ΤΟ ΖΩΝ ΥΔΩΡ

ΕΙΝΑΙ Η ΑΦΘΟΝΟΣ ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ

ΟΙ ΔΩΡΕΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ο Πάνσοφος  καί Παντοδύναμος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος κόσμου, ἐκ τοῦ μή ὄντος, ὁ Ἕνας καί Μόνος Ἀληθινός Θεός, ὁ πάντων Ἐπέκεινα, ὁ ἀόρατος καί  ἀναλλοίωτος, ὁ πανταχοῦ Παρών καί τά Πάντα πληρῶν, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ, ἡ Αἰωνία Ὕπαρξις, εἶναι ἡ Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, εἶναι ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς καί τῆς Ἀθανασίας. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι «ὁ διδούς πᾶσι ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα».(1)

Ὁ Πανάγαθος ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ» καί τόν κατέστησε κύριον πάντων τῶν ἐπί τῆς γῆς. (2) Ὁ ἄνθρωπος ὅμως «ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς».(3) Ἐνῶ δηλαδή εἶχε τήν τιμήν τῆς λογικῆς του φύσεως, δέν ἐλογικεύθη, ὁ δυστυχής καί ταλαίπωρος, ἀλλά ἦλθε στή θέσι τῶν ἀνοήτων κτηνῶν καί ἔγινεν ὅμοιος μέ αὐτά κατά τήν σκέψιν, κατά τήν ἀνοησίαν. Δέν ἐννόησε τό μεγαλεῖον του, τά προνόμιά του.(4) Ἐταπεινώθη μέχρι τῶν κτηνῶν, ἔχασε τήν τιμήν διά τῆς παρακοῆς.

Ὁ Πανάγαθος, διά τοῦ Προφήτου Ἱερεμίου, ἀναφέρεται στήν ἀποστασία, στήν πτῶσι τοῦ ἀνθρώπου

ὁμοιωθέντος τοῖς κτήνεσι καί στά δεινά καί στίς συμφορές τῆς ἀποστασίας, στήν πώρωσι τοῦ ἀνθρώπου στό κακό καί στήν  Εἰδωλολατρία, πού εἶναι αἰσχύνη, ἡ χειρότερη ντροπή (5) καί ἐπιγραμματικά λέγει: «Δύο καί πονηρά ἐποίησεν ὁ λαός μου· ἐμέ ἐγκατέλιπον πηγήν ὕδατος ζωῆς, καί ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν».(6) Μᾶς ἀποκαλύπτει τά δεινά τῆς ἀποστασίας καί τή ματαιότητα τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιτευγμάτων, πού «εἶναι λάκκοι συντριμμένοι, στέρνες, δεξαμενές  τρύπιες, πού δέν μποροῦν νά συγκρατήσουν ὕδωρ». Ὁ Θεός παρομοιάζει τόν ἑαυτόν Του μέ ἄστείρευτη, ἀνεξάντλητη Πηγή πολυτίμου, καθάριου καί δροσεροῦ ὕδατος. Τό ζῶν ὕδωρ συμβολίζει τόν πραγματικόν, τόν ἀληθινόν Θεόν, τήν ἄφθονον θείαν Χάριν καί ὅλες τίς δωρεές τῆς Τριαδικῆς Θεότητος.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, στό διάλογό Του μέ τή Σαμαρείτιδα, τονίζει τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων  καί τήν ὑπεροχήν τοῦ ζῶντος ὕδατος. Ξεχωρίζει τά φθαρτά καί ἀνάξια λόγου ἐγκόσμια πράγματα, ἀπό τά ἄφθαρτα καί αἰώνια ἀγαθά καί λέγει: « Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου (τοῦ φυσικοῦ) διψήσει πάλιν». Δηλαδή κάθε ἕνας πού προσπαθεῖ νά ξεδιψάση ἀπό τούς συντετριμμένους λάκκους, κάθε ἕνας πού προσπαθεῖ νά ἱκανοποιήσῃ τή δίψα του καί τίς μεταφυσικές του ἀνησυχίες ἀπό τά ἐγκόσμια πράγματα καί ἀπό τά ἀνόητα καί μάταια δικά του ἐπιτεύγματα, δέν ἱκανοποιεῖται. Δέν γεμίζει τό ὑπαρξιακό του κενό, ἀλλά τό διευρύνει καί κατατυραννεῖται ἀπό ἀκατάπαυστη δίψα. Ἡ Ψυχή ἀναζητεῖ τά ὑψηλά, ἀναζητεῖ τό Θεό καί ἀναπαύεται ἐν τῷ Θεῷ. Ἀνάγκη τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἐπιστροφή της στήν Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὑδατος. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὁ φιλάνθρωπος ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς προσφέρει τό ὕδωρ τό ζῶν καί μᾶς ἀποκαλύπτει λέγων ὅτι «ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον».(7)

«Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις

ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου...» (Ἀποκ. γ΄ 20).

Βέβαια δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μέ τρυφερότητα μᾶς καλεῖ καί λέγει: «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ὁ Πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν».(8)

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας μᾶς προτρέπει νά δεχθοῦμε τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ καί λέγει: «Οἱ διψῶντες πορεύεσθε ἐφ’ ὕδωρ...». (9) «Καί ἀντλήσατε ὕδωρ μετ’ εὐφροσύνης ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου».(10) Πηγές τῆς Σωτηρίας εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Σωτήρας μας. Καί «ζῶν ὕδωρ» εἶναι ὁ ζωοποιός λόγος Του.

Αὐτός «ὡς ἀγαθότητος ὑπάρχων πηγή» ζητεῖ τήν σωτηρίαν  ὅλων μας καί μᾶς καλεῖ νά πιστέψουμε στό ὄνομά Του καί νά  ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Καί μᾶς καλεῖ λέγων: «Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος. Ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν». (11) «Καί ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καί ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν». (12) Βέβαια εἶναι αὐτονόητον ὅτι ἐκεῖνος, πού διψᾶ καί θέλει νά λάβῃ τό τό ζῶν ὕδωρ, ὀφείλει νά πιστέψῃ, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του, στό Θεό, νά καθαρίσῃ τήν ψυχή του ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος, καί ὡς καθαρός, νά ἐπιτελῇ ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ (13). Μέ ἄλλα λόγια,  ὀφείλει νά ἐνδυθῇ (14) καί νά ἐγκολπωθῇ τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Τότε καί μόνον τότε θά ἀξιωθῇ ὁ Πιστός νά λάβῃ τό ὕδωρ τό ζῶν, τή Χάρι τοῦ Θεοῦ καί τίς δωρεές τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί νά πολιτογραφηθῇ εἰς τήν κοινωνίαν τῶν ἁγίων καί θά ὕμνῇ ἀκαταπαύστως τόν Δωρεοδότην  Σωτῆρα- Χριστόν εἰς τόν Ὁποῖον, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι,  ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Σημειώσεις:

(1) Πράξ. ιζ΄ 25. (2) Γενές, α΄ 26. (3) Ψαλμ. 48,13

(4)παρβλ. καί Ψαλμ. 8,5-9. (5) Παρβλ. Ἱερεμ. β΄ 4-28

(6) Ἱερεμ. β΄ 13. (7) Ἰωάν. δ΄ 13-14. (8) Ἰωάν ζ΄ 37-39

(9) Ἡσ. 55,1.   (10) Ἡσ. ιβ΄ 3.   (11) Ἀποκ. κα΄ 6.

(12) Ἀποκ.  κβ΄  17. (13) Β΄Κορινθ.  ζ΄ 1.

(14) Γαλατ. γ΄ 27.