ΑΝΕΒΑ ΨΗΛΑ

 

                  ΒΑΔΙΖ᾿ ΕΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΜΗ ΓΥΡΙΖῌΣ ΠΙΣΩ

«ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΨΗΛΑ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΝΑ ΠΕΤΑ ΚΙ᾿  ΕΜΠΡΟΣ».

 

«Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολοσ.γ΄1-2).

«Ἀναβαίνετε, ἀναβαίνετε, ἀδελφοί, ἀναβάσεις προθύμως ἐν καρδίᾳ διατιθέμενοι, ἀκούοντες τοῦ  φάσκοντος· «Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τό ὄρος Κυρίου, καί εἰς τόν οἶκοντοῦ Θεοῦ ἡμῶν καί ἀναγγελεῖ ἡμῖν τήν ὁδόν αὐτοῦ, καί πορευσώμεθα ἐν αὐτῇ»(Ἡσ. 2,3, Κλίμαξ).

«ΟΥΔΕΙΣ ἐπιβαλών τήν χεῖρα αὐτοῦ  ἐπ᾿  ἄροτρον καί βλέπων εἰς τά ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. θ΄62).

 

Σύντροφε, συνοδοιπόρε, μή δειλιάσης μπροστά στίς δυσκολίες καί στίς θλίψεις, πού, τυχόν, στό δρόμο σου  θά συναντήσῃς. Ἀνοδική εἶναι ἡ Πορεία μας ἀπό γῆς πρός οὐρανόν. Εἷναι μιά πανέμορφη Πορεία στό δρόμο τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ  εἰς τό Θεῖον Θέλημα. Εἶναι ἡ Πορεία τοῦ Χριστοῦ, ἡ καθ᾿ ὐπρβολήν Ὁδός τῆς Τέλειας ΑΓΑΠΗΣ.

 

Μικρούς θεούς, μᾶς ἔπλασε ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας καί μᾶς καλεῖ, μέ Πνεῦμα Αὐταπαρνήσεως καί Αὐτοθυσίας, νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του καί νά φθάσουμε Ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό ἀναβαίνοντες τήν Κλίμακα τῶν ἀρετῶν ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, ἀπό τό· «κατ᾿  εἰκόνα», εἰς τό· «καθ᾿ ὁμοίωσιν» καί ἀπό «δυνάμει θεοί», νά γίνουμε καί «ἐνεργείᾳ θεοί». Ἡ Πορεία μας δέν στρώθηκε μέ δάφνες καί τριαντάφυλλα.  Θά συναντήσουμε ἀγκάθια καί τριβόλους. Εἶναι πολύ «στενή ἡ Πύλη καί τεθλιμμένη ἡ Ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν καί ὀλίγοι οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν». Ἡ ἀνάβασις εἰς τό  Ὄρος Κυρίου θέλει ἀγῶνα καί εἶναι ἀνάγκη νά εἰσέλθουμε εἰς τό Στάδιον τῶν ἀρετῶν, νά ἀναλάβωμε τήν Πανοπλίαν τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀγωνισθοῦμε νομίμως. Ἀθλοῦντες δέ νομίμως ἐν Χριστῷ εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι θά νικῶμεν πάντα πειρασμόν καί θά φθάσουμε ἀπό τό Α εἰς τό Ω, θά ἀνέλθουμε τήν Κλίμακα τῶν ἀρετῶν  ἀπό τό πρῶτο σκαλοπάτι, ἀπό τήν Ἀρχή καί θά φθάσουμε στήν Κορυφήν τῆς Κλίμακος, εἰς τό Τέλος, ἐκεῖ ὅπου μᾶς περιμένει Παμβασιλεύς, ὁ Χριστός,  ἀπό τόν Ὁποῖον θά λάβωμεν τό ἀληθινό, τό ἀμάραντο στεφάνι τῆς Νίκης  καί θά μεταλάβουμε τόν καρπόν τοῦ Ξύλου τῆς Ζωῆς ( Α΄ Πέτρ. ε΄4. Ἀποκ. β΄7).

Ἡ Κλίμακα τῶν ἀρετῶν, μᾶς ἀνεβάζει ἀπό τή γῆ εἰς τόν οὐρανόν, καί τό πρῶτο σκαλοπάτι της εἶναι  ἡ τοῦ ματαίου βίου, ἡ τῶν γηῒνων ἀποταγή. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί η Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Μᾶς χάραξε τό δρόμο, μέ τό Αἷμα Του, ὁ πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Ἕνας εἶναι ὁ Δρόμος τῆς ὄντως Ζωῆς, δέν ψάχνουμε στό ἄγνωστον. Εἶναι σέ ὅλους μας γνωστός ὁ δρόμος, πού μᾶς φέρει ψηλά, Στό Γολγοθᾶ στό Θεό. Καί πρῶτος ἀνέβηκε πρός τόν Πατέρα ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ καί μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσωμε, μέ πνεῦμα Αὐταπαρνήσεως καί Αὐτοθυσίας. Ἐμπρός, λοιπόν, ἀδελφοί, μέ θάρρος καί Πίστι θερμή, ἄς μήν ἀφήσουμε τή θλῖψι, νά βυθίσῃ τήν ψυχή μας στό σκοτάδι. Μέ χαρά ἄς ἀναβαίνωμεν εἰς τό ὄρος Κυρίου, εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Εμπρός, λοιπόν, ἀδελφοί, ἀναβαίνετε, ἀναβαίνετε, ὅσο εἶναι καιρός, εἰς τό Ὄρος Κυρίου, ἄς βαδίσουμ᾿  ἐμπρός χωρίς πισωγυρίσματα, νά ἀνεβαίνουμε ψηλά, πρός τό ἀνέσπερο ΦΩΣ. 

Ἐμπρός, λοιπόν, νά νεκρώσουμε τά βρωμερά μας Πάθη. Νά σταυρώσουμε τήν σάρκα σύν τοῖς Παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

Ἐμπρός, λοιπόν, προθύμως ἄς ἀναβαίνουμε τίς θεῖες  ἀναβάσεις, καί, μέ καθαρή καρδιά, γεμᾶτη Καλωσύνη, ἄς κάνουμε «Πρᾶξι» τήν Ἐσταυρωμένη ΑΓΑΠΗ καί ἡ ψυχή μας ἀκατάπαυστα ἄς ᾎδει ἀγαλλομένη, καινές ᾠδές, ὕμνους Εὐχαριστίας  εἰς τόν ΛΥΤΡΩΤΗ, διότι Χάρις εἰς Αὐτόν φθάνουμε εἰς τήν Κορυφή τῆς Κλίμακος τῶν ἀρετῶν, ἐκεῖ ὅπου μᾶς περιμένει ὁ στεφοδότης, ὁ Θεός τῆς Ἀγάπης, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.