ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ (1ΟΝ),

ΚΑΙ  ΕΙΝΑΙ  ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ.

Α΄

«Ἐν αὐτῷ γάρ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν...

τοῦ γάρ καί γένος ἐσμέν» (Πράξ. ιζ΄ 28).

Ὅσο κι’ ἄν πολεμοῦν, ὅπως ἔχουμε πῆ, τήν  ὕπαρξι

 τοῦ  Θεοῦ, οἱ ἄφρονες, οἱ ἄμυαλοι, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἕνας καί μόνος ἀληθινός Θεός ὑπάρχει καί εἶναι ὁ παντοδύναμος καί πάνσοφος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος κόσμου καί ὁ ὁποῖος, ὡς Πανάγαθος καί Μακρόθυμος, συνέχει, συγκροτεῖ, καί συγκρατεῖ σέ θαυμαστή ἁρμονία τά Σύμπαντα. Εἶναι πανταχοῦ Παρών καί προνοεῖ, φροντίζει, ὁ πανάγαθος, γιά τήν ἁρμονική λειτουργία τοῦ Σύμπαντος κυρίως δέ γιά τά «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ», πλάσματά Του. Διότι ὁ πάνσοφος Θεός, ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, ὁ ἀεί ὤν, ὁ ὄντως Ὤν, ἡ αἰωνία ὕπαρξις, ὁ πάντων ἐπέκεινα, ὁ ἀόρατος καί ἀκατάληπτος, ἔπλασε τόν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, και ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ «πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν», «ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» καί φροντίζει γιά  μᾶς, «αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄7) καί μακροθυμεῖ.
Ἡ ἐπίπονη, συνεχής καί ἀγωνιώδης ἀναζήτησις τοῦ Θεοῦ, ὑπό τῶν ἀπανταχοῦ τῆς γῆς ἀνθρώπων, μέ λάθος τρόπο, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τά ἀνόητα, τά εὐτελῆ,
Θρησκεύματά τους, ἀλλά καί τά ἄπειρα Ἡλιακά συστήματα καί ἡ θαυμαστή, ἁρμονική λειτουργία τους, καί γενικά ἀπό ὅλα τά θαυμάσια ἔργα, τά ὁποῖα «ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν»,  σύμφωνα μέ τήν Ἁγ. Γραφή, βροντοφωνάζουν καί διακηρύττουν  τήν Πανταχοῦ Παρουσία τοῦ Πανσόφου Δημιουργοῦ καί τήν ἀγάπη  Του, μέ τήν ὁποίαν περιβάλλει τά Σύμπαντα, καί ἰδιαιτέρως τήν κορωνίδα τῆς Δημιουργίας Του, τόν ἄνθρωπον, πού εἶναι καί ὁ μόνος, πού  Τόν ἀρνεῖται.

Καί ἐνῷ οἱ ἄφρονες, οἱ Ἰοῦδες,Τόν ἀρνοῦνται, ὁ Φιλάνθρωπος μακροθυμεῖ καί δηλώνει σέ ὅλους τήν πανταχοῦ Παρουσία Του καί τήν Παντοδύναμον Προστασία Του καί λέγει:

«Ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν» (Ἔξοδ. γ΄14). Μή φοβᾶσαι, Παιδί μου, κανέναν καί τίποτε. «Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου. Οὐκ ἔσονταί σοι ἕτεροι θεοί πλήν ἐμοῦ» (Ἔξοδ.  κ΄ 2-3. Δές καί Ἀνάρτησι «Πληροφορίες τ’ οὐρανοῦ»).

Καί πράγματι ὁ Πανάγαθος εἶναι παντοτινά, αἰώνια,  μαζί μας καί μᾶς περιβάλλει μέ τήν Ἀγάπη Του καί τήν Παντοδύναμον Προστασία Του. «Θεός ἐγγίζων ἐγώ εἰμί, λέγει Κύριος καί οὐχί Θεός πόρρωθεν». Ἐγώ εἶμαι ὁ Θεός πού βρίσκομαι κοντά σας. Δέν εἶμαι ὁ Θεός, πού βρίσκομαι μακρυά σας (Ἱερεμ. 23,23).

Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἀναφέρει ὅτι ὁ Παῦλος  (Πράξ. ιδ΄ 17), ἀπευθυνόμενος σέ ὅλους ἐκείνους, πού ξέφυγαν ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί ζοῦν εἰδωλολατρικά, μακράν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, καί Τόν ἀγνοοῦν, λέγει ὅτι, μολονότι τόν ἀρνούμαστε, ὁ πανάγαθος, δέν ἀφῆκεν ἀμάρτυρον τόν ἑαυτόν Του. Ἔδωκε μαρτυρία. Ἐγνώρισε τόν ἑαυτόν Του σ’ αὐτούς τούς ἄμυαλους. Ἐξακουλούθησε καί τότε, ἀλλά καί πάντα ἐξακολουθεῖ, νά εὐεργετῇ,  νά  δίδῃ ἀπό τόν οὐρανό βροχές καί ἐποχές καρποφορίας καί νά γεμίζει μέ τροφή καί χαρά καί εὐφροσύνη τίς καρδιές μας. Καί ἐξακολουθεῖ «νά ἀνατέλλῃ τόν ἥλιον αὐτοῦ ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί νά βρέχῃ ἐπί δικαίους καί ἀδίκους (πρβλ. Ματθ. ε΄ 45). Ἐξηγεῖ δέ ἀκόμη, ὁ Παῦλος, στούς Ἀθηναίους ὅτι ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό μᾶς, ἀλλά, ὡς ἄπειρη ἀγάπη χορηγεῖ τά πάντα σέ μᾶς: «Ὁ Θεός ὁ ποιήσας τόν κόσμον καί πάντα τά ἐν αὐτῷ, οὗτος οὐρανοῦ καί γῆς Κύριος ὑπάρχων οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ, οὐδέ ὑπό χειρῶν ἀνθρώπων θεραπεύεται προσδεόμενός τινος, αὐτός διδούς πᾶσι ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα...». Αὐτός ἀπό ἕναν ἄνθρωπον ἐποίησε πάντα τά ἔθνη, γιά νά κατοικοῦν σέ ὅλη τή γῆ καί ὥρισε πόσο καιρό θά ὑπάρχουν καί σέ ποιά σύνορα θά κατοικοῦν (Πράξ. ιζ΄ 24-26). Ὁ σπουδαιότερος σκοπός δέ διά τόν ὁποῖον  ἐποίησε τά ἔθνη εἶναι νά ζητοῦν τόν Κύριον.

Τούς ἐφύτευσε τόν πόθον νά ἀναζητοῦν πάντοτε τόν Κύριον, νά προσπαθήσουν νά τόν ψηλαφήσουν καί νά Τόν εὕρουν, ἄν καί αὐτός ὑπάρχει πολύ κοντά στόν καθένα μας. Ἐν αὐτῷ γάρ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν... Τοῦ γάρ καί γένος ἐσμέν» (Πράξ. ιζ΄  27-28).
Εἶναι πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν. Μᾶς παρακολουθεῖ καί μᾶς προστατεύει.  Ἀκούει καί βλέπει τά πάντα. Κανείς δέν μπορεῖ νά ξεφύγῃ ἀπό τό ἀκοίμητο βλέμμα Του (Ἑβρ. δ΄13): «Οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανής ἐνώπιον αὐτοῦ, πάντα δέ γυμνά καί τετραχηλισμένα (ξεσκεπασμένα) τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, πρός ὅν ἡμῖν ὁ λόγος ( Σ’ Αὐτόν θά δώσουμε λογαριασμό γιά τίς πράξεις μας).

Εἶναι πολύ κοντά μας, ὁ Πανταχοῦ παρών, μᾶς συμπονεῖ, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται, ἀκούει τίς προσευχές μας καί εἶναι ἕτοιμος νά μᾶς δεχθῇ νά γυρίσουμε κοντά Του, διότι, ὁ Μακρόθυμος, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμόθ. β΄ 4).
Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας μᾶς συμβουλεύει: «Ζητήσατε τόν Κύριον καί ἐν τῷ εὑρίσκειν αὐτόν ἐπικαλέσασθε» (Ἡσ. νε΄ 6). Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος συνιστᾶ σέ ὅλους μας καί λέγει νά ταπεινωθοῦμε κάτω ἀπό τό παντοδύναμο Χέρι τοῦ Θεοῦ, γιά νά μᾶς ὑψώσῃ στόν κατάλληλο καιρό, ὅταν θά ἀποκαλυφθῇ ὁ Κύριος. Νά ἐναποθέσουμε Σ’ Αὐτόν ὅλην τήν ψυχήν μας, καί τίς φροντίδες μας, διότι  Αὐτός καί μόνον Αὐτός μέ ἀγάπη φροντίζει, νοιάζεται, γιά μᾶς (πρβλ. Α΄ Πέτρ. ε΄ 6-7).

  Ἀνεξίκακε Κύριε, ὁ πανταχοῦ παρών καί

τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν,
ἔγγισον ἡμῖν, ἔγγισον ὁ πανταχοῦ, μή μᾶς
ἀποχωρίζεσαι σ’ αὐτές τίς φοβερές ἡμέρες
τῆς θλίψεως καί τῆς ἀπαξιώσεως τῶν Ἀξιῶν.
Πρόφθασε, Κύριε, πρόφθασε. Ἐλθέ, Κύριε
Ἰησοῦ, μήν ἀργοπορεῖς. Σύ, Κύριε, γνωρίζεις
καλά, τούς κινδύνους, πού διατρέχει ὁ Λαός 
Σου καί ἡ ταλαιπωρουμένη Πατρίδα μας.
Εἶσαι ἡ μόνη μας ἐλπίδα, Πανάγαθε. 
Ζοῦμε ἤ πεθαίνουμε δικοί σου δοῦλοι εἴμαστε.
Μή μᾶς ἐγκαταλείψῃς, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε,
ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου, Κύριε
Ἰησοῦ. Ἐσύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.
Σύ, Κύριε, ὁ Πανταχοῦ παρών, καί μόνον Σύ, μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος, καί θέλεις, ὡς Πανάγαθος, τή σωτηρία μας. Σύ πού, σταυρώθηκες γιά  μᾶς, πρόφθασε καί σῶσε μας!

Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΜΟΥ

Ἡμέρα ἠθικῆς καί πνευματικῆς ἀνακαινίσεως.

«Τεθνάμεναι  γάρ καλόν ἐνί προμάχοισι πεσόντα

ἄνδρ’ ἀγαθόν περί Πατρίδι μαρνάμενον» (Τυρταῖος, ὑποθῆκαι).

 Ζοῦμε, δυστυχῶς, σέ μιά  ἐποχή ἀπαξιώσεως τῶν Ἀξιῶν, ἀπεμπολήσεως τῶν ἱερῶν Παραδόσεων καί τῶν Ἰδανικῶν, νομιμοποιήσεως τῆς ἀνηθικότητος καί κάθε εἴδους διαστροφῆς, ἀπό τούς ἄφρονες, ἀπό τούς βαρεῖς λύκους, πού δεν ἔχουν οὔτε ἱερό οὔτε ὅσιο.

Σ’ αὐτή τή σχιζοφρενική ἐποχή, ἐποχή θεοποιήσεως τοῦ Ὑλισμοῦ, τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τῆς  διακινήσεως ὑλιστικῶν καί ἀθεϊστικῶν ἰδεῶν καί προπαγάνδας τῆς ἀθεῒας καί μέσα ἀκόμη στά ἑλληνικά Σχολεῖα ἀπό ἰδιῶτες, δηλαδή, ἀπό βλακικούς καί ἀνεγκέφαλους, ἔρχεται ἡ Ἐθνική μας ἐπέτειος, ἡ 28^η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ἐπέτειος ἀντιστάσεως κατά τῶν Δυνάμεων τοῦ σκότους (τῶν ἀντιχρίστων Μουσολίνι καί Χίτλερ) ὑπό τῶν Ἑλλήνων.

Πράγματι οἱ Ἕλληνες τότε,  ἐμπνεόμενοι ἀπό τό ἔνδοξον παρελθόν, ἀπό τή λεβεντιά τῶν Προγόνων, διακήρυξαν γιά ἀκόμη μιά φορά πώς,

«τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχειλος, ζυγόν δέν ὑποφέρει».

Ἀντιστάθηκαν, μέ, μοναδικά ὅπλα τους, τή λεβεντιά, τήν Πίστι στό Χριστό καί τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τή χριστιανική Οἰκογένεια, ἐμπνεόμενοι ἀπό τόν Τυρταῖο καί τά τραγούδια του: «Τεθνάμεναι γάρ καλόν ἐνί προμάχοισι πεσόντα ἄνδρ’ ἀγαθόν περί ᾗ πατρίδι μαρνάμενον». Ἀντιστάθηκαν, συνειδητοποιῶντας τή μεγάλη τιμή νά πεθάνουν γιά τό Χριστό, γιά τήν Πατρίδα, γιά τήν Οἰκογένεια, γιά τήν καλῶς ἐννοούμενη Λευτεριά, τραγουδῶντας:

«Τί τιμή στό Παλικάρι ὅταν πρῶτο στή φωτιά

σκοτωθεῖ γιά τήν Πατρίδα μέ τή σπάθα στή δεξιά.
Πόσο  λυπηρό ν’ ἀφήσει τήν Πατρίδα τή γλυκειά...» (Μετάφρασι: Σπυρίδωνος Τρικούπη).

Ἀντιστάθηκαν καί πολέμησαν σάν μιά ψυχή τόν ὁλοκληρωτισμό καί τήν ὑποκρισία, μέ Ἀρχηγό τόν τότε, τίμιον καί ἄξιον κατά πάντα, Πρωθυπουργό Ἰωάννη Μεταξᾶ, πού ἐνσάρκωνε τήν Ὁμοψυχία ὅλων τῶν Ἑλλήνων, ὡς γνήσιος Ἕλληνας.

Ἀντιστάθηκαν, μέ θάρρος καί τόλμη, σωφροσύνη καί ἀνδρεία, ἀρετές τῶν Ἑλλήνων, ὥστε ἔκτοτε νά λέγεται δικαίως, ὅτι «οἱ ἥρωες πολεμοῦν σάν Ἕλληνες» καί ἡ ἀνδρεία τους προκάλεσε καί προκαλεῖ τόν Παγκόσμιον Θαυμασμό.

Μπροστά στόν ἡρωϊσμό  καί τήν αὐτοθυσία τῶν Ἑλλήνων ἀγωνιστῶν  τοῦ 1940, «Τίς  οὐκ ἄν θεῶν ἠλέησεν αὐτούς ὑπέρ τοῦ μεγέθους τοῦ κινδύνου;

Τίς ἀνθρώπων οὐκ ἄν ἐδάκρυσεν; ἤ τίς τῆς τόλμης αὐτῶν οὐκ ἄν ἠγάσθη;» (Λυσίου, λογ. Ἐπιτάφιος).

Ἀντιστάθηκαν καί θριάμβευσαν διότι πολέμησαν

«Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγία

Καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν».

Καί εἶναι πανθομολογούμενον τό γεγονός ὅτι ἡγεῖτο τοῦ δικαίου, ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος,  ἀγῶνος τους, ἡ Μεγαλόχαρη, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, ἡ Παναγία. Ἡ μεγάλη Μητέρα, ἡ σκέπη τοῦ κόσμου, ἡ πλατυτέρα νεφέλης, στάθηκε στό πλευρό τῶν ἀγωνιστῶν μας, ὅπως πάντοτε, κραταιά Προστασία καί Σκέπη.

Ἡ Ἐπέτειος τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, εἶναι γιά ὅλους τούς Ἕλληνες ἡμέρα Ἐθνικῆς καί Θρησκευτικῆς περισυλλογῆς, ξεχωριστή, ἡμέρα ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΜΟΥ, ἡμέρα ἠθικῆς καί πνευματικῆς ἀνακαινίσεως.

Ἀλλά καί γιά ὁλόκληρη τήν πεπλανημένη ἀνθρωπότητα εἶναι μοναδική, ξεχωριστή Ἡμέρα ἐνσυνείδητου αὐτοελέγχου, περισυλλογῆς καί συνέσεως, μέ σκοπό τήν ἐπιστροφή στίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά, μέ τά ὁποῖα τούς ἔθρεψε καί τούς τρέφει ἡ Ἑλλάς, ἡ Πατρίδα τῶν πατρίδων, ἡ κοιτίς τοῦ Πολιτισμοῦ.

Εἶναι καιρός νά καταλάβουν τά Ἔθνη πάντα τήν Ἀλήθεια καί νά δεχθοῦν τό Φῶς  καί νά πάψουν νά ροκανίζουν τά θεμέλια τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, καί νά σεβασθοῦν τό Μάννα καί τά θεῖα νάματα, μέ τά ὁποῖα τούς ἔθρεψε καί τούς τρέφει ἡ αἰωνία Ἑλλάς. Καί ὄχι ἁπλῶς νά πάψουν νά ὑποσκάπτουν τά θεμέλια τῆς Πατρίδος μας, ἀλλά καί νά τήν προστατεύουν ἀπό τούς δόλιους  καί σκοτεινούς ἐχθρούς, πού συστηματικά ἀπεργάζονται τόν ἀφανισμό της.
Λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού φωνάξαν, πώς «δέν θέλουν νά εἶναι μέρος  τοῦ βρωμεροῦ αὐτοῦ πολιτικοῦ συστήματος». Παρ' ὅλα αὐτά ὅμως, σήμερα, λίγες μέρες πρίν ἀπό τήν Ἐθνική ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἡ σημερινή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, μέ ἐξαίρεσι μικρή μειοψηφία, μέ ἕνα Νόμο τῆς Ντροπῆς, ψήφισε τήν ἀλλαγή φύλου, γιά νά στρέψῃ τήν προσοχή μας στόν αἰσχρό αὐτό Νόμο, καί λάθρα ξεπούλησε τή ΘΡΑΚΗ στούς Τούρκους. Ψήφισε, μέ τή σχετική τροπολογία, τήν δῆθεν «Τουρκική Ἕνωσι Θράκης», δηλαδή αὐτοί οἱ προδότες Βολευτές πολέμησαν τήν Ἐθνική ἑνότητα καί ξεπούλησαν τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς αἱματοβαμμένης Χώρας μας, ΑΓΑΘΑ, γιά τά ὁποῖα ἔχυσαν τό αἷμα τους οἱ ἥρωες ἀγωνιστές τοῦ 1821 καί τοῦ 1940 !!!
ΤΡΙΖΟΥΝ τά κόκκαλα τῶν προγόνων μας καί ματώνουν οἱ καρδιές τῶν γνησίων Πατριωτῶν, τῆς πλειοψηφίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, μπροστά στό  ἐπαίσχυντο αὐτό κακούργημα, στό «ἔγκλημα
ἐσχάτης προδοσίας» τῆς πλειοψηφίας τῶν Γραικύλων Βολευτῶν... 

Ἄς γνωρίσουν δέ καλά ὅλοι οἱ πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἑλλάδος, ὅτι εἶναι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν».

Νά μάθουν ὅτι ἀργά ἤ γρήγορα, ὁ Θεός τῆς Ἑλλάδος, εἶναι «πῦρ καταναλῖσκον καί Θεός ζηλωτής» καί θά συντρίψῃ τούς ἐχθρούς τῆς Ἑλλάδος, θά συντρίψῃ καί θά κατακάψῃ τούς ἀμετανοήτους ἀσεβεῖς, τούς χλευαστές, ὅπως κεραμεύς συντρίβη τά ἄχρηστα σκεύη. «Καί ἔστιν ἡ χείρ ὑψηλή».

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ

Εὐφραίνουν τήν ταλαίπωρη ψυχή μας.

Κύριε, εἶναι ἁγνά, γλυκά, παρήγορα,

γλυκύτερ’ ἀπ’ τό μέλι τά «λόγιά» Σου.
Πιστές οἱ Ἐπαγγελίες Σου,
Βάλσαμο στήν καρδιά μας.
Μέρα καί νύχτα μελετῶ, μέ προσευχή
τῆς Χαρᾶς τό Εὐαγγέλιον.

Πράγματι εἶναι καθαρή τῆς ψυχῆς Τροφή,

ἴαμα, θεραπεία, ἀλλά καί ἀπόλαυσις καί τρυφή.
Μᾶς ἀναγγέλλει πληροφορίες τ’ οὐρανοῦ,
πού εὐφραίνουν τήν ταλαίπωρη ψυχή μας.
Αἰσθάνομαι μεγάλη χαρά καί ἀγαλλίασι,
πού ἐπιτρέπεις, σέ μέ τόν ἀνάξιο δοῦλο Σου
νά συνομιλῶ μαζί Σου, Πανάγαθε Κύριε.

Ὁμολογῶ, πώς οἱ ὧρες, πού συνομιλῶ μαζί 

Σου, εἶναι στιγμές ζωῆς καί μόνον τότε
βρίσκει ἡ ψυχή μου γαλήνη, βρίσκει ἀναπαμό.
Καί βροντοφωνάζω σέ ὅλους, πιστούς καί μή,
ὅτι μόνον Σύ, Κύριε, εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ 
εἰρήνη μας, τό Φῶς καί ἡ χαρά τοῦ Σύμπαντος.
Καί ὅταν σαστίζω καί πικραίνομαι, μέ ὅλα, ὅσα
γίνονται σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια «παροικία»,
ποιός διαλύει τά σκοτάδια;
Ποιός διώχνει τήν πικρία;
Μόνον Σύ, Ἀνεξίκακε, διαλύεις τήν «ἀχλύ»,
μέ τή ζωντανή, ὁλόφωτη Παρουσία Σου.
Καί μέ τή βροντερή, μά καί πολύ γλυκειά φωνή Σου,
-Φωνή «ὡς βροντή ὑδάτων πολλῶν»(1)-
μοῦ ἀναγγέλλεις  τήν παντοδύναμον προστασία
τῆς Παρουσίας Σου, μοῦ δίνεις θάρρος καί δύναμι.
Ἡ ψυχή μου πλημμυρίζει ἀπό χαρά καί ἀγαλλίασι,
ὅταν μοῦ λές:« Παιδί μου, μή φοβᾶσαι τίποτε καί κανέναν. Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου. Οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ (2).Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεός ζηλωτής (3). Καί σέ πληροφορῶ ὅτι, Κύριος ὁ Θεός σου πῦρ καταναλῖσκον ἐστι καί Θεός ζηλωτής (4).
Εἶμαι φωτιά πού κατακαίει τούς  ἀμετανοήτους ἀσεβεῖς,
καί φῶς, πού φωτίζει καί θερμαίνει τούς εὐσεβεῖς.
Ποιός, λοιπόν, Παιδί μου, θά τολμήσῃ νά στραφῇ ἐναντίον σου, ὅταν ἐγώ εἶμαι μαζί σου; (5) Σίγουρα, κανείς». «Καί νά! Ἐγώ εἶμαι μαζί σου, σέ συντροφεύω καί σέ προφυλάσσω στό δρόμο, ὅπου κι’ ἄν πᾶς. Δέν θά σέ ἐγκαταλείψω ποτέ» (6). Ὄχι. «Δέν θά σέ ἀφήσω οὔτε θά σέ ἐγκαταλείψω ποτέ» (7).

Λοιπόν, Παιδί μου,
«Ἀνδρίζου καί ἴσχυε, μή φοβοῦ μηδέ δηλιάσῃς μηδέ
πτοηθῇς ἀπό προσώπου τῶν ἐχθρῶν σου, διότι ὁ Κύριος
ὁ Θεός σου ὁ προπορευόμενος μεθ’ ὑμῶν ἐν ὑμῖν, οὔτε μή σέ ἀνῇ, οὔτε μή σέ ἐγκαταλείπῃ» (8)
«Εἶναι ποτέ δυνατόν μιά μητέρα νά λησμονήσῃ τά παιδιά της, νά μή λυπηθῇ τόν καρπόν τῶν σπλάγχνων της; Ἀλλά καί νά βρεθῇ μητέρα νά λησμονήσῃ τά παιδιά της, ἐγώ δέν θά σέ λησμονήσω ποτέ, λέγει Κύριος (9).
Κύριε, στέκω σιωπηλός μπροστά στήν ἄφατη εὐσπλαγχνία Σου καί τήν ἀνερμήνευτη συγκατάβασί Σου. Ἀκούω τά παρήγορα λόγια Σου κι’ εὐφραίνετ’ ἡ ψυχή μου, μέ τή θεϊκή Σου ὑπόσχεσι: «Οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν  ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (10) καί τή διαβεβαίωσί Σου, μετά τήν ἔνδοξον Ἀνάστασίν Σου: «Ἰδού ἐγώ μεθ’ ἡμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας  ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (11) ὅτι θἆσαι αἰώνια, παντοτινά μαζί μας.

Μακρόθυμε καί πολυέλεε Κύριε, σταυρώθηκες καί Ἀναστήθηκες γιά μᾶς, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη. Ποιός, ἀλήθεια,
μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη Σου, Χριστέ μου; (12) Ποιός μπορεῖ; Ἀπολύτως κανείς καί τίποτε.

«Ἐσταυρώθης δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφης καί Ἀνέστης

ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα».
Γονατίζουμε εὐλαβικά μπροστά στή Θυσία Σου.
Προσκυνοῦμε τόν Τίμιον Σταυρόν Σου καί τήν
Ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν, πολυεύσπλαγχνε, 
Καί, μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας, Σέ ἱκετεύομεν.
Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά μένουμε μαζί Σου ἑνωμένοι, καί
ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ νά Σέ ὑμνοῦμε αἰώνια
καί νά σέ δοξάζουμε μέ ὅλη τήν καρδιά μας, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἀμήν.
_______________

(1) Ἀποκ. ιδ΄ 2 .(2) Ἐξόδ. κ ΄ 2-3. (3) Ἐξόδ. κ΄ 5. (4) Δευτερν. δ΄24. (5) Ρωμ.η΄31. (6) Γενέσ. 28,15. (7) Ἑβρ. ιγ΄5. (8) Δευτερν. 31,6. (9) Ἡσ. 49,15. (10) Ματθ.ιη΄20. (11) Ματθ.κη΄20.  Ρωμ. η΄ 35-39.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Πάνω ἀπό ὅλα ἡ ἱστορική μνήμη,

ἡ Ἐθνική μας συνείδησις.

«Historia vero testis temporum, lux veritatis,
Vita memoriae, magistra vitae, nuntia  vetustatis». 
(Ἡ Ἱστορία εἶναι μάρτυς τῶν καιρῶν, εἶναι τό φῶς
τῆς ἀληθείας, διατήρησι στή ζωή τῆς  ἱστορικῆς
μνήμης, διδάσκαλος τῆς ζωῆς, ἀγγελιαφόρος τῆς 
ἀρχαιότητος, λέγει ὁ Κικέρων, De Oratore,II, 36).

Ἡ Ἱστορία εἶναι ἡ ἐπιστήμη ἡ ὁποία  συστηματικά καί αντικειμενικά ἐκθέτει, ἀναλύει, κατατάσσει, ἐρευνᾶ καί ἑρμηνεύει τόν ἐσωτερικόν καί ἐξωτερικόν βίον τῆς ἀνθρωπότητος,  ἐκθέτει ὅλα τά συμβάντα τοῦ παρελθόντος καί μέχρι σήμερα, ὅλα τά   γεγονότα  τῆς  ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, ὅπως  ἀκριβῶς λαμβάνουν χώραν ἐν χρόνῳ.

Ὁ ἔντιμος ἱστορικός ὀφείλει νά μελετᾶ τήν ζωήν τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν καί νά  περιγράφῃ τά γεγονότα, ὅπως ἀκριβῶς ἔγιναν, χωρίς προσθαφαιρέσεις, χωρίς νά τά ἀλλοιώνῃ, ἀνάλογα μέ τήν ἰδεολογική του τοποθέτησι. Ἱστορῶ, ἐρευνῶ, ἐξετάζω, ἀφηγοῦμαι.

Ἡ Ἱστορία δέν ἀνέχεται τό ψέμα. Περιγράφει γεγονότα πραγματικά. Περιγράφει τήν ἀλήθεια, τά γεγονότα ὅπως ἀκριβῶς ἔγιναν. Μοῦσα, εἶναι ἡ Κλειώ, πού ἐγγυᾶται τήν πιστότητα τοῦ ἀρχικοῦ λόγου. Ἵστωρ, ἀπό τή ρίζα Fιδ- τοῦ ρήμ. Οἶδα καί  εἶδα, πού σημαίνει γνωρίζω. Ἵστωρ, αὐτός πού γνωρίζει. Ἵστωρ εἶναι αὐτός, πού ἔχει δῆ κάτι καί τώρα μπορεῖ νά παρουσιαστῆ, σάν αὐτόπτης μάρτυς. Ἔτσι ἱστορίη εἶναι ἡ ἐξερεύνησις καί διήγησις μέ βάσι τήν προσωπική παρατήρησι.

Ὁ ἱστορικός καί Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὁ ἰατρός, γράφει:
«Ἐπειδήπερ πολλοί ἐπεχείρησαν ἀνατάξασθαι διήγησιν περί τῶν πεπληροφορημένων ἐν ἡμῖν πραγμάτων καθώς παρέδωσαν ἡμῖν οἱ ἀπ’ ἀρχῆς αὐτόπται καί ὑπηρέται γενόμενοι τοῦ λόγου, ἔδοξε κἀμοί, παρηκολουθηκότι ἄνωθεν πᾶσιν ἀκριβῶς, καθεξῆς σοι γράψαι, κράτιστε Θεόφιλε, ἵνα ἐπιγνῷς περί ὧν κατηχήθης λόγων τήν ἀσφάλειαν» (Λουκ. α΄ 1-4). Παρβλ. καί Α΄ Ἰωάν. α΄ 1 ἑξ. :
«Ὅ ἦν ἀπ' ἀρχῆς, ὅ ἀκηκόαμεν, ὅ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν... ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν τήν ζωήν τήν αἰώνιον ἥτις ἦν πρός τόν Πατέρα καί ἐφανερώθη ἡμῖν· -».

Ἀργότερα ἐκτός τῆς αὐτοψίας, ἔχομεν τήν ἐξέτασιν  ἀξιοπίστων μαρτύρων. Διότι ὅπως ἔχουμε πῆ, μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ἀλήθεια. 

Ὁ Γεώργιος Παχυμέρης ἔλεγε ὅτι «ἡ ψυχή τῆς Ἱστορίας εἶναι ἡ ἀλήθεια». Ὁ Κικέρων ἀναφερόμενος στήν ἱστορία λέγει ὅτι εἶναι, (καί ἔτσι πρέπει νἆναι),  Φῶς τῆς ἀλήθειας, μάρτυρας τῶν καιρῶν, δάσκαλος τῆς ζωῆς. Μᾶς ὁδηγεῖ στή μίμησι τῶν καλῶν καί στήν ἀποφυγήν τῶν λαθῶν τοῦ παρελθόντος. Ἡ Ἱστορία διδάσκει καί πρέπει νά διδάσκεται στά Σχολεῖα, χωρίς νά διαστρεβλώνεται. Καί δυστυχῶς σήμερα παρουσιάζονται πολλοί ἀνεγκέφαλοι παραχαράκτες στήν ἔνδοξη Πατρίδα μας.

Ὁ Γερμανός φιλόσοφος καί ποιητής Γκαῖτε ἔλεγε ὅτι «ὅποιος τήν ἱστορία του τήν ἴδια δέν ξέρει, τό πῶς  καί τό γιατί ἐδῶ καί τρεῖς χιλιάδες χρόνια, στῆς ἀλήθειας τό σκοτάδι μένει καί ζεῖ μονάχα ἀπό τή μια μέρα στήν ἄλλη».

 Κάθε Λαός ὀφείλει νά μελετᾶ καί νά γνωρίζει τήν Ἱστορία του, ἄν ἔχει βέβαια ἱστορία. Καί εἶν’ ἀλήθεια τό λεγόμενον, ὅτι «Λαοί πού δέν γνωρίζουν τήν Ἱστορία τους, εἶναι καταδικασμένοι σέ ἀφανισμό».

Πολύ δέ περισσότερο ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὀφείλουμε νά μελετοῦμε τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας καί νά διδασκόμαστε: τόν ἡρωισμό, τήν ἑλληνική λεβεντιά, τή φιλοπατρία, τίς παραδόσεις. τά ἰδανικά, τήν Πίστι στό Θεό, τήν Ἀγάπη στήν Πατρίδα, ὅτι «Οὐδέν γλύκιον Πατρίδος», τήν ἀγάπη πρός τήν Οἰκογένεια, πού ἀπό τό Χριστιανισμό ὑψώθηκε σέ «κατ’ οἶκον Ἐκκλησία» καί νά ἀποφεύγουμε τά ἐλαττώματα τῶν προγόνων μας, ὅπως ὁ Ἐγωϊσμός, ἡ διχόνοια κ.ἄ.

Ἔχουμε δέ χρέος, πολύ περισσότερο σήμερα νά προστατεύουμε τήν ἱστορική ἀλήθεια καί νά καλλιεργοῦμε τήν ἱστορική μνήμη καί τήν Ἐθνική μας συνείδησι καί νά διατηροῦμε ζωντανή τήν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας, ἀπό τούς «βαρεῖς λύκους, πού ἔχουν  ἀναβῆ «ἀλλαχόθεν» καί, χωρίς ντροπή, αὐτοί οἱ πατριδοκάπηλοι, πού ὑποκρίνονται τόν πατριώτη, γιά νά ἱκανοποιήσουν τά ἀτομικά τους συμφέρονται, οἱ ἄθεοι προδότες, πληρωμένοι ἤ  ἀπό ἰδιωτεία, ροκανίζουν τά θεμέλια τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, πολεμοῦν, μέ λυσσώδη μανία, τήν πίστι μας στό Χριστό καί τήν ἀγάπη μας στήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια, παραχαράττουν τήν ἔνδοξη Ἑλληνική Ἱστορία, νομιμοποιοῦν τή διαστροφή, προπαγανδίζουν, μέσα στά Σχολεῖα μας, τήν ἀθεῒα , προσπαθοῦν, μέ κάθε δόλιο τρόπο, νά ξεριζώσουν μέσ’ ἀπό τήν ψυχή τῆς νέας γενιᾶς τήν Πίστι στό Χριστό καί τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα μας, οἱ ἄθλιοι αὐτοί προδότες !

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι χωρίς γνῶσι τῆς ἔνδοξης Ἑλληνικῆς Ἱστορίας μας, δέν εἶναι δυνατόν νά καλλιεργηθῇ ἐθνική συνείδησις καί ἀγωνιστικό φρόνημα.

Ὅπως  ἔχουμε πῆ, οἱ σκοτεινές δυνάμεις καί ἡ ἄθεη παγκοσμιοποίησις, μέ τίς μαριονέτες, πού μᾶς κυβερνοῦν, προσπαθοῦν, μέ κάθε ἄνομο τρόπο, μέ τή νομιμοποίησι κάθε εἴδους διαστροφῆς, μέ τή βεβήλωσι τῶν ὁσίων καί ἱερῶν τῆς Ρωμιοσύνης, νά σβύσουν μέσ’ ἀπό τίς ψυχές τῶν Νεοελλήνων, καί μάλιστα τῶν Νέων, μέ τά νέα Προγράμματα Σπουδῶν, τήν ἱστορική μνήμη,  τήν ἐθνική μας συνείδησι καί τήν Ἑλληνοχριστιανική μας Ταυτότητα.

Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες ἡ ἱστορική μνήμη, ἡ ἐθνική συνείδησις, ἡ Θρησκευτική μας Ταυτότητα, ἡ «ἑλληνική Παράδοσις, ἡ γλῶσσα, ἡ ἔννοια τοῦ Ἔθνους,

εἶναι οἱ δυνάμεις, πού μᾶς κράτησαν καί μᾶς κρατοῦν στή ζωή . Ὁ Ἑλληνοχριστιανικός Πολιτισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ μοναδικός καί βασικός πλοῦτος μας.
Μέ αὐτόν τόν πλοῦτο θρέψαμε τούς λαούς τῆς γῆς καί τούς ἐξανθρωπίσαμε.

Δέν θά θυσιάσουμε τίς Ἀρχές, τά Ἰδανικά  καί τίς Παραδόσεις μας, στό βωμό «τῆς Παγκοσμιοποίησης καί τῆς Πολτοποίησης, πού ἐπιδιώκουν οἱ σκοτεινές δυνάμεις καί τά Ἑβραϊκά Lobi.

Καιρός νά περισυλλεγοῦμε, ὡς Ἕλληνες, νά  μελετήσουμε σέ βάθος  τήν ἔνδοξη Ἱστορία  μας  καί  νά καλλιεργήσουμε τήν ἐθνική μας συνείδησι καί τή θρησκευτική μας ταυτότητα καί νά προστατεύουμε  μέ τήν ἑλληνική μας Λεβεντιά τήν Ἱστορία μας ἀπό τούς Παραχαράκτες,  ἀπό τούς διεστραμμένους  διαστροφείς τῆς Ἱστορίας μας, ἀπό ὅλους αὐτούς τούς ἀθέους, πού δηλητηριάζουν τίς ψυχές τῶν Παιδιῶν μας μέ τίς ὑλιστικές, ἀθεϊστικές ἰδέες τους,  ἀπό ὅλους αὐτούς, πού  ὑπηρετοῦν τούς ἐχθρούς τῆς Πατρίδος μας καί μᾶς ἀπειλοῦν, μέ ἀφανισμό. ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ !
Ὁ Μεγάλος δραματουργός Εὐριπίδης (ὁ ἀπό σκηνῆς φιλόσοφος), ὡσάν νά προέβλεπε τό σημερινό μας κατάντημα, ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων, πατρικά,  μᾶς βροντοφωνάζει (Εὐριπίδου, Ἀντιόπη, Κλήμεντος Ἀλεξανδρέως, Στωματεῖς  Δ΄ 25, ΒΕΠΕΣ  8, 103,3-11):

«Ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησίν,

μήτε πολιτῶν ἐπί πημοσύνην
μήτ’ εἰς ἀδίκους πράξεις ὁρμῶν,
ἀλλ’ ἀθανάτου καθορῶν φύσεως
κόσμον ἀγήρω, πῇ τε συνέστη
καί ὅπῃ καί ὅπως (χὦθεν χὤπως),
τοῖς δέ τοιούτοις οὐδέποτ’ αἰσχρῶν
ἔργων μελέτημα προσίζει».

(Δηλαδή: Εὐτυχής, μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, πού γνωρίζει τήν Ἱστορία, διότι εἶναι κάτοχος σοφίας! Δέν ἐπιδιώκει βλάβη τῶν πολιτῶν, μήτε σέ ἄδικες πράξεις ἔχει τό νοῦ του. Ἐξετάζοντας πάντα τό αἰώνιον Σύμπαν καί γιά ποιό σκοπό καί ἀπό ποῦ καί πῶς ὁρίστηκε ἡ ἀμετάβλητη τάξι του  δέν σκέπτεται νά πράξῃ  αἰσχρά ἔργα).

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅλοι οἱ γνήσιοι Ἕλληνες, οἱ πατριῶτες, ὅτι ἡ Πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα μας, τό φῶς τοῦ κόσμου, σκλαβώθηκε στήν κοπριά τῆς Εὐρώπης, μέ ἀδικαιολόγητα Χρέη καί ξεπουλιέται καί διακυβεύεται ἡ Ἐθνική ἀκεραιότητα τῆς Πατρίδος μας  ἀπό τούς ἐπίβουλους, δόλιους καί ἄσπονδους φίλους μας, σέ συνεργασία μέ τούς Γραικύλους καί ἀθέους συνεργάτες τους.

Εἶναι καιρός νά ξυπνήσουμε καί, ὁπλισμένοι μέ τήν ἑλληνική λεβεντιά, μέ Πίστι στό Χριστό  καί μέ ἀγάπη στήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια, νά ὑπερασπισθοῦμε τά ὅσια καί τά ἱερά μας, τά ἀθάνατα ἱερά τῆς Ρωμιοσύνης, πού βεβυλώνονται, χωρίς ντροπή, ἀπό τούς ἀχρείους τῶν σκοτεινῶν Δυνάμεων, ἀπό τούς  δεδηλωμένους ἐχθρούς τῆς Πατρίδος μας καί ἀπό τούς Γραικύλους συνεργάτες τους, ἀπό τούς  δεξιούς καί ἀριστερούς, κρυφούς καί φανερούς ἀθέους.

«Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε, ἐλευθεροῦτε Πατρίδα

ἐλευθεροῦτε δέ παῖδας, γυναῖκας Θεῶν τε πατρῴων
ἔδη (τά ἱερά τῶν Πατέρων) θήκας τε προγόνων, νῦν  ὑπέρ πάντων ἀγών !».

Ἀγαπητά μου παιδιά, συγχωρεῖστε τόν πόνο μου, γιά ὅλα τά τεκταινόμενα (τά κρυφίως καί φανερῶς δολίως παρασκευαζόμενα) σέ βάρος τῆς Πατρίδος μας. Συγχωρεῖστε τήν ἀγωνία, γιά ὅσους σιωποῦν μπροστά σ’ αὐτά τά ἀνοσιουργήματα καί κρύβονται κάτω ἀπό τήν καρέκλα τους, ἐνῶ θἄπρεπε... Δέν κρίνουμε κανέναν. Δέν μποροῦμε ὅμως νά μένουμε ἀπαθεῖς  μπροστά σ’ αὐτούς, πού, κατ’ ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ, δολίως κατεργάζονται τόν ἀφανισμό μας, στό γκρέμισμα τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ καί στόν ἀφανισμό τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μέ σύμμαχο τό Χριστό, τόν Νικητή καί Θριαμβευτή πάνω στό Κακό, ἄς ἀναχαιτίσουμε τή λαίλαπα τῶν Κακῶν. Διότι «ὁ Θεός, πού ἔχει ὑπογράψει τή σωτηρία καί τή λευτεριά τῆς Ἑλλάδος, δέν παίρνει πίσω τήν ὑπογραφή Του», ὅπως ἔλεγε  ὁ Γέρος τοῦ Μωριά.

Ἀρκεῖ νά ξυπνήσουμε καί νά δώσουμε τή Μάχη μέ θάρρος καί λεβεντιά, ὅπως ἔπραξαν καί οἱ Πατέρες μας σέ δύσκολες ὧρες καί νά πολεμήσουμε, ὅπως ἐκεῖνοι,

«γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν ἁγία

καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν».

Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς ἑνωθοῦμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες, καί, μέ μιά ψυχή, μέ μιά καρδιά ἄς δώσουμε τή μάχη, γιά τό Χριστό γιά τήν Πατρίδα, γιά τήν καλῶς ἐννοουμένη Λευτεριά. 

Καί κλείνω θυμίζοντάς σας καί πάλιν τήν προτροπή τοῦ Ἐθνικοῦ μας ποιητοῦ, τοῦ Κωστή Παλαμᾶ:

«Κι’ ἄν εἶναι πλῆθος τ’ ἄσχημα
Κι’ ἄν εἶναι τ’ ἄδεια ἀφέντες 
Φτάνει μιά σκέψι, μιά ψυχή
Φτάνεις ἐσύ, ἐγώ φτάνω,
νά δώση νόημα στῶν πολλῶν τήν 
ὕπαρξι,
ἕνας φτάνει».