέ πολλήν συμπάθειαν καί οἰκειότητα τούς ἁμαρτωλούς καί συντρώγει μέ αὐτούς καί ἔτσι ἀθετεῖ τήν Παράδοσιν τῶν πρεσβυτέρων. Ὁ Γογγυσμός τῶν ὑποκριτῶν αὐτῶν ἔδωκε ἀφορμήν εἰς τόν Κύριον νά τούς νουθετήσῃ καί αὐτούς καί ὅλους ἐμᾶς καί νά μᾶς διδάξῃ ὅτι, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού ἔγινε υἱός ἀνθρώπου, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, ἔρχεται στόν κόσμο νά σώσῃ τούς ἁματωλούς. Τονίζει ὅτι δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ἰατρόν οἱ Υγιεῖς, ἀλλά οἱ ἀσθενεῖς. Καί λέγει, διά παραβολῶν,  «ὅτι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἦλθε ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός»(Λουκ. ιθ΄10 πρβλ. καί Λουκ. ιε΄3-10).  Τονίζει ὅτι γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό, γιά ἕναν ἁμαρτωλό, πού μετανοεῖ καί ἐπιστρέφει στήν Πατρικήν Ἑστίαν. Καί γιά νά καταστήσῃ σαφεστέραν καί περισσότερον καταληπτήν αὐτήν τήν ἀλήθειαν εἶπε καί τήν Παραβολήν τοῦ Ἀσώτου(Λουκ. ιε΄11-32).

Ἕνας ἄνθρωπος εἶχε δύο υἱούς. Παραβολικά ὁ Θεός εἶχε δύο υἱούς. Ὁ νεώτερος υἱός εἰκονίζει τόν ἀποστάτην, τόν ἁμαρτωλόν, πού φεύγει, ἀπομακρύνεται ἀπό τήν  στοργήν καί προστασίαν τού οὐρανίου Πατρός. Θεωρεῖ τήν ἀγάπη τοῦ Πατρός τυραννίαν. Καί  ζητεῖ μερίδιον ἀπό τήν πατρικήν περιουσίαν, μέ αὐθάδειαν, ὡσάν νά εἶχε δικαίωμα. Ἀπαιτεῖ  κάτι, πού ἀνήκει στόν Πατέρα.  Ὁ μικρότερος αὐτός Γιός, ζητεῖ Κάτι, γιά τό ὀποῖον δέν ἐκοπίασε, γιά νά τό ἀποκτήσῃ. Ὁ φιλόστοργος ὅμως Πατήρ μοιράζει τήν περιουσίαν Του. Ὁ Θεός δηλαδή ὡς Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ χορηγεῖ καί εἰς τόν ἁμαρτωλόν, σ’ αὐτόν, πού ἀπομακρύνεται, παρέχει ἁπλόχερα ὅλα τά ἀγαθά Του,  ὅλα τά μέσα συντηρήσεως καί  ὅλα ἐκεῖνα τά πνευματικά καί ὑλικά χαρίσματα, πού ἄν αὐτά τά χρησιμοποιήσῃ καλά, θά μπορῇ νά εἶναι εὐτυχισμένος. Ὁ νεώτερος ὅμως, ἐπειδή δέν ἐκοπίασε, γιά τά ἀποκτήσῃ, δέν μπόρεσε καί νά τά ἐκτιμήσῃ. Ἔτσι μετά λίγες μέρες, τά μάζεψε ὅλα καί πῆγε σέ μακρινή χώρα καί ἐκεῖ διεσκόρπισεν ὅλην τήν περιουσίαν του «ζῶν ἀσώτως». Ἡ ἀσωτία, ἡ μέθη καί ἡ κραιπάλη καί ἡ ἄσωτη καί ἁμαρτωλή ζωή, ἡ κακή χρῆσι τῶν χαρισμάτων χωρίζουν τόν ἄνθρωπον ἀπό τόν Θεόν καί τόν βυθίζουν εἰς «ᾆδου βυθόν». Μακράν ἀπό τόν Θεόν ὁ ἄνθρωπος ἐξαχρειώνεται καί διαφθείρεται. Ἀφοῦ ἐδαπάνησε  ὅλην τήν περιουσίαν του, ἄρχισε νά ὑστερεῖται. Αὐτό συμβαίνει σέ κάθε ἄνθρωπο, πού χωρίζεται  ἀπό τόν Θεόν. Κυριεύεται ἀπό τά βρωμερά του Πάθη, ἀφήνει δηλ. καί μπαίνει ὁ Διάολος μέσα του καί τόν ὁδηγεῖ εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Ὁ ἄσωτος τῆς Παραβολῆς ἀπό ἄρχοντόπουλο, ἔγινε χοιροβοσκός, Ἔγινε δοῦλος καί ὀ κύριός του τόν ἔστειλε νά βόσκῃ Χοίρους καί  ἐπιθυμοῦσε νά χορτάσῃ τήν πεῖνα του ἀπό τά ξυλοκέρατα πού ἔτρωγαν οἱ χοίροι καί κανείς δέν τοῦ ἔδιδε. Αὐτόν τόν ἐξευτελισμόν ὑφίσταται κάθε ἀμετανόητος ἁμαρτωλός . Αὐτός ὅμως ὁ ἄσωτος τῆς Παραβολῆς μέσα σέ αὐτήν τήν ἐξαχρείωσι «ἔρχεται εἰς ἑαυτόν». Περισυλέγεται, συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του καί μετανοεῖ εἰλικρινά καί ἀποφασίζει νά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν καί ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ :Συλλογίζεται  καί λέγει:Πόσοι μισθωτοί τοῦ Πατέρα χορταίνουν τό ψωμί κι ἐγώ πεθαίνω τῆς πείνας. Χάνομαι. εἶμαι ἄθλιος, ἀνάξιος, ἁμαρτωλός. θά ἐπιστρέψω ὡς ἄσωτος, ἀλλά μετανοιωμένος καί θά πῶ στόν Πατέρα μου: Ἥμαρτον εἰς τόν Οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου. Δέν εἶμαι ἄξιος νά καλοῦμαι Υἰός σου. Συγχώρησέ με καί δέξου με σάν ἕνα ἀπό τούς μισθωτούς σου!  Καί ἀμέσως ἐπραγματοποίησε τήν ἀπόφασί Του. Γύρισε μετανοημένος εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Καί ἐνῶ βρισκόταν ἀκόμη μακράν τόν Εἶδε ὁ Πατέρας καί ἔτρεξε καί τόν ἀγκάλιασε μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη καί τόν δέχθηκε  στή θέσι τοῦ Υἱοῦ, σάν νά μήν εἶχε φύγει ποτέ.

Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τό ἄπειρον ἜΛΕΟΣ ;

Ἄφωνοι  ἄς σταθοῦμε καί γονυκλινεῖς  ἄς δοξάσουμε τόν Κύριον τῆς Δόξης, Ἀνερμήνευτη εἶναι ἡ μακροθυμία καί ἡ Εὐσπλαγχνία Του ! ΜΑΚΡΟΘΥΜΕ ΚΥΡΙΕ ΔΟΞΑ ΣΟΙ!  

Εἶναι καιρός νά μιμηθοῦμε τήν εἰλικρινῆ μετάνοια τοῦ ἀσώτου καί νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική Ἑστία. Εἶναι καιρός νά ἀφήσουμε τά ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας καί νά γευθοῦμε τόν Μόσχον τόν σιτευτόν. Δέν μποροῦμε νά ἐξηγήσουμε τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων... Ὁ ἀνθρώπινος Νοῦς ἀργεῖ. Μόνον ἡ λατρευτική σιωπή μᾶς ἀπομένει. ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ  ΣΟΥ! ΚΥΡΙΕ ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

Non finito

 

 

«ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ»(Ἔξοδ. γ΄14).

 

                     Ο ΠΑΝΤΩΝ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ.

«Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου ὁ ἐξαγαγών σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου,

 ἐξ οἴκου δουλείας. Οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ

(πρό προσώπου μου) (Δευτερν.5, 6-7).

«Ἐγώ εἶμαι ὀ Κύριος καί Θεός σου δέν ὑπάρχουν γιά

σένα ἄλλοι θεοί , ἐκτός ἀπό Μένα. Μή φοβᾶσαι Ἐγώ

εἶμαι ἐδῶ γιά σένα. Ἐγώ νοιάζομαι γιά σένα, παιδάκι

μου. Ὑπάρχω γιά Σένα καί σύ γιά Μένα. Σύ εἶσαι δικός

μου καί ἐγώ εἶμαι δικός σου. Εἶμαι δίπλα σου, καί σέ φρουρῶ.

 Ἐγώ εἰμί ὁ Ὤν,  καί ὁ Ἦν  καί ὁ ἐρχόμενος ὁ Παντοκράτωρ. 

Δέν θά ἀφήσω τίποτε καί κανέναν νά σέ βλάψῃ.

 Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου, ὁ ἀεί Ὤν!

 

 Ναί, Κύριε, μόνον Σύ εἶσαι ὁ Κύριος καί Θεός μου.

Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ὑπάρχουν γιά μένα ἄλλοι θεοί.

Σύ καί μόνον Σύ μέ ἐλευθερώνεις ἀπό  τή δουλεία καί

μέ σκεπάζεις μέ τή Χάρι Σου καί τή Δύναμί Σου!...

Ἡ Φωνή Σου, Κύριε, φωνή μεγάλη  ὡς σάλπιγγος,

ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, ὡς φωνή βροντῆς μεγάλης

διαπερνᾶ τούς οὐρανούς τῶν οὐρανῶν καί ὅλα τά

ἡλιακά συστήματα καί εἰσέρχεται εἰς τά ἐσώτατα

βάθη τῆς ψυχῆς κάθε πιστοῦ καί ἐνισχύει, θάλπει,

παρηγορεῖ, θεραπεύει, ἀνιστᾷ καί μᾶς ζωοποιεῖ!

Ὤ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, Κύριε,

Θεέ μου Παντοδύναμε «ἔρχου ταχύ», μήν ἀργοπορεῖς.

Λύτρωσέ μας ἀπό τούς παντοειδεῖς ἀοράτους καί

ὁρατούς ἐχθρούς  δαίμονες καί δαιμονανθρώπους!

Ἔλα , γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, ὥ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν

μου!  Ἔλα καί, ὡς πῦρ καταναλίσκον, καί κάψε...

Κάψε τά πονηρά καί τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας,

σκέπασέ μας, ὅπως πάντοτε, μέ τή Χάρι Σου!...

 Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας καί μόνον Σύ εἶσαι

ὁ βοηθός μας  στίς θλίψεις μας. Ἐκτός ἀπό Σένα δέν 

 ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανένα !...

Φώτισε τά σκοτάδια μας , καθάρισε τή λάσπη ἀπ’ τήν

ἄχαρη ψυχή μας  καί ἀξίωσον πάντας ἠμᾶς , Κύριε,

τούς  ἀναξίους δούλους Σου, νά Σέ ὑμνοῦμε, σύν τῷ

Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί νά σέ δοξάζουμε,

μέ τήν καρδιά μας ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας

Σου. Διότι Σέ Σένα τόν τριαδικόν Θεόν ἀνήκει ἡ τιμή,

ἡ Βασιλεία, καί ἡ Δύναμις, τό κράτος καί ἠ δόξα,

εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.

 

 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ

΄

ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚAΡΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΌ ΧΡΙΣΤΟ

Ζοῦμε σέ μιά σχιζοφρενική ἐποχή.  Δυό χιλιάδες καί πλέον χρόνια, μετά τόν Ἐρχομό τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἡ ἀνθρωπότης  παραπαίει, δέν δέχεται τόν Ἀληθινόν Μεσσία, καί περιμένει τόν ψεύτικο, τόν Ἀντίχριστο, τόν Παγκόσμιο κυβερνήτη, τόν Μaetreya. Ὁ ἄνθρωπος «Οὐ συνῆκε». Δέν κατενόησε τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα» καί «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ.48, 13,21). Ζῆ σάν κτῆνος καί πεθαίνει σάν κτῆνος. Ὁ Σίλλερ λέει ὅτι ὁ ἄνθρωπος, δέν στέκεται στόν συνάνθρωπόν του ὡς «ὁ Πλησίον», ἀλλ’ ὡς ἐχθρός ( der Mensch dem Menschen gegenueberstehet).  Ὁ Σαίξπηρ, στόν Μακβεθ, λέγει ὅτι:

 «Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή, πού ὅταν βλάψῃς ἄλλον

 εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή, καί ὅταν κάνῃς τό καλό,

οἱ πιό πολλοί σέ παίρνουν γιά τρελλό».

 Ὁ λόγος τοῦ Προφήτου Ἱερεμίου εἶναι διαχρονικός  καί περιγράφει ἄριστα καί τή συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας. Οἱ ἄνθρωποι διαπράττουν  ΔΥΟ πονηρά καί ὀλέθρια σφάλματα. α)«Ἐγκαταλείπουν τόν Θεόν καί β) ὀρύσσουν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερ. 2,13). Πετρῶσαν οἱ καρδιές. Ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν.     

Γι’αὐτό

«εἶναι πικρό καί τό νερό πού πίνουμε,

καί τό ψωμί πού τρῶμε «ἄρτος ὀδύνης».

 Καί ἔτσι δημιουργοῦνται πολλά καί μεγάλα προβλήματα, πού ὁδηγοῦν στή καταστροφή τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ  ΚΡΙΣΙΣ π.χ. ἀπειλεῖ ὁλόκληρο τό περιβάλλον, ὁλόκληρο τόν πλανήτη.  Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή ἀνατροπῆς τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν. ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ  νά καταστραφῆ  τό Σύμπαν, τό ἀνθρώπινον Γένος καί ὁλόκληρος ὁ φυσικός κόσμος. Καί δέν κάνουμε τίποτε γι’αὐτό. Καί ὄχι μόνον, ἀλλά συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τά εἴδωλα καί νά  ἀδικοπραγοῦμε.

Σ’ αὐτήν τήν κατάντια ὁδηγεῖ ἡ τεχνολογική πρόοδος, ἡ ἀτομική ἐνέργεια καί τά  πολλά διαπλανητικά ταξίδια. Στρέφει ὁ Μανασσῆς καί τρώγει τίς σάρκες του, κατασπαράσσει τόν ἀδελφόν του, Πόλεμοι, θάνατοι, συμφορές. 

ΕΙΘΕ ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, νά ἀνοίξῃ τούς καταρράκτες τοῦ Οὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃ τίς ντροπές καί νά φέρῃ σέ συναίσθησι ὅλους μας!

Ἡ Ἑκκλησία τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὁρθόδοξος Θεολογία καλεῖται νά σταθῇ εἰς τό ὕψος τῆς Ἀποστολῆς της καί μέ ψυχραιμία νά ἀντιμετωπίσῃ τήν κρίσι αὐτή καί τά προβλήματα, πού γεννῶνται καί νά φέρῃ σέ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ τόν κόσμον, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Δικό της ἔργον εἶναι νά ἑνώνῃ τούς ἀνθρώπους μέ τό Θεό καί μεταξύ τους, «ἵνα οἱ πάντες ἝΝ ὦσιν». Ἕργον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησία καί τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας εἶναι νά διδάσκουν ὅτι αὕτη ἐστίν ἠ αἰώνιος ζωή: Νά γνωρίζουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τόν ΕΝΑ καί Μόνον  Ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλεν ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ (Ἰωάν.ιζ΄3). Νά διδάσκουν τούς ἀνθρώπους  τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὥστε ὅλοι νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι»  στήν καθημερινή μας ζωή,  γιά νά μπορέσουμε νά λυτρωθοῦμε ἀπό τό σκοταδισμό. Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, ἀνεγκέφαλοι, ἀντίχριστοι, πού  κυβερνοῦν τόν κόσμον  καί, μέ κάθε δόλιο τρόπο προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν ἀπό τήν καρδιά μας τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης. Δυστυχῶς, οἱ Ἀντίχριστοι, ἀνατρέπουν τήν Ἱεραρχία τῶν Ἀξιῶν. Ἡ Πίστις στό Χριστό, ἡ Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια, θεωρεῖται ρατσισμός, ὀπισθοδρόμησις, καί ὅτι οἱ ἀνωμαλίες καί ὅλες  οἱ διαστροφές,  θεωροῦνται ἰδιαιτερότητες καί πρόοδος. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά καταλάβουν οἱ ἁρμόδιοι ὅτι: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, Η ΑΝΩΜΑΛΙΑ. ΕΙΝΑΙ  Δ Ι Α Σ Τ Ρ Ο Φ Η .

 ΓΑΜΟΣ π.χ. εἶναι ἕνωσις ἀνδρός καί γυναικός καί ΟΧΙ ἕνωσις δύο ὁμοφυλοφίλων, πού δέν γεννοῦν, δέν παράγουν, δέν διαιωνίζουν τό Γένος. Δέν μποροῦν νά εἶναι γονεῖς, διότι γονεύς σημαίνει γεννήτωρ, σημαίνει αὐτόν πού παράγει, αὐτόν, πού γεννᾶ.  Ὁ / Η   Ὁμοφυλόφιλος,πού δέν γεννᾶ, δέν μπορεῖ νά λέγεται γονεύς, γεννήτωρ. Οὔτε  ἔχει φιλτρον πατρικόν ἤ μητρικόν. Συνεπῶς δέν μποροῦν νά υἱοθετοῦν. Δέν ἀντικαθίσταται ὁ τίμιος γάμος, μέ τά «σύμφωνα συμβίωσης». Ἐάν ψηφισθῆ νόμος, πού νά ὀνομάζει γάμο  τήν συμβίωσι, εἶναι ἄδικον.Πολύ δέ περισσότερον ἄδικον θά εἶναι ἄν ἐπιτραπῆ ἡ υἱοθεσία ἐκ μέρους τῶν ὁμοφυλοφίλων. Αὐτό θά σημαίνει ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΙΝ τῆς ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑΣ. Καί δυστυχῶς, μέ δόλιο τρόπο, αὐτό προασπαθοῦν νά ἐπιτύχουν οἱ ἀντίχριστοι σήμερα. Θά τούς ἀφήσουμε  νά ἀφανίσουν τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό;  Τώρα εἶναι καιρός ἡ  Ορθόδοξος Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξος Θεολογία νά ἀρθοῦν εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων. «Νά Παύσουν νά διϋλίζουν τόν κώνωπα, τήν δέ κάμηλον καταπίνοντες» (Ματθ.κγ΄24). Καί οἱ ἐκκλησιαστικοί ἄρχοντες νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τό κακόν Πνεῦμα τῆς ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ,ΤΗΣ ΑΡΧΟΜΑΝΙΑΣ καί τῆς ρίζας πάντων τῶν κακῶν ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑΣ. Νά παύσουν νά κοστολογοῦν τά Μυστήρια, νά ἀφήσουν τά συγχωροχάρτια, νά ΤΑΠΕΙΝΩΘΟΥΝ καί νά ἑνωθοῦν εἰς Ἕν καί ὡς Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική ἘΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ νά ἀντιμετωπίσουμε τή λαίλαπα τοῦ Ἀντιχρίστου, πού ὀνομάζει τή Σατανοποίησι, ὡς Παγκοσμιοποίησιν. Διότι, Μόνον  ἐάν οἱ πάντες ἑνωθοῦμε εἰς  ἝΝ, θά μπορέσουμε νά ἀντιμετωπίσουμε καί νά λύσουμε σωστά τά προβλήματα, πού  δημιουργεῖ ὁ ἄνομος, ὁ Υἰός τῆς ἀπωλείας καί νά  πραγματοποιηθῇ ὁ Πόθος τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ «ἵνα οἱ πάντες ἕν ὦσιν». Καί τότε μόνον θά ἐπιτύχῃ καί ἡ Ὀρθόδοξος ΘΕΟΛΟΓΙΑ τήν ὑψηλή της ἀποστολή νά ἑνώσῃ τούς ἀνθρώπους μέ τό Θεό, ὥστε νά ἀνοίξουμε ὅλοι τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ, Λατρεύοντες Αὐτόν μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Καί, περιπατοῦντες «ἐν ἀγάπῃ», νά δοξάζουμε, νά  ὑμνοῦμεν καί  νά εὐλογοῦμεν ΑΥΤΟΝ, τόν Κύριον τῆς Δόξης. Διότι μόνον εἰς Αὐτόν  ἀνήκει ἡ βασιλεία, ἡ Δύναμις, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό Κράτος, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

Non finito.