ΟΡΟΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ
Ἐάν, μέ τή θέλησί μας, δεχθοῦμε τήν πρόσκλησι τοῦ Ἰησοῦ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι,ἀκολουθοῦντες τόν Χριστόν, νά δεχθοῦμε καί νά τηρήσουμε τούς ἀναγκαίους ὅρους, τούς ὅρους τῆς ἀγάπης Του.Νά συνειδητοποιήσουμε δηλαδή,ὅτι μόνον ἕνας τρόπος ὑπάρχει, γιά νά μπορέσωμε νά Τόν ἀκολουθήσωμε: Ἡ πιστή τήρησι τῶν ὅρων,πού μᾶς θέτει ὁ ἴδιος . Καί οἱ ὅροι τοῦ Κυρίου Ἱησοῦ εἶναι τρεῖς. Ὅποιος, πραγματικά, θέλει νά μέ ἀκολουθήσῃ ὁφείλει: α) Νά ἀπαρνηθῇ τόν ἑαυτόν του(ἀπαρνησάτω ἑαυτόν),
β) Νά σηκώσῃ τόν σταυρόν του(καί ἀράτω τόν σταυρόν
αὐτοῦ) καί γ)Νά μέ ἀκολουθῇ πιστά(ἀκολουθήτω μοι Νά ἀκολουθῇ δηλαδή τά ματωμένα Χνάρια μου.Μέ ἄλλα λόγια ὁ πιστός ἀκόλουθος τοῦ Χριστοῦ ὀφείλει νά ἀπαρνηθῇ ὁλότελα τόν κόσμον,νά ἀφωσιωθῇ εἰς τό Ἀρνίον καί ὡς παρθένος καί ἄμωμος «νά ἀκολουθῇ τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ»(Ἀποκ. ιδ΄ 4).
Χαρακτηριστικόν γνώρισμα ὅλων, ἐκείνων πού δέχονται τή θεϊκή πρόσκλησι εἶναι «ἡ μίμησις τοῦ Χριστοῦ». Δηλαδή χωρίς αὐταπάρνησι, χωρίς θυσιαστική, ἀνυπόκριτη Ἀγάπη, χωρίς ὑπακοή μέχρι σταυροῦ καί θανάτου, δέν μπορεῖ νά θεωρηθῇ κανείς ὡς γνήσιος Μαθητής τοῦ Χριστοῦ.
β) Νά σηκώσῃ τόν σταυρόν του(καί ἀράτω τόν σταυρόν
Χαρακτηριστικόν γνώρισμα ὅλων, ἐκείνων πού δέχονται τή θεϊκή πρόσκλησι εἶναι «ἡ μίμησις τοῦ Χριστοῦ». Δηλαδή χωρίς αὐταπάρνησι, χωρίς θυσιαστική, ἀνυπόκριτη Ἀγάπη, χωρίς ὑπακοή μέχρι σταυροῦ καί θανάτου, δέν μπορεῖ νά θεωρηθῇ κανείς ὡς γνήσιος Μαθητής τοῦ Χριστοῦ.
Α) ΑΠΑΡΝΗΣΑΣΘΩ ΕΑΥΤΟΝ.
Ὅποιος δέχεται ἐλέυθερα, ἀβίαστα καί ὁλόψυχα νά ἀκολουθῇ τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν καί Λογον τοῦ Θεοῦ, τόν γλυκύτατον καί πρᾷον, τόν Ἀρχηγόν τῆς Πίστεως καί τελειωτήν Ἰησοῦν(Ἑβρ.ιβ΄2), πρῶτ' ἀπ' ὅλα πρέπει νά ἀπαρνηθῇ τόν ἑαυτόν του.Αὐτός εἶναι ὀ πρῶτος καί βασικός ὅρος τοῦ Κυρίου.
Ἀλλά ποιός εἶναι ὁ «ἑαυτός»;
Πολλοί παρεξήγησαν τόν λόγον τοῦ Κυρίου,τόν παρενόησαν καί τόν παρερμήνευσαν καί ὡδηγήθηκαν σέ πολλές ἀκρότητες. Δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι, πού, ἀκόμη καί σήμερα, θεωροῦν ὅτι τό σῶμα εἶναι τό αἴτιον ὅλων τῶν κακῶν, ὅλων τῶν συμφορῶν, καί νόμισαν ὅτι ὁ Κύριος ζητεῖ ἀπό τούς Μαθητάς Του νά ἀπαρνηθοῦν τό σῶμα.
Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἔκαναν τό τραγικό λάθος νά βασανίζουν τό σῶμα τους . Εἶναι γνωστοί στήν Ἱστορία ὡς «ἁλυσόδετοι», δεμένοι μέ ἀλυσίδες, ὡς «δεσμούμενοι» ἤ ὡς «φθειριόντες».Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔδερναν μέ ἁλυσίδες τὀ σῶμα τους,μέχρις αἵματος, ἐμαστίγωναν χωρίς ἔλεος τό σῶμα τους ἤ ἔμεναν σέ ὁλόκληρη τή ζωή τους ἄπλυτοι, πιστεύοντας πώς ἔτσι ἀρνοῦνται τόν ἑαυτό τους, τηροῦν τό «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Πίστευαν πώς μέ τόν ἀνόητο αὐτό τρόπο ἀκολουθοῦσαν τό Χριστό.Μιά γυναῖκα στή Γαλλία ἔβγαζε μέ τανάλια τό δόντια της καί ἄλλοι ἄλλως.
Εἶναι ὅμως αὐτή σωστή ἑρμηνεία.Ἀσφαλῶς ὄχι.Εἶναι παρερμηνεία, παρανόησις, παρεξήγησις. Θά ἔλεγε κανείς ὅτι ἠ παρερμηνεία, ἡ παραχάραξις αὐτή στό «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν», εἶναι συγχρόνως βλασφημία καί παρανομία. Γιατί, πῶς εἶναι δυνατόν, ὁ Θεός, πού δώρησε στόν ἄνθρωπον τό ἀνθρώπινο σῶμα, νά ἀπαιτήσῃ τό βασανισμό του;
Δέν θάλει ὁ Χριστός, νά ἀρνηθοῦμε τό σῶμα. Ἐξάλλου εἶναι πολύ ὡραία ἡ διδασκαλία Του γι' αὐτό. Μέ τήν ἐνανθρώπησί Του ὀ Κύριος ἐξαγίασε τό ἀνθρώπινο σῶμα.Δέν εἶναι πλέον αὐτό καθ' ἑαυτό «δεσμοτήριον» τῆς ψυχῆς. Τώρα εἶναι «ναός»:
«Ὑμεῖς ναός Θεοῦ ἐστέ ζῶντος»(Β΄ Κορινθ. στ΄ 16). «Οὐκ οἴδατε ὄτι ναός Θεοῦ ἐστε καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὐμῖν;»(Α΄Κορινθ.γ΄16)«Τά σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν » (Α΄Κορ.στ΄ 15). Ὄχι ἀπλῶς δέν θέλει ὀ Κύριος νά βασανίζωμε τό σῶμα μας, ἀλλά ἀντιθέτως μᾶς συνιστᾶ νά τό φροντίζουμε καί νά τό περιποιούμεθα, ὡς ναόν τοῦ ἐν ἡμῖν ἁγίου Πνεύματος.
Ὅποιος καθοιονδήποτε τρόπο δέν φροντίζει,ἀλλά κακοποιεῖ καί φθείρει τό σῶμα του, τιμωρεῖται, καταστρέφεται ἀπό τό Θεό. Τό σῶμα βέβαια τό φθείρει καί τό καταστρέφει κανείς, μέ τίς παρερμηνεῖες τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, μέ τίς παραβάσεις, μέ τίς ὑπερβολές καί τίς διάφορες καταχρήσεις. Μπορεῖ ἀκόμη κανείς νά φθείρῃ τό σῶμα καί μέ τή δυσανάλογη σωματική του ἀντοχή.
Γι' αὐτό καί οἰ τιμωρίες εἶναι ἀνάλογες μέ τήν παραβατική συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου.Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει :
«Εἰ τις τόν ναόν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γάρ ναός τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς»(Α΄Κορινθ. γ΄17). «Ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὐμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ, καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν; Ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς· δοξάσατε δή τόν Θεόν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν, καί ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν,ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ»(Αὐτόθι στ΄ 19-20).Δέν πρέπει ποτέ νά λησμονοῦμε ὅτι τό σῶμα εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ καί ὅτι πρέπει νά διατηρῆται καθαρό καί εὐπρεπισμένο.
Αὐτό ἀσφαλῶς δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι πρῶτα καί πάνω ἀπό ὅλα ὀφείλουμε νά φροντίζουμε τήν ψυχή μας. «Ὑπέρ πάντα ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς· ἔστι ψυχή παντάπασιν ἀθάνατον καί ἀνώλεθρον»,λέγει ὁ Πλάτων καί ὁ Κύριος τονίζει ὅτι προέχει ἡ ἐπιμέλεια τῆς ψυχῆς ὅτι «τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αῦτοῦ;»(Μάρκ. η΄ 36-37).Βεβαίως προέχει ἡ ἐπιμέλεια τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας, ἀλλά παράλληλα ὀφείλουμε νά φροντίζουμε καί τό ναό τῆς ψυχῆς μας, τό σῶμα.
Ἀφοῦ, λοιπόν,ὁ Κύριος δέν ζητεῖ νά ἀπαρνηθοῦμε τό σῶμα, ποιό εἶναι τό νόημα καί ἡ σωστή ἐρμηνεία τοῦ ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν ;
Ἀπαρνησάτω ἑαυτόν, σημαίνει νά ἀπαρνηθῇ ὁ ἄνθρωπος τόν κακό του ἑαυτό: Τίς κακές του συνήθειες, τίς αἰσχρές του ἐπιθυμίες, τίς κακές του συναναστροφές, τίς διεστραμμένες καί βρωμερές του σκέψεις, τό σαπρό καί βλαβερό του λόγο, τίς παράνομες πράξεις του, μέ δυό λέξεις, νά ἀπαρνηθῇ τό φρόνημα τῆς σαρκός, τήν ἁμαρτωλή καί ἄσωτηζωή καί νά ζῃ,«νά ἀπαρνηθῇ τήν πορνείαν καί πᾶσαν ἀκαθαρσίαν καί τήν πλεονεξίαν καί νά ζῇ καθώς πρέπει ἁγίοις»(Ἐφεσ. ε΄ 3).
Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν σημαίνει νά ἀποξενωθῇ ὁ ἄνθρωπος ἀπό κάθε ὐλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, νά καθαρίσῃ τόν ἑαυτό του ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος καί νά ἐπιτελῇ ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ(παρβλ. Β΄Κορινθ. ζ΄ 1). Μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νά κόψουμε κάθε δεσμό μέ τό κακό καί τήν ἁμαρτία.Νά κόψουμε κάθε σχέσι μέ τό Διάβολο.
Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, μᾶς βοηθῇ νά ἑρμηνεύσωμε σωστά τό λόγο τοῦ Κυρίου καί μᾶς ζητεῖ «νά λύσωμεν πάντα σύνδεσμον ἀδικιας»(Ἡσ. 58,6),μᾶς ζητεῖ καθαρότητα:«Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν, μάθετε καλόν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ῥύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καί δικαιώσατε χήραν· καί δεῦτε διαλεχθῶμεν , λέγει Κύριος»(Ἡσ. α΄ 16-18). Αὐτό σημαίνει νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας .
Ὁ Ἀπότολος Παῦλος ἑρμηνεύει θαυμάσια τό «Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν», ὅταν λέγῃ: «Ἁποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός»(Ρωμ. ιγ΄ 12).
Τό Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, μᾶς ἑρμηνεύει ὁ Παῦλος, ὅταν μᾶς ζητῇ νά ἀποθέσωμεν τόν παλαιόν ἄνθρωπον: «ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατά τήν προτέραν ἀναστροφήν τόν παλαιόν ἄνθρωπον τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης»(Ἐφεσ. δ΄ 22),ὅταν μᾶς ζητῇ νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον μαζί μέ τίς ἁμαρτωλες του πράξεις(Κολ.γ΄ 9): «ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ». Αὐτό τόν ἐαυτό μας: τόν Ἐγωϊσμό μας, τήν Ἑωσφορική μας ἔπαρσι,τά πάθη καί τίς κακίες μας,θέλει ὁ Κύριος νά ἀπαρνηθοῦμε.
Θέλει νά ἀπαρνηθοῦμε τά βρωμερά ἔργα τῆς σαρκός.«Φανερά δέ εἶναι», λέγει ὁ Παῦλος, «τά ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι(διαπληκτισμοί, ρᾳδιουργίαι, σκευωρίαι, ἐγωϊστικαί,ἄνευ ἠθικοῦ χαλινοῦ φιλοδοξίαι), διχοστασίαι( διαφωνίαι,διχασμοί), αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι( ἀσωτίες), καί τά ὅμοια τούτοις, ἅ προλέγω ὑμῖν, καθώς καί προεῖπον, ὅτι οἱ τά τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν»(Γαλάτ. ε΄ 19-21.παρβλ. καί Κολ.γ΄ 5).
Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὀ ἀδελφόθεος μᾶς προτρέπει νά ἀποθέσωμεν «πᾶσαν ῥυπαρίαν καί περισσείαν κακίας »(Ἰακ. α΄ 21), καί ὁ Πέτρος μᾶς ἑρμηνεύει τό ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, ὅταν μᾶς λέγῃ νά ἀποθέσωμεν « πᾶσαν κακίαν καί πάντα δόλον καί ὑποκρίσεις καί φθόνους καί καταλαλιάς»(Α΄ Πέτρ. β΄ 1)Αὐτά ζητεῖ ὁ Κύριος ἀπό τούς Μαθητάς Του. Ἀλλά αὐτός ὁ πρῶτος ὅρος δέν εἶναι ἀρκετός. Θέλει ὁ Κύριος ὄχι ἁπλῶς νά ξεφύγουμε ἀπό τό Κακό, ἀλλά καί νά πράττωμεν τό Ἀγαθόν: «Ἔκκλινον ἀπο κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν» (Ψαλμ.33, 15).
Τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνον ἀρνητικά, ἀλλά καί θετικά .Δέν ἀρκεῖ νά καθαρίσωμεν τόν ἑαυτό μας ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἀλλά χρειάζεται συγχρόνως καί νά ἐπιτελοῦμεν ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ(παρβλ. καί Β΄Κορινθ. ζ΄ 1). Δέν ἀρκεῖ τό ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, ἀλλά χρειάζεται ἡ θετική ἐνέργεια,τό ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ. Οἱ Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ὀφείλουν νά σηκώσουν τό σταυρό τους, τό δικό τους, τόν προσωπικό τους σταυρό :«Καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ». Αὐτός εἶναι ὁ δεύτερος ὅρος τοῦ Κυρίου.
Δέν θάλει ὁ Χριστός, νά ἀρνηθοῦμε τό σῶμα. Ἐξάλλου εἶναι πολύ ὡραία ἡ διδασκαλία Του γι' αὐτό. Μέ τήν ἐνανθρώπησί Του ὀ Κύριος ἐξαγίασε τό ἀνθρώπινο σῶμα.Δέν εἶναι πλέον αὐτό καθ' ἑαυτό «δεσμοτήριον» τῆς ψυχῆς. Τώρα εἶναι «ναός»:
«Ὑμεῖς ναός Θεοῦ ἐστέ ζῶντος»(Β΄ Κορινθ. στ΄ 16). «Οὐκ οἴδατε ὄτι ναός Θεοῦ ἐστε καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὐμῖν;»(Α΄Κορινθ.γ΄16)«Τά σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν » (Α΄Κορ.στ΄ 15). Ὄχι ἀπλῶς δέν θέλει ὀ Κύριος νά βασανίζωμε τό σῶμα μας, ἀλλά ἀντιθέτως μᾶς συνιστᾶ νά τό φροντίζουμε καί νά τό περιποιούμεθα, ὡς ναόν τοῦ ἐν ἡμῖν ἁγίου Πνεύματος.
Ὅποιος καθοιονδήποτε τρόπο δέν φροντίζει,ἀλλά κακοποιεῖ καί φθείρει τό σῶμα του, τιμωρεῖται, καταστρέφεται ἀπό τό Θεό. Τό σῶμα βέβαια τό φθείρει καί τό καταστρέφει κανείς, μέ τίς παρερμηνεῖες τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, μέ τίς παραβάσεις, μέ τίς ὑπερβολές καί τίς διάφορες καταχρήσεις. Μπορεῖ ἀκόμη κανείς νά φθείρῃ τό σῶμα καί μέ τή δυσανάλογη σωματική του ἀντοχή.
Γι' αὐτό καί οἰ τιμωρίες εἶναι ἀνάλογες μέ τήν παραβατική συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου.Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει :
«Εἰ τις τόν ναόν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γάρ ναός τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς»(Α΄Κορινθ. γ΄17). «Ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὐμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ, καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν; Ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς· δοξάσατε δή τόν Θεόν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν, καί ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν,ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ»(Αὐτόθι στ΄ 19-20).Δέν πρέπει ποτέ νά λησμονοῦμε ὅτι τό σῶμα εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ καί ὅτι πρέπει νά διατηρῆται καθαρό καί εὐπρεπισμένο.
Αὐτό ἀσφαλῶς δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι πρῶτα καί πάνω ἀπό ὅλα ὀφείλουμε νά φροντίζουμε τήν ψυχή μας. «Ὑπέρ πάντα ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς· ἔστι ψυχή παντάπασιν ἀθάνατον καί ἀνώλεθρον»,λέγει ὁ Πλάτων καί ὁ Κύριος τονίζει ὅτι προέχει ἡ ἐπιμέλεια τῆς ψυχῆς ὅτι «τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αῦτοῦ;»(Μάρκ. η΄ 36-37).Βεβαίως προέχει ἡ ἐπιμέλεια τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας, ἀλλά παράλληλα ὀφείλουμε νά φροντίζουμε καί τό ναό τῆς ψυχῆς μας, τό σῶμα.
Ἀφοῦ, λοιπόν,ὁ Κύριος δέν ζητεῖ νά ἀπαρνηθοῦμε τό σῶμα, ποιό εἶναι τό νόημα καί ἡ σωστή ἐρμηνεία τοῦ ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν ;
Ἀπαρνησάτω ἑαυτόν, σημαίνει νά ἀπαρνηθῇ ὁ ἄνθρωπος τόν κακό του ἑαυτό: Τίς κακές του συνήθειες, τίς αἰσχρές του ἐπιθυμίες, τίς κακές του συναναστροφές, τίς διεστραμμένες καί βρωμερές του σκέψεις, τό σαπρό καί βλαβερό του λόγο, τίς παράνομες πράξεις του, μέ δυό λέξεις, νά ἀπαρνηθῇ τό φρόνημα τῆς σαρκός, τήν ἁμαρτωλή καί ἄσωτηζωή καί νά ζῃ,«νά ἀπαρνηθῇ τήν πορνείαν καί πᾶσαν ἀκαθαρσίαν καί τήν πλεονεξίαν καί νά ζῇ καθώς πρέπει ἁγίοις»(Ἐφεσ. ε΄ 3).
Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν σημαίνει νά ἀποξενωθῇ ὁ ἄνθρωπος ἀπό κάθε ὐλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, νά καθαρίσῃ τόν ἑαυτό του ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος καί νά ἐπιτελῇ ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ(παρβλ. Β΄Κορινθ. ζ΄ 1). Μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νά κόψουμε κάθε δεσμό μέ τό κακό καί τήν ἁμαρτία.Νά κόψουμε κάθε σχέσι μέ τό Διάβολο.
Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, μᾶς βοηθῇ νά ἑρμηνεύσωμε σωστά τό λόγο τοῦ Κυρίου καί μᾶς ζητεῖ «νά λύσωμεν πάντα σύνδεσμον ἀδικιας»(Ἡσ. 58,6),μᾶς ζητεῖ καθαρότητα:«Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν, μάθετε καλόν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ῥύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καί δικαιώσατε χήραν· καί δεῦτε διαλεχθῶμεν , λέγει Κύριος»(Ἡσ. α΄ 16-18). Αὐτό σημαίνει νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας .
Ὁ Ἀπότολος Παῦλος ἑρμηνεύει θαυμάσια τό «Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν», ὅταν λέγῃ: «Ἁποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός»(Ρωμ. ιγ΄ 12).
Τό Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, μᾶς ἑρμηνεύει ὁ Παῦλος, ὅταν μᾶς ζητῇ νά ἀποθέσωμεν τόν παλαιόν ἄνθρωπον: «ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατά τήν προτέραν ἀναστροφήν τόν παλαιόν ἄνθρωπον τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης»(Ἐφεσ. δ΄ 22),ὅταν μᾶς ζητῇ νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον μαζί μέ τίς ἁμαρτωλες του πράξεις(Κολ.γ΄ 9): «ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ». Αὐτό τόν ἐαυτό μας: τόν Ἐγωϊσμό μας, τήν Ἑωσφορική μας ἔπαρσι,τά πάθη καί τίς κακίες μας,θέλει ὁ Κύριος νά ἀπαρνηθοῦμε.
Θέλει νά ἀπαρνηθοῦμε τά βρωμερά ἔργα τῆς σαρκός.«Φανερά δέ εἶναι», λέγει ὁ Παῦλος, «τά ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι(διαπληκτισμοί, ρᾳδιουργίαι, σκευωρίαι, ἐγωϊστικαί,ἄνευ ἠθικοῦ χαλινοῦ φιλοδοξίαι), διχοστασίαι( διαφωνίαι,διχασμοί), αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι( ἀσωτίες), καί τά ὅμοια τούτοις, ἅ προλέγω ὑμῖν, καθώς καί προεῖπον, ὅτι οἱ τά τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν»(Γαλάτ. ε΄ 19-21.παρβλ. καί Κολ.γ΄ 5).
Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὀ ἀδελφόθεος μᾶς προτρέπει νά ἀποθέσωμεν «πᾶσαν ῥυπαρίαν καί περισσείαν κακίας »(Ἰακ. α΄ 21), καί ὁ Πέτρος μᾶς ἑρμηνεύει τό ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, ὅταν μᾶς λέγῃ νά ἀποθέσωμεν « πᾶσαν κακίαν καί πάντα δόλον καί ὑποκρίσεις καί φθόνους καί καταλαλιάς»(Α΄ Πέτρ. β΄ 1)Αὐτά ζητεῖ ὁ Κύριος ἀπό τούς Μαθητάς Του. Ἀλλά αὐτός ὁ πρῶτος ὅρος δέν εἶναι ἀρκετός. Θέλει ὁ Κύριος ὄχι ἁπλῶς νά ξεφύγουμε ἀπό τό Κακό, ἀλλά καί νά πράττωμεν τό Ἀγαθόν: «Ἔκκλινον ἀπο κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν» (Ψαλμ.33, 15).
Τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνον ἀρνητικά, ἀλλά καί θετικά .Δέν ἀρκεῖ νά καθαρίσωμεν τόν ἑαυτό μας ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἀλλά χρειάζεται συγχρόνως καί νά ἐπιτελοῦμεν ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ(παρβλ. καί Β΄Κορινθ. ζ΄ 1). Δέν ἀρκεῖ τό ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, ἀλλά χρειάζεται ἡ θετική ἐνέργεια,τό ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ. Οἱ Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ὀφείλουν νά σηκώσουν τό σταυρό τους, τό δικό τους, τόν προσωπικό τους σταυρό :«Καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ». Αὐτός εἶναι ὁ δεύτερος ὅρος τοῦ Κυρίου.
Β) ΚΑΙ ΑΡΑΤΩ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΑΥΤΟΥ
Ὁ πιστό ἀκόλουθος τοῦ Χριστοῦ ὀφείλει νά τηρῇ τά καθήκοντά του«ὅσα γε πρός Θεόν, πρός ἑαυτόν καί πρός ἀνθρώπους διακεῖσθαι»,λέγει ὁ Πλάτων.Ὀφείλει νά σηκώσῃ τόν προσωπικό του σταυρό, νά ἀκολουθῇ τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Νά διαπνέεται ἀπό τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας.
Ὀφείλει νά ἀντιμετωπίζῃ πάντοτε ὅλα τά ζητήματα τὴς ζωῆς, μέ πίστι στό Θεό,μέ τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί τόν πλησίον. Νά δέχεται ὅλες τίς δοκιμασίες καί τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς του μέ ὑπομονή καί καρτερία, μέ χριστιανική ἀνοχή καί ἀγάπη,δοξάζοντας ἐν παντί καί πάντοτε τόν Θεόν.
Ἀκολουθῶντας τόν Κύριο, δέν πρέπει νά κυριεύεται ἀπό τήν σάρκα, ἀπό τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες της.«Οἱ (Μαθηταί) τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις»(Γαλάτ. ε΄ 24).
Δέν ἀρκεῖ κανείς νά ἀπαρνηθῇ τόν κακό του ἑαυτό, τόν παλαιόν ἄνθρωπον, ἀλλά χρειάζεται καί νά ἐγκολπωθῇ τόν Χριστόν. Ἅμα τῇ ἀποδοχῇ τῆς προσκλήσεως ὀφείλει νά ἐνδυθῇ τόν νέον ἄνθρωπον, τόν Χριστόν. Ὁ Παῦλος μᾶς συνιστᾶ: «ἐνδύσασθαι τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας»(Ἐφεσ. δ΄ 24) καί «ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός »(Ρωμ. ιγ΄12), καί ἀράτω τόν σταυρόν αῦτοῦ.
Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ ἀποδεχόμενος τήν πρόσκλησι τοῦ Κυρίου εἶναι ἀποφασισμένος νά δώσῃ καί τή ζωή του, γιά τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιόν Του.Αὐτο σημαίνει τήρησι τῶν Ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, σημαίνει δέ ἀκόμη κάθε ἐργασία πρός δόξαν Θεοῦ.
Σταυρός, πού καλούμεθα νά σηκώσουμε,εἶναι ἐπίσης οἱ θλίψεις καί οἱ στενοχώριες,πού μᾶς περιβάλλουν στήν καθημερινή μας ζωή.Σταυρός, μπορεῖ νἆναι ἀκόμη κάποιος ψυχικὀς ἤ σωματικός πόνος, κάποια ἀνίατη ἀρρώστια, ἕνα ήλίθιο ἤ κακότροπο παιδί, ἕνας ἄσωτος υἱός, μιά παραστρατημένη κόρη, ἕνας μέθυσος σύζυγος, μιά σύζυγος χωρίς κατανόησι καί στοργή, μιά οἰκονομική καταστροφή, ἡ ἐρημιά, ἡ ἐγκατάλειψις, ἡ ἔσχατη πενία, ἔνα κακό περιβάλλον, ἔνα περιβάλλον Ψευτιᾶς, δόλου,Ὑποκρισίας καί ἀνεντιμότητας.
Στόν ἕνα μπορεῖ νἆναι μικρος ὁ σταυρός, στόν ἄλλον μεγαλύτερος, πάντοτε ὅμως ἀνάλογος μέ τή δύναμή μας.Ὅσοι θέλουν νά ἀνήκουν στό Χριστό ὀφείλουν νά σηκώνουν τό σταυρό τους, ὀποιοσδήποτε κι' ἄν εἶναι, χωρίς γογγυσμό, μέ χαρά.
Ἡ αὐταπάρνησις αὐτή, ἠ μέχρις αὐτοθυσίας, πρέπει νά γίνεται χάριν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου, καί χάριν τῶν ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ, χάριν τῶν συνανθρώπων μας.
Γιατί, ἐάν ἀρνούμεθα τόν ἑαυτό μας καί σηκώνουμε τό σταυρό μας χάριν τοῦ ἑαυτοῦ μας,π.χ. γιά νά μήν ἀρρωστήσουμε ἤ γιά νά μήν πᾶμε στήν κόλασι ἤ γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνιον ζωήν ἤ γιά νά δοξασθοῦμε ἀπό τούς ἀνθρώπους(«προς τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις»),τότε ἡ αὐταπάρνησις καί ἡ αὐτοθυσία μας δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά κακός Ἐγωϊσμός. Δέν ἔχει τέλεια Ἀγάπη, γιά τό Χριστό καί τόν πλησίον, δέν ἀξίζει τίποτε :«Καί ἐάν παραδῶ τό σῶμα μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν ὠφελοῦμαι»(Α΄Κορινθ. ιγ΄3)
Ὁ Κύριος θέλει οἱ πιστοί Του ἀκόλουθοι νά κάνουν τά πάντα χάριν τῶν ἄλλων.Θέλει νά θυσιαζώμαστε γιά τούς ἄλλους πρός δόξαν Θεοῦ,«Καί γάρ ὁ Χριστός οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν»(Ρωμ. ιε΄ 3). «Ὁ Χριστός ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν»(Α΄ Πέτρ. β΄ 21), δέν σταυρώθηκε ,γιά τόν ἑαυτό Του, ἀλλά γιά χάρι μας, γιά τή σωτηρία μας:«Καί ἔτι ἁμαρτωλῶν ἡμῶν ὄντων, Χριστός ὐπέρ ἠμῶν ἀπέθανεν»(ἔνθ' ἀνωτ. β΄ 24).
Ὁ Παῦλος καί οἱ λοιποί Ἀπόστολοι, οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ Πατέρες καί Οἰκουμενικοί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας,«ὧν τά ὀνόματα ἐν Βίβλῳ ζωῆς»(Φιλιπ. δ΄ 3.Ἀποκ. γ΄ 5) , δέχθηκαν τήν πρόσκλησι τῆς Ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ, σήκωσαν τό δικό τους σταυρό, ἔκαναν Πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον, δόξασαν τόν Θεόν, μέ λόγια καί μέ ἔργα ἀγάπης θυσιαστικῆς, ἔδωσαν τά πάντα καί τή ζωή τους στόν κόσμο, χάριν τοῦ Ἰησοῦ.
Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, πολλοί, πού δέν δέχονται τή θεϊκή πρόσκλησι, ἀρνοῦνται τό Θεό καί τήν Ἀγάπη καί μέ τήν συμπεριφορά τους σπέρνουν τή συμφορά, σωρεύουν ἐρείπια. Λειτουργοῦν «κατ' ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ», οἱ Ἀντίχριστοι, καί αἱματοκυλίουν τήν ἀνθρωπότητα, μετουσιώνουν τόν Παράδεισο, πού μᾶς χάρισεν ὁ Θεός, σέ «χοιροστάσι», κάνουν τή ζωή μας καθημερινή Κόλασι.
Χρειάζεται ἐπώδυνος ἀγῶνας, γιά τή μεταμόρφωσι τοῦ κόσμου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Καί σ' αὐτόν τόν ἀγῶνα μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νά Τόν ἀκολουθήσωμε, μέ σκοπό τήν ἀνακαίνησι, τήν ἀνάπλασι, τήν ἀναδημιουργία τοῦ κόσμου.
«Καί εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπί τῷ θρόνῳ»· ἰδού καινά ποιῶ τά πάντα»(Ἀποκ. κα΄ 5).Καί, ὡς Φιλάνθρωπος, μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσωμε καί νά γίνουμε, μέ τή Χάρι Του καί μέ τή θέλησι μας, συνεργάτες Του, στήν ἀνακαίνησι τοῦ Σύμπαντος. Ὅστις θέλει...
Στόν ὡραῖον αὐτόν πνευματικόν ἀγῶνα,( στήν ἀπάρνησι τοῦ ἑαυτοῦ καί τήν ἄρσι τοῦ σταυροῦ μας), πού μᾶς καθιστᾶ «καινήν κτίσιν», («Εἰ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις» Β΄ Κορινθ. ε΄ 17), δέν βαδίζουμε μόνοι, δέν μποροῦμε νά βαδίσουμε μόνοι.Εἶναι μαζί μας ὁ Χριστός.
Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νά τόν ἀκολουθήσουμε σ' αὐτόν τόν ἀγῶνα καί ἐνθαρρύνει κάθε καλεσμένο Του καί λέγει: «ἀνδρίζου καί ἴσχυε, μή φοβοῦ μηδέ δειλιάσῃς μηδέ πτοηθῇς ἀπό προσώπου αὐτῶν(τῶν ἐχθρῶν σου) ὅτι Κύριος ὁ Θεός σου ὁ προπορευόμενος μεθ' ὐμῶν ἐν ὑμῖν, οὔτε μή σέ ἀνῇ, οὔτε μή σε ἐγκαταλίπῃ» (Δευτερ. λα΄ 6). Μᾶς ὑπόσχεται ὁ Πανάγιος ὅτι δέν θά μᾶς ἀφήσῃ οὔτε θά μᾶς ἐγκαταλείψῃ ποτέ (παραβ. Ἑβρ. ιγ΄ 5).
Εἶναι διαπιστωμένο ὅτι, ὅταν μέ πίστι, ὑπομονή καί ἀγάπη καί μέ καλή θέλησι, προσπαθοῦμε νά σηκώσουμε τό σταυρό μας, γιά νά νικήσουμε τόν κακό μας ἑαυτό, τόν κόσμον καί τόν διάβολον καί δυσκολευόμαστε, τότε ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, μέ ἀνέκφραστη στοργή, καί σπογγίζει τόν ἱδρῶτα μας, καί σπογγίζει τά δάκρυά μας καί βραβεύει τόν κόπο μας.Ἔρχεται ὁ γλυκύς Ἰησοῦς καί βαστάζει Ἐκεῖνος τά βάρη μας, καί σηκώνει Ἐκεῖνος τό Σταυρό μας.
Πόσες φορές δέν Τόν νοιώσαμε κοντά μας, νά μᾶς χαμογελᾶ στοργικά καί νά μᾶς φωνάζῃ:«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μή φοβεῖσθε» (Ματθ. ιδ΄ 27.Μάρκ. στ΄ 50).Ὁ Κύριος εἶναι κονά μας. Κι' ὁ καθένας,πού σηκώνει τό σταυρό του, ἀντλεῖ θάρρος καί δύναμι ἀπό τήν ζωντανή Παρουσία Του.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, βέβαιος γιά τή θεία βοήθεια, μᾶς ἐνθαρρύνει καί μᾶς προτρέπει λέγων : « Καί σύ τοίνυν μάχου ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἄχρι θανάτου καί ὁ Κύριος ἐκπολεμήσει μετά σοῦ ».
Ὁ Χριστός διώχνει κάθε φόβο μέσα ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή ὅλων, ἐκείνων, πού μάχονται,μέ πίστι καί αὐταπάρνησι , ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἄχρι θανάτου καί Τόν ἀκολουθοῦν. Οἱ Ἅγιοι γνωρίζουν πολύ καλα καί νοιώθουν τήν Παρουσία Του καί ὁμολογοῦν:
«Ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι Σύ μετ' ἐμοῦ εἶ»(Ψαλμ.22,4).
Ὁ σταυρός μας εἶναι ἀθέατος ἀπό τούς ἄλλους, θεατός εἶναι μόνον ἀπό τό Θεό. Βλέπεις ἄνθρωπο, καί δέν ξέρεις τί σταυρό βαστάζει.Πίσω ἀπό ἕνα ἤρεμο χαμόγελο κρύβεται πολλές φορές, ἕνας μεγάλος Σταυρός.
Ἀλλ' ἐκεῖνος, πού ἐπιτρέπει τό σταυρό, δίνει καί τήν ἀνάλογη δύναμι.Θά μποροῦσε νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τό σταυρό μας, ἀλλά δέν τό κάνει.Θέλει νά γίνουμε καί «ἐνεργείᾳ» θεοί.
Θέλει νά νοιώσουμε τή χαρά τῆς δημιουργίας καί ἀγωνιζόμενοι νά φθάσουμε ἀπό « τό κατ' εἰκόνα» εἰς «τό καθ' ὁμοίωσιν».Καί προλέγει: « Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωάν.ιστ΄ 33).
Οἱ Ἀπόστολοι στηρίζουν τίς ψυχές τῶν Μαθητῶν καί τούς παρακαλοῦνα μένουν σταθεροί καί ἀκλόνητοι στήν χριστιανικήν Πίστιν καί τούς προειδοποιοῦν ὅτι «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰε τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ιδ΄ 22) καί ὅτι «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμόθ. γ΄ 12).
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς συνιστᾶ λέγων:«Εἰσέλθετε ης στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καί εὐρύχωρος ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ἀπώλειαν, καί πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι' αὐτῆς. Τί στενή ἡ πύλη καί τεθλι ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν, καί ὀλίγοι εἰσίν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν !»(Ματθ. ζ΄ 13-14).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔχει καταλάβει πολύ καλά τή μαγάλη σημασία καί ἀξία, πού ἔχουν οἱ θλίψεις, γιά τόν πνευματικό μας καταρτισμό, γιά τήν τελειοποίησί μας.Ἔχει καταλάβει σωστά τί σημαίνει αὐτός ὁ ὅρος τῆς ΄Αγάπης τοῦ Ἰησοῦ.
Ἔχει συνειδητοποιήσει,ὅπως ὅλοι οἱ ἅγιοι, τί σημαίνει τό ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί λέγει : « Καυχώμεθα ἐπ' ἐλπιδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Οὐ μόνον δέ, ἀλλά καί καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὐπομονήν δοκιμήν, ἠ δέ δοκιμή ἐλπιδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν»(Ρωμ. ε΄ 2-5).
Βέβαια δέν πρέπει ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά δημιουργοῦμε σταυρούς στούς ἑαυτούς μας ἀπό κουφότητα, ἐπιπολαιότητα, κενοδοξία, προπέτεια, θρησκοληψία ἤ ἀπό ἀδιακρισία, ἀλλά να βαστάζουμε τόν προσωπικο μας σταυρό, τόν σταυρόν, πού ἐπιτρέπει σέ μᾶς ὁ Κύριος.«Ἔχετε ἐν ἑαυτοῖς ἅλας»(Μάρκ. θ΄ 50). Κι' αὐτό τό ἅλας εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀρετή. Εἶναι ἡ διάκρισις.
«Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καί τήν αὐτῷ εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι' ὑπομονῆς τρέχομεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς Πίστεως ἀρχηγόνκαί τελειωτήν Ἰησοῦν, ὅς ἀντί τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε Σταυρόν...»(Ἑβρ. ιβ΄ 1-2).
Ἐμπρός βαδίζει ὁ Ἰησοῦς, ὁ Πρῶτος καί Μέγας Σταυροφόρος. Καί πίσω Του ἀκολουθοῦν οἱ γνωστοί καί οἱ ἀφανεῖς ἅγιοι Μάρτυρες καί οἱ Ἅγιοι Πάντες, καί πίσω ἐμεῖς, πιστοί καί ἀφοσιωμένοι ἀκόλουθοι.Εἶναι βεβαία ἡ νίκη. Διότι ὁ γλυκύς Ἰησοῦς «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ»(Ἀποκ. στ΄ 2). Καί πραγματικά
«τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς,(ὅλους τούς πολεμίους), ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων, καί οἱ μετ' αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί»(Ἀποκ. ιζ΄ 14).
Ὁ Παῦλος καί οἱ λοιποί Ἀπόστολοι, οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ Πατέρες καί Οἰκουμενικοί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας,«ὧν τά ὀνόματα ἐν Βίβλῳ ζωῆς»(Φιλιπ. δ΄ 3.Ἀποκ. γ΄ 5) , δέχθηκαν τήν πρόσκλησι τῆς Ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ, σήκωσαν τό δικό τους σταυρό, ἔκαναν Πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον, δόξασαν τόν Θεόν, μέ λόγια καί μέ ἔργα ἀγάπης θυσιαστικῆς, ἔδωσαν τά πάντα καί τή ζωή τους στόν κόσμο, χάριν τοῦ Ἰησοῦ.
Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, πολλοί, πού δέν δέχονται τή θεϊκή πρόσκλησι, ἀρνοῦνται τό Θεό καί τήν Ἀγάπη καί μέ τήν συμπεριφορά τους σπέρνουν τή συμφορά, σωρεύουν ἐρείπια. Λειτουργοῦν «κατ' ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ», οἱ Ἀντίχριστοι, καί αἱματοκυλίουν τήν ἀνθρωπότητα, μετουσιώνουν τόν Παράδεισο, πού μᾶς χάρισεν ὁ Θεός, σέ «χοιροστάσι», κάνουν τή ζωή μας καθημερινή Κόλασι.
Χρειάζεται ἐπώδυνος ἀγῶνας, γιά τή μεταμόρφωσι τοῦ κόσμου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Καί σ' αὐτόν τόν ἀγῶνα μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νά Τόν ἀκολουθήσωμε, μέ σκοπό τήν ἀνακαίνησι, τήν ἀνάπλασι, τήν ἀναδημιουργία τοῦ κόσμου.
«Καί εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπί τῷ θρόνῳ»· ἰδού καινά ποιῶ τά πάντα»(Ἀποκ. κα΄ 5).Καί, ὡς Φιλάνθρωπος, μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσωμε καί νά γίνουμε, μέ τή Χάρι Του καί μέ τή θέλησι μας, συνεργάτες Του, στήν ἀνακαίνησι τοῦ Σύμπαντος. Ὅστις θέλει...
Στόν ὡραῖον αὐτόν πνευματικόν ἀγῶνα,( στήν ἀπάρνησι τοῦ ἑαυτοῦ καί τήν ἄρσι τοῦ σταυροῦ μας), πού μᾶς καθιστᾶ «καινήν κτίσιν», («Εἰ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις» Β΄ Κορινθ. ε΄ 17), δέν βαδίζουμε μόνοι, δέν μποροῦμε νά βαδίσουμε μόνοι.Εἶναι μαζί μας ὁ Χριστός.
Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νά τόν ἀκολουθήσουμε σ' αὐτόν τόν ἀγῶνα καί ἐνθαρρύνει κάθε καλεσμένο Του καί λέγει: «ἀνδρίζου καί ἴσχυε, μή φοβοῦ μηδέ δειλιάσῃς μηδέ πτοηθῇς ἀπό προσώπου αὐτῶν(τῶν ἐχθρῶν σου) ὅτι Κύριος ὁ Θεός σου ὁ προπορευόμενος μεθ' ὐμῶν ἐν ὑμῖν, οὔτε μή σέ ἀνῇ, οὔτε μή σε ἐγκαταλίπῃ» (Δευτερ. λα΄ 6). Μᾶς ὑπόσχεται ὁ Πανάγιος ὅτι δέν θά μᾶς ἀφήσῃ οὔτε θά μᾶς ἐγκαταλείψῃ ποτέ (παραβ. Ἑβρ. ιγ΄ 5).Εἶναι διαπιστωμένο ὅτι, ὅταν μέ πίστι, ὑπομονή καί ἀγάπη καί μέ καλή θέλησι, προσπαθοῦμε νά σηκώσουμε τό σταυρό μας, γιά νά νικήσουμε τόν κακό μας ἑαυτό, τόν κόσμον καί τόν διάβολον καί δυσκολευόμαστε, τότε ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, μέ ἀνέκφραστη στοργή, καί σπογγίζει τόν ἱδρῶτα μας, καί σπογγίζει τά δάκρυά μας καί βραβεύει τόν κόπο μας.Ἔρχεται ὁ γλυκύς Ἰησοῦς καί βαστάζει Ἐκεῖνος τά βάρη μας, καί σηκώνει Ἐκεῖνος τό Σταυρό μας.
Πόσες φορές δέν Τόν νοιώσαμε κοντά μας, νά μᾶς χαμογελᾶ στοργικά καί νά μᾶς φωνάζῃ:«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μή φοβεῖσθε» (Ματθ. ιδ΄ 27.Μάρκ. στ΄ 50).Ὁ Κύριος εἶναι κονά μας. Κι' ὁ καθένας,πού σηκώνει τό σταυρό του, ἀντλεῖ θάρρος καί δύναμι ἀπό τήν ζωντανή Παρουσία Του.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, βέβαιος γιά τή θεία βοήθεια, μᾶς ἐνθαρρύνει καί μᾶς προτρέπει λέγων : « Καί σύ τοίνυν μάχου ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἄχρι θανάτου καί ὁ Κύριος ἐκπολεμήσει μετά σοῦ ».
Ὁ Χριστός διώχνει κάθε φόβο μέσα ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή ὅλων, ἐκείνων, πού μάχονται,μέ πίστι καί αὐταπάρνησι , ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἄχρι θανάτου καί Τόν ἀκολουθοῦν. Οἱ Ἅγιοι γνωρίζουν πολύ καλα καί νοιώθουν τήν Παρουσία Του καί ὁμολογοῦν:
«Ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι Σύ μετ' ἐμοῦ εἶ»(Ψαλμ.22,4).
Ὁ σταυρός μας εἶναι ἀθέατος ἀπό τούς ἄλλους, θεατός εἶναι μόνον ἀπό τό Θεό. Βλέπεις ἄνθρωπο, καί δέν ξέρεις τί σταυρό βαστάζει.Πίσω ἀπό ἕνα ἤρεμο χαμόγελο κρύβεται πολλές φορές, ἕνας μεγάλος Σταυρός.
Ἀλλ' ἐκεῖνος, πού ἐπιτρέπει τό σταυρό, δίνει καί τήν ἀνάλογη δύναμι.Θά μποροῦσε νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τό σταυρό μας, ἀλλά δέν τό κάνει.Θέλει νά γίνουμε καί «ἐνεργείᾳ» θεοί.
Θέλει νά νοιώσουμε τή χαρά τῆς δημιουργίας καί ἀγωνιζόμενοι νά φθάσουμε ἀπό « τό κατ' εἰκόνα» εἰς «τό καθ' ὁμοίωσιν».Καί προλέγει: « Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωάν.ιστ΄ 33).
Οἱ Ἀπόστολοι στηρίζουν τίς ψυχές τῶν Μαθητῶν καί τούς παρακαλοῦνα μένουν σταθεροί καί ἀκλόνητοι στήν χριστιανικήν Πίστιν καί τούς προειδοποιοῦν ὅτι «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰε τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ιδ΄ 22) καί ὅτι «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμόθ. γ΄ 12).
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς συνιστᾶ λέγων:«Εἰσέλθετε ης στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καί εὐρύχωρος ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ἀπώλειαν, καί πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι' αὐτῆς. Τί στενή ἡ πύλη καί τεθλι ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν, καί ὀλίγοι εἰσίν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν !»(Ματθ. ζ΄ 13-14).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔχει καταλάβει πολύ καλά τή μαγάλη σημασία καί ἀξία, πού ἔχουν οἱ θλίψεις, γιά τόν πνευματικό μας καταρτισμό, γιά τήν τελειοποίησί μας.Ἔχει καταλάβει σωστά τί σημαίνει αὐτός ὁ ὅρος τῆς ΄Αγάπης τοῦ Ἰησοῦ.
Ἔχει συνειδητοποιήσει,ὅπως ὅλοι οἱ ἅγιοι, τί σημαίνει τό ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί λέγει : « Καυχώμεθα ἐπ' ἐλπιδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Οὐ μόνον δέ, ἀλλά καί καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὐπομονήν δοκιμήν, ἠ δέ δοκιμή ἐλπιδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν»(Ρωμ. ε΄ 2-5).
Βέβαια δέν πρέπει ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά δημιουργοῦμε σταυρούς στούς ἑαυτούς μας ἀπό κουφότητα, ἐπιπολαιότητα, κενοδοξία, προπέτεια, θρησκοληψία ἤ ἀπό ἀδιακρισία, ἀλλά να βαστάζουμε τόν προσωπικο μας σταυρό, τόν σταυρόν, πού ἐπιτρέπει σέ μᾶς ὁ Κύριος.«Ἔχετε ἐν ἑαυτοῖς ἅλας»(Μάρκ. θ΄ 50). Κι' αὐτό τό ἅλας εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀρετή. Εἶναι ἡ διάκρισις.
«Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καί τήν αὐτῷ εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι' ὑπομονῆς τρέχομεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς Πίστεως ἀρχηγόνκαί τελειωτήν Ἰησοῦν, ὅς ἀντί τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε Σταυρόν...»(Ἑβρ. ιβ΄ 1-2).
Ἐμπρός βαδίζει ὁ Ἰησοῦς, ὁ Πρῶτος καί Μέγας Σταυροφόρος. Καί πίσω Του ἀκολουθοῦν οἱ γνωστοί καί οἱ ἀφανεῖς ἅγιοι Μάρτυρες καί οἱ Ἅγιοι Πάντες, καί πίσω ἐμεῖς, πιστοί καί ἀφοσιωμένοι ἀκόλουθοι.Εἶναι βεβαία ἡ νίκη. Διότι ὁ γλυκύς Ἰησοῦς «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ»(Ἀποκ. στ΄ 2). Καί πραγματικά
«τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς,(ὅλους τούς πολεμίους), ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων, καί οἱ μετ' αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί»(Ἀποκ. ιζ΄ 14).
Γ) « ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΤΩ ΜΟΙ»
Τρίτος καί βασικός ὅρος τοῦ Κυρίου εἶναι νά στεριώσουμε ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Του καί νά μείνουμε πιστοί εἰς Αὐτόν
« ἄχρι θανάτου»(Ἀποκ. β΄ 10, ιβ΄ 11). Δέν ἀρκεῖ νά μετανοήσῃ κανείς, νά ἀπαρνηθῇ τόν κακό του ἑαυτό καί νά σηκώσῃ τό σταυρό του, ἀλλά καί νά πιστός στόν Κύριο καί νά τόν ἀκολουθῇ «ἄχρι θανάτου».
Εἶναι δέ καλόν νά κατανοήσῃ ὁ καθένας μας ὅτι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας δέν εἶναι ὁ διάβολος οὔτε ὁ κόσμος, ἀλλά ὁ κακός μας ἑαυτός. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἀπό κανέναν καί ἀπό τίποτε δέν μπορεῖ νά ἀδικηθῇ περισσότερο ὁ ἄνθρωπος, παρά μόνον ἀπό τόν κακό του ἑαυτό.Ἐπίσης πρέπει νά καταλάβουμε καλά ὅτι δέν ἀρκεῖ μιά φορά νά μή κάνη ὁ ἄνθρωπος τό κακό, καί μιά φορά νά σηκώσῃ θυσιαστικά τό σταυρό του. Χρειάζεται συνεχῶς νά εὑρίσκεται σέ ἐγρήγορσι, συνεχῶς νά ἀπέχῃ άπό τό κακό καί τήν ἁμαρτία, συνεχῶς νά ἀρνῆται τόν κακό του ἑαυτό, συνεχῶς νά σηκώνῃ τό σταυρό του καί νά ἀκολουθῇ τόν Κύριο.Γι' αὐτό καί ὁ Χριστός, στή Δεσποτική Του πρόσκλησι, ἐπαναλαμβάνει, σάν τρίτο ὅρο, τό· «καί ἀκολουθήτω μοι».
Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς θέλει συνεχῶς νά προοδεύουν οἱ πιστοί Του ἀκόλουθοι καί νά τελειοποιοῦνται.Κάθε πιστός ἀκόλουθος ὀφείλει νά ὁδεύει ἐπί τῆς Ὁδοῦ, ἀπό τό Α πρός τό Ω, ἀπό τήν Ἀρχή πρός τό Τέλος τῆς Ὁδοῦ.Ὁδός δέ καί ἀρχή καί τέλος τῆς Ὁδοῦ εἶναι ὁ Χριστός. Καί ὁ δεχόμενος τήν θεϊκή πρόσκλησι ὀφείλει συνεχῶς νά ἀκολουθῇ τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ « ἕως οὗ μορφωθῇ ὁ Χριστός ἐν αὐτῷ»(Γαλάτ. δ΄ 19), ὥστε νά λέγει μαζί μέ τόν Παῦλο :«Χρστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. β΄ 20). Ὁ πιστός ὁδεύει ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς τέλειας Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, δι' Αὐτοῦ καί ἐν Αὐτῷ μέχρις ὅτου φθάσει ἀπό τό κατ' εἰκόνα εἰς τό καθ' ὁμοίωσιν.
Τό ἀκολουθήτω μοι σημαίνει τή συνεχῆ μίμησι τοῦ Ἰησοῦ.Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ πιστός ὀφείλει νά σκέπτεται, νά βλέπῃ, νά ἀκούῃ, νά ὁμιλῇ, νά πράττῃ, νά ζῇ καί νά θυσιάζεται, ὅταν τό καλῇ ἡ ἀνάγκη, σάν τόν Ἰησοῦ,«ὅς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στοματι Αὐτοῦ· ὅς λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει, παρεδίδου δέ τῷ κρίνοντι δικαίως»(Α΄ Πέτρ. β΄ 22-23).
Ὁ πιστός ὀφείλει νά μιμῆται τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος
«ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ»(Α΄Πέτρ, β΄ 21).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει νά ἀκολουθοῦμε τόν Χριστόν καί μᾶς λέγει:«Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας»(Ἐφεσ. ε΄ 1-2).
Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ ἐνσάρκωσις πάσης ἀρετῆς. Τό ἀκολουθήτω μοι σημαίνει ὅτι ὁ πιστός ὀφείλει νά μιμῆται πιστά τό Παράδειγμα τοῦ Ἰησοῦ(Ἰωάν. ιγ΄ 15), νά προσπαθῇ, νά ἀγωνίζεται, νά ἀσκῆται νά γινῃ τέλειος, σάν τόν Ἰησοῦ. Καί ὅταν θέλῃ, μπορεῖ, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, νά τό κατορθώσῃ.
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει τελείαν ἀγάπην πρός τόν Ἰησοῦν, τελείαν ἀγάπην πρός τόν πλησίον, χάριν τοῦ Ἰησοῦ καί συγχρόνως σημαίνει τέλειον μῖσος πρός τόν διάβολον, πρός τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Χαρακτηριστικόν γνώρισμα τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἀγάπη:Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»(Ἰωάν. ιγ΄ 35).
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει ὅτι ὡς Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ὀφείλομε συνεχῶς νά εἴμεθα τό φῶς τοῦ κόσμου καί τό ἅλας τῆς γῆς. Συνεχῶς νά φωτίζῃ καί νά ἁγιάζῃ τόν κόσμον,νά λάμπῃ τό φῶς του ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν τά καλα ἡμῶν ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς(πρβλ. Ματθ. ε΄ 13-16).
Ὁ πιστοί ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ ἀγωνίζονται νά γίνουν, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, τέλειοι, ὥσπερ ὁ Πατήρ αὐτῶν ὁ οὐράνιος τέλειός ἐστιν(Ματθ. ε΄ 48).Αὐτή τή σημασία ἔχει τό ἀκολουθήτω μοι.
Σημαίνει:«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμί»(Λευϊτ.κ΄ 7. Α΄Πέτρ. α΄16).
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει ὅτι ὁ πιστός δέν ἐπαναπαύεται, ἀλλά συνεχῶς ἀκολουθεῖ, συνεχῶς μάχεται, συνεχῶς ἐργάζεται τό Καλόν.Συνεχῶς προσφέρει τήν ἀγάπη του, συνεχῶς καί, μέ μεγάλη εὐχαρίστησι, θυσιάζεται, γιά τήν Οἰκογένειά του, γιά τήν Πατρίδα του, γιά τήν ἁγία Πίστι Χριστοῦ, γιά τά Ἰδανικά, γιά τή θεραπεία τῶν ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων του.
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει ἀκόμη ὅτι, ὅπως ὁ Χριστός,κατά τήν ὥρα τῆς Σταυρώσεώς Του, τῶν ἐμπτυσμῶν, τῶν κολαφισμῶν, τῶν ραπισμάτωντήν ὥραν τοῦ Μαρτυρίου Του, προσευχόταν,γιά τούς σταυρωτές Του,ἔτσι κι' ἐμεῖς, πιστοί ἀκόλουθοί Του, ὀφείλουμε, σέ ἀνάλογες στιγμές ζωῆς μας, νά προσευχώμαστε γι' αὐτούς, πού μᾶς βασανίζουν καί μαζί μέ τόν Κύριο νά λέμε :
«Πάτερ , ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»(Λουκ. κγ΄ 34).
Ὁ ἀκόλουθος τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει δικό του θέλημα. Θέλημά του εἶναι πανάγιον Θέλημα τοῦ Θεοῦ.Μιμούμενος τόν Κύριο λέγει : «Οὐ ζητῶ τό θέλημα τό ἐμόν, ἀλλά τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός»(Ἰωάν. ε΄ 30). Ὁ ἀκόλουθος τοῦ Χριστοῦ ἔχει δική του ξεχωριστή τροφή. Τροφή του εἶναι νά προσφέρῃ θυσιαστικά τήν ἀγάπη του σέ ὅλους, νά κάνῃ πάντοτε τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά παρηγορῇ, νά ἀνακουφίζῃ,νά ἁπαλύνῃ καί νά θεραπεύῃ τόν πόνον τῶν συνανθρώπων του.
Πόσες ψυχές βρίσκονται στό κρεβάτι τοῦ πόνου,ἐγκαταλελειμένες, χωρίς καμμιά παρηγοριά!...
Πόσες ψυχές βρίσκονται στήν ἄγνοια,πλάνη, στήν γυμνότητα, στή φτώχια, στή δυστυχίαἔσχατη ἐξαθλίωσι!...
Τί κάνουμε, γιά τούς συνθρώπους μας, πού τόσο πολύ ὑποφέρουν ;
«Ἐπάρατε τούς ὀφθαλμούς ὐμῶν», λέγει ὁ Κύριος,« καί θεάσασθε τάς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρός θερισμόν ἤδη»(Ἰωάν, δ΄ 35) Συνειδητοποιεῖτε τό Χρέος ἔναντι ἐκείνων πού ἔχουν τήν ἀνάγκη σας ; Ἀντιλαμβάνεσθε τή σημασία τοῦ ἀκολουθήτω μοι ;
Τροφή μου,λέγει ὁ Κύριος, εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων :«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον»(Ἰωάν. δ΄ 34). Αὐτή πρέπει νἆναι καί ἡ δική σας τροφή: ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει ἁγία, πνευματική ζωή καί θυσιαστική προσφορά ἀγάπης πρός ὅλους, μέ σκοπό τήν σωτηρία καί τήν ἀνακαίνισι τοῦ κόσμου.
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει νά ἀκολουθοῦμε τήν εὐεργετική πορεία τοῦ Ἰησοῦ,καί ὡς δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ νά ἀποδίδωμε τούς καρπούς εἰς τόν κατάλληλον καιρόν πρός σωτηρίαν τῶν συνανθρώπων μας.Οἱ καρποί δέ εἶναι πνευματικοί. Εἶναι οἱ καρποί τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλάτ. ε΄ 22-23)
Τόν Ἰησοῦν ἀκολούθησαν καί Τόν ἀκολουθοῦν πολλοί, «ὄχλος πολύς,ὅν ἀριθμῆσαι αὐτόν οὐδείς δύναται»(Ἀποκ.ιζ΄ 9).Ὁ Κύριος προσεύχεται γι' αὐτούς, πού Τόν ἀκολουθοῦν καί γιά κείνους, πού θά Τόν ἀκολουθήσουν.Θέλει ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκεται Αὐτός, νά εὑρίσκωνται καί ὅλοι ἐκεῖνοι,Τόν ἀκολουθοῦν.
Παρακαλεῖ τόν Πατέρα καί ἐκφράζει τή λαχτάρα Του γιά μᾶς:
«Πάτερ,θέλω ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ, θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν ἥν δέδωκάς μοι»(Ἰωάν. ιζ΄ 24).Καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι « ὁ ἀκολουθῶν τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ»(Ἀποκ. ιδ΄ 4), γίνεται ἀσφαλῶς «τῆς μελλούσης ἀποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός»(Α΄ Πέτρ. ε΄ 1).
« ἄχρι θανάτου»(Ἀποκ. β΄ 10, ιβ΄ 11). Δέν ἀρκεῖ νά μετανοήσῃ κανείς, νά ἀπαρνηθῇ τόν κακό του ἑαυτό καί νά σηκώσῃ τό σταυρό του, ἀλλά καί νά πιστός στόν Κύριο καί νά τόν ἀκολουθῇ «ἄχρι θανάτου».
Εἶναι δέ καλόν νά κατανοήσῃ ὁ καθένας μας ὅτι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας δέν εἶναι ὁ διάβολος οὔτε ὁ κόσμος, ἀλλά ὁ κακός μας ἑαυτός. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἀπό κανέναν καί ἀπό τίποτε δέν μπορεῖ νά ἀδικηθῇ περισσότερο ὁ ἄνθρωπος, παρά μόνον ἀπό τόν κακό του ἑαυτό.Ἐπίσης πρέπει νά καταλάβουμε καλά ὅτι δέν ἀρκεῖ μιά φορά νά μή κάνη ὁ ἄνθρωπος τό κακό, καί μιά φορά νά σηκώσῃ θυσιαστικά τό σταυρό του. Χρειάζεται συνεχῶς νά εὑρίσκεται σέ ἐγρήγορσι, συνεχῶς νά ἀπέχῃ άπό τό κακό καί τήν ἁμαρτία, συνεχῶς νά ἀρνῆται τόν κακό του ἑαυτό, συνεχῶς νά σηκώνῃ τό σταυρό του καί νά ἀκολουθῇ τόν Κύριο.Γι' αὐτό καί ὁ Χριστός, στή Δεσποτική Του πρόσκλησι, ἐπαναλαμβάνει, σάν τρίτο ὅρο, τό· «καί ἀκολουθήτω μοι».
Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς θέλει συνεχῶς νά προοδεύουν οἱ πιστοί Του ἀκόλουθοι καί νά τελειοποιοῦνται.Κάθε πιστός ἀκόλουθος ὀφείλει νά ὁδεύει ἐπί τῆς Ὁδοῦ, ἀπό τό Α πρός τό Ω, ἀπό τήν Ἀρχή πρός τό Τέλος τῆς Ὁδοῦ.Ὁδός δέ καί ἀρχή καί τέλος τῆς Ὁδοῦ εἶναι ὁ Χριστός. Καί ὁ δεχόμενος τήν θεϊκή πρόσκλησι ὀφείλει συνεχῶς νά ἀκολουθῇ τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ « ἕως οὗ μορφωθῇ ὁ Χριστός ἐν αὐτῷ»(Γαλάτ. δ΄ 19), ὥστε νά λέγει μαζί μέ τόν Παῦλο :«Χρστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. β΄ 20). Ὁ πιστός ὁδεύει ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς τέλειας Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, δι' Αὐτοῦ καί ἐν Αὐτῷ μέχρις ὅτου φθάσει ἀπό τό κατ' εἰκόνα εἰς τό καθ' ὁμοίωσιν.
Τό ἀκολουθήτω μοι σημαίνει τή συνεχῆ μίμησι τοῦ Ἰησοῦ.Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ πιστός ὀφείλει νά σκέπτεται, νά βλέπῃ, νά ἀκούῃ, νά ὁμιλῇ, νά πράττῃ, νά ζῇ καί νά θυσιάζεται, ὅταν τό καλῇ ἡ ἀνάγκη, σάν τόν Ἰησοῦ,«ὅς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στοματι Αὐτοῦ· ὅς λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει, παρεδίδου δέ τῷ κρίνοντι δικαίως»(Α΄ Πέτρ. β΄ 22-23).
Ὁ πιστός ὀφείλει νά μιμῆται τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος
«ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ»(Α΄Πέτρ, β΄ 21).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει νά ἀκολουθοῦμε τόν Χριστόν καί μᾶς λέγει:«Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας»(Ἐφεσ. ε΄ 1-2).
Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ ἐνσάρκωσις πάσης ἀρετῆς. Τό ἀκολουθήτω μοι σημαίνει ὅτι ὁ πιστός ὀφείλει νά μιμῆται πιστά τό Παράδειγμα τοῦ Ἰησοῦ(Ἰωάν. ιγ΄ 15), νά προσπαθῇ, νά ἀγωνίζεται, νά ἀσκῆται νά γινῃ τέλειος, σάν τόν Ἰησοῦ. Καί ὅταν θέλῃ, μπορεῖ, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, νά τό κατορθώσῃ.
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει τελείαν ἀγάπην πρός τόν Ἰησοῦν, τελείαν ἀγάπην πρός τόν πλησίον, χάριν τοῦ Ἰησοῦ καί συγχρόνως σημαίνει τέλειον μῖσος πρός τόν διάβολον, πρός τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Χαρακτηριστικόν γνώρισμα τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἀγάπη:Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»(Ἰωάν. ιγ΄ 35).
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει ὅτι ὡς Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ὀφείλομε συνεχῶς νά εἴμεθα τό φῶς τοῦ κόσμου καί τό ἅλας τῆς γῆς. Συνεχῶς νά φωτίζῃ καί νά ἁγιάζῃ τόν κόσμον,νά λάμπῃ τό φῶς του ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν τά καλα ἡμῶν ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς(πρβλ. Ματθ. ε΄ 13-16).
Ὁ πιστοί ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ ἀγωνίζονται νά γίνουν, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, τέλειοι, ὥσπερ ὁ Πατήρ αὐτῶν ὁ οὐράνιος τέλειός ἐστιν(Ματθ. ε΄ 48).Αὐτή τή σημασία ἔχει τό ἀκολουθήτω μοι.
Σημαίνει:«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμί»(Λευϊτ.κ΄ 7. Α΄Πέτρ. α΄16).
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει ὅτι ὁ πιστός δέν ἐπαναπαύεται, ἀλλά συνεχῶς ἀκολουθεῖ, συνεχῶς μάχεται, συνεχῶς ἐργάζεται τό Καλόν.Συνεχῶς προσφέρει τήν ἀγάπη του, συνεχῶς καί, μέ μεγάλη εὐχαρίστησι, θυσιάζεται, γιά τήν Οἰκογένειά του, γιά τήν Πατρίδα του, γιά τήν ἁγία Πίστι Χριστοῦ, γιά τά Ἰδανικά, γιά τή θεραπεία τῶν ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων του.
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει ἀκόμη ὅτι, ὅπως ὁ Χριστός,κατά τήν ὥρα τῆς Σταυρώσεώς Του, τῶν ἐμπτυσμῶν, τῶν κολαφισμῶν, τῶν ραπισμάτωντήν ὥραν τοῦ Μαρτυρίου Του, προσευχόταν,γιά τούς σταυρωτές Του,ἔτσι κι' ἐμεῖς, πιστοί ἀκόλουθοί Του, ὀφείλουμε, σέ ἀνάλογες στιγμές ζωῆς μας, νά προσευχώμαστε γι' αὐτούς, πού μᾶς βασανίζουν καί μαζί μέ τόν Κύριο νά λέμε :
«Πάτερ , ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»(Λουκ. κγ΄ 34).
Ὁ ἀκόλουθος τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει δικό του θέλημα. Θέλημά του εἶναι πανάγιον Θέλημα τοῦ Θεοῦ.Μιμούμενος τόν Κύριο λέγει : «Οὐ ζητῶ τό θέλημα τό ἐμόν, ἀλλά τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός»(Ἰωάν. ε΄ 30). Ὁ ἀκόλουθος τοῦ Χριστοῦ ἔχει δική του ξεχωριστή τροφή. Τροφή του εἶναι νά προσφέρῃ θυσιαστικά τήν ἀγάπη του σέ ὅλους, νά κάνῃ πάντοτε τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά παρηγορῇ, νά ἀνακουφίζῃ,νά ἁπαλύνῃ καί νά θεραπεύῃ τόν πόνον τῶν συνανθρώπων του.
Πόσες ψυχές βρίσκονται στό κρεβάτι τοῦ πόνου,ἐγκαταλελειμένες, χωρίς καμμιά παρηγοριά!...
Πόσες ψυχές βρίσκονται στήν ἄγνοια,πλάνη, στήν γυμνότητα, στή φτώχια, στή δυστυχίαἔσχατη ἐξαθλίωσι!...
Τί κάνουμε, γιά τούς συνθρώπους μας, πού τόσο πολύ ὑποφέρουν ;
«Ἐπάρατε τούς ὀφθαλμούς ὐμῶν», λέγει ὁ Κύριος,« καί θεάσασθε τάς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρός θερισμόν ἤδη»(Ἰωάν, δ΄ 35) Συνειδητοποιεῖτε τό Χρέος ἔναντι ἐκείνων πού ἔχουν τήν ἀνάγκη σας ; Ἀντιλαμβάνεσθε τή σημασία τοῦ ἀκολουθήτω μοι ;
Τροφή μου,λέγει ὁ Κύριος, εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων :«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον»(Ἰωάν. δ΄ 34). Αὐτή πρέπει νἆναι καί ἡ δική σας τροφή: ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει ἁγία, πνευματική ζωή καί θυσιαστική προσφορά ἀγάπης πρός ὅλους, μέ σκοπό τήν σωτηρία καί τήν ἀνακαίνισι τοῦ κόσμου.
Τό ἀκολουθήτω μοι, σημαίνει νά ἀκολουθοῦμε τήν εὐεργετική πορεία τοῦ Ἰησοῦ,καί ὡς δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ νά ἀποδίδωμε τούς καρπούς εἰς τόν κατάλληλον καιρόν πρός σωτηρίαν τῶν συνανθρώπων μας.Οἱ καρποί δέ εἶναι πνευματικοί. Εἶναι οἱ καρποί τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλάτ. ε΄ 22-23)
Τόν Ἰησοῦν ἀκολούθησαν καί Τόν ἀκολουθοῦν πολλοί, «ὄχλος πολύς,ὅν ἀριθμῆσαι αὐτόν οὐδείς δύναται»(Ἀποκ.ιζ΄ 9).Ὁ Κύριος προσεύχεται γι' αὐτούς, πού Τόν ἀκολουθοῦν καί γιά κείνους, πού θά Τόν ἀκολουθήσουν.Θέλει ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκεται Αὐτός, νά εὑρίσκωνται καί ὅλοι ἐκεῖνοι,Τόν ἀκολουθοῦν.
Παρακαλεῖ τόν Πατέρα καί ἐκφράζει τή λαχτάρα Του γιά μᾶς:
«Πάτερ,θέλω ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ, θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν ἥν δέδωκάς μοι»(Ἰωάν. ιζ΄ 24).Καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι « ὁ ἀκολουθῶν τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ»(Ἀποκ. ιδ΄ 4), γίνεται ἀσφαλῶς «τῆς μελλούσης ἀποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός»(Α΄ Πέτρ. ε΄ 1).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου