ΣΥΜΠΟΛΙΤΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΕΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

                      «ΗΜΩΝ  ΓΑΡ ΤΟΛΙΤΕΥΜΑ ΕΝ ΟΥΡΑΝΟΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ»

 

Ὁ Μακρόθυμος καί Φιλάνθρωπος Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας, μετά τήν ἀνταρσία τοῦ Πρωτοπλάστου, ἀπό ἔλλειψι Ἀγάπης πρός τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην του, μετά τήν πτῶσιν του, διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, δεν τόν τιμώρησε, ἀλλά συγκαταβαίνων, πέταξε ἀπό πάνω τά φύλα συκῆς,(τόν κνισμόν, τόν ἔλεγχον τῆς συνειδήσεώς του, ἐξ αἰτίας τῆς πτώσεως) καί τον ἐνέδυσε (τόν ἔντυσε) μέ δερματίνους χιτῶνας (μέ τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας). Καί ὄχι μόνον, ἀλλά τόν ἐγκατέστησε εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, ὥστε νά βλέπει τόν Παράδεισον τῆς Ἐδέμ, νά βλέπῃ Τί εἶχε καί Τί ἔχασε καί νά νοσταλγῇ τήν ἐπάνοδόν του.  Τόν ἐγκατέστησε εἰς τήν γῆν, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Τοῦ ἔδωσε, ὁ  Mακρόθυμος, « καιρόν Μετανοίας». Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία, δίδει σέ ὅλους μας τήν «εὐκαιρίαν»,α) «νά ἐννοήσωμεν τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων», β) νά εξετάσουμε τό λόγο, πού χάσαμε τόν Παράδεισο, γιατί χωρισθήκαμε ἀπό τό Θεό; γ) Νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ ἔλλειψις ΑΓΑΠΗΣ πρός τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας, ἡ Ἔπαρσις, ὁ Ἑωσφορισμός μᾶς ὡδήγησε εἰς τήν Παρακοήν τῆς Ἐντολῆς τῆς ἀγάπης καί εἰς τήν ἔσχάτην ἐξαθλίωσιν. Νά ἐννοήσωμεν δηλ.  ὅτι   χάσαμε τά πάντα διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ καί νά ΜΕΤΑ- ΝΟΗΣΩΜΕΝ  τό Κακόν, πού διαπράξαμε, δηλαδή, τήν κακήν χρῆσιν τοῦ Νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας.  Νά ΜΕΤΑΝΟΗΣΩΜΕΝ δέ εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, καί νά διορθώσουμε ΤΟ ΛΑΘΟΣ τῶν πρωτοπλάστων: ΩΣΤΕ, ἀφοῦ Ἐκεῖνοι διά ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΟΗΣ ἔχασαν τήν κοινωνίαν καί ἕνωσίν τους μέ τόν Θεόν, ξεντύθηκαν τόν ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ντύθηκαν τό ἔνδυμα τῆς φορᾶς, ἔχασαν τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τόν Ἀληθινόν Θεόν, τότε ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά κάνουμε καλήν χρῆσιν τοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας, νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὑδατος ,διά ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τάς Ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, περιπατοῦντες εἰς τήν Ὁδόν τῆς ΑΓΑΠΗΣ πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον διά τόν Θεόν, νά ἐνδυθοῦμε τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας, νά ἐπανακτήσωμεν τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά φθάσωμεν ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν»  νά ἐπανακτήσωμεν δηλαδή, τόν Παράδεισον, τήν ἀδιατάρακτον, διά θέας,  ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως.

Ὁ Πανάγαθος προγνωρίζων ὅτι μόνοι μας θά ἦταν  ἀδύνατον νά φθάσουμε αὐτήν τελειότητα, ὡς ἄπειρη ἀγάπη , ἔδωκε σέ μᾶς τόν Υἱόν Του τόν μονογενῆ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον(Ἰωάν. γ΄16) καί ὁ Ὁποῖος «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς διά Πατρός, πλήρης Χάριτος καί Ἀληθείας»(Ἰωάν. α΄14).

Ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Ἐταπείνωσε δέ τόν Ἑαυτόν Του, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι Θανάτου, Θανάτου δέ Σταυροῦ. Γίνεται Τύπος καί ὑπογραμμός,  σέ Ὅλους μας. Ὑπόδειγμα ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θεῖον Θέλημα( Φιλιπ, β΄5-11) . Γίνεται ὀ Ἵδιος ἡ Οδός τῆς Ζωῆς, ἡ Ὁδός τῆς τελείας ἈΓΑΠΗΣ πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον. Ἐχάραξε δέ τήν Ὁδόν  τῆς Ζωῆς, μέ τή Σταυρική Του Θυσία, μέ τό πανάγιον Αἷμά Του καί μᾶς προτρέπει νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του καί νά ἐπανακτήσωμεν τόν Παράδεισον.

Μόνοι μας δέν μποροῦμε. Μόνον ἑνωμένοι μαζί Του θά φέρουμε καρπόν πολύν. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δὐνασθε ποιεῖν ΟΥΔΕΝ»(Ἰωάν. ιε΄5). Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἐκείνους πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν εἰς τό Ὄνομά Του, εἰς τούς πιστούς δίδει τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰωάν. α΄12). Μέ τό πανάγιον αἷμα Του, μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας. Αὐτός εἶναι ἡ εἰρήνη μας (Ἐφεσ. β΄13-15).  Μέ τό πανάγιον αἷμα Του, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, συγκαταβαίνει καί μᾶς δέχεται. δέχεται τήν εἰλικρινῆ μας Μετάνοια. Μᾶς λούζει δέ καί μᾶς καθαρίζει μέ αἷμα Του ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς καθιστᾷ βασιλεῖς καί ἱερεῖς στόν Πατέρα(Ἀποκ. α΄5-6).

Χάρις εἰς τήν Εὐσπλαγχνίαν Του, διά τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ καί τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θεῖον Θέλημα, παύουμε νά εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ οὐρανοῦ καί μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια του καί διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ, νά εἰσέλθουμε καί πάλιν εἰς τόν Παράδεισον. «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν»(Ἑβρ.ιγ΄14). «Εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις» (Β΄Κορινθ. ε΄17.Γαλάτ,στ΄15). «ΥΜΩΝ ΓΑΡ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΕΝ ΟΥΡΑΝΟΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ» (Φιλιπ. γ΄20).

Τώρα πιά ἐν Χριστῷ, δέν εἴμαστε εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ  ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ (Ἐφεσ. β΄19). Γι’ αὐτό καί σᾶς συμβουλεύω, λέγει ὁ Παῦλος: «Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς»(Κολοσ. γ΄1-2).

Πρός τοῦτο βέβαια ὀφείλομεν νά κατανοήσωμεν καλῶς «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί ὅτι πάντα τά ἀνθρώπινα,  πάντα τά επί τῆς γῆς εἶναι μάταια, σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότρα, μία ῥοπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται, λέγει ὁ Ἱερός Δαμασκηνός.

Ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι, πού εἶναι ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Εἷναι κακοποιοί. Ἀμετανόητοι. δέν ἀρνοῦνται τά ἐγκόσμια. Καί τό τέλος αὐτῶν εἶναι ἡ ΑΠΩΛΕΙΑ. Αὐτοί λατρεύουν ὡς Θεόν τήν κοιλίαν καί δόξαν τους θεωροῦν τίς πράξεις , πού φέρουν ἐντροπήν. Φρονοῦν τά ἐπίγεια καί μάταια(Φιλιπ. γ΄18-19), πού ὅλα εἶναι  σκωλήκων βρῶμα  καί δυσωδία. Οἱ πιστοί ὅμως στό Χριστό γνωρίζωμεν ὅτι ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ τοῦ Χριστοῦ καί ὁ Χριστός εἶναι  ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΥ. Καί τό ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ εἶναι ἡ Μόνη Ὁδός τῆς Ζωῆς. Ἐννοοῦμεν δέ ὅτι μόνο διά τῆς ὙΠΑΚΟΗΣ θά ἐπανακτήσωμεν, Ὅ,τι ἐχάσαμεν διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ. Πολύ δέ περισσότερον νά ἐννοήσωμεν τόν τελικόν σκοπόν τῆς Ζωῆς μας  εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν. Γιά νά πραγματοποιήσουμε δέ αὐτόν τόν τελικόν σκοπόν τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νά ἀρνηθοῦμε τόν κόσμον καί τά κοσμικά καί .εχουμε διαρκῶς στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος στόν Ἀρχηγό τῆς Πίστεώς  μας καί Τελειωτήν Ἱησοῦν. Ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ Θά μᾶς Βοηθήσῃ στόν πνευματικό μας ἀγῶνα.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει καί μᾶς  ἐξηγεῖ πῶς θά ἐπιτύχωμεν τόν τελικόν σκοπόν τῆς ζωῆς μας καί πῶς θά ἀξιωθοῦμε νά δοῦμε Θεοῦ πρόσωπον. Λεγει: «... Ὁρᾶτε μή τις κακόν ἀντί κακοῦ τινι ἀποδῷ, ἀλλά πάντοτε τό αγαθόν διώκετε καί εἰς ἀλλήλους καί εἰς πάντας. Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γάρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς . Τό Πνεῦμα μή σβέννυτε(Τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού Φῶς καί θερμαίνει καί φωτίζει τους εὐσεβεῖς, ἀλλά καί φωτιά, πού κατακαίει τούς ἀσεβεῖς, νά μή τά σβήνετε, νά μή τά ἀχρηστεύετε),προφητείας μή ἐξουθενεῖτε(Μή ἐξουθενεῖτε τίς προφητεῖες, πού τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀποκαλύπτει διά μέσου τῶν πιστῶν). Πάντα δέ δοκιμάζετε, τό καλόν κατέχετε. Ἀπό παντός εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε ( Νά τά ἐξετάζετε καί νά τά διακρίνεται ὅλα καί νά ἐγκολπώνεσθε πάντοτε τό καλόν καί νά ἀποφεύγετε κάθε τί τό πονηρόν).  Αὐτός δέ ὁ Θεός τῆς εἰρήνης, ἁγιάσαι ὑμᾶς ὁλοτελεῖς, καί ὁλόκληρον ὑμῶν τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀμέμπτως ἐν τῇ παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ τηρηθείη. Πιστός  ὁ καλῶν ὑμᾶς, ὅς καί ποιήσει»(Α΄ Θεσσαλ. ε΄15-24).

Ὁ Παῦλος, μέ ὅλη τήν ἀγάπη του μᾶς συμβουλεύει καί τέλος μᾶς εὔχεται καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι  ἐάν ἀκολουθήσουμε τίς συμβουλές του ὁ Θεός, πού εἶναι ἡ πηγή καί ὁ χορηγός τῆς εἰρήνης θά μᾶς ἁγιάσῃ ὁλοκλήρους καί ὁλόκληρον ἡμῶν τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα μας, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, θά διατηρηθοῦν ανεπίληπτα καί ἄμεμπτα κατά τήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι δέ ὁλοτελῶς, κατά πάντα ἀξιόπιστος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔχει καλέσει κοντά Του καί ὁ Ὁποῖος θά πραγματοποιήσῃ αὐτά πού σᾶς εὐχήθηκα. Γι’αὐτό εἶμαι ἀπόλυτα βέβαιος. Εἶμαι δέ ἀπόλυτα βέβαιος ὅτι ἄν ἀκολουθήσουμε στή ζωή μας τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί διαφυλάξουμε τό Χριστό στήν καρδιά μας εἶμαι ἀπόλυτα σίγουρος ὅτι «Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολοσ. γ 3-4). Πράγματι «Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, πού εἶναι ἠ ζωή μας, τότε καί ἡμεῖς οἰ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί θά φανερωθοῦμε μαζί Του δοξασμένοι. Καί θά ἀξιωθοῦμε νά ἐπανακτήσωμε τόν Παράδεισον, τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας, ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως, ὅπου θά Τόν ὑμνοῦμεν ἀσιγήτως μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων. ΑΜΗΝ.