ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Ὁ Ἅγιος Παῒσιος ὁ Ἁγιορείτης γεννήθηκε στά Φάρασα τῆς Καπαδοκίας, ἀπό γονεῖς χριστιανούς πολύ εὐσεβεῖς. Τό  ὄνομά του ἦταν Ἀρσένιος Ἐζνεπίδης. Γονεῖς του ἦταν ὁ Πρόδρομος καί ἡ Εὐλαμπία Ἐζνεπίδη, πού ἦταν πολύ  εὐλαβεῖς καί Πατριῶτες καί τόν ἀνέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Πρέπει δέ νά τονίσω ὅτι ἀπό  τήν τρυφερή του ἡλικία, ἀφοσιώθηκε εἰς τόν Χριστόν. Ἦταν πραγματικά, «ἐκ κοιλίας μητρός ἡγιασμένος». Πίστεψε μέ τήν καρδιά του εἰς τόν Κύριον καί ἀφιερώθηκε εἰς τόν Χριστόν. Πρίν πάρουν τόν δρόμον τῆς Προσφυγιᾶς ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος βάπτισε ὅλα τά ἀβάπτιστα βρέφη τῆς περιοχῆς μαζί καί τόν Ἀρσένιον. Ὁ πατέρας ἀπό βρέφος τόν πῆρε στόν Ἅγιον Ἀρσένιον, ὁ ὁποῖος ἀντί νά τοῦ δώσῃ τό ὄνομα τοῦ παπποῦ του, τοῦ ἔδωσε τό δικό του ὄνομα καί προφήτεψε ὅτι τό παιδί αὐτό, θά ἀφιερωθῇ στό Θεό, θά γίνῃ Καλόγερος στό πόδι του. Ἔτσι ὁ Ἀρσένιος Ἐζνεπίδης ἔζησε ἀπό μικρός μαζί μέ ὅλους τούς ἄλλους, τόν πόνο «τοῦ ξεριζωμοῦ», τήν Ὀδύνη καί τά ἀπερίγραπτα βάσανα τῆς ξενιτιᾶς, δέν ἔχασε ὅμως οὔτε στιγμή τήν Πίστι του στό Χριστό. Χαρά του ἦταν ὁ ἐκκλησιασμός, ἡ μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ  ἀδιάλειπτη Προσευχή καί ἡ ἀγάπη του, στήν «Πρᾶξι» τῆς καθημερινῆς του ζωῆς. Τέλειωσε τό Δημοτικό καί μπόρεσε νά συνεχίση τίς σπουδές του διότι αὐτή τήν πολυτέλεια δέν τήν ἐπέτρεπε ἡ ἀνάγκη ἐπιβώσεως. Ἔμαθε τήν τέχνη τοῦ Μαραγκοῦ καί ἦταν πάντα πρόθυμος νά κατασκευάζῃ τά πάντα. Ἧταν φιλόπονος, πολύ ἐργατικός καί πρόθυμος, γιά κάθε ἐργασία πού τοῦ ἀνέθεταν. Τά κέρδη ἀπό τήν τίμια ἐργασία του, τά μοίραζε εἰς τήν Οἰκογένειά του καί εἰς τούς πτωχούς συμπατριῶτες του. Ἡ ἐργασία του, δέν τόν ἐμπόδιζε νά μελετᾶ μέρα καί νύκτα τό λόγο τοῦ Θεοῦ, νά ἐκκλησιάζεται καί νά προσεύχεται. Ὁ ὅσιος διέπρεψε εἰς τά χριστιανικάς ἀρετάς. Μετά τήν ἀπόλυσί του ἀπό τό στρατό, καί θέλοντας νά γνωρίσῃ τό μοναχισμό ἐπεσκέφθη τό Ἅγιον Ὄρος(1950). Εἶχε μέσα στήν ψυχή του Τον ΧΡΙΣΤΟΝ καί ἤθελε νά γίνῃ σύντομα μοναχός. Ζῆ στήν Κόνιτσα καί ἠ ψυχή του βρίσκεται στό «Περιβόλι τῆς Παναγίας», στό Ἅγιον ὄρος. Πῆγε στή Μονή Ἐσφιγμένου ὡς δόκιμος μοναχός. 27 Μαρτίου 1954  παίρνει τή ρασοευχή  καί μετονομάζεται Ἀβέρκιος. Ὁ ἀρχάριος μοναχός ταλαιπωρεῖται, παλεύει μέ ὅλους τούς δαίμονες καί τά ἀνθρώπινα Πάθη καί κατορθώνει νά γίνῃ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ Ἀρετῆς, Ἡ ἁγάπη του τέλεια, ἡ ταπείνωσίς του ἀπερίγραπτη, ἡ ὑπομονή του ἀνεξάντλητη. τό 1957 κείρεται μικρόσχημος Μοναχός στή Μονή Φιλοθέου. Ἀπό  τό 1958  μέχρι τό 1962 μονάζει εἰς τήν Μονήν  Στομίου Κονίτσης.

Μετά ἀναχωρεῖ γιά τό ΣΙΝΑ. Τό 1964 ἐπιστρέφει στό Ἅγιον Ὄρος καί ἐπί τριάκοντα (30) ὁλόκληρα χρόνια ἀδιαλείπτως προσεύχεται   διδάσκει, θεραπεύει, καί καθοδηγεῖ τό Λαό τοῦ Θεοῦ. Ἀνεδείχθη πράγματι ὁ Ἅγιος Παῒσιος ἐπίγειος Ἄγγελος, οὐράνιος ἄνθρωπος, «ὄντως  θεοφώτιστος, σοφός ὁδηγός καί διδάσκαλος» τῶν πιστῶν. Ἀνεδείχθη ἄριστον ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ, Τύπος τῶν πιστῶν σέ ὅλα,  «ἀναψυχή καί δρόσος». 

Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τό 1994 καί ἐτάφη εἰς τό Ἡσυχαστήριον τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στή Σουρωτή Θεσσαλονίκης. ΕΙΘΕ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός μου , διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, νά ἀξιώσῃς καί ὅλους ἐμᾶς, νά μιμηθοῦμε τήν Ἁγίαν του ζωήν καί νά εὑρεθοῦμε μαζί του «εἰς τήν ἀΐδιον ἀνάπαυσιν, ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καί ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορώντων τοῦ  Σοῦ προσώπου τό Κάλλος τό ἄρρητον. Διότι Σύ  εἶσαι τό ὄντως ἐφετόν καί ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη τῶν ἀγαπώντων Σε, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί Σέ ὑμνεῖ πᾶσα ἡ κτίσις εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«ΚΥΡΙΕ, ΓΛΥΚΥΤΑΤΕ ΜΟΥ Ι Η Σ Ο Υ, Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ,ΕΛΕΗΣΟΝ».

 

«ΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΩΣ ΟΙΔΑΣ,ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ».

 Κύριε, ὡς Καρδιογνώστης, γνωρίζεις, ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ Παρακοή, γνωρίζεις Τί σωρεύει στήν ψυχή καί τή ζωή μας ἡ ἀστόχαστη συμπεριφορά, ἡ ἀθέτησις τῶν Ἐντολῶν τῆς Ἀγάπης Σου. Ἡ πατρική Σου στοργή μᾶς προειδοποίησε ὅτι σέ κάθε Ἐντολή ὑπάρχει ἔνθετος ἡ Ἀρχή τῆς Ἀνταποδόσεως. Ἡ Κάθε Ἐντολή εἶναι « Ὕλη εἰς τό Αὐτεξούσιον». Μᾶς ἔπλασες, μέ Νοῦν, ὥστε νά διακρίνουμε τό Καλόν ἀπό τό Κακόν, καί μέ Ἐλευθερίαν,  ὥστε ἐκλέγωμε τό ΚΑΛΟΝ καί νά ἀποφεύγωμεν τό ΚΑΚΟΝ. Μᾶς προειδοποιεῖς ὅτι ἡ Τήρησις τῆς Ἐντολῆς μᾶς ἀνταποδίδει, μᾶς χαρίζει τήν ΖΩΗΝ, τήν κοινωνίαν, τήν ἕνωσιν καί ἐπικοινωνίαν μέ ΣΕΝΑ, τόν Κύριον καί Θεόν, τόν Δημιουργόν καί  Εὐεργέτην μας. Ἡ Τήρησις τῆς Ἐντολῆς μᾶς ἀνταποδίδει τήν παραμονή μας εἰς τόν Παράδεισον, μᾶς χαρίζει τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου  καί ἀρρήτου Κάλλους τοῦ Προσώπου Σου, Κύριε, εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως.

Ἡ ἄπειρη Ἀγάπη Σου, Πολυεύσπλαγχνε Κύριε, διά τῶν Ἐντολῶν, μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι τό Θέλημά Σου εἶναι, νά γίνουμε Θεοί κατά χάριν, εἶναι ἡ σωτηρία μας, εἶναι νά μένωμεν ἐν τῇ ἀγάπῃ ἑνωμένοι μαζί Σου, ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ». Μᾶς προειδοποιεῖς ὅτι ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἶναι ΖΩΗ, διότι μᾶς κρατάει ἑνωμένους μαζί Σου, ἐνῶ ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ΘΑΝΑΤΟΣ, διότι μᾶς χωρίζει ἀπό Σένα, τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος. Καί μολονότι προγνωρίζωμεν τά ἀγαθά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ καί τά φοβερά δεινά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, θεριεύει μέσα μας τό ΚΑΚΟΝ καί «Οὐ γάρ ὅ θέλομεν ποιοῦμεν ΑΓΑΘΟΝ, ἀλλ᾿  ὅ οὐ θέλομεν ΚΑΚΟΝ τοῦτο πράσσομεν»(Ρωμ. ζ΄19), ὁδεύουμε, ἀπό κακή μας θέλησι, ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Σωρεύουμε στήν Ψυχή καί τή ζωή μας συμφορές, ὁδεύουμε κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν λίμνην πρός ἀποπνιγμόν. Σῶσε μας, Κύριε, πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε. «Κύριε, σῶσον ἡμᾶς ἀπολλύμεθα»(Ματθ. η΄25). Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας. Ποιός ἄλλος θέλει καί μπορεῖ νά μᾶς λυτρώση ἀπό τίς συμφορές πού σωρεύει εἰς τήν ζωήν μας ἡ ΑΜΑΡΤΙΑ, ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ, ἌΝ ὄχι ἐσύ, πού Σταυρώθηκες καί Ἀναστήθηκες, γιά μᾶς;...

 Ἔρχου ταχύ, καί ὡς Θέλεις καί ὡς οἶδας, ἐλέησον ἡμᾶς. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ, πιστεύω καί ὀμολογῶ, ὅτι Σύ καί Μόνον Σύ εἶσαι ὁ προσωπικός μου ΣΩΤΗΡΑΣ καί Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ. ΘΕΕ ΜΟΥ, ἄκουσε τήν προσευχή μου, ἄκουσε τίς κραυγές μου, κραυγές ἀπογνώσεως, καί ἔρχου ταχύ καί σῶσε μας, πρίν  χαθοῦμε.  Στά ἄχραντα Χέρια Σου παρατίθημι τήν ψυχή μου καί τό σῶμα μου, Στά ἄχραντα Χέρια Σου παρατίθημι τάς ψυχάς καί τά σώματα ἐκείνων, πού παρακαλοῦν ἐμέ τόν ἀνάξιον, νά προσεύχομαι γι᾿  αὐτούς. Κύριέ μου, Σύ , αὐτός ὁ Πανάγιος καί πανακής ἰατρός, εὐλόγησον πάντας ἡμᾶς. Σύ, ὁ πολυέλεος, καί Πανάγαθος, ἐλέησον  πάντας ἡμᾶς καί ζωήν τήν αἰώνιον χάρισε σέ ὅλους ἡμᾶς! «Ἐλθέ και σκήνωσον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος καί σῶσον,  Ἀγαθέ τάς ψυχάς ἠμῶν»! Σέ ἱκετεύω, γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ, ὡς ΘΕΛΕΙΣ και ὡς ΟΙΔΑΣ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ καί ἀξίωσέ μας νά Σέ λατρεύωμεν εἰλικρινά, μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» ὅτι Σέ Σένα πρέπει πᾶσα δόξα τιμή καί προσκύνησις, συν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ «ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ»ΖΩΗΣ.

 

ΣΤΙΓΜΕΣ, ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΙΝ᾿  Η ΖΩΗ

Σ᾿ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, μᾶς ἔχει ὁ Θεός ἐγκαταστήσει, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Μᾶς χαρίζει ὁ Φιλάνθρωπος καιρόν Μετανοίας. Μᾶς καλεῖ νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τῶν πεπτωκότων.

Καλόν, λοιπόν, εἶναι, πρίν εἰς Τέλος χαθοῦμε, νά ἐννοήσωμεν: «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων, καί νά χρησιμοποιήσουμε τόν καιρόν, πού μᾶς χαρίζει ἡ Μακροθυμία τοῦ Κυρίου καί νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τῶν πρωτοπλάστων. Νά διορθώσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά, ΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Νά προσέξουμε δηλαδή τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας ἐπί τῆς γῆς, νά εἶναι, ὄντως, στιγμές Ζωῆς. ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ εἶναι μόνον οἱ Στιγμές τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἴσως ἀναρωτηθεῖ κανείς · Καί ΠΟΙΟ εἶναι τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ; Θέλημα του Θεοῦ εἶναι «ἡ τελεία Ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί ἠ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, διά τόν Θεόν», εἰς τήν «Πρᾶξιν» τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς. «Ἐν ταύταις ταῖς δυσίν Ἐντολές ὅλος ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται  κρέμανται» (Ματθ. κβ΄ 37-40).Καί πρός ἀποφυγήν πάσης παρερμηνείας ἤ παρεξηγήσεως, πάνω ἀπό τόν Σταυρόν Του μᾶς βροντοφωνάζει ὁ Κύριος καί μᾶς λέγει: «Ἐντολήν Καινήν  δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»(Ἰω.αν.ιγ΄34)  Νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως ἐγώ σᾶς ἀγάπησα, μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου.

Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης μᾶς τονίζει ὅτι« ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὀ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄Ἰωάν.δ΄16). «Ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ»   μιμεῖται  Τόν ΧΡΙΣΤΟΝ. Περιπατεῖ «ἐν ἀγάπῃ». Ζῆ εὐσεβῶς «ἐν Χριστῷ», ἀγαπᾶ τούς συναθρώπους του, ὅπως ὁ Χριστός, παραδίδει τόν ἑαυτόν Του, γιά τή σωτηρία ὅλων ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, ἔτσι κι᾿ ἐμεῖς προσφέρουμε τόν ἑαυτόν μας προσφοράν καί Θυσίαν στό Θεό εἰς ὀσμήν εὐωδίας. Καί πραγματικά τότε ὅλες οἱ στιγμές τῆς ζωής ΕΙΝΑΙ, ΟΝΤΩΣ, ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ.

 Πραγματικά στιγμές ζωῆς , εἶναι οἱ στιγμές ἐξόδου ἀπό τή Βαβυλῶνα, οἱ στιγμές περισυλλογῆς. Στιγμές ὅπου τό Βλέμμα λέει πολλά καί ἡ σιωπή ἄλλα τόσα. Στιγμές ζωῆς,  ὅπου τό βλέμμα, γίνεται στεναγμός καί δάκρυ εὐγνωμοσύνης στό ΛΥΤΡΩΤΗ.

Κύριέ μου, Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, μόνον Σύ δίδεις ζωήν, νόημα καί περιεχόμενον στήν ἄχαρη ζωή μας.  Ἔλα    καί  μ ε ῖ ν ε  γρήγορα κοντά μας, καί ἀξίωσε μας, Κύριε, καί στῆσε τή σκηνή Σου ἐντός μας!  Στερέωσε τή σαλεμένη μας μας καρδιά ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου, ὅτι Μόνος Ἅγιος ὑπάρχεις καί Κύριος ! Ἀξίωσέ μας νά βαδίζουμε, συνειδητά, εἰς τόν δρόμον τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, εἰς  τήν Ὁδόν , πού χάραξες μέ τό Πανάγιον Αἷμα Σου! Ἀξίωσέ μας νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι μόνον ἀκούοντες καί φυλάσσοντες τόν λόγον Σου, καί μόνον τότε θἆναι οἱ στιγμές τῆς ζωῆς μας Στιγμές, ὄντως, Ζωῆς. Λυπήσου μας, Κύριε, καί ἀξίωσέ μας, ν ο ε ρ ά, νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Σου, νά

βρισκώμαστε ἀδιαλείπτως καθισμένοι παρά τούς πόδας Σου καί νά ἀκοῦμε τόν ζωοποιόν Σου λόγον, πού, πιό γλυκός καί ἀπό τό μ έ λ ι,  ρ έ ε ι ἀπό τό Πανάγιον στόμα Σου, πού τρέφει, θεραπεύει καί ζωοποιεῖ τήν ταλαίπωρη ψυχή μας... Ὅπου βρίσκεσαι Σύ, Πανάγιε, ἐκεῖ καί ὁ Παράδεισος, Σύ εἶσαι τό ξύλον τῆς Ζωῆς, εἰς τό μέσον τοῦ παραδείσου. Βάλσαμο  εἶν᾿  ὁ λόγος Σου, ἴαμα , θεραπεία. Ὁ λόγος Σου, Κύριε στήν «Πρᾶξι» μεταβάλλει τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας, πραγματικά σέ ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ. Στιγμές Προσευχῆς, στιγμές Εὐλογημένες, Στιγμές Εὐχαριστίας. Ὁ λόγος Σου εἶναι Φῶς, γλυκύτητα, θερμαίνει τήν ψυχήν τῶν πιστῶν, νοηματίζει τή ζωή μας καί μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό τό κατ᾿  εἰκόνα, εἰς τό καθ᾿ ὁμοίωσιν. Κύριε ἀξίωσέ μας, νά Σέ δοξάζωμεν «περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ».

Ἀγαπητά μου Παιδιά, δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν πούμε, ὅτι «πήραμε τή ζωή μας λάθος», καί οἱ στιγμές τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς, δέν εἶναι Στιγμές Ζωῆς,   ἀλλά ... δυστυχῶς, εἶναι πικρές στιγμές, σκέτο δηλητήριον, εἶναι στιγμές θανάτου. Καί εἶναι καιρός ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ. Ναί ἀφοῦ «πήραμε τή ζωή μας λάθος» εἶναι ΚΑΙΡΟΣ, «Νά ἀλλάξουμε ζωή». ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά μετά-νοήσουμε εἰλικρινά καί νά παρακαθήσουμε, νοερά, παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, ἀκούοντες καί φυλάσσοντες τόν λόγον Αὐτοῦ. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας εἰς τόν Χριστόν, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἈΓΑΠΗΣ ΤΟΥ, καί, ἐξερχόμενοι ἀπό τή Βαβυλῶνα(Ἁποκ.ιη΄4.Β΄Κορινθ.στ΄16-18), νά κάνουμε «Πρᾶξι» στή ζωή μας τήν ΑΓΑΠΗΝ τοῦ Χριστοῦ, τότε καί κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας θά εἶναι στιγμή Ζωῆς καί ὅλες οἱ στιγμές τῆς ζωῆς μας θά εἶναι ΣΤΙΓΜΕΣ, ὄντως, ΖΩΗΣ, Στιγμές καθαρῆς καρδιᾶς, ΣΤΙΓΜΕΣ ΘΕΟΠΤΙΑΣ, Στιγμές προσηλώσεως Νοῦ πρός Θεόν. Τότε καί μόνον τότε Οἱ Στιγμές τῆς Ζωῆς μας θά εἶναι Στιγμές προσεγγίσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, Στιγμές ΑΦΗΣ τοῦ ἄκρου τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου Αὐτοῦ ὄπισθεν. Τότε διά τῆς ἀγάπης θά εἶναι ἡ ζωή μας συνεχής Ἀφή, ψαῦσις, ἄγγιγμα ψυχῆς τοῦ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ (Μάρκ.ε΄27 ἑξ. στ΄ 56. Ματθ. ιδ΄36.θ΄20 ἑξ. Λουκ.η΄44ἑξ.).