« ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ»·

«ΗΓΓΙΚΕ  ΓΑΡ  Η  ΒΑΣΙΛΕΙΑ  ΤΩΝ  ΟΥΡΑΝΩΝ».

(Ματθ. δ΄17)

 

Ἔχουμε πεῖ ἀμέτρητες φορές πόσο μεγάλο Κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία. «Δεινόν ἡ ἁμαρτία»! Εἶναι βλάστημα τῆς κακῆς ἐλευθέρας βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Εἷναι δε πασίδηλον ὅτι ὁ Θεός εἶναι Ἀγαθός και μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ Καί ὅτι «Ουκ ἔστιν αἴτιος τῶν Κακῶν ὁ Θεός». Τό  Κακόν, ἡ ἁμαρτία, ὁ ἐκτροχιασμός, εἶναι λάθος ἐπίζήμιον, προϊόν τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου, πού ἐπιφέρει στήν ψυχή καί  τή ζωή μας τό θάνατο.  «Τά γάρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23).Καί Θάνατος εἶναι ὁ χωρισμός ἀπό τό Θεό.

Ἐπίσης ἔχουμε τονίσει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εικόνα και καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ». Δηλαδή, μέ νοῦν, γιά νά διακρίνει τό Καλόν ἀπό τό Κακόν καί μέ  ἐλευθέρα βούλησι, μέ ἐλευθερία, ὥστε νά μπορῇ νά ἐκλέγῃ καί νά εἶναι ὑπεύθυνος τῆς ἐκλογῆς του. Ἡ καλή χρῆσις τοῦ νοῦ και τῆς ἐλευθερίας του εἶναι ζωή. Ἡ κακή χρῆσις εἶναι θάνατος. Ἡ κακή προαίρεσις γεννᾶ τον Θάνατο.

Ὁ ἄνθρωπος γεννιέται μέ τό «δυνατόν τοῦ ἀποθανεῖν καί  τό δυνατόν τοῦ μή ἀποθανεῖν». Ἡ ζωή ἤ ὁ Θάνατος ἐξαρτῶνται ἀπό τη δική του προαίρεσι. Γιεννιέται με ἔμφυτη τή ῥοπή πρός τήν ἁμαρτία. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς το λόγο και οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς ἀποτρέπουν ἀπό τό Κακόν, μᾶς διδάσκουν  νά μένουμε στερεωμένοι στήν Πίστι στό Θεό, νά βαδίζουμε, σταθερά, στήν Ὁδόν τῆς ζωῆς, τήν Ὁδόν τῶν Ἐντολῶν, ἀπό τό Α πρός τό Ω, ἀπό τήν Ἀρχή πρός τό Τέλος, ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», μέ Προσοχή και Προσευχή, ὥστε νά μήν ἐκτροχιαζώμαστε, νά μήν ἁμαρτάνωμε.

Στήν περίπτωσιν ὅμως ἀπροσεξίας, ἐκτροχιασμοῦ, στήν περίπτωσι παραβατικῆς συμπεριφορᾶς, ἡ Ἐκκλησία, μᾶς τονίζει ὅτι ὁ Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας, ἐπειδή «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ.β΄4), μακροθυμεῖ. Ἀνοίγει τή Θύρα τῆς ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ. Και μᾶς καλεῖ να μετανοήσουμε εἰλικρινά και ἔμπρακτα και τονίζει ὅτι γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό «ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ.ιε΄7). Και ὁ ἱερός Χρυσόστομος  μᾶς καλεῖ εἰς μετάνοιαν και λέγει ὅτι «τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον, το ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον». Ὁ δέ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ἐπίσης ὅτι «Οὐ φοβερόν τό πεσεῖν, ἀλλά τό κεῖσθαι».Καί πραγματικά πιό φοβερό Κακό εἶναι ἡ ἀμετανοησία.

Κάθε λογικός ἄνθρωπος προγνωρίζει ὅτι ὅλα τά κακά στή ζωή του εἶναι προϊόντα τῆς κακῆς του προαιρέσεως, τῆς κακῆς χρήσεως τοῦ νοῦ και τῆς ἐλευθερίας του. Καί ὀφείλει νά προσέχῃ, νά ἀγωνίζεται καί νά ἀποφεύγῃ τήν ἁμαρτία. Ὅταν δέ, ὡς ἄνθρωπος, ἁμαρτάνῃ, τότε ὀφείλει νά μεταμελῆται, νά μετά-νοῇ. Νά ἀναγνωρίζῃ, ἔστω ἐκ τῶν ὑστέρων,  τά λάθη του καί  νά διορθώνῃ τά κακά, πού ἔχει προκαλέσει,  νά εὐχαριστῇ δέ  τό Θεό, γιά τή δωρεά. Διότι, ὅπως ἔχουμε πεῖ, ἡ μετάνοια εἶναι δόσις ἀγαθή και δώρημα τέλειον τοῦ Θεοῦ στόν ἀνθρωπο. Ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ἀνατέλλει τοῖς ἐν σκότει και σκιᾷ θανάτου καθημένοις. Γίνεται, γιά χάρι μας, ταπεινός ἄνθρωπος, καί μᾶς καλεῖ να μετανοήσουμε, διότι ἔφθασε ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.Ἔρχεται ταπεινά, ἀθόρυβα κοντά μας, «ὡς αὔρα λεπτή», «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν». Και λέγει: «Δέν ἦλθα να καλέσω δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. θ΄13).Ἀναζητεῖ  τό πλανώμενον πρόβατον. 

Και « τό πλανηθέν εὑρών, τοῖς ὤμοις ἀναλαβών τῷ Πατρί προσαγάγει» καί γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό, γιά τόν καθένα πού ἐπιστρέφει στήν Πατρική Ἑστία. Δέν θέλει  ὁ Θεός νά χαθοῦν τά πλάσματά Του. Πεῖνα και δίψα τοῦ Χριστοῦ ἡ σωτηρία μας. ΑΡΚΕΙ νά ἀκούσουμε τή φωνή Του,  νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Νά ἐξέλθουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα καί νά ἀκολουθήσουμε τό Ἀρνίον, ὅπου ἄν ὑπάγῃ.

ΑΡΚΕΙ  νά ἀνοίξουμε τήν  καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή καί ἔτσι νά μεταβάλλουμε αὐτήν ἐδῶ την Κόλασι, σέ Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς καλεῖ:«Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν». 

Και πραγματικά, «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει, μπορεῖ να δῇ Φῶς μέγα, και οἱ καθήμενοι ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου, μποροῦν , ἄν θέλουν, νά δεχθοῦν στήν ψυχή καί  τή ζωή τους, τόν Κύριο, ὥστε νά λάμψῃ μέσα τους το Φῶς τοῦ Χριστοῦ»(παρβλ.Ματθ.δ΄16).

Κρούει τήν Θύρα. Συγκαταβαίνει καί, γιά χάρι μας, ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ, διά τῆς μετανοίας. Και μᾶς καλεῖ. ΑΡΚΕΙ να ἀκούσουμε τή φωνή Του και να μετανοήσουμε εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του, εἰλικρινά μετανοιωμένοι. ΑΡΚΕΙ νά ἀφήσουμε τά «λασπονέρια τῆς Ἀποστασίας» και νά ἐπιστρέψουμε στήν Πῃγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος. ΑΡΚΕΙ να ἀφήσουμε τά «ξυλοκέρατα τῆς ἀπιστίας» , γιά νά γευθοῦμε «τόν Μόσχον τον σιτευτόν». Τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ εἶναι σατανικόν.

 Δυστυχῶς ὅμως διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἀνθρωπότης πορεύεται ἀπό πτώσεως εἰς πτῶσιν. Δεν βαδίζει τήν «καθ’ ὐπερβολήν Ὁδόν», τήν Ὁδόν τῆς ζωῆς, τήν ὁδόν τῆς Ἀγάπης. Πολλοί ἄνθρωποι, ὄχι μόνον δέν μετανοοῦν, ἀλλά καί καυχῶνται ἐπί τοῖς ἀτοπήμασιν. Ἐμμένουν, μέ λυσσώδη μανίαν, κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. «Δέσμιοι τῆς γῆς».

Με τή θέλησί τους, ἀρνοῦνται τόν Ἕνα καί μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί μέ δυό λέξεις· ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ το Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ , ΤΟ ΧΡΗΜΑ.

Καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μας ἀκόμη, στήν καρδιά τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, οἱ ἐντεταλμένοι ἀπό τό Σύνταγμα νά φυλάξουν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν στόν Θεόν, «τά Ὅσια και τά Ἱερά τῆς Ρωμιοσύνης», χωρίς Ντροπή, προσβάλουν στήν Πρᾶξι, ὄχι μόνον τόν ἙΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ἀλλά καί ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ. Περιφρονοῦν τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά. Νομοθετοῦν νόμους, πού ἀποπροσανατολίζουν τούς ἀνθρώπους, καί δέν παιδαγωγοῦν. Π.χ. νομιμοποιοῦν τή διαστροφή ὡς Ἰδιαιτερότητα. Σπέρνουν τό φόβο στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Σύγχρονοι εἰκονοκλάστες. Ἀφανίζουν τό ἀνθρώπινον πρόσωπον. Μᾶς ἀναγκάζουν να φορέσουμε φίμωτρο. Δέν προσκυνοῦν τόν Τίμιον Σταυρόν καί τό Εὐαγγέλιον καί,χωρίς ντροπή, περιφρονοῦν τίς ΑΞΙΕΣ καί τά Ἰδανικά τῆς Φυλῆς. Καί ὄχι μόνον δέν προσκυνοῦν, ἀλλά κλείνουν τίς Ἐκκλησίες μας, ἀγνοοῦντες ὅτι «ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτῶν». Δολίως μᾶς γυρίζουν πίσω στίς τρῶγλες καί τά σπήλαια καί τήν ὀπισθοδρόμησι τήν ἀποκαλοῦν πρόοδο, καί δέν μετανοοῦν. 

O Tempora, o mores! «Ὤ ἤθη! Ὤ καιροί!»

Θα μποροῦσε ποτέ νά φαντασθῇ κανείς ὅτι θά πετοῦσαν τήν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μας ἀπό τήν αἰθουσα τῆς Βουλῆς καί ἀπό τό Γραφεῖο τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας καί ἀπό τίς αἴθουσες διδασκαλίας τῶν ἑλληνικῶν Σχολείων; Θά φανταζόταν κανείς ὅτι θά ἀφαιροῦσαν ἀπό τό Προεδρικό Μέγαρο τά ὅπλα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, τά ἱερά  ὅπλα Ἐκείνων, πού πολέμησαν «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγίαν καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν», τά ὅπλα αὐτῶν, πού μέ τό αἷμα τους, μᾶς χάρισαν τή λευτεριά; 

Τί,  ἄραγε, προσπαθοῦν νά ἐπιτύχουν  οἱ ὀλίγοι αυτοί δυστυχισμένοι,   ἄμυαλοι,  συνανθρωποί μας,  μέ τά καμώματά τους αὐτά; Ὅλα αὐτά εἶναι καμώματα ντροπῆς. Τί ἐπιδιώκουν μέ τό κλείσιμο τῶν Ἐκκλησιῶν, μέ τόν ἐκφοβισμό καί μέ τό διωγμό ὅλων, ἐκείνων πού πιστεύουν στό Θεό καί ἀγαποῦν τήν πατρίδα καί τήν Χριστιανικήν Οἰκογένεια;

Ἀγνοοῦν, ἀσφαλῶς, οἱ δύσμοιροι θνητοί, ὅτι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν»; Αγνοοῦν ὅτι «τεθνήκασι και θνήσκουν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχή τοῦ Παιδίου»; Ἡ Ἱστορία διδάσκει ὅτι οἱ διῶκτες τῆς Πίστεως ἐξαφανίσθηκαν, καί ἐξαφανίζονται, «ὡσεί χνοῦς ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος  ἀπό προσώπου τῆς γῆς».

Καί οἱ φύλακες γρηγοροῦν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. Δέν μᾶς ἀφήνει μόνους. Εἶναι μαζί μας ὁ Θεός.

Εἶναι καιρός νά καταλάβουν οἱ δυστυχισμένοι αὐτοί συνάνθρωποί μας ὅτι καμμιά δύναμις, ΚΑΝΕΙΣ, ἀπολύτως κανείς, δέν μπορεῖ να ἀνατρέψῃ τίς προαιώνιες Βουλές τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Παντοκράρωρ σκεπάζει μέ τή Χάρι Του καί μέ τή Δύναμί Του ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΟΔΟΞΙΑ ΤΗΣ. ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΙΣΩ!

Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅλοι καί οἱ ἐλάχιστοι Θεομάχοι, ὅτι «γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων και ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται» ( «chi jodea jechova derech tsadikim, vederech ressaim tovet») (Ψαλμ.α΄6).

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο και οἱ πιστοί στό Θεό δέν φοβούμαστε. Και μαζί μέ τόν Δαυῒδ κραυγάζομεν: «Lo nira… chi Jechova tsebaoth imanu, misgav lanu eloche Jaakob» Δηλαδή: Οἱ Πιστοί στό Θεό δέν φοβοῦνται. Καί ὅταν βογγοῦν τά κύματα, και ὅταν μετακινοῦνται τά βουνά και ἔρχονται στή θάλασσα και ἡ θάλασσα ἔρχεται στήν ξηρά, καί ὅταν σείεται και συγκλονίζεται τό Σύμπαν, δέν θά φοβηθοῦμε. Διότι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, εἶναι μαζί μας, ὁ Παντοδύναμος, εἶναι Φρούριόν μας, ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας ( Ψαλμ. 45, 3-8). 

Και ὅταν ὁ Θεός εἶναι μαζί μας, ποιός θά τολμήσῃ νά σταθῇ ἐναντίον μας;

                            Καί ἔστι ἡ Χείρ ὑψηλή! 

 

 

« ΟΙ ΔΙΨΩΝΤΕΣ ΠΟΡΕΥΕΣΘΕ ΕΦ' ΥΔΩΡ»(Ἡσ. 55,1)

« ΚΑΙ ΑΝΤΛΗΣΑΤΕ ΥΔΩΡ ΝΕΤ’ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ

ΕΚ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ»

(Ἡσ.12,3).

 Oἱ διψῶντες, ὅσοι ποθοῦν τή λύτρωσι, ὅσοι, πραγματικά, διψοῦν, μέ τήν καρδιά τους, τή σωτηρία, μποροῦν να δεχθοῦν την πρόσκλησι τῆς Ἄπειρης Ἀγάπης, καί, μέ τή θέλησί τους, να κόψουν τά δεσμά, να παύσουν νἆναι «δέσμιοι τῆς γῆς» καί νά πορευθοῦν την ὁδόν πού φέρει στην Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, στήν Πηγή τοῦ Σωτηρίου, στήν Πηγή τῆς Σωτηρίας καί νά ἀντλήσουν, μέ χαρά και εὐφροσύνη, «τό Ὕδωρ τό Ζῶν», τό Ζωντανό νερό.

Πηγή τῆς Σωτηρίας εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς και τῆς ἀθανασίας. Αὐτός και μόνον Αὐτός χορηγεῖ στούς διψῶντας τό «ὕδωρ το Ζῶν», δηλαδή, τίς δωρεές και τίς Χάριτες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτός και μόνον «Αὐτός σώσει και σώζει τον λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α΄21).Καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς (Πράξ. δ΄ 12). Και πραγματικά, ὅποιος διψᾷ τη σωτηρία και ἐπικαλεῖται τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ σώζεται (Πράξ. β΄ 21). Αὐτός εἶναι «ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. α΄29).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας (παρβλ. Κολοσ. γ΄ 4.Ἐφεσ. β΄14). Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι για μᾶς ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, το Φῶς και ἡ Εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου. Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, το μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ὅλοι μᾶς ἐξαπατοῦν και μᾶς ἐγκαταλείπουν. Αὐτός καί μόνον Αὐτός μένει κοντά μας, μᾶς κυνηγάει μέ  τό Ἔλεός Του καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Και Αὐτός καί  μόνον Αὐτός εἶναι «τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί  τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν και ὀ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α΄ 8, 17.β΄ 8.κβ΄13). Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι « ὁ θαυμαστός Σύμβουλος, Θεός  Ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, Ἄρχων εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος…»( Ἡσ. 9,6). Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Πηγή και ὁ χορηγός τοῦ Ζῶντος ὕδατος. Και Αὐτός , ὡς ἄπειρη Ἀγάπη μᾶς καλεῖ καί λέγει: «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω» ( Ἰωάν. ζ΄37). Καί «Οἱ διψῶντες πορεύεσθε ἐφ’ ὕδωρ. Και ἀντλήσατε ὕδωρ μετ’ εὐφροσύνης ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου».

Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει καί λέγει ὅτι «Αὐτός πού πίνει ἀπό αὐτό ἐδῶ τῆς γῆς τό φυσικό νερό ξαναδιψάει. Ἐκεῖνος ὅμως πού θά πιῇ ἀπό το νερό, πού θά τοῦ δώσω ἐγώ, δέν θά διψάσῃ ποτέ εἰς τον αἰῶνα, ἀλλά τό νερό, πού θα τοῦ δώσω ἐγώ θα γίνῃ μέσα του πηγή ὕδατος, πού θα ἀναβλύζῃ καί θά ξεχύνεται καί θά τρέχῃ πάντοτε καί θά ποτίζῃ  τίς ψυχές καί θά παρέχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. δ΄  13-14).

Ὅποιος δεχθῇ τήν πρόσκλησι καί, μέ λαχτάρα, δεχθῇ «τό ὕδωρ τό ζῶν», ὅποιος,  δηλαδή, πιστεύσῃ εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, « καθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δέ εἶπεν περί τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν  οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτόν» (Ἰωάν. ζ΄38-39). Οἱ διψῶντες, δεχόμενοι τό ὕδωρ τό ζῶν, γίνονται «Θεοφόροι, Χριστοφόροι και Πνευματοφόροι». Ζωντανό νερό εἶναι καί ὁ ζωοποιόςτοῦ Χριστοῦ λόγος, πού, καί νεκρούς  ἀνασταίνει, καί εἶναι καθαρή τροφή και τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα,θεραπεία.

Ζωντανό νερό  εἶναι, πάνω ἀπό ὅλα, τό ἄχραντο Σῶμα καί τό Τίμιον Αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό κάθε ἁμαρτία και μᾶς θεραπεύει ἀπό πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν. Και πραγματικά ὅποιος διψᾷ και προσέρχεται μετά φόβου Θεοῦ, Πίστεως καί ἀγάπης καί κοινωνεῖ τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, σώζεται. Ὁ «πανακής ἰατρός»,  ὁ Λυτρωτής, μᾶς θεραπεύει  ἀπό πᾶσαν νόσον καί ἀπό πᾶσαν μαλακίαν.

Ὁ Κύριος, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, μᾶς προσκαλεῖ καί μᾶς βεβαιώνει: Γέγονεν. Ἔχουν γίνει ὅλα. Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος. Ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν» (Ἀποκ. κα΄ 6). «Καί ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καί ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς ΔΩΡΕΑΝ» (Ἀποκ. κβ΄17).

ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΔΙΨΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ.

Ἐμεῖς ὅμως εἴμαστε δεκτικοί τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Εἴμαστε ἄξιοι να λάβουμε το ὕδωρ το ζῶν;

Διακατέχεται ἡ ψυχή μας ἀπό πεῖνα καί δίψα, γιά  τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν Δικαιοσύνην Αὐτοῦ;

Ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μας τήν ἐσωτερική, μυστική σχέσιν,  κοινωνίαν και ἕνωσιν , μέ τόν Ζῶντα Θεόν,  «ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος επί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων;» ( Ψαλμ. 41,2). Ἐάν πραγματικά φλέγεται ἡ ψυχή μας ἀπό τη λαχτάρα, γιά τό Θεό καί τή Δικαιοσύνη Του, τότε δέν ἀρκεῖ να εἴμαστε «διψῶντες». Χρειάζεται να σπάσουμε τά δεσμά μέ τή γῆ και τά γήϊνα. Ὀφείλουμε νά σταθοῦμε πάνω ἀπό τίς μικρότητες καί νά καθαρίσουμε την ψυχή μας ἀπό τά βρωμερά μας πάθη και τίς κακίες μας. Διότι μόνον οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ μποροῦν νά λάβουν τό Ζωντανό νερό καί νά δοῦν τό Θεό.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς τονίζει και λέγει: «Ταύτας οὖν ἔχοντες  τάς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός και πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορινθ. ζ΄1).

Εἴθε ὁ Κύριος, ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος, νά μᾶς ἀξιώσῃ, να καθαρίσουμε την ψυχή μας ἀπό κάθε ὑλική και ἀκάθαρτη ἡδονή καί νά περιπατοῦμε, ὅπως ἀκριβῶς Αὐτός, ἐν ἀγάπῃ, καί νά παραδίδουμε τόν ἑαυτόν μας προσφοράν και θυσίαν στο Θεό εἰς ὀσμήν εὐωδίας, νά ζοῦμε ,δηλαδή, «εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ», καθώς πρέπει ἁγίοις, ὥστε νά λάβουμε τό Ζωντανό Νερό και ἔχοντες τη Χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος να Τον δοξάζουμε και, ἀσιγήτως, νά Τόν ὑμνοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

« ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ Τῌ ΕΡΗΜῼ»

                  «ΕΤΟΙΜΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΚΥΡΙΟΥ»

 Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, ὀκτακόσια χρόνια πρίν ἀπό τόν Ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὀνομάζει τόν Πρόδρομο τοῦ Κυρίου « Φωνήν βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ». Προβλέπει ὁ Ἡσαῒας, ὅτι ὁ Ἰωάννης ὁ πρόδρομος ἔρχεται καί κηρύττει  στήν ἔρημο, σέ ἀνθρώπους, δηλαδή, πού ἡ ψυχή τους εἶναι ἔρημη, ἄδεια, κενή, χωρίς παριεχόμενο, χωρίς Θεό, χωρίς ἀγάπη. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι,  χειρότερη μορφή ἐρημιᾶς δέν ὑπάρχει ἀπό τήν ἐρημιά τῆς ψυχῆς, χωρίς Θεόν.

Ἔρημος,  πραγματικά, εἶναι ὁ κόσμος, πρίν ἀπό τον Ἐρχομό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Και ἡ παγωνιά αὐτῆς τῆς ἐρημιᾶς, δεν μετριέται. Μακρυά ἀπό την Πηγή τῆς Ζωῆς, μακρυά ἀπό τόν Ἕνα και Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, οἱ ἄνθρωποι ζοῦν στο σκοτάδι, χωρίς ἀγάπη, χωρίς ζωή, χωρίς περιεχόμενον, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. Οἱ ἄνθρωποι τρῶνε τίς σάρκες τους. Κατασπαράσσουν ὁ ἕνας τον ἄλλον. Εἶναι Νούμερα, εἶναι Res, ἀντικείμενα συναλλαγῆς. Χωρίς Θεόν, εἶναι ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ». Βυθισμένοι στό Βόρβορο τῆς ἀποστασίας. Ζοῦν σάν  τά ἄλογα κτήνη καί πεθαίνουν σάν κτήνη( παρβλ.Ψαλμ.48,13,21).

Σ’ αὐτήν τήν ἔρημο τῆς πωρώσεως και τῆς ἀμετανοησίας, ἐξέκυψεν ἐξ ὕψους ἁγίου αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος, ἐπί τήν γῆν ἐπέβλέψεν. Εὐσπλαγχνίσθηκε τά πλάσματά Του και ἀπεφάσισε νά στείλη, σ’ αὐτήν την ἐρημιά τόν Υἱόν Του, γιά νά μᾶς  ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ».

Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος ἀναφέρει ὅτι «ἡ ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ὶησοῦ Χριστοῦ», ἡ ἀρχή τοῦ χαροποιοῦ μηνύματος περί τῆς ἐλεύσεως εἰς τόν κόσμον τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς «προσδοκίας τῶν ἐθνῶν», τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἔγινε ὁ Ἰωάννης. Ἔγινε δε ὁ Ἰωάννης, ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου, σύμφωνα με τίς προφητεῖες. Ὁ Θεός διά τοῦ προφήτου Μαλαχίου λέγει στον ΜΕΣΣΊΑ : Ἐγώ ὰποστέλλω τον ἀγγελόν μου μπροστά ἀπό Σένα. Αὐτός  θά  προετοιμάσῃ τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, γιά νά Σέ ὑποδεχθοῦν ὡς Σωτῆρα και Λυτρωτήν. Αὐτός θά προπαρασκευάσῃ το δρόμο, διά τοῦ ὁποίου θα πλησιάσῃς, ὡς Διδάσκαλος καί ὡς Σωτῆρας τούς ἀνθρώπους. Και ὁ ἀπεσταλμένος μου αὐτός εἶναι ἐκεῖνος, για τον ὁποῖον προεφήτευσε ὁ Προφήτης Ἡσαῒας καί τόν ὠνόμασε « Φωνήν βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» και προεῖπε· Φωνή ἀνθρώπου, πού κράζει στην ἔρημο καί λέγει· Ἑτοιμάσατε τον δρόμον διά τοῦ ὁποίου θα ἔλθῃ κοντά σας ὁ Κύριος. Κάμετε ἴσιους καί ὁμαλούς τούς δρόμους, ἀπό τούς ὁποίους θα περάσῃ. Ξεριζῶστε, δηλαδή, μέσ’ ἀπό την ψυχή σας κάθε κακία. Καθαρίσατε τήν καρδιά σας ἀπό κάθε ὑλική και ἀκάθαρτη ἡδονή. Καθαρίστε τήν ψυχή σας ἀπό τήν πώρωσι καί ἀπό τά βρωμερά σας πάθη. Σκοτῶστε τόν ὅφι, πού φωλιάζει μέσα σας καί θανατώνει την Ψυχή σας. Διῶξτε τόν Ἐγωϊσμό, καθαρίσατε τό ἐσωτερικό σας,  μέ εἰλικρινῆ καί ἔμπρακτη μετάνοια, γιά νά δεχθῇ τόν Κύριον. ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ.

Και πραγματικά, σ’αὐτήν την ἐρημιά ἔρχεται ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰωάννης, ὁ Προφήτης και Πρόδρομος καί κράζει στην ἔρημο, στίς ψυχές χωρίς Θεό, στίς ἔρημες, στίς ψυχρές και πετρωμένες ψυχές, και τίς καλεῖ σέ  εἰλιρινή και ἔμπρακτη μετάνοια.

Ἕγινε ὁ Ἰωάννης ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου ( Μάρκ. α΄ 1-8), μέ  τό  νά  βαπτίζῃ στήν ἔρημο βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.  Και πολλοί ἔνοιωσαν τήν ἀνάγκη νά σπάσουν τά δεσμά, μέ τή γῆ και τά γήϊνα.  Ἄκουσαν τίς κραυγές τοῦ Ἰωάννου, και προσέρχονται προς αὐτόν, μέτανοιωμένοι και βαπτίζονται στον Ἰορδάνη ποταμό, ἐξολομογούμενοι τάς ἁμαρτίας αὐτῶν.

Πρέπει να ἀναφέρουμε ἐδῶ ὅτι ὁ μέγιστος τῶν Προφητῶν ἔρχεται και κράζει στήν ἔρημο, «ἐν πνεύματι και δυνάμει Ἡλιοῦ» και συγκλονίζει τίς ψυχές και τίς θερμαίνει μέ τήν ἀσκητική, ἁγία ζωή του, καί   μέ  τό πύρινο κήρυγμά του. Ὁ Ἰωάννης ἦταν λιτός στήν τροφή καί τήν ἐνδυμασία του:

«Ἦν ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου καί ζώνην δερματίνη γύρω ἀπό την μέση του και ἔτρωγε ἀκρίδες και μέλι ἄγριον».

Εἶχε βαθειά συναίσθησι τῆς ὑψηλῆς του ἀποστολῆς και εἶχε ἄκρα ταπείνωσι. Μοναδική του χαρά ἦταν  ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Καθοδηγεῖ τούς κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου να προσέχουν , ὥστε, «ΕΚΕΙΝΟΝ, ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, ΔΕΙ ΑΥΞΑΝΕΙΝ, ΗΜΑΣ ΔΕ ΕΛΑΤΤΟΥΣΘΑΙ» (Ἰωαν.γ΄30).

Και πάντοτε ἔλεγε «καί ἐκήρυσσε λέγων· ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου,οὗ οὐκ εἰμί ἱκανός κύψας λῦσαι τον ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ. Ἐγώ μέν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτός δέ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ»(Μάρκ. α΄7-8. Ἰωάν. Γ΄22-36. Πράξ ιγ΄ 25). Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος τοῦ Κυρίου εἶναι αφοσιωμένος στήν ἀποστολή του. Προετοιμάζει  τήν ψυχή μας νά ὐποδεχθῇ τόν Σωτῆρα καί Κύριον.

Καλεῖ ὅλους μας να ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό. Καί μαρτυρεῖ περί τοῦ Μεσσίου και κράζει λέγων· Οὗτος (ὁ Ἰησοῦς Χριστός) εἶναι Αὐτός περί τοῦ Ὁποίου σᾶς  εἶπα ὅτι εἶναι Ἐκεῖνος, πού ἔρχεται στόν  κόσμο ὕστερα ἀπό μένα,  ἀλλά εἶναι ἀσυγκρίτως λαμπρότερος και ἐνδοξότερος ἀπό μένα, διότι  Αὐτός ὡς  Πρωτότοκος καί ὡς  Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ὐπῆρχε πρίν ἀπό μένα (πρβλ. Ἰωάν. α΄ 13). «Αὐτός εἶναι ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων την ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου»(Ἰωάν.α΄29).

Ὁ Ἰωάννης ἔρχεται ἀπεσταλμένος ἀπό το Θεό, νά μᾶς προετοιμάσῃ ὅλους πρός ὑποδοχήν τοῦ Σωτῆρος. Ὁ οὐράνιος Πατέρας μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Ὁ Μονογενής Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, «εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός και συνεργίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος», ἔρχεται κοντά μας, για να ἀπαλύνῃ τον πόνο μας, να σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, να θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, να μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό τίς πτώσεις μας, να μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό την κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος, νά μᾶς θρέψῃ μέ τό ζωοποιό Του λόγο καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν ὄντως ζωήν.

Ἐμεῖς τί κάνουμε; Προετοιμάζουμε τήν ψυχή μας να ὑποδεχθῇ τον Κύριον; Ἑτοιμάζουμε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου; Περιμένουμε μέ λαχτάρα τον Ἐρχομό Του στήν Ψυχή μας; Καθαρίζουμε τήν καρδιά μας ἀπό τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, ἀπό τόν Ἐγωϊσμό καί ἀπό τά βρωμερά μας πάθη; Εἴμαστε ἕτοιμοι να δεχθοῦμε στήν καρδιά μας τό Χριστό εἰλικρινά μετανοιωμένοι;

Ἤ συνεχίζουμε μέ λυσσώδη μανίαν, να παραμένουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, «δέσμιοι τῆς γῆς»;

Θέλω να πιστεύω, πώς εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἀνάγκη, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, τόν Λυτρωτή τοῦ Σύμπαντος, Ψάλλοντες το· ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ. Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Κύριος και ὁ Θεός μας. Αὐτός καί μόνον Αὐτός μᾶς ἔχει ἀπομείνει. Αὐτός και μόνον Αὐτός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Και ὅταν ἐμεῖς Τον βλασφημοῦμε και Τον ἀρνούμαστε, Αὐτός μᾶς κυνηγάει μέ τό ἔλεός Του.

Μακρόθυμε καί πολυέλεε Κύριε, στερέωσε τή σαλεμένη μας καρδιά ἐπί τήν πέτραν τῶν ἐντολῶν Σου, και ἀξίωσέ μας νά Σέ ἔχουμε στήν καρδιά μας και νά σέ ὑμνοῦμε και, ἀσιγήτως, νά σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, λόγῳ και ἔργῳ, εἰς πάντας τοῦς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.