ΟΥΤΟΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΥΙΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ

ΕΝ ᾯ ΕΥΔΟΚΗΣΑ (Ματθ. γ΄17)

Ἔκθαμβος, ἐκστατικός ἀτενίζω πρός Σέ, Θεέ καί Κύριε τοῦ Ἐλέους.
Ἔντρομος  βλέπω τά μεγαλεῖα Σου καί θαυμάζω τήν μεγαλοπρέπειά Σου! Καί  με φόβο ἀναφωνῶ:

«Μέγας εἶσαι, Κύριε, καί θαυμαστά εἶναι τά ἔργα Σου

καί κανείς ἀνθρώπινος λόγος δέν ἐξαρκεῖ, δέν φθάνει, δέν εἶναι ἱκανός νά συνθέσῃ  ὕμνον ἐπάξιον τῶν θαυμασίων Σου!»

Σύ, Κύριε, ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν, Σύ, ὁ πάντων ἐπέκεινα, ὁ σοφός Δημιουργός καί Κτίστης τῶν ἁπάντων, Σύ, Κύριε, πού Σέ τρέμουν ὅλες οἱ νοερές Δυνάμεις καί Σέ ὑμνοῦν,  σέ δοξάζουν καί Σέ προσκυνοῦν  τά ἐπουράνια καί τά ἐπίγεια καί τά καταχθόνια, Σύ, Κύριε τοῦ Ἔλέους, ὁ πανταχοῦ Παρών καί τά πάντα πληρῶν, ἀνοίγεις τούς Οὐρανούς καί ἔμφανίζεσαι σέ μᾶς τούς παναθλίους, καί ἀποκαλύπτεις τήν πραγματοποίησι τῆς προαιώνιας Βουλῆς Σου, γιά τή σωτηρία μας.

Παρήγορη εἶναι ἡ Πατρική φωνή Σου, οὐράνιε

Πατέρα. Φωτίζει, στηρίζει, καθοδηγεῖ. Παρουρουσιάζεις σέ μᾶς τόν Μονογενῆ Σου Υἱό

καί μᾶς συνιστᾶς  να Τόν δεχθοῦμε, νά Τόν πιστέψουμε, νά Τόν ἐγκολπωθοῦμε καί να ἀκοῦμε μέ προσοχή τό ζωοποιό Του λόγο. «Ὡς αὔρα λέπτή» ἔρχεται καί δροσίζει τήν ψυχή μας ὁ λόγος Σου  καί ἀναπαύει τήν πονεμένη μας ψυχή, Ἐπουράνιε , στήν ἀναγγελία Σου ὅτι: «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα, αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. γ΄ 17).

Πράγματι αὐτός, πού  ἔρχεται στόν Ἱορδάνη καί καταδέχεται δουλικόν Βάπτισμα, ὁ γλυκύς  Ἰησοῦς εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ  εἰρήνη μας, εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, τό Φῶς, ἡ πάντων Χαρά, ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁ μόνος, πού στηρίζει καί ἀναπαύει τήν ταλαίπωρη ψυχή μας.

Εἷναι ὁ Μονογενής Σου Υἱός, Οὐράνιε Πατέρα, ὁ Ἀμνός ὁ ἄμωμος, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Εἶναι αὐτός πού ἔρχεται καί γίνεται ὑπογραμμός  σέ ὅλα, γίνεται ὑπήκοος μέχρι θανάτου, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ. Μᾶς διδάσκει μέ τό παράδειγμά Του τό δρόμο τῆς ὑπακοῆς, τό δρόμο, πού θά μᾶς φέρει καί πάλιν εἰς τόν παράδεισο, τό δρόμο τῆς ὄντως Ζωῆς, πού μᾶς φέρει κοντά Σου, οὐράνιε Πατέρα.

«Καί ἰδού  ἀνεώχθησαν αὐτῷ  οἱ οὐρανοί καί εἴδαμε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καταβαῖνον  ὡσεί περιστερά καί ἐρχόμενον ἐπ’ αὐτόν», τό Πνεῦμα Σου, Θεέ μου, πού  συνεργεῖ καί βεβαιώνει «τοῦ λόγου τό ἀσφαλές».

Πράγματι ὁ Γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός Σου ἀγαπητός, οὐράνιε Πατέρα καί μόνον Σ’ αὐτόν ὀφείλουμε ἀπόλυτη ὑπακοή.

Ναί, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, πῶς νά μή θαυμάσουμε τή συγκατάβασί Σου; Πῶς  νά μήν ὑμνήσουμε τό ἄπειρον ἔλεος καί τήν Εὐσπλαγχνίαν Σου;

Πολλές φορές παραβαίνουμε τίς πανάγιες Ἐντολές Σου. Συγχώρησέ μας, Κύριε καί ἐλέησέ μας. Μή μᾶς ἐγκαταλείπῃς. Φώτιζε τά σκοτάδια μας, Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης. Προστάτευέ μας ἀπό τόν πυρρό Δράκοντα.

«Σύ γάρ, Θεός ὤν ἀπερίγραπτος, ἄναρχός τε καί ἀνέκφραστος, ἦλθες ἐπί τῆς γῆς, μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος· οὐ γάρ ἔφερες, Δέσποτα, διά σπλάγχνα ἐλέους Σου, θεᾶσθαι ὑπό τοῦ διαβόλου τυραννούμενον τό γένος τῶν ἀνθρώπων, ἀλλ’ ἦλθες καί ἔσωσας ἡμᾶς. Ὁμολογοῦμεν τήν χάριν, κηρύττομεν τόν ἔλεον, οὐ κρύπτομεν τήν εὐεργεσίαν».

Μή μᾶς ἀφήνῃς μόνους. Λύτρωσέ μας ἀπό τόν κακό μας ἑαυτό. Στερέωσέ μας ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου. Ἐνίσχυέ μας στόν πνευματικό μας ἀγῶνα. Στήριξε τά βήματά μας στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς στό πανάγιο Θέλημά σου. Ἀξίωσέ μας νά σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, μετά πάντων τῶν Ἁγίων καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν
αἰώνων. Ἀμήν.