«ΠΑΝΤΑ ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ...»

 

 

                     «ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΙΣ, ΠΑΝΤΑ ΤΕΦΡΑ,ΠΑΝΤΑ ΣΚΙΑ»

 

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς, μᾶς ἐγκατέστησεν ὁ ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ ΘΕΟΣ, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Μᾶς δώρησε ὁ Κύριος καιρόν μετανοίας, ὥστε νά ἐνοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τοῦ πεπτωκότος προπάτορος Ἀδάμ καί διά ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ, νά ἐπανακτήσωμεν τόν παράδεισον τῆς τρυφῆς, τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἐπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ εἰς μακρότητα ἡμερῶν, «ἐν τῇ ἀγάπῃ», ὅτι «ὁ Θεός Ἀγάπη ἐστί». Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, «ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε,  ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, ὥστε τόν Υἰόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Ναί, ὁ Θεός μας εἶναι ἀγάπη. Καί σαρκώθηκε ἡ ἀγάπη, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἔγινε ὑπήκοος μέχρι Θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Γίνεται τύπος καί ὐπογραμμός ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ, σέ ὅλους ἐμᾶς καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τελείαν Ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον. Μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς λούζει καί μᾶς καθαρίζει, μέ τό Τίμιον Αἷμα Του. Μᾶς συμφιλιώνει καί μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας  «ἐν τῇ ἀγάπῃ» ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι. Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ». Διά τῆς ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣ, τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ, ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΘΕΔΡΑΣ, Μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς.

Ὑπό τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ ἐτελεσιουργήθη τό Μέγα ὄντως καί  ἀνεξιχνίαστον τοῦτο  τῆς ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ, τό Μυστήριον τῆς Θείας Ἀγάπης, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν, μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». ΘΕΜΕΛΙΟΝ  ΑΣΕΙΣΤΟΝ τῆς Πίστεώς μας εἰς τόν Χριστόν, εἶναι ἡ ΠΙΣΤΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ.

«Ἐάν δέν εἶχε ἀναστηθῆ ὁ Χριστός, ματαία καί κούφια χωρίς περιεχόμενον, θά ἦταν ἡ πίστις μας. Εἶναι ἄθλιοι καί ἀξιολύπητοι ὅσοι δέν πιστεύουν εἰς τήν Ἀνάστασιν. Ἐμεῖς πιστεύουμε. Εἴμαστε «αὐτόπται» τῆς Ἀναστάσεώς Του, τόν εἴδαμε μέ τά μάτια μας, καί «αὐτήκοοι», τόν ἀκούσαμε μέ τά αὐτιά μας, ψηλαφήσαμε τίς πληγές Του, φάγαμε μαζί Του, μετά τήν Ἀνάστασίν Του. «Νυνί ὁ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος! Διότι, ὅπως βροντοφωνάζει ὁ Μέγας Βασίλειος, «Οὐκ ἦν δυνατόν  κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν Ἀρχηγόν τῆς Ζωῆς» «ἐγένετο ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα ᾖ αὐτός τά πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων...» ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρών, θανάτῳ Θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἐπάτησε τό Θάνατο, μέ τό Θάνατό Του καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον καί μᾶς ἀπάλλαξε διά παντός ἀπό τό Φόβο τοῦ θανάτου. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ΟΥΔΕΙΣ νεκρός ἐν τοῖς μνήμασιν.

Ἡ Πίστις στό Χριστό καί στήν Ἀνάστασί του μᾶς κρατάει στή ζωή καί νοηματίζει τήν ὕπαρξί μας. Καί ὁ Ἀναστάς μᾶς καλεῖ νά ἐννοήσωμεν τό βραχύ τῆς ζωῆς καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία καί ὅτι ὅλα τά ἐγκόσμια εἶναι ἀνάξια λόγου , εἶναι «πάντα κόνις πάντα τέφρα, πάντα σκιά» καί περιπατοῦντες τήν ὁδό τῆς Ὑπακοῆς, περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ νά θησαυρίζουμε θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Νά καταλάβουμε καλά ὅτι :

«Πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθών γάρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται.Διό Χριστῷ τῷ ἀθανάτῳ βασιλεῖ βοήσωμεν· ἀνάπαυσον, Κύριε, τάς ψυχάς τῶν προκεκοιμημένων δούλων Σου»

 Κύριε,  εἶναι ἀφόρητος   ὁ Πόνος τῆς ψυχῆς μου ἀπό τόν πρόσκαιρο ἀποχωρισμόν ἀπό τά ἀγαπημένα μου πρόσωπα, μολόνότι πιστεύω ὅτι βρίσκοννται στά ἄχραντα Χέρια Σου καί ἀναπάυωνται ἐν εἰρήνη. Σέ δοξάζω, Κυριε, ἀλλά πονῶ, συγχώρησέ με. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ ζωή καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν, φώτισε τά σκοτάδια μας, καθάρισε τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μας, στήριξέ μας στόν δρόμο τῆς ὑπακοῆς, ἄκουσε τήν κραυγή τῆς ἀγωνίας μας, καί «τούς μεταστάντας ἐξ ἡμῶν ἀνάπαυσον, ἔνθα πάντων ἐστίν εὐφραινομένων ἡ κατοικία». 

Καί ἀξίωσον καί ἡμᾶς τῆς οὐρανίου Βασιλείας Σου!

Ἀξίωσέ μας, Κύριε,  νά ἐννοήσωμεν ὅτι «γυμνοί ἐξήλθομεν ἐκ τῆς κοιλίας τῆς μητρός μας καί εἰσήλθομεν εἰς τόν κόσμον, καί γυμνοί ἐπιστρέφουμε ἐκεῖ. Δέν παίρνουμε τίποτε μαζί μας. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι, ὅπως λέει ὁ ποιητής: 

          «ΜΟΝΑΧΑ Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ,

                       ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΧΑΝΟΝΤΑΙ,

                   ΜΟΝΗ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΕΚΕΙΝΗ» καί 

Πρίν νά εἶναι ἀργά νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «ΠΡΑΞΙ» στήν καθημερινή μας ζωή.

Στήν Ἀποκάλυψι, ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὀ Ἰωάννης μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι  εἶναι μακάριος νεκρός ὁ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκων, δέν πεθαίνει, ἀναπαύεται ἀπό τούς κόπους του καί τόν ἀκολουθοῦν εἰς τήν ἄλλην ζωήν τά ἔργα τῆς ἀγάπης του: «Καί ἤκουσα φωνῆς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· γράψον, μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ ἄρτι. Ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ’  αὐτῶν»(Ἀποκ. ιδ΄ 13).

ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ Ο ΛΌΓΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.