Παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ

Παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ

 

 

                                                             «...Ἑνός δέ ἐστι χρεία· Μαρία δέ τήν

                                                               ἀγαθήν  μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις  οὐκ

                                                              ἀφαιρεθἠσεται ἀπ' αὐτῆς»( Λουκ. ι΄ 42).

    Ἐάν ἐξετάσουμε, μέ προσοχή, τή ζωή καί τά ἔργα τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου καί γενικά τή ζωή ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος,θά διαπιστώσουμε, δυστυχῶς, ὅτι ὁ σύγχρονοι, οἱ περισσότεροι  τεχνοκράτες ἄνθρωποι, δέν κάνουν  καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας τους,  δέν ἀκολουθοῦν τόν δρόμον τοῦ Θεοῦ, τόν δρόμον τῆς ἀρετῆς, ἀλλά τόν εὔκολο δρόμο, τήν εὐρύχωρον ὁδόν,πού ὁδηγεῖ στήν καταστροφή(παρβλ. Ματθ. ζ΄13). Κάνουν κακή ἐκλογή.
   

  Ὁ Κύριος ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς προτρέπει νά ξεχωρίσουμε τό καλό ἀπό τό κακό, νά ξεχωρίσουμε τήν αἶρα(τό παράσιτο τοῦ σίτου), ἀπό τό σιτάρι, καί  τονίζει: Ἄνθρωπε,  «Μερινᾶς καί τυρβάζῃ περί πολλά· ἑνός δέ ἐστι χρεία»(Λουκ. ι΄ 41-42). Ὅμως οἱ περισσότεροι ἅνθρωποι ἀκολουθοῦν τό δικό τους λάθος δρόμο.
    Κυριεύονται ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτό τους, στή γῆ καί δέν θέλουν νά ἐννοήσουν « τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων. Δέν κατανοοῦν ὅτι ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα εἶναι καταλυτική τῆς προσωπικότητός τους. Δέν κατανοοῦν ὅτι αὐτός ὁ τρόπος ζωῆς καταλύει τά πάντα καί σωρεύει δυστυχία στόν κόσμο.
    Τί κέρδισε ἡ ἀνθρωπότης μέ τήν ἀπομάκρυνσί της ἀπό τόν Θεόν  καί τή θεοποίησι τῆς Ὕλης ;
    Τί κέρδισε  μέ τή λατρεία τοῦ Μαμωνᾶ ;
   «Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών»(Ἡσ.  α΄ 21) ;
     Πῶς μπόρεσε, καί ὄχι μόνον ἀρνήθηκε τόν 'Αληθινόν Μεσσίαν,
ἀλλά καί τόν Σταύρωσε;
       Ἡ ἀνθρωπότης σήμερα δυστυχῶς ξανασταυρώνει τό Χριστό στό πρόσωπον τῶν άδελφῶν Του καί δίκαια καλεῖται Βαβυλῶνα,
«καλεῖται πνευματικῶς Σόδομα καί Αἴγυπτος»( πρβλ. καί Ἀποκ. ια΄ 8).
     Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας, τό στόμα τοῦ Θεοῦ, ἐκφράζει τό παράπονο, γιά τήν ὀλέθρια συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, πού στό διάβα τους σωρεύουν συμφορές, καί λέγει:
    «Δύο καί πονηρά ἐποίησεν ὁ λαός μου· α) ἐμέ ἐγκατέλιπον πηγήν ὕδατος ζωῆς, καί  β) ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν (Ἱερεμ. β΄13). 
    Διπλῆ εἶναι ἡ μωρία τῆς εἰδωλολατρικῆς ἀνθρωπότητος.α) Ἀρνεῖται τόν Ἀληθινόν Θεόν, πού εἶναι πηγή ὕδατος ζωῆς καί β) καί ἀνοίγει  γιά τόν ἑαυτό της λάκκους συντετριμμένους,  πηγάδια, στέρνες, πού δέν μποροῦν νά κρατήσουν νερό.
    Καί πραγματικά τί μπόρεσαν νά προσφέρουν στόν κόσμο ἡ λατρεία τῶν εἰδώλων καί τά ἐπιτεύγματα τῆς τεχνολογίας ; Πικρή εἶναι ἡ διαπίστωσις.Οἱ συντετριμμένοι λάκκοι δέν μπόρεσαν νά προσφέρουν εἰρήνη, γαλήνη, εὐημερία,χαρά. Ἀντίθετα προσφέρουν ταραχή, σύγχυσι, ἄγχος, πολέμους καί ἀκαταστασίες καί αἱματοκυλίσματα.
    Τά περισσότερα, ἄν ὄχι ὅλα, τά δημιουργήματα τῆς ἀλαζονίας τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου δέν μπόρεσαν καί δέν θά μπορέσουν ποτέ νά ξεδιψάσουν τή δίψα του, νά ἱκανοποιήσουν τίς μεταφυσικές του ἀνησυχίες.


    Ἐγκαταλείπουν οἱ ἄνθρωποι
 τήν Πατρική Ἑστία, τό καθαρό, τό κρυστάλλινο νερό, τό ὕδωρ τό ζῶν, καί , μέ λυσσώδη μανία, σκύβουν νά ξεδιψάσουν τή δίψα τους  στά «λασπονέρια» τῆς ἀπιστίας. Ἀφήνουν « τόν μόσχον τόν σιτευτόν» καί προσπαθοῦν νά χορτάσουν τήν πεῖνα τους,   μέ  τά « ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας. Ἀρνοῦνται τόν Θεόν«ἀντί πινακίου φακῆς», προδίδουν καί Σταυρώνουν τό Χριστό
« ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων».
   Ποιός θά περίμενε ποτέ τόση παραφροσύνη;Τί ξεπεσμός! Τί  ἀμυαλιά ; Πόση ἀπερισκεψία,  Θεέ μου!...
     Ἀναλογισθήκαμε ποτέ ὅτι μέ τήν κακή μας ἐκλογή, μέ τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, μέ τή θεοποίησι τῆς Ὕλης, μέ τή λατρεία τοῦ Μαμωνᾶ, καί μέ τήν ἐν γένει κακή μας συμπεριφορά, σέ παγκόσμια κλίμακα, πόσες συμφορές ἔχουμε προκαλέσει ;
   Ἀναλογισθήκαμε ποτέ, πόσοι συνάνθρωποί μας ὑποφέρουν ἐξ  αἰτίας τῆς κακῆς μας ἐκλογῆς ; Πόσοι ἀσθενεῖς, πτωχοί, ἄνεργοι,  ἄστεγοι, γυμνοί,  ξεριζωμένοι, πεινασμένοι, δυστυχισμένοι ὑπάρχουν στόν  κόσμο, γιατί δέν ἔχουμε οὔτε ἴχνος γνήσιας χριστιανικῆς ἀγάπης;
    Δέσμιοι τῆς γῆς, αἰχμάλωτοι στόν κακό μας ἑαυτό, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, ὁδεύουμε ὁλοταχῶς πρός τήν Ἄβυσσο τῆς αἰώνια Ὀδύνης.
    Καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅτι διαλέξαμε τόν Κακό δρόμο,  «πήραμε τή ζωή μας λάθος» καί ἔχουμε Χρέος νά ἀλλάξουμε ζωή. Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅτι Ἕνας εἶναι ὁ δρόμος τῆς  Ζωῆς,ὁ Χριστός, ὥστε νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του  καί νά ἀκολουθήσωμε τά ματωμένα Χνάρια Του.
    Νά ἐκλέξουμε τήν ὁδόν τῆς Ἀγάπης, πού χάραξε Ἐκεῖνος μέ τή σταυρική Του Θυσία καί μέ τήν Ἀνάστασί Του. Νά  καθήσουμε παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καί νά ἀκοῦμε τό λόγο Του. Νά κάνουμε πρᾶξι τήν ΄Αγάπη Του.
    Ὑπόδειγμα καλῆς ἐκλογῆς εἶναι ἡ ἐκλογή τῆς Μαρίας τῆς ἀδελφῆς τοῦ Λαζάρου.Ὑπόδειγμα ἁγίας ζωῆς. Ὑπόδειγμα ἀφοσιώσεως στό Χριστό καί θεραπείας τῶν ἀδελφῶν Του.
Ἡ  ἁγνή καί καθαρή Ψυχή τῆς Μαρίας, τῆς ἀδελφῆς τοῦ Λαζάρου, 

 διέκρινε τή μόνη ἀλήθεια, ὅτι δηλαδή «ἑνός ἐστι χρεία». Ἡ Χάρις  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φώτισε τόν νοῦ καί τήν καρδιά της, καί ἔτσι κατάλαβε πολύ καλά, ὅτι ἕνα καί μόνον πρᾶγμα εἶναι στή ζωή μας ἀναγκαῖο. Κι'  αὐτό τό Ἕνα εἶναι  ὁ Χριστός, πού εἶναι «ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας».

    Καί πραγματικά ὁ Χριστός εἶναι τό ὑπέρτατο Ἀγαθόν(Βene supremo). Αὐτός εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἤν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ(Ἀποκ. α΄ 8 καί κβ΄ 13).« Ὁ  ζῶν εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων»(Ἀποκ. α΄18), ἡ αἰωνία ὕπαρξις,  « ὁ δι' οὗ τά πάντα ἐγένετο»( παρβλ. Ἰωάν. α΄ 3).Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι τό φρούριόν μας. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής  τοῦ κόσμου.Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς εἶναι τό Ἕνα καί μόνον 'Αγαθόν, τό ὁποῖον ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη.

    Ἡ Μαρία ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου πίστεψε στό Χριστό καί ἀφοσιώθηκε σ' Αὐτόν, μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ἁγνῆς ψυχῆς της. Γι' αὐτό ἔπαυσε νά μεριμνᾷ, ἔπαυσε νά ἀπορροφᾶται ἀπό τή ματαιότητα τοῦ κόσμου, ἔπαυσε νά ἀνησυχῇ γι' ἀνάξια λόγου πράγματα, ἔπαυσε νά ἐνοχλῆται καί νά ταράσσεται μέ ὅλα, ἐκεῖνα, πού εἶναι «σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα», ἔπαυσε νά ἀσχολῆται «περί πολλά», ἔπαυσε δηλαδή νά κυριεύεται, νά δίνῃ τήν ψυχή στά ὑλικά, στά σαρκικά.

   Διάλεξε «τήν ἀγαθήν μερίδα», τήν καλλίτερη μερίδα, πού δέν θά τῆς ἀφαιρεθῇ ποτέ, γιατί τά οὐράνια, τά πνευματικά, εἶναι ἄφθαρτα, αἰώνια.

    Ἡ Μαρία «παρεκάθισε παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καί ἤκουε τόν λόγον Αὐτοῦ»(Λουκ. ι΄ 39). Ἡ στάσις τῆς Μαρίας, ἡ ἐνέργειά της ἀποδεικνύει ὅτι ἔχει καλλιεργήσῃ τό χάρισμα τῆς
 διακρίσεως ,  γι' αὐτό καί ἐκλέγει τό ὑπέρτατο Ἀγαθόν. Μέ τήν ἐκλογή της μᾶς ὁδηγεῖ  στό Χριστό.Μέ τήν ἐκλογή της μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσωμε τό παραδειγμά της καί, ὅπως αὐτή, ἔτσι κι' ἐμεῖς νά ἐκλέξωμε τήν ἀγαθήν μερίδα, νά καθίσουμε νοερά στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί νά ἀκοῦμε τό λόγο Του.

    Ἡ ἐκλογή τῆς Μαρίας μᾶς προτρέπει νά πιστέψουμε καί μέ ἀκλόνητη Πίστι νά λατρεύωμε τόν Ἰησοῦν.Νά Τόν ξεχωρίσωμε, νά Τόν ἐγκολπωθοῦμε, νά ἐναποθέσωμε τήν ψυχή μας στά ἄχραντα Χέρια Του, καί ὁλόψυχα νά ἀφοσιωθοῦμε στόν Ἰησοῦν, νά ἀφιερώσουμε τήν ψυχή καί τή ζωή μας στή Χάρι Του. Αὐτό σημαίνει κοινωνία καί ἕνωσι μέ τό Χριστό. Δηλαδή νά μετουσιώσουμε τήν κόλασι, πού ζοῦμε, σέ παράδεισο. Νά γίνῃ ἡ ψυχή μας κατοικητήριον καί θρόνος τοῦ Θεοῦ,νά γίνῃ Παράδεισος. 

    Ἡ Μαρία «παρεκάθισε παρά τοὐς ποδας τοῦ Ἰησοῦ καί ἤκουε τόν λόγον Αὐτοῦ». Αὐτό δέν σημαίνει ἀργία, ἀπραξία, ἀκηδία, ἀλλά ἀντίθετα σημαίνει ἐγρήγορσι, νῆψι, προσοχή, προσευχή   

καί ἐργασία σύμφωνα πάντοτε μέ τό Εὐαγγέλιον τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Κάθεται κοντά στά πόδια Του καί ἀκούει τόν Πανάγιο λόγο Του, πού εἶναι γλυκύτερος καί ἀπό τό μέλι.

     Ὁ Κύριος, « τοῦ καί ἀπό γλώττης μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδή» ὡμιλοῦσε καί ἐδίδασκεν « ὡς ἐξουσίαν ἔχων καί οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς»(Μάρκ. α΄ 22). Καί οἱ διῶκτες Του ἀκόμη ὁμολογοῦσαν καί διεκήρυτταν ὅτι   «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος»   (Ἰωάν. ζ΄ 46). Ὁ θεϊκός του λόγος  ἀνέπαυε καί ἀναπαύει τίς ψυχές καί εἶναι πράγματι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἵαμα, θεραπεία.

    Ἡ Μαρία, ὅπως καί κάθε εὐσεβής ψυχή τρέφεται καί ἀναπαύεται μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου.Γι' αὐτό  καί κλείνει μέσα στήν καρδιά της τόν  Ἰησοῦ καί ταπεινά, μέ πολύ σεβασμό καί εὐλάβεια, κάθεται κοντά στά ἄχραντα πόδια Του καί ἀπολαμβάνει τή μακαριότητα, πού τῆς χαρίζει ὀ λόγος Του. Εἶναι ὡσάν νά εὑρίσκεται εἰς τόν  παράδεισον, ὰπολαμβάνουσα τή θέα τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ προσώπου του Κυρίου.Γιατί ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ Χριστός ἐκεῖ εἶναι καί ὁ παράδεισος. Ὅπου εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ καί ἡ ἄληκτος χαρά καί  ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη.
 

Ὅπου ὁ Χριστός, ἐκεῖ καί ἡ ἀφθονία τῶν πνευματικῶν καί ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ γαλήνη καί ἡ μακαριότης.
   Ἀντίθετα χωρίς τόν Χριστόν, ἡ ζωή μας εἶναι κόλασις καί συμφορές. Χωρίς τόν Χριστόν, εἶναι ἡ ψυχή καί ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἄδεια, «κενή».  Ἐκεῖ ὅπου ἀπουσιάζει ὁ Χριστός βασιλεύει τό σκοτάδι. Ἐκεῖ ὑπάρχει ἀγωνία καί ἀγονία, θλῖψις καί στενοχωρία, πρόσκαιρος καί αἰώνιος θάνατος.
   Κάθε πιστός κάνει αὐτό τό διαχωρισμό. Συνειδητοποιεῖ αὐτή τή μεγάλη ἀλήθεια καί αἰσθάνεται τήν ἀνάγκην νά εὑρίσκεται κοντά στό Χριστό.Νά κάθεται νοερά παρά τούς πόδας Αὐτοῦ καί νά τρέφεται μέ τόν πανάγιο λόγο Του.
    Κάθε καθαρή καρδιά, κάθε εὐσεβής ψυχή, ὅπως ἡ Μαρία ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, ἔχει ἕναν καί μόνον θησαυρό, τόν Θησαυρόν τῶν θησαυρῶν, τόν Ἰησοῦν.

   «Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός Σέ, ὁ Θεός.Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα· πότε ἥξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;»( Ψαλμ. 41, 2-3).
   Φλογερός εἶναι ὁ πόθος τοῦ Δαβίδ.Φλέγεται ἀπό τή λαχτάρα νά εὑρίσκεται κοντά στό Θεό. Ὅπως τό ἐλάφι ποθεῖ νά βρίσκεται κοντά στίς δροσερές πηγές τῶν ὑδάτων, ἔτσι καί ὁ Προφήτης ποθεῖ νά βρίσκεται κοντά στό Θεό, τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος Ὕδατος.
    Ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ ὅτι φλεγόμενος ἀπό τόν ἅγιον αὐτόν πόθον, διάλεξε νά βρίσκεται καλλίτερα, σάν παραπεταμένο σκουπίδι, μέσα στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ, παρά νά κατοικῇ στά σκηνώματα τῶν ἁμαρτωλῶν. Προτιμοῦσε τόν Οἶκο τοῦ Θεοῦ, παρά τά βασιλικά παλάτια : «Ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον ἤ οἰκεῖν με ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν»(Ψαλμ. 83,11).
    Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ ἅγιοι μάρτυρες, οἱ Πατέρες καί οἱ Διδάσκαλοι τῆς Οἰκουμένης ἔκαμαν καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας τους, διάλεξαν  τήν ἀγαθήν μερίδα.
    Πίστεψαν ὁλόθερμα στό Χριστό, Τόν ἀγάπησαν, Τόν λάτρεψαν, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς τους,  καί ἀφιερώθηκαν Σ' Αὐτόν, μέ μοναδικό τους πόθο νά βρίσκωνται κοντά Του, ἑνωμένοι μαζί Του.
«Καί ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ»(Λουκ. ε΄ 11). Παρεκάθισαν «παρά τούς πόδας Αὐτοῦ».
    Ὅταν κάποτε τούς ρώτησε, ἄν θέλουν νά φύγουν ἀπό κοντά Του, μέ ἕνα στόμα ὅλοι ἀπήντησαν :
     « Κύριε, πρός τίνα ἀπελευσόμεθα ; Ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις. Καί ἡμεῖς πεπιστεύκαμεν καί ἐγνώκαμεν ὅτι σύ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»(Ἰωάν. στ΄ 68-69).
    Ἄλλοτε πάλιν τόν παρακαλοῦν νά μείνῃ μαζί τους : « Καί παρεβιάσαντο αὐτόν λέγοντες, Κύριε, μεῖνον μεθ' ἡμῶν»(Λουκ. κδ΄  29). Τό μόνο,πού τούς ἐνδιαφέρει εἶναι νά βρίσκωνται κοντά Του. Καί τόν πόθο τους αὐτόν, τόν ἐκφράζουν στό Θαβώριον, ὅταν τοῦ λένε μέ πολύ συγκίνησι:«Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι » (Ματθ. ιζ΄ 4).
     Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, εὑρισκόμενος ἐπάνω στό πλοῖο του, μόλις ἄκουσε ὅτι ὁ Κύριος βρίσκεται στήν παραλία, γιά νά φθάσῃ  συντομώτερα κοντά Του, ἔπεσε στή θάλασσα: « λέγει οὖν ὁ μαθητής ἐκεῖνος, ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς, τῷ Πέτρῳ· ὁ Κύριός  ἐστι. Σίμων οὖν Πέτρος ἀκούσας ὅτι ὀ Κύριός ἐστι, τόν ἐπενδύτην διεζώσατο· ἦν γάρ γυμνός καί ἔβαλεν ἑαυτόν εἰς τήν θάλασσαν»(Ἰωάν. κα΄ 7).
     Ὁ ἀγαπημένος Μαθητής, μέ τήν καρδιά, νοιώθει τήν Παρουσία τοῦ Κυρίου καί μέ βεβαιότητα τήν ἀναγγέλλει στόν Πέτρο, καί αὐτός, μέ τή λαχτάρα νά φθάση κοντά στόν Κύριον «ἔβαλεν ἑαυτόν εἰς τήν θάλασσαν».
    Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή λατρεύει τόν Κύριο. Τήν ἐλευθέρωσε ἀπό τά δαιμόνια. Τόν ἀκολουθεῖ μέ ἁγνή ἀφοσίωσι.Μετά τήν ταφή Του, πηγαίνει στό μνημεῖον καί δέν ἔχει τήν δύναμιν νά ἀπομακρυνθῇ. Στέκεται ἐκεῖ καί κλαίει, γιά τήν ἀπώλεια,ὅπως νομίζει, τοῦ Κυρίου της.
    Στό ἐρώτημα τῶν Ἀγγέλων:« Γύναι, τί κλαίεις ; » Λέγει αὐτοῖς· Ὅτι ἦραν τόν Κύριόν μου, καί οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν»(Ἰωάν. κ΄ 13). Καί γεμάτη ἀγωνία ἀναζητεῖ τόν Κύριο. Μέ τά δακρυσμένα μάτια της Τόν βλέπει ἐκεῖ στόν κῆπο. Ἐκεῖνος τήν ἐρωτᾷ :« Γύναι, τί κλαίεις; τίνα ζητεῖς;»
     Ἐκείνη, μέσα στόν πόνο της,  δέν τόν ἀναγνωρίζει ἀμέσως.  Νομίζει πώς εἶναι ὁ κηπουρός, καί  συντετριμμένη ἀπό τόν πόνο καί τήν ἀγωνία, Τοῦ ἀποκρίνεται: Ποιόν ζητῶ;... Ζητῶ τόν Λυτρωτή μου, τόν Εὐεργέτη μου, Ἐκεῖνον, πού μέ  θεράπευσε καί  μέ ἐλευθέρωσε ἀπό τά ἐπτά δαιμόνια. Ζητῶ τόν ἀγαπημένο μου Διδάσκαλο, τό Σωτήρα μου.
    Κύριε, ἐάν ἐσύ τόν πῆρες, καί τόν ἔκρυψες κάπου, γιά νά μή  σοῦ εἶναι βάρος, νά μή σοῦ πιάνει τόν τόπο, πές μου, σέ παρακαλῶ, ποῦ τόν τοποθέτησες; Ποῦ Τόν ἔβαλες; Πές μου, κι' ἐγώ θά τόν πάρω ἀπό τόν κῆπο  σου καί θά τόν τοποθετήσω σέ ἄλλον τάφο:«Κύριε, εἰ σύ ἐβάστασας αὐτόν, εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκας αὐτόν, κἀγώ αὐτόν ἀρῶ»(Ἰωάν. κ΄15).Τότε τῆς φανερώνεται ὁ Κύριος καί τήν ἀναδεικνύει Ἀπόστολον τῶν Ἀποστόλων καί Εὐαγγελίστρια τῶν Εὐαγγελιστῶν.
    Ἡ Μαγδαληνή πρώτη ἀξιώθηκε νά δῇ τόν Χριστόν Ἀναστάντα καί νά γευθῇ τή Χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Πρώτη κήρυξε τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου εἰς τούς Μαθητάς.
      Καί τοῦ Παύλου τήν καρδιά φλογίζει ὁ ἴδιος  πόθος, γιά τό Χριστό. Μοναδική λαχτάρα τῆς ψυχῆς του εἶναι ἡ ἕνωσίς του μέ τόν Κύριο.Καί διακηρύττει καί λέγει: « Πάντα ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστόν κερδήσω καί εὑρεθῶ ἐν αὐτῷ...»(Φιλιπ. γ΄ 8-9).
    Ἀγωνίζεται, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του, νά εὑρεθῇ κοντά, πολύ κοντά στόν Ἰησοῦν, καί, μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὁ πρώην διώκτης καί τώρα  «τό σκεῦος τῆς ἐκλογῆς τοῦ Κυρίου  Ἰησοῦ », πραγματοποίησε εἰς τό τέλειον τόν πόθο του, ὥστε νά λέγῃ :
«Ζῶ δέ οὐκέτι  ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός»(Γαλάτ. β΄ 20) καί ὅτι
« Ἐμοί  τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος...Συνέχομαι δέ  ἐκ τῶν δύο, τήν ἐπιθυμίαν ἔχων εἰς τό ἀναλῦσαι καί σύν Χριστῷ εἶναι· πολλῷ γάρ μᾶλλον  κρεῖσσον»(Φιλιπ. α΄ 21,23).
    Συγκινητική εἶναι  ἡ λαχτάρα, γιά τό Χριστό, τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου Σμύρνης καθώς ἐπίσης καί τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου.
    Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, τόσο πολύ διακατέχεται ἀπό τόν πόθο τῆς ἑνώσεώς του μέ τόν Χριστόν, ὥστε νά παρακαλεῖ τούς Μαθητάς του, νά μήν ἐμποδίσουν τό Μαρτύριόν του  καί τούς λέγει :
    « Ἄφετέ με θηρίων εἶναι βοράν, δι' ὧν ἔστιν Θεοῦ ἐπιτυχεῖν, σῖτός εἰμι Θεοῦ, καί δι' ὀδόντων θηρίων ἀλήθομαι, ἵνα καθαρός ἄρτος εὑρεθῶ  τοῦ Χριστοῦ»(Ἰγνατ. πρός Ρωμαίους VI,1). Καί συνεχίζει ὁ Ἅγιος :
     « Οὐδέν μοι ὠφελήσει τά τερπνά τοῦ κόσμου»(Α΄Κορ. δ΄4), «οὐδέ  αἱ βασιλεῖαι  τοῦ αἰῶνος τούτου. Καλόν μοι ἀποθανεῖν εἰς Χριστόν Ἰησοῦν, ἤ βασιλεύειν τῶν περάτων τῆς γῆς.
      Ἐκεῖνον ζητῶ τόν ὑπέρ ἡμῶν ἀποθανόντα· Ἐκεῖνον θέλω, τόν δι' ἡμᾶς ἀναστάντα. Ἔφθασε ἡ ὥρα νά έκπληρωθῇ ὁ πόθος μου. Συγχωρέστε με , ἀδελφοί· μή μέ ἐμποδίσητε... Ἄφετέ με καθαρόν φῶς λαβεῖν ... Ἐπιτρέψατέ μοι μιμητήν εἶναι τοῦ πάθους τοῦ Θεοῦ μου...»(Ἰγνατ. πρός Ρωμ.VI,1-3  BEPEΣ  2, 275,27-276,5).
    Αὐτή τήν ἁγίαν ἐκλογήν ἔκαμαν.Ἔτσι, μέ αὐτόν τόν πόθον ἔζησαν,  ἐδίδαξαν καί ἐθυσιάσθηκαν οἱ Ἅγιοι. Ἔκλεισαν βαθειά μέσα στήν ψυχή τους τόν Χριστόν. Καί ὁ Κύριος, μέ τή φωτιά τῆς Χάριτός Του, ἔκαψε μέσα τους κάθε Κακό, ἔκαψε τό ἄχυρον τῶν ἔργων  τους, τούς ἐλευθέρωσε ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας,τούς  φώτισε μέ τό δικό Του Φῶς, τούς ἐξαγίασε. Βράβευσε τήν ἐκλογή τους.
     Ὁ Χριστός κατέλαβε ὅλο τό χῶρο τῆς ψυχῆς τους, κυριάρχησε  στή σκέψι τους, κέρδισε τήν καρδιά τους. Ψυχές καθαρές, ψυχές ἐξαγνισμένες μέ τό Αἷμα Του τό πανάγιο,δηλαδή « ἔπλυναν τάς στολάς αὐτῶν καί ἐλέυκαναν αὐτάς ἐν  τῷ  αἵματι τοῦ Ἀρνίου», γι' αὐτό  καί ἀξιώθηκαν νά εὑρίσκωνται « ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τοῦ Θεοῦ καί νά Τόν λατρεύουν ἀκατάπαυστα, μέρα καί νύκτα ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ...»(Ἀποκ. ζ΄  14-17), μέσα σέ αὐτόν τόν ταραγμένο κόσμο. Οἱ Ἅγιοι  διάλεξαν τήν Ὁδό τῆς ζωῆς,  τόν Χριστόν καί ἔζησαν γαλήνιοι,μακάριοι, εὐτυχισμένοι, «ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ»(Β΄Κορινθ. ζ΄ 1). Ἀφιέρωσαν ὁλόκληρη τή ζωή τους στό βωμό τῆς θυσιαστικῆς Ἀγάπης, γιά ὅλους, ἀκόμη καί γι' αὐτά τά  ἄγρια θηρία. Κι' αὐτό τό πέτυχαν, μέ τήν καλή τους θέλησι, ἀλλά κυρίως μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ. Γιατί μέσα στήν καρδιά τους βασίλευε ὁ Θησαυρός τῶν θησαυρῶν, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
   Καί ὀφείλω ἐδῶ νά ὑπογραμμίσω , μέ τόν ἀδύναμο, νά ἐκφράσῃ τά ἀνέκφραστα, λόγο μου,  μέ τά προσωπικά μου βιώματα, καί νά πῶ σέ κάθε ἄνθρωπο ὅτι, «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν  ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»(Πραξ. δ΄ 12).
    Ὀφείλω νά τονίσω ὅτι ὁ Ἱησοῦς εἶναι τό Πᾶν. Εἶναι ὁ Διδάσκαλος, ὀ Κύριος, ὁ Ἐπιστάτης, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης. Εἶναι ἡ ὁδός, ἡ μόνη Ὁδός. Εἶναι ἠ ἀλήθεια, ἡ μόνη, ἡ  καθολική  Ἀλήθεια. Εἶναι ἡ ζωή, ἡ πραγματική Ζωή, ἡ ἀληθινή, ἡ αἰώνιος Ζωή. Εἶναι τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁ Δημιουργός καί Πλάστης τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Εἶναι ὁ χορηγός  παντός ἀγαθοῦ. Αὐτός μᾶς δίνει τήν ζωή καί μᾶς συντηρεῖ στή ζωή. Εἶναι ὁ Παντοκράτωρ, πού ἔγινε «δοῦλος»  μας. Ὁ μόνος, πού νοιάζεται γιά μᾶς καί μᾶς φροντίζει μέ ἄπειρη ἀγάπη.
   Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ τέλειος Θεός, πού ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, γιά τή δική μας σωτηρία.Ἀλλά πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ὁ Ἰησοῦς. Εἶναι ὀ Σωτήρας καί Λυτρωτής  μου.Ὁ δικός μου, ἀλλά καί ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής ὅλων τῶν ἀνθρώπων.Εἶναι ὁ Καλός Ποιμένας, πού θυσιάζει τήν ψυχή Του ὑπέρ τῶν προβάτων.
    Ὁ Ἰησοῦς εἶναι κάθε τί Ἀγαθόν, πού ὁ νοῦς μου δέν μπορεῖ νά συλλάβῃ, κάθε τί Ἀγαθόν, πού ἡ γλῶσσα μου δέν μπορεῖ νά  περιγράψῃ, κάθε τί Ἀγαθόν  πού τά πήλινα χείλη μου δέν μποροῦν νά προφέρουν.
    Ὁ Ἰησοῦς , ἄπειρος Άγάπη καί Εὐσπλαγχνία, Μακρόθυμος  καί Πολυέλεος. Και ὅταν ἀκόμη κάνουμε τό Κακό, δέν μᾶς τιμωρεῖ, ἀλλά μακροθυμεῖ, περιμένει τήν μετάνοιά μας, περιμένει νά ἀναγνωρίσουμε τά λάθη μας καί νά γυρίσουμε κοντά Του, γιά νά γευθοῦμε τά αἰώνια ἀγαθά Του, στήν ἀτελεύτητη Βασιλεία Του.
     Καί ὅταν ὅλοι μᾶς ἐγκαταλείπουν, Αὐτός μόνον μᾶς μένει. Δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ, μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του. Εἶναι ποτέ δυνατόν μιά μητέρα νά λησμονήσῃ ποτέ τό παιδί της, ὥστε νά μή λυπηθῇ τόν καρπόν τῶν σπλάγχνων της ; Ἀλλά καί ἄν  βρεθῇ μάνα νά λησμονήσῃ τά παιδιά της, Ἐγώ οὐδέποτε θά  σέ λησμονήσω, λέγει ὁ Κύριος(Ἡσ. 49, 15). Ὁ Ἰησοῦς εἶναι κοντά , φρούριόν μας.
    Καί μόνον ἡ προφορά τοῦ παναγίου Ὀνόματός Του, γεμίζει τήν ψυχή μας χαρά καί τήν καρδιά μας ἀνέκφραστη ἀγαλλίασι.Τό ἄκουσμα τοῦ Ὀνόματός Του εἶναι οὐράνια, παραδεισιακή Μουσική, πού κατευνάζει τά πάθη καί ἐξαγιάζει τόν ἄνθρωπο. Μουσική, πού παρηγορεῖ, ἀνακουφίζει καί σώζει, πού γεμίζει τά Σύμπαντα εὐωδίας καί ἀγαλλιάσεως.
        Στό  ἄκουσμα τοῦ Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ τρέμουν καί φεύγουν τά δαιμόνια. Στό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ τυφλοί ἀναβλέπουν, χωλοί περιπατοῦν, λεπροί καθαρίζονται, νεκροί ἐγείρονται, δαιμόνια ἐκβάλλονται. 
    Καί εἶναι κοντά μας, πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί ἕτοιμος νά μᾶς χαρίσῃ τήν ἀνάπαυσι.« Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι», κοντά στόν Ἰησοῦ, καθισμένοι στά πόδια Του, μαζί μέ τήν Παναγία Μητέρα Του, μαζί μέ τούς Μαθητάς Του, μαζί μέ ὅλους, ἐκείνους, πού Τόν ἀγάπησαν καί τοῦ ἀφιέρωσαν τή ζωή τους.
    Ὁ Χριστός εἶναι κοντά μας. Μέ προσοχή, Προσευχή καί αὐτοσυγκέντρωσι, μέ ἁγνή καυστική Πίστι καί μέ θυσιαστική ἀγάπη, μποροῦμε νά νοιώσουμε τήν εὐλογημένη Παρουσία Του, νά βρεθοῦμε κοντά Του,νά καθίσουμε στά πόδια Του καί νά ἀκούσουμε τή γλυκειά Του φωνή.
    Καί αὐτός εἶναι ὁ παράδεισος, νά βρεθῇ ὁ ἄνθρωπος κοντά στόν Ἰησοῦ, καί νά ἀπολαμβάνῃ, βλέποντας ἀπό τήν παροῦσα ζωή, τό ἄπειρο Κάλλος τοῦ Προσώπου Του.
   Σκῦψε, λοιπόν, μέσα στήν ψυχή σου, και διῶξε κάθε τί τό κοσμικό, διῶξε τό σαρκικό φρόνημα, καθάρισε τήν καρδιά σου ἀπό κάθε ὑλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος. Λῦσε κάθε σύνδεσμο ἀδικίας. Ἀπόθεσε κάθε βιοτική ἀγχώδη μέριμνα.Προσπάθησε νά ἐργάζεσαι πάντοτε σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιον τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.Ἔτσι θά κατορθώσῃς νά βρεθῇς πολύ κοντά Του.
    Μή πλανᾶσαι.  « Πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης».Μόνον ὁ Ἰησοῦς εἶναι  ἀληθής. Μή ἀποκάμῃς. Μή δειλιάσῃς. Εἶναι κοντά σου ὁ Κύριος. Σέ περιμένει μέ στοργή καί τρυφερότητα.
     Κάθισε στά πόδια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Σ' αὐτή τή θέσι τῆς ἀφιερώσεως, θά ἀκοῦς  γεμάτη στοργή καί τρυφερότητα τή φωνή Του πολύ κοντά σου, νά σέ καλεῖ μέ τό ὄνομά σου, νά σέ παρηγορεῖ , νά σέ ἐνδυναμώνει, νά σοῦ χαρίζει ψυχική γαλήνη καί ἀνάπαυσι.

    Καί «ἐνώπιος ἐνωπίῳ», θά μπορεῖς νά συνομιλῇς μαζί Του. Θά μπορῇς ὅ,τι θέλεις, καί Ἐκεῖνος θά σοῦ ἀπαντᾷ. Θά βλέπῃς καί θά ἀπολαμβάνῃς τήν ἀγάπη Του  καί θά χαίρεσαι τήν  Παρουσία Του.