ΙΔΟΥ ΝΥΝ ΚΑΙΡΟΣ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΣ
«Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος,
ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας»
(Β΄Κορ.στ΄ 2).
Ἐάν ἐξετάσουμε μέ προσοχή τήν ζωή καί τή συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, σέ παγκόσμια κλίμακα, θά διαπιστώσουμε ὅτι ἔχουμε ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος καί προσπαθοῦμε νά ξεδιψάσουμε τή δίψα μας στά λασπονέρια τῆς ἀπιστίας.
Καί εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά ἐπιστρέψουμε στήν Πηγή τῆς Ζωῆς, κοντά στόν Ἕνα καί μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Εἶναι καιρός νά χρησιμοποιήσουμε σωστά τά θεῖα χαρίσματα, τόν νοῦν δηλαδή καί τήν ἐλευθερίαν, ὥστε νά διακρίνουμε τό Καλόν ἀπό τό Κακόν, τό Φῶς ἀπ' τό σκοτάδι, τή ζωή ἀπ' τό θάνατο.
Εἶναι καιρός νά ξεχωρίσουμε τά ἄνω, τά πνευματικά, τά ἐπουράνια, ἀπό τά ἐπίγεια, τά ὑλικά, ἀπό τά ἀνάξια λόγου πράγματα. Εἶναι καιρός νά ἐννοήσουμε «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων.
Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλα τά ἐπίγεια, τά πλούτη, τά ἀξιώματα, ἡ δόξα κλπ. εἶναι «σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα» καί τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά δέν μπορεῖ νά ἱκανοποιήσῃ τίς μεταφυσικές μας ἀνησυχίες.
Ἀντίθετα ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν διευρύνουν τό «κενόν», πολλαπλασιάζουν τό ἄγχος καί πραγματικά καταλύουν τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου.
«Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν», λέγει ὁ Κύριος. «Ὅς δ' ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. δ΄ 3-4).
Εἶναι, λοιπόν, καιρός νά καταλάβουμε καλά, ὅπως λέγει ὁ Παῦλος, ὅτι «τό φρονημα τῆς σαρκός (εἶναι) θάνατος, τό δέ φρόνημα τοῦ Πνεύματος εἶναι ζωή καί εἰρήνη. Διότι τό φρόνημα τῆς σαρκός (εἶναι) ἔχθρα εἰς Θεόν» καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τόν θάνατον (Ρωμ.η΄ 6), καί νά στραφοῦμε πρός τά ἄνω, πρός τά ἐπουράνια, τά πνευματικά.
Ὁ Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολοσ. γ΄ 1-2).
Νά ἀποβάλουμε δηλαδή σιγά σιγά τό ὑλικό, τό σαρκικό μας φρόνημα καί σύνολος ἡ ψυχή μας ν' ἀρχίσῃ νά πάλλῃ, γιά τά ἄνω, γιά τά πνευματικά, τά ἄφθαρτα καί αἰώνια δηλαδή νά ἀρχίσῃ νά ἀναπάλλῃ .
Εἶναι ὡραῖο ἠ καρδιά μας νά κινῆται καί νά φέρεται πρός τά ἐπουράνια, νά δονῆται καί νά πάλλῃ ἀπό θεῖο ἔρωτα, ἀπό τέλεια ἀγάπη γιά τό Θεό καί γιά τούς συνθρώπους μας.
Ἐξάλλου σ' αὐτήν ἐδῶ τή γῆ εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, πάροικοι καί παρεπίδημοι. «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ.ιγ΄14).
Καιρός , λοιπόν, εἶναι νά ἐξέλθωμεν ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή Βαβυλῶνα. Καιρός νά συνειδητοποιήσωμεν ὅτι «τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ΄ 20) καί νά στρέψωμε τήν προσοχή μας πρός τά ἄνω.
«Ἔτσι εἶναι γεννημένος ὁ ἄνθρωπος, ψηλά ἡ ψυχή του νά πετᾶ κι' ἐμπρός», λέγει ὁ Γκαῖτε. Καί πολύ σωστά. Διότι καί τό ὄνομα ἄνθρωπος (ἐκ τοῦ ἄνω θρώσκω, πηδῶ, φέρομαι πρός τά ἄνω) αὐτό φανερώνει. Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Αὐτοῦ. Γι' αὐτό καί φερόμαστε πρός Αὐτόν καί ἀνήσυχη εἶναι ἡ ψυχή μας μέχρις ὅτου ἀναπαυθῇ ἐν Αὐτῷ, λέγει ὁ Μ.Αὐγουστῖνος.
Αὐτός εἶναι καί ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου στή γῆ, δηλ. ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς, ἡ ὁμοίωσις μέ τόν Θεόν, ἡ θεωσις.
Εἶναι καιρός, νά καταλάβουμε ὅλοι μας, Ἄρχοντες τῆς γῆς καί ἀρχόμενοι, μικροί καί μεγάλοι, ὅτι «πήραμε τή ζωή μας λάθος» καί ὅτι ὀφείλουμε νά ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς, νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Χριστό, γιατί Αὐτός εἶναι τό Φῶς, ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.
Ὁ Χριστός πάνω ἀπό τό Σταυρό Του μᾶς διδάσκει τήν καινήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης καί μᾶς λέγει: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Καθώς ἐγώ ἠγάπησα ὑμᾶς καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν.ιγ΄34).
Ἡ ζωή μας, χωρίς Ἀγάπη, εἶναι ἄδεια. Μέ τή σκληρότητά μας μετουσιώσαμε τόν Παράδεισο σέ χοιροστάσι. Κάναμε τή ζωή μας καί τήν ζωή τῶν συναθρώπων μας κόλασι.
Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν νά διακηρύξουμε σέ ὅλους μιά νέα μορφή ἀναχωρητισμοῦ.
Ἀναχωρητισμοῦ καί ἀσκητισμοῦ μέσα στάς ἐρήμους τῶν μεγαλουπόλεων. Ἡ ἀναχώρησις δέ αὐτή δέν νοεῖται ὡς τοπική μετακίνησις, ἀλλά ὡς ἠθική, πνευματική μετακίνησις. Ὡς ἀναχώρησις ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτία.
Μιά ἀναχώρησι ὄχι ἀπό τόν ἕνα τόπον σέ ἕναν ἄλλο τόπο, ἀλλά μιά ἀναχώρησι μέσα στόν κόσμο, πού τήν διατάσσει ὁ Χριστός ὅταν λέγει: «Πορευθέντες εἰς τόν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τό Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει» (Μάρκ.ιστ΄15).
Δηλαδή μᾶς ὑπαγορεύει ὁ Κύριος νά εἴμαστε μέσα στόν κόσμο, χωρίς να ταυτιζώμαστε μέ τόν κόσμο. Νά εἴμαστε ἡ ψυχή τοῦ κόσμου. Μᾶς διδάσκει μιά ἀναχώρησι ἀπό τίς παλιές σκουριασμένες ἰδέες μας. Μᾶς καλεῖ νά ἀπαρνηθοῦμε τόν κακό μας ἑαυτό, τήν ἐθελοκακία μας, τήν φιλαυτία, τόν Ἐγωϊσμό, τήν Ἑωσφορική Ἔπαρσι, τά πάθη, πού μᾶς ὁδηγοῦν στόν ὄλεθρο, στόν ἀλληλοσπαραγμό, στήν καταστροφή.
Εἶναι καιρός νά κυβερνήσῃ τή ζωή μας ἡ γνήσια Ἀγάπη, ἡ Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του.
Πότε θά καταλάβουν οἱ Ἰσχυροί τῆς γῆς ὅτι μέ τήν Ἐωσφορική τους Ἔπαρσι καί μέ τούς ἀγῶνες τους νά κυριαρχήσουν καί νά ὑποδουλώσουν τούς μικρούς καί ἀδύναμους λαούς, σωρεύουν ἐρείπια καί ὁδηγοῦν τήν ἀνθρωπότητα στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι;
Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅλοι, μικροί καί μεγάλοι, ὅτι ἡ ζωή μας, χωρίς ἀγάπη, εἶναι πραγματική κόλασις.
Ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι ὅλες οἱ μεγάλες Αὐτοκρατορίες ἐξαφανίσθηκαν, γιατί βυθίστηκαν στό βοῦρκο τῆς ἀνηθικότητος, γιατί λειτούργησαν «κατ' ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ» καί θέλησαν νά ὑποτάξουν καί νά ἐκμεταλλεύωνται τούς συνανθρώπους τους, γιατί δέν εἶχαν ἀγάπη.
Εἶναι, λοιπόν, καιρός νά σταθοῦμε δίπλα στόν ἄνθρωπο, νά δοῦμε τά προβλήματά του καί τίς ἀνησυχίες του καί νά τοῦ δώσουμε λύσεις. Αὐτό τό Χρέος μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός.
Δέν πρέπει νά ὑπάρχουν στή διαστημική μας ἐποχή τόσοι ἄνεργοι, ἄστεγοι, γυμνοί, πεινασμένοι, πού ψάχνουν στά σκουπίδια νά βροῦν τροφή. Αὐτός, λοιπόν, εἶναι ὁ Πολιτισμός μας; Χάθηκε ὁλότελα ἠ ντροπή;
Δέν νομίζετε, πώς εἶναι καιρός νά πάψουμε νά τρῶμε τίς σάρκες μας, νά κατεσθίωμε τους ἀδελφούς μας;
Ἄς πάψουμε ὅλοι μας, λοιπόν, νά κάνουμε κηρύγματα «φιγούρας» καί νά κοιτάξουμε γύρω μας νά δοῦμε καλά, πόσα χλωμά πρόσωπα ἀπό τήν πεῖνα, τή στέρησι καί τήν ἀρρώστια, μᾶς περιβάλλουν.
Νά ἐξετάσουμε, γιατί ὑποφέρουν καί νά βροῦμε τόν τρόπο, ὄχι νά δώσουμε ἀπλῶς ἕνα βοήθημα ἤ μιά προσωρινή στέγη, ἀλλά νά ξεριζώσουμε, νά ξεθεμελιώσουμε τά αἴτια, πού δημιουργοῦν τή δυστυχία.
Αὐτό εἶναι τό Χρέος τοῦ καθενός μας.
Ἕως ἐδῶ. Φθάνει πιά ἡ νάρκη.
«Γίνου γρηγορῶν» καί στήριξε τούς ἀδελφούς σου, πού κινδυνεύουν νά πεθάνουν.
Τούς χλιαρούς θά τούς ξεράσω ἀπό τό στόμα μου
λέγει ὁ Κύριος( πρβλ.Ἀποκ. γ΄ 2 ,16).
Εἶναι καιρός νά ξυπνήσουμε οἰ Χριστιανοί. Νά πάψουμε νά κυττάζουμε τόν Ἑαυτούλη μας καί τήν ἡσυχία μας. Νά δώσουμε στόν κόσμο τό χριστιανικό μας «παρών». Νά σπάσουμε τόν πάγο καί τά παγόβουνα κάθε ὑστεροβουλίας, Ἐγωϊσμοῦ, Ψευτιᾶς, Ὑποκρισίας καί προκαταλήψεως.
Νά ἀκολουθήσουμε μέ ὅλη τήν ψυχή μας τό Χριστό, ἀβίαστα, ἐλέυθερα, οὐσιαστικά. Νά εἰρηνεύσουμε μέ τό Θεό καί μεταξύ μας. Νά κρατήσουμε ψηλά τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Μέ εἰλικρίνεια καί ἁγνότητα, καί πάνω ἀπό ὅλα, μέ ἀγάπη νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀγωνίζώμαστε, γιά τήν ἐπικράτησι τῆς Βασιλείας Του, σέ ὁλόκληρη τήν κτίσι (Μάρκ,ιστ΄15).
Δηλαδή μᾶς ὑπαγορεύει ὁ Κύριος νά εἴμαστε μέσα στόν κόσμο, χωρίς να ταυτιζώμαστε μέ τόν κόσμο. Νά εἴμαστε ἡ ψυχή τοῦ κόσμου. Μᾶς διδάσκει μιά ἀναχώρησι ἀπό τίς παλιές σκουριασμένες ἰδέες μας. Μᾶς καλεῖ νά ἀπαρνηθοῦμε τόν κακό μας ἑαυτό, τήν ἐθελοκακία μας, τήν φιλαυτία, τόν Ἐγωϊσμό, τήν Ἑωσφορική Ἔπαρσι, τά πάθη, πού μᾶς ὁδηγοῦν στόν ὄλεθρο, στόν ἀλληλοσπαραγμό, στήν καταστροφή.
Εἶναι καιρός νά κυβερνήσῃ τή ζωή μας ἡ γνήσια Ἀγάπη, ἡ Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του.
Πότε θά καταλάβουν οἱ Ἰσχυροί τῆς γῆς ὅτι μέ τήν Ἐωσφορική τους Ἔπαρσι καί μέ τούς ἀγῶνες τους νά κυριαρχήσουν καί νά ὑποδουλώσουν τούς μικρούς καί ἀδύναμους λαούς, σωρεύουν ἐρείπια καί ὁδηγοῦν τήν ἀνθρωπότητα στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι;
Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅλοι, μικροί καί μεγάλοι, ὅτι ἡ ζωή μας, χωρίς ἀγάπη, εἶναι πραγματική κόλασις.
Ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι ὅλες οἱ μεγάλες Αὐτοκρατορίες ἐξαφανίσθηκαν, γιατί βυθίστηκαν στό βοῦρκο τῆς ἀνηθικότητος, γιατί λειτούργησαν «κατ' ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ» καί θέλησαν νά ὑποτάξουν καί νά ἐκμεταλλεύωνται τούς συνανθρώπους τους, γιατί δέν εἶχαν ἀγάπη.
Εἶναι, λοιπόν, καιρός νά σταθοῦμε δίπλα στόν ἄνθρωπο, νά δοῦμε τά προβλήματά του καί τίς ἀνησυχίες του καί νά τοῦ δώσουμε λύσεις. Αὐτό τό Χρέος μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός.
Δέν πρέπει νά ὑπάρχουν στή διαστημική μας ἐποχή τόσοι ἄνεργοι, ἄστεγοι, γυμνοί, πεινασμένοι, πού ψάχνουν στά σκουπίδια νά βροῦν τροφή. Αὐτός, λοιπόν, εἶναι ὁ Πολιτισμός μας; Χάθηκε ὁλότελα ἠ ντροπή;
Δέν νομίζετε, πώς εἶναι καιρός νά πάψουμε νά τρῶμε τίς σάρκες μας, νά κατεσθίωμε τους ἀδελφούς μας;
Ἄς πάψουμε ὅλοι μας, λοιπόν, νά κάνουμε κηρύγματα «φιγούρας» καί νά κοιτάξουμε γύρω μας νά δοῦμε καλά, πόσα χλωμά πρόσωπα ἀπό τήν πεῖνα, τή στέρησι καί τήν ἀρρώστια, μᾶς περιβάλλουν.
Νά ἐξετάσουμε, γιατί ὑποφέρουν καί νά βροῦμε τόν τρόπο, ὄχι νά δώσουμε ἀπλῶς ἕνα βοήθημα ἤ μιά προσωρινή στέγη, ἀλλά νά ξεριζώσουμε, νά ξεθεμελιώσουμε τά αἴτια, πού δημιουργοῦν τή δυστυχία.
Αὐτό εἶναι τό Χρέος τοῦ καθενός μας.
Ἕως ἐδῶ. Φθάνει πιά ἡ νάρκη.
«Γίνου γρηγορῶν» καί στήριξε τούς ἀδελφούς σου, πού κινδυνεύουν νά πεθάνουν.
Τούς χλιαρούς θά τούς ξεράσω ἀπό τό στόμα μου
λέγει ὁ Κύριος( πρβλ.Ἀποκ. γ΄ 2 ,16).
Εἶναι καιρός νά ξυπνήσουμε οἰ Χριστιανοί. Νά πάψουμε νά κυττάζουμε τόν Ἑαυτούλη μας καί τήν ἡσυχία μας. Νά δώσουμε στόν κόσμο τό χριστιανικό μας «παρών». Νά σπάσουμε τόν πάγο καί τά παγόβουνα κάθε ὑστεροβουλίας, Ἐγωϊσμοῦ, Ψευτιᾶς, Ὑποκρισίας καί προκαταλήψεως.
Νά ἀκολουθήσουμε μέ ὅλη τήν ψυχή μας τό Χριστό, ἀβίαστα, ἐλέυθερα, οὐσιαστικά. Νά εἰρηνεύσουμε μέ τό Θεό καί μεταξύ μας. Νά κρατήσουμε ψηλά τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Μέ εἰλικρίνεια καί ἁγνότητα, καί πάνω ἀπό ὅλα, μέ ἀγάπη νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀγωνίζώμαστε, γιά τήν ἐπικράτησι τῆς Βασιλείας Του, σέ ὁλόκληρη τήν κτίσι (Μάρκ,ιστ΄15).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου