« ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ Τῌ ΕΡΗΜῼ»

                  «ΕΤΟΙΜΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΚΥΡΙΟΥ»

 Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, ὀκτακόσια χρόνια πρίν ἀπό τόν Ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὀνομάζει τόν Πρόδρομο τοῦ Κυρίου « Φωνήν βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ». Προβλέπει ὁ Ἡσαῒας, ὅτι ὁ Ἰωάννης ὁ πρόδρομος ἔρχεται καί κηρύττει  στήν ἔρημο, σέ ἀνθρώπους, δηλαδή, πού ἡ ψυχή τους εἶναι ἔρημη, ἄδεια, κενή, χωρίς παριεχόμενο, χωρίς Θεό, χωρίς ἀγάπη. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι,  χειρότερη μορφή ἐρημιᾶς δέν ὑπάρχει ἀπό τήν ἐρημιά τῆς ψυχῆς, χωρίς Θεόν.

Ἔρημος,  πραγματικά, εἶναι ὁ κόσμος, πρίν ἀπό τον Ἐρχομό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Και ἡ παγωνιά αὐτῆς τῆς ἐρημιᾶς, δεν μετριέται. Μακρυά ἀπό την Πηγή τῆς Ζωῆς, μακρυά ἀπό τόν Ἕνα και Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, οἱ ἄνθρωποι ζοῦν στο σκοτάδι, χωρίς ἀγάπη, χωρίς ζωή, χωρίς περιεχόμενον, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. Οἱ ἄνθρωποι τρῶνε τίς σάρκες τους. Κατασπαράσσουν ὁ ἕνας τον ἄλλον. Εἶναι Νούμερα, εἶναι Res, ἀντικείμενα συναλλαγῆς. Χωρίς Θεόν, εἶναι ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ». Βυθισμένοι στό Βόρβορο τῆς ἀποστασίας. Ζοῦν σάν  τά ἄλογα κτήνη καί πεθαίνουν σάν κτήνη( παρβλ.Ψαλμ.48,13,21).

Σ’ αὐτήν τήν ἔρημο τῆς πωρώσεως και τῆς ἀμετανοησίας, ἐξέκυψεν ἐξ ὕψους ἁγίου αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος, ἐπί τήν γῆν ἐπέβλέψεν. Εὐσπλαγχνίσθηκε τά πλάσματά Του και ἀπεφάσισε νά στείλη, σ’ αὐτήν την ἐρημιά τόν Υἱόν Του, γιά νά μᾶς  ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ».

Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος ἀναφέρει ὅτι «ἡ ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ὶησοῦ Χριστοῦ», ἡ ἀρχή τοῦ χαροποιοῦ μηνύματος περί τῆς ἐλεύσεως εἰς τόν κόσμον τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς «προσδοκίας τῶν ἐθνῶν», τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἔγινε ὁ Ἰωάννης. Ἔγινε δε ὁ Ἰωάννης, ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου, σύμφωνα με τίς προφητεῖες. Ὁ Θεός διά τοῦ προφήτου Μαλαχίου λέγει στον ΜΕΣΣΊΑ : Ἐγώ ὰποστέλλω τον ἀγγελόν μου μπροστά ἀπό Σένα. Αὐτός  θά  προετοιμάσῃ τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, γιά νά Σέ ὑποδεχθοῦν ὡς Σωτῆρα και Λυτρωτήν. Αὐτός θά προπαρασκευάσῃ το δρόμο, διά τοῦ ὁποίου θα πλησιάσῃς, ὡς Διδάσκαλος καί ὡς Σωτῆρας τούς ἀνθρώπους. Και ὁ ἀπεσταλμένος μου αὐτός εἶναι ἐκεῖνος, για τον ὁποῖον προεφήτευσε ὁ Προφήτης Ἡσαῒας καί τόν ὠνόμασε « Φωνήν βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» και προεῖπε· Φωνή ἀνθρώπου, πού κράζει στην ἔρημο καί λέγει· Ἑτοιμάσατε τον δρόμον διά τοῦ ὁποίου θα ἔλθῃ κοντά σας ὁ Κύριος. Κάμετε ἴσιους καί ὁμαλούς τούς δρόμους, ἀπό τούς ὁποίους θα περάσῃ. Ξεριζῶστε, δηλαδή, μέσ’ ἀπό την ψυχή σας κάθε κακία. Καθαρίσατε τήν καρδιά σας ἀπό κάθε ὑλική και ἀκάθαρτη ἡδονή. Καθαρίστε τήν ψυχή σας ἀπό τήν πώρωσι καί ἀπό τά βρωμερά σας πάθη. Σκοτῶστε τόν ὅφι, πού φωλιάζει μέσα σας καί θανατώνει την Ψυχή σας. Διῶξτε τόν Ἐγωϊσμό, καθαρίσατε τό ἐσωτερικό σας,  μέ εἰλικρινῆ καί ἔμπρακτη μετάνοια, γιά νά δεχθῇ τόν Κύριον. ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ.

Και πραγματικά, σ’αὐτήν την ἐρημιά ἔρχεται ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰωάννης, ὁ Προφήτης και Πρόδρομος καί κράζει στην ἔρημο, στίς ψυχές χωρίς Θεό, στίς ἔρημες, στίς ψυχρές και πετρωμένες ψυχές, και τίς καλεῖ σέ  εἰλιρινή και ἔμπρακτη μετάνοια.

Ἕγινε ὁ Ἰωάννης ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου ( Μάρκ. α΄ 1-8), μέ  τό  νά  βαπτίζῃ στήν ἔρημο βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.  Και πολλοί ἔνοιωσαν τήν ἀνάγκη νά σπάσουν τά δεσμά, μέ τή γῆ και τά γήϊνα.  Ἄκουσαν τίς κραυγές τοῦ Ἰωάννου, και προσέρχονται προς αὐτόν, μέτανοιωμένοι και βαπτίζονται στον Ἰορδάνη ποταμό, ἐξολομογούμενοι τάς ἁμαρτίας αὐτῶν.

Πρέπει να ἀναφέρουμε ἐδῶ ὅτι ὁ μέγιστος τῶν Προφητῶν ἔρχεται και κράζει στήν ἔρημο, «ἐν πνεύματι και δυνάμει Ἡλιοῦ» και συγκλονίζει τίς ψυχές και τίς θερμαίνει μέ τήν ἀσκητική, ἁγία ζωή του, καί   μέ  τό πύρινο κήρυγμά του. Ὁ Ἰωάννης ἦταν λιτός στήν τροφή καί τήν ἐνδυμασία του:

«Ἦν ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου καί ζώνην δερματίνη γύρω ἀπό την μέση του και ἔτρωγε ἀκρίδες και μέλι ἄγριον».

Εἶχε βαθειά συναίσθησι τῆς ὑψηλῆς του ἀποστολῆς και εἶχε ἄκρα ταπείνωσι. Μοναδική του χαρά ἦταν  ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Καθοδηγεῖ τούς κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου να προσέχουν , ὥστε, «ΕΚΕΙΝΟΝ, ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, ΔΕΙ ΑΥΞΑΝΕΙΝ, ΗΜΑΣ ΔΕ ΕΛΑΤΤΟΥΣΘΑΙ» (Ἰωαν.γ΄30).

Και πάντοτε ἔλεγε «καί ἐκήρυσσε λέγων· ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου,οὗ οὐκ εἰμί ἱκανός κύψας λῦσαι τον ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ. Ἐγώ μέν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτός δέ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ»(Μάρκ. α΄7-8. Ἰωάν. Γ΄22-36. Πράξ ιγ΄ 25). Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος τοῦ Κυρίου εἶναι αφοσιωμένος στήν ἀποστολή του. Προετοιμάζει  τήν ψυχή μας νά ὐποδεχθῇ τόν Σωτῆρα καί Κύριον.

Καλεῖ ὅλους μας να ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό. Καί μαρτυρεῖ περί τοῦ Μεσσίου και κράζει λέγων· Οὗτος (ὁ Ἰησοῦς Χριστός) εἶναι Αὐτός περί τοῦ Ὁποίου σᾶς  εἶπα ὅτι εἶναι Ἐκεῖνος, πού ἔρχεται στόν  κόσμο ὕστερα ἀπό μένα,  ἀλλά εἶναι ἀσυγκρίτως λαμπρότερος και ἐνδοξότερος ἀπό μένα, διότι  Αὐτός ὡς  Πρωτότοκος καί ὡς  Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ὐπῆρχε πρίν ἀπό μένα (πρβλ. Ἰωάν. α΄ 13). «Αὐτός εἶναι ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων την ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου»(Ἰωάν.α΄29).

Ὁ Ἰωάννης ἔρχεται ἀπεσταλμένος ἀπό το Θεό, νά μᾶς προετοιμάσῃ ὅλους πρός ὑποδοχήν τοῦ Σωτῆρος. Ὁ οὐράνιος Πατέρας μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Ὁ Μονογενής Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, «εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός και συνεργίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος», ἔρχεται κοντά μας, για να ἀπαλύνῃ τον πόνο μας, να σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, να θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, να μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό τίς πτώσεις μας, να μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό την κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος, νά μᾶς θρέψῃ μέ τό ζωοποιό Του λόγο καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν ὄντως ζωήν.

Ἐμεῖς τί κάνουμε; Προετοιμάζουμε τήν ψυχή μας να ὑποδεχθῇ τον Κύριον; Ἑτοιμάζουμε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου; Περιμένουμε μέ λαχτάρα τον Ἐρχομό Του στήν Ψυχή μας; Καθαρίζουμε τήν καρδιά μας ἀπό τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, ἀπό τόν Ἐγωϊσμό καί ἀπό τά βρωμερά μας πάθη; Εἴμαστε ἕτοιμοι να δεχθοῦμε στήν καρδιά μας τό Χριστό εἰλικρινά μετανοιωμένοι;

Ἤ συνεχίζουμε μέ λυσσώδη μανίαν, να παραμένουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, «δέσμιοι τῆς γῆς»;

Θέλω να πιστεύω, πώς εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἀνάγκη, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, τόν Λυτρωτή τοῦ Σύμπαντος, Ψάλλοντες το· ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ. Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Κύριος και ὁ Θεός μας. Αὐτός καί μόνον Αὐτός μᾶς ἔχει ἀπομείνει. Αὐτός και μόνον Αὐτός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Και ὅταν ἐμεῖς Τον βλασφημοῦμε και Τον ἀρνούμαστε, Αὐτός μᾶς κυνηγάει μέ τό ἔλεός Του.

Μακρόθυμε καί πολυέλεε Κύριε, στερέωσε τή σαλεμένη μας καρδιά ἐπί τήν πέτραν τῶν ἐντολῶν Σου, και ἀξίωσέ μας νά Σέ ἔχουμε στήν καρδιά μας και νά σέ ὑμνοῦμε και, ἀσιγήτως, νά σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, λόγῳ και ἔργῳ, εἰς πάντας τοῦς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.