Ἀλλ' ἕως πότε ;
Ἕως πότε ἡ καρδιά μας θά κτυπᾶ καὶ ἡ ψυχή μας θά πάλλῃ ἀπό ἀγάπη καί συγκίνησι, γιά πράγματα, πού μᾶς ὁδηγοῦν στόν καθημερινό, ἀλλά καί στόν αἰώνιον θάνατο;
Καθημερινῶς συνάπτονται, δυστυχῶς, αἰσχροκερδεῖς συμβάσεις, κατά παράβασι τοῦ θείου καί ἀνθρωπίνου δικαίου.
Πωλοῦνται καί ἀγοράζονται οἱ συνειδήσεις, τά ἰδανικά, οἱ ἠθικές ἀρχές, καί τά πάντα «ἀντί πινακίου φακῆς» ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων».
Προδίδεται, ἐμπτύεται, κολαφίζεται, ῥαπίζεται, μαστιγώνεται ὁ Ἠγαπημένος, ὁ Διδάσκαλος, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς καί ξανασταυρώνεται, στό πρόσωπον «τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του», ἀπό πολλούς, πού ἔχουν θεοποιήσει τήν Ὕλη καί τή δόξα τοῦ κόσμου.
Ποδοπατεῖται τό Εὐαγγέλιον τοῦ Ἰησοῦ ἀπό πολλούς, ἀκόμη καί ἀπό ἐκείνους, πού κόπτονται, γιά τήν τήρησί του. Ποδοπατεῖται δέ προκειμένου νά ἱκανοποιηθῇ κάποιος Ἐαυτούλης.
Στρογγυλοκάθεται ὁ καθένας στή θεσούλα του, κι' ἄν τόν ῥωτήσῃς:
«Ἄνθρωπε, δέν βλέπεις τόν ξεπεσμό, δέν βλέπεις τό ξεστράτισμα, δέν βέπεις τήν ἐξαχρείωσι τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, στά πρόσωπα τῶν συνανθρώπων σου; Δέν διαμαρτύρεσαι; Δέν προσπαθεῖς νά διορθώσῃς τά κακά;»
Μέ ἥσυχη συνείδησι σοῦ ἀπαντᾷ στερεώτυπα :
«Ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα;»
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι γι' αὐτούς,πού σκέπτονται ἔτσι, μόνον ἡ θέσις τους ὑπάρχει καί ἡ καλοπέρασί τους. Εἶναι Ἑαυτούληδες, πηγαίνουν ὅπου τούς πάρει ὁ ἄνεμος, χωρίς ἀρχές, χωρίς ἰδανικά. Καί δέν εἶναι λυπηρόν μόνον ὅτι ἀρνοῦνται τήν πραγματική Ἀλήθεια, τήν Ἐλευθερώτρια, ἀλλά καί τό ὅτι προδίδουν τίς χριστιανικές ἀρχές ἀπό τή μιά στιγμή στήν ἄλλη.
Καί, δυστυχῶς, δέν εἶναι λίγοι. Εἶναι πολλοί ἐκεῖνοι, πού, ἐνῷ μεχρι χθές ἦσαν θερμοί κήρυκες τῶν ἰδανικῶν, θαυμασταί τῶν ἀξιῶν καί λάτρεις τῶν ὑψηλῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου, σήμερα, ἀφωνότεροι ἰχθύων, «καθεύδουν τόν νήδυμον», συμβιβάζονται μέ τόν κόσμον, ἐπαναπαύονται στίς δάφνες κάποιου ἀξιώματος, κάποιας θεσούλας, ἤ κάποιας ἄλλης εὐτελοῦς ἀπολαβῆς. Συμβάσεις ἀνταλλαγῆς, συμβάσεις ντροπῆς.
Δυστυχῶς δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι, πού ἔχουν σάν κύριο ἔργο τους τήν κολακεία καί τό ξεσκόνισμα, τή διαστροφή τῆς ἀληθείας, πού δέν συνεργάζονται μέ κανένα καλλίτερό τους, διαβάλλουν δέ τούς πᾶντες καί πατοῦν ἐπί πτωμάτων.
Πράγματι εἶναι πολλοί ἐκεῖνοι, πού ἔχουν σάν σκοπό τῆς ζωῆς τους τήν ἀδικία, τή συκοφαντία, τήν καταῤῥάκωσι τῆς προσωπικότητος τῶν ἄλλων, τήν πλεονεξία καί τήν ποικιλόμορφη κλοπή.
Ἡ καθημερινή πραγματικότης μᾶς δίνει σαφῆ εἰκόνα τῆς διαφθορᾶς καί τῆς σαπίλας, πού μολύνει τήν κοινωνία. Πῶς πέσαμε τόσο χαμηλά; Πῶς ἐξαχρειωθήκαμε τόσο; Πῶς ἐπεκάθισε πάνω στό νοῦ καί τήν καρδιά μας τόση λάσπη;
Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἴμαστε ἄπιστοι, ὐπολογισταί, συμφεροντολόγοι, ὑποκριταί, εὐμετάβολοι, αἰσχρά πρόσωπα(turpes Personae), ἄνθρωποι χωρίς ὑπόληψι (Homines sine existimatione)!
Ὁ Προφήτης Δαβίδ αἰτιολογεῖ τήν κατάντια τοῦ ἀνθρώπου καί γενικώτερα τῆς ἀνθρωπότητος ὁλοκλήρου καί τήν ἀποδίδει, ἀφ' ἑνός μέν στήν ἔλλειψιν κατανοήσεως τῆς τιμῆς, μέ τήν ὁποίαν ἐπροίκησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, καί ἀφ' ἑτέρου, στήν ἀπομάκρυνσιν ἀπό τόν Θεόν, καί λέγει:
«Καί ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψ.48,13)
Ὁ φιλάνθρωπος Θεός βέβαια μακροθυμεῖ καί μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας. Ἀλλ' ἕως πότε;
Ὁ Προφήτης θέλοντας νά μᾶς ἀφυπνίσει ἐρωτᾶ :
«Υἱοί ἀνθρώπων, ἔως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ.4,3).
Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀναφωνεῖ: «Υἱοί ἀνθρώπων ἕως πότε, παχυκάρδιοι, σαρκικοί, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι; Τοιοῦτος γάρ ὁ σαρκικός ἄνθρωπος» (Χρυσοστ.εἰς Ψαλμ.4,3 ΒΕΠΕΣ 94 ,21,29-31).
Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε θά παραμένουμε «δέσμιοι τῆς γῆς», «ἐμπεπηγμένοι εἰς ἱλύν βυθοῦ», μακριά ἀπό τό Θεό, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου;
Ἕως πότε θά βρισκώμαστε μέσα στό σκοτάδι τῆς ἀγνοίας, βυθισμένοι στήν ἁμαρτία, μέσα σέ τόση λάσπη, δοῦλοι στήν ἀκαθαρσία, υἱοί τῆς ἀπωλείας ;
Ἕως πότε θά μᾶς κυριεύη ὁ Ἐγωϊσμός καί θά μᾶς διαφεντεύῃ ἡ Ψευτιά, ἡ Ὑποκρισία καί ἡ δύναμις τῶν ἀδυνάτων, ἡ κολακεία;
Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε οἱ Ἰσχυροί τῆς γῆς θά καταδυναστεύουν, θά κατατυραννοῦν καί θά ἐκμεταλλεύωνται, τούς μικρούς λαούς καί θά τούς ὁδηγοῦν στήν ἐσχάτη ἐξαθλίωσι;
Ἕως πότε ὀ Εὐρωπαϊκογερμανικός προτεσταντικός π.χ. «καθωσπρεπισμός» θά κουρελιάζῃ τήν ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια καί θά ὑπονομεύῃ τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά μας;
Ἕως πότε οἱ Ἀντίχριστοι, οἱ Σιωνιστές, οἱ Σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ, «κατ' ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ», θά πολεμοῦν, μέ λυσσώδη μανίαν, νά ἐξαφανίσουν τόν Ἐλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία, καί θά μένουν ἀτιμώρητοι;
Ὁ Κύριος ἐλέγχει τήν ἀπιστία μας καί τήν διαστροφή καί λέγει:« ὧ γενεά ἄπιστος καί διεσταμμένη! Ἕως πότε ἔσομαι μεθ' ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»(Ματθ.ιζ΄ 17).
Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε;
Ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ξεχείλησε τό ποτήρι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ καί ὅτι «ἦλθεν ὁ καιρός τῶν ἐθνῶν κριθῆναι» (Ἀποκ.ια΄ 18), καί μᾶς καλεῖ νά μετανοήσωμε, πρίν νά εἶναι ἀργά.
«Οἴμοι, μέλαινα ψυχή ! Ἕως πότε τῶν κακῶν οὐκ ἐκκόπτεις; Ἕως πότε τῇ ῥαθυμίᾳ κατάκεισαι; Τί οὐκ ἐνθυμεῖ τήν φοβεράν ὥραν τοῦ θανάτου; Τί οὐ τρέμεις ὅλη τό φρικτόν βῆμα τοῦ Σωτῆρος; Τά ἔργα σου παρίστανται πρός ἔλεγχόν σου, αἱ πράξεις σου ἐλέγχουσι κατηγοροῦσαι.
Ἄρα τί ἀπολογήσῃ ἤ τί ἀποκριθήσῃ;»
Προδίδεται, ἐμπτύεται, κολαφίζεται, ῥαπίζεται, μαστιγώνεται ὁ Ἠγαπημένος, ὁ Διδάσκαλος, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς καί ξανασταυρώνεται, στό πρόσωπον «τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του», ἀπό πολλούς, πού ἔχουν θεοποιήσει τήν Ὕλη καί τή δόξα τοῦ κόσμου.
Ποδοπατεῖται τό Εὐαγγέλιον τοῦ Ἰησοῦ ἀπό πολλούς, ἀκόμη καί ἀπό ἐκείνους, πού κόπτονται, γιά τήν τήρησί του. Ποδοπατεῖται δέ προκειμένου νά ἱκανοποιηθῇ κάποιος Ἐαυτούλης.
Στρογγυλοκάθεται ὁ καθένας στή θεσούλα του, κι' ἄν τόν ῥωτήσῃς:
«Ἄνθρωπε, δέν βλέπεις τόν ξεπεσμό, δέν βλέπεις τό ξεστράτισμα, δέν βέπεις τήν ἐξαχρείωσι τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, στά πρόσωπα τῶν συνανθρώπων σου; Δέν διαμαρτύρεσαι; Δέν προσπαθεῖς νά διορθώσῃς τά κακά;»
Μέ ἥσυχη συνείδησι σοῦ ἀπαντᾷ στερεώτυπα :
«Ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα;»
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι γι' αὐτούς,πού σκέπτονται ἔτσι, μόνον ἡ θέσις τους ὑπάρχει καί ἡ καλοπέρασί τους. Εἶναι Ἑαυτούληδες, πηγαίνουν ὅπου τούς πάρει ὁ ἄνεμος, χωρίς ἀρχές, χωρίς ἰδανικά. Καί δέν εἶναι λυπηρόν μόνον ὅτι ἀρνοῦνται τήν πραγματική Ἀλήθεια, τήν Ἐλευθερώτρια, ἀλλά καί τό ὅτι προδίδουν τίς χριστιανικές ἀρχές ἀπό τή μιά στιγμή στήν ἄλλη.
Καί, δυστυχῶς, δέν εἶναι λίγοι. Εἶναι πολλοί ἐκεῖνοι, πού, ἐνῷ μεχρι χθές ἦσαν θερμοί κήρυκες τῶν ἰδανικῶν, θαυμασταί τῶν ἀξιῶν καί λάτρεις τῶν ὑψηλῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου, σήμερα, ἀφωνότεροι ἰχθύων, «καθεύδουν τόν νήδυμον», συμβιβάζονται μέ τόν κόσμον, ἐπαναπαύονται στίς δάφνες κάποιου ἀξιώματος, κάποιας θεσούλας, ἤ κάποιας ἄλλης εὐτελοῦς ἀπολαβῆς. Συμβάσεις ἀνταλλαγῆς, συμβάσεις ντροπῆς.
Δυστυχῶς δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι, πού ἔχουν σάν κύριο ἔργο τους τήν κολακεία καί τό ξεσκόνισμα, τή διαστροφή τῆς ἀληθείας, πού δέν συνεργάζονται μέ κανένα καλλίτερό τους, διαβάλλουν δέ τούς πᾶντες καί πατοῦν ἐπί πτωμάτων.
Πράγματι εἶναι πολλοί ἐκεῖνοι, πού ἔχουν σάν σκοπό τῆς ζωῆς τους τήν ἀδικία, τή συκοφαντία, τήν καταῤῥάκωσι τῆς προσωπικότητος τῶν ἄλλων, τήν πλεονεξία καί τήν ποικιλόμορφη κλοπή.
Ἡ καθημερινή πραγματικότης μᾶς δίνει σαφῆ εἰκόνα τῆς διαφθορᾶς καί τῆς σαπίλας, πού μολύνει τήν κοινωνία. Πῶς πέσαμε τόσο χαμηλά; Πῶς ἐξαχρειωθήκαμε τόσο; Πῶς ἐπεκάθισε πάνω στό νοῦ καί τήν καρδιά μας τόση λάσπη;
Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἴμαστε ἄπιστοι, ὐπολογισταί, συμφεροντολόγοι, ὑποκριταί, εὐμετάβολοι, αἰσχρά πρόσωπα(turpes Personae), ἄνθρωποι χωρίς ὑπόληψι (Homines sine existimatione)!
Ὁ Προφήτης Δαβίδ αἰτιολογεῖ τήν κατάντια τοῦ ἀνθρώπου καί γενικώτερα τῆς ἀνθρωπότητος ὁλοκλήρου καί τήν ἀποδίδει, ἀφ' ἑνός μέν στήν ἔλλειψιν κατανοήσεως τῆς τιμῆς, μέ τήν ὁποίαν ἐπροίκησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, καί ἀφ' ἑτέρου, στήν ἀπομάκρυνσιν ἀπό τόν Θεόν, καί λέγει:
«Καί ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψ.48,13)
Ὁ φιλάνθρωπος Θεός βέβαια μακροθυμεῖ καί μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας. Ἀλλ' ἕως πότε;
Ὁ Προφήτης θέλοντας νά μᾶς ἀφυπνίσει ἐρωτᾶ :
«Υἱοί ἀνθρώπων, ἔως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ.4,3).
Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀναφωνεῖ: «Υἱοί ἀνθρώπων ἕως πότε, παχυκάρδιοι, σαρκικοί, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι; Τοιοῦτος γάρ ὁ σαρκικός ἄνθρωπος» (Χρυσοστ.εἰς Ψαλμ.4,3 ΒΕΠΕΣ 94 ,21,29-31).
Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε θά παραμένουμε «δέσμιοι τῆς γῆς», «ἐμπεπηγμένοι εἰς ἱλύν βυθοῦ», μακριά ἀπό τό Θεό, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου;
Ἕως πότε θά βρισκώμαστε μέσα στό σκοτάδι τῆς ἀγνοίας, βυθισμένοι στήν ἁμαρτία, μέσα σέ τόση λάσπη, δοῦλοι στήν ἀκαθαρσία, υἱοί τῆς ἀπωλείας ;
Ἕως πότε θά μᾶς κυριεύη ὁ Ἐγωϊσμός καί θά μᾶς διαφεντεύῃ ἡ Ψευτιά, ἡ Ὑποκρισία καί ἡ δύναμις τῶν ἀδυνάτων, ἡ κολακεία;
Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε οἱ Ἰσχυροί τῆς γῆς θά καταδυναστεύουν, θά κατατυραννοῦν καί θά ἐκμεταλλεύωνται, τούς μικρούς λαούς καί θά τούς ὁδηγοῦν στήν ἐσχάτη ἐξαθλίωσι;
Ἕως πότε ὀ Εὐρωπαϊκογερμανικός προτεσταντικός π.χ. «καθωσπρεπισμός» θά κουρελιάζῃ τήν ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια καί θά ὑπονομεύῃ τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά μας;
Ἕως πότε οἱ Ἀντίχριστοι, οἱ Σιωνιστές, οἱ Σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ, «κατ' ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ», θά πολεμοῦν, μέ λυσσώδη μανίαν, νά ἐξαφανίσουν τόν Ἐλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία, καί θά μένουν ἀτιμώρητοι;
Ὁ Κύριος ἐλέγχει τήν ἀπιστία μας καί τήν διαστροφή καί λέγει:« ὧ γενεά ἄπιστος καί διεσταμμένη! Ἕως πότε ἔσομαι μεθ' ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»(Ματθ.ιζ΄ 17).
Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε;
Ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ξεχείλησε τό ποτήρι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ καί ὅτι «ἦλθεν ὁ καιρός τῶν ἐθνῶν κριθῆναι» (Ἀποκ.ια΄ 18), καί μᾶς καλεῖ νά μετανοήσωμε, πρίν νά εἶναι ἀργά.
Ἄρα τί ἀπολογήσῃ ἤ τί ἀποκριθήσῃ;»
Αξιολογα ολα μακαρι να εχουν απηχηση και να μαλακωσουν τις σκληρες καρδιες!!!Να ειστε καλα να γραφετε πααντα τοσο ωραια κειμενα διδακτικαβκαι περιεκτικα!Ανεκτιμητα! Σωτηρια Λ.
ΑπάντησηΔιαγραφή