ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Ὁ Ἅγιος Παῒσιος ὁ Ἁγιορείτης γεννήθηκε στά Φάρασα τῆς Καπαδοκίας, ἀπό γονεῖς χριστιανούς πολύ εὐσεβεῖς. Τό  ὄνομά του ἦταν Ἀρσένιος Ἐζνεπίδης. Γονεῖς του ἦταν ὁ Πρόδρομος καί ἡ Εὐλαμπία Ἐζνεπίδη, πού ἦταν πολύ  εὐλαβεῖς καί Πατριῶτες καί τόν ἀνέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Πρέπει δέ νά τονίσω ὅτι ἀπό  τήν τρυφερή του ἡλικία, ἀφοσιώθηκε εἰς τόν Χριστόν. Ἦταν πραγματικά, «ἐκ κοιλίας μητρός ἡγιασμένος». Πίστεψε μέ τήν καρδιά του εἰς τόν Κύριον καί ἀφιερώθηκε εἰς τόν Χριστόν. Πρίν πάρουν τόν δρόμον τῆς Προσφυγιᾶς ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος βάπτισε ὅλα τά ἀβάπτιστα βρέφη τῆς περιοχῆς μαζί καί τόν Ἀρσένιον. Ὁ πατέρας ἀπό βρέφος τόν πῆρε στόν Ἅγιον Ἀρσένιον, ὁ ὁποῖος ἀντί νά τοῦ δώσῃ τό ὄνομα τοῦ παπποῦ του, τοῦ ἔδωσε τό δικό του ὄνομα καί προφήτεψε ὅτι τό παιδί αὐτό, θά ἀφιερωθῇ στό Θεό, θά γίνῃ Καλόγερος στό πόδι του. Ἔτσι ὁ Ἀρσένιος Ἐζνεπίδης ἔζησε ἀπό μικρός μαζί μέ ὅλους τούς ἄλλους, τόν πόνο «τοῦ ξεριζωμοῦ», τήν Ὀδύνη καί τά ἀπερίγραπτα βάσανα τῆς ξενιτιᾶς, δέν ἔχασε ὅμως οὔτε στιγμή τήν Πίστι του στό Χριστό. Χαρά του ἦταν ὁ ἐκκλησιασμός, ἡ μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ  ἀδιάλειπτη Προσευχή καί ἡ ἀγάπη του, στήν «Πρᾶξι» τῆς καθημερινῆς του ζωῆς. Τέλειωσε τό Δημοτικό καί μπόρεσε νά συνεχίση τίς σπουδές του διότι αὐτή τήν πολυτέλεια δέν τήν ἐπέτρεπε ἡ ἀνάγκη ἐπιβώσεως. Ἔμαθε τήν τέχνη τοῦ Μαραγκοῦ καί ἦταν πάντα πρόθυμος νά κατασκευάζῃ τά πάντα. Ἧταν φιλόπονος, πολύ ἐργατικός καί πρόθυμος, γιά κάθε ἐργασία πού τοῦ ἀνέθεταν. Τά κέρδη ἀπό τήν τίμια ἐργασία του, τά μοίραζε εἰς τήν Οἰκογένειά του καί εἰς τούς πτωχούς συμπατριῶτες του. Ἡ ἐργασία του, δέν τόν ἐμπόδιζε νά μελετᾶ μέρα καί νύκτα τό λόγο τοῦ Θεοῦ, νά ἐκκλησιάζεται καί νά προσεύχεται. Ὁ ὅσιος διέπρεψε εἰς τά χριστιανικάς ἀρετάς. Μετά τήν ἀπόλυσί του ἀπό τό στρατό, καί θέλοντας νά γνωρίσῃ τό μοναχισμό ἐπεσκέφθη τό Ἅγιον Ὄρος(1950). Εἶχε μέσα στήν ψυχή του Τον ΧΡΙΣΤΟΝ καί ἤθελε νά γίνῃ σύντομα μοναχός. Ζῆ στήν Κόνιτσα καί ἠ ψυχή του βρίσκεται στό «Περιβόλι τῆς Παναγίας», στό Ἅγιον ὄρος. Πῆγε στή Μονή Ἐσφιγμένου ὡς δόκιμος μοναχός. 27 Μαρτίου 1954  παίρνει τή ρασοευχή  καί μετονομάζεται Ἀβέρκιος. Ὁ ἀρχάριος μοναχός ταλαιπωρεῖται, παλεύει μέ ὅλους τούς δαίμονες καί τά ἀνθρώπινα Πάθη καί κατορθώνει νά γίνῃ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ Ἀρετῆς, Ἡ ἁγάπη του τέλεια, ἡ ταπείνωσίς του ἀπερίγραπτη, ἡ ὑπομονή του ἀνεξάντλητη. τό 1957 κείρεται μικρόσχημος Μοναχός στή Μονή Φιλοθέου. Ἀπό  τό 1958  μέχρι τό 1962 μονάζει εἰς τήν Μονήν  Στομίου Κονίτσης.

Μετά ἀναχωρεῖ γιά τό ΣΙΝΑ. Τό 1964 ἐπιστρέφει στό Ἅγιον Ὄρος καί ἐπί τριάκοντα (30) ὁλόκληρα χρόνια ἀδιαλείπτως προσεύχεται   διδάσκει, θεραπεύει, καί καθοδηγεῖ τό Λαό τοῦ Θεοῦ. Ἀνεδείχθη πράγματι ὁ Ἅγιος Παῒσιος ἐπίγειος Ἄγγελος, οὐράνιος ἄνθρωπος, «ὄντως  θεοφώτιστος, σοφός ὁδηγός καί διδάσκαλος» τῶν πιστῶν. Ἀνεδείχθη ἄριστον ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ, Τύπος τῶν πιστῶν σέ ὅλα,  «ἀναψυχή καί δρόσος». 

Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τό 1994 καί ἐτάφη εἰς τό Ἡσυχαστήριον τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στή Σουρωτή Θεσσαλονίκης. ΕΙΘΕ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός μου , διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, νά ἀξιώσῃς καί ὅλους ἐμᾶς, νά μιμηθοῦμε τήν Ἁγίαν του ζωήν καί νά εὑρεθοῦμε μαζί του «εἰς τήν ἀΐδιον ἀνάπαυσιν, ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καί ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορώντων τοῦ  Σοῦ προσώπου τό Κάλλος τό ἄρρητον. Διότι Σύ  εἶσαι τό ὄντως ἐφετόν καί ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη τῶν ἀγαπώντων Σε, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί Σέ ὑμνεῖ πᾶσα ἡ κτίσις εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.